Gedwongen vaderschap.

Valt niet mee maar....

Het zijn tropenjaren met zulke kleine kinderen maar over een paar jaar is het heus weer anders. Je vrouw heeft dus een sterke kinderwens, dat kan heel heftig zijn. Jij niet, jij had na de tweede een vasectomie kunnen laten doen. Dat had een goede oplossing geweest maar daar is het nu te laat voor.
Je kunt wel zorgen dat je in de toekomst je grenzen wat beter leert aangeven door het volgen van een assertiviteitscursus. Succes!

Voor de bevruchting een vent, dan nu ook graag

Jij hebt je twee keer over laten halen voor nog een kind, en nu ben jij de rest van je leven een slachtoffer. Je spreekt over 'ellende' als je het hebt over je gezin en je kinderen.
Ik denk dat je je eigen problemen met je vrouw en met je toegeeflijkheid en gebrek aan duidelijkheid ver van je relatie met je kinderen zou moeten houden. Je was erbij, nu maak je er wat moois van. Persoonlijk vind ik het beslist niet ondoenlijk om van een gezin met vier kinderen een feestje te maken! Ik heb het dus niet bijzonder met je te doen, maar relatietherapie en meer plezier maken met z'n allen lijken me wel slim. Blijven hangen in hoe je het had gewild is zinloos en erger dan dat.

Anders

Jan:
"Toen werd ze bijna veertig en kreeg ik een ultimatum dat ze het voor haar 40e toch nog weer moest proberen, of anders....."
Of anders wat??

Gedeeltelijk andere kant

Beste Jan,
Wat ontzettend rot dat je vrouw je zo onder druk heeft gezet. Mijn man en ik hebben voor we trouwden ook over kinderen besproken, en we hadden allebei zoiets van graag, liefst 2 want 1 is ook maar zo alleen. Het zijn er 3 geworden, met name omdat die zich nogal onverwacht vlot na nummer 2 aankondigde. Ik zou nog graag meer willen, maar mijn man absoluut niet en dat heeft nog best tot forse discussies geleid, maar daar zijn we wel uit gekomen en na een paar weken daar flink over gepraat te hebben, heb ik me er bij neergelegd dat er geen 4e komt.
Het is niet niets om door iemand gedwongen te worden tot sex en de resultaatjes ervan te zien rondlopen. Maar de resultaatjes zijn kinderen die niet verantwoordelijk zijn voor de omstandigheden waarin ze verwekt zijn. Probeer ze daar aub los van te zien, het zijn op hun manier even lieve en leuke kinderen als je oudste twee.
Ga hulp zoeken en bepaal of je nog met je vrouw door 1 deur kunt, ga ook hulp zoeken om het met je kinderen wel leuk te maken, dat gaat het voor hen en voor jou veel leuker maken thuis.
Veel sterkte, Fransien

Bij mijn man

bij mijn man (zijn ouders) zijn er op deze manier 8 kinderen gekomen. Zijn vader wou er naar eigen zeggen maar 2 maar zijn moeder is heel erg manipulatief. Uiteindelijk, toen jongste kind 6 was, zijn ze uit elkaar gegaan, met heel veel bijkomende ellende.

Niet wat je wil horen waarschijnlijk maar wel herkenning.

Tsja jan

Ik vind het advies voor een assertiviteit training een goede voor jou. Om wat beter en steviger in je schoenen te staan en hoe je grenzen voor jezelf leert opstellen.
Nou kan je voor de rest van je leven in een hoekje zitten treuren hoe je erin geluisd bent, en je verplicht voelen tot de verzorging van je kinderen. Maar daar hebben je kinderen totaal niets aan, het is immers hun schuld niet.
Dus ga niet zoeken naar het waarom enz, maar ga juist bekijken hoe je het nu wilt aanpakken. En dan wat het beste is voor jou en je kinderen.
Sterkte ermee!

Willen

Iets willen of niet willen heeft vaak zo weinig nut in het leven. Kijk liever naar de feiten, blijf realistisch en handel naar de feiten (ipv wat je gewild had). Zo vol wrok zitten is weinig contructief.
Hou je eigenlijk wel van je kinderen? Al je kinderen? Of alleen van de eerste twee? Kun je de situatie ook vanuit de ogen van je kinderen zien?
Een ingewikkelde situatie, pa die z'n kinderen niet moet.

Boos

Jan, hou je misschien wel van je kinderen maar niet (meer) van je vrouw? Ik kan me voorstellen dat je gewoon diep van binnen heel boos op haar bent. Dan moet je dáár wat aan doen. Wat wil je, door met je gezin, of alleen verder, evt. met co-ouderschap? Want je kinderen blijven natuurlijk altijd deel uitmaken van je leven. Toch? Als je door wilt met je gezin zul je er vanaf nu een positieve draai aan moeten geven. Dit is je gezin, je basis in het leven. Los de problemen met je vrouw op, dan zit je beter in je vel en kun je je kinderen (alsnog)een heerlijke jeugd geven.

Dapper

Hoi Jan,

Ik vind het dapper dat je dit allemaal zo hebt verwoord, want het is natuurlijk over het algemeen "not done" om je kinderen "niet te willen".

Ik kan me goed voorstellen hoe beroerd je je erover voelt dat je je zo hebt laten manipuleren en voor het blok hebt laten zetten. Dat voelt zwaar k@t en je kunt jezelf wel voor je kop slaan.

Maar...je kinderen zijn er, zelf gedaan. En nu heb je een verantwoordelijkheid, de kinderen hebben hun papa nodig. Dus wees boos, wees teleurgesteld, wees verdrietig, maar blijf er niet in hangen. Geef de kinderen wat je kan.

En je vrouw? Kan/wil je nog met haar door één deur? Zie je zelf mogelijkheden met haar samen hier uit te komen?

Sterkte,
Nema.

Riak

Als een bepaalde wens zo sterk is dat je bijna walgend aan seks doet omdat daardoor je wens de mist in kan gaan, dan is dat het moment om stappen te nemen en niet jaren later als er al kinderen zijn.
Mijn man wilde als 24 jarige geen kinderen. Als hij die mening later nog had gehad was ik niet met hem verder gegaan, hoeveel ik ook van hem hield. Als ik onder die omstandigheden gebleven zou zijn zou ik verbitterd geraakt zijn.
Ik heb op zich trouwens begrip voor zowel Jan als zijn vrouw. Ik snap dat Jan zich gedwongen voelt, maar ik snap ook dat Jans' vrouw hem onder druk gezet heeft. Het is allebei menselijk, maar ik vind het niet eerlijk naar de kinderen toe om daar in te blijven steken.

Tja

Ik ken een aantal relaties uit mijn omgeving die kapot zijn gegaan op de kinderwens, het wel willen, het niet willen enz.
Jullie relatie is er nog, of het een goede is is een tweede. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je niet van je nr 3 en 4 houd! Ze hebben net zoveel recht op jou liefde als je nr 1 en 2. Die kinderen kunnen er niks aan doen. Hou van ze!!
groet, polly

Jan

Jan,

Als mijn partner en ik in deze situatie zouden zitten, dan zou ik haar aan de haren meeslepen naar relatietherapie, ongeacht wat je toekomstplannen zijn. Of jij, of zij heeft hard hulp nodig (haha, of jullie alletwee...). Want de manier waarop je deze posting schrijft, daar schrik ik van. Er zit zoveel kwaadheid in, ik kan nauwelijks geloven dat jullie niet al eerder uit elkaar zijn gegaan of stappen hebben ondernomen om hier samen uit te komen. Ik neem aan dat jullie sinds het gebeuren elkaar niet eens meer aankijken, laat staan het af en toe gezellig hebben of, het ergste, samen sex hebben!!!!

Wat ik niet begrijp is je opmerking dat ze net zwanger alweer begon over alweer een volgende kind. De meeste vrouwen die ik ken, en dat zijn er heel wat, gaan helemaal op in een zwangerschap en kunnen niet eens verder denken dan de bevalling. Dat is ook mijn eigen ervaring. Tja, hormonen, he.

Je zegt dat je vrouw je een ultimatum stelde voor haar 40ste. Hmmm, als mijn partner moeilijke of onverwachte dingen gaat vragen of doen rond die tijd, dan denk ik aan een midlife crisis of zoiets. Misschien dat dat met een andere aanpak anders had gelopen. Samen naar therapie en er over praten, uitvinden of ze nog een kind wilde of dat ze gewoon een balans van haar leven aan het opmaken was, en ja, daar hoort een mogelijke zwangerschap ook bij, maar ook de vraag of ze zich goed heeft kunnen ontplooien binnen haar relatie en gezin en of ze daar nog nieuwe mogelijkheden ziet.

Ik zou zeggen: samen op pad om te praten, met als doel om vooruit te kijken, niet achterom. Nu kan het nog. Hoe oud zijn de kinderen eigenlijk?

4goed

Is het nu voorbij?

Jan, ik bedoel is het bijna dwangmatige verlangen van je vrouw naar het volgende kind nu voorbij? Is ze nu in elk geval gelukkig, zijn de kinderen gelukkig en kun jij dan ook een beetje geluk vinden?

Tsjor

Jan?

Ben wel benieuwd. Heb je wat aan de reacties of is het juist niet wat je verwacht had of...

Nou ja, ben gewoon benieuwd.

Groetjes, Nema.

O, en

Ik ben een moeder die het tweede kind er min of meer heeft doorgedrukt. Wou heel graag een tweede, man was niet enthousiast, maar zei niet duidelijk nee.

Ik houd met hart en ziel van het kind, ben zo blij met het mannetje! Man ziet het kind niet echt staan. Kind, net vier, ziet dat dondersgoed! En wordt er verdrietig over. Ik ook, en voel me dan schuldig, dat ik heb doorgezet. Toch denk ik dan: je hebt je kind dus neem je verantwoordelijkheid! Het kind kan er niets aan doen, en heeft je nodig.

Ik zou graag nog meer kinderen willen krijgen. Ik begin er niet meer over, omdat ik vind dat het niet kan om een kindje te krijgen, dat door de papa ongewenst is en niet gezien wordt. Triest.

Groetjes, Nema.

Een zwager

Mijn schoonzus heeft een aantal jaren geleden de derde gehad, zwager was het er helemaal niet mee eens en had er zwaar de ziek in. Derde is uiteindelijk zwagers oogappeltje geworden, dat kan ook nog.

Slachtoffer

Je komt bij mij erg over alsof je je slachtoffer voelt. Dat is wel een hele makkelijke rol. Begrijp me niet verkeerd, het is rot dat je je zo gemanipuleerd voelt, maar je was er wel zelf bij. Je had zelf ook duidelijker moeten/kunnen zijn. Wij hebben hier ook de discussie gehad, wel of geen derde kind. Mijn man heeft geen ja gezegd om van het gezeur af te zijn. Hij heeft het een jaar tegen gehouden, maar vond mijn verdriet wel heel zwaar wegen. Onze situatie was wel iets anders. We waren samen wel klaar, na twee kinderen. Ik werd ondanks de pil toch zwanger en verloor dat kindje. Pas toen begon het verlangen naar nog een kindje. Mijn man is me nog steeds dankbaar dat ik het onderwerp bleef aansnijden. Hij is stapel op de jongste. Wel maakte hij direct duidelijk, dat dit kind echt de laatste was. Hij heeft zich twee weken na zijn geboorte laten steriliseren. Ik heb ook gezegd, dat ik me absoluut niet kon neerleggen bij de beslissing dat er geen kind meer kwam, dat ik dan misschien zelfs wel weg zou gaan. Zo sterk kan dat gevoel zijn. Hij zag het niet als manipuleren overigens, meer als eerlijk zijn. Ik kreeg daarna wel rust. Dat is ook anders bij jouw vrouw. Toch vind ik dat je jezelf niet langer als slachtoffer van de situatie moet zien. Oke, je had het liever anders gezien, maar die kinderen zijn er nu. Je kunt ze niet terug stoppen. Kun je je vrouw haar natuurlijke instinct vergeven en proberen er wat van te maken ? Of zijn er nog meer dingen die spelen ? Therapie vind ik zelf iets wat zwaar overschat word, ga eerst eens te raden bij jezelf. Wat wil jij, wat voel je voor je vrouw enz?

Groetjes Sisi

Wacht even, jan

Ik heb nogmaals je posting doorgelezen en dit valt me op:

"Ze was nog maar net zwanger, en daar gingen we weer, elke dag een zucht een klacht, een duw, wat jammer dat dit de laatste is, hoe verdrietig en vele verwijten. Ik werd weer heftig onder druk gezet en de spanning liep weer vreselijk op."

Weet je zeker dat dit een klacht, een duw en gejammer was? Is het niet zo dat veel vrouwen met een (goede) vorm van weemoed op deze manier afscheid nemen van wat ooit was? Als jij je vrouw op die manier verkeerd begrepen hebt, en niet gesteund, dan heb jij haar wel ontzettend veel pijn gedaan en zal zij zich erg onbegrepen voelen door jou. En wie weet niet alleen met dit. In dat geval denk ik dat er een gigantisch gebrek aan goede communicatie is geweest. Lees bijvoorbeeld ook de posting van Nema. Zowel bij Nema als in jouw geval zie ik dat er geen helderheid was over het antwoord. Het een zeggen, het ander doen, schept veel verwarring, daar kun je geen manipuleren de schuld aan geven. Aan de ander de taak om daar helderheid in te krijgen. Wie weet was er zelfs geen sprake van manipulatie, want dan moet je de situatie wel heel duidelijk in beeld hebben en met zulke verwarring is dat verdraaid moeilijk.

Er zitten altijd twee kanten aan een verhaal als dit....

4goed

Sisi

Gelijk gepost, en jij verwoordt prachtig wat ik ook probeerde aan te geven. Met een praktijk voorbeeld nog wel, mooier kan niet.

Waar is jan?

We zijn allemaal druk doende met zijn vragen, zijn vrouw, zijn relatie, zijn kinderen... maar waar is Jan zelf? Letterlijk dan, alhier op OO.

Tonny

Ik denkkk

dat Jan misschien gehoopt had, op reakties van vaders in een soortgelijke situatie, dit gaf hij min of meer aan in zijn posting!
Misschien is hij door alle goed bedoelde adviezen, daarnaast ook gedeeltelijke verwijten, nog " onzekerder" en ongelukkiger gaan voelen!
Maar daarnaast is hij wellicht ook extra gaan beseffen, dat zijn kids er niet de dupe van mogen worden!