Botsende behoeften binnen een gezin
Hallo lezers,
Het is alweer enkele jaren geleden dat ik zelf actief deelnam aan het forum, maar nu voel ik toch wel sterk de behoefte te delen.
Het onderwerp 'botsende behoeften binnen een gezin' behoeft een korte toelichting.
Het betreffende gezin bestaat uit:
- zoon nr.1 (7,5jaar); diagnose NLD, ADHD en sensorische integratiestoornis. Hij zit gezien zijn profiel wel redelijk in zijn vel, maar komt op school moeilijk mee vanwege de uiterst gebrekkige concentratie. Thuis praat hij NONSTOP over zijn fantasieen (vrij megalomane fantasieen; hij is de baas van de wereld, de koning, de almachtige). Hierbij laat hij geen/nauwelijks ruimte voor wederkerigheid en hij herhaalt zichzelf continue.
- zoon nr.2 (5 jaar): diagnose ernstige fonologische stoornis (hij kan verschillende medeklinkers niet vormen, waardoor hij moeilijk verstaanbaar is) en sensorische integratiestoornis. Nr. 2 heeft veel ruimte en tijd nodig om zijn verhaal te kunnen doen.
- vader: ADHD en chronische stresssyndroom, maar vindt zelf dat ie hiervoor geen hulp nodig heeft.
- en dan ik, moeder: hoogsensitief en spil in het geheel.
De valkuil van vele moeders en zo dus ook de mijne; ik let erop dat er in ieders behoeften zoveel mogelijk voorzien wordt en vergeet daarbij mijn eigen behoeften of er is simpelweg geen ruimte meer voor.
Het is geen gemakkelijke taak; nr. 1 wil 24/7 praten (en doet dit ook, kent geen remmingen, hij MOET praten), en nr. 2 heeft ruimte nodig voor zijn eigen verhaal. Dit maakt dat ik me regelmatig als regisseur opwerp tussen de twee om aan te wijzen wie er aan de beurt is om iets te zeggen.
Daarnaast ren ik de hele week van de ene therapeut naar de andere, onderhoud wekelijks intensieve contacten met school en -begeleiders, zit specialisten achter hun broek, informeer mezelf via boeken/internet, ben praktisch bezig (dagritmekaarten aanvullen), zoek geschikte sporten, zorg dat er vriendjes over de vloer komen, probeer ook voor de kids nog rust in te bouwen, enz. Ik werk ook, en heb geen hulp in de huishouding...
Vader in het verhaal heb ik jaren gevraagd hulp te zoeken voor zichzelf (met tussenpozen van enkele maanden). Niet zonder reden; depressies, regelmatig extreme woedeaanvallen, chronische negatieve spanning, afreageren op mij/kids, inconsequent gedrag naar de kids, alles vergeten, de zorg en het organiseren daarvan volledig bij mij laten (ook het meedenken laat ie achterwege) chaos creeeren in huis/administratie, stress, onredelijkheid, kop in het zand steken, doen alsof, enzovoort. Gedragingen waardoor ik mij erg onprettig (understatement!!) ga voelen. Ik als hooggevoelige ben erg kwetsbaar, maar ik als moeder van 2 kwetsbare kids, mag er niet aan ondergaan. Dan bouw je dus een muur. We hebben vele gesprekken gevoerd, vele handelingsplannen toegepast (of een poging daartoe gedaan), relatietherapie gehad en maar doorzetten.
Sinds kort heb ik de idee losgelaten dat ik enige invloed kan hebben op mijn partner hulp voor zichzelf te laten zoeken. Dat maakt dat alles nu op losse schroeven staat. Want juist aan de gedachte dat mijn partner op een gegeven moment ook zou inzien dat het zo niet verder kon en dat hij met zichzelf aan de slag zou willen, hield ik mij vast. Dat maakte dat ik hoop hield.
En om nou weer terug te komen bij het onderwerp; de botsende behoeften; die van de kids zijn duidelijk. Die van de partner ook (die wil dat ik in zijn behoeften voorzie, behalve werken en gamen doet ie daar verder weinig aan) en die van mij...? Ik heb te lang enkel op die van mijn gezin gelet, ik weet niet meer waar mijn behoeften liggen.
Rust lijkt me welkom. Innerlijke rust. Dus "doe" ik mezelf binnenkort op een yogacursus. Dat is een begin.
Hoe zorgen jullie voor jezelf?
dank en groetjes, J.
Keuzes
Ik heb er het meest aan als ik me realiseer dat ook ik keuzes maak. Ik word niet meegesleept door wat er gebeurt, ik sta er middenin en maak er deel van uit. Als ik alsmaar door wil rennen en niets 'voor mezelf' wil doen, dan is dat best maar het is wel een keuze, dus ik kan er achteraf niet over klagen. Ik koos immers voor wegcijferen, oplossingen aandragen en doorploeteren. Loslaten kan heel verhelderend zijn. Je kinderen krijgen er niets van als ze twee middagen per week niet eerlijk verdeeld hun verhaal kunnen vertellen, je constateert zelf al dat je partner niet verandert door jouw houding. Geef jezelf dus wat meer tijd en ruimte. Het gaat minder ten koste van je gezin dan je zou denken.
Jíj bent degene die voor jezelf moet zorgen. Dat ben je aan jezelf verplicht, en juist als je gezin veel aandacht behoeft is het van belang dat jij de moed erin houdt.
Net als jut
vind ik dat je ook naar je eigen behoeftes moet kijken, zelf ben ik ook hoogsensitief en neem geregeld tijd voor mezelf. Je kunt niet constant voor je gezin klaar staan en daarbij je eigen behoeftes opzij zetten.
Dank
dankjulliewel voor het lezen en meedenken.
Van de noodzaak los te laten ben ik me maar al te zeer bewust. Ik slaag daar dan ook steeds beter in. Op zich zorg ik ook niet slecht voor mezelf, ik zorg regelmatig voor een bezoek aan een vriendin (of daar nou weerstand tegen wordt geboden of niet), kies zelfs ook in het weekend voor mezelf door alleen familie te bezoeken. Ga op tijd naar bed. Lees boeken (niet alleen informatieve), en een luie avond op de bank helpt ook ontspannen.
Ik heb soms alleen zo het gevoel vast te zitten. Vast in alle benodigde aanpassingen die ik doe. Die IK doe... Daar is de keuze... Maar toch als het om je kinderen gaat, wil je ze toch het beste geven.
Balans vinden blijft lastig. En keuzes maken helemaal. Zeker wanneer het om het al of niet verbreken van de relatie met de vader van je kinderen gaat...
Naast de ontspanning die ik voor mezelf regel, heb ik ook een psych ingeschakeld om mij te helpen leren keuzes te maken. Want dit probleem is al oud en moet nodig eens aangepakt worden.
Nogmaals dank en grtjs! J.
Jul, tijd.....
Dat je de stap hebt gezet naar een psycholoog te gaan lijkt mij een goed begin. Eventueel kun je je man nog vragen samen te gaan, zodat jouw problemen voor hem ook duidelijk worden voor zover ze dat al niet zijn. Als je al zoveel geprobeerd hebt is het nu inderdaad tijd om de verantwoordelijkheid voor zijn gezondheid ook volledig bij hem te laten liggen. Dan moet je je inderdaad afvragen of dit de wijze is waarop je verder wilt gaan met je relatie. Je man zal je dit ook eerlijk moeten vertellen dat je hieraan twijfelt. Verlang niet een snelle beslissing van jezelf, het heeft tijd nodig om inzicht hierin te krijgen.
Sterkte!
