Ex-schoonouders tonen geen begrip
Mijn ex-man is 4 jaar geleden overleden toen wij al 7 jaar uit elkaar waren. Beiden hadden we inmiddels al een nieuwe partner (hij nog maar net, ik al wat langer)en deelden we het co-ouderschap. Mijn ex ging iedere zaterdag langs zijn ouders en heel af en toe ging ik daar ook nog wel eens langs als mijn ex niet kon vanwege werk o.i.d. Aangezien ik degene was die toentertijd een punt achter de relatie had gezet was ik, in mijn ex-schoonouders ogen, natuurlijk de gebeten hond, ook al hebben we een open gesprek gehad over het 'waarom' maar desondanks zagen zij mij liever gaan dan komen. Op de uitvaart van mijn ex werd ik door mijn ex-schoonvader 'de zwarte bladzijde' uit zijn zoon's leven genoemd, hetgeen mij erg veel pijn deed want we hebben ook hele gelukkige tijden gehad en er is een zoon uit voortgekomen (nu 12) die tevens hun enige kleinkind is. Nu is het zo dat het contact met de vriendin van mijn ex spaakgelopen is vanwege allerlei ruzies (zij wilde ook voogdij, vond ik niet goed, ze kenden elkaar nog maar 1 jaar toen mijn ex overleed en contact tussen haar en mijn zoon was niet dusdanig hecht)Ik heb de taak van mijn ex (opa en oma bezoeken)zo goed en zo kwaad mogelijk op me genomen omdat ik vind dat beiden recht op elkaar hebben en ik gun beide partijen veel plezier met elkaar. Mijn zoon bezoekt hen 1 a 2 keer in de maand en/of ze komen bij ons langs. Dat vinden zij niet genoeg. Ze willen hem minstens 1 keer per week zien maar dat lukt écht niet. Ze verwijten mij dat ik er niet genoeg aan doe! Ik was al 7 jaar uit beeld, werd voor rotte vis uitgemaakt tijdens de uitvaart, zorg er ondertussen wél voor dat ze hem zien maar meer zit er niet in! Ik heb een kind, man, baan én huishouden + sociale contacten.Zij blijven zeggen dat IK met HUN rekening moet houden want HUN zoon is overleden EN mijn zoon is ook nog eens hun ENIGE kleinkind. Feiten waar ikzelf niets aan kan veranderen maar waar ik wel iets aan probéér te doen door die bezoekjes. Nu is het zelfs zover gekomen dat mijn zoon liever NIET dan wél naar opa en oma wil gaan omdat ze hem iedere minuut claimen dat hij er is en daar heeft hij de leeftijd echt niet meer voor. Het is een puber! Natuurlijk wordt mij dát ook weer verweten en uitleggen dat het bij de leeftijd hoort..daar zijn ze doof voor. De kerst komt eraan en ik hou mijn hart vast. Vorig jaar waren we er niet omdat mijn schoonouders 1e kerstdag 45 jaar getrouwd waren en in een huisje in België zaten en dat heb ik echt het héle jaar door van ze moeten horen. Hoe KON ik! HUN kleinzoon van hun weghouden tijdens kerst! ik heb tegen ze gezegd dat mijn zoon op kerstavond bij hun langskomt omdat we de andere kerstdagen óók verplichtingen hebben. Was weer niet goed genoeg. WAT MOET IK DOEN? Ik wordt er zo moe van om me steeds te moeten verantwoorden. Ik doe wat ik kan.
Ik denk van wel
Miriam: De eis van minstens 1 x id week zien is sowieso al over de top. Denk je dat ze die eis laten vallen als moeder er tussenuit stapt?
Ik denk van wel. Natuurlijk ken ik deze mensen ook niet. Maar ik denk wel dat grootouders van dit type makkelijker zijn naar een kleinkind dan naar de ouder.
De eisen die ze nu stellen zijn veel te hoog.
Moeder kan met zoon oefenen in : hoe vertel ik mijn grootouders dat ik niet zo vaak wil komen.
Of laat kleinzoon een brief of mail sturen naar schoonouders dat hij best wil komen maar niet elke week. En vervolgens doet hij zelf een voorstel voor het eerstvolgende bezoek. En hij gaat ook zelf de afspraken regelen.
Er zijn maar weinig grootouders die dwars tegen de wensen ingaan van hun kleinkind.
Te zware opdracht
"Er zijn maar weinig grootouders die dwars tegen de wensen ingaan van hun kleinkind. "
Die grootouders die alleen maar oog hebben voor zichzelf wel. Ik zou het er niet op wagen. 12 is best groot, maar op die leeftijd hoef je niet de verantwoordelijkheid op je nek te krijgen om je dolgedraaide grootouders te kalmeren. Zeker niet als jij dan ook nog eens de plaatsvervanger van hun overleden zoon, jouw eigen vader ondertussen, moet gaan uithangen.
Te zware opdracht.
Nee hoor, de eerste stap mag van de grote mensen komen. En als ze dat niet willen of te moeilijk vinden, dan maar niet.
Groet,
Miriam Lavell
Sodeknetter
Vandaag herdenken wij in mijn gezin de sterfdag van mijn moeder. Het mens had een arm, wat zeg ik, ál haar ledematen gegeven om een maand, een week, een dag, een uur langer bij haar kleinkind te kunnen zijn. Een opa en een oma hebben niets, maar dan ook helemaal niets te willen. Die mogen blij zijn dat er een kleinkind is wat ze kunnen koesteren, liefhebben en verwennen. En het enige wat deze mensen doen is ruziemaken, klagen en zeuren. Goeie help. Ik kan er met mijn verstand niet bij. Of eigenlijk: met mijn verstand wel, maar met mijn hart niet. Mensen, doe toch niet zo dóm.
Dat bezoekrecht van grootouders: dat is niet zo zwart wit. Er moet bewezen worden dat er een affectieve band is en dat het in het belang van het kind is. Nou, dat lijkt me hier niet zo aan de orde.
Tirza
Opa en oma
Mijn vader vond dat hij wel iets in te brengen had als opa. Hij mocht ten alle tijden zijn wijze adviezen op de (klein-)kinderen loslaten in hun belang. En dan heb ik het over beroepskeuze, schoolkeuze, e.d.. Een beetje als de pater familias waar de kinderen naar te luisteren hadden. Ik heb mijn vader uiteindelijk duidelijk gemaakt dat dit ónze kinderen zijn, dit ónze opvoeding was en dat wij dat soort beslissingen binnen het gezin nemen. Mijn vader was beledigd. De kinderen blij.
Ik vertel dit als voorbeeld dat het soms nodig is om met botte bijlen te werken. Als de ex-schoonouders van Guusje niet willen luisteren moet het ze heel duidelijk verteld worden. Door Guusje. Ik ben bang dat deze mensen het gevoel moeten krijgen dat ze iets te verliezen hebben als ze zo door gaan.
Eens met miriam
Ik vind dat nogal wat voor een ventje van 12 jaar. Het gekonkel en gemanipuleer van opa en oma weerstaan en in goede banen leiden. Guusje wordt er zelf al helemaal niet goed van, dat kan je toch zo'n ventje niet laten regelen allemaal.
Nogmaals maar
Je kunt het toch gewoon proberen. Grote kans dat er helemaal geen gekonkel is direct met het kind, en zo wel, dan grijp je als moeder toch gelijk weer in?
1 ding is zeker, de situatie nu werkt niet. En met briefjes enzo gaan werken vind ik echt van de zotte. Als je de grootouders ook nog eens gaat vernederen (wat dat echt is), dan escaleert de situatie hoogstwaarschijnlijk alleen maar.
Kleinkind elke week zien?
Nou, dan moeten ze in dezelfde woonplaats kunnen wonen, dan kan het zonder veel gedoe; en wat mij betreft kunnen ze dan samen boodschappen doen, even wat drinken ergens, samen naar de bieb of naar de film, winkelen, voorlezen, de fiets repareren, noem maar op.
Als je verder bij elkaar vandaan woont is eens per week/veertien dagen zwaar overdreven hoor, niet uitvoerbaar.
Ik heb een kleindochter en zie haar ongeveer eens per maand. En nee, ze kan nog niet zelf langskomen 
Ha tonny
leuk dat je weer eens langs komt
hoe gaat het met kleindochter? hoe oud is ze inmiddels?
en hoe is het nou om oma te zijn?
Verplicht bezoek - dat wil je toch niet?
Dat kleinkinderen verplicht bij je langs moeten terwijl het gevoel er niet bij is?
Nou ja, een enkele keer kan dat gebeuren, oma is bv jarig op een dag waarop je als puber iets leukers te doen hebt. Dan ga je toch naar oma, da's wellevendheid. Je vindt het ook leuk als oma naar jou komt en niet haar bridgemiddag (ik noem maar wat) laat voorgaan.
Maar wekelijks verplicht op bezoek - welke grootouder wil dat nou???
Susanne - o.t.
jaja, ik kom hier nog wel eens langs hoppen, beetje verslaafd geraakt na al die jaren.
Kleindochter is een opgewekt, grappig lief meisje van ruim een half jaar.
Mooi tonny ot
Fijn dat het goed met haar gaat,geniet er van!
Toch maar niet.....
Ik: "Jouw zoon kan zo langzamerhand zelf wel regelen of hij naar zijn grootouders toe wil gaan of niet."
Ik geloof dat hij dat maar niet zelf letterlijk moet regelen.
Het idee van Miriam spreekt me eigenlijk wel aan.
Gewoonterecht
Afgezien van alles wat grotouders en kleinkinderen normaal wel of niet met elkaar doen, ik denk dat de ex-schoonouders een beroep willen doen op 'gewoonterecht': toen hun zoon nog leefde kwam hij elke week met het kind. Guusje heeft dat ook geaccepteerd: als de vader niet kon ging zij. Nu de vader dood is willen schoonouders vast houden aan dat gewoonterecht. Zij hebben niet in de gaten dt dat gewoonterecht waarschijnlijk ook aan verandering onderhevig was geweest als vader nog geleefd had, want op een dag willen pubers niet meer (saai....). die ontwikkeling hebben schoonouders niet meegekregen. Voor hen is het kleinkind nog het jongetje dat elke week met zijn vader komt. Nou goed, vader is er niet meer, maar het jongetje wel, dus het jongetje moet komen. En dat met een vasthoudendheid die bepaald kan zijn door karakter, door rouw of door onderhuidse boosheid op de ex-schoondochter. Een vlambare combinatie.
Mirjams advies is eigenlijk het lont aansteken. Het kan best zijn dat dat het enige is wat eraan te doen is. Eeuwigdurende boosheid zal waarschijnlijk het gevolg zijn, want de dood van vader, de scheiding, dat zijn blijvende zaken en de eigen ontwikkeling van het kind, die krijgen de grootouders niet meer mee. Ze blijven dus vast zitten op dat ene punt waarop het gewoonterecht is opgebroken en zullen dat de persoon die dat heeft opgeblazen altijd kwalijk nemen. Zoals slecht verwerkte rouw met langslopende boosheid gepaard kan gaan.
Misschien is er een pragmatischere oplossing mogelijk en dan eentje die grootouders de kans biedt om te ontdekken dat kleinzoon niet meer het schattige jongetje van 8 jaar is, maar de uitgegroeide puber van 14.
Ik weet niet hoe groot de afstand is tussen de woonplaats van kleinzoon en grootouders, maar als dat niet te groot is zou het een mogelijkheid zijn om een vaste eet-dag af te spreken waar kleinzoon zelf naartoe kan gaan. Combinatie van nuttig en (on-)aangenaam: je moet toch eten, dan maar bij oma en opa, het gezeur over school etc. daar gewoon op reageren zoals je hart ingeeft (iets beschaafder dan).
Of: bepaalde activiteiten, kan zoon schoonouders niet leren om per computer contact te houden, hobby, weekje vakantie etc. Nou ja, alles waardoor schoonouders merken dat het een ander kind wordt.
Alle verwijten die dat eventueel oplevert langs je heen laten gaan. Kinderen van nu zijn anders dan kinderen van toen, maar sommige mensen zullen dat nooit begrijpen.
Feestdagen: als Guusje een andere man heeft en wellicht andere kinderen, dan is het lastig om zoonlief alleen naar pa en oma te laten gaan. Maar opa en oma met een bepaalde regelmaat uitnodigen kan wel. Vorig jaar niet, dit jaar wel, of tweede kerstdag wel, of met kerst niet, maar nieuwjaar wel etc. Nou ja, alle perikelen zoals iedereen die heeft. Alleen iets ingewikkelder, omdat vader overleden is.
Ik denk dat ik zelf een zus van overleden man (een tante dus) zou inschakelen om de kontakten te onderhouden, maar helaas, dat kan Guusje niet.
Tsjor
Tonny
"Als je verder bij elkaar vandaan woont is eens per week/veertien dagen zwaar overdreven hoor, niet uitvoerbaar."
Ja, zou ik ook vinden. Maar er zijn (groot)ouders die (al dan niet bewust) vinden dat (klein)kinderen (en soms ook in het abstracte 'de generaties na hen') de taak hebben in het leven om hen gelukkig te maken. Dat kan voortkomen uit ouderwetse opvattingen maar ook door verdriet. En de combinatie ervan is een heel moeilijke. Het lijkt erop dat dat hier het geval is. De reactie van verdriet en zo'n opvatting kan neerkomen op een afwijzende en agressieve reacties (zo heftig dat het je doet denken aan een overlevngsreactie:het komt voort uit een oerbehoefte van mensen die in hun jeugd teveel hebben moeten geven bijvoorbeeld, te weinig hebben gekregen en opgegroeid zijn met het beeld dat hun tekorten aangezuiverd zullen worden door de generatie na hen.. en zo wordt het tekort doorgegeven). Daarnaast betrekken grootouders de loyaliteit(en) van kleinkind erbij. Dat is waar het kwalijk wordt. Ik proef uit de posting van op-er dat zij de relatie graag goed wil houden. Vanuit mijn eigen ervaring zou ik zeggen dat je daar externe hulp voor nodig hebt, al dan niet op de achtergrond of in een bemiddelende rol. Dit is niet iets dat op-er kan, puur en alleen omdat op-er partij is.. alleen al doordat grootouders dat zo zien. Het is onmogelijk om in zo'n sfeer iets voor elkaar te krijgen dat als acceptabel wordt gezien en betrouwbaar wordt ervaren door beide partijen. En die ingrediënten (naast de mogelijkheid en vrijheid om loyaal te zijn naar alle partijen --> zoonlief) zijn nodig voor een familierelatie.
Ik zou, wel iets meer afstand nemen, maar niet asymmetrisch afstand (grootouders niet bellen maar schrijven en ex-schoondochter wel bellen maar niet schrijven). Als je ietsjes meers afstand neemt, wees er duidelijk over: waarom (dat het (te) moeilijk is en dat het vanuit op-er het liefst een tijdelijke optie is, maar dat sociaal verkeer tweerichtingsverkeer is). Als op-er opzoek gaat naar externe hulp, hoeft op-er dat niet uit te spellen maar kan iets zeggen als in dat we gezocht wordt naar een oplossing.
Ik hoop dat het lukt om uit alle adviezen iets te kiezen dat passend is bij de personen in kwestie en bij de situatie. Succes in elk geval.
Beetje o.t.
Ben je na de dood van degene door wie je als familie met elkaar verbonden werd 'ex-schoonouders' ? Ik vind dat akelig klinken.
Als een van mijn kinderen zou sterven, ben ik nog steeds niet de ex-schoonmoeder van mijn schoondochter of schoonzoon. Ik ben en blijf de moeder van hun overleden echtgenoot/ echtgenote en blijf evenzeer oma als wanneer mijn kind in leven was gebleven.
'Ex' zie ik als iets wat voorbij is.
Maar ouderschap en grootouderschap gaan niet voorbij. Ook niet als het kind in kwestie niet meer leeft.
Ik kan me voorstellen dat je dan als grootouder extra hecht aan een kleinkind, kind van je overleden zoon/ dochter dus. Dat je op zoek moet naar een contact dat 'werkt' en dat ook veranderd zou zijn als de vader/ moeder van dat kind in leven was gebleven, staat als een paal boven water.
Tonny
Ex-schoonouders
Tonny, volgens mij noemt Guusje ze zo, omdat het haar ex-schoonouders al waren. Haar ex is overleden, niet haar man.
Ik neig naar de oplossing van M.Lavell maar dan zonder de brief. Allemachtig, hier in de familie is het allemaal koek en ei en zelfs hier zien opa en oma de kleinkinderen niet wekelijks. Mijn kinderen zouden er ook echt niet voor te porren zijn.
Gelukkig maken
"Maar er zijn (groot)ouders die (al dan niet bewust) vinden dat (klein)kinderen (en soms ook in het abstracte \'de generaties na hen\') de taak hebben in het leven om hen gelukkig te maken."
Mijn schoonmoeder heeft dit. Haar andere zoon is overleden en ze zoekt het nu erg in haar kleinzoon. Die is namelijk geboren ter vervanging van de oom die hij (en ik ook) nooit gekend heeft, want hij is er al 25 jaar niet meer.
Toen we eens een keer ergens anders kritiek op hadden kwam dat er zo uit, wat gemeen van ons, want ze was pas wat gelukkiger geworden na de geboorte van haar kleinzoon. Nu 25 jaar later moeten we alles van haar accepteren, want ze heeft een Reden. Vermoeiend.
En toen ze eens in het ziekenhuis lag, werd haar herstel echt bij ons neergelegd, zo van, als jullie niet vaak genoeg komen met het kleinkind, enz.
Dit kan natuurlijk niet zo blijven, kleinkind is niet oma's pijnstiller. En hij heeft al helemaal niks te maken met zijn oom. Hij is leuk om zichzelf, niet omdat hij iemand vervangt. Er zit een lastig uit te leggen obsessieve dimensie aan die je moet voelen.
Het is natuurlijk vreselijk om een kind te verliezen, maar leg dit niet op het bord van een kleinkind. Makkelijk gezegd misschien.
Geen pijnstiller..
en kinderen hebben ook geen taak.
