Eventjes graag jullie mening aub...

Bovendien

Bemoeiden ze zich niet met de opvoeding van de kinderen. Laat staan huiswerkbegeleiding.

Mari

Los van mijn eigen gevoel over man-van door dit draadje heeft Nina zelf gerept over ass. (of iig dat haar man dat zo noemde)
Ik zou niet weten wat er handig aan is die info te skippen.

En toch

Is het heel belangrijk onderscheid te maken tussen ass en een persoonlijkheidsstoornis.
Mensen met ass leven doorgaans in een niet autisme vriendelijke wereld. Door hun gebrek aan aanpassingsmogelijkheden kunnen (!) ze daar narcistisch gedrag door gaan vertonen.
Uiterlijk gezien zie je het verschil nauwelijks met een 'echte narcist'.

En als de mismatching met omgeving (en dat speelt al snel bij ass uiteraard) maar lang en heftig genoeg duurt dan schaadt dat uiteindelijk natuurlijk de persoonlijkheid van die persoon en kan er ook narcisme ontstaan, hoewel het in wezen eigenlijk een heel ander iets is.

(Maar ook de narcist is een beschadigd mens)

Ookzo

Wat ontzettend lief

Sop en kool

Zoon wil ook nog wel eens in de debatmode staan over zes keer niets.
Dan zeg ik: 'het sop is de kool niet waard', 'kent u die uitdrukking?'

Maar dat is een plagerij die we na al die jaren goed van elkaar kunnen hebben.

Inderdaad AnneJ

Ik begrijp ook niet waarom het steeds opnieuw moet

Ookzo

Hoe lief ben jij zeg 😘

Positief zijn oefenen

Het is een kwestie van oefening. Altijd positief formuleren.====

De relatie is op die manier niet natuurlijk. Het lijkt meer op zorgverlener/cliënt. Als je er altijd bij stil moet staan dat de ander het niet kan bevatten, het verkeerd kan opvatten, niet goed weet hoe hij iets moet inschatten e.d. en je dus altijd moet stilstaan bij hoe je iets zegt, vraagt dat best wat van de partner die dat moet doen. Als je trouwt, dan is dat met de bedoeling om elkaar in voor- en tegenspoed te steunen en helpen, maar betekent dat ook dat je dan belooft dat je jezelf volledig moet wegcijferen en dus eigenlijk je eigen ik moet opofferen, opdat de partner maar "gelukkig" blijft? Er zijn veel vrouwen die dat wel doen, maar het is eigenlijk een triest gegeven. Elkaar negatieve aandacht geven, is ook aandacht geven, om er maar een cliché tegenaan te gooien. Van wie krijg je aandacht als je alleen verder gaat?

Communicatiestijlen Kaaskopje

Als het goed is pas je op een organische manier je communicatiestijl steeds beter aan aan je partner, en overigens ook aan andere mensen waar je mee te maken hebt.
Je leert vanzelf wat handig is om op welke manier te communiceren, in welke situatie.
Dat ben je je vaak niet eens bewust.
Alleen bij autisme is het extreem anders en dat vraagt een meer bewuste verandering.

Oh Nina, neem het aan

Oh Nina, neem het aanbod van Doenja en/of Ookzo aan. Wat verdrietig dat je zo wantrouwend bent geworden, dat je het niet goed durft. Maar ik snap het ook wel een beetje want je man kun je ook niet goed vertrouwen omdat je zijn reactie niet goed kan peilen.

Maar mensen hierboven zeggen het al: door een weekendje of een week weg te gaan, ben je nog niet meteen gescheiden. Breng het je man dat hij ook tot rust kan komen zonder drukke hond en dochter om zich heen en dat je hem de rust gunt zodat hij zich kan voorbereiden op het nieuwe schooljaar.

Nina

In het verleden zijn er meerdere acties hier op het forum geweest waarbij gezinnen door moeilijke periodes zijn geholpen. Inclusief inzamelen van geld en goederen daar is nooit de privacy geschaad.

Ook na diverse forumbijeenkomsten (altijd heel gezellig) is de anonimiteit geborgd tenzij je zelf je gegevens deelt met iemand.

Nina

Je hoeft ook Doenja of wie dan ook nooit je echte naam te geven. Blijf Nina.

AnneJ

Nee hoor ook bij andere aandoeningen.

Kaaskopje

"Het is een kwestie van oefening. Altijd positief formuleren.====

De relatie is op die manier niet natuurlijk. Het lijkt meer op zorgverlener/cliënt. Als je er altijd bij stil moet staan dat de ander het niet kan bevatten, het verkeerd kan opvatten, niet goed weet hoe hij iets moet inschatten e.d. en je dus altijd moet stilstaan bij hoe je iets zegt, vraagt dat best wat van de partner die dat moet doen. Als je trouwt, dan is dat met de bedoeling om elkaar in voor- en tegenspoed te steunen en helpen, maar betekent dat ook dat je dan belooft dat je jezelf volledig moet wegcijferen en dus eigenlijk je eigen ik moet opofferen, opdat de partner maar "gelukkig" blijft? Er zijn veel vrouwen die dat wel doen, maar het is eigenlijk een triest gegeven."

Ja, je slaat de spijker op zijn kop.
Ik weet niet of mijn man ASS heeft en/of narcisme (of trekken), maar herken wel veel vanuit die hoek. En het is inderdaad vreselijk vermoeiend om jarenlang steeds je best te doen je zo te gedragen dat hij maar niet boos wordt. Dodelijk vermoeiend.
En ik doe het toch nooit goed.

Mijn conclusie: ik kan het niet. En ik wil het ook niet meer proberen.
Misschien is het gewoon zo dat mijn persoonlijkheid (ik heb ook zo mijn beperkingen/eigenaardigheden) gewoon niet past bij hoe mijn man is.

Inmiddels ben ik erachter dat ik zo niet langer verder wil.

Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, zonder steeds weer kritiek en steeds weer boze buien om niets. Iemand die aldoor problemen maakt. Elk onderwerp kan in discussie uitmonden of erger. Niets gaat soepel.

Gelukkig ben ik wel al veel verder dan Nina. Ik weet inmiddels dat mijn man vreemd reageert en dat DAT aan hem ligt. Dat mijn gedragingen of reacties niet zulke buitensporige negatieve en boze reacties rechtvaardigen. Dus mijn zelfvertrouwen is inmiddels in orde. Ik trek het me niet meer aan. Maar het blijft heel naar.

En ik voel zo sterk dat dit niet is wat ik wil. Dan maar liever alleen zonder partner, maar leven met iemand die onvoorspelbaar is en zo vaak negatief. Dat is geen leven.

P.s.

En ik schreef: "En ik doe het toch nooit goed.".

Daaraan kan ik nog toevoegen: en het is altijd mijn schuld.
Zucht.

Wow

Wow Larisse, dat heb je goed gezegd. Ik wist niet dat je ook in zo'n situatie zit?
Het is inderdaad erg vermoeiend en niet leefbaar om steeds op je hoede te zijn...

Larissa

Van ontdekken naar doen is ook nog een heel proces. Weet je man dit ook al?

Nina

"Wow Larisse, dat heb je goed gezegd. Ik wist niet dat je ook in zo'n situatie zit?"

Ja, ik heb al een paar keer aangegeven dat ik veel van jouw situatie herken en dat ik dus ook jouw angst begrijp.

Iemand vroeg eerder (wilde ik nog op reageren, maar kwam er nog niet van) waarom ik nog bij mijn man ben.

De reden is dat ook ik mij zorgen maakte om de kinderen (hoe moet dat na een scheiding).aar misschien toch de allerbelangrijkste reden is denk ik dat ik al jarenlang ongelukkig ben over de relatie met mijn man, maar dat als ik overall kijk, ik nog best gelukkig ben. Ik sta positief in het leven, heb veel lieve vriendinnen en familie en geniet van heel veel dingen in het leven, als belangrijkste natuurlijk de kinderen. Ik ben dus eigenlijk overall (niet elke minuut van elke dag hoor), best gelukkig geweest. En dan dus niet dankzij mijn man, maar ondanks mijn man.

Inmiddels ben ik er wel achter dat ik niet veel langer in deze relativiteit wil leven. Het is zo vermoeiend en zo naar. En als ik eerlijk ben, een goede vriendin die ik al lang ken zei het laatst, ik ben veel van mezelf kwijtgeraakt. Ik ben niet meer echt mezelf.

Door de reacties van mijn man ben ik allerlei gedrag gaan vertonen om uitvallen te voorkomen (wat toch niet lukt).
Ik herken ook erg Nina's gedacht "oh, ik heb dat vergeten, ik ga snel terug naar huis om het alsnog te doen, anders is hij straks boos". Echt, niet normaal, hoor! Erg, dat we ons zo gedragen. Em het levert je ook niets op. Alleen stress en heel veel gedoe (wat je tijd en energie kost) voor niets.

Maar al dat soort dingen niet doen (probeer ik al wat minder te doen) neemt de irritatie, negativiteit en boze buien niet weg. Dus mijn conclusie: ik kan en wil hier niet de rest van mijn leven mee leven.

Dus ik ga ermee stoppen. Mijn man weet het nog niet. Omdat ik bang ben dat het niet soepel gaat verlopen en er nu (tijdelijk) iets met een van de kinderen speelt, wil ik het nog even uitstellen. Kan ik het bovendien beter voorbereiden.

@Nina, in mijn postings heb ik er op aangedrongen (of je geadviseerd) dat jij wel nu (tijdelijk) even weg gaat bij je man.

De redenen dat ik je dat adviseer zijn:
1. Jij bent echt ongelukkig (ook overall dus niet echt)
2. Je dochter lijdt heel duidelijk (heftig en vaak!) onder je man (echt vele malen erger dan bij onze kinderen, bij ons is het vnl. op mij gericht al zijn zij ook weleens de klos - dan steun ik hen!). Ik maal me echt zorgen om haar.
3. Ik vind dat jij erg veel heftige toestanden hebt, ook veel erger dan bij mij (nb ik vind mijn situatie al niet leefbaar, dus je snapt wat ik van die van jou vind.....).

Dus lieve Nina, neem de sprong,,vertrouw op Doenja en/of OokZo (ik heb 100% vertrouwen dat zij jou privacy volledig zullen waarborgen) en ga dit weekend een paar dagen met je dochter (en hond),uit huis. Je man zal boos zijn, maar pak je spullen, zeg dat jullie het allemaal nodig hebben en dat je zondagavond terug bent. Doe dat als eerste stap.

En kijk hoe dat je bevalt.

Echt, je moet leren voor jezelf op te komen en je kunt het!

Ik hoop dat het het doet. Weet je hier door ons gesteund.
Je bet NIET afhankelijk van je man.Heb vertrouwen in jezelf en de kracht die in jou zit. Voor jezelf en voor je dochter.

Grote hug {{{{{}}}}}}.

p.s.

Ik schreef: "Ja, ik heb al een paar keer aangegeven dat ik veel van jouw situatie herken en dat ik dus ook jouw angst begrijp."
Nu begrijp je waar dat vandaan komt .

Ik schreef:
"1. Jij bent echt ongelukkig (ook overall dus niet echt)"

Moet zijn:
"1. Jij bent echt ongelukkig (ook overall ben je dus niet gelukkig)"

En nog even een aanvulling op bovenstaande posting. Ik realiseerde me op een gegeven moment ook dat ik als het erop aan komt (en eigenlijk bij heel veel dingen) totaal geen steun krijg van mijn man. En vroeg me toen af: waar heb ik dan een relatie voor? Ik voel me heel eenzaam in mijn relatie. Gelukkig heb ik veel vriendinnen waar ik vaak op verschillende vlakken wel de steun kan krijgen die ik dan nodig heb, maar het is triest dat ik daar bij mijn man gewoon niet mee terecht kan.

Dus in deze relatie blijven betekent: me aanpassen, mezelf geweld aan doen, om zo min mogelijk irritatie/boosheid bij hem teweeg te brengen (wat nooit goed lukt), kritiek en ellende over me heen blijven krijgen, veel doen om me aan hem aan te passen, maar geen steun krijgen als ik er behoefte aan heb. Alles draait dan in wezen om hem. Dat is niet zoals ik me een relatie voorstel.

Hoe zit dat bij jou, Nina? Kan jij terecht bij je man voor steun als je het moeilijk hebt?

Tot slot, als je het fijn vindt, mag je via forumbeheer ook contact met mij opnemen. Maar als ik eerlijk ben, hoop ik dat je vandaag als eerste je energie gebruikt en de stap durft te zetten om te regelen dat jij en je dochter van vandaag tot zondagavond even een weekend naar je moeder, OokZo of Doenja gaan om even op adem te komen. En bel evt. Doenja om je te helpen bij hoe je het aanpakt richting je man als je dat moeilijk blijft vinden. Laat je niet leiden door angst, kom voor jezelf en je dochter op.

Bel me eerst gewoon

Als je me belt, hoor je mijn stem, en dan kun je wat vragen stellen. Daarna kun je altijd nog beslissen wat je doet. Vertel me waar je nog aan twijfelt en dan kijken we samen of we een oplossing kunnen bedenken.
Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt jouw identiteit ergens te onthullen!! Desnoods vertel je me helemaal niets en blijf je gewoon Nina. Dat is je goed recht. Je bent mij helemaal niets verschuldigd.
Vergeet niet dat ik ook in jouw schoenen gestaan heb. Ik weet hoe ontzettend belangrijk het is dat er mensen zijn bij wie je kunt uitblazen, tot rust komen en die je beschermen. Ik ging regelmatig naar een vriendin die hier in de buurt woont. Een grootse persoonlijkheid, en fysiek grote dame. Als mijn ex daar briesend voor de deur stond, maakte zij zich breed in de deuropening terwijl ze hem als een irritant schooljongetje wegstuurde. Ondertussen zat ik trillend boven. Het deed me zo'n deugd dat er iemand zo voor mij opkwam! Ik weet dus als geen ander hoe belangrijk het is een plekje te hebben waar je veilig bent en met rust gelaten wordt. Telefoon uit, muziek of film aan, uitrusten.

@OokZo

Bedankt voor je hele lieve aanbod, ik apprecieer dat enorm.
Bedankt ook om je gegevens door te geven. Als het me weer eens teveel wordt, wil ik je zeker bellen.

@ Larisse

Ik ben aangedaan van je berichtje.
Op je vraag of ik steun van hem krijg, moet ik antwoorden dat ik dat bijna altijd krijg.

Ik kreeg het echt benauwd je berichtje te lezen, alles is zo herkenbaar. Maar waar ik het moeilijk mee had is dat je schrijft dat je man je nooit steunt. Ik moet zeggen, ik steun mijn man eigenlijk ook zelden. Maar ik hoop dan dat je begrijpt dat het net nog een beetje anders bij ons ligt. Wat hij onder steunen verstaat, is voor mij eigenlijk de dochter zodanig aanspreken tot ze plooit. En sorry, maar dat kan ik niet steunen.
Vb, deze morgen, haar gsm had ze in het contact gestoken om 's nachts op te laden. Hij zag dat en het is een afspraak dat zij haar gsm niet 's nachts mag opladen (alleen hij mag dat). Dus ik weet dat ze in fout is, maar de manier hoe hij haar toespreekt, is er voor mij over. Hij zei dan dat ze nu voor de rest van de dag niets meer aan hem moet vragen en ook dat zijn dat al van 's morgensvroeg door haar kapot gemaakt werd. Dan wil hij dat ik zeg 'je papa heeft gelijk'. Maar ik krijg het verdorie niet over mijn lippen en dat vindt hij heel erg.

En ja, ik wil wel graag je gegevens hebben, ik voel me sterker door ieders steun hier!! Echt dankjewel en ik ben verbaasd dat er nog vrouwen in dezelfde situatie zitten, dacht dat ik de enige op de wereld was...

Ondertussen

En ondertussen heb ik gisteren gezien dat mijn moeder me in gemeenschappelijke whatssappgroepjes verwijderd heeft. Het doet pijn... Ze heeft iets dergelijks meegemaakt en vergeet dat ze ook jarenlang met die man bleef. Dus ik zou liefst mijn eigen keuze maken en niet dat zij me dwingt om direct te scheiden.

Vertrouw op Doenja

Zij zal je echt niet te kijk zetten hier.
Ik heb haar een aantal keren ontmoet en ze is echt oke. En heel warm en gastvrij.

Dus bel haar!

Niet alleen

Je bent niet alleen.
Ik had een autistische man met erg egocentrische, soms koude trekjes, al was hij naar de buitenwereld zó'n charmeur dat ik ben gaan geloven dat het aan mij lag.
Ik ben geestelijk tot op het bot gestript geweest en ben daar nog herstellend van. Weet niet of dat ooit helemaal goed kan komen, maar er is meer rust nu ik weg ben.
Maar ik blijf triggers houden. Een woord, een blik, een reactie van iemand kan bij mij weer iets openhalen.
Daarom toch nu na 5 jaar weer wat professionele hulp binnenkort.
Blijf praten en delen; de herkenning en erkenning kan zo heel helend zijn.