Eventjes graag jullie mening aub...

Nina

Zou het kunnen zijn dat je moeder afzegt omdat ze zich geen houding weet te geven tegenover je man? Kan je het haar gewoon rechtstreeks vragen? En kan je zondag niet alleen met je dochter naar het verjaardagsfeestje?

Het constante op je hoede zijn maakt doodmoe. Je moet toch in een relatie jezelf kunnen zijn zonder je altijd maar af te vragen of je de ander misschien boos maakt. Het heeft geen zin allemaal ervaringsverhalen te vertellen, iedere situatie is anders, maar echt (en dat zeg ik wel uit ervaring) je komt hier sterker uit. Nu ben je doodmoe, verlammend zeg je zelf, maar echt, echt, echt, er komt een tijd dat je weer jezelf mag zijn. De weg daar naar toe is misschien niet makkelijk, maar de tijd komt!

Overprikkeling en voorspelbaarheid

Mijn tunnelvisie uiteraard, maar ik lees dit weer met mijn autismebril op.

Misschien kun je je voorstellen dat je man extra denkenergie nodig heeft als jij dingen anders doet dan je gezegd hebt: "omdat ik met dochter met hond gaan wandelen was en ik had beslist om bij thuiskomst het beestje in de tuin los te laten".

Overgevoelig is voor geluid en overprikkeld raakt: "dat we zijn rust niet respecteerden omdat we nogal luidruchtig de trappen opliepen".

Echt, dat is hier thuis, ook met mijn kinderen een dingetje. Zoon zou naar school om te studeren voor zijn toets maar was ineens heel moe. Terwijl dochter en ik net een dagje gaan schoonmaken. Ik bespreek dat met hem en we laten hem zoveel mogelijk met rust maar vooral met het verzoek van zoon om niet naar elkaar te gaan roepen vanuit de badkamer naar de kamer maar naar elkaar toe te lopen en even zachtjes te overleggen.

Vaak is het even rekening houden echt wel mogelijk.

Inderdaad, ik heb een zus die mijn ex nog steeds niet wil zien. Mijn broers snapten toch al nooit wat er mis zou zijn aan mijn exman dus dat is geen probleem. En mijn ouders snapten, wat ik ook van het begin aan gesnapt heb, dat exman het niet express doet, hij heeft een vorm van autisme. Geen reden om hem uit beeld te vagen.

Waarom

Waarom laat je hem je dochter dit aan doen? Waarom logeert ze nog niet bij oma of een vriendin?

Jullie vorm

Dat zou mijn aanhang hier ook in verwarring kunnen brengen. Ik denk dat je nog steeds denkt dat je man dat doet om te zieken, maar hij denkt gewoon letterlijk zo.
Hij brengt het heel dwingend over en dat steekt, maar misschien kun je proberen hem iets meer te begrijpen door hem wat letterlijker te nemen en te luisteren wat hij zegt. Soms zal hij een sociaal aanvaardbare smoes gebruiken maar soms is het gewoon letterlijk zo.

pure mishandeling

Dat kind zoekt ondanks alles contact met haar vader en hij wijst haar keihard af!!!

Ook kijkt hij weg zonder te antwoorden. Dat is doodzwijgen, ofwel The Silent Treatment, wat pure psychische mishandeling is, bedoeld om jullie heel erg schuldig te laten voelen.

Hoe ver moet dit nog gaan?

Manipuleren Thera

Natuurlijk kan er een verschil zijn in het zo bedoelen en zo overkomen. Maar wat ik gezien heb, vooral bij mijn exman, is dat hij allerlei manieren verzon om toch zo ongeschonden mogelijk door het leven te komen. Hij kon gewoon niet tegen de onvoorspelbare chaos van een jong gezin. Dat, en het overlijden van zijn vader, zorgde ervoor dat hij helemaal de weg kwijtraakte. Omdat hij zijn hele leven al flink moet doorzetten om mee te komen met de 'normale' mensen werd hij een dwingende bulldozer.
Ik snapte hem eerst niet. Waarom moet je stil zijn aan tafel?
Omdat hij ook gewend is dat 'normale' mensen het maar onzin vinden wat hij echt nodig heeft, voorspelbaarheid en rust, heeft hij ook een heel repertoire van meer sociaal aanvaardbare smoezen.
Ik dacht dat je aan tafel juist sociaal moet zijn. Ieder om de beurt vertellen hoe de dag is geweest. Elkaar de schalen doorgeven. Manieren aanleren.
Maar niet alleen bij mijn exman maar ook bij mijn kinderen is het einde van de dag teveel.
Ze hebben zich de hele dag in bochten moeten wringen om mee te doen en sociaal over te komen. Dat zakt nogal in als ze thuis komen, moe en overprikkeld.
Dan wil je rust en zonder gedoe lekker eten en bijkomen. Niet nog weer eens een sociale opgave die de restjes van je energie opslurpt.

En dat kan toch? Van mij mogen ze dat gewoon vragen en aangeven wat ze nodig hebben en waar we rekening mee kunnen houden.
Ze zijn zelf ook duidelijk naar anderen wat ze nodig hebben en verschuilen zich meestal niet. En dat werkt ook goed.
Bij een enkele vreemdeling is er wel eens een handige smoes om je zin te krijgen want die kijken of ze water zien branden, maar de omgeving van mijn kinderen weet wie ze zijn. Eerlijk, doorzetters, meewerkend, beleefd, soms uit eerlijkheid te bot.
En dat kan ook grappig zijn, soms confronteren, maar dat is wie ze zijn. Gewoon.

En vooral exman houdt zich vast aan regeltjes om al te veel denkwerk te voorkomen.

Als je op straat naast elkaar loopt dan is het vanzelfsprekender dat de ouders naast elkaar lopen en als je met drie teveel het pad blokkeert dan ligt het meer voor de hand dat een kind dan achter of voor loopt.

Als je dat anders wil kost het denkwerk. En kun je dat uitleggen.
Dat gaat niet vanzelf zoals bij veel 'normale' mensen.

En dat vraagt ook begrip en aanpassing van de omstanders. Daar kun je moe van worden. Want ineens moet jezelf ook tekst en routes en routines gaan verzinnen.
Maar dan weet je wel een heel klein beetje wat iemand met autisme de hele dag loopt te doen. Noodgedwongen.

Wat ik een beetje mis is de beschermende rol van Nina

Het is natuurlijk niet perfect om in bijzijn van je kind een relletje met elkaar te krijgen, maar soms is dat dan maar zo. Vind ik.

De opmerking van vader naar dochter "Dat weet ik zo nog niet hoor, na wat je me hebt aangedaan." vind ik zo'n moment. Is hij nu helemaal!

In dit geval weet dochter dat vader en moeder het niet eens zijn met elkaar en zal het geen verrassing zijn om te merken dat moeder geen één lijn trekt met pappa. Dus waarom zou je er niets van zeggen? Meteen erbovenop springen met "Wat zeg jij nou? Doe even normaal! Ze heeft jou niets aangedaan.". Dochter moet zich gesteund voelen, maar ook beschermd. Mamma neemt het voor mij op!
Als je dit niet durft te doen, is er naar mijn mening echt iets goed mis. Dan is de vraag wát er mis kan gaan.

Opmerking

Vader is gewoon eerlijk. En doet aan egobescherming. Omdat hij niet begrijpt waar hij de hele tijd de fout ingaat schermt hijzichzelf af. En legt de verantwoordelijkheid bij de ander. Of gaat jijbakken.
Ik zou rustig zeggen: het is volwassen gedrag om je eigen emoties even weg te laten en je kind gerust te stellen dat ze op je kan rekenen. Want dat vraagt ze eigenlijk.
Ouderliefde is onvoorwaardelijk. Uitleggen.
Maar niet het conflicht verder laten escaleren door boos te worden en kanten te kiezen.

overigens

Hoe het ook verder zit (autisme of narcisme) ik ben het wel met AnneJ eens vwb tegen hem in gaan. Doe dat niet! Observeer slechts, geef wat algemene antwoorden en steun daarnaast je kind totaal. Als hij een van deze twee labels heeft, is het nutteloos tegen hem in te gaan. Bij de narcist kan het zelfs gevaarlijk zijn. Ik begrijp dat je de neiging hebt nu je eigenwaarde groeit, maar bewaar dat alsjeblieft om een eigen leven met dochter op te bouwen.

AnneJ

Vader denkt kennelijk dat hij alles kan en mag zeggen, want niemand durft iets te zeggen. Ik vind wél dat Nina een kant moet kiezen. Man zoekt het maar fijn zelf uit met zijn onvolwassen gekwetste ego-gedrag, dochter gaat nu voor. Ik zou vervolgens best duidelijk willen maken waarom ik zo gereageerd heb en vragen of ik dat begrijpelijk uitgelegd heb.

Daarbij nog

Als Nina zich nu gaat aanpassen, denkt ze straks echt dat dit én normaal én haar schuld is.
Ik vind het niet gezond jezelf zo te veranderen en aanpassen, opdat de ander zn zin krijgt en je jezelf kwijtraakt.
Naar kinderen vind ik dat een ander verhaal.

Wat je me hebt aangedaan

Precies de woorden van mijn moeder. En wat had ik haar aangedaan? Mijn vwo-diploma gehaald. Maar niet met de spectaculaire cijfers die ze had verwacht (en die ik met een beetje meer inzet waarschijnlijk ook best had kunnen halen, maar ja, puber...). En ik gebruikte make-up (gruwel) en ik had een vriendje dat niet goed genoeg was en niet meer welkom was bij ons thuis. Tot op heden is onbekend waarom. En het is ook niet waar, volgens mijn moeder. Heb ik allemaal verzonnen. En als ik een beetje beter had geluisterd, een beter kind was geweest, dan had ze ook geen ruzie hoeven hebben met mijn vader. Die vond dat ik als puber best te pruimen was, en gehoorzaam, en braaf (nooit gerookt, gedronken of drugs gebruikt). Maar blijkbaar heb ik mijn moeder dus een hoop aangedaan. En weet je, als puber geloof je dat. Geloof je dat je slecht en naar bent en de reden voor de ruzies tussen je ouders. En daar heb je dan als je bijna 50 bent nog dagelijks last van.

Dus Nina, ook al is er iets anders aan de hand dan narcisme, ook al is het autisme of nog iets anders, of niets, en ook al kan je man er nog zo niks aan doen, voor je dochter is dit zó destructief. Breng haar alsjeblieft ergens onder tot 1 augustus. Tot je een beetje een beeld hebt van wat er aan de hand is, en of je man bereid is ook naar zichzelf te kijken.

AnneJ

Het kan heel goed zijn dat je gelijk hebt en dat de man van Nina het niet kan helpen. En ik vind ook dat hij een kans moet krijgen om dingen uit te zoeken en (eventueel) te veranderen. Maar ik maak me zoveel zorgen om de dochter van Nina. Die raakt gewoon beschadigd hierdoor en dat draagt ze haar hele leven mee. Dus ik vind dat zij uit deze situatie gehaald moet worden. Zo snel mogelijk.

gek

ik word gek, ik weet het gewoon niet meer.
volgens mij heeft hij wat van beide: autistisch en ook manipulatief/narcist.
kan soms zo dominant uit de hoek komen.
gisteren ook, vraagt hij iets aan de dochter, dochter begrijpt het niet goed en doet eerst iets anders voor ze zijn bevelen opvolgt. Hij roept dan 'waarom doe je toch niet gewoon wat ik vraag'. Maar mag een kind dan niet zelf een volgorde van uitvoeren bepalen? Volgens mij kan ze zich nooit ontplooien/ontwikkelen op die manier.

nee het doet er niet toe, red je dochter!

Nina: Ook al denk ik dat het narcisme is het doet er nu niet toe, je dochter moet daar weg, dat ben ik met bovenstaande mensen eens.

Anderen: het maakt wel uit of het narcisme is voor het begrip wat je voor Nina kunt hebben: als het zo is, is haar eigenwaarde jarenlang semi bewust onderuit gehaald en is het heel moeilijk ergens energie vandaan te halen. Narcisten leven op het zelf van anderen onderuit halen, dat zie je hem ook doen met de dochter. Dus ik wil Nina niet te hard vallen want ik begrijp hoe murw ze kan zijn. Neemt niet weg dat ik ook vind dat er NU gehandeld moet worden omwille van dochter

stop met je steeds opnieuw te verbijsteren

maar ga handelen

zondag

zondag gaan we dus samen naar dat verjaardagsfeestje, probleem is dat ik mijn moeder al te veel in vertrouwen genomen heb en mijn broer weet het ook. die 2 zijn echt boos op hem, te meer omdat mijn moeder vindt dat haar kleindochter nooit wat mag, als oma wat vraagt aan haar kleindochter zegt ze steeds 'nee dat mag niet van papa'. ze ziet ook dat als wij samen in de auto zitten, hij me zegt waar ik mag parkeren enzovoort, anders wordt hij boos.

ach Pennestreek

wat ontzettend naar voor je, dat gedrag van je moeder. En wat ontzettend herkenbaar. Ook het gaslichten: als je haar er op aan wil spreken heb jij "veel fantasie'. En mijn moeder was dan zielig. Zo'n ontkenning van je persoon. bijna 60 en nog last van
Nina echt, kies voor je dochter

@ Mari

ja inderdaad, ben lam geslagen. Ik zoek nog uit hoe ik hier uitgeraak.
dit is niet een situatie van een week, maar van meerdere jaren. het wordt me nu pas allemaal duidelijk wat hier al jaren aan het gebeuren is.
man weet zelfs nog niet dat dochter zich een tweede keer verwondt heeft, ik bescherm hem anders stort hij in, maar eigenlijk zou hij het moeten weten, maar dan verraad ik mijn meisje die me in vertrouwen nam.
ik denk dat ik straks eens een serieus gesprek met hem zal hebben over hoe IK vind dat de vork aan de steel zit.
want ook het feit dat ik moet zeggen van hem dat ik hem vanaf nu 100% zal steunen in wat hij doet en zegt tegen haar, zint me TOTAAL niet. Ik zal dat nooit zeggen en daar is hij niet blij mee, dat zei hij me vlakaf.

Schadeloos

Het gedrag van vader is schadelijk voor de dochter. Toch helpt het enorm als moeder het wel kan uitleggen en kan sturen.
Ik wist het niet, maar ik denk nog weleens, als iemand me dat veel eerder had uitgelegd hadden we misschien niet uit elkaar gehoeven.
Aan de andere kant heeft me dat ook veel kopzorgen gescheeld. En heeft exman daar meer rust voor teruggekregen. Naast een hoop onzekerheid als alleenstaande.
Maar daarom zijn we nog steeds wel bij hem betrokken.
Natuurlijk heeft het effect op kinderen. Mijn zoon kan het nu prima handelen.
Maar dochter vraagt zich nu soms af of ze haar vader een tijdje niet wil zien.
Want ze kan zich er nog steeds moeilijk tegen verweren ook al moedigen we haar aan om voor zichzelf op te komen en uit te leggen dat vader niet overal over gaat maar dat ze eigen keuzes maakt. En dat hij het vooral over zichzelf heeft, het gaat niet over haar.
Soms lukt het wel, maar het blijft een hele inspanning.

Maar Nina

Waarom blijf je nog? Hij mishandelt je dochter geestelijk, het meisje verwondt zichzelf. Dit gaat niet meer. Je bent murw maar het moet van jou komen, uitrusten hiervan kan later.

Ga desnoods tijdelijk. Zet gewoon de stap, echt dan gaat alles beter, dan kan jij ook meer energie en zelfwaarde krijgen en dat zal in alles gespiegeld worden. Handel niet uit angst voor hem maar uit liefde voor je dochter en je zelf

AnneJ

Maar voor het duidelijk is wat er precies aan de hand is, zijn we (ze) wel even verder. Mijn vader nam het wel voor me op hoor, soms, maar meestal was zijn reactie als ik weer eens in tranen was dat ‘mijn moeder het niet zo rot bedoelde’. Dat was ook zo, en ik weet ook heus wel dat het haar manier was om te zorgen dat ik goed terecht zou komen (maar dat moest en moet dan wel op haar manier) en ik weet dat ze op haar manier van me houdt (en ik van haar), maar ondertussen werd ik er wel door beschadigd. Weten waar iets vandaan komt betekent niet automatisch dat het dan niet kwetst.
En daarbij, het meisje heeft zichzelf al gesneden, er is al schade, psychisch en fysiek. Daar moet nu wat aan gedaan worden. En dan hoeft Nina heus niet meteen de scheiding in te zetten. Zoals je weet ben ik erg van de tweede (en derde en vierde) kansen, maar om nou die man een tweede kans te geven als vader moet hij echt zijn gedrag kunnen aanpassen. Of moeten er vergaande afspraken over het opvoeden worden gemaakt. En dat kost tijd. Naar mijn idee moeten Nina en dochter nu dus wel weg daar, vooral dochter, en dan kan vandaaruit gekeken worden of en wat er nog te redden of repareren valt.

O zeker Pennestreek

Ik zie dat Nina het niet goed kan bedenken maar ik zou zeker in dit stadium zorgen dat dochter niet alleen is met vader. Ergens anders logeren, al is het maar door de week. Meenemen naar het werk. Maar ook dat kan lastig zijn. Een te oude moeder, familie die ook niet snapt waar het over gaat.
Hebben ze in Belgie geen dagkampen waar een kind elke dag heen kan? Dan ben je er s'avonds toch bij. Desnoods gaat ze met jou de deur uit en komt terug via jou werk, niet alleen.

Nina

Ik zit steeds te denken over die opmerking van je dochter: papa je bent toch mijn vriend. Hoe rreageerde ze na het antwoord? Ze is zich volgens wat je vertelt bewust van de verkeerde houding van haar vader. Ze heeft gezegd dat ze bang was dat jij aan het terugkrabbelen was. Ze heeft op school gesprekken gehad. Kan het ook zijn dat het in plaats van 'pleasend' bedoeld, bedoeld was om haar vader te testen? Als dat zo is, dan is dat een goed teken, want dan is ze aan het nadenken en niet alleen maar aan het omkomen in emoties en verkeerde afhankelijkheid. Maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is.

AnneJ (ot)

Je pleit er voor dat man van Nina nog een kans moet krijgen. Dat begrijp ik als je van het autisme perspectief uitgaat. Maar om een persoonlijke vraag te stellen (begrijp ook als je die niet wilt beantwoorden): jij en je man hebben het toch ook niet gered? Of zie je autisten in je omgeving die wel leerbaar blijken? Ook zodanig dat er een psycho-dynamiek en empathie ontstaat en dat niet iedereen in de omgeving er altijd rekening mee dient te houden?