bom gebarsten met moeder
Mijn moeder is altijd een moeilijk mens geweest. Al toen mijn broer, zussen en ik klein waren moest zij altijd het middelpunt van elk gezelschap zijn. Ze heeft beslist narcistische trekken. Mijn vader heeft geleerd haar altijd onvoorwaardelijk gelijk te geven - aan hem hebben we dus nooit iets gehad.
Mijn broer woont in het buitenland, mijn zussen en ik hebben geleerd ons eigen plan te trekken en vooral niets van mijn moeder te vragen of grote cadeaus van haar aan te nemen, dat moet je daarna namelijk nog jaren horen (ik heb ZOVEEL voor je gedaan, op je kinderen gepast, je geholpen toen je een auto nodig had, enz.) Zo leven we op redelijke voet naast elkaar.
Mijn beste vriendin, die er altijd voor mij is geweest, heeft half december een zoon (pas 20 jaar) verloren bij een tragisch ongeluk. Met een paar andere vrienden hebben we gezorgd dat het bij haar thuis bleef draaien en natuurlijk zijn we er voor haar geweest om te praten, luisteren en troosten (ze is gescheiden dus heeft geen man die er voor haar is).
Mijn moeder bleek het maar niks te vinden dat de aandacht niet naar haar ging en begon aandacht te eisen. Om een lang verhaal kort te maken: vlak voor kerst heb ik haar en mijn vader behoorlijk de waarheid gezegd. Doodmoe van alle emoties rond mijn vriendin, moe van het opvangen van mijn eigen kinderen die met de zoon van mijn vriendin zijn opgegroeid, moe van het moeten werken tussen de bedrijven door, heb ik dingen gezegd die heel erg waar zijn, maar die mijn moeder absoluut niet kan handelen. Ik ben met kerst ook niet naar het verplichte kerstdiner geweest. En nu zit ik met de gebakken peren, want er moet 'gepraat' worden en dat bestaat eruit dat ik de volle laag krijg en daar met mijn mond dicht naar moet luisteren. Inmiddels ben ik in de tussentijd ook nog 50 geworden en ik ben het zat om als een klein kind te worden behandeld. Ik heb dan ook gezegd dat ik een paar maanden geen contact wil en dat we in het voorjaar maar eens moeten kijken of we op een gelijkwaardige manier een nieuw soort relatie kunnen opbouwen. Maar dat is natuurlijk niet naar mijn moeders zin. Zij en mijn vader blijven aanbellen, emailen, brieven door de bus stoppen, opbellen enzovoort. Ik reageer nergens op en doe de deur niet open, maar ik word er knettergek van. Eén van mijn zussen heeft getracht mijn moeder te vertellen dat ze me even met rust moet laten, maar dat heeft niet geholpen.
Heeft iemand goede tips voor me? We hebben eerder al enorme drama's gehad en dat kan gerust maandenlang doorgaan. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor...
Postduif
En dat zal ook niet meer veranderen. Kun je dat accepteren? Ik bedoel niet dat je dus jezelf maar weer moet gaan wegcijferen, maar het zal gewoon niet anders worden. Zo zijn ze en zo blijven ze, tenzij ze opeens het licht gaan zien. En dat gebeurt in de praktijk niet vaak in dergelijke gevallen.
Acceptatie
Aan deze acceptatie werk ik al jaren. Want natuurlijk zal ik graag ouders hebben die zo zijn als de ouders van vriend bijvoorbeeld. Maar ik weet ook dat mijn ouders nooit zullen veranderen. En gelukkig weet ik ook dat het niet eraan ligt dat ik een slecht mens ben maar dat hun gewoon een persoonlijkheidstoornis hebben, narcisme.
Ik wist als puber al dat er iets mis is met hun, maar kon mijn vinger niet erop leggen wat het was. Toen ik paar jaar geleden over narcisme hoorde was het een feest van herkenning.
Het rare is dat ik nu mensen met deze stoornis bijna kan ruiken. Bijvoorbeeld vriendliefs ex, bij de eerste ontmoeting al. En kijk aan, ze vertoonde binnen hun huwelijk wel hetzelfde gedrag als mijn ouders. Hetzelfde met mijn ex, vriend voelde ook direkt aan dat met mijn ex iets niet klopte.
Gezien we het allebei mee gemaakt hebben is er bij vriend en mij veel begrip voor elkaar.
Postduif
Skype je nog met andere mensen? Als je Skype alleen hebt voor je ouders zou ik Skype van de computer deleten. Dan hoef je niet steeds te twijfelen of je een gesprek wel of niet aan zal nemen en hoef je je niet bezwaard te voelen als je ziet hoeveel oproepen je hebt gemist.
skik
Gisteren
Gisteren avond zaten ze dus met dochter te skypen en ik ben laaiend van woede. Echt doelgericht proberen dochter tegen mij op te hitsen. Dochter heeft meerdere keren aangegeven dat zij dit niet ok vond, maar ze gingen maar door.
Naarmate een nacht erover geslapen te hebben heb ik hun dus een heel zakelijk mailtje gestuurd dat dit de allerlaatste waarschuwing is en als ze nog een keer dochter proberen onder druk te zetten, ga ik hun contact met haar onderbinden. En dat ze hier anders dan in Duitsland geen mogelijkheid hebben om oma en opa rechten in te klagen voor de rechter.
Skype heb ik alleen voor hun, maar gezien ik mijn telefoon altijd op stil heb zit ik er niet mee.
hoe oud is je dochter
kun je haar niet zeggen dat het verstandiger is om het contact even te laten rusten en bijvoorbeeld 1 x per maand contact te hebben? of dat ze een brief schrijft ipv skypt.
gr Angela
Dochter
Dochtertje is 15.
Ouders zullen niet accepteren als ik het op die manier breng. Ze vinden namelijk dat ze recht op contact met ons hebben. Ze hebben de rest van de familie al weg gepest, niemand was goed genoeg.
dochtertje?
15 vind ik oud genoeg om op creatieve manier met jou naar andere opties te zoeken.
hoezo dat je ouders dit niet accepteren? zij hebben toch niets te maken met hoe je dochter contact zoekt? Je verwijdert skype en je dochter schrijft morgen een brief met de hand en doet 'm op de bus. en dan kijken of ze terugschrijven.
gr Angela
dochter, oma en opa
"Ouders zullen niet accepteren als ik het op die manier breng. Ze vinden namelijk dat ze recht op contact met ons hebben. Ze hebben de rest van de familie al weg gepest, niemand was goed genoeg."
Dat is dan hun probleem en niet jullie probleem.
Het lijkt me als dochter ook niet prettig om als boodschapper tussen jou en grootouders te moeten fungeren, zeker niet in zo'n sfeer als er nu is. Ik vind het ook niet bepaald gezond en zou er echt op aandringen dat zij het skypecontact ook stopt.
Je ouders kunnen toch niets aanvangen, tenzij ze op hoge poten zelf naar Nederland komen om verhaal te halen. Zie jij dat gebeuren?
Laatste poging contact met hun helemaal te verbreken
2 jaar geleden hebben dochter en ik allebei tegelijk de contact verbroken.
Resultaat was dat ze ons gingen stalken, ja, ze kwamen echt hier naartoe om te stalken. Op mijn werk, op school, en ook vrienden en collega's van mij werden door hun gestalked.
maar nu
is je vader ziek dus doen ze dat vast niet.
en daarbij: ga nou eens in op dat idee dat er meer is dan alleen skype of telefoon. Als je dochter het leuk vindt (!)(het moet haar eigen keuze zijn!) dan schrijft ze toch elke week een briefkaartje?
gr Angela
Wat mij betreft
Kan dochter helemaal zelf invullen hoe en of ze met hun contact heeft. Dat weet zij ook. Kan per kaartje of per Skype of wat dan ook. Dochter is echter niet heel erg van het kaartjes sturen (en dat als dochter van een postbode, haha), dus ik zie het niet gebeuren.
Zij zei juist van "mam, neem jij pauze van hun, ik deal wel met ze, op mij luisteren ze tenminste soms nog"
maar ze is 15
ze hoeft toch niet jouw probleem met je ouders op te lossen (ik snap wel dat jij haar niets verplicht, maar ik denk dat je gewoon wat strenger moet zijn 
). In de tijd dat ze skypt schrijft ze 4 kaartjes vol met kletspraat en nog een brief erbij. Gewoon even een skype pauze. De laatste keer skypen plannen de dag voordat het kaartje of de brief aankomt.
gr Angela
En hoe ziek is hij echt?
Ze proberen nog steeds dochter zover te krijgen dat zij hun uitnodigt voor de voorjaarsvakantie.
Mijn ouders kennende blazen ze het probleem waarschijnlijk onwijs op. Zo had mijn moeder kort voor ik na Nederland ging verhuizen ook toevallig dringend verdacht op darmkanker. Nooit meer iets over gehoord daarna.
Zo hoorde ik gisteren ook toevallig hoe mijn moeder zei "door je moeder worden de hartproblemen van opa alleen maar erger"
Echt klassieke manipulatie...
En zij weet
Dat ze het niet kan oplossen. Dat wil zij ook niet eens, zo eerzuchtig is zij niet. Alleen kan zij beter tot hun door dringen en dat wetende, hoopt zij een verdere escalatie tegen te houden (als in hun komen hier en stalken ons en collega's en vrienden).
poeh!
Daar ben je mooi gezegend mee! *NOT!*
Hoe ga ik om met narcistische moeder
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Ik denk dat ik ook een moeder met narcistische trekken heb.
De relatie tussen mijn ouders en mijn man was al langer niet zo goed en ik probeerde steeds maar iedereen bij elkaar te houden. Begreep niet goed waarom man zo boos kon worden. Mijn ouders weten niet van ophouden. Allerlei leuke initiatieven met de kleinkinderen werden er continu ontplooid zodat we eigenlijk niet nee konden zeggen. Ik ben altijd een verlengstuk van hen geweest, en durfde niet te weigeren, bang dat ze boos maar vooral teleurgesteld zouden zijn. En dat heb ik altijd wel geleerd dat ik dat niet mag doen. Constant gaan ze over mijn grenzen. Ik zou niet eens weten waar de mijne liggen. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor hun gevoelens, itt die van mijn man of mijzelf. In december barstte de bom. Mijn man schreef een heel nare email en we waren niet meer welkom. Begin dit jaar is mijn man in het buitenland geweest. Dat was voor ons samen goed om eens na te denken. Maar al na 3 dagen wilde mijn moeder graag praten. Ik zei eerst ok, maar kwam erop terug omdat ik er geen zin in had. Wel even genoeg aan mijn hoofd met kleine kinderen, werk en afwezigheid man. Vervolgens stond ze de avond daarna voor mijn deur. Ik heb haar in de gang gelaten en gezegd dat ik rust nodig had. Direct zei ze maar wat dan als ik het nodig heb?! Ik heb gezegd dat ik dat naar vond maar dat ze verantwoordelijk is voor haar eigen gevoelens. Toen ze merkte dat ik niet mee ging in haar schuldgevoel aanpraten ging ze boos weg. Inmiddels wil ik geen contact met ze. Maar tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel van mijn jeugd een leugen is geweest. Mijn moeder was en is een meester in sturen. Iedereen is verantwoordelijk voor hoe zij zich voelt en als het haar niet bevalt wentelt ze zich in een slachtofferrol. Ik heb me altijd aangepast, schuldig gevoeld, had het niet eens door. Pas doordat mijn man zich steeds rotter voelde omdat hij er niet in mee ging, en hij is gaan uitzoeken wat er aan de hand zou kunnen zijn, zijn langzaam mijn ogen open gegaan. Maar hoe nu verder? Ik mis mijn familie. Mijn broer spreek ik gelukkig nog wel, maar ook hij begrijpt me niet goed. Hij is veel eerder het huis uit gegaan en zijn eigen leven gaan leven. Door de boosheid van mijn man denken andere familieleden dat hij de boosdoener is. Maar ze zoeken niet eens contact om te vragen hoe het zit. Ik weet niet hoe ik met mezelf in reine kan komen, op mezelf en eigen oordeel kan leren vertrouwen. We gunnen onze kinderen een opa en oma, maar ik wil ze nu echt niet zien, wil echt loskomen, en met mn man willen zij geen contact.
Eef
Ik denk dat je hier even een nieuw topic van moet maken en dat er dal veel mensen veel over te zeggen hebben
Eef
Wat mij destijds geholpen heeft is gewoon mijn moeder minder serieus nemen. Beschouw haar als een van je kinderen die duidelijkheid nodig heeft. Tegenover je kinderen bewaak je je eigen grenzen toch wel (hoop ik)? Dat doe je dan op een vergelijkbare manier met je moeder. Niet boos worden, maar duidelijk en strict zijn.
Eef
Ik begrijp je man niet. Een vermoede diagnose als 'narcisme' los je niet op door er boos over te worden. Je kunt beter gaan rondkijken hoe je ermee om kunt gaan. Blijkbaar heb je zelf een manier gevonden, waarbij je inmiddels zelf wel de kanttekening plaatst, dat het een goede manier is om om te gaan met narcisme, maar geen goede manier om om te gaan met 'normale' mensen. Wat dat laatste betreft heb je wellicht nog wat te leren in de rest van je leven. Wat dat eerste betreft heeft je man wellicht nog wat te leren.
Je kunt de vermoede diagnose even als werkhypothese serieus nemen, je erin verdiepen, het bespreekbaar maken emt je broer of andere relevante familieleden, kijken of er herkenning is, adviezen opzoeken of vragen hoe je daarmee om kunt gaan en daarover met elkaar praten.
Tsjor
tsjor en Eef
Ik begrijp haar man prima. Als je elke keer als dochter de eisen inwilligt van je moeder, tegen de zin van je man dan wordt hij op gegeven moment wel boos ja. Want je durft als dochter kennelijk niet de confrontatie aan met je moeder, maar wel met je man.
Dat man zich misschien uiteindelijk niet netjes heeft geuit was misschien niet slim, maar ook wel weer begrijpelijk. Hij ziet zijn vrouw door haar moeder elke keer in een rot positie geduwd worden en heeft bovendien ruzie met zijn vrouw over deze situatie.
Eef wil haar gedrag nu veranderen maar is bang dat het perspectief van familie zal zijn dat haar man nu de boosdoener is. Ik zou zeggen, bespreek dit met je man. Grote kans dat hem dat weinig kan schelen. Jij bent echter al weer bezig met de vraag hoe je verandering van gedrag door je moeder opgevat gaat worden en valt zo eigenlijk weer in dezelfde kuil.
Je hoeft je relatie met je moeder niet naar nul te brengen, maar probeer wel vaker nee te zeggen. Precies zoals Ad Hombre al zei. Bewaak je grenzen op duidelijke manier en denk niet na hoe je moeder gaat reageren. Ze zal waarschijnlijk in het begin proberen van alles te manipuleren en je uit de tent proberen te lokken. Wees standvastig en ga geen smoezen bedenken waarom je niet kan of wil komen. Zeg gewoon dat jij en je gezin meer tijd voor elkaar willen, zonder de (schoon-)ouders. Je hoeft je niet te verantwoorden voor deze keuze.
Je kunt dit zelf stoppen
Hoewel het veel uithoudingsvermogen kost, reageer nergens op.
Brieven gooi je weg, telefoonnummers kun je blokkeren.
Jij bepaalt( hoewel je dit niet gewend bent, ik vond dit de grootste strijd met mezelf). Ga niet terug”vechten”, verdedigen of wat dan ook.
Het heeft geen zin!
Geef ze vooral hun zin niet, anders blijft dit zo zo lang ze leven.
Richt je op jezelf en jouw vriendin en laat ze barsten.
Ze zijn niet voor rede vatbaar. Laat het gaan.
Jouw moeder is niet goed voor je!
Laat geen enkele relatie lijden onder het abnormale gedrag van je moeder.
Behandel mensen met respect, als ze jouw met respect behandelen. Anders niet!
