Dilemma [verjaardag (niet) vieren]

Gefeliciteerd!

Ik zie dat je vandaag jarig bent! Nou, hoe is het gegaan vandaag?

Wat vind

je man ervan dat je zijn moeder eigenlijk een zeurkous vind? en dat je je verjaardag niet wil vieren?
Als man-met-depresieve-vrouw zou ik het ook niet willen vieren, maar lekker de hort op gaan....

Schoonmoeder heeft gebeld…..

ik heb aan 1 stuk door gepraat over van alles en nog wat…dat ik net terug was van shoppen met de kinderen en wat ik allemaal gedaan heb en gekocht heb enzo….en wat ik nog ging doen (eten met man), wat ik gekregen heb…..druk,druk,druk. Ze heeft door mijn hele relaas niet meer gevraagd of er nog mensen geweest zijn….kwam er ook niet tussen denk ik….ha,ha,ha.

opgelost en druk gemaakt om niets….of ze moet er alsnog op terugkomen….ha,ha,ha

Och

We hebben moederdag nog Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Fijn dat het goed verlopen is!

Tirza

Nee

Moederdag voor mij thuis vroeger bestond alleen in de periode dat er op school spul geknutseld werd. Mijn man doet er verder ook niks aan bij zijn moeder. Wat hij vroeger deed, weet ik niet.

Sinds de peuterschool van mijn oudste is het weer in beeld, in de zin dat het knutselwerk dat hij meeneemt ons eraan herinnert. Het zal wel weer ophouden als de jongste niks meer op school maakt.

Wij gaan dus bij niemand langs.

Ja hoor

Ja met moederdag gingen we ook naar de oma's toe. Want de ene oma is mijn moeder en de andere oma is mijn mans moeder. En aangezien wij geen hekel aan onze schoonmoeders hebben, vonden wij het nog gezellig om te gaan ook. Helaas is een oma overleden, dus we hebben er nog maar eentje over om langs te gaan.

Oma's en moederdag

In het algemeen: het hangt heel erg van de omstandigheden af. Als schoonmoeder en moeder nog leven, dan kun je het niet maken om wel bij de een langs te gaan en niet bij de ander, of je zou het om kunnen draaien naar dat je met moederdag bij de een langs gaat en met vaderdag bij de ander. Zo heb ik dat een tijdje gedaan. Op zich vind ik dat je best kunt stellen dat je zelf moeder bent en dus recht hebt op een eigen moederdag waarvoor je thuisblijft. Zeker als de kinderen nog klein zijn.
Mijn ouders wonen alweer 14 jaar in Spanje, bovendien heb ik geen contact meer met mijn ouders. Mijn schoonmoeder is niet de biologische moeder van mijn man. Zijn moeder is overleden. We gaan dan ook nooit die kant op met moederdag. Ik vind dat aan een kant wel pijnlijk. Ze vindt het zelf verdrietig dat ze geen moeder van eigen kinderen is geworden. Volgens mij geeft mijn schoonvader haar altijd een bloemetje op die dag, dat vind ik heel attent. Mijn man ziet haar toch echt niet als plaatsvervangende moeder, dus ik respecteer dat. Om die reden vind ik wel dat we naar mijn schoonouders moeten als het vaderdag is. Mijn man hecht niet zo aan vaderdag dat hij er voor thuis wil blijven en we doen mijn schoonvader er een groot plezier mee.
Persoonlijk ben ik wel van mening dat het soms niet gaat om hoe goed het je uit komt, hoe aardig je iemand vindt, of hoeveel last je van iemand hebt, maar om het plezier wat je de ander gunt door wel langs te gaan, of door wel gastvrij te zijn. Dat klinkt misschien weer te belerend, maar ik zie dat wel zo. Er zijn natuurlijk situaties waarin je botweg om jezelf moet denken en je je dus gewoon maar minder sociaal moet opstellen. Jammer dan. Daar moeten anderen op hun beurt begrip voor hebben.
Ik merk aan mijn schoonouders bijvoorbeeld dat hun leeftijd gaat tellen, dat hun wereld kleiner wordt en dat ze héél erg blij zijn met onze bezoeken daar of onze uitnodigingen voor hier. Wij vinden die bezoeken soms een verzoeking, maar hun plezier van zo'n bezoek gaat dan toch voor. Het kan zomaar over zijn tenslotte.

Mijn moeder

denkt hetzelfde over moederdag als ik: geen verwachting, wel leuk als je eraan denkt. Als het uitkomt, ga ik even langs, of bel ik. Als het niet lukt, is er niemand verdrietig of beledigd. Aan moederdag voor schoonmoeder doe ik niet, ze is mijn moeder niet. Heel soms zeg ik tegen man of hij niet even moet bellen. Nee hoor, zegt hij dan.
Ik heb maar één keer instructies gegeven hoe ik moederdag gevierd wilde krijgen, de allereerste moederdag dat ik moeder was - door eindelijk eens in bed te mogen blijven, om een uur of tien met ontbijt op bed te worden 'verrast' en dan nog tot twaalf uur in bad te gaan weken.
Als om mij te straffen voor mijn controledwang, werd zoon, toen vier maanden, die ochtend wakker met niet alleen zijn luier, maar ook zijn romper en zijn bed vol poep. Dat kon man in zijn eentje niet aan, en de enige die die ochtend in bad heeft liggen weken was zoon.
Sindsdien verwacht ik niets meer. En heb ik nooit meer uitgeslapen, trouwens.

Jij bent jarig, het is jouw dag

Al ga je alleen met 88 vriendinnen de hort op, who cares? Het is jouw dag, jouw leven dus jij mag het helemaal bepalen.

Dat anderen het daar niet altijd mee eens zijn is jammer. Het is natuurlijk lastig wanneer mensen dat niet begrijpen en/of er een mening over hebben.

Bij ons werkt 1 ding steengoed: consequent blijven, jaar in, jaar uit. Manlief en ik vieren het beiden niet met een huis vol visite, en andersom gaan we ook niet alle verjaardagen af. Zo nu en dan laten we ons gezicht zien, geen verplichtingen. Een enigszins nieuw schoonzusje plaatste daar jaren geleden eens een snerende opmerking over. Maar ach, die is nog steeds blonT.

We hebben een hechte familie waarin iedereen elkaar verder respecteerd. Ik heb schatten van schoonouders, maar wel een schoonmoeder die enorm aanwezig is en in aanloop van een verjaardag enorm kan muggenziften. Over wie er komt, wie ze liever niet ziet komen, enz. Het liefst zou ze het bepalen. Dat is in aanloop (en na afloop, want die zei dat en waar bemoeien ze zich mee) uitermate vermoeiend. Maar ach, daar heeft ze bij ons dan weer geen last van. Ik hoor het aan met de gedachte: ene oor in, andere oor uit.

Esmee, het zou best kunnen dat dit onderwerp je dit jaar misschien wat zwaarder op de maag lag vanwege je depressie. Dat je dingen misschien wat zwaarder oppakt, maar vooral niet zo makkelijk naast je neer kan leggen. De houding van je man is eentje waarop je jaloers kan zijn. Probeer het ook, want uiteindelijk is er echt maar 1 die jouw verjaardag bepaald (en welke dagen al niet meer): dat ben JIJ.

Hopelijk gaat het snel beter met je, en probeer een omgangsvorm met je schoonouders te vinden. Als je de gebruiksaanwijzing goed kent, dan kun je er ook makkelijker mee omgaan. Maak het wat minder persoonlijk. Sommige mensen hebben nou eenmaal een bepaalde manier van doen en houden daaraan vast. Dan is er helemaal geen ruimte over hoe anderen dingen doen, dat anderen dingen anders willen dan zij. Dat verander je niet meer, maar voel je zeker niet schuldig of ongemakkelijk!

Groet, Moppeke

I know. Er zijn destijds ook hartige woorden over gesproken.

Krin

*grijns* Goed zo!