Feestdagen en 3 families
Benieuwd of er mensen zijn in dezelfde situaties om wat ervaringen te delen...
Sinds 1,5 jaar ben ik samen met mijn vriend. Hij is weduwnaar en heeft een zoon van 8 jaar.
Dit gaat heel goed met natuurlijk zijn ups en downs die erbij horen. Nu zit ik een beetje in m'n hoofd met de schoonfamilie van mijn vriend. Ik heb ze een paar keer ontmoet, hele leuke en lieve mensen. Af en toe ga ik mee naar een verjaardag of bij bijzonderheden, maar ben ook zoekende in hoever ik dit toe wil laten voor mijzelf. Ik merk toch dat het mij altijd best wat energie kost om mee te gaan. Omdat het dan nog vaak gaat over zijn eerste vrouw, wat natuurlijk logisch is. Maar het voelt dan zo dubbel en soms zijn er familieleden verdrietig. Ik vind het lastig om er dan bij te zitten. Nu komen de Paasdagen er binnenkort weer aan. En deze familie heeft een traditie om met elkaar eieren te zoeken en dat met de hele familie. Vorige week kwam er al een appje wie er allemaal kan komen, ze doen het dit jaar op eerste Paasdag midden op de dag... gecombineerd met een lunch. Nu snap ik heel goed dat mijn vriend er samen met zijn zoon naar toe wil, maar het gaat ten koste van bezoek aan onze eigen families. Ze hebben overigens wel gevraagd of ik mee ga, maar ik twijfel of ik deze keer mee ga. We weten nog niet wat mijn familie en de familie van mijn vriend gaan doen en dan zou hij dit met zijn schoonfamilie al wel plannen. Het wringt bij mij een klein beetje. Hij wil er het 'hele programma' bij zijn, en dan eind van de middag weer bij mij komen en dan evt nog naar mijn of zijn familie. Het voelt voor mij niet goed. Ergens hoop ik dat we van beide kanten wat water bij de wijn doen en bijvoorbeeld een uur of twee naar zijn schoonfamilie gaan (dan kan ik erover nadenken evt mee te gaan) maar de rest van de dag gewoon bij mijn of zijn familie zijn. Vrienden van ons vroegen ons gisteren of we tweede Paasdag met hun wat willen doen, maar dat zou nu geen optie zijn omdat we die dag moeten reserveren voor dus mijn of zijn familie. Of.. zoals mijn vriend voorstelde, kunnen we ook zaterdag naar een van onze eigen families. Pff... dat betekent een heel weekend verplichtingen... Met twee families is het soms al zoeken.. met drie wordt het helemaal lastig. Kan me dan ergens ook weer een beetje egoistisch voelen, maar we moeten hier wel een soort modus in gaan vinden.
Misschien mensen met zelfde soort ervaringen en hoe hebben jullie dit opgelost?
Oei, ik zou het voor de 'schoonfamilie' en voor de zoon van je vriend zeker waardevol vinden om tijd met elkaar door te brengen. Zeker voor zoon meer dan met jouw familie als ik eerlijk ben.
Torenstra schreef op 18-03-2024 om 16:34:
[..]
Wat fijn. Ik herken heel erg wat je zegt in de schoonfamilie van mijn vriend. Zij geven ook aan erg blij met mij of ons te zijn. Het neemt het gemis van zijn eerste vrouw niet weg, maar ze zeiden heel mooi dat wij voor hun nu helemaal bij elkaar horen.
En haar plek neem ik inderdaad niet in, dat is ook iets wat je niet wil, wat überhaupt niet kan. Ik merk dat ik zelf ook uniek wil zijn en dat is natuurlijk ook gewoon zo.
Bij mijn vriend in huis, waar ik nu bij in woon, staat ook een foto van zijn eerste vrouw. En dat vind ik niet meer dan logisch, helemaal voor zijn zoon. Zo ontstaan ook de gesprekjes over zijn moeder die heel waardevol zijn. Soms even lastig en dubbel, maar vooral heel mooi dat hij blijkbaar ook de vrijheid voelt om over zijn moeder te praten.
In mijn geval was het mijn moeder die jong stierf. Ik was een tiener, dus niet zo jong als de zoon van jouw vriend. Een van de eerste dingen die mijn oma tegen mijn vader (haar schoonzoon) zei, dat hij veel te jong was om alleen te blijven. Natuurlijk was het slikken toen mijn vader 4 jaar later hertrouwde. Maar in de loop der jaren heeft zijn tweede vrouw haar eigen plaats in de familie verworven. Ze kwam mee naar verjaardagen en raakte zelfs bevriend met mijn moeders jongste zus. Toen mijn oma overleed stond ze ook op de kaart. En inmiddels is ze al weer jarenlang echt de oma van mijn kinderen.
Bij mijn schoonouders was het ook traditie om elk jaar eieren te zoeken , na de paasbrunch waarin de kinderen elkaar op zaten te jutten wie het meeste eieren kon eten. Mijn schoonmoeder had dan ook voor alle 10 kleinkinderen een fleurig zakje genaaid om ze in te stoppen. Ik zou liegen als ik zei dat ik ieder jaar stond te trappelen, maar voor de kinderen is het een hele dierbare jeugdherinnering. En de onderlinge band tussen de neven en nichten is heel hecht nu ze allemaal volwassen zijn.
Het klinkt of je heel welkom bent TO, en je praat lief over je stiefzoon..ik gun het je dat je die onzekerheid snel achter je kunt laten.
