Relaties Relaties

Relaties

Levina

Levina

08-08-2017 om 11:10

De een te lief, de ander te fel

Voel me soms (...vaak) behoorlijk eenzaam in mijn relatie. Mijn man en ik hebben twee zoons van 4 en 6. Lieve jongens, wel behoorlijk competitief dus best wel eens knokken met elkaar, ook wel eens een grote mond tegen ons, maar allemaal binnen het normale: gewoon lieve normale jongens die niet altijd engeltjes zijn, en hoe zou het ook kunnen.

Jongste doet me zo ontzettend aan mezelf denken, dat verbaast mij nog elke dag. Hij heeft een totaal andere achtergrond dan ik zelf en toch lijken we in ons gedrag en reacties wel twee druppels water. Ik heb zelf een onveilige jeugd gehad, met een kwade, agressieve vader. Er vielen veel klappen: soms fysiek, veel vaker psychisch. Mijn vader heeft mij meerdere keren verteld dat ik het doodschoppen niet waard was (en dat ging dan om futiliteiten; een keer omdat ik mijn fietssleuteltje kwijt was). Er werd veel gekleineerd en genegeerd. Het meeste dat er gecommuniceerd werd, was lelijk. Lelijke woorden die 38 jaar laten eigenlijk nog net zoveel pijn doen, hoewel ik hem niet zoveel macht zou willen geven. Mijn moeder, ze heeft ons niet beschermd. Er is minimaal contact, meer omdat het 'moet' (ze zijn immers wel de opa en oma en ik wil hen de kans geven contact te hebben met de kinderen, hoewel ze daar niet veel mee doen) dan dat ik het wil.

Mijn zoontjes groeien op met liefde, begrip, er wordt bij ons niet gekleineerd en die lelijke woorden...ik zou er niet van dromen om tegen mijn kinderen te zeggen dat ze het doodschoppen niet waard zijn, ik ben al in tranen als ik er alleen al aan denk. Toch is mijn jongste een erg gevoelig mannetje. Kwetsbaar, kan totaal dichtklappen als iemand met 'harde intonatie' met hem praat, zoals bijvoorbeeld weleens gebeurt als hij zijn melk omgooit of iets dergelijks, mijn man reageert dan best primair en hard, en dan klapt mijn zoon totaal dicht. Of als mijn zoon eens eigenwijs is, dan gaat papa daar zo hard tegenin, en ook dan klapt hij helemaal dicht. Dan heeft jongste een onredelijke kleuterbui: wil bij het fietsen niet naar links, maar per se naar rechts. Met geduld valt dit meestal wel op te lossen, maar mijn man gaat dus 'hard' praten: boze klank, lelijke woorden. Mijn zoon stort zich dan angstig in mijn armen, helemaal overstuur. Hij gaat dan wel uit zijn plaat...huilend schreeuwen tegen zijn vader, naar hem slaan. Mijn man ziet alleen de scene, niet wat erachter zit (schrik en stress omdat papa zo boos doet). En helaas reageert hij dan boos op de scene. Terwijl ik zie en tot in mijn vezels voel dat jongste zo reageert uit paniek en angst. Dat hij het nodig heeft dat ik hem op schoot neem, mijn armen om hem heen sla, hem gewoon begrijp. Die boosheid veroorzaakt bijna blinde paniek bij hem. Het lijkt wel een soort erfzonde, ik had dit vroeger ook, hoewel ik er dus meer reden voor had en geen mens mij kwam troosten, ook mijn moeder niet. Die eenzaamheid wil ik mijn zoon graag besparen.

Ook mijn oudste is een heerlijk mannetje, veel minder gevoelig: hij heeft een teflonlaagje, krijgt dezelfde ruzies met zijn vader, huilt ook heus weleens, maar het lijkt van hem af te glijden: na 2 minuten is hij het weer 'vergeten'.

Mijn man neemt mij van alles kwalijk. Ik ben te soft voor de kinderen. Kom nooit voor hem op. Moet veel feller ingrijpen als ze een grote mond hebben (die hebben ze idd weleens, als ze boos zijn zeggen ze soms 'stomme rotmama', 'stomme rotpapa', dit is natuurlijk niet oké.) Punt is dat ik het niet kan en niet wil. Ik los het anders op: als ik met ze samen ben en het loopt even niet lekker met overleg en geduld, en heel vaak met humor (en soms heus wel eens boos, maar niet zo vaak). Dat werkt over het algemeen prima. Sowieso heb ik veel minder clashes met mijn kinderen dan mijn man. Beker om? Ongelukjes gebeuren, zolang het niet opzettelijk gaat, waarom zou ik dan boos worden? Niet naar links? Met een grapje lukt het vaak wel, of met wat geduld, of even bekijken wat er dan rechts te zien valt. En ook ik verlies wel eens mijn geduld, maar niet zo vaak.

Tegelijkertijd kijk ik soms met lede ogen hoe mijn man doet. In mijn ogen vaak veel te fel, wat hij met regelmaat achteraf ook wel zelf toegeeft. Hij grijpt mijn oudste soms hard in de nek (of zelfs bij de keel), ik vind dat er vreselijk uitzien. Of hij pakt een oor. Ik kan niet tegen dat fysieke, het doet me ook veel aan vroeger denken, waardoor ik zelf terugbeland in nare herinneringen. Met jongste lijkt hij soms zo het conflict op te zoeken. Als je merkt dat al zijn knoppen al ingedrukt zijn, druk er dan niet nog een keer op...maar dan gaat hij juist door, want het zal hem potverdorie niet gebeuren dat iemand eens een grote mond heeft. Dan escaleert het dus totaal, en probeert hij het joch ook nog eens op de mat te krijgen, waar hij dan bijna braakt van overstuur zijn. Mij wordt dan vervolgens kwalijk genomen dat ik de stukken en brokken opraap ... ik kan het niet aanzien hoe overstuur hij is ... en dan zit ik met een huilend en gierend kind op de mat op schoot, terwijl mijn man vindt dat ik hem zou moeten negeren en dus tegen mij tekeer gaat.

Uitzoomend zie ik wel dat ik juist zachter word omdat ik hem zo hard vind. Als ik met mijn jongens alleen ben, corrigeer ik ze heus, maar met hem erbij is balans in mijn ogen vaak zo delicaat dat ik dat niet meer doe. In mijn ogen doet vader dat al voor tien. Ik begrijp dus wel dat hij zich niet gesteund voelt, maar ik wil hem helemaal niet steunen in dat harde...en ik wil per se niet op mijn moeder lijken, die niet voor ons op kwam. Waarom kan het niet wat zachtaardiger en gemoedelijker allemaal?

Eergisteren gingen we een stukje fietsen. Jongetjes weer helemaal in competitie, wie kan het hardst? Vlak voor een brug besluit oudste een bocht te maken, waardoor sturen in elkaar haken en jongste hard valt. Echt heel naar. Man wordt boos, ik zie de aderen in zijn nek haast poppen. En wat roept hij over straat? 'Mongool'! Iets in mijn binnenste wil dan gewoon dood. Kinderen hebben zich allebei pijn gedaan en moeten getroost, oudste heeft het idd niet handig aangepakt maar het mannetje is 6! En waarom, waarom zou je in godsnaam 'mongool' tegen een kind schreeuwen? Even los van dat dat ook zeer desrespectvol is tegen mensen met down.

Verklaring van mijn man: het is the heat of the moment, dan heeft hij zich niet zo in de hand.
Man is overigens van nature iemand met een goed hart en 90 procent van de tijd een leuke vader, betrokken en grappig, lekker stoeien met ze. Van zijn boze buien heeft hij ook regelmatig spijt achteraf en heeft er ook wel eens om gehuild. We hebben heel veel meegemaakt de laatste jaren, met als dieptepunt het overlijden van een kind en ernstige ziekte van jongste. Ik heb ook het idee dat hij daardoor een korter lontje heeft. Maar goed, hij kan dus af en toe mijn bloed wel drinken omdat ik veel te soft ben (wel een beetje waar, ik ben soft) en hem nooit steun (ook wel een beetje waar, maar door de manier waarop kan ik het niet...).

En wat ik ermee moet? Geen idee, maar ik zie ook wel dat we zo steeds kwetsbaarder worden omdat we bepaald geen front vormen...Iemand hulp of wijze woorden?

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-08-2017 om 12:05

dit kan echt niet!

Kinderen aan de oor trekken of bij de keel pakken, uitschelden na een nare val, kinderen bijna tot kotsen toe overstuur, kortom, pappa doet buitenproportioneel reageren. Ik heb zelf de omgevallen beker als symbool gebruikt voor deze onveilige situatie. En ja, spijt komt pas als het al gebeurd is.

Dit is absoluut onveilig voor je kinderen en ook al hebben jullie nare dingen meegemaakt en heeft hij verder een goed hart, je kan en mag niet accepteren dat de kinderen in een mijnenveld moeten leven!

Dit kan niet, dit kan echt niet!

Doet hij ook zo tegen jou? Zo te lezen is hij ook niet altijd even lief tegen jou. Op een manier die verder gaat dan de gewone doorsnee strubbelingen die kunnen voorkomen in een relatie. Wat voor voorbeeld geef je hiermee aan je kinderen? Dat je met veel verbaal en fysiek geweld je zin door mag drammen?

Zoals ik het nu schrijf zul je het waarschijnlijk overdreven vinden. Ach, zo erg is het niet, het valt wel mee, ik ben te soft, hij is verder best aardig. Waarmee je de schuld naar jezelf toe trekt.

Maar echt, neem het van me (ervaringsdeskundige) aan, dit is buitensporig gedrag dat absoluut niet, nooit, getolereerd en goedgepraat mag worden!

Wat je nodig hebt als je het zelf niet meer redt is professionele hulp in één of andere vorm, maar ik vermoed dat hij dat onzin zal vinden want het ligt natuurlijk aan jou en de kinderen (vindt hij) en hij heeft gewoon gelijk (vindt hij).

Ik wens je heel veel sterkte hierin.

Mijn 2 centen: ik ben zelf gescheiden van deze tirannie die steeds verder uit de hand liep. Helaas houdt dat in dat je je kinderen regelmatig aan hem moet overlaten vanwege de omgangsregeling, maar dan hebben ze wel een veilige basis, jouw veilige huis waar ze niet op een mijnenveld leven en een omgevallen melkbeker geen drama hoeft te zijn, en waar ze op terug kunnen vallen.

Ik wil je geen scheiding aanpraten, dat is een last resort, maar dit kan en mag niet meer geaccepteerd worden.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-08-2017 om 12:06

hij heeft steun nodig, zeg je

Heeft hij al professionele hulp gezocht voor zijn problemen?

Phryne Fisher

Phryne Fisher

08-08-2017 om 12:18

Wat vreselijk

Wat Sally zegt dus. Dit is niet normaal. Zo hoor je niet met kinderen om te gaan. Misschien is het wel minder erg dan vroeger bij jou thuis, maar schelden en fysiek geweld zijn nooit goed te praten.

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 15:02

Ik heb even zitten broeden op een reactie

Maar ik ben het eigenlijk heel erg eens met Sally en Phryne. Tot op zekere hoogte kan ik wel een beetje begrip voor je man opbrengen, niet alles hoeft op een 'softe' manier, en boos worden mag best. En ik herken de boze reactie als een van de kinderen zich pijn doet, dat deed mijn vader ook, die werd uit onmacht boos als een van ons gevallen was, omdat hij gewoon vreselijk in paniek raakte (en dat had weer van alles te maken met zijn eigen jeugd, maar dat begreep ik later pas). Maar je kind bij de keel grijpen of aan een oor trekken, doorgaan tot het kind totaal overstuur is, schelden tegen een 6-jarige, dat kan echt niet. Ook al heeft hij later nog zoveel spijt.

Ik denk dat je een gesprek met je man moet hebben. Met als insteek, wat ga jij aan je probleem doen. Want het is vast ook niet zijn bedoeling zijn kinderen een trauma te bezorgen, maar dat doet hij op deze manier wel. En afhankelijk van zijn reactie kun je jouw vervolgstappen bepalen. Misschien heeft hij behoefte aan een cursus angermanagement. Of een of andere vorm van therapie. Misschien is een bezoek aan de huisarts de juiste stap. Ik denk dat je dat pas kunt bepalen als je aan je man hebt aangegeven dat je dit niet meer accepteert, en dat er wat moet veranderen.
Ik hoop dat hij dat ook ziet, en dat hij meewerkt. Anders kom je in de situatie van Sally terecht... Maar het feit dat hij achteraf spijt heeft vind ik wel positief, daar kun je wat mee. Zegt hij dat trouwens ook tegen de kinderen? Ik schiet (schoot) ook wel eens uit mijn slof, maar ik heb daarvoor altijd later excuses aan de kinderen aangeboden.

Sterkte!

Alison

Alison

08-08-2017 om 15:11

De geschiedenis

herhaalt zich. Jij voelde je niet veilig thuis in je kindertijd en je moeder kwam niet voor je op.
Jij doet nu hetzelfde. Jouw kinderen voelen zich niet veilig en jij komt niet voor ze op.
Dat is niet jouw schuld (verre van) maar wel jouw verantwoordelijkheid.
Neem die.

Levina

Levina

08-08-2017 om 15:29

Jazeker, Alison

Dank voor alle reacties. Ik ben er al de hele dag stil van. Het is inderdaad niet goed allemaal. Wat mij zo fascineert, op heel verdrietige wijze, is wat Alison al aankaart: de geschiedenis herhaalt zich, weliswaar met terzijdes (mijn man is liever voor zijn kinderen, haalt ze veel vaker aan dat hij de bocht uitvliegt, laat merken van ze te houden, is verzorgend). Wat zo raar is: ik ben bij mijn partnerkeuze zeer zorgvuldig te werk gegaan. Mijn man was toen de liefste en de zachtste. Ik wilde per se geen man die net zo deed als mijn vader. Toch blijkt er ergens bij hem een gewelddadig kantje aanwezig te zijn dat zich pas openbaarde toen we kinderen kregen. Heeft mijn radar dan toch gewerkt? Dat je toch een man uitkiest die trekjes heeft van je vader, ook al bleef het destijds in het verborgene? Als dat zo is, vind ik het een zieke 'twist of nature'.

Ja, ik moet mijn verantwoordelijkheid nemen, dat ben ik met alle schrijvers eens. En nee, Sally, ik vind het niet overdreven wat je zegt: ook ik vind dat dit gedrag niet kan. Ik ben nog aan het uitvogelen hoe. Weggaan, dat is niet iets dat ik nu overweeg. Het moet anders. Om te beginnen maar weer eens met een goed gesprek.

Maar weet je wat ik het moeilijkste vind? Dat sommige mensen, waaronder mijn man dus, zo oppervlakkig leven. Hij lijkt echt, oprecht te geloven dat zo'n opmerking als 'mongool' niet schadelijk is, geen verdere gevolgen heeft. Terwijl ik weet dat zo'n hatelijkheid bij een kind aankomt alsof er een mes door je hart gaat, teflonlaagje of niet. Hij ziet zijn kind toch immers vijf minuten later weer lachen? Mijn vader en moeder zeiden overigens ooit hetzelfde toen ik hen, eenmaal volwassen, confronteerde met 'je bent het doodschoppen niet waard'. Wat een gezeur, gezeik, gezever. Moet eens niet zoveel gewicht geven aan een 'doodgewone uitdrukking', jezelf niet opnaaien. Aansteller. Soms maken mensen hun gedrag onterecht veel kleiner dan het is.

Jaina

Jaina

08-08-2017 om 15:30

Soft of streng

de dichotomy van soft en hard waarin je denkt is niet op jullie situatie van toepassing. Ik heb geen idee of jij te soft bent en niet streng genoeg. Je man is strenger dan jij bent en dat is niet perse verkeerd. Echter de manier waarop het het uit heeft absoluut niks met streng zijn of te soft zijn of te hard zijn te maken. Hij heeft duidelijk geen controle op zijn acties en op zijn emoties. Dat is gevaarlijk. Schelden of een kind bij de keel grijpen is nooit okay.

Er is niks mis met wat strenger zijn of wat harder zijn met zaken. Dat is echter niet het probleem bij jullie. Het probleem bij jullie is dat je man geen tot weinig controle lijkt te hebben over zichzelf (hij heeft immers na afloop regelmatig spijt) en dat hij in soort vreemde machtsstrijd lijkt te zitten soms met je zoontjes. Terwijl er van enige machtsstrijd helemaal geen sprake zou moeten zijn en natuurlijk ook helemaal niet echt is. Jullie zoontjes zijn volkomen van jullie afhankelijk. Dus die strijd hoef je helemaal niet aan te gaan want die heeft hij allang gewonnen. Als je werkelijk de leider wil zijn binnen de familie dan doe je dat vanuit een zachtmoedige houding en geef je aan de kinderen juist de ruimte om te groeien.

Je man verwijt jou dat je te soft bent maar dat is helemaal niet waar het hier om gaat. Natuurlijk kunnen jullie samen regels instellen en er op toe zien dat die nageleefd worden. Natuurlijk kunnen jullie boos worden bij brutaal gedrag. Natuurlijk kan jij best iets strenger zijn (als dat nodig is). Maar dat alles kan alleen in een veilige omgeving waar je man zijn emoties en acties onder controle heeft. Dat heeft hij nu duidelijk niet en daar gaat het mis. Je kan heel goed streng zijn zonder te schelden, boos te worden, kinderen bij kelen te grijpen en dergelijke. Het probleem zit hem niet bij jou en ook niet bij de kinderen. Maar wel bij hem. En dat probleem staat verder los van hoe jullie de balans binnen de opvoeding tussen soft en streng(er) willen vinden. Die balans zal alleen gevonden worden als hij zichzelf onder controle heeft. Wat hij doet is nu gewoon niet okay.

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 16:27

Ieder mens/kind is anders

en reageert dus anders op zaken die hem/haar overkomen. Het ene kind zal er wel wat aan over houden en het andere niet, dat is denk ik niet echt te voorspellen. Maar het uitschelden van je kind, hoezeer het je later ook spijt, of hoezeer je het ook niet echt meent, kan echt wel wat narigheid voor je kind veroorzaken. Daar moet je man zich van bewust worden.

Een kind is kwetsbaar. En als volwassene dien je een (en zeker je eigen) kind te beschermen. Dat is je taak als ouder.

En dat je zoontje 5 minuten later weer lacht wil helemaal niet zeggen dat zo'n opmerking hem niets doet, of dat hij er later geen last van zal krijgen, hoogstens demonstreert het dat een kind heel flexibel is.

En fysiek geweld is gewoon verboden. Ook dat nog eens.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

08-08-2017 om 16:30

niets te maken met soft of streng

Iemand "mongool" (of "het doodschoppen niet waard") toeroepen, bij de keel grijpen, aan de oren trekken en zo is niet hetzelfde als streng zijn. Dit is mishandeling, psychisch en fysiek.
Je man en je vader bagatelliseren hun gedrag. Je man gooit het op jouw eventuele softheid om het goed te praten. Maar mishandeling is nooit goed te praten.

Je kinderen leven in een mijnenveld: wanneer zal pappa weer ontploffen? Ik ga nu iets geks zeggen, maar een kind moet veilig van zijn fiets kunnen vallen of een beker om kunnen gooien. Dan hoef je echt niet altijd blij en geduldig te reageren, ik heb echt ook wel eens geroepen "kijk dan toch eens uit!". En soms met een dikke "verdorie!" er achteraan, en als het nodig was bood ik later mijn excuses aan als ik te scherp was geweest. Ik ben ook niet perfect, heb ook wel eens feller gereageerd dan de bedoeling was, maar dan kwam ik er nadien wel op terug. En ik heb hulp gezocht in heel slechte tijden toen het me teveel werd, ging het niet op anderen gooien (ook al hadden sommige anderen er wel een aandeel in, maar ik kon hen niet aanpakken of veranderen - wel mijzelf).

We hebben allemaal wel eens gereageerd op een niet zo pedagogisch verantwoorde manier. Zijn misschien wel eens te streng of juist te soft. Maar herhaaldelijk mishandelend gedrag vertonen als aan oren trekken, kelen grijpen en schelden is vele stappen te ver en nooit goed te praten.

En het lijkt aardig structureel te worden.

Jouw kinderen, en misschien jij zelf ook wel, leven op een mijnenveld en niet in een veilig thuis omdat daar ook iemand leeft die zomaar opeens lelijk kan ontploffen. En met ontploffen bedoel ik: op een manier die veel verder gaat dan uit je slof schieten en roepen: "Potverdorie, kijk dan ook eens uit!"

Jouw man moet daar dringend mee aan de slag. En als hij het blijft gooien op jouw softheid, dan vrees ik het ergste voor jullie. Maar dat is nu nog véél te ver vooruit gekeken.

Mijntje

Mijntje

08-08-2017 om 17:16

onverwerkt zeer

Je weet waar het gedrag van je man vandaan komt. Er zit veel onverwerkt zeer. Maar dat is natuurlijk geen excuus en hij als hij zou snappen dat zijn gedrag schadelijk is voor zijn kinderen, waar hij van houdt, wil hij hopelijk aan zichzelf gaan werken.
Het ene kind trekt zich terug (uit angst), zo te lezen, het ander heeft een muur opgebouwd zodat het (nare dingen)zogenaamd 'snel vergeet.'
Ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om het aan te kaarten, maar je voorbeelden lijken me toch wel zo dat er nu wat moet gebeuren.
Sterkte!
En ik zou eerst goed nadenken hoe je het verwoordt.

Pennestreek

Pennestreek

08-08-2017 om 19:53

Mijntje

TS heeft het nergens over onverwerkt zeer bij haar man, wat ze beschrijft is haar eigen jeugd en het gedrag van haar vader.
Maar los van of er een aanwijsbare oorzaak is of niet, hij moet met zichzelf aan de slag. Dat ben ik met je eens hoor.

Jasmijn

Jasmijn

08-08-2017 om 20:21

je geschreven stukje

Zou het wat zijn, om je man het stukje wat je hier geschreven hebt te laten lezen? Ik vind het mooi verwoordt, je lijkt het goed weer te geven met ook jouw tekortkomingen erin. Daarna samen praten om een oplossing te vinden, misschien toch een soort opvoedings-coach o.i.d. raadplegen, of wellicht relatietherapie, dit is wel een ding wat jullie goed kunnen doornemen met een derde erbij.

Succes

Lavina

Mijn moeder heeft me een keer, in de hitte van een ruzie, een "stok vol stront" genoemd. Ik was toen 7 of 8. Ik ben nu 51 en huil nog steeds van binnen als ik eraan denk.
Het is niet normaal. Het doet pijn rn je kinderen krijgen een persoonlijkheidsstructuur dia zal maken dat ook bij hun en hun kinderen de geschiedenis zich herhaalt.
Er is maar een persoon die dit kan stoppen en dat ben jij.
Sini

Levina

Pfoeh, ik heb even iets moeten wegslikken bij het lezen van jouw post. Herkenning.... ik heb eenzelfde kindertijd gehad als jij, en ook ik trouwde met een lieve en zachtaardige man die ook dat korte lontje kon hebben. Hij hield en houdt zielsveel van zijn kinderen, maar omdat hij niet tijdig communiceert en de grenzen aangeeft, ontploft het soms. Vreselijk, want dat riep bij mij zoveel nare herinneringen op.

Ik denk dat de herhaling niet zit in het gewelddadige gedrag, maar in het onvermogen om grenzen te benoemen en te hanteren. Jij kunt dat niet goed (niet geleerd vroeger en ook nu ga je niet tegen je man in), maar je man kan het duidelijk ook niet. Zou het kunnen dat jullie elkaar onbewust daarin hebben herkend en (dus) gevonden?
Ik herken dit principe echt zo... alleen bij mij uitte het zich vaak ook in boosheid naar de kinderen.
Mijn man en ik zijn nu anderhalf jaar uit elkaar en ik heb sindsdien nooit meer zo'n boosheid naar de kinderen gehad. Het lukt me zelf goed om direct en helder met ze te communiceren en aan te geven wat ik verwacht. Ik heb 3 pubers en eentje onder de 10.
Moederzielman daarentegen knapt nog steeds af en toe zomaar uit zn vel tegen de kinderen. Niet fysiek, wel verbaal. Ik zie het nu op een afstand als een steeds tikkend tijdbommetje: hij geeft niet aan wat hij verwacht en raakt dat gefrustreerd als het niet gaat zoals gedacht. Dat korte lintje is omdat hij zelf niet duidelijk tegen ze is.

Mijn advies: focus niet op het gedrag (= gevolg) maar op de manier van vooraf communiceren en uitspreken tegen de kinderen en jou wat hij wil. Ik denk te lezen dat hij dat steeds vermijdt. Jij ook, omwille van de lieve vrede en zo houden jullie beiden dit ongezonde evenwicht onbedoeld in stand. Op relatienivo én in de opvoeding.
Een goede (!!) relatietherapeut of systeemtherapeut kan helpen.

Mijntje

Mijntje

08-08-2017 om 21:48

Pennestreek

Ik las dat zij veel hadden meegemaakt, een kind overleden en een ziek kind. TS denkt dat daar het korte lontje vandaan komt. Maar wat ik al zei, dat is geen excuus natuurlijk.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-08-2017 om 09:09

Ja, ga aan de slag

Bij de titel van je topic dacht ik dat het om twee kinderen ging, de ene soft de ander juist niet. Maar nu ben ik toch eens gaan lezen en ik zie dat het om veel meer gaat.

De manier waarop een ouder zich uit hoeft niet hetzelfde te zijn voor een ongeveer gelijk effect. De een zegt de gemeenste dingen, de ander is hardhandig of heeft zelfs losse handjes, nog een ander is het allebei. Ik weet niet of 'mongool' het meest grove is wat je man tegen je zoons zegt, als dat zo is, is dat natuurlijk absoluut fout, maar dat hoeft nog geen enorme schade aan te brengen anders moeten we ons vreselijk zorgen gaan maken over de complete generatie die nu opgroeit met 'hé homo!'. Ook dat is niet best, maar dat heeft zo weinig betekenis voor de meesten (wat ik pure armoe vind en niet als je het inderdaad bent en zo uitgescholden wordt), dat het geen geestelijke schade oplevert. Ik heb de indruk dat het meer gaat om wat hij fysiek doet en hoe hij zijn woede verder uit.

Een kind bij de keel grijpen is afschuwelijk, kun je vertellen wat jouw gedrag was toen je dat zag?

Dochter

Dochter

09-08-2017 om 23:18

vroeger

Levina "Hij ziet zijn kind toch immers vijf minuten later weer lachen? Mijn vader en moeder zeiden overigens ooit hetzelfde toen ik hen, eenmaal volwassen, confronteerde met 'je bent het doodschoppen niet waard'. Wat een gezeur, gezeik, gezever. Moet eens niet zoveel gewicht geven aan een 'doodgewone uitdrukking', jezelf niet opnaaien. Aansteller. Soms maken mensen hun gedrag onterecht veel kleiner dan het is."

Sinilind " Ik was toen 7 of 8. Ik ben nu 51 en huil nog steeds van binnen als ik eraan denk."

Ik voel zo veel herkenning in jullie reacties. Ik ben er helemaal treurig van. Sommige dingen blijven pijn doen. Ik heb ook eens getracht een jeugdtrauma te bespreken met mijn moeder (een situatie waarin zij verkeerd heeft gehandeld en de verkeerde dingen heeft gezegd waardoor ik me een groot deel van mijn jeugd angstig heb gevoeld, met nare gevolgen voor mijn volwassenperiode). Op dat moment reageerde ze redelijk begripvol, maar later tijdens een ruzie gooide ze er ook uit dat ik mezelf een trauma heb aangepraat en dat zij niets verkeerd heeft gedaan. Dan komt die pijn echt direct terug. Later bleef ze dat ook volhouden dus dat hele bevripvolle was ook maar een moment.

Ik begrijp echt oprecht niet hoe ze tegenvr haar kind kan volhouden dat wat zij toen deed goed was (want angstig/bang zijn hoort bij het leven, het zorgt ervoor dat je extra voorzichtig bent dus zo erg is het niet zei ze) terwijl ik huilend aangeef hoe erg dat mijn jeugd heeft verpest. Ik word er zo boos om ook. Ik wil dit draadjen niet vervuilen met mijn hele verhaal maar ik begrijp dus echt ZO goed dat bij TS dingen uit haar jeugd ineens terugkomen tijdens bepaalde momenten.

Pennestreek

Pennestreek

10-08-2017 om 11:20

Dochter

Hier hetzelfde. Ik wilde het ook niet in dit draadje kwijt, maar ja, sommige passages komen hard binnen, zo herkenbaar!
En ik herken helemaal je frustratie, dat je dan eindelijk de moed hebt om iets bespreekbaar te maken, en dat er dan zo gereageerd wordt. Niet belangrijk, stel je niet aan, zo was het niet (bedoeld), je brussen hebben er toch ook geen last van, of, dat was een hele mooie, het is nooit gebeurd.
Het is zo bepalend voor de rest van je leven of je je als kind thuis veilig voelt of niet...

Levina, ben je al verder gekomen? Heb je het al kunnen bespreken met je man?

Niki73

Niki73

10-08-2017 om 14:46

Levina

Laat je man dit draadje lezen. Hij moet met zijn emoties aan de slag. Dit is psychische en fysieke mishandeling en hij maakt zijn kinderen op deze manier emotioneel kapot. Hij is een liefhebbende vader schrijf je, hij zal het dan met je eens zijn dat de kinderen niet het slachtoffer mogen worden van zijn onverwerkte emoties uit het verleden.
Geef hem de kans aan zichzelf te werken en te laten zien welke man hij écht is. Het zal hard werken zijn, maar het leven zal daarna voor jullie allemaal, en voor hem nog wel het meest, een stuk lichter worden.

Kaaskopje

Kaaskopje

10-08-2017 om 14:52

Wijze lessen

Wat ik van mijn jeugd heb geleerd, is dat je als ouders 'sorry' moet kunnen zeggen, zelfs als je niet helemaal snapt waarom een excuus terecht is. Kind heeft eronder geleden, dus... sorry. Mijn vader heeft wel eens wat in die richting geprutteld in de zin van 'ja, iedereen doet wel het wel eens fout', maar vervolgens geen 'sorry, dat was echt niet goed', of 'sorry, dat had ik niet moeten doen, het was onmacht'. De erkenning dat een ouder iets verkeerd heeft gedaan, kan naar mijn gevoel een groot deel van de scherpe randjes er af halen.Beter laat dan nooit.

Niki73

Niki73

10-08-2017 om 15:04

Gezegd blijft gezegd

Sorry zeggen is een groot goed, helemaal mee eens. Maar die sorry moet wel gemeend zijn en tot verandering leiden. De waarde ervan gaat verloren als je ziet dat het gedrag niet verandert. De nare worden blijven nagalmen. De fysieke pijn gaat weg, maar het machteloze gevoel komt nog steeds af en toe naar boven.

Levina

Levina

11-08-2017 om 11:49

Lotgenoten

Heb de afgelopen dagen met een knoop in mijn maag mee zitten lezen. Heel akelig dat meerdere mensen aangeven soortgelijke ervaringen opgedaan hebben in hun jeugd en dan vervolgens als 'aansteller' of zelfs als 'leugenaar' behandeld worden. Ik weet dus hoe diep het grijpt en het spijt me te lezen dat zoiets vaker voorkomt. Ik hoop dat jullie allemaal een manier vinden om ermee om te gaan. 'Over' is het nooit, dat is in ieder geval mijn ervaring.

Meerdere mensen suggereren hier dat het misschien een goed idee is om de post aan mijn man te laten lezen. Ik vrees dat ik daarmee alleen weerstand creëer. Hij zegt ook wel terecht dat het de laatste tijd al veel beter gaat, vroeger explodeerde hij vaker. Hij moet alleen inderdaad eens leren zijn impulsen te beheersen. Dus niet, nooit, schelden en een kind fysiek aanpakken. Ik praat hier regelmatig over met hem. Het lijkt enigszins te helpen, hij is niet onredelijk daarin, maar juist 'the heat of moment' is zo gevaarlijk en daarvoor heb ik nog geen oplossing gevonden.

Anderen wijzen op het belang van sorry zeggen. Ik ben het daarmee eens; prima juist als een ouder dat doet en zijn fout toegeeft. Maar goed, daarmee is de schade niet hersteld: gezegd blijft inderdaad gezegd en het moet zeker niet te vaak voorkomen.

Kaaskopje vraagt hoe ik reageer op het moment dat hij kind bij nek, keel of oor grijpt. Ik kan op zo'n moment niet afwachten en grijp dan meteen in: zeg hem los te laten en dat hij op moet houden en haal kind en man uit elkaar. Vertrek dan even naar boven of bank met kind om uit de situatie te zijn. Waarop hij dus boos wordt omdat ik geen lijn trek met hem. Maar dat ga ik dus echt niet doen.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

11-08-2017 om 11:55

Heat of the moment

"Het lijkt enigszins te helpen, hij is niet onredelijk daarin, maar juist 'the heat of moment' is zo gevaarlijk en daarvoor heb ik nog geen oplossing gevonden."

Dat is dus het mijnenveld waar ik het over heb.
Hij is leuk en aardig, maar die heat of the moment, he... Die kan zomaar opeens toeslaan en daarom leven jij en de kinderen op een mijnenveld.

Dat hij verlangt dat je hem steunt als hij het kind bij nek, keel of oor grijpt maakt het helemaal onaanvaardbaar.

Pennestreek

Pennestreek

11-08-2017 om 12:01

Angermanagement

Als hij niet boven zijn theewater is, is het dus blijkbaar wel een redelijke vent. Dat is dan het moment om het met hem te hebben over hoe te voorkomen dat hij wél over de grens gaat. En eens met Sally, op het moment dat hij explodeert ga jij hem daar natuurlijk NIET steunen, en het is voor mij wel een veeg teken dat hij dat wel van je vraagt... Je reageert goed denk ik, ze fysiek scheiden, voor je kind duidelijk maken dat het gedrag van papa niet kan en dat jij zoon beschermt.
Maar op de een of andere manier moet je man zorgen dat hij niet ontploft. Een cursus angermanagement kan hem helpen. Maar ook uit zien te vinden wat het precies is dat hem zo doet ontploffen. Want inzicht in wat er gebeurt kan hem ook al helpen te voorkomen dat het zover komt.

Levina

Levina

11-08-2017 om 14:28

Nog even iets rechtzetten

Uit mijn eerdere reactie lijkt het net of hij vindt dat ik hem moet steunen als hij kind bij keel/nek/oor pakt. Zo bedoelde ik dat niet. Wat hij verlangt is dat ik hem steun bij het stevig optreden. Dat hij dan fysiek wordt is niet goed, dat weet hij zelf ook, hoewel hij het dus wel soms doet (idd the heat of the moment waar we het steeds over hebben). Achteraf heeft hij van dat fysieke dan ook spijt. Ik denk wel dat hij de effecten daarvan bagatelliseert, hij vindt dat een kind 'even flink bij het nekvel pakken' soms best nuttig is, ik denk daar totaal anders over.

Maar inderdaad, @Sally, voor mij voelt het dus als een mijnenveld, alsof het elk moment kan escaleren. Ben soms heel bang dat ik per ongeluk doodga (onder een tram loop ofzo) en dat er dan geen 'tegenwicht' meer is. En dat de kinderen daar dan onder lijden. En dat de band met hun vader dan minder goed wordt, vooral voor jongste zou dat een regelrechte ramp zijn, terwijl dat eigenlijk onnodig is omdat ze een leuke vader hebben zolang situaties niet escaleren en hij in paniek raakt (want volgens mij is dat het - paniek verhuld als agressie). Eigenlijk heeft hij dus een beetje though love nodig. Begrip tonen en aanpakken.

En @Pennestreek: dat zeg je inderdaad precies goed: zolang hij niet boven zijn theewater is, is hij een redelijke vent. Hij moet uitzoeken waardoor hij ontploft. Nou ja, dat is meestal als de kinderen niet luisteren en doorklieren, wat ook echt vervelend kan zijn. Maar ik denk niet dat de oplossing vanuit de kinderen moet komen maar vanuit hem: accepteren, creatief zijn, niet-fysieke interventies. Best lastig als kinderen zich even niet gedragen, maar er is geen excuus (ook niet voor de keren dat ikzelf het niet goed gehandeld heb).

Pennestreek

Pennestreek

11-08-2017 om 14:46

Oplossing komt niet uit de kinderen nee

Maar het kan je man heel erg helpen als hij helder krijgt wat het precies is dat hem zo triggert. Ik herken het namelijk, al werd ik niet fysiek, maar ik kon wel enorm exploderen. Mij hielp te weten welke emotie eronder zat. Bij mij was dat het (niet kloppende) idee dat mijn kinderen blijkbaar niet genoeg van mij hielden om te doen wat ik vroeg. De eigenlijke emotie was dus verdriet. Nu snap ik dat het onzin is te denken dat ze de was niet in de wasmand deden om mij te laten zien dat ik er niet toe deed, maar zo verknipt was mijn zelfbeeld. En die afwijzing die ik ervoer deed zoveel pijn, ik raakte daar zo van in paniek (want wat moest ik dan godsnaam doen om ervoor te zorgen dat ze wel van me zouden houden) dat ik om die pijn te handelen en te verbloemen boos werd. Naar man toe heb/had ik eenzelfde tactiek, alleen geeft die wat meer tegengas en is wat minder kwetsbaar .

Dus, ik denk echt dat diep graven om de oorzaak te achterhalen, de gedachten die leiden tot deze agressie, heel belangrijk is. En het kan heel goed zijn dat je man dat zelf niet kan. Of dat jij hem daar niet bij kunt helpen. Dat hij daarbij professionele hulp nodig heeft. Maar misschien kan hij het ook wel. En het is eng, om zo te spitten in je emoties, maar hij moet wel. Voor zijn kinderen.
Wat kan helpen is steeds vragen naar het waarom erachter. Steeds een stapje dieper.

Ik hoop dat hij eruit komt en dat het beter zal worden. Het is voor mij zo'n opluchting dat ik nu niet meer 'hoef' te ontploffen. Dat geeft licht, lucht en rust. En dat gun ik jou, je kinderen, maar ook je man.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-08-2017 om 16:27

Uit elkaar halen

Kaaskopje vraagt hoe ik reageer op het moment dat hij kind bij nek, keel of oor grijpt. Ik kan op zo'n moment niet afwachten en grijp dan meteen in: zeg hem los te laten en dat hij op moet houden en haal kind en man uit elkaar. Vertrek dan even naar boven of bank met kind om uit de situatie te zijn. Waarop hij dus boos wordt omdat ik geen lijn trek met hem. Maar dat ga ik dus echt niet doen.===

Ik ben erg slecht in lijnen trekken met mijn man en omgekeerd, dat is niet altijd fijn of handig, dus ik heb niets tegen een streven naar 'een lijn', maar dan wel als het om een mondeling verschil van mening is en niet bij fysiek geweld. Ik begrijp dat jij de lijn daar ook bij trekt, ik had niet anders verwacht. Een vader die zijn kind dusdanig bedreigend aanpakt verdient geen steun, maar óf hulp als je denkt dat dat zin heeft óf klare taal die je ook uitvoert. Als hij niets doet om dit probleem op te lossen moet je voor je kinderen opkomen op een manier die verder gaat dan 'vluchten' naar een plek in huis. Dat zou ik nu dus aangeven. Of je leert je te beheersen met of zonder hulp dmv therapie, of ik neem de kinderen mee. We leven niet meer in de middeleeuwen. Ik heb een tik op de vingers nog best lang als 'dat is niet zo erg' gezien en op zich vind ik een pets op de hand als daarmee pijn of schade wordt voorkomen nog steeds geen schande, maar bij de keel grijpen kan écht niet, aan oren trekken ook niet, in het nekvel grijpen niet, dat zal áltijd in het geheugen van de kinderen blijven hangen en érgens invloed op hebben.

Steun

Natuurlijk ga jij je man niet steunen als hij fysiek wordt, maar dat kun je wel in een eerder stadium doen waardoor het misschien niet escaleert. Als je merkt dat man geirriteerd raakt door bijvoorbeeld druk gedrag,-dan kun je denken dat druk gedrag gewoon moet kunnen maar dan gaat man gas bijzetten. Je kunt dan ook ( als steun of de-escalatie) zeggen: pietje, papa en ik willen dat je nu wat rustiger wordt, kom maar even naast mij zitten. Dat klopt misschien niet helemaal met jouw ideeën over grenzen trekken maar de kans dat je man zijn gelijk wil gaan halen is direct afgenomen.
Wanneer deze techniek niet werkt en het plofgedrag blijft voorkomen dan moet ik waarschuwen. Dit wordt erger wanneer je jongens ouder worden en zeker wanneer zij een eigen mening krijgen ( puberteit).

Oma

O ja, hoe kom ik aan deze wijsheid? Van mijn oma! Zij had 10 jongens en geen meisjes. Sommige jongens lagen beter bij opa dan anderen. Eentje was zelfs een beetje irritatie van opa en soms werd opa onbeheersd boos op hem. Wat deed oma? Ze viel opa nooit openlijk af maar zei wel tegen haar zoon " ruil jij eens even van plaats met x en kom naast mij zitten. Zo hield ze het kwetsbare kind weg van eventuele klappen. Deze aanpak werkte natuurlijk alleen goed omdat oma door opa gerespecteerd werd en andersom.

Kaaskopje

Kaaskopje

13-08-2017 om 20:27

Levina

Met geduld valt dit meestal wel op te lossen, maar mijn man gaat dus 'hard' praten: boze klank, lelijke woorden. Mijn zoon stort zich dan angstig in mijn armen, helemaal overstuur. Hij gaat dan wel uit zijn plaat...huilend schreeuwen tegen zijn vader, naar hem slaan. ===

Ik heb nog een keer gelezen en haal dit er nu uit. Dat harde praten van man herken ik van mijn man. Niet tegen de kinderen, maar eigenlijk verder tegen heel veel. Pannen, computers, katten, kousen, nou ja alles wat niet meewerkt. En als wij ruzie of een meningsverschil hebben gaat zijn stem ook steeds harder. Hij noemt het onmacht. "Zo ben ik nu eenmaal." Ik vind dat te gemakkelijk, maar helaas is het blijkbaar te moeilijk om dit te veranderen. Ik moet wel eens huilen uit boosheid of onmacht en man vindt dat hetzelfde. Ik kan in ieder geval concluderen door hoe het bij ons gaat, dat ingesleten gedrag moeilijk te veranderen is, dus heb ik het gevoel dat je zoontje ook geholpen moet worden, om te voorkomen dat dit gedrag er te ingesleten raakt en hij zich als volwassen man ook zo naar zijn kinderen gedraagt.. Hij gedraagt zich nu namelijk eigenlijk al net als zijn vader. Hij schreeuwt, hij slaat... en jij vangt hem op. Natuurlijk mag je hem troosten, maar niet zijn gedrag bevestigen. Ik zou daar dan ook echt iets aan proberen te doen. Hij mag niet naar zijn vader slaan en ook niet doorslaan met schreeuwen. Rotpappa of rotmamma krijgen álle ouders wel eens over zich heen denk ik, dus daar zou ik gewoon wat humor tegenaan gooien. Maar hou je man ook de spiegel voor waarin hij ziet dat zijn zoontje precies doet wat hij doet.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.