Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Wat vervelend. Kan het zijn dat je te vaak herhaalt wat hij gezegd heeft, ook als het niet echt nodig is? Dan wordt het irritant. Voorheen was het minder een probleem, omdat jullie elkaar minder vaak zagen.
Ik heb een dove dochter en een vriend die niet zo goed meer hoort. Daarom zie ik ook een ander mogelijk probleem. Het kan zijn dat een van jullie een licht gehoorverlies heeft, of jullie allebei. Als je slechter hoort, versta je de ander alleen onder optimale omstandigheden.
Maar, wat veel mensen niet weten, is dat je ook onduidelijker gaat praten als je slecht hoort. Je krijgt namelijk enerzijds minder goede feedback over hoe je spreekt via je eigen oren, en anderzijds pas je je spraak ook automatisch aan aan je omgeving: als iedereen zacht en onverstaanbaar spreekt, ga je vanzelf ook zelf zo praten.
Mijn vriend draagt sinds een tijdje hoorapparaatjes, en als hij ze niet draagt merk ik dat hij slordig spreekt, nog voordat ik merk dat hij mij slecht verstaat.
Hoorapparaatjes dragen was wennen, maar de audioloog zei: hoe jonger je bent, hoe makkelijker dat gaat.
En bovenal: elkaar goed verstaan is cruciaal voor je relatie, zoals je al gemerkt hebt. Slecht horen leidt tot irritatie en misverstanden. Ook zonder gehoorverlies is duidelijk communiceren echt iets waar je aandacht aan moet besteden als je relatie je lief is.
Ik raad jullie dus aan om samen jullie gehoor te laten testen. Zeg maar dat jij voor jezelf wilt weten of het daaraan ligt dat je hem slecht verstaat. Maar dring aan dat hij "om jou te steunen" of uit solidariteit meegaat en zichzelf ook laat testen.
Oh ja, als mijn vriend of dochter onverstaanbaar praat, dan zeg ik dat gewoon: kun je wat beter articuleren alsjeblieft, ik versta je zo niet. Zij weten allebei dat ze de neiging hebben te mompelen, dus hier is dat geen probleem.
IMI-x2 schreef op 30-07-2025 om 10:56:
Oh ja, als mijn vriend of dochter onverstaanbaar praat, dan zeg ik dat gewoon: kun je wat beter articuleren alsjeblieft, ik versta je zo niet. Zij weten allebei dat ze de neiging hebben te mompelen, dus hier is dat geen probleem.
Oh ja, herkenbaar. Dat heb ik hem ook weleens netjes gevraagd. Daar reageerde hij defensief op. Vreemde is dat hij toen we nog niet samenwoonden wèl goed articuleerde. En dat veranderde heel snel toen we samen gingen wonen.
Wat ik wel weet is dat hij veel aan zijn hoofd heeft. Maar toch, een goede communicatie is belangrijk.
IMI-x2 schreef op 30-07-2025 om 10:46:
Wat vervelend. Kan het zijn dat je te vaak herhaalt wat hij gezegd heeft, ook als het niet echt nodig is? Dan wordt het irritant. Voorheen was het minder een probleem, omdat jullie elkaar minder vaak zagen.
Ik heb een dove dochter en een vriend die niet zo goed meer hoort. Daarom zie ik ook een ander mogelijk probleem. Het kan zijn dat een van jullie een licht gehoorverlies heeft, of jullie allebei. Als je slechter hoort, versta je de ander alleen onder optimale omstandigheden.
Maar, wat veel mensen niet weten, is dat je ook onduidelijker gaat praten als je slecht hoort. Je krijgt namelijk enerzijds minder goede feedback over hoe je spreekt via je eigen oren, en anderzijds pas je je spraak ook automatisch aan aan je omgeving: als iedereen zacht en onverstaanbaar spreekt, ga je vanzelf ook zelf zo praten.
Mijn vriend draagt sinds een tijdje hoorapparaatjes, en nog voordat ik merk dat hij mij slecht verstaat, merk ik dat hij slordig spreekt.
Hoorapparaatjes dragen is wennen, maar hoe jonger je bent, hoe makkelijker dat gaat. En bovenal: elkaar goed verstaan is cruciaal voor je relatie, zoals je al gemerkt hebt.
Ik raad jullie dus aan om samen jullie gehoor te laten testen. Zeg maar dat jij wilt weten of het daaraan ligt dat je hem slecht verstaat. Maar dring aan dat hij "om jou te steunen" of uit solidariteit meegaat en zichzelf ook laat testen.
Dank voor het meedenken!
Daar dacht ik ook al aan, al merk ik wel dat hij wel hoort wat ik zeg. Ik praat langzamer en duidelijker dan hij doet en maak vaker oogcontact. Hij praat vlug en afgemeten, terwijl hij tegelijkertijd met van alles bezig is, altijd druk. Wanneer ik het heb verstaan, herhaal ik het zeker niet. Alleen als ik er niet zeker van ben of de helft gemompeld heb gehoord.
Valt mij ook op dat dit onduidelijk en snel binnensmonds praten vooral sinds het samenwonen is ontstaan. Als dat voordien zo was, had ik zeker jouw tip overwogen.
Hij vertelde mij dat hij communicatieproblemen had met zijn ex had (voordat wij gingen samenwonen), waarbij ik toen nog dacht ‘dat kan, het zal wel’.
Hij vond dat zij onduidelijk en vaag communiceerde en niet (goed) luisterde. Nu ik hem beter ken twijfel ik aan zijn woorden en vermoed ik dat hij er ook een aandeel in heeft of dat hij zelf degene is die ‘onduidelijk’ communiceerde.
Hij doet het trouwens ook bij zijn ouders, zegt dan ook fel ‘ja, dat zei ik toch!’ Erg vervelend. Naar de kinderen toe praat hij wel duidelijk, rustiger, articuleert dan ook goed. Alles wat hij tegen de kinderen zegt versta ik gewoon. Dus hij kan het echt wel. Alleen de vraag is waarom hij het niet doet bij mij en zijn ouders. En wellicht voorheen ex.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit probleem nog nooit eerder, los van hem heb ervaren. Ook niet in vorige relaties. Als dat wel zo was, had ik het ook zeker bij mijzelf gezocht. Overal, op mijn vrijwilligerswerk etc versta ik iedereen goed.
Dat is ook de reden dat ik hier te rade ga. Omdat ik dit nog nooit heb meegemaakt.
Net zoals bij kinderen die moeite hebben met leren lezen, dan ga je ook eerst de ogen meten. Zijn die goed, dan kijk je verder.
Ga gewoon eens samen naar de audioloog. Als dat het bij jullie beiden niet is, dan kun je hem aanspreken op duidelijker articuleren. Wat heb je te verliezen? Alleen maar je relatie.
En nu maar hopen dat hij mee wil en het geen ‘onzin’ vindt 🙈
Hij zei zelf al n het gesprek destijds dat hij het wel ‘mee vindt vallen’.
Zeker goed om eerst te kijken of het gehoor nog 100 procent is. Aan de andere kant zou ik (heel eerlijk gezegd) een beetje kriegelig worden van een partner die alles wat ik zeg "samenvat" in zinnen die beginnen met "begrijp ik het goed dat...?". Het klinkt een beetje alsof alles een therapeutisch gesprek is zo, en zeker als het gaat over dagelijkse bezigheden (auto wassen) nogal overdreven. Maar dat is persoonlijk hoor; als je vriend daar voorheen geen problemen mee had dan is er nu misschien toch iets anders aan de hand.
rutiel schreef op 30-07-2025 om 11:50:
Zeker goed om eerst te kijken of het gehoor nog 100 procent is. Aan de andere kant zou ik (heel eerlijk gezegd) een beetje kriegelig worden van een partner die alles wat ik zeg "samenvat" in zinnen die beginnen met "begrijp ik het goed dat...?". Het klinkt een beetje alsof alles een therapeutisch gesprek is zo, en zeker als het gaat over dagelijkse bezigheden (auto wassen) nogal overdreven. Maar dat is persoonlijk hoor; als je vriend daar voorheen geen problemen mee had dan is er nu misschien toch iets anders aan de hand.
Dat begrijp ik. Andersom zou ik dat ook hebben.
Ik zeg het slechts wanneer ik het niet goed heb gehoord, zeker niet om de haverklap. Daarom verbaast het mij. Hij had er voorheen idd geen moeilijkheden mee. Maar toen speelde het ook niet echt, aangezien hij in mijn beleving rustiger communiceerde.
Ik heb ook het gevoel dat er meer achter zit, alleen zegt hij dat er verder niets is behalve moe en druk.
Zo heeft hij een paar keer toen we op pad in een andere stad waren mij hard opzij geduwd vanuit het niets, waarop ik zei ‘wat is er, waar is dit voor nodig’. (Hij is veel groter en sterker dan ik)En hij dus zei ‘wat? Ik doe toch niets.’ Heb hierdoor en wat andere dingetjes weleens het idee dat hij mijn grens op zoekt. Ik voel schaamte en vind het lastig dit te vertellen. Plus dat ik mij bezwaard en een stuk schaamte voel bij hem, wanneer ik hem niet goed versta.
En tja, wellicht pas ik niet bij hem, zit ik in z’n allergie, waar ik mij van geen kwaad bewust ben, waar een ander wellicht wel beter bij mij past. Het is alleen jammer om daar nu achter te moeten komen. En zo te lezen ligt het probleem misschien wel meer bij mij dan bij hem. Geen idee hoe ik het, los van gehoor testen, op zou moeten lossen. Niets zeggen? Met de kans dat ik hem maar half versta.
Wat zeggen zn ouders er van?
Bolmieke schreef op 30-07-2025 om 12:20:
Wat zeggen zn ouders er van?
Zijn moeder zei laatst nog dat hij nooit anders was geweest en op zijn vader leek met bepaald gedrag. Ze zei zelfs tegen mij op z’n verjaardag, nadat hij in een spel geërgerd op mij en de kinderen reageerde, dat ik mij niet op m’n kop moest laten zitten, hij dit eerder ook deed, dat hij altijd het laatste woord wil hebben, niet tegen zijn verlies kan en dominant van aard is. Band met zijn ouders is ook stroef en wat oppervlakkig. Zo ook toen de oudste moe was en overprikkeld raakt bij een spel na het eten met ons allen(behalve vriend). Mijn vriend raakte geërgerd en zei dat hij vlees ging braden op de bbq en wanneer hij terug kwam het over moest zijn met dat gezeur en geroep. En dan het spel wel werd gedaan als ze rustig waren. Toen zei oma tegen hen dat ze kon zien dat ze moe waren en ze bij oma en opa thuis met z’n allen wel het spel gingen doen en nu beter even rustig konden blijven, het ook een lange dag was voor hen. Waarop vriend zwaar geïrriteerd reageerde ‘ja hoor, overrule mij maar, trek mijn gezag maar in twijfel, zoek het lekker uit!’ En hij beende boos naar buiten. Zo gaan de bezoekjes aan opa en oma en wanneer ze bij ons zijn altijd. Resultaat; een zwaar geïrriteerde vriend.
Moet ook bekennen dat hij soms ook best heftig tegen de kinderen kan uitvallen. Soms terecht, maar soms ook echt niet. Dat gedrag van hem triggert een angst in mij(heb een jeugdtrauma PTSS). Hij kan dan zo’n harde, barse stem opzetten. Wat ik wel weet dat hij snel overprikkeld raakt an afreageert. Maar goed, dat heb ik zelf ook, alleen reageer ik daar dan anders op, houd mij in en trek mij terug. Kinderen zijn ook anders wanneer ze met mij alleen zijn, rustiger, gehoorzamer en ook ‘liever’. Wanneer we met z’n allen zijn of met oma en opa erbij, altijd stress van zijn kant. En is de jongste ook baldadiger, opstandiger en de oudste overprikkeld(heeft wat autistische trekken).
Ik zelf kan goed met zijn ouders. Het zijn lieve en belangstellende mensen. Ook de kinderen zijn gek op opa en oma.
Ik heb stress om de situatie en maak op het moment een rouwproces door om een erg goede vriend die ik 22 jaar kende en ben verloren op een vervelende manier. Hierdoor sluit ik mij ook soms af, zit even in mijn eigen wereld, waardoor ik misschien daarom niet alles mee krijg.
Sorry. Het is een hele lap, maar het zit mij ook best hoog. Ik besef dat het ‘communicatieprobleem’ slechts een onderdeel is van de rest🥲
Hij klinkt niet als een aardige partner. Ook niet als een warme vader.
Ik zou zeker je gehoor laten testen, om uit te sluiten dat het probleem daar zit.
Maar zeker na je laatste posting gelezen te hebben denk ik niet dat het probleem daar zit. Jouw vriend vindt kennelijk dat mensen zich naar hem moeten plooien. En hij is nog wel bereid om zich zelf in te spannen als het gaat om mensen die niet zo heel dichtbij staan, maar bij zijn eigen familie en degene met wie hij samenwoont moet het allemaal vanzelf gaan op zijn manier, en als je daar niet meteen in meegaat (omdat je het niet hoort, omdat je tegengas geeft) dan heb jij iets verkeerd gedaan. Althans, zo interpreteer ik het, vanuit ervaringen die ik zelf heb, en vanuit die ervaring zeg ik je ook: hier moet je wat aan doen.
Ik vind het wel opvallend dat het kennelijk allemaal ok ging totdat je ging samenwonen. Klinkt een beetje alsof hij vindt dat hij zich niet meer hoeft in te spannen nu de buit binnen is.
Let er eens op, en bespreek het, en ga zo nodig in relatietherapie. En als hij niet wil of niet meewerkt, overweeg dan om de relatie te beëindigen. Dit is ontzettend hinderlijk gedrag, het gaat niet vanzelf over, en je wilt niet dat jijzelf en je kinderen (niet zijn kinderen, begrijp ik dat goed? ) de komende jaren (lees: totdat je niet meer met hem samenwoont) voortdurend bezig zijn met om zijn gevoeligheden heen te werken en alles te doen/laten zodat hij maar niet geïrriteerd raakt.
Van wie is de woning, en, als het een huurwoning is, staat jouw naam dan op het huurcontract? Zo nee, regel dat dan eerst voordat je vervolgstappen zet.
TrefleQ schreef op 30-07-2025 om 12:52:
Hij klinkt niet als een aardige partner. Ook niet als een warme vader.
Los van z’n mindere gedrag merk ik wel dat de kinderen gek op hem zijn. Ik zie veel goede kanten aan hem irl de kinderen; hij besteedt veel tijd en aandacht aan ze, verwent ze zo nu en dan, plant mooie vakanties met ze.
Wat ik wel ervaar is dat ik hem een minder fijne partner vind dan hij als vader is.
Naar zijn zeggen heeft hij, net als ik, ook geen fijne jeugd gehad, waarin er weinig over gevoelens werd gepraat en waar er weinig ruimte voor is. Toch ervaar ik zijn moeder heel anders; warm, hartelijk en kan ik erg goed met haar praten, ook over gevoelens. Het voelt heel tegenstrijdig.
Ik ervaar stress om de gezinsdynamiek.
Ik begrijp het niet zo goed. Je woont sinds een jaar samen, maar je noemt hem ook de vader van je kinderen. Is hij dat ook, en woonden jullie eerst apart?
Mutsje1982 schreef op 30-07-2025 om 13:02:
[..]
Los van z’n mindere gedrag merk ik wel dat de kinderen gek op hem zijn. Ik zie veel goede kanten aan hem irl de kinderen; hij besteedt veel tijd en aandacht aan ze, verwent ze zo nu en dan, plant mooie vakanties met ze.
Wat ik wel ervaar is dat ik hem een minder fijne partner vind dan hij als vader is.
Naar zijn zeggen heeft hij, net als ik, ook geen fijne jeugd gehad, waarin er weinig over gevoelens werd gepraat en waar er weinig ruimte voor is. Toch ervaar ik zijn moeder heel anders; warm, hartelijk en kan ik erg goed met haar praten, ook over gevoelens. Het voelt heel tegenstrijdig.
Ik ervaar stress om de gezinsdynamiek.
Oei oei, bij mij gaan hierbij toch wel een paar stevige alarmbellen rinkelen.
Hoe lang hebben jullie al een relatie?
Heb je zijn ex wel eens gesproken om haar kant van het verhaal te horen?
