Een geheim, wat vinden jullie?
Weet niet echt of dit bij relatieproblemen hoort maar goed;
Mijn man is er een van 3 broers. Een half jaar geleden zit ik op een verjaardag te praten met m'n schoonzus, de vrouw van mijn man's oudste broer.
Ze vertelt dat hun jong volwassen dochter een jaar geleden slachtoffer is geworden van een gewelddadige verkrachting. Ik vond het heel schokkend om te horen. Ze zei het moet wel geheim blijven want dochter wil niet als 'slachtoffer' door het leven gaan. Ik vroeg mag ik het ook niet aan mijn man vertellen? Nee, dat mocht niet.
Nu heb ik het gevoel dat ik met iets vervelends opgescheept zit. Ik kom zelf uit een familie die niet bepaald hecht is maar als er iets gebeurd dan bellen en ontmoeten we elkaar direct. Ik bepraat ook altijd alles met vriendinnen e.d. De familie van mijn man is heel gesloten, mijn man is ook helemaal geen prater. Ik vind het vervelend dat ik met een geheim zit wat zijn nichtje betreft. Eigenlijk zou ik het hem willen vertellen maar ik heb beloofd om het niet te doen bovendien zal hij snel vergeten dat het geheim moet blijven en het waarschijnlijk gewoon doorvertellen.
Ik heb de behoefte om er met een vriendin over te praten die de familie helemaal niet kent maar ik vind het moreel niet juist om met een ander iets over zijn familie te bespreken terwijl hij er niets van af weet, beetje ingewikkeld. De eerste tijd dacht ik er helemaal niet aan maar de laatste tijd spookt het af en toe door m'n hoofd.
Wat zouden jullie doen, vertellen of niet?
Groetjes Meike
Lastig
Ik kan me voorstellen dat je het wel met je man wil bespreken maar als je er zo zeker van bent dat hij het doorvertelt dan maar liever niet.
Ga ook voor jezelf na waarom je het met een vriendin zou willen bespreken? welke motieven zitten daarachter?
Kun je proberen het los te laten? Ik denk anders dat ik schoonzus zou bellen om bespreekbaar te maken dat jij er toch meezit. Precies wat je hier vertelt.
Sterkte, heftig.
Lucht het nu niet op?
Je vertelt het immers hier. Hun wens was om het geheim te houden, dus laat het zo. Zeker als je weet dat je man het verder zal vertellen. Laat het los.
Een geheim vertellen is een ander ergens mee opzadelen
Er is een geheim aan jou verteld. Nu zit jij ermee: je wil erover praten maar dat mag niet.
Dat geldt iedereen aan wie jij het vertelt ook. Man of vriendin: die zit dan straks ook met een geheim waar ze over willen praten, maar dat mag niet.
En je schoonzus zat er ook mee. Zij had een heftig geheim waar ze over wilde praten. Met jou.
Dat is inherent aan geheimen, en daarom blijven ze nooit geheim. Pas bij diegene die er helemaal niet meer emotioneel bij betrokken is, verdwijnt de behoefte om erover te praten. Maar dan weten al zoveel mensen het dat het geen geheim meer is.
Kortom: jouw schoonzus heeft je met iets opgezadeld (tijdens een verjaardagsconversatie nota bene) en daar loop je nu mee rond. Ik zou ermee terug gaan naar haar, dat je erg bezig bent met het verhaal en het er graag nog eens met haar over wil hebben.
Dan gaat het geheim tenminste niet verder. Dan kun je tevens tegen haar zeggen dat het vervelend is dat ze jou hiermee heeft opgezadeld, want nu is er een geheim tussen jou en je man.
Als je er dan nog een keer met haar over gepraat hebt, probeer het er dan bij te laten. Het is een afschuwelijk verhaal en ik kan me levendig voorstellen dat je nichtje niet wil dat de hele familie ervan weet. Het is heel akelig om op een verjaardag te komen en bij iedereen te denken "die weet dat ik verkracht ben, en die, en die....".
En jij hebt er verder niks mee nodig. Het is schokkend, je wilt er nog een keer je ontsteltenis over kwijt, maar daarna moet je er afstand van kunnen nemen.
Bedankt voor de antwoorden, het scheelt inderdaad al om het hier kwijt te kunnen.
Waarom ik er met een vriendin over zou willen praten is het volgende, mijn kinderen zijn iets jonger en gaan ook steeds meer de weide wereld in. Ik heb ook angst dat hen zo iets zal overkomen maar ik wil ze ook niet belemmeren in hun ontwikkeling. Ik weet wel dat het gelukkig niet iets is wat aan de orde van de dag is maar toch ik heb er schrik van gekregen.
Natuurlijk vind ik het ook verschrikkelijk voor het nichtje maar ik ga met schoonzus niet mijn angsten over mijn eigen kinderen bespreken, dat lijkt mij niet gepast.
Verder zie ik schoonzus sporadisch en dan alleen nog op een verjaardag. Een andere schoonzus heeft ook een keer veel verdrietige dingen verteld op een verjaardag, niet geheim of zo maar toch. Mijn mans familie met aanhang voelt eenzaam aan. Ik laat het maar.
Wel delen
Ik geloof niet dat ik het zou accepteren dat iemand mij ongevraagd met een dergelijk geheim opzadelt. Het is verdorie niet een geheim over een appeltje meer in de zak bij de supermarkt...
Ik vind het niet kunnen dat iemand je die informatie ongevraagd geeft en je daarna een spreekverbod oplegt en zou bij deze dan ook het advies geven om het te delen, ofwel met je man inderdaad ofwel met iemand anders waar je met je emotie terecht kunt.
Sterkte ermee, het is een lastig gegeven.
Groet Terpi
Delen
ik zou nooit hebben belooft het niet met mijn man te delen. Ik praat over alles met mijn man dus ook over dit soort dingen. Persoonlijke dingen over mijn vriendinnen die hem verder niet aangaan niet. Maar als ik iets zou horen waar ik van onder de indruk zou zijn, zou ik daar zeker met manlief over willen praten.
Dus als iemand zegt: tegen niemand zeggen hoor, ook niet tegen je man. Dan zeg ik, vertel het me dan maar niet, want er zijn geen geheimen tussen ons.
groet, polly
Wat vreselijk voor je nichtje
Het feit dat niemand het mag weten, maakt ook dat ze alles in haar eentje moet doen. Wat afschuwelijk. Een verkrachtingsslachtoffer voelt zich vies, besmeurd, gebruikt. En ja, dat kun je je ook voelen door blikken van derden. Op een verjaardagsfeestje. Maar ze onthoudt zichzelf zo óók de mogelijkheid die andere mensen ook kunnen bieden: troost, medeleven.
Ik zou teruggaan naar mijn schoonzus en haar vragen waaróm ze het aan jou heeft verteld. Ze wil het kwijt, logisch! Is er iets van hulp voor het meiske? Het moet voor haar én haar moeder (jouw schoonzus) en het hele gezin afschuwelijk zijn, je voelt je zo machteloos als omstanders.
Tirza
Schoonzus vertelde ook dat ze hulp hebben gekregen van een psycholoog. Van het nichtje kan ik het mij ook wel voorstellen dat ze niet als slachtoffer te boek wil staan maar het is inderdaad heel eenzaam om dat in hele kleine kring te moeten verwerken. Het leven deelt soms nare klappen uit en dat valt niet meer weg te poetsen, het vormt je ook en wordt een deel van je persoon. Juist binnen familie en vrienden moet je kunnen zijn wie je bent. Ik vind het jammer dat de hele familie zo gesloten is.
Hoe weet je dat?
Tirza: "Het feit dat niemand het mag weten, maakt ook dat ze alles in haar eentje moet doen."
Hoe weet je dat? Misschien heeft ze wel hele goede vriendinnen en vrienden en een razend goeie therapeut. Als ik bruut verkracht zou zijn zou ik ook absoluut niet willen dat iedereen het wist, ik moet er niet aan denken zeg!Ik kan me het besluit van het nichtje helemaal voorstellen. Het is nog maar de vraag hoe het nichtje zich voelt, daar kunnen ook nog wel behoorlijke verschillen in voorkomen.Sommigen pakken de draad makkelijker op dan anderen.
Het hoofdprobleem is hier volgens mij dat er een geheim is wat iemand hoog zit en wat niet verteld mag worden.Misschien kan het gedeeld worden met een absolute buitenstaander die betrouwbaar is en zich buiten de regio bevindt en niet op verjaardagspartijen komt?
Damajo
Dat weet je toch niet?
"Een verkrachtingsslachtoffer voelt zich vies, besmeurd, gebruikt. En ja, dat kun je je ook voelen door blikken van derden. Op een verjaardagsfeestje. Maar ze onthoudt zichzelf zo óók de mogelijkheid die andere mensen ook kunnen bieden: troost, medeleven."
Dat weet je toch niet? Misschien heeft ze elders wel troost en medeleven. Vriendinnen, een vertrouwenspersoon, een psycholoog....
Ik heb als jong meisje ook zoiets meegemaakt. En de gedáchte dat allerlei "oude" ooms op verjaardagsfeestjes dat zouden weten, en je aankijken, wetende dat....., grúwelijk.
Dat had ik vele malen erger gevonden dan het ontberen van troost en medeleven uit die hoek hoor. Alsof je na de schending van je lichaam, ook je nog de vernedering van het gebrek aan privacy moet laten welgevallen.
Respecteren
Ik vind dat je het verzoek om geheimhouding moet respecteren. Zeker als je verwacht dat je man het gaat rondbazuinen.
Natuurlijk is het zwaar om met deze wetenschap rond te lopen, maar ik zou het toch proberen. Je kunt het hier bij Ouders online anoniem kwijt, en je kunt ook met je schoonzus er over praten. Probeer het dus vol te houden in belang van het slachtoffer. Haar belang gaat m.i. boven jouw belang.
Respecteren
Ik zou het in dit geval ook respecteren. Je geeft aan dat je vooral behoefte hebt om het met een vriendin te bespreken vanwege de angst dat dit je eigen dochters kan overkomen. Dit kan m.i. ook zonder je nichtje ter sprake te brengen. Respecteer haar privacy, zou ik zeggen.
n@nny
Dat is dus precies het probleem damajo en ellen
Een verkrachtingsslachtoffer is niet alleen slachtoffer van de verkrachting zelf, maar ook nog eens van de rest van de maatschappij. Als je een auto-ongeluk hebt meegemaakt, als je een brute overval hebt meegemaakt - mag dan ook niemand het weten?
Tirza
Tirza
Wat bedoel je eigenlijk precies? het komt nl op me over alsof jij het beter weet dan dat meisje zelf:"Heus, het is veel beter voor jou en voor de slachtoffers in het algemeen, dat jij het aan iedereen vertelt."
Alsof jij wel beter weet, dat ze er verkeerd aan doet het privé te houden.
En terzijde: ik weet dat er inderdaad ook mensen zijn die andere traumatische belevenissen óók liever niet tot onderwerp van verjaardagsconversatie zien.
Tirza g en meer
Op mijn zestiende ben ik verkracht. Ik heb dat in heel mijn leven maar aan één iemand vertelt namelijk mijn beste vriend. Als hij dat aan wie dan ook had doorvertelt en ik daar was achtergekomen was hij zeker niet meer mijn beste vriend geweest. Ik zou hem gehaat hebben dat hij mij zo zou kunnen veraden.
Verder weet niemand het. Ik heb het niet aan mijn familie en zelfs niet later aan mijn man vertelt. Ik mag dat zelf beslissen en zelf weten hoe ik er mee om ga.
Dat is het punt toch niet alleen?
Het punt is toch ook dat je zomaar gedwongen wordt door een ander iets te weten (wat je emotioneel stevig raakt) en je vervolgens ook nog gedwongen wordt het geheim te houden? Het spijt me wel maar er is niemand die mij dat zomaar mag opleggen, ik bepaal nog altijd zelf of ik een geheim wil weten of niet...
Groet Terpi
Onverwacht
Terpi
Je schreef 'ik bepaal nog altijd zelf of ik een geheim wil weten of niet'. Je weet niet van te voren of je een geheim te horen (of te zien) krijgt en de omstandigheden kunnen het ook lastig maken om een geheim te weigeren.
In dit geval kwam het geheim geheel onverwacht en ook de mededeling dat niemand het mocht weten ook niet mijn eigen man en toen kwamen de bitterballen langs en mengde iemand anders zich in het onderonsje.
Meike
Dat is precies wat ik bedoel, waarom ik er boos over zou worden en waarom ik niet zou accepteren dat ik gedwongen werd dit niet met mijn man te bespreken. Juist *omdat* je er niet zelf voor hebt kunnen kiezen vind ik dat je daarmee ook het recht hebt om het te delen met je man of een ander persoon waarbij je je emoties kwijt kunt. Ik zou me hierin niet laten dwingen door enerzijds ongevraagd de info in je op te moeten nemen en anderzijds het niet te mogen delen.
Groet Terpi
Terpi
Ik vind het niet kunnen dat Meike het nu tegen haar man gaat zeggen. Het is niet Meike's schuld dat ze dit geheim te horen heeft gekregen want het is de schoonzus die haar mond had moeten houden natuurlijk. Dat de schoonzus dit geheim van haar dochter heeft doorverteld is echt heel kwalijk van haar. Meike is vind ik niet moreel gebonden aan wat haar schoonzus haar gezegd heeft om het geheim te houden. Als Meike echter compassie met haar nichtje heeft dan vertelt ze het niet door. Anders is ze ook fout bezig tegenover haar nichtje. Ze hoeft niet voor haar schoonzus niks te zeggen maar wel voor haar nichtje.
Haar nichtje wil blijkbaar dat niemand (behalve haar moeder) het weet. Als Meike verstandig is stopt het geheim daar. Ik zou als ik Meike was wel boos zijn op mijn schoonzus maar ik zou de gevoelens van mijn nichtje respecteren.
Juist omdat ik zelf ook niet wilde (en wil) dat iemand het weet kan ik dat goed begrijpen.
Absurd
ik vind het absurd dat een moeder zo'n geheim doorvertelt. Het minste wat een dochter van haar moeder mag verwachten, is dat díe in elk geval betrouwbaar is, toch? Ik zou serieus overwegen er met moeder én dochter over te praten. Want als ze jou het al vertelt, reken er dan maar op dat je niet de enige bent. Hoeveel mensen weten het inmiddls al niet op feestjes?
Arme kind, vind het echt een schande!
Geen geheimen tussen de lakens...
... vertelde een vriendin me en eigenlijk ben ik het er wle mee eens. Ik weet dsu dat intieme dingen van mij bij haar man terecht kunnen komen. En andersom dus ook. Mijn man weet geheimen van mijn vriendinnnen (en dat weten zij ook) maar ongeschreven regel is wel dat hij er niet met hen over gaat praten, tenzij op hen initiatief. Zo ook met de man van mijn vriendin.. En ach de meeste intieme dingen of geheimen van mijn vriendinnen interesseren mijn man niet en vertel ik ook niet. Maar... Ik del wel dingem met hem die ik shocking vind of me bezig houden, zoals bijvoorbeeld een verkrachting als in het verhaal van Meike.
Ik begrijp even niet goed of Meike bang is dat haar man het geheim niet kan bewaren..? In dat geval niet vertellen.
Maar als hij het gewoon voor zich kan houden? Dan zou ik mijn schoonzus bellen of langs gaan en aangeven wat er aan de hand is: nl dat het me erg bezig houdt en ik me vervelend voel omdat ik het niet met mijn man kan delen. En de mededeling dat ik dat wel alsnog ga doen. Meike heeft niet zelf om dit geheim gevraagd en ik vind het niet fair van de schoonzus dat die haar hart lucht en het vervolgens bij Meike neerlegt die er niet over mag praten.
En wat extra pleit voor het delen met haar man is dat Meike zich ook zorgen maakt in het kader van het loslaten haar eigen dochters. Ik kan me voorstellen dat zo'n geheim een eigen leven gaat leiden en dat het goed is om samen met je man eea te kunnen relativeren.
Meike, suuces!!
Wel of niet vertellen....
"In dit geval kwam het geheim geheel onverwacht en ook de mededeling dat niemand het mocht weten ook niet mijn eigen man en toen kwamen de bitterballen langs en mengde iemand anders zich in het onderonsje."
Ik vind het nogal wat om op zo´n manier zo´n groot geheim te horen te krijgen. Sowieso zit je perplex in je stoel, maar nu al helemaal.
Ik ben het eigenlijk wel met Helen eens: als je man het niet voor zich kan houden zou ik het niet vertellen (maar dat zou MIJ vreselijk veel moeite kosten). Kan hij dit geheim wel bewaren zou ik toch eens contact zoeken met je schoonzus.
In ieder geval sterkte ermee.
