Eenzaam als gezin > vervolg..

Herken het wel.

Toch word ik best weleens uitgenodigd voor feestjes en dergelijke. Eigenlijk vind ik er geen hol aan, maar ik ga dan toch, uit dankbaarheid dat men mij uitnodigt en omdat ik het lullig vind om niet te komen. Mijn dochter regelt deels mijn sociale contacten want zij wil met vriendinnetjes spelen. Zodoende kom ik met andere ouders in contact en ontstaat er weleens iets vriendschappelijks. Ik ben nu eenmaal graag op mezelf. Ik ben zo iemand die liever een paar kwaliteitsvrienden heeft dan horden kennissen en die vrienden begrijpen ook dat ik er geen behoefte aan heb dat ze elke week langskomen. Of heb jij zelfs die paar echte vrienden niet?

Ik ben trouwens niet verlegen en word vaak leuk/interessant/geestig gevonden, dus daaraan ligt het niet.

Herkenning

Ja herkenbaar.

Ik heb geen contact met mijn familie door een stoornis van mijn moeder. Deze heeft vele vriendschappen en familiebanden van mij verwoest. Er is nog weinig over. Dat 'de echte overblijven' is soms een schrale troost.

Niet iedereen komt om in de vrienden

Welnee, niet iedereen komt om in de vrienden. Wij zijn ook nogal op onszelf, eea verwaterd door verhuizing, kinderen krijgen en een zorgenkind. Maar ik vind het niet erg, ben geen feestbeest, heb ook niet met jan en alleman 'een klik'. Ik merk wel (op school)dat iedereen drukdrukdruk met eigen kringetje bezig is, ik denk dat het lastiger is vrienden te maken dan toen we jong waren.
Als je er 'last' van hebt, moet je er wat aan doen natuurlijk, misschien is er wel een datingsite voor vriendinnen?
Maar als ik m'n buren (zonder kinderen) zo zie (en hoor) met al die mensen de hele tijd over de vloer, oppervlakkig gejoel en stompzinnige muziekjes, ik benijd ze niet, ik zit liever op de bank met mijn man en af en toe een goede vriendin.

Veel herkenning

Wij hebben ook heel weinig vrienden/kennissen. Tenminste weinig mensen die eens aankomen waaien of waar je zelf eens naar toe kan. En echte vrienden al helemaal niet.
Mij zit het wel erg dwars. Ik heb ook niet de behoefte aan een grote of oppervlakkige vriendenkring maar dit zoals het bij ons is, vind ik vreselijk.
Ondanks alle pogingen lukt het toch niet. Ik ben nu al blij als ik bij school/winkel/kerk/cursus eens iemand tegenkom waar ik een praatje mee kan maken. Dat was eerst ook niet. Dat wordt langzaam meer.

In gegroeid

Ik ben er in gegroeid. Mijn ouders hadden meer vrienden en kennissen, en ik dacht dat dat zo hoorde. Nu heb ik een man zonder vrienden. Gevolg: we hebben geen gezamenlijke vrienden. Ik heb zelf wel oude en nieuwere vriendschappen, en na een jaar of 2 ontdooien kan man daar ook een prettig gesprek mee voeren. Maar het zit hier nooit afgeladen vol.

Eerlijk gezegd heb ik daar ook geen tijd voor, ik heb veel tijd voor mezelf nodig.

Zeker de eerste 10 jaar met de kinderen waren heel hectisch. Met oude vrienden was het lastig contact houden.
Nu zie ik dat de kennissen van het schoolplein verzanden, dat ik buitengesloten word. Inderdaad, ook de bbq's en feesten in de wijk gaan om ons heen.

Maar ik vind het prima zo. Ik heb 1 goede vriendin met kinderen. Haar man is onmogelijk. Dus daar heb ik een 1 op 1 vriendschap mee. Dan nog wat losse vrienden in onze woonomgeving, en verre vrienden waar we af en toe mee mailen. Absoluut geen vriendenkring.

Het is hier wel vaker gezegd, door Tirza bijvoorbeeld. Sommige mensen hebben gewoon die rol. Ik weet niet meer welke woorden ze ervoor gebruikte, maar het kwam er in ieder geval op neer dat ze over de buitenstaander was, al haar hele leven, en dat ze dat prima vond. Zo ver ben ik ook wel. Ik noem het niet eens meer buitenstaander. Meer vrienden kan ik gewoon niet aan. En ik heb wel heel goede informele contacten met collega's bijvoorbeeld. Ik ga later gewoon vrijwilligers werk doen oid, dus de dagelijkse gesprekjes aan de pomp daar zorg ik voor.

En verder, de aloude regel, vergelijk je niet met anderen. Je kunt niet binnen kijken in hun leven, je pakt alleen dat wat je ziet en wat je zelf mist.

Maar goed, dat is hoe het voor mij heeft gewerkt. Ik ben er tevreden mee. Jij misschien niet, en dan zou ik vooral meer gaan mengen. Niet forceren.

En zo'n bbq, dat vind ik zelf ook nog steeds vervelend. Hoewel, als ik eerlijk ben, ik hoef niet eens met ze te bbq-en. Niet mijn type.

Op zich tevreden

Ik heb niet zo'n behoefte aan een intensieve vriendenkring. We hebben genoeg activiteiten met mensen, misschien daarom. Er is daardoor weinig tijd over. We komen onze vrije zondag wel door.

Vroeger had ik soms wel het idee dat dingen langs mij heen georganiseerd werden. Iedereen naar een feestje behalve ik, en zo. Maar met een man en gezin ben je nooit alleen en heb je het druk genoeg, dus valt het me denk ik niet meer op.

Wat ik nog wel merk met familie is dat ze me 'buitensluiten'. Iedereen weet dan iets behalve ik. Of ze gaan samen op vakantie zonder mij.

Herkenning

Ja, herkenning. Maar mijn eigen keuze. Ik vind het heerlijk om 'op mezelf' te zijn, heb en hou graag de controle over mijn leven, doe graag mijn eigen ding.

Ik heb wel een heleboel sociale contacten, maar het zijn stuk voor stuk mensen waar ik niet over de vloer kom en zij niet bij mij. Verder ben ik moeder van een 19-jarig zorgenkind, en dat maakt het er niet makkelijker op om sociale contacten te onderhouden.

Gezeur

als je meer sociale contacten wil dan zal je daar energie in moeten stoppen ipv zielig op een forum telkens herhalen dat je zo eenzaam bent. Je moet er zelf wat van maken.

wat langer kletsen op het schoolplein, eens echt vragen hoe het met de buurvrouw gaat, de moeder van het vriendinnetje van je kind vragen waar ze die leuke rok heeft gekocht.

Ja het is een gave, small talk, maar zodra je oprechte interesse toont (wat niet altijd small talk is) dan zal je zien dat het allemaal al wat makkelijker gaat.

Ik heb ook geen bergen vrienden maar ik zit wel komende weekenden vol met etentjes en gezelligheid. Nu we een kind hebben wat in de zomer jarig is heb ik meteen aanleiding om een feestje wat uitgebreider voor de volwassenen te doen. Wijntjes erbij, sigaretje achter de schuur stiekem roken, beetje roddelen, beetje lachen om schunnige dingen, nog harder lachen om iets wat de kinderen doen en zeggen.

joh niet klagen maar er zelf wat van maken !

Buitenkant

Annie, het is misschien goed je te realiseren dat je de buitenkant ziet. Het gras en de buren en zo: soms lijkt alles van een afstand prachtig.
Ikzelf heb het niet zo op groepsbijeenkomsten. Toevallig hebben wij hier van het weekend het jaarlijkse buurtfeest en dan kom ik ook wel, maar dat is voor mij dan voldoende.
Ik verbaas mij ook altijd een beetje over al die gezinscontacten. Er hoeft maar een scheiding te zijn of anderszins ruzie tussen individuen, en zo'n hele groep valt weer uit elkaar of wordt gesplitst. En dan kun je weer opnieuw beginnen.
Geef mij maar gewoon mijn eigen vriendenclub, mensen die mij, ongeacht wat er allemaal aan me hangt qua echtgenoot en kinderen, trouw blijven. Ja, ik ben meer iemand van één op één.
n@nny

Contact leggen

Toen mijn vriendin in Nederland kwam wonen kende ze niemand. Toch heeft ze inmiddels een leuke vriendenkring.
Hoe ik met haar in contact ben gekomen? Door de kinderen en als ik analyseer hoe zij haar contacten heeft gelegd (in de afgelopen 8 jaar dat ze hier woont) dat is toch begonnen met hulp vragen en accepteren van anderen. Niet zelf aanmodderen, maar vragen waar is dit, hoe doe je dat, zou je mij willen helpen met... De meeste mensen willen best een ander adviseren. Vervolgens was ze jarig en heeft ze gewoon een groepje uitgenodigd, mensen uit de straat, wat mensen van school. En van ieder groepje bleef wel een iemand plakken als kennis, sommigen zijn voor haar kennissen gebleven, sommige werden vrienden.
Ik ben zelf ook geen makkelijk typ qua prietpraat, maar luister maar eens goed om je heen, het eerste contact is toch vaak, goh weet jij nog een goede kapper, waar laat jij je haar altijd doen, en inderdaad, wat een leuke jas heb je aan, of heeft je kind aan, waar heb je die vandaan, enz enz.
Je hoeft ook geen ladingen vrienden te hebben, maar een paar is natuurlijk wel leuk. Ik heb ook inmiddels weer leuke extra contacten opgebouwd via facebook. Als je dingen van een ander leest dan kan je daar in real-life weer op inhaken. Goh hoe was het strand afgelopen weekend? (dat las je dan op facebook) Druk? Enz.enz...

Hmmm

Iedere keer als er zo'n draadje is, denk ik er weer over na. Ik heb ook geen bloeiend sociaal leven. Voor mij is het echter wel voldoende. Ik heb mijn werk (5 dagen), met volop in- en externe contacten. Verder een vriend waar ik eigenlijk al mijn vrije tijd mee wil doorbrengen. Mijn sociale leven is verder beperkt tot mijn ouders en zus (1-2 keer per maand), borrel en eten met collega's (2-3 keer per jaar), en af en toe een uitstapje met een moeder van school en de kinderen. Ik heb geen behoefte aan aanwaaiende vrienden, of elke week een bbq of feest. In vrienden moet je (veel) tijd steken en die heb ik gewoon niet over. Gisteren hadden we een borrel op school. Dan heb ik gelukkig wel mensen om mee te praten, maar ik ben niet zo'n vlinder als sommige andere ouders die met iederéén een praatje willen maken.

Volhouden, vooral bij verlegen mensen

Inhakend op de vorige schrijfster, denk ik aan een moeder van een klasgenootje van mijn dochter. Doodverlegen, telkens als we elkaar op straat tegenkomen eindigen we onze gesprekken met dat we snel eens moeten afspreken, maar het komt er nooit van. Van mijn kant is dat omdat "al mijn vacatures bezet zijn", ik ben niet actief op zoek naar nieuwe vriendschappen dus ben ik laks met afspreken. Van haar kant vermoed ik dat ze een Annie Alleen is, die graag met meer mensen zou willen omgaan maar op de een of andere de telefoon niet durft te pakken. Als Annie Alleen wat meer achter me aan zou zitten, zouden we vast al een speelafspraakje voor de kinderen hebben gemaakt en wie weet wat daar uit voortgekomen zou zijn, want "mijn" Annie Alleen is best een aardige vrouw.

Maar het kan ook zijn wat anderen ook zeggen: eigenlijk heb je helemaal niet zo´n behoefte aan een grote vriendenkring maar je voelt je daar ongemakkelijk onder omdat het zo hoort, lekker gezellig dingen ondernemen met anderen. Zelf heb ik dat ook heel lang van mezelf gedacht maar nu, ver in de veertig, vind ik dat ik het prima voor elkaar heb: prima evenwicht tussen vrienden en tijd voor mezelf en als ik uitbreiding zou behoeven weet ik hoe ik het moet aanpakken.

Annie zou ook naar de Ouders Online-dag kunnen gaan, wie weet wat daar voor contacten uit voortkomen.

Manda heeft gelijk

Ik vind het welliswaar geen gezeur, maar het is jammer te lezen dat het een deel van je triest maakt dat je het gevoel hebt erbij te hangen en weinig vrienden hebt en stiekum mensen te benijden die wel elk weekend volgeboekt zitten. Ik ben ook van mening dat het voor een groot deel aan jezelf ligt en de manier hoe je jezelf opstelt.
Voor mij is een praatje genoeg om contact te leggen. En dat is, zoals Manda al noemde, echt niet moeilijk, alleen moet je zelf de stoute schoenen aantrekken en het initiatief durven nemen. Zo heb ik bijvoorbeeld bij school met een wildvreemde moeder ruim een kwartier staan praten over haar prachtig gelakte teennagels en met een buurvrouw een half uur gepraat over het wel en wee van haar vuilcontainers. Heel onbenullig, maar zowel die moeder als die buurvrouw zeggen me nu gedag als ik ze tegenkom. Die moeder heeft me later gewezen op de nagellak die in de aanbieding was, de buurvrouw heeft me onlangs op de koffie uitgenodigd.
Als je verandering wilt, zul je dus zelf iets moeten ondernemen en er zijn 101 manieren om meer sociale contacten te leggen. Wordt bijvoorbeeld vrijwilliger op de club van je kinderen, op school lees-, overblijf- of luizenmoeder, zelf lid van een club of volg eindelijk die cursus wat je eigenlijk al heel lang wilde. Zumba is nog steeds in, dus neem een tienlessenkaart en hup naar de sportschool een groepsles nemen, is ook nog gezond. Wil je al heel lang afvallen, ga dan op zoek naar een plaatselijke weight watchers ofzoiets. Ga met je man op salsales ofzo,dat geeft je huwelijk misschien ook een boost, of geef je met zijn tweeën op voor een workshop koken, waarbij iedereen het gemaakte eten na afloop gezamelijk eet. Ga op een boekenclub. Geef je altijd op als er ergens ouders voor worden gevraagd, zoals bijvoorbeeld de eindschoonmaak van school, of vrijwilligers voor een schoolfeest. Ga in de commissie van het buurthuis of wijkgebouw. Of als een hond in de planning zit, of je misschien al een hond hebt, ga daarmee op opvoedcursus, spreek met uitlaten die mensen, die je elke keer tegenkomt, aan over hoe slim/ mooi/ geweldig hun hond is, wordt lid van de plaatselijke hondenclub. Zoek op hyves of facebook naar oude bekenden en onderzoek of je het contact nieuw leven kan inblazen. Sla de reunie van school eens niet over, of nog beter, organiseer een reunie. Je zult verbaast staan hoeveel contacten je daar aan over houdt. Geef een make up/ sieradenparty en nodig die leuke collega's, buurvrouwen, de juf, moeders van school uit. Allicht dat er een paar komen en het is meestal erg gezellig met die vrouwen onder elkaar. Ga naar de speeltuin, kinderboerderij met je kinderen en ga dan eens wel naast die (buur)vrouw op het bankje in de zon zitten, begin dan over het weer. Geef zelf een barbeque en nodig de mensen uit, waarvan je het tijd vindt dat ze jullie eens wat beter leren kennen. Ga kamperen, dat is geweldig voor de kinderen en als je zorgt dat je op een gezamelijk veld staat, leg je makkelijk contact met je medekampeerders. Of zeg eens gedag tegen andere Nederlanders in het hotel, je krijgt vanzelf de vraag waar je vandaan komt en hoe lang je er al verblijft. Misschien zijn het tips die je allang hebt gehad. Wat Manda zegt klopt, je moet het echt zelf doen en je best doen om je open te stellen, zodat mensen kunnen zien dat je een fantastisch mens bent. En ja, soms kom je bedrogen uit, maar soms is het juist verrassend.

Manda heeft geen gelijk

niet alleen dat, je bent ook nog eens bot.

En ook nog eens onnodig bot

wat heeft dat nou voor zin om een probleem van iemand die wat minder vaardig is op een bepaald gebied 'gezeur' te noemen?

Ik ook

Nou, je bent niet de enige hoor! Ik heb er ook last van... Heb altijd veel vrienden gehad maar door de vele verhuizingen bijna iedereen kwijt geraakt. Ben echt wel sociaal en maak makkelijk contacten maar op de één of andere manier lukt het nu niet meer goed. Had onlangs weer een 'vriendin' gevonden maar die verbrak de vriendschap om onduidelijke redenen. Nou, dan is het moeilijk weer vrolijk door te gaan. Je voelt je zo alleen, verdrietig en onzeker maar juist nu moet je dus vrolijk en gezellig zijn om nieuwe contacten te maken...
Ben onderhand al zover dat ik een afspraak met een psycholoog ga maken, ik kom er zelf niet meer uit. Alsof je in een soort van neerwaartse spiraal terecht bent gekomen, zie dat maar eens te veranderen.

Ooit lang geleden

Was ik op vakantie met een groep die voor de helft uit mensen van achter en voor de helft van voor het ijzeren gordijn bestond. De muur was net gevallen.
In de loop van de week vormden zich twee fronten, waarbij de andere kant werd beschuldigd van "gezeur". En het was over en weer even erg en hardnekkig; de eigen problemen werden als reëel ervaren, wat de andere kant aandroeg was steevast "gezeur".

Voor mij was toen duidelijk dat als je het over "zeuren" hebt je beleving gewoon te veel verschilt. In een advies-situatie en overigens ook in de opvoeding vind ik het woord "zeuren" daarom per definitie ongepast. Je vergroot de kloof terwijl je toch al verschilt kwa beleving, en je lost he-le-maal niets op. Het is een voorbeeld van jezelf op de voorgrond plaatsen, niet spiegelen, je niet in de ander verplaatsen. Jij bepaalt hoe het voor de ander is.

Pas in een situatie waarin de geadviseerde of op te voeden persoon enig zelfinzicht heeft ontwikkeld en af en toe de manier van kijken van de adviseur/opvoeder overneemt komt het woord "zeuren" om de hoek kijken. Namelijk wanneer die persoon terugvalt in oud, onfunctioneel, gedrag, en even teruggefloten moet worden. Op eigen verzoek.

Tot zover mijn bijdrage over het begrip "zeuren".

Cursus

Als je het echt een probleem vindt en je wilt er iets aan doen maar weet niet hoe, zijn er cursussen die je kunt volgen. Persoonlijke effectiviteit o.i.d. Of je zou op zoek kunnen gaan naar een coach die je daarbij begeleid. Op eigen houtje zou je kunnen proberen doelen voor jezelf te stellen, bijvoorbeeld elke dag iemand aanspreken voor een kletspraatje. Na drie kletspraatjes kun je iemand uitnodigen op de koffie Het is zoals Manda Rijn zei, je moet uit je comfortzone komen.

'zomaar' mensen aanspreken kan wel hoor

ook al je de hele week werkt.

Wat denk je van de bushalte, de supermarkt, de betaalautomaat bij de parkeergarage?
Zet wel je voelsprieten uit of iemand een praatje waardeert en ga niet al te uitgebreid je eigen verhaal vertellen.

Laatst was ik verrast dat iemand met wie ik uit mezelf niet gauw zou gaan praten een gesprek begon. Erg leuk en gevarieerd. Het was bij de bushalte.

Izar

Ja, zo zijn we allemaal meester in het verzinnen van smoesjes waarom iets niet zou kunnen. Ik wilde geen voorgeschreven opdracht geven, maar in overweging laten nemen wat haalbaar zou kunnen zijn.

In hetzelfde schuitje

bij ons is het ongeveer dezelfde situatie als bij jullie hoor. Er zijn genoeg mensen die ik aardig vind maar echt vrienden over de vloer, eigenlijk niet. En ik mis dat best wel, zeker als ik verhalen lees van andere mensen die wel veel vrienden hebben en daar allerlei dingen mee ondernemen.

Reactie annie alleen herkenbaar

nou voor mij ook herkenbaar hoor! ben echt gelukkig met mijn leven en gezin maar ook wij hebben niet elk weekend mensen over de vloer, sociaal contact is met name met familie en collega's
ik ben absoluut niet verlegen, maak heel makkelijk contact maar ik denk met name in deze tijd dat iedereen het druk druk heeft het gewoon niet makkelijk is, tref je op het schoolplein een leuke moeder dan werkt ze bv net op de dagen dat ik vrij ben, tuurlijk kan je dan in de avonden wat doen maar toch...
ik mis het ook wel hoor! maar geloof ook wel dat je aan vriendschappen moet werken en tijd investeren.

Te is niet goed

Echtgenoot is voor zijn werk dag in dag uit aan het praten en heeft daardoor als hij thuis is geen behoefte meer daaraan.

Zou zoiets bij jouw man ook kunnen spelen?

Annie

Ik zit over je bericht na te denken. Ik maak makkelijk contact en kan ze ook goed onderhouden. Als je in de buurt woont kom ik graag een keer een bakkie bij je doen. Of spreken we in de speeltuin af. Maar ik heb geen idee waar je woont.

Even terug naar bericht 1

'Zijn hier meer mensen/gezinnen die NIET omkomen in de massa's vrienden/kennissen, elke week wel een bbq hebben, regelmatig vrienden te eten krijgen, met vrienden op vakantie gaan enz.... ? '

Jazeker. Wij hebben zeer zelden vrienden te eten. Heel soms familie. Ik had me dat ooit anders voorgesteld, maar we zijn kennelijk geen zoete-inval-huis. De enige tijd waarin ik vaak eters had was toen onze oudste zoon en dochter allerlei vrienden en vriendinnen meesleepten. Maar inmiddels woont ze alweer een hele tijd op zichzelf. Zoon ook, en die heeft nog steeds een uitbundig sociaal bestaan, ook al zijn er nu twee kleintjes. Maak je wat dat betreft geen zorgen.

'Iedereen om me heen lijkt zo'n soort leven te leiden waarin er een hoop te kiezen valt uit vrienden en er een druk sociaal leven is.'

Hm, iedereen? Dat hangt van je perspectief af.

'Ik benijd die mensen stiekem een beetje, wij leven als gezin nogal op onszelf en hebben maar heel weinig vrienden en kennissen. Een deel van me vindt dat prima (ik kies er deels ook zelf voor), een ander deel van me maakt dit gegeven me toch triest. Het contact leggen gaat me ook moeizaam af en op een of andere manier lijk ik er nooit echt bij te horen en er altijd een beetje bij te hangen.'

Dat herken ik wel.
Maar als we dan naar een of andere sociale activiteit 'moeten' (vanwege werk of zo) dan moet ik echt zin maken. Een beetje oppervlakkig kletsen met vage bekenden spreekt me niet zo aan. Dan heb ik liever een een-op-een uitstapje met een goede vriendin.

'Voor de kinderen vind ik het ook jammer dat ze niet echt iets meekrijgen van vrienden van papa en mama waar je op terug kunt vallen enzo.'

Misschien doen ze het zelf wel totaal anders als ze volwassen zijn (zoals mijn zoon dus Het scheelt wat voor partner ze treffen.
Of bedoel je dat ze op jullie (nu dus helaas niet bestaande) vrienden zouden moeten kunnen terugvallen?

'Tja, hoe leg ik het uit ? 't is wat ik me om heen zie wat mij onzeker maakt. De hele buurt zit aan de bbq en wij worden niet gevraagd, is wel 'ns slikken...'

Dat herken ik niet, er zijn hier geen buurtbarbecues. Maar bij dat onzekere gevoel voel ik wel wat herkenning.

Kom je naar de volgende Ouders Online-meeting?