Familie valt uit elkaar.
Ik, een vijftiger, ben verdrietig omdat ik besef dat mijn familie uit elkaar aan het vallen is. We waren thuis met vieren en heden ten dagen hebben we allemaal een gezin met grote kinderen die allemaal uit huis zijn. Onze moeder leeft nog maar is ziek en hoogbejaard.
Onze moeder woont nog in het ouderlijk huis en dat is tegenwoordig zo ongeveer de enige plaats waar wij -broers en zussen- elkaar nog treffen. Er is geen ruzie maar niet iedereen kan het evengoed met elkaar vinden. Onderling met zijn vieren gaat het nog redelijk tot goed maar vooral de aangetrouwde kant (2 van de vier) zorgen ervoor dat het een stuk minder gezellig wordt. Nu merk ik dat een van ons vieren, voor het gemak noem ik hem even Jaap, steeds meer de verjaardagen van zijn brusjes overslaat. Terwijl de rest wel overal netjes present is, en het is dan ook gezellig, slaat hij vaak over, soms zelfs zonder bericht. Zijn echtgenote zien we nog minder.
Ik vrees dat als onze moeder niet meer leeft we hem helemaal niet meer zien. In het verleden hebben we Jaap al vaker op zijn gedrag aangesproken maar dit mondde altijd uit in ruzie terwijl het uiteindelijk niets opleverde. Zelf kan ik nog wel goed met al mijn brusjes overweg. Maar dus gewoon met zijn allen gezellig zondagmiddag koffieleuten o.i.d. dat zie ik er nooit meer van komen. En daar kan ik dus best verdrietig om worden.
Ik moest mijn verhaal even kwijt, vraag niet om een tips of zo, maar misschien wel hoe het bij jullie thuis gaat.
waarom
Waarom is Jaap op zijn gedrag aangesproken?
Het feit dat hij vaak is aangesproken lijkt me goed te verklaren waarom hij niet zo vaak meer komt. Ik denk dat hij het een heel stuk minder gezellig vindt dan jij als er mensen commentaar op hem hebben.
Niet mikken op verjaardagen
Misschien heeft Jaap een hekel aan verjaardagen? Ik ben er zelf ook niet zo dol op, maar mijn man houdt me nog netjes in het gareel
.Jouw schoonzus zal dat waarschijnlijk niet doen. En dat terwijl ik goed overweg kan met mijn schoonfamilie en op de meesten zelfs erg gesteld ben. Maar buiten de verjaardagen zie ik ze zelden. En dat vind ik jammer, want dan spreek je mensen meer dan op zo'n verjaardag waarop iedereen door elkaar tettert, je over koetjes en kalfjes met vage bekenden moet kletsen terwijl de gastgevers druk in de weer zijn.Ik kom zelf uit een klein gezin, en hoe aardig ik ze ook vind, bij elkaar vind ik mijn schoonfamilie al snel wat ehm.. overweldigend. Vooral de eerste jaren heb ik daar erg aan moeten wennen.
Mijn advies is dus Jaap niet aan te spreken - hij is tenslotte geen klein kind meer, je hoeft hem niet op te voeden - maar hem uit te nodigen voor een etentje, een koffievisite of een gezamenlijk uitstapje. Wie ontdek je in kleine kring ook nog wat aardigs aan de koude kant.
En als je behoefte hebt aan een vleug nostalgie kun je ook een brusjesdag organiseren naar een plek die voor jullie vroegere gezin van betekenis is.
Dat soort dingen gebeuren
Ik heb wel eens gehoord "vrienden kun je kiezen, je familie krijg je". Ik heb gelukkig geen problemen met mijn familie maar als mijn ouders als verbindende factor zijn weggevallen, zal ik mijn brussen niet veel meer zien. Ze leiden een heel ander leven en het enige dat ons bindt zijn onze ouders. Geen ruzie, hoor, geen problemen! Maar er is maar één verbindende factor. Mijn ouders.
En ik zie het met mijn kinderen ook. Ze hebben niks met elkaar, zoeken elkaar ook niet op. Ze vinden elkaar niet leuk. Jammer,maar het is moeilijk af te dwingen. Als ik er niet meer ben denk ik dat ze geen contact meer zullen hebben. Het zij zo. Wat er na mijn dood gebeurt, daar heb ik geen grip op en ik kan ze moeilijk dwingen vriendjes te worden 
Laat het los. Meer kun je niet doen, vriendschap onder brussen is niet af te dwingen.
En eens afspreken met alleen de brussen?
En dan liefst buiten verjaardagen om, gewoon voor het gezellig? Doen wij ook, soms ook wel met aanhang want dat gaat bij ons allemaal heel goed samen, maar het is soms juist gewoon fijn om 'onder elkaar' te zijn. En inderdaad, ik zou er ook niet blij van worden als ik door mijn brussen zou worden aangesproken op mijn al dan niet aanwezig zijn op een verjaardag. Kom op zeg, hij is toch geen kleuter meer?? Je kunt hoogstens, als benadeelde partij, eens aan hem vragen waarom hij er niet was. En misschien voorzichtig opperen dat je het fijn zou vinden als hij zich afmeldt. Maar hem daarop aanspreken klinkt althans heel betuttelend en veroordelend.
Dus dat zou mijn aanpak zijn, gewoon als brussen onderling afspreken.
2 keer per jaar
Komen wij bij elkaar en dat is heel leuk en gezellig! Onze ouders leven niet meer en onze kinderen zijn ook al hoog en breed de deur uit. Af en toe mailen we en als een van ons jarig is dan bellen we.
We wonen niet bij elkaar in de buurt, dat maakt ook al dat je elkaar niet vaak ziet. Ik zou het wel een beetje benauwd krijgen als ik iedere zondag met mijn brussen zou moeten koffieleuten.
Bij de familie van mijn man is het eigenlijk niet anders.
Apart afspreken
Nadat mijn ouders overleden waren was het wel even zoeken. Inmiddels komen we een paar keer per jaar bij elkaar op familiegebeurtenissen en soms een op een bij elkaar. In wisselende samensteling. Tegenwoordig wat meer zonder de jongvolwassenen die eigenlijk toe zijn aan een eigen neven- en nichtendag.
Daarnaast is er ook nog contact met de familie van mijn vader en moeder. Helaas tegenwoordig vaak voor een begrafenis. Niet verplicht maar net wie er in de gelegenheid is. Soms samen.
Drukke baan?
Pien, heeft je broer een hele drukke baan of druk weekendprogramma? Als je broer wel tijd voor je eenzame moeder kan maken, maar op andere dagen dan die vaste zondagmiddag, dan is dat toch het belangrijker dat jullie onderonsje?
Zelf zie ik mijn broer ook niet wkeleijks. Maar de spontane bezoeken zijn wel uit het hart.
Ik ben ook blij dat we verspreid mijn eenzame moeder bezoeken. Zo heeft ze vaker iemand die even langs komt. Beter verspreid bezoek dan de hele bups in één keer wat voor mijn moeder veel te veel wordt. Daarnaast woont mijn vader ook beschermd. Ook die heeft aandacht nodig. Soms is het weekend voorbij zonder dat je wat voor jezelf hebt kunnen doen. Dus hoe druk is de agenda van je broer?
Verder
Het is in mijn omgeving de gewoonte dat als je ergens een uitnodiging voor krijgt je dan laat weten of je al dan niet komt. Wel zo netjes. Jaap doet dat dus regelmatig niet, maar hij verlangt het wel van anderen, vandaar dat er in het verleden al eens wat van is gezegd. Misschien hebben ik in mijn startberichtje het wat verkeerd verwoord, maar hij wordt echt niet behandeld als kleuter of klein kind.
Jaap heeft inderdaad een drukke baan, maar dat hebben we bijna allemaal. Het is een kwestie van prioriteiten stellen in mijn optiek. Maar goed, ik moet waarschijnlijk gewoon accepteren dat het gaat zoals het gaat. Iedereen bedankt voor de berichtjes.
Nou Pien
ik lees juist veel tips die anders suggereren: je hoeft het niet te accepteren, maar probeer bijvoorbeeld een andere vorm te vinden.
Zelf ben ik enigkind (geen brussendag voor mij), en blijkt een neven/nichtendag er vanwege idd drukke gezinnen en banen niet in te zitten, maar ik hoor van veel van mijn neven en nichten (die ik soms individueel wel spreek, en soms bij inderdaad begrafenissen tref, die trouwens altijd heel gezellig zijn), dat zij vaak dagen regelen met elkaar, zonder partners. Dus idd een brussendag of afspraak. Mijn nicht gaat met haar zusjes tweemaal per jaar een weekeindje weg, mijn andere nichtjes spreken regelmatig met elkaar af.
Wat ik zelf zou doen, als je altijd een goede band met je broer had: waarom praat je er niet gewoon eens over. Dat je het zo jammer vindt dat je hem zo weinig ziet, dat je graag eens afspreekt. Ik weet niet of jullie ver uit de buurt wonen, maar je kunt toch ook wel eens afspreken voor het eten of zo?
Mijn partner heeft 1 zus, maar zij hebben niet echt een hele goede band. Ze bellen regelmatig, dat wel, maar bij elkaar over de vloer zit er niet echt in. Wij hebben 1x per jaar een familiedag, op de verjaardag van oma... Dat zal in de toekomst dus ook wel veranderen.
Pien
hier gaat het niet anders bij mijn man en dat vind ik wel jammer. Hij heeft twee zussen, een met volwassen kinderen en de ander kinderloos, wonen tamelijk ver weg. We zien elkaar alleen op verjaardagen en die zijn niet persé heel spannend. Met zijn allen in een kring zitten en echte gesprekken komen er niet van...:-\ De schoonfamilie van één is ronduit saai, de schoonfamilie van de ander is wel heel aardig en gezellig, maar die tak heeft het altijd druk, werk in het weekend e.d... dus die zien we maar weinig. Zij zijn bijvoorbeeld al 2 jaar niet hier op bezoek geweest. Mijn man zit er niet zo mee, maar ik wel.
Zelf heb ik geen broers en zussen en dat vind ik tegenwoordig erg jammer. Ook geen hechte familie (wel grote familie met veel ooms en tantes en neven en nichten, maar sommige heb ik nog nooit gezien). Dus ik snap je gevoel wel! Bij mij is dit besef eigenlijk pas sinds een jaar (klinkt gek), maar sindsdien houd het mij wel bezig. Ik word er altijd verdrietig van als ik andere mensen hoor over vakanties met gezin van broer of zus, of dat ze met de hele familie bepaalde tradities hebben, van kamperen met pinksteren tot uitgebreide kerstdiners...hier niks van dat alles. Het valt me in mijn omgeving ook al op dat anderen die een fijne familie missen, allemaal niet goed in hun vel zitten. Misschien toeval, maar wel opvallend vind ik.
Heb jij je misschien ook pas gerealiseerd dat het niet meer gaat gebeuren, gezellig koffieleuten met al je broers en zussen?
Pien
"Het is een kwestie van prioriteiten stellen in mijn optiek. " Wie zegt dat Jaap dat niet doet? Jullie verjaardagen vallen gewoon niet onder zijn prioriteiten. Dat kan. Als je dat niet wilt, moet je niet spreken prioriteiten stellen, maar over het nakomen van verplichtingen. Of je die nu leuk vindt of niet.
