Geen contact met broer wie nog meer?

Hallo, hier van de andere kant teleurgesteld in schoonzus; ze staart me vaak lang en strak aan, had het over "haar broers huis" terwijl we echt samenwonen en elk gesprek ging zonder uitzondering over hun verleden; er is ooit maar één vraag aan me gesteld over mijn achtergrond en dat ging over de contactbreuk die ik in mijn eigen familie had. Daarbij leek alles een wedstrijd bij haar. Blegh.
Nu we allemaal kinderen hebben werden er ook opvoedkundige vragen gesteld en in het begin kon het daarmee enigszins gezellig zijn. Maar als mijn man ons op de foto wilde keek ze walgend en ze staat ook niet blij op de foto's, ze vraagt naar privé zaken en loopt dan te kwelen dat alles zo zielig is voor mijn man (haar broer) en ik weet niet hoeveel stomme voorbeeldjes nog meer, waardoor ik me als heks afgeschilderd voel. Om doodziek van te worden. Als ik er iets van zeg weet ze van niks en verpest ik de sfeer ofzo. Zij zoekt het maar uit, ik ga niet waar ik niet welkom ben. Dus nu gaat mijn man al een tijdje zonder mij en ik vind het prima zo.

mijn man hoidt overige's l van zijn zus en ik heb geen behoefte me daarin te mengen of daartussen te komen; hun band is van hen .alleen geldt dit ook voor ons huwelijk en mw vindt gewoon dat ze allerlei vragen mag stellen omdat het haar broer is. Maar ik heb die band niet met haar maar dat maakt kennelijk niets uit.
Mijn man ziet haar een paar keren per jaar ( voor mij ook) en heeft mij vanaf het begin gezegd dat ze "onder je huid kruipt" en dat ik "Wat afstand moet bewaren). Dus haar gedrag zit niet tussen mijn oren.
Hij zal haar nooit laten vallen en dat is zijn goed recht. Maar ik wil haar niet meer zien.

Flower21 schreef op 03-12-2021 om 13:31:

Broer leert meisje kennen en vergeet heel de wereld om zich heen.
Ze heeft hem zo fijngekneed dat hij het contact met mij, zijn oudste zus heeft verbroken!!!
Fijn is dat,al dat aanhangsel die families kapot maakt

Wat een onzin zeg!! Broer blijft toch zeker verantwoordelijk voor zijn eigen contacten? Het zijn allemaal keuzes die hij maakt.

Ik heb exacte hetzelfde. Pas nog een gesprek met mijn broer en schoonzus gehad. Ik kwam binnen en ze zat met haar rug naar mij toe en liep volop op haar mobiel te appen en ik weet bijna zeker met haar familie. Met het gesprek dat ik voerde dat ik het jammer vind dat ik me nooit welkom voel en het altijd van mijn kant moet komen begon ze ineens vervelend te schreeuwen dat ik tegen mijn broer zei ik ga weg want dit heeft zo geen zin. Hij mag er nooit voor mij zijn hij mocht ook niet op mijn 50 e verjaardag komen en uiteindelijk liet ze uit haar mond vallen dat ik ook niet welkom op haar 50 e verjaardag  was vandaar dat ik dus geen uitnodiging kreeg  dus eerlijk is ze ook niet. Alleen haar familie was van dag 1 belangrijk en mijn broer moet alles maar van haar accepteren en doen. Maar hij moet het zelf ondervinden ik geef het op en ga er ook niet meer tussen zitten maar heel pijnlijk dat zo iemand mijn broer weghoud van mij , ook sindsdien onze ouders niet meer leven. Dus zo herkenbaar....ik ken zo mijn broer niet meer lijkt wel of heel haar grote familie maar mijn broer op een andere manier alles aanpraten. Zo triest....maar ja hij moet het zelf ondervinden.

Philou schreef op 20-02-2023 om 19:17:

Hier een schoonzus die heel graag contact wil met broer maar hij wil niet. Dat vind ik heel jammer voor haar want ik zie en begrijp haar verdriet. Ze is heus lief maar best ingewikkeld en niet altijd even handig in het sociale verkeer, zeg maar. Wat het moeilijk maakt voor mij is dat ze mij opdrachten geeft dat ik moet zorgen dat er contact komt en blijft. Alle wil en eventuele enthousiasme voel ik dan uit me vloeien tot het punt dat ikzelf ook moet bekennen dat contact mij tegen is gaan staan. En dat moest ik dan ook doen tussen haar en haar ouders. Toen ik zei dat dat niet kon, kwam ze met de aparte zin, waarom, wil jij soms niets voor mijn familie doen..? Daarmee heeft ze eigenlijk bewerkstelligd wat ze juist niet wilde. Ik sta er niet tussen en wil er ook niet tussen gezet worden. Zoo ingewikkeld.

Ik denk dat als iemand niet wil, je dat op een gegeven moment moet respecteren. Zeker nu het enthousiasme ook bij jou weg is en het contact tegen is gaan staan. 

Mysestra schreef op 20-02-2023 om 19:42:

[..]

Ik denk dat als iemand niet wil, je dat op een gegeven moment moet respecteren. Zeker nu het enthousiasme ook bij jou weg is en het contact tegen is gaan staan.

Ik denk dat zij dat anders ziet. Zij zal vinden dat ik het zetje daartoe niet zet omdat ik niet zou willen. Dat krijg ik niet uitgelegd en ik heb het opgegeven. Als ze de verantwoording niet zo graag had willen afschuiven en de oplossing had gezocht in iets tussen hen of in de familiestructuur (die allang daar was natuurlijk, voor ik ten tonele verscheen) dan had ze in mij een medestander gevonden. Want er is, sinds ik er ben, nooit ruzie geweest met één van ons en haar. Dan had ze iemand gehad waarmee ze kon afstemmen en die haar advies kon geven maar ik heb me zo voor het blok gezet gevoeld dat ik of niets doe (veilig en helder) of wel iets zou moeten doen en dan in mijn ogen onmogelijke opdrachten krijg en het nooit goed genoeg kan doen. Dat is geen fijne positie als schoonzus/schoondochter. Dus, misschien denkt zij wel dat ik hem van haar weghou, wat echt niet zo is. Hij wil niet en hij wil haar dat ook niet vertellen. 

Diana. schreef op 20-02-2023 om 18:45:

Ik heb exacte hetzelfde. Pas nog een gesprek met mijn broer en schoonzus gehad. Ik kwam binnen en ze zat met haar rug naar mij toe en liep volop op haar mobiel te appen en ik weet bijna zeker met haar familie. Met het gesprek dat ik voerde dat ik het jammer vind dat ik me nooit welkom voel en het altijd van mijn kant moet komen begon ze ineens vervelend te schreeuwen dat ik tegen mijn broer zei ik ga weg want dit heeft zo geen zin. Hij mag er nooit voor mij zijn hij mocht ook niet op mijn 50 e verjaardag komen en uiteindelijk liet ze uit haar mond vallen dat ik ook niet welkom op haar 50 e verjaardag was vandaar dat ik dus geen uitnodiging kreeg dus eerlijk is ze ook niet. Alleen haar familie was van dag 1 belangrijk en mijn broer moet alles maar van haar accepteren en doen. Maar hij moet het zelf ondervinden ik geef het op en ga er ook niet meer tussen zitten maar heel pijnlijk dat zo iemand mijn broer weghoud van mij , ook sindsdien onze ouders niet meer leven. Dus zo herkenbaar....ik ken zo mijn broer niet meer lijkt wel of heel haar grote familie maar mijn broer op een andere manier alles aanpraten. Zo triest....maar ja hij moet het zelf ondervinden.

Dat is vreselijk, natuurlijk. Daar kan je niet tegen op, denk ik. Heb je je broer wel eens één op één gesproken en gezegd dat je begrijpt dat het lastig is voor hem gezien de krachten bij hem thuis. En is er nog een manier om wel contact te hebben en hoe dan? Als jij zonder oordelen kunt luisteren. Misschien weet hij wel hoe maar wis hij of kon hij dat niet zeggen. Maar het lijkt mij heel lastig, als zus met zo’n broer en schoonfamilie.

zo jammer dat het leven soms zo kan lopen, ik had altijd goed contact met mijn broer maar er is ergens iets goed misgegaan. Ik heb hem jaren geleden aangesproken over hoe hij met mijn ouders omging toen mijn vader heel erg slecht lag. Hij wist dat mijn vader opgenomen was in het ziekenhuis. Zijn reactie naar mijn moeder was ‘dan is het lekker rustig thuis’ Hij ging samen met zijn vrouw op vakantie en ze hebben niets van zich laten horen. Toen het echt kritiek was met mijn vader en hij de nacht waarschijnlijk niet zou halen, heb ik hem gebeld en heb mijn kritiek geuit over hoe hij hiermee omgaat. Het antwoord van hem was dat hij mijn drama helemaal zat was en zijn vrouw was me ook helemaal zat?!?! Mijn vader is kort erna overleden en toen kwamen ze opeens op de voorgrond, mijn moeder helpen ed. Hij is een aantal keer bij me thuis geweest, de kerst nog samen gevierd bij mij thuis en niet veel later kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Hij en zijn vrouw zijn 1 keer geweest, 1 keer gebeld na een half jaar. Na de laatste chemo en een loodzware operatie, heb ik niets meer gehoord. Aan mijn moeder en vriend heeft hij gezegd dat hij contact met me zou opnemen maar de afstand is waarschijnlijk nu te groot om dat te doen. Ik heb voor zijn verjaardag nog een appje gestuurd met de woorden dat ondanks de slechte relatie die we nu hebben, ik de goede tijden koester en dat ik hem wil feliciteren. Het antwoord was kil ‘hoop dat het je goed gaat’ Het was niet eens een vraag of voor hem een aanleiding om het contact beter te maken dat hij het bijvoorbeeld ook jammer vindt en dan aansturen op het beloofde gesprek, anders had ik dat wel gedaan. Op mijn verjaardag 3 maanden later heeft hij niets meer laten horen, mijn schoonzus ook niet. Het is heel erg triest hoe zoiets bijzonders zo is gelopen; ik had met mijn broer echt een goede relatie. We waren echt 4 handen op 1 buik. Hij is het type van keihard negeren, doodzwijgen en het zo draaien dat hij zichzelf in de spiegel kan kijken. Maar ik vraag me tot op de dag van vandaag af ‘hoe dan?’ Hoe kon je zo met je vader en moeder omgaan. Mijn moeder die 200 procent verzorger voor mijn vader was en hoe kun je je zus zo negeren als ze zo ziek was? Met dit soort ziektes of deze situaties heb je juist behoefte aan de warmte, vertrouwen van de familie maar je zo laten vallen, doet enorm veel pijn. Ik heb hem notabene altijd op de hoogte gehouden via de familie app, incl zijn vrouw.
Zelfs als hij bij in de buurt was, mijn moeder bezocht, nam hij maar ook zijn vrouw niet de moeite om 10 minuten om te rijden voor een kop koffie om gewoon langs te komen; elkaar gewoon te spreken, te zien ipv via de app. 
De confrontatie met zijn ijzige kille afstandelijke liefdeloze en vooral geen empathische kant, was enorm pijnlijk voor mij. Maar uiteindelijk leeft hij het langste met zichzelf en als hij zich er goed bij voelt, moet hij vooral zo doorgaan om mensen te negeren en dood te zwijgen ipv praten en je emoties durven te tonen. Maar hij is bijna 60, dus zal waarschijnlijk niet veranderen. 

waaromniet86 schreef op 11-06-2023 om 16:17:

Jaren zijn verstreken. Je hebt geen contact, maar je verzint verschrikkelijke dingen over het leven van je broer en zijn vrouw. Je kunt er onmogelijk iets van weten. Deel jij jouw gedachten ook met anderen? vrienden familie?

Je klinkt erg gekwetst, verbitterd en jaloers. Je herinnert je niet eens één ding dat je verkeerd hebt gedaan... Ik begrijp waarom de familie van je broer wat afstand wil.

Je zult hier sympathieke reacties krijgen, maar ik denk dat het je situatie niet zal helpen. Kijk in de spiegel, bel je broer en voer een eerlijk gesprek. Als blijkt dat je broer geen contact wil, moet je dat respecteren en een gelukkig leven leiden zonder hem.

Het draadje is 3 jaar oud.

Ontopic:

Begrijp je niet hoe erg dat is dan? Je klinkt erg veroordelend in een eerste bericht. 

Ze klinkt verdrietig en dat is niet meer dan normaal; ook na jaren nog als het ter sprake komt.

Mijn broer wil ook geen contact meer en daar heb ik geen bijdrage aan gehad, ik heb niets verkeerds gedaan, sterker, ik was degene die het contact warm hield. Hij verbrak met 2 mensen het contact en nam daar zijn hele familie in mee ( ooms/tantes, neven  nichten, mij) en die hadden er allemaal niets mee te maken. Zelfs niet degenen op wie hij boos was. Zijn vrouw was de stoker en hij ging er in mee. Mooi niet dat ik zo iemand ga bellen, maar pijnlijk blijft het altijd.

Bijtje82 schreef op 11-06-2023 om 18:03:

[..]

Ben het ook niet helemaal eens met waaromniet. Al had ik ergens voor een deel wel dezelfde gedachte.

Maar dat kwam voornamelijk door dit deel waardoor ze zich onnodig de slachtoffer rol toebedeeld.

Ik heb voor zijn verjaardag nog een appje gestuurd met de woorden dat ondanks de slechte relatie die we nu hebben, ik de goede tijden koester en dat ik hem wil feliciteren. Het antwoord was kil ‘hoop dat het je goed gaat.

Dit zijn precies de soort teksten die ik altijd van mn ex krijg. Die lees ik dan, zucht een keer geërgerd en antwoord of niet, of heel kort. Terwijl als hij gewoon zou sturen : Hey gefeliciteerd met je verjaardag, maak er wat moois van.. je veel minder snel geneigd bent om geïrriteerd te reageren. Als je dus iets positiefs wilt bereiken, zul je het positief moeten benaderen.

Eens, ik denk alleen dat ze d'r hart eens wilde luchten en dan krijg je zoiets

Nu is een appje met de intro ‘ ondanks de slechte relatie’ ook een soort van olie op het vuur, ook al was het niet je intentie. Je had die lading weg kunnen laten want het kan voor de ontvanger best ‘ klagend of verwijtend’ overkomen. Zonder die intro komt een felicitatie welgemeend over.

Juist als het contact stroef verloopt, is een verkeerde opmerking snel geplaatst of begrepen. Hoe zou je zelf gereageerd hebben als je broer jou een dergelijke app gestuurd had? Dus  iets pas  uitsturen als je het zelf had willen ontvangen. 

Ik begin ook steeds meer te neigen naar dat we denken dat de ander precies weet hoe hij of zij iets moet doen of zeggen maar eigenlijk is dat niet zo (denk ik). Het kan best dat hij doodsbang is omdat hij niet weet wat hij kan zeggen en hoe. Dan moet je ook maar een partner hebben die daar doorheen kan kijken en van goed advies kan voorzien.. 
De realiteit is dat we vaak maar wat doen en aanklooien. 
Wat zou er gebeuren als je zegt dat je hem mist en dat je alle steun kan gebruiken die je krijgen kan? 
ik veroordeel je niet hoor. Helemaal niet. Maar soms hebben we stiekem hoge verwachtingen die de ander helemaal niet waar kan maken. Hij van jiu bijvoorbeeld en misschien ook visa versa.

Flanagan schreef op 11-06-2023 om 20:07:

Net zo goed als het antwoord van de broer ‘ hoop dat het je goed gaat’ minder gevoelloos ( koud) bedoeld is, dan dat Bijtje het gelezen heeft.

Correctie: ipv Bijtje bedoel ik MarieR

Broer, sja..ik heb er 1. Hij is 7 jaar ouder (nu dik in de 50)
Althans, op papier zijn we broers en we verschillen dag en nacht.
Hij heeft niks met mij, ik niks met hem...ik heb 'm ook al 5 jaar niet meer gezien en mijn kinderen weten niet eens van zijn bestaan.

Schoonzus is een aardige meid, maar die wordt meegetrokken door broer en ook schoonmoeder (ja, mijn "moeder".) en haar zie ik dus ook al jaren niet meer.

Ik lijk bijzonder veel op mijn vader, hij lijkt in alle opzichten bijzonder veel op moeke.

moeders is een gestoord mens (ras narcist) en daar heb ik geen contact mee...en broer heeft ook dezelfde trekjes.

Kortom: ik mis niks en al zullen ze beiden vandaag of morgen dood op de bank liggen, dan hang ik de vlag uit...dan is de wereld weer een beetje mooier geworden.

Hoe ik er dus mee om ga??
Joh, met bovenstaand soort volk wil je niet eens contact...lekker zo laten.

Even een ander verhaal inzake 'de schoonzus' (in dit geval vrouw van een vriend) die de boel afhoudt:
Jaren geleden kreeg een goede vriend (ca. 25 jaar lang) van me een relatie met een meid.
Hij was rasechte Fries, zij is zo'n k*t uit een voorpost van Den Haag.
Mevrouw voelde zich overal te goed voor, Friesland was niks (domme boeren hè) etc. etc. Zij heeft 't binnen ca. 2 jaar zover gekregen dat hij alles in Friesland achter gelaten heeft...werkelijk alles. En dus ook alles naar de kloten.
Heb 'm al jaren niet gezien/gehoord en laat zich blijkbaar helemaal inpakken door dat mens.
Waarschijnlijk zijn ze wel blij met hun eigen wereldje, ik laat ze in hun waarde en het is mij wel goed.
Het is verdomd jammer, maar hij wil 't blijkbaar zo.

Wat kan je er aan doen? Niks...behalve hopen dat de ogen eens open gaan.

Afijn, laat ze lekker hun gang gaan.
Geen tijd aan besteden, 't is trekken aan een dood paard.

"zij is zo'n k*t uit een voorpost van Den Haag"
"Mevrouw voelde zich overal te goed voor"  
"laat zich blijkbaar helemaal inpakken door dat mens"

En dan met droge ogen zeggen: "ik laat ze in hun waarde"

 

ik heb paar jaar terug besloten om geen contact meer te zoeken met mijn hele familie. Mijn moeder en vader leven niet meer. Wel heb ik drie zussen en drie broers.  

Ik zou graag weer in contact willen komen met mijn broer.we hebben altijd al een moeilijke broer/zus verhouding gehad.vanwege dat we beide geadopteerd zijn van niet dezelfde biologische ouders.maar ik word er niet jonger op en zou graag weer een beetje contact met hem willen.het lijkt of hij van de aardbodem is verdwenen.wat moet ik doen om hem te vinden?

meestal krijgen de schoonzussen de schuld maar ik vind dat je/jullie/mijn broer degene is die zelf de keuze maakt om geen/weinig contact te hebben. Hij is degene die grenzen hoort te trekken, met andere woorden, aan vriendin/vrouw duidelijk maken dat zijn zusje familie is en dat niet wegschuift omdat zijn vrouw dat wilt. En andersom ook, ook een zusje kan voor haar broer moeite doen om een neutraal contact te hebben met schoonzus als je zo graag je broer in je leven wilt hebben. Ik heb vooral direct al geaccepteerd dat mijn broer ging trouwen en huisje boompje beesgje ging stichten. Ik hoef niks van schoonzus te vinden, het is hun relatie , hun gezin. Mijn broer hoeft zich ook niet met mijn relatie etc te bemoeien. Het is even wennen , van broer naar volwassen man die een gezin start maar uiteindelijk is het een kwetsie van accepteren. Mijn broer en ik spreken elkaar sinds wij beide getrouwd zijn alleen als onze kids samen willen spelen, of als we toevallig beide bij onze ouders thuis op visite zijn. Gevalletje uit het oog maar niet uit het hart. In gevallen van nood zijn we er natuurlijk altijd voor elkaar. Toch een soort van contact dus als antwoord op de vraag (wel hele oude topic🙈)

Fenikx73 schreef op 29-09-2023 om 21:43:

Ik zou graag weer in contact willen komen met mijn broer.we hebben altijd al een moeilijke broer/zus verhouding gehad.vanwege dat we beide geadopteerd zijn van niet dezelfde biologische ouders.maar ik word er niet jonger op en zou graag weer een beetje contact met hem willen.het lijkt of hij van de aardbodem is verdwenen.wat moet ik doen om hem te vinden?

Is hij niet via facebook, insta, ed te vinden? Kan je in contact komen met oude (school)vrienden?