Gezin met jonge kinderen dreigt uit elkaar te vallen
Een jaar geleden kwam partner thuis en gaf aan te twijfelen over onze toekomst samen, al snel leek een scheiding dichtbij en voor partner de oplossing.
Gelukkig toch nog de stap naar relatietherapie genomen, partner voelt het niet meer, waarom/waardoor is niet duidelijk. Communicatie over gevoel loopt stroef, is voor partner moeilijk. Er is geen ander in het spel!
Bijna een jaar verder, en partner voelt zich nog steeds niet gelukkig, we lopen vast ondanks de relatietherapie. Min of meer elke keer de boodschap dat partner moet gaan praten, maar dit blijft een issue. En als ik probeer te helpen dan wordt me dat niet altijd in dank afgenomen.
Thuis gaat het goed, geen spanningen en weinig ruzie, alles op gebied met kinderen gaat goed. Op partner gebied gaat het moeizaam, en is partner wat afstandelijk. Een kus of een knuffel moet al bijna een jaar vanaf mij komen, partner is erg passief/afstandelijk. Ene keer vind hij het oke, of misschien zelfs fijn. Maar ook momenten dat het niet goed voelt. Soms zijn we nog intiem samen.
Partner denkt dat een scheiding een opluchting zal zijn. Ik denk dat het de grootste fout is die partner kan maken. Maar weet ook niet meer hoe we nu verder moeten.
Ik heb van alles geprobeerd, altijd met respect omgegaan, de ruimte gegeven, de tijd gegeven. De relatie voelt voor mij nog 'te' goed om te willen scheiden. Dit kan ik toch mezelf, en onze kinderen niet aan doen? Zo slecht hebben wij het niet!
Maar het lukt me ook niet om het 'probleem' op te lossen, met een partner die passief blijft en niet heel duidelijk kan aangeven wat het probleem is. Ja, dat het niet aan mij ligt. Maar wat kan ik daarmee?
Ik hou van mijn partner, ik geloof er nog in dat dit goed kan komen, en ik wil er niet aan denken dat ons gezin uit elkaar valt.
Nog niet gesproken over de gevolgen van een eventuele scheiding. Dit zal een zeer heftige periode zijn voor ons beiden, maar ook voor onze kinderen zal dit gevolgen hebben. Is dat het waard? En waar moeten we heen, een koopwoning maar kunnen beide niet blijven wonen. De krappe woningmarkt maakt het dan ook niet makkelijk.
Dit zijn geen redenen om bij elkaar te blijven, maar we staan nu op een kruispunt en ik vind dat we ons wel goed moeten beseffen als we kiezen voor een scheiding wat voor gevolgen en consequenties dit heeft.
Partner zegt dat er geen ander is, en dit geloof ik. Partner is niet ineens meer van huis, komt ook niet later thuis, dus geen signalen wijzen daarop.
Wie heeft er een soortgelijke ervaring, tips, adviezen. alles is wellkom.
Ja dus op je vraag die je hieronder stelt. Je bent in je eentje aan het vechten. Zoekt verklaring van burnout oid. Feit is dat hij niet wil of niet kan. Verander zelf.
05-04-2023 om 10:07
Ben wel benieuwd.. meerdere van jullie geven dus eigenlijk aan (als ik het goed begrijp) stop eens met vechten, met het verzetten tegen een scheiding. En dan? Gewoon mijn dagen leven, zorgen voor de kinderen, werken, en ik wacht af om te kijken wat hij doet? Of hij dan in actie komt?
" Ben wel benieuwd.. meerdere van jullie geven dus eigenlijk aan (als ik het goed begrijp) stop eens met vechten, met het verzetten tegen een scheiding. En dan? Gewoon mijn dagen leven, zorgen voor de kinderen, werken, en ik wacht af om te kijken wat hij doet? Of hij dan in actie komt?"
Denk ook na over wat je wilt als hij niet in actie komt. Daar is geen haast bij, maar doe het wel.
Het kan zijn dat hij een ander heeft, het kan ook zijn van niet. Feit is dat veel mannen een gestrand huwelijk rustig laten rotten en geen aanstalten maken de scheiding actief in gang te zetten. Het is in die situaties dus toch nog vaak de vrouw die de scheiding aanvraagt, omdat ze het op een gegeven moment wel zat is.
Een verklaring die soms gegeven wordt, is dat mannen in het algemeen nog wel wat halen uit een huwelijk, ook al is dat huwelijk niet goed. Want hij wordt - alweer, in het algemeen- dan nog wel verzorgd door zijn vrouw die zorgt dat de zaken thuis lopen. Als hij het huwelijk opblaast, moet hij dat soort dingen allemaal zelf gaan regelen. En hij ziet zijn kinderen minder.
Vrouwen, die in het algemeen juist die verzorging voor hun rekening nemen, besluiten in een dergelijke situatie dat ze van hun man meer last dan gemak hebben en dat ze daarom beter af zijn zonder hem, en daarom zetten zij dan uiteindelijk toch de scheiding in.
Maar goed, of dat voor jullie opgaat of niet, dat is niet zo spannend.
De tip is dus inderdaad van velen: stop met investeren en kijk dan wat hij doet. Maar hou rekening met de mogelijkheid dat hij niks doet. En bedenk dan: blijf je zo voortleven? Je kan bijvoorbeeld besluiten: een scheiding brengt ook een hoop gezanik (emotioneel, praktisch, financieel) en voor de kinderen is dit beter zo, ik blijf zitten tot de jongste 18 is en dan trek ik alsnog de stekker eruit en ik ga nu alvast plannen maken voor als het zover is. Maar je kan ook besluiten dat je daar geen zin in hebt, en zelf de scheiding regelen en je leven vormgeven zonder je ex als huisgenoot.
Wat je niet kan doen is besluiten dat je niks doet en dat hij dan wel vanzelf weer van je zal gaan houden als de kinderen groter worden. Je kan erop hopen, maar je hebt het op geen enkele manier in de hand en ik zou er ook niet op gokken.
Ik sta er wel voor open denk ik, om te stoppen met investeren. Want de tijd heeft geleerd dat vechten ook nog weinig stappen in de goede richting heeft geleid.
Misschien een hele stomme vraag, maar hoe stop ik met investeren?
Ik ga mijn partner behandelen als een huisgenoot? Ik wil me niet perse afstandelijk opstellen, of moet ik dat juist wel doen?
Ik ga geen gesprekken thuis meer voeren over onze relatie?
Moet ik de knuffels (vrijwel 't enige wat er nog is, als één van beide naar werk of sport gaat) ook even laten voor wat het is?
Wat moet ik doen? of beter gezegd, niet meer doen?
In hoeverre stop ik met investeren.. dat vind ik eerlijk gezegd een hele lastige.
Elpisto schreef op 05-04-2023 om 11:19:
[..]
Dat is dus niet zo. Tuurlijk maak je als stel absoluut de drukke fase door, waarin het makkelijk is om elkaar uit het oog te verliezen en te verzanden in de boel draaiden houden: Kids moeten op tijd naar school, eten moet op tijd op tafel, kids moeten naar sport, huishouden moet draaiende gehouden worden. Noem het maar op. Maar dat is wel wezenlijk iets anders dan 1 van beide die aangeeft al jaren niet meer verliefd op je te zijn. Al kun je je afvragen of je na een dergelijke periode nog moet spreken over vlinders, of dat het houden van is. Maar goed, dat is een oeroude discussie.
Als ik zo tussen de regels doorlees, is je man er al een tijd klaar mee en is die schoorvoetend ingestemd met therapie. Doet daar niet echt zijn best voor en voor de rest laat hij het er liever bij zitten, dan dat hij nog echt met je een poging doet om de relatie te redden.Maar waar bij mij dan echt de rode vlaggen op stok komen te staan, is het feit dat dit dus blijkbaar al en jaar speelt en dat er in dat jaar vrijwel geen stappen gezet zijn. Partner kan niet praten, weet niet waar het weg komt MAAR er is absoluuuuuuuut geen ander in het spel!!!
Ik denk dat ik je niet hoef uit te leggen, getuige het draadje verder na ontrouw, dat er hier heel wat mensen aanwezig zijn die precies hetzelfde meegemaakt hebben. Het is alsof er een draaiboek voor vreemdgaande mensen is: Ze komen op een dag thuis, zien het niet meer zitten, maar dat is vooral omdat het gevoel weg is NIET omdat er een ander is. Om vervolgens ergens in het verhaal toch een keer spijt te krijgen en dan blijkt uiteindelijk toch dat er een ander in het verhaal is.
Wat mij daar het meest aan triggerd in je verhaal, is dat man dus ook geen aanstalten maakt om te gaan scheiden. Je zou verwachten dat iemand die op een dag besluit dat het genoeg geweest is, dat hij dan ook de stappen onderneemt om dit te doen. Vandaar dat er hier als advies komt om het te laten voor wat het is. Als er namelijk wel een ander in beeld is ( en ik ben er een beetje bang voor) zal dit nog tijden zo door gaan. En daar wordt niemand beter van. Het is een manier van " zand in de ogen strooien". Jij raakt in principe zo in paniek van de boodschap van je partner, dat je vooral je best doet en alles met de mantel der liefde bedekt. Geloof me, ik kan het weten. En dat is voor je partner de uitgelezen mogelijkheid om te ontkennen dat er een ander is EN om er voor te zorgen dat je niet argwanend wordt. Dat er geen andere signalen zijn zegt niet zoveel. Mijn vrouw was ook niet vaker weg dan anders, maar ging toch vreemd.
Let wel, ik weet dat door onze eigen ervaring er soms te snel gegrepen wordt naar vreemdgaan. Maar hoe vaak ik hier nu al dezelfde shit gelezen heb en me 1 op 1 alles zo kan kopiëren op mijn eigen situatie en er toch weer bleek dat iemand vreemd ging. Laat de boel de boel. Laat zien dat hij die scheiding mag gaan inzetten. Dit is namelijk niet langer een gezonde situatie. Om te vechten voor een relatie zijn er 2 mensen nodig.
Ja, dit is iets wat veel mensen in mijn omgeving vragen.. is er een ander?
Heel eerlijk, als er een ander zou zijn dan verklaart dat wel deze gehele situatie. Maar ik heb het hem meerdere keren, op verschillende momenten gedurende de laatste 8/9 maanden gevraagd en hij zegt dat dat niet zo is.
Ik ben wel benieuwd, hoe zijn jullie erachter gekomen dat er wel een ander is?
Partner is namelijk niet meer van huis, komt ook niet later thuis dan normaal, is niet vaker weg, niks van dat alles.. hoe kom ik er dan achter?
Sabine88 schreef op 05-04-2023 om 11:41:
Ik sta er wel voor open denk ik, om te stoppen met investeren. Want de tijd heeft geleerd dat vechten ook nog weinig stappen in de goede richting heeft geleid.
Misschien een hele stomme vraag, maar hoe stop ik met investeren?
Ik ga mijn partner behandelen als een huisgenoot? Ik wil me niet perse afstandelijk opstellen, of moet ik dat juist wel doen?
Ik ga geen gesprekken thuis meer voeren over onze relatie?
Moet ik de knuffels (vrijwel 't enige wat er nog is, als één van beide naar werk of sport gaat) ook even laten voor wat het is?
Wat moet ik doen? of beter gezegd, niet meer doen?
In hoeverre stop ik met investeren.. dat vind ik eerlijk gezegd een hele lastige.
Je meld hem dat je er klaar mee bent. Dat je niet langer gaat vechten voor iemand die niet ook voor jou vecht. Dat als hij zo graag scheiden wil, dat hij die maar in moet gaan zetten. Dat dit voor jou niet langer zo werkt.
Deze hele situatie is gewoon niet gezond. Je moet hier uit. Als het resultaat dan is dat man de scheiding in zet, dan is dat maar zo. Daar kom je sterker uit. Maar dit kan toch niet langer zo?
Voorop: het hoeft niet zo te zijn.
Mijn partner gaf ook nee er is geen ander. Maar hij veranderde wel. Na vreemdgaan uitkomen (iemand anders vertelde het mij - nog steeds blij om- bleef hij eerst liegen. Woorden anders dan daden. Voor hem was dat angst dat ik weg zou gaan. Bij jou ligt dit denk ik anders. Mijn man ging ook gewoon onder werktijd. Of na echte afspraak. Belde oneindig en verwijderde de gegevens. Zei dat hij met vriend x wat deed maar ging naar haar. Ik checkte zijn belfacturen. Pingedrag, veel cash opnemen was rode vlag. En ik blufte soms. Doorvragen leerde ik uiteindelijk. Geen genoegen nemen met nee natuurlijk niet.
Heb je wel eens gevraagd of hij misschien gevoelens voor ander had of heeft gekregen. En bij nee doorvragen. Dus niet is er ander. Vaak is er verwarring dat je getrouwd bent en ineens een ander leuk vindt. Dan denken deze m of v, ik hou vast niet meer van mijn partner. Anders zou ik niet ...
Maar goed, niet iedereen betreft dit. Misschien is er geen ander. Blijft pittig en sad.
Anna Cara schreef op 05-04-2023 om 12:52:
Voorop: het hoeft niet zo te zijn.
Mijn partner gaf ook nee er is geen ander. Maar hij veranderde wel. Na vreemdgaan uitkomen (iemand anders vertelde het mij - nog steeds blij om- bleef hij eerst liegen. Woorden anders dan daden. Voor hem was dat angst dat ik weg zou gaan. Bij jou ligt dit denk ik anders. Mijn man ging ook gewoon onder werktijd. Of na echte afspraak. Belde oneindig en verwijderde de gegevens. Zei dat hij met vriend x wat deed maar ging naar haar. Ik checkte zijn belfacturen. Pingedrag, veel cash opnemen was rode vlag. En ik blufte soms. Doorvragen leerde ik uiteindelijk. Geen genoegen nemen met nee natuurlijk niet.
Heb je wel eens gevraagd of hij misschien gevoelens voor ander had of heeft gekregen. En bij nee doorvragen. Dus niet is er ander. Vaak is er verwarring dat je getrouwd bent en ineens een ander leuk vindt. Dan denken deze m of v, ik hou vast niet meer van mijn partner. Anders zou ik niet ...
Maar goed, niet iedereen betreft dit. Misschien is er geen ander. Blijft pittig en sad.
Gek he, dat dat werkt? Ik heb ook een boel info in de loop van die tijd gehad door maar te blijven bluffen. Ze hebben op een gegeven moment zoveel leugens verteld dat ze vastlopen.
Sabine88 schreef op 05-04-2023 om 11:41:
Ik sta er wel voor open denk ik, om te stoppen met investeren. Want de tijd heeft geleerd dat vechten ook nog weinig stappen in de goede richting heeft geleid.
Misschien een hele stomme vraag, maar hoe stop ik met investeren?
Ik ga mijn partner behandelen als een huisgenoot? Ik wil me niet perse afstandelijk opstellen, of moet ik dat juist wel doen?
Ik ga geen gesprekken thuis meer voeren over onze relatie?
Moet ik de knuffels (vrijwel 't enige wat er nog is, als één van beide naar werk of sport gaat) ook even laten voor wat het is?
Wat moet ik doen? of beter gezegd, niet meer doen?
In hoeverre stop ik met investeren.. dat vind ik eerlijk gezegd een hele lastige.
Ik denk dat het niet zozeer een vraag is hoe je moet stoppen met investeren maar hoe je je energie gaat richten op investeren in je eigen leven. Als je aandacht voor 95% gaat richten op je eigen wensen en ontwikkeling, stop je vanzelf met enorm je best te doen om hem te beïnvloeden en hem te proberen mee te slepen als dood gewicht.
Hoe krijg je je focus op jezelf, op je eigen gevoel, op je eigen wensen? Wat wil je met je tijd doen? Hoe blijf je je ontwikkelen? Waar word jij blij van? Wat voegt waarde toe aan jouw leven waar je zelf voor kan zorgen? Je vraagt je nog steeds af wat je met en naar hem moet doen maar de enige die daar antwoord op kan geven ben jij, op basis van de realiteit dat hij zijn energie er helemaal uit heeft getrokken en jij een waardevol leven wil leiden. Je zult moeten gaan voelen hoe deze dynamiek jou hindert een energiek en waardevol leven te leiden en daar dan zelf stappen in moeten zetten. Misschien met hulp van een therapeut of coach? Je hoeft het niet helemaal alleen te doen. Maar ik zou het wel zelf en voor jezelf doen. Je moet ophouden met hem te proberen te dragen. Als hij er toch achter zou komen dat hij nog verder met jou mee wil, moet hij zelf weer gaan lopen, weer gaan bijdragen.
Ik zou voorlopig geen energie stoppen in en initiatief nemen voor een scheiding TENZIJ jij erachter komt dat dat jou energie geeft en je helpt naar de toekomst toe te gaan. Ik zou wel direct beginnen met nadenken over hoe je leven als alleenstaande ouder er voor jou idealiter uitziet, vertrouwen in jezelf uitspreken dat je heus ook in die situatie een waardevol leven kunt creëren en daar randvoorwaarden voor proberen te scheppen.
De kernboodschap is: jij doet jouw ‘werk’ voor jezelf en hij het zijne.
Misschien is het wel goed vast na te denken over een scheiding. Wat moet je dan regelen? Denk na over zaken als huisvesting, werk, regeling voor de kinderen. En neem actief actie door je in te schrijven bij de woningbouw en het hebben van een eigen betaal- en spaarrekening. Praat eens met gescheiden mensen in je omgeving en online om te kijken wat daarbij komt kijken.
Je lijkt heel erg in de ontkenning te zitten. Bent enorm aan het vechten. En blijft hoop houden uit gezamenlijke momenten en het idee dat hij vast wel bijdraait. Maar ben jij niet meer waard dan dat? Iemand die echt voor jou gaat en om je geeft op gelijkwaardig niveau.
Investeer in jezelf: eventueel meer werken of ander werk mocht je daar niet 100% meer gelukkig zijn, doe leuke dingen met je kinderen (zonder hem), laat hem ook af en toe in z’n eentje dingen met jullie kinderen dien en breng een dag door bij de sauna met vriendinnen… je lijkt alleen maar bezig te zijn je huwelijk te willen redden. Dit is de beste manier om het finaal te verpesten. Zorg niet meer voor hem!
Sini
bedankt voor jullie berichtjes. Het hoge woord is eruit bij partner. Hij voelt zich de laatste dagen enorm slecht, heeft rare klachten (vermoedt door stress) en is niet gelukkig.. dus wil scheiden!
Ik probeer me niet te verzetten, wil proberen dit even rustig op me in te laten werken. Werkelijk geen idee waar ik moet beginnen, en wat er op ons af gaat komen.
En nu het laten gebeuren. Hij mag alle eerste stappen nemen. Leun in dat opzicht achterover. Pas op dat jij nu niet het gaat regelen. Het oppakt.
Maar ga natuurlijk jezelf wel goed voorbereiden. Tips zat. Ook in ander topic.
Sterke meid!
