Dilemma [excuus en anders niet welkom]
Ik zal proberen wat eigenlijk een lang verhaal is een beetje kort te houden.
Onze zoon heeft nu ruim 1,5 jaar verkering. Onze zoon is nu ruim 19 en het meisje is ruim 17. Het gezin waar dit meisje uitkomt is een totaal andere dan ons gezin. Wij zijn gewend om als er iets onderling is er over te praten en naar elkaar te luisteren. We komen er dan ook altijd weer uit ook al verschillen soms onze meningen. In dit gezin is dit absoluut niet zo. De kinderen mogen geen eigen mening hebben en de ouders (met name haar moeder) duldt absoluut geen tegenspraak. Doen ze dit wel dan wordt er geschreeuwd en worden er vreselijke dingen gezegd er wordt er gedreigd met van alles en nogwat. Ook wordt er wel eens geslagen. Ze krijgt dan ook allerlei beperkingen en moet precies in het straatje lopen van haar moeder.
Nu is het volgende aan de hand. Onze schoondochter (zo noem ik haar maar even) en ook onze zoon roken allebei. Wij en haar ouders roken geen van allen. Wij zijn het er niet mee eens en vinden het jammer dat hij rookt. Dat weet hij. Maar het is zijn beslissing. Nu is het zo dat dit bij onze (schoon)dochter thuis absoluut een groot probleem is. Er wordt continue druk op haar gelegd om te stoppen met roken. Ook van onze zoon wordt verwacht dat hij van zijn vriendin vraagt om te stoppen. Je snapt natuurlijk dat dit voor onze zoon onmogelijk is omdat hij zelf rookt. Samen stoppen hebben ze al eens geprobeerd maar is mislukt. Dan is er ook gelijk weer heibel thuis bij onze schoondochter en wordt haar het elven weer zuur gemaakt. Dit is een van de dingen die eigenlijk altijd al spelen.
Enige weken geleden zijn onze zoon on zijn vriendin met zijn tweetjes op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Zijn vriendin heeft nogal een moeilijke enkel, heeft enige weken in het gips gezeten en heeft fysiotherapie gehad. Het ging toen eigenlijk best wel goed. Toen ze terugkwamen van vakantie werd er door haar moeder gelijk gevraagd of ze wel had fitnessed omdat dat goed was voor haar enkel (er werd niet gevraagd of ze het leuk hadden gehad). Zij had dus niet gefitnessed, er was daar ook geen mogelijkheid (er was geen fitnesszaal). Volgens haar moeder heb je die overal, ook in het buitenland. Onze zoon zei daarop dat ze het na mocht gaan kijken maar dat ze het niet zou vinden.
Dit is nog maar een klein deel van wat er speelt.
Maar goed, onze zoon mag daar dus nu niet meer thuiskomen omdat hij zich naar hun zeggen onfatsoenlijk heeft gedragen. Zoals wij onze zoon kennen kunnen we ons er niets bij voorstellen. Hij is vrij rustig en altijd voor rede vatbaar. Hij kan heel veel hebben maar als je heel erg ver gaat dan barst bij hem de bom.
Vorige week kreeg onze schoondochter een sms-je: er stond in: als onze zoon zijn welgemeende excuses zou aanbieden voor zijn onfatsoenlijk gedrag dan was hij weer welkom. Dit sms-je kwam vier dagen voor haar verjaardag. Zoals wij het zien is het er altijd voor de buitenwereld leuk en gezellig maar ondertussen ...... (onze zoon zegt ook dat als er visite is het er altijd leuk is maar o wee als de visite weg is dan is er weer heibel). Zij wil dus dat onze zoon zijn excuses aanbiedt want dan is het gezin weer compleet op haar verjaardag.
Onze zoon weet niet waar hij zijn excuses voor moet aanbieden dus weet nu niet wat te doen. Aan de ene kant wil hij voor zijn vriendin dat het weer goed komt maar aan de andere kant kan hij er met zijn eigen gevoel niet mee overweg: het gaat totaal tegen zijn karakter in. Wij hebben hem aangeboden om haar ouders hier uit te nodigen en hun kant van het verhaal te laten doen. Je moet toch tot elkaar kunnen komen? In eerste instantie wilde hij dat wel tot gisteren. Hij was bij een tante geweest van zijn vriendin (zij worden trouwens ook heel goed opgevangen door haar). Die tante heeft met hun gepraat en zegt dat je voor de lieve vrede maar beter kunt toegeven. Zij zegt dat het totaal geen zin heeft om te praten, zij weet dat uit ervaring.
Onze zoon weet het nu even echt niet meer, aan de ene kant speelt zijn verstand: toegeven is voor hun twee de gemakkelijkste en kortste weg zegt hij maar aan de andere kant zijn gevoel. Hierover zegt hij dat er dan altijd blijft zitten en mocht er weer iets gebeuren dan misschien wel de bom barst en dan zijn we echt ver van huis zegt hij. Dit is ook niet wat hij wil.
Wie heeft er tips??? en wil met ons meedenken?
Mijn idee
pff, moeilijke situatie voor je zoon. Vriendin mag nog wel bij hem komen? Dan zou ik zeggen: jammer voor jullie ouders, maar ik heb niks/weinig met jullie te maken, botte bijl erin.
Wel zal vriendin er dan ook volledig mee eens moeten zijn, anders is deze verkering tot mislukken gedoemd.
sterkte voor je zoon
Ik zou
toch proberen die ouders bij jullie uit te nodigen en een gesprek aan te gaan. Laat ze maar exact uitleggen wat dat onfatsoenlijke gedrag was, zodat hij begrijpt waarom ze excuses willen horen. Verder lijkt het er vooral op dat ze voor de buitenwereld willen doen lijken of alles koek en ei is, dus ze hebben er zelf baat bij als het goed komt. Ik zou als 'schoonzoon'zeker niet gaan 'kruipen' voor ze: het wordt dan alleen steeds gekker en hij raakt zichzelf erin kwijt.
Misschien kan hij vriendelijk uitleggen dat hij zeker gewend is zijn excuses aan te bieden als hij een fout heeft gemaakt, maar niet als er niet eens wordt duielijk gemaakt wat er nu precies aan de hand is.
Ik zou niet teveel afgaan op het verhaal van de tante want je weet niet wat zij voor geschiedenis met elkaar hebben. Er kan zoveel gebeurd zijn wat haar dat doet zeggen.
Maar wat een lastige situatie, vooral voor jullie schoondochter. Wat vind zij er van?
Moeilijk
Dat is inderdaad het liefste wat hij wil: nooit geen contact meer met haar ouders. Dat boeit hem op dit moment totaal niet. Zijn vriendin laat aan hem de keus. Zij zegt: het is jouw beslissing, wat je ook kiest. Maar onze zoon kent haar ouders nu wel zo goed, dat zijn vriendin dan totaal geen leven meer heeft thuis. Zij (de moeder vooral) zal het haar vreselijk moeilijk gaan maken en dat is iets wat hij absoluut niet wil. Het meisje zou er aan kapot gaan. Ze zegt nu ook continue ja en amen (denkt totaal wat anders) om maar de lieve vrede te bewaren.
In ieder geval bedankt voor je reactie.....
Schoondochter
Onze schoondochter wil het liefst zo snel mogelijk de deur uit. Ze moet dit jaar examen Havo doen. Als ze het haalt wil ze op kamers. Ze liegt haar ouders ook veel voor over waar ze is. Ik vind dit niet goed maar snap het natuurlijk wel. Als haar moeder belt of een sms-je stuurt drukt ze dit weg. Vind het ook zo vreselijk zielig voor haar. Het is een leuke, lieve meid en ziet sinds ze bij ons is dat het er hier anders aan toe gaat. Dat maakt het voor haar nog lastiger. Ze is het totaal niet eens met haar ouders.
Ze praat gelukkig veel met onze zoon en ook naar osn toe is ze vrij open. Gelukkig maar.
Ouders niet opvoeden
ben het eens met Pelle. Als vriendin het graag wil, ach voor de lieve vrede, verder zo min mogelijk bij haar afspreken. Jullie kunnen die andere ouders niet opvoeden, die veranderen echt niet door een gesprek. Ik zou ook over die ouders zo min mogelijk naar dat meisje toe veroordelend spreken.
Je zoon leert wel meteen dat je ook met je schoonfamilie "getrouwd" bent. Wel een karakter hoor, die zoon van je, om trots op te zijn!
Als dochter van zo'n moeder...
...die (ondermeer) altijd mijn contacten wist lam te leggen met haar gezeik en bezopen eisen die ze aan mensen stelde, zeg ik: niet doen. Je kunt namelijk nu wel excuses maken en dan is het eventjes 'goed', maar de volgende keer doe je weer wat anders dan zij wil (en dat is snel bij zo iemand) en dan krijg je alsnog over je heen waar ze nu mee dreigt. Ik zou die weg zeker niet inslaan, het wordt alleen maar erger, ze zal alleen maar minder tolereren. Gewoon schoondochter een warm nest bij jullie bieden. Zeikt moeder namelijk niet hierom, dan is het wel om iets anders of gaat ze achter de schermen toch door. Ken deze praktijken precies! Ma heeft besloten dat het het meisje zuur gemaakt moet worden, de aanleiding wordt slechts gezocht. Ga er niet in mee, stel grenzen.
Tulp
Je zoon zou kunnen zeggen
dat hij het niet zo onaardig had bedoeld en 'sorry als dat wel zo over is gekomen'.
Ik ben het voor een deel eens met de tante dat je maar beter toe kunt geven voor de lieve vrede, maar ik weet uit ervaring dat dat ook gevaarlijk kan zijn. Dan kun je een reactie verwachten als 'goed zo, je wist dus dat je fout zat'. En nee, dat gaat dan weer een stap te ver, want je wás niet fout. En zo kan het gebeuren dat je in een positie komt waarin je jezelf niet kunt zijn omwille van de lieve vrede. Het is dus de kunst om bij 'pietluttigheden' maar een verontschuldiging te piepen en bij serieuze opvattingen toch achter je eigen mening te blijven staan. Als dat niet goed valt is dat jammer.
Onze schoondochter wil
absoluut geen haast achter deze beslissing. Onze zoon heeft nog steeds geen beslissing genomen. De verjaardag is ondertussen geweest en hij is was er niet bij. Onze schoondochter geeft duidelijk aan dat onze zoon een beslissing moet nemen waar hij echt zelf achter staat. We wachten het nog maar even af. Het is aan hem.
Hij moet zich er goed bij voelen.
Zichzelf zijn
Als onze zoon zijn excuses zou aanbieden weet hij dat hij daar niet zichzelf kan zijn. Nu niet, nooit niet. Een eigen mening hebben daar is niet aan de orde. Hij zal altijd ja en amen moeten zeggen. Denk trouwens dat dat altijd zo zal zijn, ondanks excuses.
Tulp heeft gelijk
Ook ik heb precies dat soort ouders, ga dit eens lezen:
http://home.zonnet.nl/berhen/narc.htm
Gelukkig heeft jouw schoondochter al het besluit genomen om op kamers te gaan wonen. Toen jij haar ouders beschreef, leek het wel alsof je mijn ouders beschreef.
Ik heb nu 4 weken geleden het contact helemaal verbroken, dochterlief mag zelfst kiezen, of zij contact wil met hun via telefoon, maar ik praat absoluut niet meer met hun en voel me sindsdien veel beter, zelfstzekerer en heb meer rust.
De vaste lijn staat ook de hele tijd uit, als er echt iets belangrijks is, kunnen ze mobiel bellen, maar dat doen ze niet, omdat het duur is vanuit Duitsland. Anders gingen ze elke dag bellen.
Ik voel mee met je schoondochter, geef haar vooral een warm nest, want zo te lezen heeft zij dat nooit gehad, maar zij zal er waarschijnlijk om hunkeren als ik toen met 17.
Maak haar duidelijk, dat het niet aan haar liggt en laat haar ook de link lezen. Hoe sneller zij leert, dat het niet haar fout is, hoe sneller kan zij haar keuzes maken en zichzelfst voor verdere schade bewaren. Want dit soort ouders kunnen je eigenwaarde goed te grond intrappen en het duurt best lang, om weer bij te komen.
Balletmam76 dankjewel
Dankjewel voor de site. Ik heb het met aandacht gelezen. Enige tijd geleden heb ik hier een draadje geopend over de relatie met mijn eigen moeder. Ik zie in mijn eigen moeder veel overeenkomsten met de moeder van onze schoondochter (net iets in mindere mate). Denk dat mijn schoondochter en ik bijna in het hetzelfde schuitje zitten. Heb toevallig gisteren weer een gesprek gehad met mijn moeder (ze belde me op, ze heeft me enige tijd geleden een vervelende brief gestuurd over de opvoeding van onze kinderen) om te vragen of ik op de koffie wilde komen. Dit was voor mij compleet nieuw, nog nooit eerder nam zij contact met mij op als er iets speelde. Ik was dus erg verbaasd en vol goede moed en vol vertrouwen ben ik er naar toe gegaan. Dacht dat zij het goed wilde maken en had ingezien dat het niet in de haak was wat zij (weer) deed. Wat een teleurstelling. Was binnen het half uur weer thuis. Het kwam er in het kort op neer dat ik haar nooit steunde en haar nooit ergens voor bedankte. Ik gooi mij altijd in alle bochten om het haar maar naar de zin te maken (althans dat idee heb ik) maar zonder resultaat. Alleen kritiek. Mijn vader is een aantal jaar geleden overleden (zeer lieve man en een fantastische vader) en heb me volledig ingezet om haar te steunen. Ben vaak naar haar toe gegaan en heb haar vaak meegenomen. Vervolgens ben ik zelf na een jaar ingestort omdat ik zelf niet aan verwerken toekwam. Dit weet ze helemaal niet want zij was de zielige persoon. Snap heus dat het voor haar veel moeilijker is dan voor mij, maar ik heb ook mijn vader verloren. Naar mijn gevoelens werd niet gevraagd. Het was toch minder erg want ik had mijn werk, mijn man en mijn kinderen. Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet had. Gisteren werd me dus verweten dat ik haar na het overlijden van mijn vader totaal niet gesteund had. Toen was voor mij de maat vol. Ben weggelopen. Misschien niet goed maar heb het gedaan om mezelf te beschermen. Ik wil dit niet meer en sta nu op het punt er volledig afstand van te nemen. Ik kies voor mezelf, mijn man en de kinderen. Daar heb ik op dit moment mijn energie wel voor nodig.
Sorry, dat dit nu over mezelf gaat maar ik denk dat het voor mijn schoondochter misschien dezelfde kant op gaat. En als ik de site lees herken ik daar ontzettend veel in. Heb altijd nog de illusie gehad dat het ooit beter zou gaan maar na gisteren heb ik alle hoop verloren. Ik kan haar niet veranderen maar ik wil er ook geen last van hebben. Hoe moeilijk dat ook is.
Onze schoondochter is natuurlijk nog erg jong en ik denk dat er nog een hele weg te gaan is voor haar. Zal de site ook laten lezen door mijn zoon on schoondochter. Hopelijk gaat het haar lukken om z.s.m. op haar zelf te gaan wonen, ze zal dan wat meer rust krijgen.
Ik had trouwens een aantal weken ook behoorlijk rust nadat zij de brief had geschreven want ik heb niets van mij laten horen. Dit heb ik als heel erg prettig ervaren. Geen verantwoording meer af te hoeven leggen, niet meer verdedigen. Wat een vrij gevoel.
Narcisme
Ik zie het steeds vaker terugkomen dat ouders narcisme of een vorm van autisme verweten wordt. Ondanks dat ik er ook enorm veel herkenning in vond en misschien zou kunnen aannemen dat mijn vader (en wie weet ook mijn moeder) daar aan lijdt, vind ik dat er nu wel heel makkelijk mee wordt gestrooid. Je kunt ook gewoon een naar karakter hebben zonder dat het meteen om een aandoening gaat. Aan de andere kant... als het een geruststellend gevoel is om er een kaartje aan te hangen is dat niet verkeerd, maar het moet geen 'mode' (ik wou eerst hype zeggen, maar klopt dat hierbij?) worden zoals dat met bijvoorbeeld adhd ook is geweest. Druk kind... oh adhd. Lastige moeder... oh narcist. Een beetje voorzichtigheid met zelf diagnoses stellen is wel nodig vind ik.
Kaaskopje
Ben ik eigenlijk wle met je eens. Ik weet ook niet of dit van toepassing is op mijn moeder. Ik herken alleen wel veel in het verhaal zoals die op desbetreffende site staat. Maar of zij dit nu heeft??????
Neemt niet weg dat ik er wel veel last van heb zoals ze doet en er nu eigenlijk wel een keer helemaal klaar mee ben. Wordt tijd dat ik voor mezelf en mijn gezin kies. Dat betekent dat ik afstand moet nemen anders komt het niet goed vrees ik.
Afstand
Een beetje afstand is sowieso verstandig. Elk gezin heeft een eigen stijl en er is geen enkel gezin waar je naadloos inpast/bij past. Zelfs je ouderlijk gezin niet (meer) als je je eigen gezin hebt gevormd.
Het is de kunst elkaars 'gebruiksaanwijzing' te kennen en daar soepel mee om te gaan. Je aanpassen is een teken van karaker. je hoeft geen kameleon te worden die zich aan alle kleuren aanpast, maar een béétje dezelfde tint, da's gewoon handig. Thuis doe je weer wat je zelf het fijnste vindt.
Om op schoondochters ouderlijk gezin terug te komen - die moeder wil zeer stevig de touwtjes in handen houden en hecht veel waarde aan de mening van de buitenwereld, ze is er meester in een bepaalde schijn op te houden (maar ach, dat doen we allemaal wel eens...). Ze moet er heel erg aan wennen dat opgroeiende mensen ruimte nodig hebben om een eigen mening te ontwikkelen - dat zal nog heel wat pijn gaan kosten.
Ik vind het overigens voor haar pleiten dat ze haar dochter van 17 met jouw zoon van 19 samen op vakantie laat gaan hoor - ik weet niet of ik zo royaal was geweest met een meisje van 17. Dus écht bekrompen is ze nou ook weer niet.
En het roken, tja. dat snap ik wel. Als je zelf niet rookt, is het een bijzonder hinderlijke gewoonte. Ik zou het ook niet kunnen laten er nu en dat iets van te zeggen.
Trouwens, roken is uit onder jongeren, hoorde ik net op het journaal.
Sterkte Rolo, met beide moeders, probeer er een beetje laconiek onder te blijven, laat je schoondochter zichzelf zijn bij je en sterk haar niet in de strijd tegen thuis - met je (schoon)familie heb je meestal nog vele vele jaren te maken.
Tonny
Ook
..ben het eens met Tops.Het is de relatie van jouw volwassen zoon met zijn schoonfamilie.Die moet hij zelf ontwikkelen, en daar zijn weg in vinden,samen met zijn vriendin.
Daarbij denk ik dat het de taak van zijn vriendin is dat die zich nu openlijk gaat uitspreken nu haar viend zo wordt behandeld door haar ouders.
Ze kan bv jouw zoon ofwel ondersteunen in het maken van nep-excuses als zij bang is voor conflicten met haar ouders, ofwel zij gaat stelling nemen (en zich los maken!) tav haar ouders en jouw zoon in bescherming neemt.
Hoe je het ook wendt of keert: ik denk dat dit een probleem zal blijven met dit soort (schoon)ouders.
succes,amar
Oh ja
...en verder sluit ik me daarom aan bij het bericht van Tulp.Grenzen stellen, maar dan dus m.i. vooral in eerste instantie openlijk door schoondochter (waarvan ik me trouwens wel afvraag of zij dat kan).
Anders blijft jouw zoon altijd de kwaaie pier.
Kaaskopje
Het moet i.d.d. geen mode worden, ouders als narcist te labelen, da heb je volledig gelijk.
Maar ik weet wel, dat ik 20 jaar om waardering en liefde zat te hunkeren en omdat ik deze dingen niet kreeg, voelde ik me nog best minderwaardig, zoiets van "Wat ben ik toch voor een rot-persoon, als niet eens mijn eigene ouders van mij houden."
"Je kunt ook gewoon een naar karakter hebben zonder dat het meteen om een aandoening gaat."
Kijk, en dat is juist het interessante hierbij - waar eindigt de naare karakter en waar begint een personlijkheidsstoornis? Dat is inderdaad heel moelijk te zien vaak.
Waar is de grenz hiertussen? Ik denk dat deze heel erg vloeiend is, vooral omdat veel mensen niet eens van zichzelfst weten, dat ze zo een stoornis hebben, laat staan dat andere het weten, maar wel het gevoel hebben van "Hier klopt iets niet."
Door te zeggen dat iemand gewoon een naar karakter heeft kan je hem of haar net zoveel onrecht doen als met het verwijt van een stoornis of zelfst nog meer.
Want bij bepaalte stoornissen kunnen mensen niet anders dan zich naar gedragen. Als je dan een beetje een beeld van deze stoornis heb, kan je hier misschien ook meer begrip opbrengen dan voor iemand waar je gewoon denkt, dat ie een naar karakter heeft.
Mijn ex is ook zo'n geval - als je zijn achtergrond en medisch dossier niet kent, zal je gewoon denken: "Wat een akelijk type"
Maar terwijl ik er nog steeds niet uit ben, welke van zijn gedragingen uitingen van zijn ziekte zijn en welke gewoon zijn eigen karakter zijn, ben ik toch hierdoor voorzichtiger met het in de grond trappen van zijn gedragingen, en probeer het zo goed mogelijk te begrijpen inplaats van hem te veroordelen hiervoor.
Andere vraag is: In hoeverre verandert een later verworvene stoornis de karakter van een mens of vernielt de karakter zelfst volledig? Want mijn ex is echt niet meer de persoon, die hij vroeger was, hij lijdt aan zwaare depressies. En helaas lijkt deze ziekte hem volledig vernielt te hebben.
Kindermishandeling
De beslissing van onze zoon lijkt ver weg te zijn op dit moment. Onze schoondochter heeft hem gisteren voor het eerst gevraagd alsjeblieft zijn excuses aan te bieden. Gisterenavond is er weer eens ruzie geweest. Ze wil niet zeggen waarover het ging op dit moment. Onze zoon was er niet bij. Maar onze zoon heeft me een sms-je laten lezen waar in stond: wat heb ik toch voor ouders? schoppen, slaan, het is allemaal heel normaal. Ik hou van ze (sarcastisch bedoeld). Onze zoon was in staat om er naar toe te gaan en daar de boel even goed wakker te schudden. Hij heeft het gelukkig niet gedaan. Hij zegt: de volgende keer haal ik haar op van huis en neem ik haar mee. Pfffffff.... Ik zei, dat dat ook niet verstandig zou zijn. vervolgens gaf hij aan dat als zij daar moeilijk over zouden gaan doen hij een melding zou doen bij kindermishandeling.
Mishandeling
Als de vriendin van je zoon inderdaad wordt mishandeld is een melding wel op z'n plaats. Kan het meisje niet eens naar de huisarts om over thuissituatie te praten? Misschien kan vandaar uit verdere actie ondernomen worden. Het is toch te gek dat zo'n kind geslagen en geschopt wordt en niemand iets ertegen onderneemt!
Huis uit
Ik heb niet alles gelezen, maar dat meisje moet op kamers! Of samen met je zoon als ze daaraan toe zijn. Maar in elk geval het huis uit zeg, pffff. En als je zoon een melding doet, tja, ik geef hem geen ongelijk als het inderdaad zo is daar.
Huiselijk geweld
Uit het smsje is volgens mij alleen op te maken dat er sprake is van huiselijk geweld in dat gezin. Wie een ander of elkaar toetakelt is toch helemaal niet gezegd? Wat ik niet begrijp is waarom dit meisje nog thuis blijft wonen. Weet jij dat Rolo?
Groet, Onyx
Waarom nog thuis?
Ze is 17 jaar en heeft de middelen niet om op dit moment op kamers te gaan. haar ouders willen daar ook absoluut niet aan meewerken. ze zit in het laatste jaar havo en wil als ze haar diploma heeft z.s.m. het huis uit. dit zou ze dan kunnen doen door op kamers te gaan ergens waar ze een studie gaat volgen d.m.v. een studiebeurs en lening.
Ze is gisterenavond
in het gezicht geslagen.
Bah!
Wat een afschuwelijk actie! Vernederender bestaat niet... Kan ze niet tijdelijk bij een familielid gaan wonen of zo, dit is geen doen - en dan in deze sfeer aan je examenjaar beginnen, waardeloos!!!
Tonny
Zo moeilijk
Tranen springen in m'n ogen bij je laatste berichtje. Wat moeilijk voor het meisje maar ook voor je zoon. Ik kan me voorstellen dat hij zich zou willen laten gelden. Hij schiet er alleen geen fluit mee op.5 Havo en 17 jaar is er nog geen sprake van op kamers gaan. Maar dit kan natuurlijk niet. Kan ze niet naar een vriendin? Of andere familie? Bij jullie -als- daar sprake van zou zijn is geen structurele oplossing. Ze is nog zo jong, gevoelens voor jullie zoon kunnen nog zo snerl veranderen; het zou niet goed zijn voor hun relatie als ze afhankelijk wordt van jullie. Misschien wel even om rust te krijgen. Heb je het idee dat dit geweld structureel is of dat het gisteravond enorm uit de hand gelopen is?
Sterkte gewenstook voor jou; het is niet makkelijk om hierbij betrokken zijn.
Liedewij
Geweld
Helaas zijn dat soort dingen ook mij bekend en mijn ouders zorgten er toen ook voor, dat mij niemand geloofde, ook zal ik de lef gehad hebben, om hulp te vragen.
De buren hoorden mij wel vaaker gillen van de pijn, maar mijn ouders vertelden aan iederen, dat ik hysterische aanvallen heb...
Zoals je haar ouders beschrijft, zullen ze alles doen, zodat dit niet naar buiten komt.
Dus als je zoon aangifte doet, kan het zijn, dat zij van hun geen contact met hem mag hebben, zolang zij bij hun in huis woont, of als de kinderbescherming echt langskomt vertellen haar ouders de caseworker, dat zij een probleemkind is en anders niet onder controle te houden. Of ze vertellen, dat je schoondochter een poging deed, om hun te mishandelen.
Dat soort ouders kunnen op buitenstaande erg overtuigend de rol van de bezorgde ouder spelen, hierop moet zij voorbereid zijn en je zoon ook. Ook dat haar geloofwaardigheid in de vuil getrokken wordt en dat haar ouders haar van alles gaan verwijten.
Of ze gaan van alles doen om haar zover te krijgen, dat zij de aangifte terug trekkt en op eens poeslief doen voor een tijdje.
Tante
Had ze geen aardige tante waar ze een tijdje kan wonen? Wat vreselijk moeilijk, voor jou en voor je zoon (en voor jullie), anders kan ze misschien de kindertelefoon eens bellen?
Bij tante
is geen oplossing. Zij woont te ver van de school waar zij dagelijks naar toe moet. Haar ouders zullen dit ook nooit accepteren. Die doen er alles aan om de schijn hoog te houden en dat het niet aan hen ligt maar aan (vooral) onze zoon en hun dochter.
Gisterenavond hebben onze zoon en schoondochter met ons gepraat. Hij wil toch zijn excuses gaan aanbieden (vooral voor haar: zij houdt het niet meer uit zegt ze). Hij wil ze wel bij ons thuis uitnodigen om te proberen een en ander in aanwezigheid met ons op te lossen. Ben benieuwd. Wordt vervolgd....
Je zoon...
...heeft een heel erg grote karakter, dat hij dit voor haar doet.
Misschien is het enigste, wat jullie kunnen doen op dit moment de tijd te overbruggen, tot zij 18 wordt, zo goed en zo kwaad als het kan.
Als zij 18 is, is het weer een heel ander verhaal. Zodra ik 18 was, vertrok ik en ging bij mijn vriend (nu ex) wonen.
Ik weet niet, of dat in jullie geval een optie is, dat je zoon en schoondochter z'samen een woning gaan nemen over enkele maanden en of dat is, wat ze willen.
Maar ik herken hier echt zoveel van, mijn ouders haaten mijn ex ook, voordat ze hem überhaupt ontmoet hadden. Want in hun ogen maakte hij mij opstandig (en was nogal orloogsvluchteling). Dat was niet zo, maar hij gaaf mij wel de back-up, welke ik toen nodig had. Bij hem voelde ik me op mijn gemak, kreeg respect en liefde.
Ook al ging het later vrezelijks mis tussen ons, op dat moment was hij precies de partner, die ik nodig had.
Kan me voorstellen, dat je schoondochter nu ook erg veel kracht scheppt uit de relatie met je zoon.
Als ze z'samen een woning gaan nemen, zal ik wel in haar plek de contact met haar ouders zoveel mogelijk op lage vlam houden, want anders blijft zij in hun macht, ook met eigene woning.
Deze fout heb ik toen gemaakt, dat ik de contact niet toen al op laage vlam gezet heb, want het eiste zijn tol op onzere relatie toen. En achteraf gezien was hun bemoeinis ook een bijdrage aan het stuklopen van ex' en mijn relatie. Maar dit soort dingen weet je pas achteraf.
Op deze leeftijd
komt de politie haar echt niet uit huis halen, mocht ze ergens anders willen verblijven. Stel dat je dat wil, dan kun je haar een stukje veiligheid bieden bij jullie thuis. Ik weet niet of je er ruimte voor hebt en je zoon het wil.
Maar het lijkt me een optie. Haar ouders gaan tenslotte wel erg ver, dat hoeft ze niet te pikken!
