Ex-schoonouders tonen geen begrip
Mijn ex-man is 4 jaar geleden overleden toen wij al 7 jaar uit elkaar waren. Beiden hadden we inmiddels al een nieuwe partner (hij nog maar net, ik al wat langer)en deelden we het co-ouderschap. Mijn ex ging iedere zaterdag langs zijn ouders en heel af en toe ging ik daar ook nog wel eens langs als mijn ex niet kon vanwege werk o.i.d. Aangezien ik degene was die toentertijd een punt achter de relatie had gezet was ik, in mijn ex-schoonouders ogen, natuurlijk de gebeten hond, ook al hebben we een open gesprek gehad over het 'waarom' maar desondanks zagen zij mij liever gaan dan komen. Op de uitvaart van mijn ex werd ik door mijn ex-schoonvader 'de zwarte bladzijde' uit zijn zoon's leven genoemd, hetgeen mij erg veel pijn deed want we hebben ook hele gelukkige tijden gehad en er is een zoon uit voortgekomen (nu 12) die tevens hun enige kleinkind is. Nu is het zo dat het contact met de vriendin van mijn ex spaakgelopen is vanwege allerlei ruzies (zij wilde ook voogdij, vond ik niet goed, ze kenden elkaar nog maar 1 jaar toen mijn ex overleed en contact tussen haar en mijn zoon was niet dusdanig hecht)Ik heb de taak van mijn ex (opa en oma bezoeken)zo goed en zo kwaad mogelijk op me genomen omdat ik vind dat beiden recht op elkaar hebben en ik gun beide partijen veel plezier met elkaar. Mijn zoon bezoekt hen 1 a 2 keer in de maand en/of ze komen bij ons langs. Dat vinden zij niet genoeg. Ze willen hem minstens 1 keer per week zien maar dat lukt écht niet. Ze verwijten mij dat ik er niet genoeg aan doe! Ik was al 7 jaar uit beeld, werd voor rotte vis uitgemaakt tijdens de uitvaart, zorg er ondertussen wél voor dat ze hem zien maar meer zit er niet in! Ik heb een kind, man, baan én huishouden + sociale contacten.Zij blijven zeggen dat IK met HUN rekening moet houden want HUN zoon is overleden EN mijn zoon is ook nog eens hun ENIGE kleinkind. Feiten waar ikzelf niets aan kan veranderen maar waar ik wel iets aan probéér te doen door die bezoekjes. Nu is het zelfs zover gekomen dat mijn zoon liever NIET dan wél naar opa en oma wil gaan omdat ze hem iedere minuut claimen dat hij er is en daar heeft hij de leeftijd echt niet meer voor. Het is een puber! Natuurlijk wordt mij dát ook weer verweten en uitleggen dat het bij de leeftijd hoort..daar zijn ze doof voor. De kerst komt eraan en ik hou mijn hart vast. Vorig jaar waren we er niet omdat mijn schoonouders 1e kerstdag 45 jaar getrouwd waren en in een huisje in België zaten en dat heb ik echt het héle jaar door van ze moeten horen. Hoe KON ik! HUN kleinzoon van hun weghouden tijdens kerst! ik heb tegen ze gezegd dat mijn zoon op kerstavond bij hun langskomt omdat we de andere kerstdagen óók verplichtingen hebben. Was weer niet goed genoeg. WAT MOET IK DOEN? Ik wordt er zo moe van om me steeds te moeten verantwoorden. Ik doe wat ik kan.
Ik vind
ik vind dat jij heel veel moeite doet en hebt gedaan om je schoonouders hun kleinkind niet te ontnemen.
Mijn petje af!
Nu is je zoon op een leeftijd dat hij het een beetje zelf kan gaan regelen,laat het aan hem over of en wanneer hij naar oma en opa wil.
wil hij vier keer per week? prima ,wil hij 1x per maand,ook prima.
zeg het ook tegen je schoonouders,dat als zij contact met hun kleinkind willen,dat zij dan hem moeten bellen en niet jou.
en verder zou ik het loslaten,het is nu iets van jouw zoon en zijn oma en opa.
Guusje,
stop met jezelf steeds te verantwoorden. Je zegt het zelf al dat je doet wat je kan (en dat doe je zeker!).
En je al helemaal niet laten chanteren ('jullie moeten rekening houden met ons, want onze zoon is dood'), zijn ze nou helemaal gek geworden....hoe triest het ook is, dit kan gewoon niet.
Als dit zo doorgaat zou het voor mij een reden zijn het contact op een biezonder laag pitje te zetten.
Het is voor jou niet haalbaar 1x in de week, klaar. Jouw zoon kan zo langzamerhand zelf wel regelen of hij naar zijn grootouders toe wil gaan of niet.
Tja,
Voor grootouders is het eigenlijk toch al nooit genoeg, daar kan je ze toch nooit van overtuigen. Geweldig wat je doet hoor, er zijn zat ex-schoonouders die het contact met hun kleinkinderen helemaal kwijtraken. Recht op een omgangsregeling hebben ze niet, dus ze moeten blij zijn dat jij zoveel moeite doet voor het contact inplaats van om meer te zeuren.
Zelf inderdaad
Geef je zoon een mobiel en laat je schoonouders weten dat ze voortaan met hem afspraken moeten maken. Kunnen ze niet een taxi betalen als jij hem niet kunt brengen bijvoorbeeld?
Verder gewoon van je langs laten glijden. Gewoon niet meer ingaan op rotopmerkingen. Moeilijk, maar iedere keer een discussie aangaan werkt toch niet.
Niet mee eens
Ik ben het Helemaal Niet eens met de suggestie deze zuigers rechtstreeks door te schuiven naar zoon. In tegendeel.
"WAT MOET IK DOEN? Ik wordt er zo moe van om me steeds te moeten verantwoorden. Ik doe wat ik kan."
Niks meer doen. Dit is nooit genoeg en gaat inmiddels over de rug van een 12 jarige. Dat kan niet. Hij is geen bezit.
De moeite moet voortaan helemaal van opa en oma komen.
Bel of schrijf ze. Zeg dat je een jaar lang helemaal geen telefoon meer van ze wilt. Ze mogen zichzelf schriftelijk bij jou uitnodigen. Jij belt dan terug en geeft aan of de gekozen datum jullie schikt. Je kunt vooraf aangeven welke dagen van de week en uren op die dag globaal het beste uitkomen.
Wees consequent en hang meteen op als ze bellen. Omgekeerd: bel meteen als ze een briefje gestuurd hebben en zeg ja of nee.
Als dit naar tevredenheid verloopt en grootouders zingen een toontje lager, dan kunnen de verhoudingen na een jaar weer normaliseren.
Blijven ze zeiken, dan hou je het zo.
Kern is dat noch jij, noch je zoon in de positie komt waarbij jullie voortdurend moeten schipperen en naar de grillige pijpen van opa en oma moeten dansen. Het is omgekeerd: als zij contact willen, dan moeten zij daar wat voor doen en hun agenda naar die van jullie aanpassen.
Ik heb ervaring. Dit is echt het enige dat helpt.
Groet,
Miriam Lavell
Laat het van je af glijden
JIJ hebt niets meer met ze van doen, je HOEFT ook niets meer van/met ze. Dat ze zo vervelend tegen jou doen is hun zwakte, en op een of andere manier hebben ze in de gaten dat ze jou raken.
Zelf zou ik denk ik in deze situatie niets meer van me laten horen. Als ze dan bellen met verwijten zeg je dat je op die manier niet met ze praat. Gaan ze door, dan hang je op. Blijven volhouden aan: "we gaan op een normale manier met elkaar om" lijkt mij de juiste manier.
Die brief schrijven zou ik niet doen, dat kan olie op het vuur gooien, dan ben je helemaal ver van huis. (Gaan ze aan iedereen die dat wil de brief voorlezen: "moet je nou horen wat ze schríjft! Dat is toch niet normahaal!")
Gr. Poezie.
Dat doen ze toch wel
Poezie:"(Gaan ze aan iedereen die dat wil de brief voorlezen: "moet je nou horen wat ze schríjft! Dat is toch niet normahaal!") "
Dat gebeurt toch wel. Niet druk om maken.
Ik vind de stelling dat moeder _niks_ te maken heeft met de grootouders van kind ook niet helemaal juist. Er is natuurlijk een zekere band en bij moeder enige verantwoordelijkheid om kind de kans te geven contact te houden met de grootouders.
Bereidheid is genoeg. Maar die bereidheid hoeft niet alleen van haar te komen. Kind moet willen (als en zolang die niet wil houdt het op), en opa en oma moeten hun best doen.
De verhoudingen zijn scheef. Die moeten even recht gezet worden.
Groet,
Miriam Lavell
Nee
"Kan je een vaste, harde afspraak maken wanneer en hoe vaak je zoon grootouders ziet?"
Niet doen! Zoon is 12. Die wil zijn eigen agenda en heeft steeds wisselende verplichtingen. Proefwerken, excursies, etc. Daar is geen begrip voor.
Gewoon elke afspraak zelf bepalen of zij welkom zijn bij jou.
Groet,
Miriam Lavell
Hoe ik het doe
Wat een moeilijke situatie zit je in. Het is jammer dat jij en je ex-schoonouders niet goed met elkaar overweg kunnen, maar daar hoort jouw zoon en hun kleinkind niet tussen te staan. Ik ben het eens met hun visie dat het de zoon is van hun zoon en dat ze toch een bepaald soort recht hebben om jouw kind regelmatig te zien. Maar jouw zoon is nu 12, gaat straks naar het voortgezet onderwijs of zit daar al en heeft er niet allemaal zo'n zin meer in. Ik persoonlijk zou daar wel vaste afspraken over maken. Als voorbeeld, ik noem maar wat, 1 keer in de maand ga je naar opa en oma. Voor de rest denk ik dat jij als tussenpersoon moet fungeren, laat opa en oma bellen of ze een afspraak met kleinkind willen maken, jij overlegt met je zoon ( heb je tijd en heb je zin) en bel ze dan terug. De verwijten moet je van je af laten glijden, jij doet je best PUNT.
Klopt poëzie
Ik ben het eens met poëzie. Duidelijk maken dat je niet ingaat op verwijten en ze niet wil horen. Wel positief contact laten houden. Als ze verwijten maken moeten ze maar niet meer komen, ga je niet meer mee etc.
Wij hadden een vergelijkbare situatie toen wij tieners waren. Ouders gescheiden, waarbij mijn moeder de 'oorzaak' was volgens mij opa en oma (ouders van vader) waarbij oom en tante zich er ook nog mee bemoeiden. Mijn moeder liet de eerste jaren het contact met opa en oma van vaders kant bij vader. Maar toen kreeg vader ruzie met zijn ouders....(om zijn 2de vrouw) en oom en tante ook met mijn vader. Een hele toestand werd dat, temeer omdat wij enige kleinkinderen waren tot dan toe.
De afstand was ook zo dat wij er niet zelfstandig heen konden. En oom en tante konden ons niet halen (grote boerderij en vaste melktijden die te kort waren om de afstand te overbruggen).
Oom en tante hadden altijd contact gehouden met mijn moeder want dat klikte altijd goed. Maar hoe kwamen we er nu? Toen mijn oom en tante vertelden over het grote verdriet van opa en oma heeft mijn moeder besloten ons zeker maandelijks minimaal 1 keer te brengen. Omdat mijn opa en oma nog steeds boos waren op mijn moeder ondanks dat ze nu ruzie met hun zoon (dus exman) hadden reed mijn moeder naar mijn opa en oma, zette ons voor de deur af en reed dan door naar mijn oom en tante of ging winkelen of wat dan ook. Later kwam dan oom of tante of iemand van hun personeel ons ophalen en bracht ons naar oom en tante. Alwaar onze moeder dan was of kwam en zo togen we weer naar huis.
Mijn moeder deed dit niet allemaal uit medelijden. Ze vond ook oprecht dat grootouders 'recht' hebben op hun kleinkinderen en andersom ook. En aangezien mijn vader het liet afweten moest zij het maar doen....
Ook regelde ze via oom en tante logeerpartijtjes in vakanties waarbij we ook voor de deur 'gedropt' werden. Wij vonden het ook niet raar...we waren niet anders gewend. Mijn grootouders praatten niet met mijn moeder en andersom ook niet. Mijn oma (type zeer eigenwijs overheersend) heeft dat nog lang volgehouden, mijn opa was altijd zachtaardiger en vroeg regelmatig naar mijn moeder 
En toen na jaren kwam er een dag (oma was al wel erg oud) dat oma wilde dat mijn moeder binnenkwam. Tot onze grote verbijstering, want voor ons was dat erg vreemd. Dat is later ook gebeurd, wat er precies gezegd is weet ik (was er niet bij) maar wat ik later ervan mee kreeg is dat oma voor het eerst van haar leven d'r excuses heeft gemaakt en mijn moeder bedankt heeft...Tot verbijstering van iedereen, ook mijn oom en tante.
Ik heb het later (toen ik volwassen was) erg gewaardeerd dat mijn moeder er geen woord aan vuil heeft gemaakt aan die ruzie tussen mijn vader en zijn ouders en ons gewoon zo bracht.Ons beschermde eigenlijk voor de ruzie die de volwassenen maakten, want wij hadden zo nergens 'last' van en merkten het amper (ja we wisten het, maar daarbij hield het op), onze relatie met iedereen ging gewoon door tenslotte. Op een iets andere wijze maar dat verschil merkten wij echt niet.
Die hele situatie van die ruzie begon voor mij ook toen ik ongeveer 12 was (broertje 10) en is jaren doorgegaan.
Volgens mij hebben zowel mijn grootouders alsook mijn oom en tante zich er alles aan gedaan om ons in de watten te leggen....zodat we maar 'wilden' komen...ze waren wat dat betreft toch afhankelijk van onze en mijn moeders inzet en dat beseften ze wel degelijk. Mijn oom en tante hoefden daar trouwens niet veel moeite voor te doen, zo'n boerderij is altijd een trekpleister ook voor pubers. Wij mochten b.v. vriendinnen of vrienden meenemen op logeerpartijtjes en kregen alleen lekkere dingen te eten, alle aandacht en werden compleet in een nieuwe out-fit gestoken als we eens toevallig aan het winkelen sloegen.
Nou sloegen mijn grootouders daar misschien wel in door...maar jouw schoonouders slaan ook door. Ze mogen zelf wel wat meer inzet tonen.
En ik vind persoonlijk dat je dat best kan zeggen.
Kan je er niet eens een keer heen en een gesprek met ze aangaan? Zonder zoon....en zeg maar gewoon dat je er genoeg van hebt. Dat je zoon blijft brengen 2 keer per maand en dat je hem voor de deur afzet en dat je hem terugverwacht buiten op de stoep zo en zo laat. En dan ga je zelf lekker winkelen in de tussentijd of naar de film ofzo. Contact persoonlijk kap je af voor een tijdje.
En dan eens kijken of ze een toontje lager zingen.
groeten albana
Probleem
"Dan heb je dus elke keer discussies, hoop, verwachtingen, teleurstellingen en ergernissen. "
Die verwachting en teleurstelling doen de grootouders zichzelf aan. Ze hebben te hoge verwachtingen. Namelijk dat er naar hun pijpen gedanst zal worden. Ze eisen bezoekrecht. Vinden een keer in de maand sowieso niet genoeg, zie het eerste bericht.
Bovendien is er praktisch probleem: Een 12 jarige (bijna) vo scholier kán niet nu al zeggen dat ie elke 1e (of 2e of welke dan ook) zondag van de maand beschikbaar is.
Huiswerk (leren voor proefwerken, werkstukken maken) gaat voor. Daar komt dan ook nog vrienden maken, verliefd worden, etc. bij.
Kortom: doen alsof er een vaste afspraak gemaakt zou kunnen worden is al een valse belofte. Het kan niet, klaar.
Als oma en opa zelf de moeite nemen om langs te komen, dan scheelt dat al heen en weer rijden. Daarmee is contact vaker mogelijk dan als kind dat gereis zelf moet organiseren.
Hoe vaak contact mogelijk is hangt van de agenda van het kind af. Daar is niet ver vooruit van te zeggen dat dat op een vaste dag zou kunnen.
Groet,
Miriam Lavell
Zeker niet
Pelle:"Ik vind de methode miriam erg omslachtig: je moet zelf data/tijden geven dat je ongeveer kunt (hoe kan dat ineens wel, dan zijn er toch ook excursies en huiswerk wat tussendoor komt) maar wanneer doe je dat dan?"
Dat schreef ik niet. Je kunt wellicht wel aangeven wanneer het zeker niet kan. Niet op zaterdagen tussen 2 en 4 want voetbal (oid). Sommige dingen weet je globaal wel vooruit.
Daarmee is niet gezegd dat je op de niet genoemde tijden wel kan.
Pelle:"Ik ben ook meer van de vaste afspraak, als je dat op een zondag doet ofzo komen daar weinig excursies tussen."
Maar wel proefwerken voor maandag, werkstukken die ingeleverd moeten worden, afspraken met vrienden of het bijkomen van het feestje dat je de dag ervoor hebt gehad.
Dit nog helemaal los van de wens van kind. Je mag dan wel verantwoordelijkheid voelen om het contact met de grootouders te laten bestaan, maar daarmee is niet het recht verworven om kind de plicht op te leggen hieraan maandelijks gehoor te geven.
Kind moet zelf willen. Voor dat willen zullen opa en oma vriendelijke moeite moeten doen. Het ligt aan hen, niet aan moeder en kind.
Groet,
Miriam Lavell
Onzin mirjam
Gewoon een vaste dag en vaste tijden. Het hoeft toch ook niet een hele dag te zijn. Dus inderdaad één keer in de maand op zondag van 11.00 tot 14.00 uur. Tijd genoeg om dan nog huiswerk, werkstukken en dergelijke te maken. Sport is meestal niet op zondag. En het is een keer in de maand en daar iemand best rekening mee houden. En je hoeft het nu ook niet voor komende 7 jaar vast te leggen. Je kan het nu zo afspreken en over een jaar verander je de tijden/data weer.
Onze kinderen moeten iedere zondag gewoon mee naar de kerk. Dat kost ook wel een paar uur. Er is daarna echt nog genoeg tijd over voor huiswerk of andere activiteiten.
God niet
"Onze kinderen moeten iedere zondag gewoon mee naar de kerk. Dat kost ook wel een paar uur."
Opa en oma zijn God niet.
Groet,
Miriam Lavell
Mooie oplossing
Wat Mirjam voorstelt, vind ik een mooie oplossing, omdat het de enige oplossing is waarbij geen discussie kan ontstaan. Iedere mogelijke ruimte die je biedt, leidt anders tot gezeur over waar de grenzen liggen.
Nou.....pelle
Ik zie in de praktijk dat juist in de puberleeftijd afgeweken wordt van de vaste elk ander weekend regel.
Kinderen fietsen dan zelf wel naar de andere ouder wanneer ze zin hebben en het uitkomt.
Ik zie dat de vaste regel elk ander weekend meer toegepast wordt bij jongere kinderen.
En moek
"Recht op een omgangsregeling hebben ze niet, dus ze moeten blij zijn dat jij zoveel moeite doet voor het contact inplaats van om meer te zeuren."
Dat is een denkfout. Ook grootouders hebben recht op omgang. Dat kan zelfs bij de rechter worden afgedwongen.
ómdat
"Hoezo geen discussie? Opa/oma schrijft dat ze op x dag willen dat kleinzoon komt maar kleinzoon kan niet, dus moeder moet bellen dat kleinzoon niet kan en voila er komt geen discussie? Hoezo niet?"
Omdat het antwoord ja of nee is.
Nog een keer
Pelle:"Opa/oma schrijft dat ze op x dag willen dat kleinzoon komt maar kleinzoon kan niet, dus moeder moet bellen dat kleinzoon niet kan en voila er komt geen discussie? Hoezo niet? "
Nee. Opa en oma schrijven dat ze graag langs zouden willen komen op dag x of y om kleinzoon te zien en vragen of ze dan welkom zijn.
Het antwoord is ja of nee.
Zoon komt helemaal niet meer naar hen toe. Hij belt ze ook niet. Zij mogen hem ook niet bellen en haar ook niet.
De moeite om contact te krijgen ligt helemaal bij hen, inclusief vriendelijk vragen en reizen.
Groet,
Miriam Lavell
Lastig
Ik vind niet dat álle moeite van opa en oma hoeft te komen. Als ouders kun je de bezoeken aanmoedigen of ontmoedigen en dat heeft gevolgen voor het gedrag van kind. Als je als ouder aanmoedigt dat je kind minstens enige regelmaat heeft in de bezoeken is dat het halve werk.
Als ik lees dat de zoon van Guusje zo vaak naar opa en oma moet, krijg ik het overigens plaatsvervangend benauwd en voel ik me een reuzebarbaar. Opa en oma van mijn kinderen krijgen ze slechts bij hoge uitzondering bij hen thuis te zien en kort bij ons. De kinderen hebben er niet zo'n zin meer in en dat ga ik niet afdwingen. Bij Guusje ligt dat iets anders, omdat opa en oma niet vaak bij Guusje zullen zitten, dus dan zou ik mijn dochters wel verplichten er in ieder geval 1 keer in de maand of 2 maanden heen te gaan. Ik kan me best voorstellen dat dat belangrijk is voor deze mensen. Maar dan wel met duidelijke afspraken en geen gedoe over 'hij komt zo weinig'.
Geven en nemen
Kaaskopje:"Ik vind niet dat álle moeite van opa en oma hoeft te komen. "
Normaal gesproken is dit soort omgang een kwestie van schappelijk geven en nemen waarbij beide partijen het ook nog leuk vinden om elkaar te zien.
In dit geval némen (eisen, zeuren, klagen) opa en oma alleen maar. Daarmee vergaat de lust om elkaar te zien vanzelf.
Draai het om. Maak dat contact alleen nog afhankelijk is van het geven dat opa en oma doen. Ze moeten het vriendelijk vragen, de moeite nemen om te reizen en omdat het ontmoeten niet op hun terrein gebeurt, kunnen ze niet verwachten dat je op de stoep staat. Die mogelijkheid is botweg uitgesloten.
Hou dat een jaar vol (tot op de dag). Daarna zie je verder.
Mijn ervaring is dat de verhoudingen zich dan normaliseren en dat elke bezoek aan hen daarna als geschenk wordt ervaren.
Bezoek aan opa en oma wordt daar leuker van. En dan willen de kinderen ook wel weer.
Dan is er weer geven en nemen.
Groet,
Miriam Lavell
Haha miriam
*Opa en oma zijn God niet*
zo gedragen ze zich anders wel,alsof ze God zijn
Dat doe ik wel vaker
Ik zie dat ik over iets heen stap dat voor mij vanzelfsprekend is, maar voor de meelezers wellicht niet.
Guusje schrijft:"Mijn zoon bezoekt hen 1 a 2 keer in de maand en/of ze komen bij ons langs. Dat vinden zij niet genoeg. Ze willen hem minstens 1 keer per week zien maar dat lukt écht niet."
Dat is in de aard van de zaak een onredelijke eis van opa en oma, alleen al om het simpele feit dat deze jongen nog _twee_ paar opa en oma heeft; die van moeder en die van zijn kunst pa.
Dan is er nog de weduwe van zijn vader, hordes ooms en tantes wellicht en misschien wil God ook nog wel wat van 'm op zondag.
Ik zie die agenada al barstens vol zitten en vind 1 x in de maand daarom al veel. Ik heb misschien iets te automatisch aangenomen dat anderen dat probleem ook al zagen.
Dat doe ik wel vaker.
Sorry.
Groet,
Miriam Lavell
Open doel
susanne:"*Opa en oma zijn God niet*
zo gedragen ze zich anders wel,alsof ze God zijn"
Het doel stond wijd open. Ik kon het niet laten
Groet,
Miriam Lavell
Al 12
Maar het kind in kwestie is al 12 en kan ondertussen zelf toch wel een relatie opbouwen met zijn grootouders? Ik zie niet in waarom je daar als moeder tussen zou moeten blijven zitten met al het gedoe van dien. Dat vind ik echt een 12jarige als een klein kind behandelen.
Toen ik 12 was nam ik zelf de trein al naar mijn vader. Regelde afspraken ook zelf.
Kunnen of willen
dc:"Maar het kind in kwestie is al 12 en kan ondertussen zelf toch wel een relatie opbouwen met zijn grootouders?"
En als ie niet wil, wat dan?
Dc:"Ik zie niet in waarom je daar als moeder tussen zou moeten blijven zitten met al het gedoe van dien. "
Als er geen problemen zijn zou ik dat ook niet doen. Als er wel problemen zijn, wel. In dit geval is het een beetje vreemd om 'dat zoek je maar met zoon uit' te roepen. Dan zadel je je zoon op met emotioneel chanterende grootouders.
dc:"Toen ik 12 was nam ik zelf de trein al naar mijn vader. Regelde afspraken ook zelf. "
En, hoe deed je vader dat? "Je moet minstens een keer in de week langs komen"?
Groet,
Miriam Lavell
Ik stap ook over iets heen
Ik was vergeten dat opa en oma elke maand 1 of 2 keer komen. Nou... waar hebben we het dan over? Dan zien ze hun kleinzoon toch best vaak? En als zij niet komen gaat zoon er wel zo vaak heen. Ik vind eigenlijk dat opa en oma hier heel tevreden over kunnen zijn. Het verlies van hun zoon kan niet gecompenseerd worden door wekelijkse bezoeken hun kleinkind, althans dat zouden ze niet van hem mogen verlangen. Dat moet ze echt duidelijk gemaakt worden.
Miriam: Mijn ervaring is dat de verhoudingen zich dan normaliseren en dat elke bezoek aan hen daarna als geschenk wordt ervaren. ===
Mijn schoonouders zijn zo weinig bezoeken van de kleinkinderen gewend dat ze inderdaad héél verrast en blij zijn als ze eens meekomen.
)
Opa en oma mogen het zelf verdienen
Bij een kind van 12 vind ik dat opa en oma het zelf moeten "verdienen" en verantwoordelijkheid voor hun gedrag mogen gaan nemen. Me dunkt dat Guusje haar best en meer doet/gedaan heeft. Dat opa en oma meer willen... dat is dikke pech denk ik dan zo. Zoon is 12 en ziet het soweiso al minder zitten. Laat ze maar zonder die emotionele chantage zorgen dat zoon het leuk vindt om naar hen toe te gaan.
Er tussenuit stappen als moeder in dit stadium vind ik een brug te ver, dan zadel je zoon inderdaad op met chanterende grootouders. Niet eerlijk, daar is hij nog te jong voor.
En bezoekrecht voor grootouders? Zal best maar of een rechter dat toewijst in een geval waarin de 12-jarige er zelf niet op zit te wachten...?
Maar
Doen de grootouders ook zo vervelend naar hun kleinzoon toe dan? Het lijkt me dat de grootste problemen komen doordat ze hun schoondochter gewoon niet mogen.
Maar goed, dat kan de moeder misschien best inschatten.
En miriam, nee, mijn vader deed niet aan emotionele chantage, dat deed mijn moeder!
Geen fijn experiment
"Doen de grootouders ook zo vervelend naar hun kleinzoon toe dan? Het lijkt me dat de grootste problemen komen doordat ze hun schoondochter gewoon niet mogen. "
Weet ik niet. Er zijn ook schoonouders (of ouders) die helemaal uit zichzelf zo claimerig zijn. Los van een mogelijke hekel aan ex schoondochter is er nog iets engers en dat is dat kleinzoon kennelijk zijn overleden vader moet vervangen.
Hoe dan ook: het lijkt me geen fijn experiment om zoon voor de leeuwen te gooien in de hoop dat ze dan wel zullen bedaren. De eis van minstens 1 x id week zien is sowieso al over de top. Denk je dat ze die eis laten vallen als moeder er tussenuit stapt?
Ik denk het niet eigenlijk.
Groet,
Miriam Lavell
