bom gebarsten met moeder
Mijn moeder is altijd een moeilijk mens geweest. Al toen mijn broer, zussen en ik klein waren moest zij altijd het middelpunt van elk gezelschap zijn. Ze heeft beslist narcistische trekken. Mijn vader heeft geleerd haar altijd onvoorwaardelijk gelijk te geven - aan hem hebben we dus nooit iets gehad.
Mijn broer woont in het buitenland, mijn zussen en ik hebben geleerd ons eigen plan te trekken en vooral niets van mijn moeder te vragen of grote cadeaus van haar aan te nemen, dat moet je daarna namelijk nog jaren horen (ik heb ZOVEEL voor je gedaan, op je kinderen gepast, je geholpen toen je een auto nodig had, enz.) Zo leven we op redelijke voet naast elkaar.
Mijn beste vriendin, die er altijd voor mij is geweest, heeft half december een zoon (pas 20 jaar) verloren bij een tragisch ongeluk. Met een paar andere vrienden hebben we gezorgd dat het bij haar thuis bleef draaien en natuurlijk zijn we er voor haar geweest om te praten, luisteren en troosten (ze is gescheiden dus heeft geen man die er voor haar is).
Mijn moeder bleek het maar niks te vinden dat de aandacht niet naar haar ging en begon aandacht te eisen. Om een lang verhaal kort te maken: vlak voor kerst heb ik haar en mijn vader behoorlijk de waarheid gezegd. Doodmoe van alle emoties rond mijn vriendin, moe van het opvangen van mijn eigen kinderen die met de zoon van mijn vriendin zijn opgegroeid, moe van het moeten werken tussen de bedrijven door, heb ik dingen gezegd die heel erg waar zijn, maar die mijn moeder absoluut niet kan handelen. Ik ben met kerst ook niet naar het verplichte kerstdiner geweest. En nu zit ik met de gebakken peren, want er moet 'gepraat' worden en dat bestaat eruit dat ik de volle laag krijg en daar met mijn mond dicht naar moet luisteren. Inmiddels ben ik in de tussentijd ook nog 50 geworden en ik ben het zat om als een klein kind te worden behandeld. Ik heb dan ook gezegd dat ik een paar maanden geen contact wil en dat we in het voorjaar maar eens moeten kijken of we op een gelijkwaardige manier een nieuw soort relatie kunnen opbouwen. Maar dat is natuurlijk niet naar mijn moeders zin. Zij en mijn vader blijven aanbellen, emailen, brieven door de bus stoppen, opbellen enzovoort. Ik reageer nergens op en doe de deur niet open, maar ik word er knettergek van. Eén van mijn zussen heeft getracht mijn moeder te vertellen dat ze me even met rust moet laten, maar dat heeft niet geholpen.
Heeft iemand goede tips voor me? We hebben eerder al enorme drama's gehad en dat kan gerust maandenlang doorgaan. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor...
heel moeilijk, sterkte!
Jeetje, wat een moeilijke tijd! Vreselijk voor je vriendin die haar zoon verloren heeft, voor je kinderen. En dan na jaren met je moeilijke, aandachtsvretende moeder is ook nog daar de bom gebarsten.
Heel, heel veel sterkte.
Ik vind het moeilijk advies te geven maar nu je eenmaal tóch die dingen allemaal hardop hebt uitgesproken, en nu ze eenmaal toch boos zijn, maar alsnog op de 'oude manier' het willen 'uitpraten' (waarbij jij vermoedelijk vooral dingen moet aanhoren en sorry dient te zeggen), vind ik het goed van je dat je hebt aangegeven dat je een paar maanden rust wil en daarna zelf wil kijken hoe je daarna eventueel weer verder kunt gaan met hen.
Maar dat wordt dus volstrekt niet gerespecteerd. Dat is natuurlijk ook wel moeilijk voor ze, op zichzelf begrijpelijk. Maar ze moéten dat nu ook een keer respecteren.
Ik vind het wel héél extreem klinken dat ze allerlei vormen van contact blijven zoeken, zelfs aanbellen. En brieven door de brievenbus. Mails. Gewoon vreselijk! Zeer onrespectvol.
Daarom is toch mijn advies om een brief (liever geen e-mail) te sturen, een korte, waarin je zegt dat je nu nog éénmaal vraagt jouw wens voor *tijdelijk* geen contact te respecteren. Dat je begrijpt dat dat niet een leuke boodschap is maar dat het heel belangrijk voor je is en dat je vanaf nu beslist geen bezoek meer wil, noch e-mails en brieven en telefoontjes. Ze moeten ook niet op jouw laatste verzoek reageren (schrijf dat er gerust bij), gewoon: NIET meer.
Als dat niet blijkt te helpen, een nog korter briefje, dat je dit als stalken ziet en bijzonder onrespectvol vindt. Dat het nu afgelopen moet zijn omdat er anders aangifte volgt.
Ja, heel erg: aangifte tegen je ouders, maar het is ook heel erg, als je geen leven meer hebt door het onophoudelijk contact zoeken door je ouders, terwijl je duidelijk hebt aangegeven dat dat ongewenst is.
Als dat nog niet helpt, zou ik daadwerkelijk aangifte doen.
Vanaf nu alle vormen van contact zoeken documenteren.
Heel, heel veel sterkte.
Het er niet meer over hebben?
Kom je niet weg met een slap briefje dat het je allemaal te veel was? Waarin je zonder je woorden terug te nemen en een ander toch verzacht en zegt dat je het er voorlopig niet meer over wil hebben?
Of kom je daar niet mee weg?
Dan toch maar poep in je oren en de tirade ondergaan? Volgens mij kost je dat meer energie dan deze toestand ondergaan.
Uur minder....
Bedoel ik.
Verdorie
Uh
mijn hele leven
Ik moet al mijn hele leven excuses aanbieden voor de drama's die mijn moeder schopt. Als ik dat niet doe, is het maanden ellende. Doe ik het wel, dan word ik minzaam in genade aangenomen maar voel ik mezelf nog weken een ruggengraatloze dweil. Vervolgens kabbelt alles weer door tot de volgende toestand. En zo'n nieuw drama kan overal door worden getriggerd, maar vooral doordat er ergens ander iets gebeurt waarnaar mijn aandacht op dat moment gaat. Zelfde geldt overigens voor mijn zussen. Als mijn moeder zelfs nog competitie voelt van een vrouw in diepe rouw, dan ben ik er wel klaar mee.
aangifte
Wow, aangifte. Dat vind ik wel heftig hoor. Ik ben normaal meer van het poldermodel. Maar nu wil ik gewoon even rust.
Aangifte
Je zou een orienterend gesprek kunnen vragen met de wijkrechercheur van je ouders. Soms maakt een officieel iemand meer indruk.
Met de vraag om te stoppen met benaderen.
Laat dan even alle berichten zien.
Mijn ex stalkte ons maar bedreigde ons ook. Maar misschien kan het toch wel dat iemand dan even langs gaat.
ruggengraatloze dweil?
"Ik moet al mijn hele leven excuses aanbieden voor de drama's die mijn moeder schopt. Als ik dat niet doe, is het maanden ellende. Doe ik het wel, dan word ik minzaam in genade aangenomen maar voel ik mezelf nog weken een ruggengraatloze dweil."
Je moet niets.
Ook niet excuses aanbieden. Het is jouw keuze dat wel of niet te doen.
En als je dat doet omdat je contact wilt houden met je ouders (op een beetje acceptabele manier) en weet dat dat de enige manier is, dan is het jouw keuze als jij excuses aanbiedt.
Niet omdat je een slapjanus bent, maar omdat jij de wijste bent van jullie twee. En dat je excuses kan opbrengen richting je moeder is misschien best knap te noemen!
En je hoeft je dus ook geen ruggengraatloze dweil te voelen als je excuses aangeboden hebt, als je dat bewust hebt gedaan omdat er geen andere manier is om contact met je ouders/moeder te hebben dan op die manier.
Als je er helemaal klaar mee bent en dus geen excuses (meer) wilt aanbieden, dan kan je dat ook kiezen. Jouw keuze.
Dan heb je dus kennelijk dit gezeur/gestalk, maar het is jouw keuze en goed recht om als je dat niet wilt, geen excuses aan te bieden.
Mijn boodschap is dus: je bent er zelf bij en jij maakt zelf de keuze wat je wel of niet wilt doen.
Voel je niet zielig, wat je ook kiest. Doe wat je hart je ingeeft en sta daarachter.
Mocht je hart je niets ingeven 
, dan kunt je doen wat je rationeel bedenkt dat het beste is. En sta daar dan achter.
Ellende is het toch wel met je moeder (als ik het zo lees), dus voel je daar niet schuldig over en ook niet over wat jij verkiest.
Hopelijk werkt trouwens het advies van AnneJ, zodat je niet officieel aangifte hoeft te doen.
Minst van twee kwaden
Bij sommige mensen is het altijd hommeles. Als jij A doet terwijl je het liefste B wil, gaan ze zeiken, als je B doet omdat je weet dat zij willen dat je B doet, maar jij liever A wil, gaan ze zeiken, als je niks doet, gaan ze zeiken, ales je eerst A doet en dan B, dan gaan ze zeiken dat het andersom had gemoeten en...... alle varianten.
Met dit soort mensen moet je dus geen rekening meer houden, want je doet het nooit goed. Op een gegeven moment moet je er een punt achter zetten en alleen nog doen wat jij wil, omdat de eisen die ze stellen ten eerste vaak onredelijk zijn, ten tweede onvoorspelbaar en ten derde vaak veranderen. Je wordt dus helemaal gek gemaakt, omdat je het nooit goed kan doen.
Nu heb je aandacht besteed aan iemand die dat nodig had en verdiende (je vriendin). Als je moeder dat echt niet snapt, zou ik het contact verbreken. Genoeg is genoeg. Mails kun je instellen dat mails van haar adres meteen in de prullenbak gaan. Briefjes uit de brievenbus gaan in een grote envelop (vraag je je kinderen om t te doen) en die envelop gaat eens per week naar oma retour, en als ze aanbellen stuurt je man ze weg.
Je moet echt hard zijn tegen je moeder, want anders snapt ze dit echt niet. Ik snap dat het voor mij vanaf de zijlijn makkelijk praten is, maar alleen jij kan dit stoppen.
Ruggengraatloze dweil
En als het 'ruggengraatloze dweil' zijn jou heeft laten functioneren bij deze moeilijke moeder? Coping strategy. Is niks mis mee. Je kunt voor jezelf afwegen wat op dit moment het beste voor je is. Misschien kun je onverschillig doen tegenover je moeder: wat jij wil, wat jij denkt dat het beste is. Of stevig de hakken in het zand zetten. ik denk dat je eerst alle voors en tegens moet wegen. En dan pas de strategie inzetten.
Je bent 50. Je moeder gaat al aardig richting de 80? Denk je echt dat je haar nog kunt veranderen? Verander jezelf. Laat het bij je langs glijden.
Ik sluit me aan
Bij de mensen die de strategie van het omdenken inzetten: je bent juist géén ruggengraatloze dweil als ik het gesprek aangaat met je moeder. Maar alleen als je dat zelf ook zo kunt zien. Sta erboven. Ga van mijn part bovenop een tafel staan en bel haar op: zeg iets in de trant van: je blijft mijn moeder ook al zijn we het oneens. Ik wil best contact maar ons contact wordt bepaald door jou én mij want het is van ons. Als je moeder een gesprek wil prima, als ze onzin praat, haal je schouders op, ga niet in discussie en zeg slechts iets van: ik zie het anders. Misschien is er ruimte voor let's agree to disagree maar als ik jou zo lees alleen van jouw kant :/. So be it. Maar wees de grootste, je moeder en je vader hebben niet het eeuwige leven, het contact verbreken zou ik alleen doen als het onmogelijk is je erboven te stellen. De rollen zijn omgedraaid: ooit was jij de kleinste, je bent de grootste door haar te accepteren zoals ze is en daar een weg in te zoeken. En wat mij betreft mag je daar ook trots op zijn. Doe het voor jezelf, het kind dat je ooit was, dat stuk wat jou nou eenmaal met haar verbind. Ik denk dat als je die kracht vindt je je onverwacht vrij zult voelen.
Ely
Helemaal eens met Ely, je moet de rollen omdraaien. Bedenk in je hoofd dat jij nu de volwassene bent en zij een lastig kind van een goede vriendin dat je - gelukkig - niet hoeft op te voeden. Je 50e verjaardag is een goede aanleiding daarvoor. Ik heb die draai met mijn moeder op een goed moment gelukkig in kunnen zetten (ruim voor mijn 50ste).
Verbreek niet het contact. Herstellen komt er vaak niet van, die drempel wordt alleen maar hoger. Ik heb dat in mijn omgeving te vaak meegemaakt. Het leidt vaak tot diepe ellende en schuldgevoel. We gaan deze week op bezoek bij een stokoude tante die niemand meer heeft behalve een paar kinderen die haar al jaren niet meer wensen te zien. Je moet wel iets heel vreselijks op je geweten hebben wil je dat lot verdienen.
Jij bent de verstandigste, gedraag je ernaar.
Wat kan helpen is te bedenken dat jouw s niet zo doet omdat ze jou het leven zuur wil maken (dus: naar mens) maar omdat ze niet anders kan, oftewel onmacht.
Dikke knuffel voor jou
En volop instemming met alle wijze woorden!!
Wens je.moed en vertrouwen om het nieuwe jaar in te gaan, Vijftiger!! Wat wen heftige tijd...
Ja en
Het kan helpen om er een project van te maken. Oefenen met tekst en zien of er andere gevolgen optreden, soms pas na een eerste verhevigde eruptie.
Bij mijn ex zeg ik nooit 'sorry' of maak excuses, uitzonderingen daargelaten. In de meeste gevallen is dat gewoon beleefdheid maar voor hem is dat een bewijs dat ik erken dat ik een fout heb gemaakt waarna het er nog eens extra ingewreven wordt door hem.
Vaker miniem of neutraal reageren kan helpen. Maar ook regelmatig bevestigen dat dingen voor hem lastig zijn of vervelend.
'Oh' zeggen of 'wat jammer' en het daarbij laten. Nadenken voor je terugreageert een tweede houding maken.
En de tijd van bezoeken e.d. beperken want het kost veel energie.
Uit de cirkel
Vijftiger moet uit die cirkel van telkens opnieuw door het stof en moeder weer ruim baan geven om haar akelige gedrag te kunnen etaleren.
Ik vind het gedrag dat wordt beschreven behoorlijk extreem (maar ik geloof je direct). Ik zou zelf ook denken aan hetverbreken van het contact. Brieven terugsturen (niet door de kinderen laten doen!!! Doe maar per post) of misschien nog beter: bewaren (ik zeg zo waarom). Bij de volgende deurbel de deur (of beter, een raam) open doen en herhalen dat je geen voorlopig contact meer wil, klaar. En zeggen dat je anders aangifte zal doen van stalking. Verander desnoods je telefoonnummer en mailadressen.
Dat klinkt heel zwaar, want ja, "het zijn toch je ouders". Maar dit gedrag zal niet verbeteren. Ook niet straks in het voorjaar.
Vraag ook informatie bij de politie hoe je van dit gestalk af kunt komen. Wat de mogelijkheden voor een straatverbod zijn.
En bewaar alles. SMS's (maak er een screenshot of foto van, backup, etcetera), brieven, mails. Laat dit ook aan de politie zien als je voor een adviserend gesprek komt. Mocht je inderdaad alleen via de politie of een straatverbod een einde aan de ellende kunnen maken, dan heb je elk bewijs nodig.
Natuurlijk bestaat het risico dat je je schuldig gaat voelen. Maar als een ander dan je ouders dit gedrag zou vertonen zou je ook zeggen "klaar, uit". Dat iemand je ouder is geeft hem of haar nog niet het recht zo extreem te claimen.
Het klinkt heel hard, maar wil je zo doorgaan? Verwacht je dat ze op een dag het licht ziet? Dit gaat niet veranderen. Dit blijft en wordt alleen maar erger.
Dus stap uit de cirkel van weer proberen en de kous opnieuw op je neus krijgen.
Het houdt niet op, niet vanzelf. Dat geldt ook voor dit gedrag. En als jij straks weer braaf verschijnt (wat niet ruggengraatloos is overigens) begint het hele feest weer van voor af aan.
Alternatief idee: een familietherapeut. Als ze daar voor open staan tenminste (ik heb een vermoeden van niet 
maar dat is een aanname ).
Wat ik zou doen
Kiezen.
Wil je contact houden of niet?
Als je het contact (nog) niet wilt verbreken (dat kan altijd nog), dan kan je misschien door het stof gaan. Dan ben je er sneller vanaf dan al dat gestalk.
Als je sowieso (nu) geen contact meer wilt, kan je de weg van politie advies vragen (met bewijzen) en hen voorlopig een gesprek met je ouders laten voeren (voordat het serieus wordt). Voor je de politie op ze afstuurt, kan je ze ook nog 1 keer een serieuze brief sturen met de strekking: "ik wil GEEN contact meer op dit moment, misschien later, maar hou nu dus op met steeds weer contact opnemen met mij. Anders zal ik genoodzaakt zijn naar de politie toe te stappen. Ik doe het liever niet, maar als jullie doorgaan, kan ik niet anders."
Dan zijn ze gewaarschuwd.
Misschien helpt het.
En misschien wel eerst contact met de politie opnemen of ze iets kunnen doen.
Sterkte.
dank allemaal
Dank voor alle wijze woorden. Het is heel lastig om gedrag te veranderen (en dan heb ik het over mijn eigen gedrag) dat al 50 jaar een gewoonte is. Het is gemakkelijker om gewoon te doen wat je altijd hebt gedaan (namelijk excuses maken om er vanaf te zijn). Nu ik dat een keertje niet doe, zie je dat mijn moeder aan de andere kant alles doet om de normale gang van zaken te handhaven.
Of ik helemaal geen contact meer wil, daar ben ik nog niet over uit. Op dit moment ben ik nog druk met mijn rouwende vriendin. Zij liet mij vandaag nog weten hoe fijn ze het vindt dat ik er voor haar ben, ook nu de begrafenisgasten langzaam weg beginnen te blijven. Ik vind dat heel belangrijk en kan mijn ouders er nu niet bij hebben. Ik kan er op dit moment niet boven staan.
'Agree to disagree' is iets wat mijn moeder niet kan. Zij moet gelijk hebben en dat moet ook hardop worden toegegeven. Ze gaat het licht niet zien. De keuze is aan mij, hoe ik me voortaan wil gedragen. En ik ben niet zielig hoor, ik heb een leuk gezin, leuke vrienden, leuk werk en leuke clubjes.
Eén van mijn zussen gaat binnenkort even bij mijn ouders langs om te kijken of zij mijn ouders kan overtuigen van het feit dat ze me even met rust moeten laten. En dat is nodig ook: vandaag stonden ze voor het raam naar binnen te staren, zonder aan te bellen. Ik ben de kamer uitgelopen en toen ik terug kwam waren ze weg. Voortaan de vitrage maar dicht houden.
Heel vervelend vind ik dat als er weer zo'n drama is, mijn ouders proberen iedereen op te stoken tegen mij of de zus die zo onverstandig is geweest het drama te veroorzaken. Ik word dan letterlijk klem gereden door fanatieke bejaarden die me wel eens even zullen vertellen wat een slecht mens ik ben. Ik ga dan niet in discussie en loop weg, maar het is ontzettend gênant om midden op straat te worden nageroepen door een slecht ingelichte dame met rollator.
oja, brief
Een brief sturen is geen goed idee. Mijn ouders zien dat als een opening voor contact (anders had ik zelf maar niet moeten beginnen met brieven sturen) en blijven van alles terug sturen. Steeds lelijker en harder. Meestal per email, op mijn werkmail. Ik heb het afgeleerd ooit nog één letter op papier of per mail aan ze te sturen.
ver
" Ik word dan letterlijk klem gereden door fanatieke bejaarden die me wel eens even zullen vertellen wat een slecht mens ik ben."
Ik vind dit wel héél ver gaan... Daar zijn ze dus toe in staat, andere mensen zo op te jutten dat ze jou ook nog eens gaan lastigvallen.
Brieven via de kinderen
Dat van die brieven en die kinderen heb ik stom opgeschreven, Hortensia. Ik bedoelde dat de kinderen, om ervoor te zorgen dat hun moeder niet steeds met die brieven geconfronteerd wordt, de brieven konden verzamelen. Dus als zij een brief op de mat zagen liggen, die ongelezen in een envelop stoppen, zodat hun moeder er minder last van heeft.
Zussen
Je hebt zussen, schrijf je. Kunnen jullie samen 1 gesloten front trekken? Zodat het gedrag van moeder c.q. ouders niet tussen jullie kan komen? Familie is oh zo belangrijk en als het contact met de ouders zo moeizaam gaat, is het geweldig om althans zussen te hebben waarop je terug kunt vallen..
reactie
Er is intussen van alles gebeurd. Mijn ouders hebben hier voor de deur staan aanbellen en ik heb ze niet binnengelaten maar aan de deur gezegd dat ik open sta voor een gesprek met een onafhankelijke mediator. Dat wees mijn moeder onmiddellijk van de hand. We gingen onaangenaam uit elkaar. Eén van mijn zussen is bij hen langs geweest en heeft gemeld dat mijn ouders mij met rust moesten laten, zeker zo lang ik nog zo intensief met mijn vriendin bezig ben. Dat werd ook ruzie, zodat mijn zus het contact nu ook op een laag pitje heeft gezet. Sindsdien heb ik tot mijn opluchting niets meer vernomen.
Mijn zussen en ik vormen altijd al één front, dus dat is fijn. Mijn moeder probeert vaak genoeg ons uit elkaar te drijven met haar gemanipuleer, maar de afspraak is dat we altijd eerst even bij elkaar checken wat er waar is van haar verhalen en 99 van de 100 keer is er of iets verdraaid, of iets verzwegen.
We hebben dit jaar genoeg feestjes te vieren, mijn oudste wordt 18 en doet examen, mijn jongste gaat een belangrijke selectie doen (wordt sowieso een feestje, zelfs al komt jongste er niet doorheen). Als mijn ouders drama's blijven schoppen, zullen ze er niet bij zijn. Ik wil niet meer als een klein kind de volle laag krijgen en dat zal ik dus ook niet meer accepteren. Van mening verschillen mag, maar op een respectvolle manier. Misschien leren ze dat ze af en toe moeten inbinden en anders leren ze het niet en zullen ze dus niet meer overal voor worden uitgenodigd.
Wat goed vijftiger
fijn om een zus of iemand anders als back up te hebben.
De reactie die je hier meer zet, klinkt als zeer duidelijk. Hopelijk weet je tegen die tijd ook zo duidelijk te blijven.
Geniet van de momenten dat het wel goed gaat. Anders maar lager pitje.
Vergelijkbare situatie
Ik herken het. Mijn ouders zijn net zo, alleen dan allebei narcisten. Geen enkele betrokkenheid met wat mij bezig houdt, maar verwachten wel dat ik altijd voor hun klaar sta.
Ook hier was ik iemand aan het steunen die zijn kind verloren is. De eerste doodsdag viel op de verjaardag van mijn vader, de 75ste nog wel. Ik heb ruim van tevoren aangegeven dat ik op deze dag uit respect voor de overledene niet ga vieren. Al scheve gezichten. Maar de weken erop continu op Skype over alle mogelijke gebreken die mijn ouders ineens hadden en dat ik eigenlijk vaker moet skypen (toen al op laager pitje gezet, want 6x per week Skype is echt overdreven). Maar moest even focussen op mijn vriend die door de nadernde doodsdag echt in een dip zat. En de Skype gesprekken met hun kosten teveel energie die ik even elders moest inzetten.
Voralsnog was ik netjes genoeg om op de verjaardag even aan te skypen. Inplaats van hierover blij te zijn werd ik dus meedogenloos afgekraakt op alles en nog wat. Sindsdien weiger ik dus te skypen. Gelukkig wonen ze in het buitenland. Nu skypen ze echter met dochter (15) en proberen haar tegen mij op te zetten. Zonder succes gelukkig. Dochter snapt de familie dynamiek al aardig goed en geeft zo nodig ook tegenvuur.
Wel hoor ik de gesprekken. Continu vertellen ze nu over hun gebrekkige gezondheid of over compleet onbenullige dingen. En over wat voor een slechte dochter ik toch ben...
hier ook
Mijn ouders proberen nog steeds contact met mij te krijgen, maar ze zijn nu ook begonnen mijn oudste op haar mobiel te bellen en sms-en. Oudste doet examen en mijn ouders vragen voortdurend hoe het gaat. En natuurlijk vragen ze ook naar mij en geven ze hun mening over de situatie. Ik wil niet tussen oudste en opa en oma komen en heb nu maar afgesproken dat zij het aangeeft als het irritant wordt. Pfff, hinderlijk hoor.
Vandaag dus weer
Vandaag skypten ze dus weer. Met de eis dat wij in de voorjaars vakantie op visite moeten komen voor enkele dagen. Ten eerste kan ik dan niet vrij krijgen, ten tweede hebben dochter en ik absoluut geen behoefte om te gaan. Ze wonen ook extreem op het platteland (dichtstbijzijnde stad is 40 km verderop, ik heb geen auto en openbare vervoer bestaat daar eigenlijk niet) en wij zitten daar gewoon in een val als het fout gaat - en het gaat altijd fout.
Dus ik doe mezelf dit niet aan. Vriend is voor het gemak al niet uitgenodigd, alleen dochter en ik. In hun ogen is het ook zijn fout dat ik niet braaf terug ga en bij hun ga inwonen. Ze zullen liever zien dat ik ik iemand anders heb, bij voorkeur iemand uit hun dorp.
Ik heb dus direkt nee gezegt maar ze nemen niet eens een nee serieus. Willen dat ik er nog over na denk. Heb ik gedaan, duurde 2 seconden, is nog steeds een nee.
Maar tot de voorjaarsvakantie zullen ze nu proberen druk te maken zodat we toch komen. Al neem ik geen Skype gesprek meer aan.
Postduif76
Jij MOET helemaal NIETS! Dat ze van alles EISEN is hun probleem. Jij wilt het niet, dus gebeurd het niet. Kom op zeg, je bent 50, geen 5.
Je hoeft ook helemaal geen tekst en uitleg te geven over waarom je niet zou kunnen. Je zegt gewoon NEE, klaar! Drammen ze door? Contact verbreken en geen contact meer toelaten.
Heel goed dat je geen Skypegesprek meer aangaat. helemaal niets! Lekker rustig ook zo. Dit soort mensen gaat door tot jij toegeeft en met de billen bloot gaat.
Eens!
Helemaal eens met evenzo! En als je niet langs wilt gaan moet je dat ook gewoon niet doen! Waarom voel je je zo verplicht?
Nog steeds sterk
Ik heb nog steeds niet weer geskyped met ze. Het geeft een heleboel rust in mijn hoofd, ook al blijven ze het proberen en van dochter eisen dat ze mij voor de scherm haalt, maar dochter zegt gewoon dat ik geen tijd heb.
We gaan zeker niet na Duitsland toe. Daar zal ik echt in een val zitten voor mijn gevoel.
Wat ik zo schokkend vind is dat er echt geen beetje zelfreflectie is bij hun. Ze vragen zich niet eens af waarom ik niet wil skypen en of hun misschien wel de oorzaak hiervan zijn. Alleen zeiken dat ik al 5 weken niet bereikbaar ben op Skype.
