Dagdromen van leven alleen?

Latten?

Waar ik gelijk aan moest denken is dat je misschien veel gelukkiger bent als je met je partner lat. Dan kun je samen de lusten delen, maar heb je niet al z'n lasten?

Of wat dacht je van een tijdje stoppen met dingen doen. Zeg dat je geen zin hebt, en laat alles in het honderd lopen. Lost hij dan dingen op?

Ja, latten

Ook bij mij was dit het eerste dat bij me opkwam. Ik kan me voorstellen dat je ertegenop ziet het aan te kaarten maar ik denk dat het de enige oplossing is. Zelf lat ik (nooit met hem samengewoond, hij wil wel) en ik betrap me er regelmatig op dat ik blij ben als hij na een aantal dagen weer naar zijn eigen huis gaat.

Reactie

Ik zie mezelf niet latten omdat ik geen verliefde gevoelens meer voor hem heb. Ik denk wel dat als wij uit elkaar gaan we elkaar zullen blijven zien, zowiezo als ouders, maar ook omdat ik ook wel gevoelens voor hem heb, maar dat is meer vriendschappelijk, voor zijn goeie kanten, dan genoeg "echte liefde" zeg maar.

En uit elkaar is drastisch, ja, en dat is nou net het probleem. Huishoudschema, pfff, heb ik niet meer de puf voor. Is al zo vaak besproken, werkt niet. Gaat een paar weken goed en dan weer niet. Bij de gedachte alleen al gaan mijn schouders hangen. Gaan we weer denk dan. Om met Gerard te spreken: ik heb er de kracht niet meer voor. Maar ja zo is het met alles. ik heb er de kracht niet meer voor om alles te bespreken. Het is dan vooral ook gewoon mijn probleem. Hij wil gewoon dat ik weer lief en gezellig doe. En ik heb de kracht niet meer om degene te zijn die het hier lief en gezellig moet maken.

Relatietherapie heb ik nog nooit geprobeerd, maar ja, karakters verander je niet daar ben ik van overtuigd. Dus ja, of dat zin heeft ? Ik heb daar geen vertrouwen in. Sta ik dus ook niet echt voor open. Ik denk gewoon echt dat hij niet kan veranderen. En op zich is hij ook prima zoals hij is, maar ja , dat is niet wat ik wil in een relatie. Er zijn vast mensen die daar wel tevreden mee zijn.

Wat het advies betreft qua werk: tuurlijk is het goed bedoeld, maar het raakt kant nog wal. Hij snapt niet wat ik hem vertel en kan het niet goed plaatsen omdat hij de situatie en de organisatie niet kent. Dat neem ik hem niet kwalijk, maar wel dat hij op basis daarvan zo snel in een nep-oplossing schiet. Ziekmelden is geen oplossing, en het advies wat ik van hem krijg komt op mij over als: het is jouw probleem, val mij er niet mee lastig maar zorg dat het opgelost wordt. Ik las vandaag een komisch stukje van Peter Heerschop wat hier precies bij past en dat is: " De meeste mannen hebben een grote behoefte iets op te lossen zodat ze verder kunnen. De oplossing zelf hoeft niet gebaseerd te zijn op weloverwogen kennis van het probleem. De meeste oplossingen die mannen geven zijn namelijk van het niveau: " daar zou ik me totaal niet druk om maken" en " dan moet je tegen die vrouw zeggen dat ze niet zo moeilijk moet doen" .

Dat is precies wat er nu en hier gebeurd. Dus ja, kan ik het hem kwalijk nemen ? Waarschijnlijk niet. Heb ik er wat aan ? Wel zeker van niet.

En dan , samen met mijn ergernissen over huishouden, opvoeding, vakantiekeuzes, tv programma's, politieke voorkeuren en uitspraken, ga ik dus twijfelen over de toegevoegde waarde van hem in mijn leven.

Dromen zijn bedrog?

Ik herken mij helemaal in het dagdromen over een flatje voor mijzelf alleen. Ik ga nog een stap verder, ik hoef de kinderen niet mee.
Tegelijk weet ik dat dit niet echt is wat ik wil. Het steekt de kop op als ik mij overvraagd en overbelast voel. Dat moet ik dan aanpakken en zorgen dat ik weer goed in mijn vel kom. Wat is de positieve bijdrage van je man in je leven, buiten de helft van het huishoudbudget? Hebben jullie nog lol samen? Als hij niet de helft van de zorg kan geven, wat kan hij wel doen. Kan hij meer geld binnen brengen zodat jij minder kan werken, ander werk zoeken dat beter bij je past (minder stressvol) Mannen over het algemeen en de jouwe lijkt geen uitzondering denken vaak in praktische oplossingen. Dus vraag hem om een bijdrage aan het huishouden of jouw leven waar jij van opknapt. Hij regelt zijn vrijheid en lol wel, ik denk dat jij hetzelfde moet gaan doen. Nu zit je in de positie van sloven en verzuren en misschien is de eerste stap daaruit een weekend weg, helemaal voor jezelf. Als je uit de sleur stapt komt er ook weer ruimte voor creatieve oplossingen. Nu voel jeje geleefd en met je rug tegen de muur gezet en dan is het moeilijk om tot goede oplossingen te komen en dan komen de dromen over ontsnapping. Maar dat is niet per se de beste of meest gewenste oplossing.

Voor jou de was opgevouwen....

Nog een leuke van vanochtend: gisteravond was ik weg, hij thuis en vanochtend zegt hij: "heb je gezien dat ik voor jou de was heb opgevouwen ?" . Hoezo ? Ben ik opeens de verantwoordelijke, probleemeigenaar van het hoofdstuk Was ?

Hij kreeg hem natuurlijk meteen terug: " o mooi zo, dan zal ik voor jou vandaag even gaan tanken nadat ik voor jou de kinderen naar school heb gebracht" etc etc. Het werd uiteindelijk een leuk spelletje en ik geloof wel dat de boodschap enigzins is overgekomen (hebben we ook al honderd miljoen keer over gehad: het komt gewoon niet tussen de oren). GR !

Ik vind dat een vrij negatieve reactie...

Hoewel ik begrijp wat je bedoelt, maar ik zou me kunnen voorstellen dat je man denkt dat het toch nooit goed is wat hij doet als je zo reageert.

Ik lees eigenlijk wat je niet wil. Je wilt geen huishoudschema's maken, geen relatietherapie en ook niet scheiden of latten. En blijkbaar ook geen complimenten geven als je man een keer wel iets goeds doet.

Het ging om " voor jou"

Het ging mij hierbij om de uitdrukking: " voor jou" : waarom heeft hij voor mij de was opgevouwen ? Dat doet hij toch ook voor zichzelf ? Het is oook zijn was, en de was van de kinderen. Hij gaat er dus van uit dat dat tot mijn taken behoort. Net als de rest van het huishouden. En dat is de kern van het probleem.

"voor jou"

Wat een negatieve waarde geef je aan die 2 woordjes. Misschien bedoelt hij met voor jou alleen maar dat jij het meestal doet en hij het nu heeft gedaan. Waarom niet kijken naar het positieve feit DAT hij de was heeft opgevouwen. En inderdaad zorgen dat iemand anders verandert is heel moeilijk. En omdat er meestal 2 partijen die een aandeel hebben als een relatie niet lekker loopt zou je wel naar je eigen rol kunnen kijken. Wat kun je zelf doen om je leven prettiger te maken. Af en toe een weekend er tussen uit. Een hulp inhuren. Een aantal "eisen" laten vallen. Het niet erg vinden je man vaker iets te vragen om de simpele reden dat mannen veel huishoudelijke klusjes gewoon niet zien ipv te verwachten dat hij alles uit zichzelf doet. Tijd maken om leuke dingen te doen samen.

Herken ik (voor jou)

Hier gaat mijn man ook alles melden wat hij in huis heeft gedaan. Ik heb hem dat op een gegeven moment wel gezegd. Niet met een cynische opmerking maar heel duidelijk (nadat ik natuurlijk het al eerder indirect had geprobeerd te zeggen). Ik heb hem dus gezegd dat ik het opmerkelijk vind dat hij dat aan mij gaat melden als hij de keuken heeft opgeruimd of de ramen heeft gelapt. Dat doe ik toch ook niet? Natuurlijk begrijp ik best dat als je iets nooit doet, en het dan ineens wel, dat je dat noemenswaardig vindt. Ik zou het namelijk ook zo zeggen als ik boekenplanken zou hebben opgehangen of een band van de auto zou hebben verwisseld. Alles wat je niet dagelijks/wekelijks doet vind je dan wel leuk om even te melden.
Ik denk dat het pas een probleem wordt als er al een probleem is, zoals nu bij jullie. Jij stoort je aan het feit dat jij de hoofdverantwoordelijke thuis bent en hij niet. Toch denk ik dat het verdelen van taken heel goed werkt. Ik ben op een gegeven moment uit mijn vel gesprongen omdat hij zo weinig deed, maar ik moest ook bekennen dat hij weinig kans had om iets te doen, want ik was hem altijd voor. Nu heb ik eens een lijst gemaakt met wat ik allemaal doe in huis. En daarna hem laten kiezen wat hij daarvan wilde overnemen, want ik was niet van plan alles zelf te doen. Hij heeft een aantal taken gekozen (ook de frequentie heb ik erbij gezet) en verder bemoei ik me er niet meer mee. Alhoewel, hij wil nog wel eens te lang wachten met het uitvoeren van zijn taak, en dan zeg ik dat wel eens tegen hem, denk je er aan dat en dat nog even te doen?
Verder kan je natuurlijk ook praktische oplossingen kiezen, dus een huishoudelijke hulp nemen, scheelt al wat ergernis misschien?

Ook zo

Ik voel met je mee!

Hier is 't ook zo dat ik me zo af en toe kapot erger. Ik ben ook erg gevoelig voor troep, wat maakt dat ik enorm gestressed raak als ik thuiskom in de troep. Mijn man werkt veel vanuit huis, en zou best twee keer per dag een kwartierje was kunnen vouwen of 's ochtends de vaatwasser uitpakken, of, of... Nou ja, al die dingen die ik automatsch doe als ik thuis werk of thuis ben met UeberZoon. Het zou al zoveel stress schelen als hij gewoon z'n was in de wasmand zou doen en spullen na gebruik zou opbergen (heeft-ie kennelijk nooit geleerd van z'n moeder? Vader was niet in beeld, voordat daar vragen over komen...)

Toch weet ik dat hij het allemaal wel goed bedoelt (maar ja, good intentions pave the way to hell). Als ik er weer eens over klaag dat hij te weinig doet, reageert hij heel schuldbewust en doet weer even z'n best, maar dat duurt hooguit twee dagen, dan is-ie het alweer vergeten. Ik kom tot de conclusie dat hij kennelijk bewust of onbewust denkt dat zijn tijd/werk/hobbies etc belangrijker zijn dan die van mij. Aan die aanname moet dus eerst gerammeld worden voordat er echt een oplossing komt.

Intussen krijg ik binnenkort hopelijk een grote opdracht (ik werk freelance) en ik weet niet hoe ik dat dan moet gaan bolwerken allemaal. Ik reken dus al niet meer op medewerking (of zelfs "hulp" bij wat kennelijk mijn taken zijn...) - dat is vast ook een deel van het probleem. Het huishouden (nog meer) laten versloffen gaat ook niet, want daar krijg ik (nog meer) stress van. Financieel is een werkster (nog) geen optie, maar het lijkt me wel een goede manier om de strijd (lees: MIJN strijd) te beperken.

Ondanks dit alles houd ik nog steeds van hem, en ik wil 'm voor geen goud kwijt. Bij ons was 't wel knetterende, spetterende verliefdheid in 't begin, trouwens. Maar we zijn al 12 jaar samen, dus we zijn al aardig gezapig aan 't worden (waar ik niet mee zit zolang we nog plezier kunnen hebben samen).

Toch weer tijd voor een goed gesprek (zucht..). Met pen en papier erbij..

"voor jou"

Jeetje Ella, wat ben jij ontzéttend negatief! Je wil inderdaad heel veel niet, maar tegelijkertijd kom je niet met alternatieven aanzetten. Als je man zegt dat hij "voor jou" de was heeft opgevouwen betekent dat dat hij jou een plezier heeft willen doen. Het zal me niets verbazen als het hem een worst zal zijn of die was überhaupt opgevouwen wordt, maar omdat hij weet dat jij dat graag zo ziet doet hij dat speciaal voor jou.
Daarnaast heb ik je draadje hieronder gelezen over je schoonouders, daar spreekt ook al je enorme negativiteit uit, en zelfs in mijn ogen nuffigheid. Je wil alleen maar kletsen met mensen die JIJ hebt uitgekozen, voor je schoonouders heb je geen zin om je best te doen zelfs niet als ze je wijzen op je negatieve (stille) gedrag.

Gr. Poezie.

Tip

maak duidelijke afspraken over wie wat wanneer doet.
Doet hij het niet? Zorg dan dat je stomweg ook dus niet op hem rekent met eten, zijn was niet doet enzovoort. Net zoals je een puber aanpakt die zich nog niet bewust is van zijn verantwoordelijkheden.
Het wordt er niet gezelliger van in eerste instantie. Maar het kan wel iets heel erg duidelijk maken wat je op een andere manier niet duidelijk krijgt.

Maar probeer inderdaad ook naar de positieve dingen te kijken die er gebeuren. Geef die grote kleine jongen dan ook een pluimpje als hij de was gevouwen heeft!

Marlou

Ik denk niet dat het om de woordjes gaat, maar om zijn onderliggende aanname dat het huishouden haar taak is, en het dus wel reuze aardig van hem is als hij haar een keertje "helpt." Vooral als je beiden evenveel werkt kan ik me goed voorstellen dat je daar kwaad over wordt. Tuurlijk, hij wilde juist iets liefs doen, dat is duidelijk. Maar hoe zou hij het ervaren als zij elke dag ging zeggen "ik vandaag voor jou de was gedaan, de vaatwasser uitgepakt, de badkamer schoongemaakt, de kinderen opgehaald, en gekookt." hmmmm misschien wel een ludiek idee voor mijn eigen situatie, haha!

Ik leef mee, ella

Ik leef mee, want ik bevind me op hetzelfde punt. Dat ik me afvraag wat de toegevoegde waarde van mijn vriend is. na jaren wikken en wegen en mijn zegeningen tellen ga ik mezelf eens serieus nemen wat dat betreft. Volgend jaar dan, want we gaan in oktober nog met z'n allen op vakantie. Ben wel bang dat de hemel op mijn hoofd valt, als ik wegga. Objectief weinig reden toe, niet echt ruzie, man is aardig sterk en betrouwbaar en ontzettend praktisch. Hij zal er ook niet veel van (willen) snappen. Ik zoek nu al een tijdje geen contact, maak niet echt verwijten, hoef niet echt intimiteit, geen seks. En dan blijkt dat er ook helemaal niets gebeurt. Broer en zus. Dan liever alleen, denk ik nu.
Sterkte!
Abby

Toegevoegde waarde

De toegevoegde waarde van mijn man zit 'm niet in praktische dingen zoals samen het huishouden doen. Maar in het feit dat ik blij ben als hij 's avonds thuis komt en we elkaar weer zien.
Ik snap jullie logica niet zo. Als je alleen woont, moet je sowieso alles alleen doen, het hele huishouden en alles rondom de kinderen. En als je de verhalen leest in Echtscheiding en erna dan weet je ook dat de meeste vrouwen ook nog het kindergedeelte van de ex mogen doen. Dat leidt pas echt tot stress en ellende.
Waarom is het zo belangrijk om alles op een goudschaaltje af te wegen van wat wie doet in het huishouden? Hebben jullie toevallig een tegeltje met 'liever gelijk dan geluk' boven je bed hangen? Is die klaagzang van 'hij doet niks in het huishouden' niet het einde van een veel langere klaagzang? Ik bedoel, dat er eigenlijk hele andere dingen spelen en dat dat huishouden er dan nog eens bovenop komt? Zo van 'mopperdemopperdemopper en hij doet ook helemaal niks in huis, wat ben ik toch zielig met zo'n man'?

Tuurlijk

ben ik blij als hij thuiskomt. En in mijn geval is er niks onder de oppervlakte te broeden hoor! Ik zou 'm voor geen goed willen missen.

Het probleem ligt ook niet in het "precies evenveel willen doen", het zit meer in de onderliggende aanname dat ik 't wel effe regel. Terwijl ik bijna evenveel werk als hij, en ook nog al het regel- en papierwerk doe (oppas regelen, belastingen en andere administratie). Als ik niet zo af en toe kwaad word, leunt hij zover achterover dat-ie gaat snurken...

Moeilijk hoor, typen!

"voor geen GOUD" dus. Zucht...

Regelwerk na scheiding

We zijn uit elkaar maar nog niet officieel gescheiden, ik heb de kinderen nu grotendeels straks gaat co-ouderschap in werking. As Ex gaat er zo erg vanuit dat ik alles wel regel, en gaat er volgens mij vanuit dat ik dat straks ook nog blijf doen. zucht.
Muizemeis

Na een scheiding

moet er nog veel meer en beter gecommuniceerd worden als binnen een relatie.
Zeker bij een co-ouderschap, of als dingen niet helemaal duidelijk in het convenant gedefinieerd zijn.

Romantisch waandenkbeeld

Dat dromen van alleenzijn is vooral een romantisch waandenkbeeld. Alleenwonen is vooral onvergelijkbaar ANDERS. Of het makkelijker of moeilijker is, hangt vooral van de situatie af.

Wie serieus overweegt om alleen te wonen, denk even serieus na over de volgende punten:
-wonen (waar)
-werk/inkomen (waar en verdient het genoeg?, reken niet op substantiële alimentatie)
-omgangsregeling/gedeelde zorg

Dagdromen

Bayle:
"En het kan echt net zo fijn uitpakken als je vooraf denkt, zo goed dat het alle praktische problemen volledig in het niet verdwijnen. Maar dat hangt vooral af van hoeveel 'last' je had van je partner en hoe weinig 'gemak'."
Ja, maar dat is wat ik precies bedoel.

Wat me vaker opvalt (ook bij topicstartster) is dat dit soort dagdromen weinig ingaan op praktische zaken als inkomen-nieuwewoning-omgangsregelingsgezeur. Als een huwelijk slecht is (zoals met huiselijk geweld) is het duidelijk, maar bij matige huwelijken bepalen dit soort factoren of de lusten tegen de lasten opwegen.

Maar tinus

Als iedereen gelijk begint met alle praktische kanten, dan verandert er nooit iets!

Het lijkt me dat je eerst de emotionele stap zet, en dan gaat kijken hoe je dat praktisch in gaat vullen. Ook al gaat het niet gelijk zoals je wilt, het is wel iets waar je dan naar toe kunt werken.

Optelsom

"'Ik zorg wel voor de helft van het inkomen, maar hij zorgt niet voor de helft van de rest' "

Het is inderdaad vrij naar als je moet gaan tellen. Ik doe dingen die ik helemaal niet erg vind, en mijn man vreselijk (strijken bijvoorbeeld) en andersom (hij kan uren bezig zijn met lekkere taarten maken), en ik zou daar weer niet aan moeten denken, maar ben ontzettend blij met het resultaat en de gezelligheid eromheen.

En soms sta je gewoon niet stil bij wat de ander WEL allemaal doet, zit je alleen je blind te staren op je eigen prioriteiten, en zie je dat die niet uit zichzelf gedaan worden. Maar je partner heeft vaak helemaal niet dezelfde prioriteiten. Ik stond er nooit bij stil dat mijn man steeds maar weer dingen van de grond opruimt. En ik moet er echt over vallen voor ik het vervelend vind

Al met al is dat hele huishoudgebeuren gewoon niet in 50 procent te verdelen.

Problemen inruilen

dc:
"Het lijkt me dat je eerst de emotionele stap zet, en dan gaat kijken hoe je dat praktisch in gaat vullen. Ook al gaat het niet gelijk zoals je wilt, het is wel iets waar je dan naar toe kunt werken."
dat is even bezijden het punt. Het dagdromen over 'alleenwonen' onstaat maar zelden zomaar, het is een reactie op allerlei praktische problemen en ergernissen. En juist dan is het goed om te overwegen of de problemen van het alleenwonen wel opwegen tegen de problemen van het samenwonen; bij een scheiding ruil je de ene set praktische problemen in voor een andere set.

Juist dit punt verdient een reality-check. Als je dagdroomt van 'rustig alleenwonen', is het goed om je te realiseren dat sommige praktische problemen gewoon blijven of vervangen worden door andere. Als je vindt dat die nieuwe praktische problemen aanvaardbaar zijn, en minder erg dan de oude, dan moet je scheiden. maar dan heb je iig een realistisch beeld van wat een scheiding je gaat brengen.

Praktisch?

"Het dagdromen over 'alleenwonen' onstaat maar zelden zomaar, het is een reactie op allerlei praktische problemen en ergernissen."

Ik denk juist dat praktische problemen meer een uiting zijn van dat er iets emotioneels niet goed zit in de relatie. En dan kun je plannen wat je wilt, maar de problemen worden steeds hogere bergen zeg maar.

Ik denk dat de meeste mensen toch wel lang nadenken over de gevolgen voor ze de stap zetten tot scheiden, of ben ik hierin nogal optimistisch?

Te optimistisch

dc:
"Ik denk juist dat praktische problemen meer een uiting zijn van dat er iets emotioneels niet goed zit in de relatie."
Maar dat 'emotioneel niet goed' heeft vaak weer praktische oorzaken. Dat lees ik ook heel dudielijk in de post van topicstartster; allerlei praktische problemen rondom huishouden, opvoeden, etc etc. ("Ik ben zo moe van elke keer discussies aangaan over opvoedstijl, verhouding werk-huishouden, verdeling huishouden, initiatief nemen, etc etc etc. Vaak denk ik dat ik de enige volwassene ben in dit huishouden, en dat mijn man er zo'n beetje bijhangt, wel een beetje meedoet (mij helpen noemt hij dat) maar niet sam-sam zoals ik het zou willen. Ik zorg wel voor de helft van het inkomen, maar hij zorgt niet voor de helft van de rest (huishouden, relatie (initiatieven wat betreft alles) en kinderen opvoeden).")

dc:
"Ik denk dat de meeste mensen toch wel lang nadenken over de gevolgen voor ze de stap zetten tot scheiden, of ben ik hierin nogal optimistisch?"
Ja, je bent te optimistisch. De meeste mensen onderschatten iig de praktische gevolgen; en een deel heeft echt geen benul. Alimentatie? Hoeveel? Hoe weinig? En dat wordt gekort op de bijstandsuitkering die je pas krijgt als je het huis uit bent?

Nee hoor tinus

Onder die practische oorzaken zit zekerste weten een emotie of een gevoelsprobleem. Bijvoorbeeld het gevoel van niet gewaardeerd worden ofzo.

Of dat opweegt tegen de praktische gevolgen kan ik eigenlijk niet bepalen. Tuurlijk zijn die belangrijk, maar je gevoel van eigenwaarde is dat ook en dat mag waarschijnlijk best wel iets kosten.

Hoeft niet

Tinus schildert het allemaal behoorlijk negatief af, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Natuurlijk zijn er mensen die de praktische gevolgen onderschatten. Maar persoonlijk herken ik de omschrijvingen van Ella wel en ik kan oprecht zeggen dat ik geen moment spijt heb gehad van het beëindigen van mijn relatie.

Praktisch een probleem???????//

Ik vind het praktische eerlijk gezegd het minste probleem van een scheiding. Ik vind zelf het emotionele deel zwaar onderschat. Ik had nooit verwacht dat dat zoveel pijn doet om te scheiden. Hoe goed je met je verstand ook inziet dat het over is, je gevoel roept soms iets heel anders.
Muizemeis