Dilemma [verjaardag (niet) vieren]

Niks geen select gezelschap toch?

Esmee viert het NIET, er is geen feest. Alleen komt haar moeder (zoals zo vaak) even langs voor een kopje koffie. En misschien komt er onaangekondigd nog wel iemand langs. Er is dus geen sprake van dat zij selectief bepaalde mensen toch uitnodigt.
Esmee, vorig jaar heb ik hetzelfde gedaan. Ik had een erg drukke periode, met volgepropte weekenden en géén zin om in het enige nog vrije weekend de verjaardag van man en mij te vieren. Dus wij vierden het niet.
Op de dag dat ik jarig was, had ik (als op elke woensdag) vrij. Mijn moeder had zichzelf uitgenodigd voor een kopje koffie, maar daarna verschrikt gevraagd of ik het niet erg vond (nou, eerst wel een beetje, mijn mijn moeder is superrelaxed). Ze is idd echt alleen even voor de koffie langs geweest en ik had wel lekkere koekjes gehaald, maar geen taart oid. Ik moet zeggen dat het wel in mij opgekomen was dat ik mijn schoonmoeder (die verbijsterd was dat je kon besluiten om je verjaardag niet te vieren) misschien had moeten zeggen dat mijn moeder wel even langs kwam voor de koffie, maar dat had een ongedwongen kopje koffie veranderd in een opzitten en converseren visite.
De enige viering was dat ik met de kinderen 's middags naar een pretpark ben geweest en we daarna uitgebreid hebben gedineerd bij de Mac. (Man had die dag een bijeenkomst of zo). Een heerlijke verjaardag dus .
Jesse

De discussie 'moet je je verjaardag vieren'...

... is hier volgens mij niet zo lang geleden nog langs gekomen. En de meningen waren verdeeld.

Geen visite is geen visite

dus ook geen moeder en geen toevallig langskomende zusjes. Dat zou ik als schoonmoeder ook flauw vinden. Toevallig ben ik schoonmoeder

Je hebt alle recht om je veertigste verjaardag niet te vieren. Maak een statement en vier het NIET. Voor niemand.
Ga lekker met je eigen gezin een dagje weg.

Vieren

Bromvlieg: 'Je hebt alle recht om je veertigste verjaardag niet te vieren. Maak een statement en vier het NIET. Voor niemand. Ga lekker met je eigen gezin een dagje weg.'

Maar lekker met je eigen gezin een dagje weg gaan op je verjaardag is toch ook een manier om je verjaardag te vieren?!

Wat ik een heel leuke manier vind om mijn verjaardag te vieren is buiten iets leuks gaan doen (wandelen, kanoën) met partner en/of mijn ouders en/of mijn broer en/of een paar vrienden, zoals het uitkomt. Dat vind ik juist een hele fijne manier van vieren! (En nu ik een kind heb, zou die natuurlijk ook meegaan, wordt wel uitzoeken wat dan geschikt is...)

Alsof de enige echte manier van je verjaardag vieren gelijk staat aan verplicht opzitten voor visite... brrr.

Je buitengesloten voelen

is geen prettig gevoel. Of je nou zeven bent of zevenenzeventig. Ook al vind je het onterecht, een gevoel is een gevoel.

Ik hoop dat je een goede oplossing verzint, je verjaardag verzetten naar 'later' is een aardig idee. En vooral hoop ik dat je zult opknappen!!

Esmee

Ik zou de dag zo doorbrengen als waar jij je prettig bij voelt. Kennelijk is dat met koffiedrinkende moeder en zonder verdere visite van schoonfamilie. Lijkt mij niets mis mee. Ik herken het gevoel van die enorme berg waar je tegenop kijkt. Dingen zijn al gauw te veel als je depressief bent. Vooral die dingen die van de buitenwereld moeten en waar je het zelf liever anders doet. Als je de keuze maakt dat je je verjaardag niet viert, maar wel je moeder op de koffie ontvangt, is dat een prima keuze als jij je daarbij prettig voelt. Je zult de gevolgen van die keuze dan wel moeten accepteren. Maar dan hou je het wel bij je eigen keuze.
Enne, alvast gefeliciteerd. Een mooie datum om jarig te zijn en ik kan het weten, want ik ben woensdag ook jarig

Dus als ik het goed begrijp

is het verboden om als je besloten hebt je verjaardag niet te vieren, om die dag überhaupt mensen te ontmoeten? (Er mogen geen mensen langs komen, en je mag zelf ook niet de deur uit?).

Eigen invulling aan verjaardag geven

Ik denk dat in dit soort discussies heel erg de invulling aan dingen wordt geven op een wijze zoals mensen zelf opgevoed zijn, of zoals ZIJ vinden dat het hoort.
Mijn ouders hechten geen speciale waarde aan feestdagen of verjaardagen. Mijn schoonouders bijvoorbeeld wel. In mijn familie vier je de verjaardag op een dag dat het je uitkomt (of helemaal niet), in mijn schoonfamilie wordt het extra speciaal feestelijk als je de verjaardag op de dag zelf viert.
Raar genoeg hecht mijn man ook geen speciale waarde aan feest- en verjaardagen .
Dit overigens in reactie op dat je verplicht bent voor je familie om toch wat te vieren. Nou, voor mijn man en mijn ouders hoeft het dus (echt) niet. Voor mijn jongens is het uiteraard ondenkbaar om je verjaardag niet te vieren. Zij vonden het wel jammer dat wij onze verjaardag niet vierden, omdat zij nu de lekkere hapjes misliepen . Voor hen hebben wij overigens wel elk een cadeau-ceremonie gehad.
Voor mij is het geen vorm van etiquette om je verjaardag te vieren, omdat ik nu eenmaal niet met dit besef ben opgegroeid.
Jesse

Verjaardag: wel of niet vieren?

Ik kan het niet nalaten om ook op deze draad te reageren. Ik ben opgevoed in een gezin waar verjaardagen werden gevierd met slingers, ballonnen, taart, zingen, cadeautjes en een feestje. Hartstikke leuk vond ik dat als kind en vanaf een jaar of 16 begon dat langzaamaan te veranderen.

Mijn moeder woonde als enige van de kinderen in het noorden en binnen haar familie werd elke verjaardag en elke bijzondere trouwdag [10, 12.5, 15 jaar etc] gevierd. Dat betekende dat ze minimaal 10x per jaar [verjaardagen van broers/zus plus partners] ruim 150 km heen en terug moest reizen en dat werd altijd liefdevol gedaan. Totdat ze een keer moest afzeggen: mijn vader had 3 weken voor een verjaardag van een van haar broers een hartstilstand gekregen en kon de reis plus feestdrukte niet aan. Dit was de eerste keer dat ik mijn moeder zag huilen: er was geen enkel begrip, ze kreeg enorm op haar flikker van haar broer en werd een tiran genoemd die haar man domineerde en hem niet zijn eigen beslissingen liet nemen. Te zot voor woorden, maar deze ervaring [tezamen met vele soortgelijke, o.a. met de familie van mijn moeder] heeft bij mij een blijvende allergie voor verplichtingen veroorzaakt.

Ik heb sindsdien weinig met het concept dat je verplicht bent je verjaardag te vieren zoals [schoon] ouders, kinderen, partner, vrienden en familie dat wensen. Ik vier mijn verjaardag sinds 30 jaar zoals ik mijn verjaardag wens te vieren en dit betekend dat ik geen feestje of iets dergelijks organiseer. Ik beleef daar geen enkel plezier aan. Niemand van mijn dierbaren heeft hier moeite mee: mijn wens wordt gerespecteerd. Dit betekent dus ook dat als ik word uitgenodigd voor een verjaardag van een vriend[in], ik altijd ga want ik respecteer hun keuze om het op deze wijze te vieren. Is dat niet waar het uiteindelijk om gaat: dat je wensen gerespecteerd worden?

In mijn gezin worden alle verjaardagen gevierd. Die van mijn kinderen [10 en 12] met cadeautjes, slingers, ballonnen, een traktatie voor op school, een feestje, taart, zingen, gevolgd door een logeerpartijtje want dit maakt ze gelukkig. Man en ik geven weinig om onze verjaardagen maar voor de kinderen vinden wij dat we het nu nog niet kunnen maken om onze verjaardagen geruisloos voorbij te laten gaan dus vieren we het met zijn vieren en zijn er cadeautjes, slingers, ballonnen en een taartje. Mijn 40ste verjaardag heb ik gevierd door met man, kinderen en een paar vrienden een bergwandeling te maken [ik woon sinds 12 jaar niet in NL]. Onderweg kwamen we ongepland andere bekenden tegen [een soort zwaan kleef aan effect] en uiteindelijk zaten we met bijna 20 vrienden+kinderen op het strand te eten en te drinken. Het was een perfecte dag.

Mijn broers en ik vergeten elkaars verjaardag nooit en wordt er altijd even gebeld of gemaild. Hetzelfde geldt voor mijn vrienden: we vergeten elkaars verjaardagen niet. Attent en voldoende. Met mijn schoonouders was het precies hetzelfde: we vergaten verjaardagen nooit maar er waren geen verwachtingen mbt een feestje of zo. Er werd van ons gehouden, onze wensen werden gerespecteerd en we werden altijd in onze waarde gelaten.

Een verjaardag is een persoonlijke zaak: de een vindt het leuk om het met anderen te vieren, en de ander vindt dat niet leuk of heeft er een jaartje geen zin in. Wat is nu het probleem? Laat iedereen in zijn/haar waarde en respecteer elkaars keuze. Dit zou zoveel frustratie, verdriet, energie en problemen schelen.

Vind je het dan niet lomp dat schoonmoeder blijkbaar probeert te vissen wie er geweest zijn? Dat vind ik pas raar gedrag.
En je hebt toch geen recht op iemands verjaardag? Het is niet zo dat deze mensen iets voor de jarige wilden doen. Ze wilden toch alleen maar komen en koffie krijgen? Ik kan me voorstellen dat het lullig is als je een verrassing had gepland had voor de jarige en die zegt dan het niet te willen vieren. Maar als je alleen maar uitgenodigd en bediend wil worden dan snap ik niks van verongelijktheid. En hou er ook geen rekening mee.
Ik denk zelf dat als dergelijke 'verplichtingen' je dwars zitten, je er zo snel mogelijk mee moet afrekenen. Anders blijft het ieder jaar terugkomen. Dan zijn je schoonouders of wie dan ook maar een jaartje gepikeerd, als ze dat al zijn.
Vorig jaar heb ik vast ook lomp gedaan. Ik zou het niet vieren en schoonouders wilden toch langskomen. Ik heb nee gezegd. Dit jaar hebben ze het niet meer voorgesteld. Heerlijk toch?

Dc, schoonmoeder weren

Ik vermoed dat als schoonmoeder tegelijkertijd met moeder een kopje koffie zou komen drinken (en dus na uiterlijk een uurtje weer weg zou zijn), dat Esmee haar dan niet zou weren.
Zelf ben ik (nog) nooit depressief geweest, dus ik kan me er niet over uitlaten over of je dan in staat zou moeten zijn en in welke mate je bezoek/visite zou kunnen ontvangen.
Er is ook nog een verschil in (tussen) bezoek en visite. Kijken naar wat die andere aan kan en je erin verplaatsen. Soms vraagt de etiquette misschien te veel van iemand en moet je het laten voor wat het is. Toen ik net bevallen was, waren zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder op een middag bij mij thuis. Ik lag (uiteraard) doodmoe bij te slapen. Mijn schoonmoeder moest weg en vond eigenlijk dat ze dat niet kon doen zonder mij gedag te zeggen. Mijn moeder heeft (gelukkig) gezegd dat ik het helemaal niet erg zou vinden als ze zo weg zou gaan, en dat ze mij beter kon laten slapen.
Voor de goede orde: ik heb een heel aardige schoonmoeder, heel behulpzaam en die wil altijd helpen waar ze kan. Maar we verschillen van mening over een aantal dingen. Gewoon door opvoeding of misschien karakter, wie zal het zeggen.
Het is dus een afweging: is het onbeleefd om je verjaardag niet te vieren, of is het onbeleefd om persé langs te willen komen terwijl iemand dat niet aan kan?
Jesse

Verschil dc

Als Esmee nu in staat is om een uur bezoek te hebben, dan moet ze dus kiezen tussen: òf dat uur ook niet toestaan voor haar eigen moeder òf haar schoonmoeder een halve dag over de vloer te hebben?
In het geval van Esmee is het dus zo dat ze schoonmoeder niet gelijk KAN trekken met moeder, omdat haar schoonmoeder niet alleen maar voor een kopje koffie KAN komen.
Jesse

Dat snap ik, daarom zou ik eerder voorstellen een kopje koffie te gaan drinken bij schoonmoeder, zodat je het zo kort kunt houden als je wilt.

En om alles duidelijk te houden, zou ik dus inderdaad aan mijn familie vragen om gewoon even een andere dag langs te komen, zodat het heel duidelijk niet voor mijn verjaardag is. Een beetje goodwill naar je schoonmoeder toe kan toch geen kwaad?

Esmee viert het niet. Het lijkt erop dat ze niet eens taart in huis haalt voor haar moeder en eventuele schoonzussen (die overigens zonder hun gezin lijken te komen!). Haar moeder komt iedere dag (steun?). Mag Esmee haar moeder op haar verjaardag niet zien omdat ze geen slingers ophangt en geen taart in huis haalt en mensen uitnodigt? Mag ze haar eigen gezin op haar verjaardag wel zien? Of heeft ze een contactverbod op die dag?

En, ik begrijp dat schoonmoeder niet naast de deur woont, dus zelf bij schoonmoeder langs gaan maakt de zaak niet makkelijker.

ze heeft het erover dat schoonmoeder met het ov moet, misschien kan ze zelf langs met de auto?

Ik begreep niet dat moeder elke dag langskwam om te helpen ofzo. Indien dat het geval is, dan is het anders inderdaad.

Ik snap alleen niet dat er zo'n onwil is om rekening te houden met de gevoelens van je familie. Ik heb het idee dat de schoonmoeder vrij oud is en nogal star in haar verwachtingen. Dat ga je niet veranderen door op je strepen te staan, daar krijg je alleen maar een slechte relatie door, ook al heb je nog zo moreel gelijk.

Als ik de schoonmoeder was

en ik was afhankelijk van het OV, dan ging ik met een leuk cadeautje een uurtje op de koffie en vervolgens winkelen en lunchen in de woonplaats van mijn schoondochter.

Je hoeft omdat je per OV reist toch niet alle tijd aan dat bezoek te besteden? Waar een wil is, is een weg. Maar je moet hem wel willen zien

Niet voor schoonmoeder beslissen?

Je kunt toch aan schoonmoeder zeggen dat je het echt niet viert maar dat ze wel een uurtje koffie mag komen drinken, net als je moeder. Dan kan ze zelf kiezen of ze dat wil of niet. Hoe veel km woont schoonmoeder eigenlijk bij je vandaan?

Dc en anderen….

Goh, wat een reacties; veel verschillende ook. Schoonmoeder is niet oud (zelfs jonger dan mijn eigen moeder). Ze is wel erg star wat meningen aangaat en erg klagerig (ze is wat je noemt erg complex in haar gedrag).

Ze reist nooit alleen (schoonvader moet mee die het in haar ogen nooit goed kan doen). Ze reizen ongeveer een klein uurtje naar ons toe met het OV. Voor een uurtje koffie komt ze niet of misschien dan na veel geklaag. Ik heb altijd mijn handen vol aan mijn schoonouders want uit zichzelf doen ze werkelijk niets. Ik vergelijk het altijd maar met een paar zandzakken die ik achter mij aan moet slepen….niets vindt ze leuk. De wind moet net goed staan en het mag niet te warm zijn, er mogen niet teveel mensen op straat zijn en mag geen herrie zijn….ik loop op mijn tenen met haar.

Ik vind het jammer dat sommigen vinden dat ik mijn eigen moeder niet eens mag ontvangen. Zij komt elke dag langs voor een bakje koffie en doet ontzettend veel voor me (strijken, opruimen etc.). Ik zie het leven soms niet eens meer zitten en zij beurt me dan weer op.
Van mijn schoonzussen weet ik het niet, want die hebben nog niet gebeld. Grote kans dat die niet eens komen.

Esmee

Gewoon haar de keus geven Esmee, ik denk dat je dat het beste kunt doen. Dan stoot je niemand voor het hoofd. Ze mag komen, alleen het is maar voor een uurtje, langer trek je niet en trouwens je ging weg. (je ging toch met je moeder kadootjes kopen?) Zeg dat ze om 10.30 (bijvoorbeeld) mag komen en om 11.30 (spreek dat ook af met je moeder) gaan jullie gewoon weg. Als schoonmoeder dan niet wil komen, omdat het maar een uurtje is, is dat ook prima, maar dat is dan haar keuze. En natuurlijk kan je je eigen moeder ontvangen, maar op deze manier weiger je je schoonmoeder ook niet, alleen gaat het nu wel op jouw manier.

Maxime

ja, dat is ook een goed idee. Dan houd ik het bij mezelf bedoel je en geef ik ook mijn grens aan naar schoonmoeder toe?
weet nu al dat ze dat niet gaat pikken, maar ze heeft dan wel de keuze...

Esmee

Ik zou over het voorstel avn maxime nog even nadenken. Dikek akns dat het meer kwaad bloed zet dan gewoon 'niet vieren'. "komen we helemaal met de trein, ... twee uur reizen heen en terug ... en dan ...'

Esmee

Kijkend naar mezelf en mijn familie en aanhang enzo, ik vier het dit jaar ook niet, maar voor mijn directe familie combineer ik het met een paasbrunch. De genodigden zijn op de hoogte, de rest hoort niets! Ik ben daar gek, zeg. Ook voor mijn schoonmoeder zou ik zoiets niet doen. Ik denk dat je het veel te ingewikkeld maakt. Jij brengt de boodschap, ik vier het niet! Daarmee is het klaar. Je hoeft niet te vertellen dat je mama wel komt, want die komt zo vaak, dat dat geen nieuws is, toch? Hou je van de domme, en hou je stil. Desnoods haal je die dag de telefoon eruit

Maar ja, dat is mijn mening. Dat krampachtige rekening houden met alles en iedereen, daar ben ik zooo klaar mee. Klinkt wellicht asociaal, maar ik maak het op andere momenten meer dan goed (als ik wel zin heb), en ik vind dat ik de regie heb over mijn leven.

Toch een heel fijne verjaardag gewenst!
Jons

Jons

ok, dat is duidelijk. Maar wat als je schoonmoeder heel duidelijk standvastig blijft herhalen of er nog mensen zijn langsgeweest? (want dat wil ze gewoon weten om vervolgens zeer verontwaardigd te reageren…) Wat zeg je dan?

Ik dacht nu aan zoiets van (aan mijn schoonmoeder dan): "Jij vraagt steeds, 'vier je het', niet dus! Het is natuurlijk niet zo dat ik vandaag een contactverbod heb natuurlijk'.

Ik weet in mijn achterhoofd dat mijn schoonmoeder met 'vieren' bedoelt…ook het langskomen voor een bak koffie...

Esmee

"Maar wat als je schoonmoeder heel duidelijk standvastig blijft herhalen of er nog mensen zijn langsgeweest? (want dat wil ze gewoon weten om vervolgens zeer verontwaardigd te reageren…) Wat zeg je dan?"

Er bestaan geen magische woorden die je kan zeggen waardoor je schoonmoeder plots helemaal niets meer zal vragen over je niet-gevierde verjaardag.

Je beantwoordt gewoon haar vraag ("Goh, mijn moeder is zoals iedere dag even langsgekomen") en als ze daar dan verontwaardigd op reageert, tja, dan is dat maar zo. Daar kan je toch echt niets aan doen.

Je moet je zeker niet gaan verantwoorden of gaan uitleggen, want daarmee geef je hen de kans om tegenargumenten te geven en daar heb je geen zin in.

Ik ben er al lang geleden mee gestopt om mijn beslissingen uit te leggen aan anderen (behalve dan aan mijn echtgenoot en dochter) want dat leidde altijd tot discussie. Het is zoals het is. Punt. Ik weet ook dat dat tot heel wat verontwaardigde reacties heeft geleid, zeker in den beginne. Maar daar moet je toch echt je oren voor sluiten.

Katrien

Ik zou het zo doen

Heb niet alle reacties gelezen dus weet niet of deze tip al gegeven is. Maar ik zou de schoonzusjes even mailen of bellen dat ik mijn verjaardag niet vier dit jaar. Je viert het tenslotte niet. Dus als er een kans in zit dat mensen onverwacht even aankloppen voor een bakkie koffie moet je ze wel even inseinen. En als je met je moeder toch nog op pad moet voor een kadootje, kunnen jullie ook samen in de stad een kopje koffie drinken. Geen visite thuis dus. Als je het "niet viert" en vervolgens toch minstens drie man op de koffie hebt zitten 's ochtends vind ik dat notdone richting je schoonouders. Ik snap helemaal je argumentatie van het niet willen vieren, heb ik zelf ook wel eens gehad. Maar dan moet je ook duidelijk zijn naar iedereen, dan voelt niemand zich gepasseerd.