De kunst van het ruziemaken
Eigenlijk wist ik niet zo goed een titel voor mijn bericht.
Mijn man en ik zijn heel verschillend. In het kort komt het er op neer dat ik wat meegaand van aard ben, een pleaser, altijd genuanceerd, graag aardig gevonden willen worden, niet duidelijk durven zijn. Man daarentegen is een strategische denker, zwart/wit, explosief, vaart zn eigen koers, vertrouwt op zijn mening, zoekt de confrontatie op, is onafhankelijk van de mening van anderen.
In onze relatie heeft dat in het verleden als voor de nodige conflicten gezorgd.
Voorheen was ik hier redelijk tolerant in. Of eigenlijk niet maar ik deed alsof, liever geen confrontatie. Door een aantal crises die we met moeite hebben doorstaan ben ik anders in de relatie gaan staan. Ik was het pleasen zat en de lieve vrede heb ik afgeschaft want uiteindelijk leverde het me niets op. In tegendeel, het heeft me bijna mijn huwelijk gekost.
Maar daarmee is bij mij ook een ommezwaai gekomen in het aangeven van mijn grenzen. Ik probeer met vallen en opstaan om hier een nieuwe weg in te vinden. En mijn man vindt het helemaal niet leuk. Sterker nog: we vechten elkaar soms zowat de tent uit. En ik ga de confrontatie niet meer uit de weg.
Maar wat ik ongelofelijk moeilijk vind is om de lijn vast te houden tijdens onze ruzies. Als conflictvermijder vind ik ruziemaken al heel lastig maar mijn man lijkt wel een soort strategie, een soort stroomdiagram te volgen waarbij ik op een gegeven moment alleen nog maar heel hard wil gillen. Het lukt me niet om constructief te zijn en om mijn eigen betoog vast te houden.
Eigenlijk vind ik het erg moeilijk om te verwoorden wat ik bedoel maar tijdens onze ruzies laat ik me meenemen in een soort strategisch spelletje van woordenvangen en omdraaien van oorzaak en gevolg. Alles wat ik zeg wordt tegen me gebruikt, sterker nog, woorden waarvan ik zeker weet dat hij ze heeft gezegd, legt hij in mijn mond. Als ik reageer op een verwijt ben ik degene die de boel escaleert omdat ik op het verwijt reageer. Als ik aangeef dat ik iets anders wil (bijvoorbeeld: ik wil je vragen om even te stoppen met dit verhaal want ik voel dat het gaat escaleren), wordt dat afgeserveerd als een verwijt. Hij legt tijdens de ruzies alle verantwoordelijkheid bij mij en ik vind dat je in een ruzie beide een rol speelt.
Soms loop ik weg om even op adem te komen (dat kondig ik altijd aan) maar dan volgt hij me (letterlijk, fysiek) om het gevecht in de slangenkuil voort te zetten. Als ik een time-out neem ben ik een dramaqueen.
Nou, het klinkt een beetje als een vaag verhaal maar het voelt als een soort verbaal drijfzand waar ik alleen nog maar uit loskom als ik me overgeef.
Mijn man zegt ook altijd dat hij niets verkeerd heeft gedaan en dat vindt hij ook echt. Terwijl ik hem op dat soort momenten de grootste hufter ter wereld vind dus de waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Mijn vraag is: hoe kan ik ruziemaken zonder me te laten meeslepen in de boosheid van een ander? Hoe kan ik tijdens een conflict de ander in zn waarde laten, mijn eigen waarde behouden, zonder boosheid? Hoe kan ik een strijd uit de weg gaan als de ander in de aanval gaat?
Ik vind het heel erg moeilijk en het vreet energie. Zo had ik me de weg naar autonomie niet voorgesteld.
Oh ja
Het is zeker niet de bedoeling om mijn man af te schilderen als een hark van een ploert. Ik heb ook kanten die bij hem weken als een rode lap op een stier.
Het gaat me erom dat ik het moeilijk vind om de strijd niet aan te gaan.
Waar gaan die ruzies over?
Ik denk dat het verschil maakt of die ruzies gaan over het spreekwoordelijke dopje van de tandpasta, of over belangrijke dingen. En hoe worden de ruzies uiteindelijk opgelost?
Aangezien je het hebt over de weg naar autonomie, heb ik wel een beetje een idee wat hieraan vooraf is gegaan. Bemerk je überhaupt een stijgende lijn in de relatie, of is het alleen maar worstelen om boven te komen?
Lijn
De onderwerpen van de ruzies varieren van het dopje van de tandpasta tot de verdeling van de taken, het huishouden, het zelfstandig beslissingen nemen als de ander er niet is. Over alles eigenlijk, ook over dingen die ik nooit van tevoren had kunnen zien aankomen. Meestal is mijn man de initiator, ik de escalator.
Momenteel voelt het vooral als een enorme worsteling die me eigenlijk alleen maar energie kost in plaats van oplevert. Ik loop op eieren (en ik weet dat ik dat zelf doe 
en dat vreet energie.
De ruzies voelen soms als een slangenkuil waar ik probeer uit te klimmen en dan steeds aan mn enkels weer in word getrokken.
Manipulatief
"... dus de waarheid zal wel ergens in het midden liggen." "Meestal is mijn man de initiator, ik de escalator." Dat is maar de vraag.
Ik heb in feite te weinig informatie om echt over jouw situatie te kunnen oordelen maar er gaan bij mij wel wat belletjes rinkelen dus dat deel ik maar gewoon even. Hoe jij je mans gedrag beschrijft, vind ik manipulatief én agressief. Ik vind wat jij beschrijft hoe hij doet als jij wil stoppen (jou aanvallen of het gewoon niet accepteren) zorgelijk. Hij serveert daarmee jouw beleving af. Jij hebt niet het recht om een koers te kiezen. Hij dwingt gewoon af dat je doorgaat. Ook hoe je de ruzie zelf beschrijft, klinkt niet 'eerlijk'. Hij lijkt actief bezig je te manipuleren, jou onzeker te maken, je een rotgevoel te geven, verwarring te stichten. Als dat zou kloppen is dit geen gevalletje 'waar twee vechten hebben twee schuld'. Dan is één van de partners in feite altijd bezig om de zaak op de spits te drijven en dat los je niet zomaar op. Kennelijk bevalt het hem niet zo dat je autonoom wil worden en laat hij geen middel onbenut om je ervan te weerhouden. Mijn eerste gedachte is: relatietherapie. De tweede: lees eens een boek van Harriet Lerner (bijv. Dans van Woede). Die heeft heel behartenswaardige dingen te zeggen over assertiviteit, autonomie en communicatie.
Succes, Jo Hanna
Als ik me niet vergis
Hoe lang ben je nu aan het strijden? Volgens mij toch al zo'n 4,5 jaar. Ik heb in ieder geval bewondering voor je uithoudingsvermogen. Ten koste van alles?
Vic
Zoiets ja. En nog steeds hop ik dat het tij zal keren. Misschien tegen beter weten in. Ik wil zo graag dat het werkt maar het lijkt me gewoon niet te lukken. Er zijn ook wel leuke en gezellige momenten maar meestal vreet het energie. Het vreet energie omdat ik constant weer het perspectief moet zoeken, me steeds afvraag of ik niet gewoon een lastig wijf ben met vreemde ideeen over een relatie. Of ik uberhaupt in staat ben tot het behouden van een relatie. En dan weer de momenten waarop ik denk: nee, volgens mij ben ik best een liefdevol mens.
Natuurlijk heb ik ook mijn dingen, mijn rritante gewoontes, mijn onhebbelijkheden, nare dingen. En ja, ik heb ook zeer zeker deel aan deze puinhoop.
Als ik geen kinderen met deze man zou hebben, was ik al lang vertrokken. Het sloopt me volledig en ik kom alleen maar tot rust als ik alleen ben met de kinderen. Dat lijkt me niet de bedoeling van een relatie. Ik stelde me altijd voor dat liefdespartners elkaar stimuleren en inspireren. Niets ligt zo ver weg als dat.
Mediation/relatietherapie
Het lijkt me dat jullie misschien toch moeten denken aan een mediator om te leren ruzie te maken. Ik krijg de indruk door jouw verhaal dat het jou man niet gaat om een ruzie op te lossen, maar zijn insteek lijkt nu 'hoe dan ook gelijk krijgen". Maar kan je hem niet eens vragen wat hij nu wil? Wil hij alleen maar gelijk hebben bij ruzies? Wil hij eerlijk ruzie maken? Begrip tonen voor de ander? Probeer hem eens te vragen te verwoorden wat jij op dat moment vindt, hij lijkt zich namelijk helemaal daarin niet in te leven, hij is niet bezig met goed te luisteren naar wat jij nu wilt/bedoelt, hij is bezig met iets te horen in jouw betoog waar hij jou weer op kan pakken.
Nogmaals denk ik dat jullie een aantal voorbeeldconflicten maar eens moeten oprakelen in het bijzijn van een mediator of relatietherapeut. Die zal wel zien in welk patroon jullie zitten en duidelijk kunnen maken hoe dit beter/anders kan.
Weet je
Ik denk echt dat relatietherapie bij jullie niet meer gaat werken. Jouw man is er namelijk van overtuigd dat alle schuld bij jou ligt, en een therapeut die anders beweert gaat hij gewoon niet geloven. Aan de andere kant heb jij ook al twijfels of hij misschien geen gelijk zal hebben, en het allemaal aan jou ligt.
Maar ja, ik herhaal mezelf. En over het behouden van een goede relatie mag ik helemaal niet meepraten 
Therapie
Durf het bijna niet te zeggen maar daar zijn we al een aantal maanden mee bezig. Ik ook individueel. Dat is ook de plek waar ik veel onderwerpen aan de orde breng omdat het mij een veilige setting geeft met een onpartijdige toehoorder. Het heeft ook al wel een aantal dingen (soms pijnlijk) duidelijk gemaakt. Maar in de praktijk van alle dag zitten we kennelijk zo in onze structuur dat ik me hierin nauwelijks staande weet te houden.
En de vragen heb ik ook al meerdere malen gesteld maar het leidt niet echt ergens toe.
Machtsstrijd
Dit is geen ruzie maken, dit is een ordinaire machtsstrijd. En jij kunt alleen winnen als je op je strepen blijft staan, zonder in te gaan op wat hij zegt. Anders geef je hem alleen maar munitie om jou onder vuur te nemen. Dus alleen 1 zin herhalen waarin je zegt wat jij gaat doen. Niet meer aanpassen, niet meer met argumenten komen. Alles wat hij zegt langs je af laten glijden. Net zoals je bij een peuter met een driftbui zou doen, dan ga je ook niet in op uitspraken als 'jij bent een rotmamma' of 'ik mag nooit iets van jou' of 'gisteren zei je nog wel dat het mocht' (agressie, chantage, woorden in de mond leggen).
De grote vraag is: wil je wel zo'n relatie? Wil je je kinderen zo'n relatie aandoen? Ik heb ervaring en ik ben zoooooo blij dat ik nu een man heb bij wie dit allemaal niet hoeft.
Is dit een relatie?
Ik ben de eerste om te zeggen dat je je best moet doen voor je relatie als je kinderen hebt.
Maar denk je dat je kinderen een gezond beeld meekrijgen van een relatie waar ouders zo enorm onharmonieus met elkaar omgaan?
AVA, zeg ik: en volgens mij ben jij allang toe aan de laatste A.
Dit is toch geen relatie? Dit is een vechtpartij.
Tihama
Tot in detail mijn verhaal
Op de therapie na, want dat vond hij niet nodig.
Op een bepaald moment raakte hij werkloos en zaten we 24/7 in elkaars aura. Jij schrijft dat hij je zo klemlult dat je wel kan gillen. Dingen verdraait, etcetera. Nou, lieverd, wat jij schrijft is voor mij een heel confronterende déja-vu. Het is alweer bijna 7 jaar geleden, maar mijn jongste (nu 12) heeft het er nóg over, hoe hij naar zijn kamer vluchtte als het weer eens raak was. En dat meermalen per dag.
Op een dag kón ik niet meer, heb snel een tas ingepakt en ben met de kinderen het huis uitgevlucht, naar familie, waar ik even tot rust kon komen en besloot dat ik zo niet meer verder wilde.
Ik heb het daarna niet altijd makkelijk gehad, maar van die ene beslissing, om een eind aan dat slagveld genaamd huwelijk te maken, heb ik nooit een seconde spijt gehad.
Nog iets
Natuurlijk heb jij ook je foute kanten en hij zijn goede kanten.
Maar dit is een joekel van een valkuil en een uitstel-excuus. Met die houding heb ik mijn kinderen en ook mijzelf heel veel schade aangericht... 
Weerwoord
Je schrijft dat de ruzies een slangenkuil zijn waar je probeert uit te klimmen maar steeds weer ingetrokken wordt.
Kan jij wel ruzie maken als je wilt? Of heb je het idee dat je het nu aan het leren bent en eigenlijk meteen examen moet doen? Ben je van het ene 'uiterste' (uit de weggaan) naar het andere gegaan? Op zich zou dat vrij logisch zijn want pas als je dat onder de knie hebt, kan je gaan oefenen met passen en meten. Dus ik kan me voorstellen dat de situatie is dat jij nu de andere kant aan het bewegen bent en aangezien hij die kant heel goed kent en jullie elkaars patronen heel goed kennen, jij hem prima 'bedient'. Met als gevolg dat je misschien het gevoel hebt dat hij vaak wint (op een oneigenlijke manier). Misschien doordat hij heel goed weet wat hij wil en daarop zijn 'tactiek' inzet. (Dat kan onbewust zijn he: want hij is hier goed in). Of omdat jij gaandeweg moet ontdekken wat jij ook weer wilde en wat prettig is en pas achteraf tot de ontdekking komt dat je alsnog niets gekregen hebt wat je wilde of nodig had. Volgens mij is het positieve er aan dat als je zo ruzie kan maken, je ook heel harmonieus kan zijn met elkaar.
Maar dat zit 'm niet in zijn manier en niet in de jouwe.
Laat je je verleiden door toch dingen te zeggen tijdens zo'n ruziesfeer die niet bij je passen?
Sterker uitkomen
hier heb ik eigenschappen van je man, ik kan altijd mogelijke ruzies met gemak 'winnen', ik ben daar echt sterker is, hij niet, hij kan geen ruzie/sterke discussie aan. Op een bepaald moment liep het ook onhoudbaar fout, Maar een serieuze crisis heeft er ons sterker uit geholpen, na ruim 20 jaar ups en downs zijn we nu al een 5-tal jaar als een verliefd puberstel
Ik kon mij niet inbeelden dat we het nog ooit fijn zouden kunnen hebben, maar door die crisis hebben we er beide onze schouders sterk ondergezet en zijn we er beresterk close uitgekomen
dus...misschien is een crisis uitlokken door ff je koffers te pakken niet slecht. Ik ben er trouwens zeker van dat je man zijn fouten wel grotendeels beseft hoor, maar is misschien te stoer om dat te tonen...
Klinkt als gedrag van een "echte man"
In de rubriek Sexualiteit stond laatst een mooie post van een man waarin hij mannelijk gedrag in een aantal kernwoorden beschreef:
** Ik associeer mannelijkheid met actie, daden, doortastendheid, verantwoordelijkheid, opoffering, tunnelvisie, rechtlijnigheid **
Jouw partner lijkt dat in extreme mate te hebben. Er is maar één visie en dat is de zijne. Iemand die met nuances komt is een draaikont, is niet logisch bezig, etc. Ik veronderstel dat je (ook) regelmatig wordt aangevallen op de VORM en niet alleen op de INHOUD.
Marijke geeft een aantal goede tips. Laat je niet verleiden om in je emotie te schieten. Dat is dé manier om het overzicht kwijt te raken. Dat geeft jou steeds het gevoel dat hij met strategische spelletjes bezig is. Maar dat is helemaal niet zo. Hij is alleen maar rechtlijnig en egocentrisch.
Echt, de enige manier is afstand nemen van zijn gedrag. Maakt hij verwijten? Koel blijven en de bal terug leggen. "Wat jammer dat je dit zo polariserend brengt". "Vervelend voor je dat het je zo'n moeite kost om je in te leven in standpunten van anderen".
Het is ZIJN probleem. Maak het niet JOUW probleem. Houd voet bij stuk. Laat je niet intimideren. In zijn wereld is weglopen een afgang. Wie wegloopt heeft per definitie het gevecht verloren. Je kunt beter tijd voor jezelf nemen IN de situatie door te zwijgen of door hem vragen te stellen. Als hij jou vragen stelt geef je vooral heel korte antwoorden (GEEN voorbeelden).
Overigens deel ik de zorg van een aantal anderen hier. Ik vraag me oprecht af of jij niet beter voor jezelf kunt kiezen. Deze relatie lijkt me heel schadelijk voor jou - én voor je kinderen. Je zelfrespect en eigenwaarde liggen constant onder vuur. Het is dus nooit veilig bij jou in huis.
Sterkte,
Issey
Hmmm
Tijdens mijn huwelijk heb ik dat regelmatig geprobeerd (o.a. met 'je krijgt niet meer gelijk als je twintig keer hetzelfde herhaalt'). Probleem is dat dat door mijn ex ook niet werd geaccepteerd. Hij bleef net zo lang doordrammen tot ik hem zijn zin gaf. Stom natuurlijk, maar als het tot midden in de nacht doorgaat wil je ook wel een keer slapen.
Ik ben pas uit het huwelijk gestapt toen mijn ex aangaf dat hij wilde scheiden. Tot zijn verbijstering hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik denk dat anoniem ook op zo'n uitvlucht hoopt.
Ervaring
Goh, het klinkt bijna alsof je mijn verhaal opgeschreven hebt. Ik ben alleen een paar stappen verder. Relatietherapie, depressie, meer therapie voor mij, kinderen psychisch in de problemen... Dankzij de vele therapeuten weet ik dat mijn man hoogstwaarschijnlijk een persoonlijkheidsproblematiek heeft, hij heeft (nog) geen diagnose maar zeker wel trekken van borderline. Hij heeft tot twee keer toe medicatie voorgeschreven gekregen (bepaald geen snoepjes) die hij "natuurlijk" niet nodig heeft en dus niet neemt. Als een psychiater die zomaar voorschrijft... omdat je vrouw het zo graag wil... tja. Een paar weken geleden heb ik hem de deur uit gezet en nu hebben we een weekendrelatie. Wat een rust in huis! Ook de kinderen knappen zienderogen op (helaas met terugvallen in het weekend). Bijna dagelijks krijg ik wel van iemand te horen dat ik er goed/ontspannen uit zie. Ik weet niet hoe deze situatie gaat eindigen. Hopelijk laat hij zich serieus behandelen, want als hij "goed" is, is hij een leuke man met wie ik graag oud wil worden. Maar zo niet, dan zie ik het somber in.
Ik wil niet zeggen dat jouw man dezelfde problematiek heeft als de mijne, maar zoals je het beschrijft lijkt het er enorm veel op. Vooral de manier waarop discussies/ruzies verlopen. Misschien heb je wat aan mijn ervaring.
Maria
(En schat, als je dit leest: ik hou van je en hoop op een goede afloop! Maar hou op mijn postings te zoeken, ze zijn niet voor jou bedoeld.)
Rust
Ja, dat weet ik nog wel. De enorme rust toen mijn ex eenmaal vertrokken was. Ik kon me eindelijk ontspannen in mijn eigen huis en had niet meer de hele dag hartkloppingen en een gejaagd gevoel.
Liefdeloze huwelijken
Oh ja, wat een opluchting was dat. Hier ook een ex met fikse borderline trekken. Niet gediagnosticeerd want dat vond hij niet nodig, met hem was niks aan de hand.
En over blijven of weggaan: als kind heb ik er al heel lang moeite mee dat mijn ouders níet uit elkaar zijn gegaan. Het is al heel lang overduidelijk voor mij dat ze een liefdeloos huwelijk hebben en er zijn periodes met zeer pijnlijke conflicten waarin ze elkaar emotioneel-agressief te lijf gaan. Onlangs weer eens zo'n conflictueuze tijd en ik vind het nog altijd intens pijnlijk om te voelen hoe weinig warmte, steun en geluk er in het huwelijk van mijn ouders is. Met name mijn moeder heeft daar zeer onder geleden en lijdt daar nog onder en ook dat raakt mij heel diep. Vanuit mijn perspectief als kind, was het veel beter geweest als mijn moeder had laten zien dat ze haar welzijn en levensgeluk belangrijk vond en dat ze bereid was haar angst daarvoor opzij te zetten. En misschien had ze dan de ruimte gevonden en gekregen om te leren om te voelen en met emoties om te leren gaan.
Het eerste heb ik ook niet gedaan: ik heb gewacht tot mijn ex de handdoek in de ring gooide. Het tweede doe ik nu wel. Ik ben vastbesloten om aan mijn kinderen te laten zien dat je met pijn kan leven en in relatie kan zijn. Daar moet ik flink wat voor bijleren en oefenen maar dat moet dan maar. Ik wil dat dit bij mij stopt. Groet, Jo Hanna
Correctie
Ik schreef: "Als een psychiater die zomaar voorschrijft... omdat je vrouw het zo graag wil... tja."
Ik bedoelde dus: "AlsOF een psych...". En voor de duidelijkheid, ik heb nooit op medicatie aangedrongen. De eerste keer was ik er niet eens bij, de tweede keer wel, maar ook toen heb ik het daar niet over gehad. Hij kreeg de keuze tussen opname of pillen. Maar met hem is niks aan de hand, hoor. Het ligt voor het overgrote deel aan mij. Dan ben je helaas snel uitgepraat.
Ja, die rust, wat een heerlijkheid! Tot mijn grote verbazing is het niet eens echt meer werk dan toen mijn man nog thuis was (was huisman, ik werk full time, wel flexibel). Met de rust in huis voelt het gewoon als minder werk!
En het terugpakken op woorden, zelfs op getoonde emoties in rustige tijden, jakkes wat een rotstreek telkens weer. En vervolgens klaagt hij dat ik zo'n muur om me heen heb opgetrokken en mijn emoties niet meer toon. Hoe zou dat nou toch komen??
Overigens wil ik ons huwelijk niet liefdeloos noemen, Johanna. Er is wel degelijk (veel) liefde tussen ons. We houden het echt niet voor niks al zo lang met elkaar uit. Er staat alleen ook een aandoening tussen ons in. En ik heb schoon genoeg van dat monster. Monster eruit, of man samen met monster eruit! De keuze is aan hem.
Maria
Over ava en meer...
Die laatste A... ik ben er nog niet klaar voor. Uit angst misschien, uit hoop op beterschap, de goede momenten waarop ik denk: ach, we hebben het ook leuk. Misschien ook wel de angst dat hij als man beter te handelen is dan als ex
In onze diepste dalen, toen de triggers heftig waren, werd ik geconfronteerd met een verbale agressie waar ik helemaal koud van werd. De kinderen waren erbij en op dat moment ben ik naar een vriendin vetrokken. Dat werpt hij me wel eens voor de voeten en dat vind ik erg oneerlijk. De onveiligheid (door zijn woedeuitbarstingen) is op sommige momenten ook erg groot. En in de ruzies openbaart zich dat natuurlijk ook.
We hebben overigens wel onlangs een goed gesprek gehad.. Op zijn initiatief nota bene. We hadden al een paar keer weer zo'n akelige woordenstrijd gehad en ik was het zo zat. Mijn man begon het gesprek en gek genoeg gebruikte hij vrijwel dezelfde woorden en dezelfde "struikelpunten" die ik altijd gebruik. Dat was heel raar. Mijn eerste reactie was ook: oh jee, daar gaan we weer. Maar uiteindelijk was het een open gesprek waarin we elkaar hebben duidelijk gemaakt wat we moeilijk vinden aan de ander. Hij heeft bijvoorbeeld grote moeite met mijn afstandelijkheid en geslotenheid. En ik met zijn negativiteit. Hij denkt bijvoorbeeld dat, wanneer ik zijn mening niet deel of niet iets doe waarvan hij vindt dat ik het moet doen (en dat kan van alles zijn, van rijst koken met het deksel op de pan, met de auto ipv met de fiets tot een mening over iets fundamenteels), ik dat doe om hem te dwarsbomen. Om stelling te nemen, een punt te maken. Terwijl hij mij altijd zegt dat het OK is als hij het niet met mij eens is. Zijn redenering is namelijk: als je weet dat het voor mij belangrijk is en je vindt of doet bewust iets anders, vind je mij dus niet belangrijk genoeg, anders zou je mijn mening wel delen. En dat vind ik een hele moeilijke.
Maar goed, het was wel een gesprek waardoor er weer enige ruimte voor toenadering was. Maar ik denk dan altijd diep van binnen: voor hoe lang?
We zitten in zo'n negatieve cirkel en we zijn beide ongelukkig en eenzaam (blijkt dus). En niet in staat om het ten goede te keren, lijkt het soms.
Wat een puinhoop!
Nav draad over...
man met suicidegedachte...
In een hele heftige ruzie over het feit dat ik te veel met mijn eigen dingen ben, heeft mn man mij eens gevraagd of het mij uberhaupt iets kon schelen als hij dood zou zijn. Dat vond ik zo'n rare vraag en ik schrok er enorm van.
Hij is een zeer zelfverzekerde en ambitieuze man, helemaal niet suicidaal, en ik vond die vraag zo enorm schokkend slachtofferig.
Ik vind het heerlijk als hij weg is maar laten we het nou niet overdrijven
Eerlijk gezegd vind ik het wel een vorm van emotionele schantage. Heel eng eigenlijk.
Manipulatief
"Terwijl hij mij altijd zegt dat het OK is als hij het niet met mij eens is. Zijn redenering is namelijk: als je weet dat het voor mij belangrijk is en je vindt of doet bewust iets anders, vind je mij dus niet belangrijk genoeg, anders zou je mijn mening wel delen. En dat vind ik een hele moeilijke."
Jee! Ja, die ken ik dus. Waarschijnlijk kan jouw man ook heel erg overtuigend debatteren en met allerlei uitermate redelijk klinkende argumenten komen, waarvan je denkt 'het klopt niet, maar ik kan er niet mijn vinger op leggen waarom dan niet'. Zelfs als ik nu jouw stukje lees, kom ik er nog niet uit. Het klopt in ieder geval niet, en het is ook niet redelijk bedoeld van je man. Dit is geen open gesprek maar gewoon manipulatie.
Mijn ex voelde zich ook heel erg tekort gedaan door mij (en de rest van de wereld). Naarmate ik me meer van hem afsloot, werd hij steeds dwingender in de manier waarop hij dingen van me gedaan wilde krijgen. Dat liep op een gegeven moment echt uit de hand, en er zijn heel vervelende dingen gebeurd.
Dat zijn veel woorden om dit te zeggen:
"Wie niet voor me is, is tegen me"
Dit is de denkwijze van jouw man anoniem. De wereld is zwart-wit. Nuances bestaan niet. Het is onbestaanbaar dat er meningen naast elkaar kunnen bestaan. Eén heeft er gelijk en dat moet elke keer duidelijk worden vastgesteld.
Je man kan de derde weg niet zien: "Wie niet voor me is, staat naast me".
Ik vind je antwoorden wat vaag. Het is niet duidelijk of je iets hebt aan de opmerkingen die hier gemaakt worden. Wat hoop je in dit draadje te vinden?
Issey
Van die goede gesprekken ..
heb ik er ook ongeveer 83 gehad. Achteraf, toen ik bij zinnen was gekomen, ervoer ik ze als de spreekwoordelijke bos bloemen van een (in ons geval emotioneel) mishandelende man. Wil niet zeggen dat dat bij jou ook het geval is, maar reken je in ieder geval niet te snel rijk. Eerlijk gezegd komt jouw verhaal me met iedere post hopelozer voor. Die uitspraak "Zijn redenering is namelijk: als je weet dat het voor mij belangrijk is en je vindt of doet bewust iets anders, vind je mij dus niet belangrijk genoeg, anders zou je mijn mening wel delen. En dat vind ik een hele moeilijke." daar zakt mij de moed volkomen van in de schoenen. Het is niet alleen 'wie niet voor mij is, is tegen mij' het is een totaal onbewuste, onverantwoordelijke, kinderlijke uiting van diepe pijn waar hij jou verantwoordelijk voor maakt. Hij neemt geen verantwoordelijkheid als volwassen man, voor het feit dat er ergens in hem een groot gat zit waar alle liefde en erkenning in verdwijnt zodra hij erin is gegooid en wijst naar jou om dat toch maar even in orde te maken. En dan blijkt een afwijkende mening ineens een bewijs dat je hem niet belangrijk genoeg vindt. Kan iemand mij vertellen wat het hebben van een opvatting te maken heeft met liefhebben? De man lijkt me een bodemloze put. En de enige die daar wat mee kan doen is hijzelf. Jij zult dat gat nooit vullen en je zult er ook nooit een bodem in kunnen leggen.
Succes, Jo Hanna
Die laatste a
Mijn hemel, je man zou de tweelingbroer van mijn man kunnen zijn! Sommige uitspraken herken ik bijna letterlijk.
Die laatste A van AVA was bij mij een proces van ruim twee jaar. Dan kun je achteraf wel zeggen: de kinderen en ik hebben twee jaar langer (onnodig) schade opgelopen, maar eerder kon ik geen afscheid nemen. Je bent eraan toe als jij eraan toe bent. Maar lees mijn posting "ervaring" nog een keer. Wil je dat proces ook door? Of kun jij er eerder uitstappen? Denk aan je kinderen, zij hebben geen keuze, jij bent verantwoordelijk voor hun velzijn, zowel nu als in de toekomst.
Sterkte!
Maria
Wie niet voor mij is...
"Zijn redenering is namelijk: als je weet dat het voor mij belangrijk is en je vindt of doet bewust iets anders, vind je mij dus niet belangrijk genoeg, anders zou je mijn mening wel delen. En dat vind ik een hele moeilijke." Eigenlijk is het helemaal geen moeilijke, dat is juist het trieste ervan. Want geldt het dan ook andersom? Hij vindt jou dan dus ook niet belangrijk genoeg, anders zou hij jouw mening wel delen. Ligt het volgens hem niet zo? Waarom dan niet? Maar dat zijn dan weer de eindeloze discussies die je juist niet wil voeren.
Techniek
een ruzie kan vanuit een aantal uitgangspunten gevoerd worden. Doel kan zijn om puur de ander te kwetsen. Of puur om je gelijk te halen. Of om je onvrede/echte-boosheid te tonen en stoom af te blazen. Of allerlei combinaties.
Maar "technisch" kan een ruzie ook vaak gezien worden als een (hele heftige) discussie. En dus kun je ook discussietechnieken gebruiken, en herkennen. Als jij het idee hebt, dat jij in een ruzie/discussie zo gemanipuleerd wordt dat je verbaal klemgezet wordt, dan zal je man waarschijnlijk zeer gekneisd zijn in het gebruik van drogredeneringen. Die moet je herkennen en afkappen. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Drogreden , of google eens op fallacy .
Manipulatie
Alles wat je vertelt over je man klinkt als narcistische manipulatie. Google er maar eens op. Ik vind het verontrustend dat hij jou niet als een aparte persoon ziet, apart van hemzelf. En dat hij zo heftig reageert als telkens weer blijkt dat jij niet zijn kloon bent. Ik ben eigenlijk bang dat zodra je verbaal van je man gaat 'winnen' in discussies, de mishandeling niet alleen maar emotioneel zal zijn...
