De kunst van het ruziemaken
Eigenlijk wist ik niet zo goed een titel voor mijn bericht.
Mijn man en ik zijn heel verschillend. In het kort komt het er op neer dat ik wat meegaand van aard ben, een pleaser, altijd genuanceerd, graag aardig gevonden willen worden, niet duidelijk durven zijn. Man daarentegen is een strategische denker, zwart/wit, explosief, vaart zn eigen koers, vertrouwt op zijn mening, zoekt de confrontatie op, is onafhankelijk van de mening van anderen.
In onze relatie heeft dat in het verleden als voor de nodige conflicten gezorgd.
Voorheen was ik hier redelijk tolerant in. Of eigenlijk niet maar ik deed alsof, liever geen confrontatie. Door een aantal crises die we met moeite hebben doorstaan ben ik anders in de relatie gaan staan. Ik was het pleasen zat en de lieve vrede heb ik afgeschaft want uiteindelijk leverde het me niets op. In tegendeel, het heeft me bijna mijn huwelijk gekost.
Maar daarmee is bij mij ook een ommezwaai gekomen in het aangeven van mijn grenzen. Ik probeer met vallen en opstaan om hier een nieuwe weg in te vinden. En mijn man vindt het helemaal niet leuk. Sterker nog: we vechten elkaar soms zowat de tent uit. En ik ga de confrontatie niet meer uit de weg.
Maar wat ik ongelofelijk moeilijk vind is om de lijn vast te houden tijdens onze ruzies. Als conflictvermijder vind ik ruziemaken al heel lastig maar mijn man lijkt wel een soort strategie, een soort stroomdiagram te volgen waarbij ik op een gegeven moment alleen nog maar heel hard wil gillen. Het lukt me niet om constructief te zijn en om mijn eigen betoog vast te houden.
Eigenlijk vind ik het erg moeilijk om te verwoorden wat ik bedoel maar tijdens onze ruzies laat ik me meenemen in een soort strategisch spelletje van woordenvangen en omdraaien van oorzaak en gevolg. Alles wat ik zeg wordt tegen me gebruikt, sterker nog, woorden waarvan ik zeker weet dat hij ze heeft gezegd, legt hij in mijn mond. Als ik reageer op een verwijt ben ik degene die de boel escaleert omdat ik op het verwijt reageer. Als ik aangeef dat ik iets anders wil (bijvoorbeeld: ik wil je vragen om even te stoppen met dit verhaal want ik voel dat het gaat escaleren), wordt dat afgeserveerd als een verwijt. Hij legt tijdens de ruzies alle verantwoordelijkheid bij mij en ik vind dat je in een ruzie beide een rol speelt.
Soms loop ik weg om even op adem te komen (dat kondig ik altijd aan) maar dan volgt hij me (letterlijk, fysiek) om het gevecht in de slangenkuil voort te zetten. Als ik een time-out neem ben ik een dramaqueen.
Nou, het klinkt een beetje als een vaag verhaal maar het voelt als een soort verbaal drijfzand waar ik alleen nog maar uit loskom als ik me overgeef.
Mijn man zegt ook altijd dat hij niets verkeerd heeft gedaan en dat vindt hij ook echt. Terwijl ik hem op dat soort momenten de grootste hufter ter wereld vind dus de waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
Mijn vraag is: hoe kan ik ruziemaken zonder me te laten meeslepen in de boosheid van een ander? Hoe kan ik tijdens een conflict de ander in zn waarde laten, mijn eigen waarde behouden, zonder boosheid? Hoe kan ik een strijd uit de weg gaan als de ander in de aanval gaat?
Ik vind het heel erg moeilijk en het vreet energie. Zo had ik me de weg naar autonomie niet voorgesteld.
@marijke (en de startster van de draad)
Narcisme. Inderdaad. Iets meer dan een jaar geleden heb ik de startster van deze draad gewezen op de narcistische deadly embrace waar ze in zit.
VB, als je het nog eens wilt nalezen: http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/FRshowpost.cgi?template=4&actueel=0&archief=1&zoek=issey&thread=153951&forumsel=28&forum=28&post=2501207
We willen allemaal zo graag dat je écht ziet waar je in zit en dat je je niet langer laat ringeloren door je partner. Maar ja. Daar zit heel veel angst aan gekoppeld en angst is een slechte raadgever....
Groet, Issey
Wat wil je, anoniem?
Je hebt je vraag al op 20 verschillende manieren gesteld, en iedere keer krijg je dezelfde antwoorden. Wil je echt zo doormodderen tot je kinderen het huis uit zijn? Het gaat namelijk echt niet beter worden. Als dat zo zou zijn, had je namelijk allang een stijgende lijn moeten zien na de therapie (en 4,5 jaar strijden).
Drie vragen
"Als ik geen kinderen met deze man zou hebben, was ik al lang vertrokken. Het sloopt me volledig en ik kom alleen maar tot rust als ik alleen ben met de kinderen."
En hoe is dat voor de kinderen? Het lijkt me dat zij beter af zouden zijn als jullie niet "om de kinderen" bij elkaar zouden blijven. Ook zij komen, neem ik aan, pas tot rust als pappa niet thuis is....
Tweede vraag: wat zegt de therapeut ervan? Is dit na zoveel jaar strijd nog een haalbare zaak?
Derde vraag (aan allen): wat is AVA? ik begrijp het jargon weer eens niet...
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ava, voor valkyre
AVA is een acroniem voor "accepteren, veranderen of afscheid nemen". Als je je in een moeilijke situatie bevindt, heb je de keus uit drie opties: (1) je accepteert het (maar dan echt!), (2) je verandert de situatie tot je er wel vrede mee hebt of (3) je ziet in dat beide voorgaande opties geen reële opties zijn en je moet er mee stoppen.
Een ander geluid
In grote lijnen ben ik het wel eens met de rest: het lijkt een hopeloze zaak maar zolang je nog lichtpuntjes ziet wil je de strijd natuurlijk niet opgeven.
De opmerking over of het je iets zou uitmaken als hij dood zou zijn vind ik niet zo heel erg schokkend, het is een (wat felle) manier om te peilen hoeveel je nog om hem geeft. Misschien zou je moeten leren niet zo heftig op hem te reageren, iemand zegt het al: zie hem als een boze peuter die je niet al te serieus moet nemen. Maar dit moet een tijdelijke methode zijn die na een aantal maanden relatieverbetering moet geven want anders blijft hij een groot kind en geen volwaardige partner.
Verder vind ik dat je je niet zo druk zou moeten maken over tandpastadopjes en dergelijke. Beperk de discussies tot thema´s die er echt toe doen. Ergernis over tandpastadopjes zijn meestal een uitlaatklep voor andere frustraties, als je relatie goed is, denk je: "Ach, mijn verstrooide schat is weer eens vergeten het dopje erop te doen." Je doet het dopje er zelf even op en maakt er verder geen woorden aan vuil. Idem dito voor huishoudelijke taken. Maar ik begrijp je wel hoor, je bent bang dat je over je heen laat lopen als je er niets van zegt. Ga bij jezelf na of je niet geneigd bent op alle slakken zout te leggen om te bewijzen hoe assertief je wel niet bent. Ken beide neigingen van mezelf.
Meer dan vier jaar therapie: met dezelfde therapeut of therapeutische methode want misschien klikt het gewoon niet met de therapeut. Want doormodderen op de verkeerde weg is natuurlijk zinloos. Ik herken veel in je verhaal, mijn huidige vriend was net zo'n type als jouw man. Hij leek niet bereid iets aan zichzelf te doen (heb hem vele maanden geleden al aangeraden in therapie te gaan of bij een goede vriend te rade te gaan maar daar wilde hij niet aan) en toen heb ik het maar uitgemaakt. Pas daarna heeft hij bij een goede vriend zijn hart uitgestort en die man heeft flink op hem ingepraat. Nu is het weer aan en ik zie dat hij is veranderd, al ben ik voorlopig nog sceptisch. Dus het klopt wel wat anderen zeggen: er moet waarschijnlijk eerst iets extreems gebeuren voordat hij bereid is te veranderen.
Verband
Ik leg nooit verbanden tussen draadjes, hier zie ik dat ook niet. Misschien is het voor sommige posters ook waardevol om telkens opnieuw dezelfde vraag te kunnen stellen. Het doet me denken aan de stelling: als tien mensen tegen je zeggen dat je een paard bent, moet je toch eens op de gang gaan kijken of daar soms een zak haver staat.
Anoniem, staat er een zak haver in de gang?
Reacties
Iemand vroeg me of ik wat had aan de reacties hier.
Het antwoord daarop is: ja!
En ik kan me ook voorstellen dat sommigen denken, bij mijn zoveelste posting: mijn hemel, daar is ze weer. Hoe duidelijk moet het zijn... etc.
De reacties zetten me altijd weer aan het denken. De herkenning en de benoeming van het karakter mijn mijn relatie en mijn rol daarin is soms heel confronterend. De reacties helpen me ook in het vasthouden van mijn perspectief en dat is vooral de laatste tijd erg waardevol.
Hiermee komt ook steeds meer het besef dat ik al jaren (misschien wel vanaf het begin al) in een ongelijkwaardige en zeer ongezonde relatie zit en dat de enig die daar iets mee kan ikzelf ben.
Als het echt zo is dat mijn man een narcicistische stoornis heeft (of wat voor plakker je er op wilt plakken), kan ik alleen maar veranderen hoe ik daar zelf mee omga. Als het inderdaad waar is, is het gewoon een illusie om een gelijkwaardige, liefdevolle, onvoorwaardelijke en veilige relatie met hem op te bouwen.
Officieel zal ik het waarschijnlijk nooit weten (want het probleem wordt vooral door mij veroorzaakt) en misschien ben ik nu ook wel te veel gefocussed op de negatieve kanten en op de dingen die "de diagnose" bevestigen. Maar het is gewoon eng herkenbaar allemaal. En de ervaring leert dat de goede gesprekken en de positieve momenten altijd een soort opleving zijn en dat vind ik heel erg moeilijk.
Ik ben er nog niet klaar voor om eruit te stappen. Daarom stel ik mijn vragen steeds opnieuw, vanuit een andere invalshoek. Omdat ik zo naarstig op zoek ben naar tips & trics om me staande te houden. Om mezelf weerbaar te maken. Met het besef dat de kans bestaat dat mijn kinderen ooit zouden kunnen zeggen: mam, waarom ben je ingodsnaam gebleven. Want zij hebben er ook last van, van de onvoorwaardelijkheid en de onveiligheid. Maar om ze op te zadelen met een vechtscheiding (de ultieme afwijzing voor een narcist, vrees ik) vind ik een hele zware verantwoordelijkheid.
Flexibliteit en grenzen bewaken
"Hiermee komt ook steeds meer het besef dat ik al jaren (misschien wel vanaf het begin al) in een ongelijkwaardige en zeer ongezonde relatie zit en dat de enig die daar iets mee kan ikzelf ben."
Het is moedig om dit op te schrijven. Het valt niet mee om je verleden te moeten herdefiniëren. En het valt helemaal niet mee om vanuit zekerheden die er niet blijken te zijn naar de toekomst te kijken.
Ik herinner me dat je ooit eens schreef dat jullie relatie in het begin geweldig was. Geen conflicten want jullie dachten en vonden hetzelfde. Was dat wel zo? Of was het eerder jouw aanpassingsvermogen? Bij mij kwam de gedachte op dat jij je misschien symbiotisch opstelde. Geen wonder dat dat op iemand met narcistische trekken een enorme aantrekkingskracht had. Bewondering gegarandeerd! Lees dit eens: http://www.awareness-coaching.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=57&Itemid=71
Scheiden of blijven. Wat het beste is kun jij het beste beoordelen. De geest is uit de fles. Je kunt nooit meer terug naar je aanpassingsstijl van het begin. Je wilt een autonoom persoon zijn. Met deze man gaat je dat enorm veel energie kosten (dat doet het al). En het is maar de vraag of die zo door jou gewenste gelijkwaardige en veilige relatie haalbaar is.
Je man is opgegroeid met een narcist als vader en een moeder die daar onder leed. Jullie zitten in hetzelfde patroon. Het verschil is dat jij wel stappen zet om het patroon te doorbreken, hoe moeilijk dat ook voor je is. Juist vanwege het voorbeeld dat je kinderen krijgen moet je absoluut volhouden. Ook als dat niet anders kan dan door te scheiden.
Ik snap je angst voor een breuk. Want je hebt het goed ingeschat dat dat de ultieme afwijzing is voor een narcist. Of het een vechtscheiding wordt is niet te zeggen, maar een heftige reactie kun je zeker verwachten.
Maar niemand kan voor jou en je kinderen bepalen wat erger is: scheiden of blijven.
Wat je ook besluit, zorg voor jezelf. Zorg dat je voorbereid bent op een eventuele breuk. Weet wat je dan moet meenemen en regelen etc. Ga na waar hij jou in kan dwarsbomen.
Sterkte, Issey
En jouw eigen therapie?
Je bent toch dezelfde persoon als VB?
Eerder schreef je dat je zelf in therapie ging. Is daar dan niks uitgekomen? Daar zou je toch moeten leren waar je grenzen liggen, hoe je die bewaakt, en wat je in de toekomst zou willen?
Maria
Anoniem
'Hiermee komt ook steeds meer het besef dat ik al jaren (misschien wel vanaf het begin al) in een ongelijkwaardige en zeer ongezonde relatie zit en dat de enig die daar iets mee kan ikzelf ben.'
Ja, dat is dapper en het geeft ook vooruitgang aan. Dit zou je een jaar geleden nooit gezegd hebben. Wat altijd opvalt, is de loyaliteit aan je man. Dat is op zich mooi, maar kan jou schaden. Weet bijv. je therapeut van je angst voor je man? Ik vraag me dit steeds af, omdat je hier, totaal anoniem, al geen kwaad over hem wilt spreken. Jouw proces is er een van jaren. Je levenspad lijkt vals plat, zo moeizaam. Blijf intussen wel hier komen, want ik word ongerust als ik een tijd niets van je lees 
En de prachtige (en trieste) verhalen hierboven, natuurlijk helpen die je om in de realiteit te blijven staan. Je laat je niet gek maken, goed zo. Zet hem op!
Geen rust
Het lastige in de relatie met mijn ex was dat ik nooit meer rust had terwijl ik een heel druk leven had met kleine kinderen die ook veel aandacht nodig hadden. Soms moest ik eerst ex 'wegzetten' voor ik zieke kinderen kon helpen. Mijn eigen kwetsbaarheid moest ik verbergen en juist als ik het niet meer trok of ziek was moest ik stevig overkomen om de angst van ex niet aan te jagen. Jammer vind ik dat niemand mij kon vertellen wat het nou was met ex en dat het mij ook veel moeite heeft gekost want ik zag wel dat het onvermogen en angst was waardoor ex op zijn poot ging spelen. Soms denk ik weleens, als ik het maar eerder had geweten. Dan was het niet zo uit de hand gelopen. Want ik ben wel erg tolerant naar mensen maar niet geneigd om mee te gaan in manipulerend of slecht gedrag. Ex had gewoon veel meer aansturing nodig en dat heb ik pas goed geleerd na de echtscheiding toen zoon autistisch bleek en er ineens een pespectief bleek te bestaan en een manier om daarmee om te gaan. En ja, de eerste jaren na de scheiding waren dramatisch door ex, en daarna dramatisch door de hulpverlening. Maar we zijn er nog, het stof is gedaald en alles heeft een plekje gekregen. Overigens ben ik geen ruziemaker. Ik heb ook niet het idee dat discussies veel uitgemaakt hadden in onze relatie. Ik ging er al snel naast staan en probeerde te begrijpen wat er nu gebeurde met ex. En greep in als hij grote boze man begon te spelen bij de kinderen.
Anne
Ik vind het treffend wat jij schrijft over angst en onvermogen. Ik heb een aantal agressieve mannen gekend, waaronder een grootvader, die precies aan dat beeld voldoen. Brullen omdat je bang bent. Was jouw ex ook weinig flexibel? Dat lijkt vaak hand in hand te gaan met dit gedrag.
Hoe dan ook lijkt het me een enorme opluchting om hem niet meer dagelijks om je heen te hebben.
Anoniem, sterkte ermee. Ik heb verder geen tips, ik kan ook niet ruziemaken.
Groetjes
Massi
Massi nissa
Ex heeft wat mij betreft zonder enige twijfel een vorm van autisme. Zijn ouders zijn daar zo goed mogelijk mee omgegaan. Toch door rigide opvoedingsmethoden, kostschool e.d., hebben ze hem niet geleerd om met onzekerheid en verandering om te gaan. Hij heeft nog steeds de angst- en paniekstoornis die ik er bij dochter uit probeer te krijgen. Want ja, is erfelijk. En komt hier van 2 kanten. Ik zie het in mijn familie ook. Hier ook een brullende grootvader en oom. Maar gelukkig had ik dat al in mijn opleiding geleerd. Alleen niet zo goed wat daar dan de achtergrond in karakter van kan zijn en hoe je daar dan mee omgaat. Behalve dat ik wel een tic heb voor lastige mensen en er vaak wel een richting aan weet te geven. Tegenwoordig realiseer ik me dat veel gedrag dat ik in een klinische setting heb gezien ook gewoon op straat en in de omgang met kennisen en familie voorkomt. Alleen soms minder opvallend.
Trucendoos
Ik heb nog wel een paar trucen om de communicatie op waarde te schatten. Zelf geen input leveren en man laten gaan en dan scoren hoeveel aanvallen en beledigingen hij in korte tijd weet op te hoesten. Gewoon met een krijtje op een bord.
Of doorvragen over jou vermeende falen, samenvatten en vragen of het klopt. De techniek alleen al werkt kalmerend op jezelf en het duurt een tijdje voor het doordringt bij de ander dat je niet meer mee doet. En soms, hopelijk ziet iemand dan in hoe absurd die bezig is.
'ruzie'
Elke keer als ik iets wilde bespreken met vriend, kwam er een stormvloed van kritiek en verwijten. Toen kreeg ik een keer de tip om te zeggen dat een goed idee was om al die punten te bespreken maar dat daar wel een afspraak voor moest komen, na deze bespreking. Wel met onderliggend begrip dat hij het initiatief daartoe moest nemen. En dat werkte, als een tierelier. En het gekke is, dat hij echt nooit eens een afspraak heeft gemaakt om al die bakken met kritiek kwijt te kunnen.
Anoniem
Ik begrijp je angst voor een vechtscheiding. Niemand kan voorspellen hoe het gaat als je besluit ermee te stoppen, maar het hoeft niet tot agressie te leiden. Mijn ex valt als ex reuze mee 
Wellicht speelt mee dat hij zelf het eerst een scheiding heeft voorgesteld, maar hij was compleet verbijsterd dat ik daarmee instemde. Daar ging hij trouwens op een uitermate narcistische manier mee om. Niet in de zin dat hij zichzelf afgewezen voelde, hij draaide het juist om en zei dat ik het nooit zou redden zonder hem en dat ik er spijt van zou krijgen. Dat ik instemde met een scheiding was voor hem het bewijs dat ik echt niet normaal was.
Ik hoop dat je binnenkort de kracht vindt om stappen te ondernemen. Voor jezelf en voor de kinderen. Is hij naar hen toe wel een lieve vader? Achteraf bezien ben ik heel blij dat mijn ex dat wel is. Ik weet niet of ik het mezelf had kunnen vergeven dat ik zo lang ben gebleven, als hij ook agressief naar ons kind was geweest.
