Eventjes graag jullie mening aub...
Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes
Moeder
Nina, wat afschuwelijk dat je moeder je uit die groepjes gegooid heeft. Kun je haar bellen en haar vertellen dat het pijn doet, dat je haar steun en nabijheid nu heel hard nodig hebt? Misschien kun je dan meteen een afspraak maken om bij haar op bezoek te gaan? Tegelijkertijd mag je je realiseren dat het uitertst pijnlijk voor je moeder zal zijn je zo te zien worstelen. Zeker als ze zelf zoiets heeft meegemaakt. Ik zou anders gereageerd hebben, maar misschien komt het (te) pijnlijk dichtbij voor haar.
Nina
Wat vervelend dat je moeder dit gedaan heeft. Ze had de groepjes ook gewoon kunnen omzeilen en alleen met jou appen in plaats van in een groepje. Of is ze boos en wil ze geen contact? Nee toch?
Wat het opladen van de telefoon betreft... raakt de stroom op als er twee telefoons opgeladen worden 's nachts? Dat lijkt me niet, dus ook dit is weer een zeer bijzondere regel. Twee dingen: als het ene gezinslid zijn telefoon 's nachts mag opladen, mag de ander dat ook. Het tweede: waar wordt de telefoon van je man opgeladen? Ligt de telefoon dan op een tafel, of bij hem in bed? Is dat bij hem in bed, dan is dat gevaarlijk. Door oververhitting bestaat er een kans dat er brand ontstaat. De beste methode is als zowel je man als je dochter de telefoon oplaadt als ze nog in de huiskamer zijn en dus opgeladen en wel mee kunnen nemen, of achter kunnen laten. Als je man bang is dat de telefoon niet voldoende is opgeladen als hij naar zijn werk gaat, moet hij een powerbank kopen met een flink vermogen. Als hij meteen bij thuiskomst in weer oplaadt, zijn telefoon ook, dan gaat alles goed.
Ik denk net als jij, als ik ergens niet achtersta, ga ik man niet gelijk geven omdat dat zo zou horen. Soms vind ik het beter om dat buiten het gehoor van een kind te zeggen, maar ik ben niet altijd zo tactvol.
Ik ben wel benieuwd naar waar jij steun van je man in ondervindt. Kun je een voorbeeld noemen?
Gemeenschappelijke app-groep
Misschien heeft je moeder daar een hele goede reden voor; misschien wilt ze voorkomen dat via die groepsapp per ongeluk informatie over jou wordt rondgestuurd.
Soort van bescherming tegenover de rest.
Uit je eerdere Posts komen geen signalen dat je moeder niets met je te maken wilt hebben. Misschien is een 1:1 app in dit geval ook wel veiliger of vermoedt ze dat je man jouw apps leest? Bel haar anders even. Nu doe je een aanname, die mogelijk volstrekt onjuist is.
Opladen
Regel voor je dochter een eigen oplader die ze op haar kamer in het stopcontact steekt.
Straks heeft ze je overdag een keer nodig en dan is hij leeg of mist ze een bericht van de mentor wanneer de scholen weer zijn begonnen. Ik ben benieuwd wat de mentor daar van vindt; de vader is zelf docent en zou beter moeten weten.
Wat een ziekelijke vent toch, bah.
De wereld
Je kunt de wereld aanpassen maar hij vind telkens iets anders om boos over te zijn.
Regels
Het kan handig zijn om consequent onderscheid te maken tussen vader en jezelf. Hij heeft die regeltjes nodig om zijn wereld op orde te houden. Jij hebt dat niet nodig en je kunt het ook gewoon niet zo precies doen. Voor jou zijn die regeltjes een last waardoor je niet creatief kunt improviseren zonder na te denken.
Je kunt samen regels afspreken, maar houd het minimaal want het gaat niet om de regels, het gaat er om dat je zonder veel inspanning je gang kunt gaan. En dat is voor hem met regels en regeltjes en voor jou juist niet.
Daarom is het ook belangrijk om een oplader zelf te hebben. Niet teveel te delen.
Hier scheelt het wel als je consequent duidelijk maakt dat vader er niet over gaat. Hij gaat over zichzelf. Zijn regels voor zichzelf zijn niet vanzelf ook onze regels. Want dan mis je het doel en gaat het alleen nog over de overtredingen. Die hij dan weer in de gaten moet houden. Niet nodig, niet nuttig, alleen maar slecht voor de relatie.
We hadden hier ieder jaar gedoe over de geschenkjes die we mee zouden nemen voor de familie in het thuisland. Als ik wat leuks had aangeschaft was ze het nooit precies wat ex in gedachten had. En dan moest het terug. Dat ging ik natuurlijk niet doen. En ik gooide zelfs de bon weg. Maar dan wist ex het toch nog te ruilen in iets dat hij zelf wel had bedacht.
Tot ik me realiseerde dat hij dat 'samen' niet kon. Dan moest het op zijn manier.
Dus vanaf die tijd kocht ik mijn eigen geschenkjes voor de familie en hij de zijne. Nooit meer gedoe over gehad.
Je gaat er vanuit dat je min of meer dezelfde beelden over de gang van zaken deelt. En vaak is dat ook wel zo. En soms geef je in of bemiddel je dat een beetje. Kan dat niet dan moet je dat niet samen doen. De taken beter verdelen.
Eerlijk gezegd vind ik het ook wel een sport waar je soms juist plezier aan kunt beleven.
Ik was verrast vroeger dat mijn exman precies wist waar hij in de metro moest instappen om er weer zo goed mogelijk voor te staan als we uitstapten. Het dichtst bij de uitgang naar straatniveau.
Het kwam niet in me op om daar zo ver vooraf over na te denken. Je stapt uit waar je uitstapt en dan loop je een stukje.
Maar mijn kinderen doen dat ook. Met een ijzeren geheugen door de jarenlange training van al die constructies kunnen ze dat ook. Best handig. En ik lift er wel op mee.
Maar zelf leg ik me dat niet op.
Anne
"Hier scheelt het wel als je consequent duidelijk maakt dat vader er niet over gaat. Hij gaat over zichzelf. Zijn regels voor zichzelf zijn niet vanzelf ook onze regels. Want dan mis je het doel en gaat het alleen nog over de overtredingen. Die hij dan weer in de gaten moet houden. Niet nodig, niet nuttig, alleen maar slecht voor de relatie."
Dat vind ik heel goed advies. Ik ben gescheiden van moeilijke ex, maar dit zou mij destijds misschien wel geholpen hebben. Of ik het echt aan zijn verstand zou kunnen peuteren, weet ik natuurlijk niet. Hij vond zijn regels namelijk universeel en ik was dom als ik dat niet inzag. Ahum. Maar ik kon praten als Brugman, ik was gek en dom en hij had reden om boos te zijn als ik zijn absurde regels weigerde na te leven. Maar misschien als ik had gezegd dat hij zich zelf aan die regels mocht houden maar dat ik me er niet aan wenste te houden, heel misschien had dat gewerkt.
Zoiets ja
Het punt is namelijk dat ze het andersom zo sterk ervaren. Anderen bepalen voor hen hoe de wereld is en dat komt niet overeen met hun eigen gevoel daarover. Ze stoten steeds hun neus over iets dat voor anderen zo vanzelfsprekend is.
Daarvan kunnen ze leren, of imiteren, dat je die vanzelfsprekende zaken zo sterk presenteert. Het spreekt toch vanzelf! Waarom zie jij dat dan niet!
Het kan een imitatie zijn van iets wat ze zelf juist zo vaak ingeprent is.
En daarmee institutionaliseer je het wederzijdse onbegrip.
Begrip van die fenomenen helpt. Ik zie het bij mijn kinderen.
Inzichten
Dit zijn inzichten die ik door training en door te puzzelen met mijn kinderen en hun vader heb opgedaan.
Ik had heel graag in een eerder stadium iemand gehad die me dit had kunnen uitleggen. Nu was het door schade en schande leren.
Nou ja achteraf is natuurlijk altijd mosterd na de maaltijd. Want ondanks de moeite die de ouders van ex hebben gedaan, en ze hebben echt van alles gedaan om hem goed te scholen en zelfstandig te laten functioneren. Die kennis was er gewoon nog niet.
En nu ga ik er vanuit dat hun vader echt wel leerbaar is, maar de krassen op de ziel zijn er inmiddels ook. Bij ons allemaal.
Het viel me destijds op toen we die ondermaatse opvoedondersteuning kregen dat het zo ver verwijderd was van de academische kennis die ik verwachtte van een academische instelling. Hoe ga je goed om met elkaar in een gezin waar een autistisch karakter een rol speelt. Bij een of meerdere familieleden.
En een gezin is echt nog wel wat anders dan een instelling.
Men weet gewoon niets daarvan. Gelukkig wordt er steeds meer over geschreven.
Nina
Wat erg van je moeder en die app groepjes, je wilt je juist door haar gesteund weten, natuurlijk.
Zou het kunnen zijn dat het haar te veel pijn doet je zo te zien, juist doordat ze het zelf heeft meegemaakt en dat dit een onhandige reactie is?
Gewoon per ongeluk. Ik zou toch eerst gewoon meedelen dat je niet meer in de appgroep zit en of dat een bepaalde bedoeling heeft of dat ze je gewoon weer wil toevoegen?
appgroep
En ik zou je moeder er even over bellen. Dan hoor je meteen of er iets aan de hand is.
En mocht ze zeggen dat ze het gedaan heeft omdat ... (verwijt aan jou), dan kan je meteen aangeven 1) dat je het heel pijnlijk vind dat ze dat gedaan heeft en ) dat je haar steun en hulp juist nodig hebt voor jezelf en je dochter. En dat je wel weg wilt bij je man, maar dat je aan het bedenken bent hoe en wanneer, omdat je zo bang bent voor de consequenties.
En misschien kan/wil ze dan meedenken hoe je dat kunt organiseren.
Dan kan je haar ook meteen vragen of je een keer een weekend met je dochter (en hond) langs kunt komen als je daar behoefte aan hebt (rust van je mans aanwezigheid).
Dus de vraag niet per app stellen!
Gevoelige dingen kunnen zo te makkelijk verkeerd vallen en ontsporen.
Steun
Nina, jij schreef n.a.v. mijn vraag of je man je wel steunt dit:
"Ik kreeg het echt benauwd je berichtje te lezen, alles is zo herkenbaar. Maar waar ik het moeilijk mee had is dat je schrijft dat je man je nooit steunt. Ik moet zeggen, ik steun mijn man eigenlijk ook zelden. Maar ik hoop dan dat je begrijpt dat het net nog een beetje anders bij ons ligt. Wat hij onder steunen verstaat, is voor mij eigenlijk de dochter zodanig aanspreken tot ze plooit. En sorry, maar dat kan ik niet steunen."
En vervolgens kom jij weer met een voorbeeld van naar gedrag van hem waarbij hij wil dat jij hem 'steunt' (eigenlijk alleen maar bevestigt dat hij gelijk heeft)
"Vb, deze morgen, haar gsm had ze in het contact gestoken om 's nachts op te laden. Hij zag dat en het is een afspraak dat zij haar gsm niet 's nachts mag opladen (alleen hij mag dat). Dus ik weet dat ze in fout is, maar de manier hoe hij haar toespreekt, is er voor mij over. Hij zei dan dat ze nu voor de rest van de dag niets meer aan hem moet vragen en ook dat zijn dat al van 's morgensvroeg door haar kapot gemaakt werd. Dan wil hij dat ik zeg 'je papa heeft gelijk'. Maar ik krijg het verdorie niet over mijn lippen en dat vindt hij heel erg."
Maar Nina, dat is niet wat ik bedoelde toen ik schreef dat ik geen steun van mijn man krijg en dat ik dat zo erg vindt.
Met steun, bedoel ik steun als ik het (emotioneel) moeilijk heb met iets waarbij ik dan bij wijze van spreken een arm om me schouder heen zou willen hebben van mijn man, dat hij me zou troosten of zou geruststellen dat het allemaal wel goed komt, of dat het zwaar is voor mij en dat hij dat begrijpt. Dat soort steun. I.v.m. herkenbaarheid wil ik niet concrete voorbeelden noemen, maar het zouden situaties kunnen zijn als zorgen om een vriendin die erg ziek is, of ruzie met een goede vriendin, een verwijt dat iemand mij gemaakt heeft (terwijl ik me van geen kwaad bewust was, in elk geval dus niet opzettelijk iets vervelends deed). Dat soort dingen.
In dat soort situaties heb ik keer op keer gemerkt dat ik helemaal niets aan mijn man heb. Hij steunt me dan niet. Soms maakt hij een opmerking die het alleen maar erger maakt. Heel pijnlijk.
Dus laat vooral los dat je man wilt dat jij hem steunt als hij weer boos wordt omdat je dochter of jij je niet houdt aan een van zijn stomme regels (inmiddels heb je toch hopelijk wel door als jij moeite hebt met een regel van hem, wij het allemaal met jou eens zijn?!). HIJ wil dat jij hem steunt. Maar als jij het niet met die regel eens bent moet je hem natuurlijk niet steunen, want dan verloochen je jezelf.
Maar de vraag is interessant: je zegt dat hij je wel steunt. Kan je voorbeelden geven wat voor steun je van hem krijgt? Ziet dat meer op opvoedkundige regels, of krijg je ook echt emotionele steun als je het moeilijk hebt met dingen die niet met hem te maken hebben?
contact
En vanzelfsprekend mag je contact met mij opnemen, maar ik verzoek je dan dat jij een mailtje (mag van een nieuw, door jou aangemaakt, anoniem e-mailadres zijn), waarbij je aan forumbeheer vraagt dat mailtje aan mij gericht, aan mij door te sturen (zij hebben mijn e-mailadres).
Daarna mail ik jou met een anoniem e-mailadres van mij en stuur ik je mijn telefoonnummer. Dan kan je mij bellen als je dat wilt.
NB Misschien heb je meer aan contact met OokZo of Doenja, die de stap genomen hebben om bij hun man weg te gaan dan met mij , maar als je denkt dat contact met mij fijn is voor jou, bel dan vooral. Ik denk dat het vooral heeeel belangrijk is, dat jij levend (telefonisch) contact kunt hebben met andere mensen die jou begrijpen en jou willen helpen. En ik zou er echt niet mee wachten. Krijg de indruk dat je het steeds uitstelt, en zou je echt aanraden, die stap gewoon te zetten. Je krijgt er geen pukkeltjes van. Sterker nog, ik denk dat je er heel veel aan kunt hebben. Misschien alleen al vanwege het feit dat je het doet (dat je die stap durft te zetten).
Oja, en iets viel mij op. Jij schreef even terug dat je bang was dat iemand gegevens van jou hier op Ouders Online zou plaatsen "als jij niet deed, wat diegene jou adviseerde".
Ik vond het heel bijzonder dat je dat zo schreef. Het geeft aan, hoe jij ontzettend onder de plak van je man zit, dat je als de dood bent om iets anders te doen dan iemand anders jou zegt/adviseert. Echt, heel erg. (Maar ik snap het na al die jaren voor je man steeds maar weer in het gareel te springen, om boze uitvallen te voorkomen. Jij durft gewoon niet eens te doen wat je zelf wil, als dat anders is dan je man wil).
Daar hoef je met ons niet bang voor te zijn. Wij snappen jouw angst. En wij snappen ook, dat wij alleen maar *advies* aan jou kunnen geven, alleen maar met jou mee kunnen denken hoe we jou kunnen helpen. Maar eigen aan advies geven is, dat iemand dat advies naast zich neer kan leggen. En ook als we dat jammer vinden, begrijpen we dat, juist omdat wij ook die angst hebben (gekend). Dus met advies van ons kan je doen wat je wilt. Het is uiteindelijk jouw leven (en dat van jouw dochter) en jij beslist wat je wel of niet doet.
@ Larisse
Okee, bedankt voor de verduidelijking ☺.
Ik krijg wel steun van hem in sommige gevallen, als dochter bijvoorbeeld ijsje vraagt en ik nee zeg, omdat het echt niet kan op dat moment, dan springt hij me direct bij 'je ma heeft gelijk'. Maar op andere vlakken, als ik het met iets moeilijk heb zoals bijvoorbeeld collega die die dag nors was, als ik daarover iets zeg, dan zegt hij dat hij zulke dingen niet hoeft te horen, want dan ben ik te negatief en over negatieve dingen moet ik zwijgen. Nu ik erover nadenk, hij vraagt zelden hoe het was op mijn werk, er wordt voornamelijk alleen over zijn werk gepraat, dat is veeeeel belangrijker. Dus vanaf nu vraag ik ook niet meer naar zijn werk.
En uiteraard ben ik bang, want een beslissing zelf mag ik toch niet nemen, dat moet altijd in overleg met hem en dan komt het erop neer dat het zijn beslissing is, begrijp je.
Een voorbeeld hierbij: dochter vertrekt volgende week op kamp. Ik vroeg haar wat ze zou willen eten bij thuiskomst en verras haar door te zeggen 'misschien wil je dan wel Mac Donalds'. Zij blij natuurlijk. Daarover heb ik dan 's avonds nog een discussie met hem gehad. Hoe durf ik dat alleen te beslissen...😕.
Gisteren was trouwens een rotdag, alles deden we fout, dingen die we goed bedoelden werden constant door hem anders geïnterpreteerd. Boeiend.
Nina
Als ik de steun van je man positief bekijk is het fijn dat hij je op sommige momenten steunt, als ik het onder invloed van alles wat je verteld hebt, negatief bekijk, is het begrijpelijk dat hij je steunt als je je dochter iets verbiedt, of geen toestemming geeft. Hij moet wel. Zou hij op zo'n moment jouw 'verbod' of het niet geven van toestemming aan zijn laars lappen, kan hij niet meer tegen jou zeggen dat je hem in alle gevallen hoort te steunen. Als zijn gedrag voortkomt uit narcisme, is het een man die berekenend te werk gaat.
Nina hoe doe je dat die emoticons???Ik vind ze zo leuk!
re nina
maar dit steunen van je man aan jou is toch niet echt emotioneel steunen. Dat hij je bijvalt als je dochter iets verbied is iets anders (en hij valt je niet bij als je juist iets leuks voorstelt)
Juf Ank
Als je op je telefoon reageert kun je emoticons gebruiken. Op de computer niet. Hoe het op een tablet werkt weet ik niet.
Effe proberen op tablet Kaaskopje.
😁😎
Inderdaad
Is via telefoon dat ik ze toevoegen 😁😄
Steun?
Dat is idd geen steun. Het is er nodeloos nog eens overheen gaan. Bijval geef je alleen als het kind nee krijgt bij de ene ouder en dan bij de andere ouder probeert.
Niet fijn voor je dochter en voor jou ondermijnend, alsof jouw nee niet goed genoeg is.
Maar steun is het niet.
En toch...
Vraag ik mij af in hoeverre de burn-out of het werk meespeelt in zijn houding naar jullie toe. Ik weet nog hoe mijn vader niet te genieten was in een tijd van spanningen en reorganisaties, zo onredelijk afreagerend op het thuisfront. Zijn klachten over gebrek aan respect en waardering in het algemeen, dus ook naar ons en dat juist in een tijd waarin de pubertijd zij kop opstak. Mijn moeder heeft het niet eenvoudig gehad in haar loyaliteit naar elk gezinslid.
Mijn moeder leefde met het idee dat ze van hem afhankelijk was, daar hij kostwinnaar was. Maar eigenlijk was hij nog afhankelijker van haar want zij was zijn klaagmuur en zijn haven waar hij ‘s avonds weer naar toe kon gaan omdat zij thuis alles op orde had zodat hij daar niet over na hoefde te denken. En, zij toonde wel respect voor hem, juist datgene wat hem staande hield. Zonder haar kon hij geen rust bereiken, ook al hield hij zich groot en sterk en alwetend.
Waarom dat ontvangen van respect zo belangrijk voor hem was, wel omdat hij vroeger ook altijd respect had opgebracht voor zijn baas en zijn collega’s. Ik weet nog hoe op het afscheidsfeest men hem loofde voor zijn kennis maar dat hij niet de makkelijkste was om mee te werken omdat het werkklimaat door de jaren heen wel iets veranderd was.
Mannen die denken dat ze het gezin moeten dragen, kunnen heel kwetsbaar zijn omdat hulp vragen een teken is van zwakte, in hun ogen dan. En als de man van Nina zijn baan verliest, spoelt het zand onder zijn voeten weg. Best triest eigenlijk als dit ook zo leeft bij de man van Nina.
We denken aan narcisme, maar dergelijk gedrag kent meerdere oorzaken. Belangrijk te weten wat er nu echt speelt. Belangrijk voor de toekomst en de kans op verbetering.
Ja of een combinatie
Het kan natuurlijk ook dat Ninaman bijvoorbeeld iets in het autisme spectrum heeft en daardoor minder goed 'het leven' om kan gaan en daardoor burn out raakt. Dat het vroeger toen hij studeerde nog ging maar nu niet meer.
Of dat hij zich juist überverantwoordelijk voelt voor zijn dochter en daarom zo streng is. Het kan allemaal uit goede bedoelingen zijn en niet om de baas te spelen en uit entitlement zoals bij een narcist (en ja die zijn ook gewond, daarom bleef ik bijvoorbeeld zo lang bij mijn ex, omdat ik dat zag).
We weten het niet.
nina hoe is het?
laat je nog weer even wat van je horen?
Margaretha 
Great minds... Ik wilde ook net een berichtje posten.
Ik hoop maar dat de radiostilte betekent dat ze het aangedurfd heeft om een paar dagen weg te gaan. En dan hoop ik natuurlijk ook dat het haar brengt wat ze nodig heeft.
Hoe het gaat
Het gaat niet zo goed.
Ik beschrijf even afgelopen weekend.
Ik kom vrijdagnamiddag thuis van mijn werk en we zouden dan samen te voet naar de dierenarts gaan. Zegt hij opeens dat hij zich zoooo gespannen voelt en vraagt of het mogelijk is om ook even voor hem naar de apotheek te gaan. Onderweg daarnaartoe wil hij een omweg maken richting apotheek en dierenarts. Waarop ik zeg 'laten we best de gewone weg nemen, anders wordt het te lang voor de puppy. Wou hij minutenlang niet meer tegen me spreken. Daarna, zij hij dat hij eraan gedacht heeft om ijsjes voor mij te kopen, waarop dochter antwoordt 'papa dat was wel mijn idee he'. Zegt hij dat ze vervelend doet en dat het er niet toe doet wiens idee het was. Ging hij ontzettend lang over door tot ik opeens zei dat het genoeg was en ik begon over iets anders. Toen werd hij (weer) boos en zei dat hij zelf wel bepaalt wanneer een discussie voorbij is. En dan ging hij weer zeggen dat ik altijd partij voor dochter kies. We zijn bij apotheek en hij vraagt naar iets tegen spanningshoofdpijn. De assistente vroeg 'waardoor komt het meneer, is er iets gebeurd'? Wou hij niet op antwoorden. Terug buiten zei hij tegen ons 'tja, ik kon toch moeilijk tegen die assistente zeggen dat mijn hoofdpijn door jullie komt', zo lag ben ik niet zei hij. Daarna bij de dierenarts, ze vroeg of ze een inenting mocht geven zodat een hondje naar het buitenland kan. Ik zei dat het niet hoeft, we gaan toch niet direct naar het buitenland. Kreeg ik op mijn donder dat ik dat alleen beslist had. We gaan terug naar huis en wat dacht je... 'de discussie van tijdens het naar de apotheek wandelen nog maar eens oprakelen. Daarna liep dochter per ongeluk tijdje op straat en hij zei 'waarom pesten jullie mij zo, verstaan jullie dan niet dat ik hoofdpijn heb en stress omdat het weer bijna school is'. Toen floepte ik eruit dat ik anders wel met dochter weekend zou weggaan, dan kunnen we hem zeker geen stress meer bezorgen. Dat vond hij een dom idee, we moesten maar ons best doen hem niet te ergeren 😞.
Zaterdag moest hij weer naar een arts en toen vond hij dat we te traag handelden waardoor hij dacht dat hij te laat zou komen. Zaten allemaal gestresseerd in de auto. Daarna nog wat inkopen gaan doen voor dochters vakantie komende zaterdag en omdat hij het niet aankon van de stress die dochter en ik die ochtend veroorzaakt hebben weigerde hij mee te gaan in de eerste 2 winkels. Tot dochter uiteindelijk schreeuwde 'komaan, ik kan er niet meer tegen, ga mee'. Dat deed hij dan uiteindelijk wel. Ze huppelde naar de volgende winkel, had ze beter niet gedaan, het ergerde hem. Daarna thuis wou hij rusten, hij was zo moe. Vond hij dat wij intussen teveel lawaai maakte (ik in keuken om eten te maken, dochter in badkamer). Was ook weer niet goed. Daarna zouden we nog samen ergens naartoe gaan, maar omdat we hem teveel geërgerd hadden, wou hij niet meer mee. Ik was in tranen met dochter in de auto. Bij thuiskomst vond hij dan dat ik teveel met dochter optrok en te weinig met hem (hij weet niet wat hij wil).
Zondag hij met dochter naar hondenschool, ik doe boodschappen. Hij moet hele tijd en uiteindelijk zeg ik tegen hem 'wil jij met mij vanmiddag naar tentoonstelling gaan, zonder dochter'. Was goed, daarna nog wat gewandeld en gepraat, maar ik zei waarschijnlijk teveel waarheid, want plots moest ik erover ophouden, want hij voelde zich opeens heel slecht 😯. Dat was mijn weekend. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, is mij andere vrees ook waar, mijn moeder bevestigd dat ze boos is op mij. Mij wereldje was al klein, nu dus nog meer. En als jullie je afvragen wat ik hier nog doe, ik weet het zelf ook niet meer'. Maandag gaat hij mee op gesprek bij mijn psycholoog en ik hoop daar misschien wat van erkenning te krijgen...
vraag
Naar welke arts moest je man zaterdag en waarom?
En om nog door te gaan
Vraagt hij gisteren of we met hem zijn excursie eens te gaan proeflopen en daarna watvte gaan eten. Goed voor mij. Zijn excursie was best interessant, we toonden interesse en stelden wat vraagjes. Daarna aten we. Na het eten vraagt hij of we nog zin hadden om naar de avondmarkt te gaan. Dochter en ik wilden niet, maar we zeiden, als jij wil, gaan we met je mee. Het hoefde niet meer voor hem. Daarna hele avond discussie 'hij vond dat we niet enthousiast genoeg waren over zijn excursie, hij vond dat we niet geïnteresseerd waren, niet genoeg vragen stelden,... Hij vond het erg dat we niet naar avondmarkt wilden gaan en dat ik bij thuiskomst ervoor koos om met dochter buiten te zijn bij de hond en dat ik niet ervoor koos om bij hem binnen te blijven. Hij zei 'dochter hoeft toch niet hele dag alle aandacht te krijgen'. Toen zei ik 'jij hebt haar hele dag aandacht gegeven, dus ik mag dat dan niet als ik thuiskomst van mijn werk?'. Hij vindt dat het genoeg was geweest en dat hij ook aandacht verdient...
@ Jippox
Naar de kinesist, omdat hij anders vergaat van de nekpijn.
