Eventjes graag jullie mening aub...

maar Flanagan

waar moeten die veranderingen dan vandaan komen? Zoals jij het stelt blijft ze in de tang van zijn construct. Ik ben wel met je eens dat weggaan als ze echt langdurig zicht heeft op een verblijfplaats beter is hoor. Het bevreemdt wat je over deze situatie zegt
En zoals je over die arts schrijft: het is zoals toen ik bij een opvanghuis van mishandelde vrouwen vaak hoorde als wij voorlichting over mishandeling ging geven: maar manlief is toch gerespecteerd, is het niet gewoon echtelijke ruzie? Eerder schreef ja al dat dochter (11 jaar oud) toch ook een puber is en wel niet makkelijk zal zijn met haar weerwoordjes. Het meisje wordt mishandeld en snijdt zich!

AnneJ

Uiteraard zijn dat keuzes voor Nina zelf, maar mijn indruk is dat je haar wel die kant op adviseert.

ja Kaaskopje

flanagan : De echtgenoot is docent, dan is het voor een huisarts moeilijk te geloven dat zijn vrouw te maken heeft met een ‘narcist’. ==="
Okay, maar wat is je idee over narcisten dan? De president van het meest invloedrijke land terwijl wereld is narcist. (volgens deskundigen) . Er zijn artsen die narcist zijn, wetenschappers, kerkleiders, wereldleiders, maar een docent kan geen narcist zijn?
Nou denk ik wel dat het te veel van huisartsen gevraagd is situaties op de juiste merites te beoordelen. Maar je onthouden van commentaar en doorverwijzen naar de juiste mensen/ instanties zou dan op zijn plaats zijn.
Een huisarts is een generalist op medisch dus fysiek gebied. Niet meer dan dat. Maar een praktijkondersteuner met een gedegen kennis van de sociale kaart kan natuurlijk heel nuttig zijn

Mari,

Goed mogelijk dat Nina en haar man voor een paar stevige discussies staan. Alleen zijn die noodzakelijk. Belangrijk dat Nina dat voor ogen houdt voor een blijvende verandering. Ook belangrijk dat hun kind daarvan geen getuige is.
Als Nina dat eng of moeilijk vindt deze autoritaire man te spreken, zal ze toch hulp van haar familie moeten inschakelen.

Tussen de regels door

@Mari, lukt het je tussen de regels door te lezen?
Ik wil het beschaafd houden en beschrijf het als stevige discussies terwijl bij mij eigenlijk de beelden van borden die door de kamer vliegen, opdoemen. Maar dat wil ik niet zo beschrijven omdat dergelijk scenario Nina ontmoedigen voor zichzelf op te komen.

Met één weekje weg kan je de vader ook het idee geven dat het eigenlijk wel meevalt.
Als het echt aan hem lag, zou ze niet meer terug komen.

Je vergist je in het bericht over de huisarts; ik zeg niet dat in het met de huisarts eens ben. Ik geef aan dat het voor een huisarts moeilijk is om binnen 10min. een juist beeld te vormen van de situatie. Daar snijdt een huisarts niet aan, die wilt eerst aantoonbare feiten op tafel hebben. Ik wil niet downtalken. Dat maak jij ervan.
Het is altijd belangrijk te weten uit welke hoek je tegenstand kan krijgen.

Ja, dochter sneed zich twee maal. Maar acties/ reacties van de dochter is niet het echte probleem; de verstandhouding tussen de ouders moet anders. Zolang die niet verandert, ziet hij dochter waarschijnlijk als aanstichter en is zij de pineut.

Flanagan

Tja ik heb geen zin om tussen de regels door te moeten lezen. Ik heb al twee keer gezegd dat ik met je eens ben dat een langere termijn oplossing beter is. Niet tussen de regels maar gewoon zwart op wit. Maar je blijft maar doorgaan over dat weekje.
Ja wel hoor je downtalkt wel. Je noemt dat ' het beschaafd houden' maar wie houdt het niet beschaafd hier? Waarom noem je iets een stevige discussie als het om mishandeling gaat. Van de huisarts zou je ook kunnen zeggen dat hij/zij zich geen oordeel aan dient te meten over de toedracht van het gebeuren (want nu begrijp ik dat je vindt dat hij/zij dat niet kan) maar hij/zij deed het wel en dan zeg je iets van ' ach ja die man is docent dus ja arts kan zich daar geen oordeel over vormen'. Ben ik met je eens maar geef dan ook geen oordeel
Bovendien draai je: eerst zeg je: dit is een probleem tussen twee koppige mensen (dus een pubermeisje van 11 en haar vader) Nu zeg je: ja ze snijdt zich wel maar is niet het probleem.

Enfin, net als ik vroeger tegenkwam als medewerker van een opvanghuis, willen veel mensen situaties waar een van volwassen partijen mishandeld / gemanipuleerd zien als een probleem tussen die twee mensen. Ik denk dat jij ook zo denkt. Ik zelf denk dat Nina zeker op den duur bij zichzelf te rade mag gaan wat het in haar persoonlijkheid is dat zich zo ' in de luren' laat leggen al jaren lang, en erger ook haar dochter. Ik ben alleen ook van mening, alles hier gelezen hebbende, dat dat binnen de situatie zoals dat nu is ondoenlijk is. Ze heeft eerst meer afstand, eigenwaarde en energie nodig.

Voor de derde keer: ik ben het met je eens dat een lange termijn oplossing of zich daar op het beste is. En wellicht beter dan alleen een weekje weg. Maar als man hiervan helemaal op tilt zou slaan, weet je ook meteen waar je aan toe bent. Een volwassen vrouw moet een weekje weg kunnen met haar dochter. Toegeven aan de angst dat hij op tilt slaat, is toegeven aan de terreur. Maar, voor de vierde maal: ik ben het met je eens dat veiligheid voorop staat. Dus... als deze angst er is, is het des te meer reden voor Nina om zo snel mogelijk zich aan deze situatie te onttrekken.

Ik vind: man van Nina is niet slecht, maar ik vermoed dat hij ziek is. Laten we zijn handicap/ ziekte/ stoornis niet voor de helft op Nina af wentelen. Dan draag je bij aan het probleem en houdt je ieder te lang in een toxische situatie waar aparte hulp nodig zou zijn

Flanagsn

De verstandhouding tussen de ouders moet inderdaad anders. Net als Mari verbaasde ik me ook over je vorige reactie. Ik vind je benadering niet echt een opsteker voor de eigenwaarde van Nina.

"Belangrijk dat Nina dat voor ogen houdt voor een blijvende verandering"===

Hoezo moet Nina dat voor ogen houden? Haar man is het probleem.

"Als Nina dat eng of moeilijk vindt deze autoritaire man te spreken, zal ze toch hulp van haar familie moeten inschakelen."

Zo praat je over een jong kind. Nina is een volwassen vrouw die geen normaal gesprek kan voeren met de man waar ze mee is getrouwd. Alleen al het idee dat ze een gesprek eng zou kunnen vinden, met haar eigen man dus, is genoeg om dit anders te benaderen. Hoe kun je onder vier ogen een gesprek voeren wat heftig kan verlopen als je bang bent voor de gevolgen? Hoezo zou de aanwezigheid van familie dit gesprek mogelijk kunnen maken? Dat is nog bedreigender voor de man. Een totale afgang, hoe denk je dat de sfeer erna in huis is? En hoezo denk je dat dit ooit zal resulteren in een blijvende verandering? Ik ben niet zo positief.

Om eerlijk te zijn? Ik denk dat Nina in een keer moet vertrekken. "Man, ik heb woonruimte gevonden, daar ga ik vandaag met dochter heen. Van daaruit gaan we kijken hoe het verder moet". Dát gesprek kan ze het beste met familie of in ieder geval derden doen. Niet alleen.

Dit kan financieel lastig zijn, dus ik hoop dat het kan. Maar ik denk dat Nina en dochter beter op een houtje kunnen bijten dan langer bij deze man te blijven. In ieder geval zolang hij is zoals hij is.

Nina,

Larissa gaf het ook al eerder aan dat je sterker werd, feller, daadkrachtiger.
Lees de link. Ik denk dat je in staat bent om niet door het stof te gaan kruipen.
Dat bedoelde ik met de veranderingen; veranderingen bij jezelf.
Blijf onaantastbaar, zo help je je dochter ook.
Je bent feller geworden, laat jezelf niet opzij zetten.

https://denarcist.nl/hoe-ga-ik-om-met-een-narcist

Hoi

Bedankt iedereen voor de steun. En bedankt aan die ene persoon om me via de beheerders van het forum te contacteren en een plaatsje om even te verblijven aan te bieden. Ik kan hier helaas niet meteen op ingaan.
Vandaag waren we op een verjaardagsfeestje. Dochter werd gevraagd om badpak mee te brengen omdat ze een klein zwembadje in de tuin hadden. Dochter vroeg aan nonkel na een tijdje of ze al in zwembad mochten. Waarop ze van pa een hele preek kreeg dat ze erg ongeduldig was en dat hij vond dat ik er ook al helemaal niets op zei. Ik vind dat het kind niets fout deed. Of wel? Ik zie het niet meer. Hij geeft me dan zo'n gevoel dat er wat mis is met mij. Resultaat: de fun was eraf voor het kind.
Tweede voorbeeld, hij vindt dat hij en ik te weinig dingen samen doen. Daarom stelde hij voor dat hij en ik morgen eens samen kunnen gaan zwemmen en dat dochter dan terwijl gerust even alleen kan thuisblijven. Is het raar van mij dat er iets in mij zegt dat hier iets niet juist is?
Ik denk dat wij eind augustus gewoon niet halen...

Nina

Je verhaal over het zwemmen is weer zo'n teken van verbazing en verbijstering. Het doet me denken aan een vriendin van me wier man (zwaar) alcoholist was. Echt een alcoholist van om negen uur in de ochtend aan de whiskey zitten en dan de hele dag doordrinken. En dat elke dag. Maar zij verbaasde zich elke dag opnieuw dat hij toch niet aan zijn kinderen en gezin en aan haar dacht. Natuurlijk zeiden wij "maar hij is ziek lieverd, zie dat dan, neem daar maatregelen op, je moet hem niet serieus nemen, hij is zwaar ziek". Maar zij bleef maar aan ons vragen 'het is toch niet normaal dat hij niet aan ons denkt". Ze wilde het niet zien

Bij jouw man ligt het natuurlijk anders dan bij bovenstaande man. Maar naar aanleiding van wat je heb geschreven allemaal in dit draadje, is een ieder het er over eens: deze man heeft een twist in zich, functioneert (sociaal) niet normaal empathisch of wederkerig, stelt onmogelijke eisen, heeft onmogelijke denkbeelden. Deze man is ziek of heeft een enorme knik opgelopen ergens. Of heeft een stoornis in het autistisch of narcistisch continuum.

Toch blijf jij je maar verbazen over zijn gedrag. Ik begrijp dat, ik doe dat nog steeds over mijn moeder en ook over ex-partner, beiden gediagnosticeerd als een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebbend. Dat komt omdat ze soms ook zo normaal konden doen. En je wilt iemand serieus nemen als mens en het voordeel van de twijfel geven....
Al was het alleen maar omdat er dan ook verbetering mogelijk is.

Alleen jouw goedwillendheid en verbijstering pakt zo uit dat de toxische relatie alleen maar verlengd en verdiept wordt. En dat is nadelig met name voor je dochter.

Hoe hij zich gedraagt, is niet normaal. En van binnen weet je dat denk ik wel. Focus je niet meer op die details, maar op deze situatie ten goede keren. Als je het nu doet, krijgt je dochter meer kans op eigenwaarde mee die door haar vader in de loop der jaren is afgebroken.

Nina

Hoe is het nu?

Als het nodig is...

Ik lees alweer een tijdje mee zonder te antwoorden. Mijn mening en advies is en blijft: Haal je dochter zo snel mogelijk uit de situatie weg!!

Mijn aanbod staat ook nog steeds.

pfft

Hallo

ik meld me weer even. We hadden dus gezegd om het tot eind augustus een kans te geven. Maar vorige week laaide een discussie hoog op. Ik wil graag dingen uit het verleden, dingen die gebeurd zijn, bespreken, anders is er volgens mij geen toekomst. Dat wil hij dus niet, hij zegt telkens 'laat ons gewoon verder doen'. Bij mij lukt dat niet. Enfin, lang verhaal kort, er komt weer zo'n discussie aan, ik zeg dat hij al veel dingen beknot heeft voor ons en toen riep hij 'ja, wat wil je dan, door dat te zeggen maak je me helemaal kapot'. Waarop hij begint te huilen en naar boven rent. Hij sprak zelfs over zelfmoord...
Daarna ging het een tijdje beter, maar ik heb moeite om normaal te doen tegen hem. Als we met ons drietjes een wandeling doen, wordt hij kribbig als ik meer met dochter praat dan met hem. Mijn dochter en ik hebben ook zo'n ritueeltje 'ik laat haar dagelijks een oud liedje horen'. Zij vindt dat super, ik ook. Hij vindt het dan triest voor zichzelf dat ik die sterke band met haar heb, is duidelijk jaloers.
Vorige week zaten we met ons 3 in de auto, hoor ik plots zo'n liedje dat dochter en ik graag horen, ik zet het luider, hij zegt dat hij het vreselijk vindt en vraagt me om het uit te zetten. Wat ik dus weigerde, we genoten net zo van dat liedje. Wel, meneer heeft dan de hele rit niet meer tegen ons gesproken. Hij is zo onverdraagzaam. Ik bedoel, ik hoor ook sommige liedjes niet graag, maar als ik weet dat iemand dat graag hoor, zwijg ik.
Gisteren moesten we ergens naartoe met de auto, de hond was mee maar die was de hele tijd lastig. Stapt hij uit de wagen en snauwt man ons toe dat dit de laatste keer is dat hij ergens met ons naartoe gaat. Dit alleen omdat hond lastig was. Soms denk ik, het gaat goed, maar dan met zo'n opmerking maakt hij een hele dag kapot voor mij persoonlijk. Deze morgen was hij dan weer kribbig omdat dochter niet op tijd aan de ontbijttafel zat (logisch, ze moest eerst de hond nog uitlaten). En dat zijn dan telkens lange discussies...
Komt dit ooit nog goed...

@ Ook zo

bedankt voor je aanbod.
Helaas kan ik mijn meisje nooit 100% uit deze situatie halen... Anders was ik al lang weg, het is door haar dat ik twijfel...

Stop met vechten Nina

Ik begrijp dat je tegen hem in wil gaan na al die tijden controlegedrag van hem maar het heeft geen zin. Het kost je energie en als ik het zo hoor trekt hij weer een nieuwe manipulatieve techniek uit de kast waarbij hij het middelpunt is. Als je dan toch niet direct weggaat, ga dan 'grey rock': nergens op reageren, je kind in de luwte houden. Zoek er maar op bij google en youtube. Overigens denk ik dat hij ook wanhopig is en lijdt omdat hij alles in een ziet zakken. Maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Maar alles komt wel doordat hij niet normaal functioneert. Alleen kan hij dat zelf niet zien. Stop met proberen hem daarvan te overtuigen.
Je dochter is elf. Hier in Nederland worden kinderen gehoord bij een scheiding over bij welke ouder ze kunnen wonen. Ik ben zelf erg voor elkaar niet afvallen maar op een goed moment kan je haar toch uit gaan leggen hoe dingen in elkaar zitten? Zonder hem af te vallen maar benadrukken dat het haar schuld niet is en dat ze mag kiezen hoe ze hem wil zien. sterkte

ongeloof

Nina, ik zie en hoor je nog steeds zoeken naar begrip dat hoe hij reageert niet normaal is. Maar dat weten we! Het is niet normaal, maar alleen hij ziet dat niet. En je moet stoppen met hem te overtuigen dat jij gelijk hebt. Dat zal hij nooit accepteren.
Mijn aanbod geldt nog steeds. Je bent deze zomer van harte welkom en heb ruimte genoeg over nu alle kinderen uit eigen buitenshuis vakantie plannen hebben. Het is niet voor eeuwig, het is niet dat er dan nooit meer een weg terug is, je bent er even tussenuit. Daarna zie je wel. Ga je gewoon terug, dat zeg je je man ook. Ik ben een paar dagen er tussenuit met onze dochter en dan en dan ben ik weer terug. En dan zie je wel.
Raakt hij in paniek, boos? Roept hij dat hij bang is dat je naam iemand gaat die hem gaat zwart maken en die in jouw kamp zit? Ga dan stiekum. Zeker als hij t laatste doet, dan weet hij drommels goed dat hij fout is. En dreigen met zelfmoord is chantage, en dan van het ergste soort. Als hij t nog een keer zegt, dan zeg je dat je direct de dokter of de crisisdienst belt. En doen.

Uitleggen

Ik ben bang dat Nina het zelf nog niet goed snapt. Dat kwartje moet nog vallen.

Ik hoef hier thuis, en zeker in de auto, ook niet de radio omhoog te zetten omdat er een leuk nummertje is. Zeker niet in tijden van stress. Dan is er direct stress en overprikkeling.
Maar mijn kinderen hebben er zelf ook last van. Dus leuk een oud nummertje samen zingen zat er al niet in.

Uitpraten met iemand die toch al last heeft van een te groot kwetsbaar ego en een leven lang negatieve reacties op zijn gedrag of onbegrijpelijke incidenten, jaagt alleen de angst aan.

Allerlei dingen die voor jou 'normaal' zijn zijn het niet voor deze man. En dat bedoel ik niet negatief maar feitelijk.

Chantage en gedoe

Praten over zelfmoord is chantage, iemand die er over praat cq die ermee dreigt tenzij jij verandert zal nooit echt zelfmoord willen plegen.

Je man is volwassen en verantwoordelijk voor zijn eigen leven.
Het aankaarten en constructief willen bespreken van problemen die jij ervaart (ongeacht of hij ze ook zo ervaart) is gedrag wat in geen geval destructief is voor je man of voor je relatie.
Als je man dit wel als destructief ervaart, ligt dat aan hem en aan hem alleen. Hij zal hiermee om moeten leren gaan.
Laat je geen schuldgevoel aanpraten.

Het kan zijn dat je man jaloers is op de goede band tussen moeder en dochter.
Allereerst zal hij jullie moeten gunnen dat je een goede band hebt, daar is namelijk niets mis mee.
Je kunt hem helpen om zelf een goede band met zijn dochter te ontwikkelen, kijken wat zij graag samen doen, hem vertellen dat vader en moeder andere personen zijn met andere hobby's en andere dingen die ze belangrijk vinden. Hij moet zelf een goede band met zijn dochter ontwikkelen en daarvoor zal hij zelf dingen met haar moeten doen. Regelmatig een kopje thee drinken en kijken (zonder oordelen) hoe het bij haar gaat, hoe haar dag was. Regelmatig samen afwassen. Regelmatig samen de hond uitlaten. Gewoon interesse hebben en iets doen wat je allebei leuk vindt.

Als jij nog met hem door wil, mag hij in zijn handjes knijpen en heel hard gaan werken.
Als jij niet meer met hem door wil, ga dan zorgen dat je zo snel mogelijk de knoop doorhakt en dan ook met dochter weg bent.

Chantage

Als iemand met zelfmoord dreigt, mag je 112 bellen. Dat is een een levensbedreigende situatie, daar is het voor. Dit zijn de woorden van mijn Belgische huisarts. Dus ook als je denkt dat het enkel chanage is.
Dus vraag hem of hij het meent, zegt hij ja, dan bel je 112. Zo laat jij zien dat je 1) goed voor hem zorgt en 2) niet over je heen laat lopen.

Been there, done that.

Geen twijfel

"Helaas kan ik mijn meisje nooit 100% uit deze situatie halen... Anders was ik al lang weg, het is door haar dat ik twijfel..."

Gaat het je echt om haar? Echt? Dan mag je helemaal niet meer twijfelen en vertrek je. Hij mishandelt haar, hij maakt haar kapot, en jou erbij. Met deze verhalen achter de hand krijgt hij zijn dochter nog maar heel weinig te zien. Alsjeblieft, zorg voor je dochter, ga!!

Alsjeblieft Nina, maak niet dezelfde fout die ik gemaakt heb, leer van de ervaringsdeskundigen hier.

Eens met mijn voorgangers, de grey rock is een heel goede methode. Verdiep je er eens in. Geen strijd maar (al dan niet gespeelde) onverschilligheid en ondertussen je eigen ding doen. Ik gebruik dat nog steeds bij mijn ex en weet je wat? Inmiddels kunnen we daardoor weer best aardig door één deur. Eventjes maar, dat wel, daarna begint zijn oude gedrag weer door te komen en dat verdraag ik niet. Maar dat is genoeg voor een votte overdracht van de kinderen.

ik wil

ik wil gewoon gelukkig zijn zonder steeds te denken 'o nee, wat heb ik nu weer verkeerd gezegd of gedaan'. 's Avonds na mijn werk geniet ik ervan om een wandeling te maken met de hond. Gewoonlijk doen de dochter en ik dat samen. De laatste tijd zegt hij 'ze kan toch alleen gaan wandelen, jij kan toch bij mij blijven en wat praten met me'. Ik vind dat een vreemde reactie ja. Ik wil gewoon kunnen doen en laten wanneer ik het wil. Toen ik de muziek luider gezet had, zat hij echt te wachten op een excuus. Ik zei dat hij op zijn kop mocht gaan staan. Ik heb soms het gevoel dat ik zijn bezit ben. Als ik nadenk over mijn leven dan is op dit moment het leukste moment in mijn week het moment dat hij gaan sporten is. Dat is toch niet normaal. Ik moet precies altijd op mijn hoede zijn.

Nina!

Denk of hoop je dat hij gaat veranderen?
Eerlijk gezegd moest ik wel zuchten bij je laatste bericht. Zoveel mensen zeggen: Nina houd op je te verbazen, verbijsteren, zijn gedrag te verklaren of medestanders te zoeken dat het toch niet normaal is wat hij doet.
\
Die medestanders heb je: wat ieders eigen interpretatie van zijn gedrag ook is, volgens mij is de algemene mening: deze man functioneert niet normaal. En zodanig pathologisch dat het schadelijk is voor zijn dochter.

Maar ik heb het gevoel dat je zo lam bent dat je wacht tot hij verandert. Hij gaat dat niet doen. Zeker niet in de huidige toestand en met wat je nu schrijft qua huilen en zelfmoord dreigen etc. Het wordt er ws alleen maar erger op. De deuk zit te diep om het binnen jullie situatie te verwachten. Heel misschien juist als hij de schok krijgt dat jullie weg zijn om hem

En al die tijd lijdt je dochter eronder. Red haar. Wees niet bang voor hem. Je moet je kind redden nu. Ga grey rock en bereid dingen voor. Echt HIJ VERANDERT NIET!

Nina

Ik ga nu even heel streng reageren.

Wat jij nu doet is, kort door de bocht samen gevat, telkens weer "zie je wel, hij doet het weer!" roepen. Maar we wéten het al, Nina! We geloven je! We bevestigen dat zijn gedrag niet normaal is en heel schadelijk voor je dochter, maar je blijft stokstijf stil zitten en doet niets anders dan telkens opnieuw roepen: "Kijk, kijk, hij doet het weer!"

Met telkens opnieuw zijn gedrag benoemen kom je nergens.

Accepteer zijn gedrag, klaag er niet meer over. Hij zal niet veranderen en je dochter zal er onder blijven lijden.

Of onderneem stappen. Je hebt al van meerdere mensen gehoord hoe. Grey rock bijvoorbeeld. Of je dochter uit logeren sturen zodat ze bij kan komen. Of scheiden. Enfin, lees alle reacties nog eens terug.

Maar stop met het gedrag van "kijk eens, hij doet het weer!" en maak een keuze: accepteren of handelen. Want op deze manier kom je niet verder.

nog even dit

Het advies van OokZo in #445 vind ik goud waard en wil ik hier graag nog eens neerzetten:

"Als iemand met zelfmoord dreigt, mag je 112 bellen. Dat is een een levensbedreigende situatie, daar is het voor. Dit zijn de woorden van mijn Belgische huisarts. Dus ook als je denkt dat het enkel chanage is.
Dus vraag hem of hij het meent, zegt hij ja, dan bel je 112. Zo laat jij zien dat je 1) goed voor hem zorgt en 2) niet over je heen laat lopen."

Doen!!!

Huisarts

Nina,,volgens mij heb jij deze vraag nog niet beantwoord (of heb ik dat gemist?):

Wat zei de huisarts nou over de situatie met je man en het snijden van je dochter?

Nou ben ik bang dat jouw huisarts daar te laconiek over heeft gedaan.

Maar ik hoop toch zo dat jij zelf ziet dat de situatie van je dochter echt ernstig is en ACTIE VAN JOU (!) verlangt. Realiseer je dat?

Wat is je plan?
Wachten tot eind augustus? Waar wacht je dan op?
En wat ga je dan doen?

Wat heb je al concreet aan voorbereidingen getroffen?