Controle in huwelijk werkt verstikkend?
Goedemorgen iedereen,
We zitten al een poos in een huwelijksdip, zijn 15 jaren samen en 2 kindjes. Tot voort kort kwamen we niet echt verder wat nou het issue was. Mijn man zit enorm op de wip, en neigt naar een scheiding. Hij kon niet goed aangeven waarom, hoe of wat. Nu wordt het langzaam wat specifieker. Hij heeft het gevoel dat ik hem tegen hou, of hem een bepaalde kant op stuur. Ik herken dat gevoel niet bij mij, ik doe alles met alle goede bedoelingen, wil hem bij staan, hem helpen, hem steunen en heb niet het gevoel dat ik hem wil beïnvloeden omdat dat wat ik denk goed is.Maar blijkbaar komt mijn goedwillendheid anders over. Dus voor beide partijen werk aan de winkel.
Ik ben gaan reflecteren, veel gaan lezen etcetera. En ik merk dat ik wel graag de controle hou, en ik vermoed dat mijn controledwang (om het zo maar even te noemen) verergerd is door de huwelijksdip en de scheiding die dichtbij lijkt te komen. Ik heb gelezen dat controle verstikkend kan werken in een relatie. Ik vraag me af of mijn controle wellicht ‘teveel’ is voor hem, of het verkeerd binnenkomt, of het hem benauwd en in een hokje drukt. Want dit is absoluut niet mijn bedoeling!! Ik wil een fijne, eerlijke en liefdevolle relatie.
Ik vind het moeilijk om uit te leggen hoe mijn controle zich uit. Maar ik ga mijn best doen zodat ik hopelijk van jullie tips krijg. Ik heb niet een heel positief zelfbeeld, ik ben onzeker om alleen in het leven te staan of onzeker/angstig om hem kwijt te raken.
We werken allebei, kinderen gaan naar school, worden heel veel geleefd door de verplichtingen en de sport. Herkenbaar vast voor andere ouders.
Eigenlijk elke werkdag appen we wel, soms kort en soms wat langer. Over hoe het gaat, rustig of druk op het werk, waar we mee bezig zijn, of als we naar huis komen. Ik merk dat ik dit ook heel erg prettig vind, even een contactmomentje overdag, even een bericht als hij naar huis komt zodat ik weet hoe laat we kunnen eten. Dus er zit wel interesse en liefde achter, en het thuiskomen vanuit praktisch oogpunt. Maar ook vind ik het fijn om te weten dat hij onderweg is, stel dat er iets gebeurd…
Ik heb een eigen mening, maar vind zelf dat ik niet de regel doorvoer ‘mijn mening is altijd de waarheid, of het juiste’. Het is mijn mening, en als hij een andere mening heeft is dat prima. Dus hij hoeft absoluut niet mijn mening op te volgen.
Ik ben wat meer een huismus, sinds kort sport ik weer dus ben ik 2 keer per week weg. Heb weinig vriendinnen, en zeker niet de behoefte om wekelijks af te spreken.
Mijn man is vaker weg door sport en hobby’s, en heeft ook de behoefte om zijn vrienden vaker te zien. Prima. Mits hij niet hele weekenden weg is. Daar pas ik voor om er elk weekend alleen voor te staan met de kinderen. Ik mag graag met ons gezin samen zijn, dingen doen, maar ook graag samen op de bank hangen. Als hij een idee oppert om te gaan doen, ben ik een type wat het leuk vind en dat wil stimuleren dus meteen gaat zoeken/mee denken. Als hij ’s avonds langer wil blijven zitten terwijl ik naar bed wil dan vind ik dat niet altijd leuk. En dat kan ik ook wel laten merken door bijv teleurgesteld te reageren. Of te vragen of hij niet boven in bed tv kan gaan kijken.
Ik vraag me dus nu eigenlijk af of het zo zou kunnen zijn dat mijn controle verstikkend werkt voor mijn partner, waar we ons beiden niet bewust van zijn. Het komt blijkbaar al anders over bij hem, dan dat ik bedoel.. hoe ga ik daarmee om?
Maar ik wil ook mijn controle wat verminderen.. maar hoe? Ik ben benieuwd of het ons wat gaat opleveren als ik mijn controle wat kan minderen.
Hoe laat ik hem vanuit liefde en vertrouwen los zodat we wellicht onze relatie kunnen versterken.
Ik hoor heel graag tips, groot en klein alles is welkom en ben ik zeer dankbaar voor.
Wat kan ik doen, of juist niet doen, hoe neem ik op een juiste manier afstand, zonder dat hij mij afstandelijk vindt. Maar gewoon afstand nemen op een liefdevolle manier. Hem de ruimte geven en laten voelen.
Ik snap goed dat TO van slag is. En toch zou ik haar adviseren om ook vooral de berichten van Gingergirl te lezen. Uiteindelijk heb je in een scheiding heel weinig aan mensen die alleen maar roepen dat je (aanstaande ex) man een eikel is en jij alleen een slachtoffer. Het lijkt een recept voor een vechtscheiding waar niemand, echt niemand en zeker de kinderen niet, baat bij heeft. Trek je eigen plan maar wees ook eerlijk naar je zelf. Hoe is jullie relatie gekomen zoals die nu is en wat is jouw aandeel daarin. En dat is nu misschien erg pijnlijk om te doen, maar daarom zou ik je met klem adviseren om hulp van buitenaf te zoeken. Hoe het dan verder ook loopt, je kunt er alleen maar baat bij hebben
Hoe laat je het los? Niet. Daar is het veel te vroeg voor. Je zit midden in een traumatische ervaring. Voel het gewoon maar, de paniek, het verdriet, de woede, de angst voor de toekomst.
Op een gegeven moment zal het beter gaan en laat 'het'jou los
Voor nu: alle sterkte, licht en kracht gewenst.
Laat alle emoties er maar gewoon zijn. Dat je man wegloopt is hard en onaardig, maar misschien ook wel zelfbescherming. Hij ziet dat hij je veel pijn doet en de meeste mensen willen geen mensen pijn doen of dat in ieder geval niet zien.
En troost zoeken doen mensen meestal niet bij degene die de pijn veroorzaakt heeft.
Hij kan of wil dat niet bieden. Dan kun je daar beter andere mensen voor zoeken.
simone1989 schreef op 03-02-2024 om 06:51:
[..]
Hoe laat je los? Hoe kan je iets accepteren wat je niet begrijpt?
Hoe kan ik leven met de gedachte dat mijn gezin kapot is. Dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat ik de helft van de tijd mijn kinderen moet missen, niet bij ze ben, en ook veel dingen/ontwikkelingen mis.
Hoe kun je positief de toekomst in kijken als je serieus geen levensgeluk meer ziet. Het lukt me niet, ik zie 1 donker gat.
Spijtig genoeg zie ik er zelfs tegen op om er alleen voor te staan met de kinderen.
Ik voel me schuldig dat ik ze niet kan geven wat ze verdienen en zij straks met hun koffertje heen en weer moeten tussen papa en mama.
“Hoe laat je los? Hoe kan je iets accepteren wat je niet begrijpt?”
Hij heeft zijn wensen geuit, je hoeft het niet te begrijpen maar je kunt hem ook niet dwingen om te blijven. Acceptatie komt wanneer je realiseert dat het voorbij is.
“Hoe kan ik leven met de gedachte dat mijn gezin kapot is. Dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat ik de helft van de tijd mijn kinderen moet missen, niet bij ze ben, en ook veel dingen/ontwikkelingen mis.”
Omring jezelf met familie en vrienden de komende tijd. Zoek gezelschap bij mensen die je positief kunnen motiveren. Het zal zeker niet meer hetzelfde zijn, maar ga er niet automatisch vanuit dat het slechter wordt!
“Hoe kun je positief de toekomst in kijken als je serieus geen levensgeluk meer ziet. Het lukt me niet, ik zie 1 donker gat.”
Geluk hangt van jezelf af. Je moet niet verwachten dat een ander jou geluk brengt. Het lijkt alsof je zonder hem niet gelukkig kunt zijn en je kinderen dan?
“Spijtig genoeg zie ik er zelfs tegen op om er alleen voor te staan met de kinderen.”
Sorry maar dit vind ik een zeer gevaarlijke uiting ondanks je emoties. Waarom wou je kinderen? Heb je de kinderen voor hem genomen? Hoezo kom je er alleen voor te staan? Je kunt hier duidelijke afspraken overmaken. Hij zal ook momenten hebben waarin hij alleen moet opdraaien voor de kinderen. Als jullie het goed aanpakken en vredig uit elkaar gaan, daar hebben de kinderen meer baat bij. Je moet eerst je emoties in goede banen leiden en wellicht professionele hulp zoeken. En als je niet alleen voor de kinderen wil zorgen, wellicht kun je ze afstaan aan hem.
“Ik voel me schuldig dat ik ze niet kan geven wat ze verdienen en zij straks met hun koffertje heen en weer moeten tussen papa en mama.”
Voor kinderen is harmonie belangrijk en als dat betekent dat ouders uit elkaar moeten gaan, dan is het maar zo. Zij verdienen om op te groeien in een liefdevolle harmonieuze omgeving en niet in de situatie waarin jullie zitten. Als jullie uit elkaar gaan, dan is het jullie taak om te zorgen dat de kinderen daar geen last van ondervinden.
Je moet je eigen zelfwaarde en geluk zien te vinden. En als je het niet alleen kan, echt waar zoek professionele hulp.
Loslaten lukt niet als je er pas net middenin zit. Wat wel kan helpen: kleine stapjes. Hoe kom ik de komende uren door, ipv je richten op hoe je je nieuwe toekomst moet organiseren. Daar moet je natuurlijk ook mee aan de gang, maar dat hoeft niet direct.
Natuurlijk zit je nu middenin het trauma. Accepteren kost tijd. Nu hoef je alleen maar deze dag door te komen. Verder hoef je niets. Niet nadenken over de toekomst, over hoe het allemaal moet. Daar is het veel te vroeg voor. Nu moet je lief zijn voor jezelf. Ga iets doen waar je je ietsjes beter van gaat voelen, bv. sport, wellness, een massage, thee met een vriendin, komische films kijken. Na 15 jaar is het lastig, maar probeer je te herinneren waar je vroeger blij van werd en doe dat (weer/meer).
Je staat er niet alleen voor met de kinderen. Hun vader zal de helft van de tijd voor ze zorgen. Dat is jouw tijd om uit te rusten. Het is 100% toegestaan de mensen om je heen om hulp te vragen. Toen ik ging scheiden, ben ik de eerste week samen met de kinderen bij een vriendin gaan logeren. We draaiden daar gewoon mee in het ritme van hun gezin en dat was heerlijk. Ik had een fulltime baan en ik geen familie in de buurt. Wel heeft een (andere) vriendin heel wat keren mijn kinderen na school mee naar huis genomen. Dat hielp enorm. In vakanties ging ik bij familie logeren. Ik heb op het werk verteld wat er gebeurde, en ik kreeg heel veel begrip. Ik mocht de ene week langere dagen maken, zodat ik de week daarna korter kon werken en de kinderen uit school kon halen. Zo zijn er allerlei oplossingen te verzinnen.
Als je met een vraag zit, zet hem op het forum, dan denken we mee. Er zitten hier veel mensen met ervaring.
Ik zal je een geschatte tijdlijn geven. Als je relatie 15 jaar geduurd heeft, reken dan op gemiddeld 15 maanden voordat je weer het gevoel krijgt dat je "er weer staat". Neem die tijd, je hebt die nodig. Je zult kleine stapjes vooruit zetten, en soms ook weer een stapje terug. Ga wat lezen over rouwprocessen, dan weet je wat je zo ongeveer kunt verwachten aan wisselende en terugkerende emoties, die met de tijd toch wel minder hevig zullen worden.
Je zit nu op de bodem van de put. Het is donker en je kunt de uitgang bijna niet zien. Als je er klaar voor bent, ga dan stapje voor stapje de ladder op. Met elk stapje wordt de lichtcirkel van de uitgang groter en feller en uiteidelijk zul je uit de put klauteren. Beloofd!
Eens met voorgaande schrijfsters. Je ziet het nu niet, maar het wordt echt beter. Niet meteen, dat gaat met hele kleine stapjes. Maar over een (slechts!) een jaar voel je je echt veel beter. Waarschijnlijk nog echt niet top, maar dat hoeft ook niet. Je kunt dit vrouw. En je bent niet alleen, honderdenduizenden gingen je voor. Vraag hulp, aan familie, vrienden, buren. Ik heb het afgelopen jaar zelf iemand bijgestaan in jouw positie, die ik voor die tijd eigenlijk helemaal niet goed kende. Maar ik deed het met liefde, want ze was het waard om te helpen.
Als je vastloopt in jezelf (je gedachten worden te donker), schakel dan meteen hulp in. Echt, wacht daar niet mee!! Ga naar de huisarts, POH, een (vrijgevestigde) psycholoog. Laat je bijstaan.
En laat je man maar een voorstel doen van een aantal mediators, hij is aan zet. Hij wil scheiden, dan mag hij het regelen. Ik vraag me af of hij er iets mee gaat doen.. (en mocht hij meteen gaan lopen ‘eisen’ en onredelijk zijn bij de mediator: meteen een advocaat in de arm nemen. Niet eerst dreigen, meteen doen. Wees jezelf er van bewust dat jij op dit moment niet in staat bent om goed voor jezelf op te komen. Een mediator doet dat ook niet, een advocaat wel. En nee, het nemen van advocaten betekent niet meteen een vechtscheiding als je dat niet wilt!)
simone1989 schreef op 03-02-2024 om 06:51:
[..]
Hoe laat je los? Hoe kan je iets accepteren wat je niet begrijpt?
Hoe kan ik leven met de gedachte dat mijn gezin kapot is. Dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat ik de helft van de tijd mijn kinderen moet missen, niet bij ze ben, en ook veel dingen/ontwikkelingen mis.
Hoe kun je positief de toekomst in kijken als je serieus geen levensgeluk meer ziet. Het lukt me niet, ik zie 1 donker gat.
Spijtig genoeg zie ik er zelfs tegen op om er alleen voor te staan met de kinderen.
Ik voel me schuldig dat ik ze niet kan geven wat ze verdienen en zij straks met hun koffertje heen en weer moeten tussen papa en mama.
Heb zelf in de situatie gezeten, maar toch makkelijk praten als buitenstaander. Ze bleek al maanden een ander te hebben, alles voorbereid te hebben en zelfs ouderschapsplan had ze bij wijze van al in concept klaar staan.Toen heb ik eigenlijk meteen de conclusie getrokken dat dit gewoon over is.
Op een gegeven moment 'moet' je (of beter gezegd: is het beter om te) accepteren dat je nu eenmaal niet alles en niet iedereen kunt begrijpen.
Hij heeft al een keer beloofd om het contact te verbreken en dat heeft hij toen ook niet gedaan. Waarschijnlijk zijn ze ook niet al die tijd gezellige kletspartners en verder niks.
Kinderen hebben er niet voor gekozen, maar hebben er wel het meest mee te dealen uiteindelijk. Ideaal is het allemaal niet, maar er gaan heel veel koppels uit elkaar en de meeste kinderen kunnen er uiteindelijk best goed mee omgaan.
Ik zou gaan praten met een psycholoog. En tegen hem eigenlijk vooral niet te veel zeggen. Zeker geen dingen als "ik kan niet alleen voor de kinderen zorgen of ik zie er tegenop".
Ik zou eerst voor jezelf bedenken hoe je het wilt hebben, daarna pas met hem in overleg gaan. Hij heeft zich waarschijnlijk al een tijd voorbereid op deze situatie, jij niet. Daar moet je wel rekening mee houden.
Ik heb zelf met de moeder van mijn oudste twee kinderen afgesproken dat we in elk geval niet in het bijzijn van de kinderen ruzie gaan maken. Daar hebben we ons aan gehouden en daar zijn we achteraf allebei heel blij om.
In het begin hebben we een regeling om de dag (een brengen naar de kleuterschool, ander halen en de volgende dag weer brengen. Wie ze vrijdag haalt, heeft ze het weekend) gedaan, daarna zijn we overgestapt naar om de week. De regeling had ze achteraf alleen afgesproken om snel te kunnen scheiden, had binnen de maand een brief van de rechtbank op de deurmat liggen. Zelfs geen brief van een advocaat gehad.
Inmiddels zijn ze veel vaker bij mij dan bij haar. Allebei missen we ze als ze er niet zijn, maar vinden we het ook fijn om ook eigen tijd te hebben, even uit te rusten.
