Gezin met jonge kinderen dreigt uit elkaar te vallen

Geen ervaring hier. Maar ik reageer even op het volgende:
 

"Nog niet gesproken over de gevolgen van een eventuele scheiding. Dit zal een zeer heftige periode zijn voor ons beiden, maar ook voor onze kinderen zal dit gevolgen hebben. Is dat het waard? En waar moeten we heen, een koopwoning maar kunnen beide niet blijven wonen. De krappe woningmarkt maakt het dan ook niet makkelijk.
Dit zijn geen redenen om bij elkaar te blijven"

Je kan ook besluiten dat het wel redenen zijn om bij elkaar te blijven. Dat je erkent dat de relatie tussen jullie als partners niet ideaal is, maar dat de gevolgen van een scheiding (zowel emotioneel - vooral voor de kinderen - als praktisch) te ernstig zijn om nu te scheiden. 

Ik zeg niet dat dat zou moeten, maar wel dat het zou kunnen. Want ik lees wel eens postings waarin mensen kennelijk het idee hebben dat als de relatie niet goed is, je niet bij elkaar zou mogen blijven alleen voor de praktische redenen. Alsof dat moreel verwerpelijk zou zijn. En dat zie ik niet zo. 

Ik denk dat je hier juist over moet praten. Wat wil je partner, en waarom, en is overal aan gedacht, en hoe zit dat voor jou. Dan kan het nog dat daar een scheiding uit komt, maar dat is dan weloverwogen. 

Wel vraag ik me af of het voor jou acceptabel is om bij elkaar te blijven als je uitgaat van het idee dat het niet meer goed komt met de relatie. Want jij hebt die hoop wel, maar je partner niet, zo te lezen, en het lijkt er ook niet op dat die er energie in gaat steken. Wil jij dat dan blijven doen, tegen de klippen op? Of doe jij dat dan ook niet meer, en als dat zo is, wil je in die omstandigheden nog bij elkaar blijven?

Eens met Temet. Maar ik vraag me ook af of er niet veel meer speelt bij partner. Depressie? angsten? of weet ik het wat. Relatie therapie lijkt mij best heftig als je je zelf niet goed kent of gewoon überhaupt niet weet hoe je in het leven staat/moet staan. Dan weet je niet eens 'hoe je je voelt of moet voelen" en dan 'moet' je ook nog over je relatie nadenken en praten. 
Zou je partner open staan voor individuele gesprekken? Is zijn 'ik voel niets meer voor je" een uiting van andere diepere persoonlijke problematiek die verder niet zo veel met de relatie te maken heeft?
Of een tijdelijke scheiding van tafel en bed of zo iets. Dat hij tijdelijk iets anders zoekt. Vakantiehuisje? overigens lijkt het hem een opluchting schrijf je maar ik lees niet dat hij nu zoveel actie onderneemt. Vraag me af of hij werkelijk weg wil of weg wil van zijn 'niet gelukkig' voelen.
Lijkt mij voor jezelf ook heel heftig, ik hoop dat je los van hem ook mensen hebt met wie je kunt sparren etc. Sterkte

Ik kom toch even met een tegengeluid, welke niet direct antwoord geeft op jouw vragen. Ik heb je even geloept, want ik had het idee dat deze vraag al eerder was gesteld hier vanuit een zelfde situatie en dat bleek dus ook het geval in december jl. en wat later nog een keer. 

Hier had je best wat uitgebreide adviezen en vooral ook vragen gekregen, maar in je 2e topic ben je nooit meer komen reageren. En dan een topic op 29 maart jl, waarin je vraagt hoe anderen aan een nieuwe partner komen en adviezen daarover? Ook daarin heb je nooit gereageerd. Niet dat het verplicht is om te reageren in eigen topics, maar wel zo netjes denk ik dan. Mensen nemen namelijk ook de moeite om te reageren en een TO (topic opener) te voorzien van antwoorden, dus wel zo netjes dan ook even zelf terug te komen lijkt mij ipv wéér een nieuw topic te openen over dezelfde situatie en daarbij behorende vragen.

sorry, maar kon het toch niet laten dit even te melden, want als je hier ook weer niet terugkomt, heeft het voor niemand zin te reageren lijkt mij. 

En even ontopic: weet je voor jezelf wel zeker dat je nog voldoende gevoelens voor hem hebt om verder te gaan? Ik kan dat nl niet rijmen met je topic van een paar dagen geleden waarin je al (in je hoofd) bezig bent met hoe men aan een nieuwe partner komt. Klinkt veroordelend, maar ik kan het gewoonweg niet rijmen met je andere hulpvragen en ben daar oprecht heel benieuwd naar? Ben je wel eerlijk naar jezelf vwb jouw gevoelens richting partner of is het meer het idee (niet willen scheiden) wat diepgeworteld in je hoofd zit? 

En eens met Mija: hij klinkt als een dood paard…….

RoodVruchtje schreef op 04-04-2023 om 15:38:

Ik kom toch even met een tegengeluid, welke niet direct antwoord geeft op jouw vragen. Ik heb je even geloept, want ik had het idee dat deze vraag al eerder was gesteld hier vanuit een zelfde situatie en dat bleek dus ook het geval in december jl. en wat later nog een keer.

Hier had je best wat uitgebreide adviezen en vooral ook vragen gekregen, maar in je 2e topic ben je nooit meer komen reageren. En dan een topic op 29 maart jl, waarin je vraagt hoe anderen aan een nieuwe partner komen en adviezen daarover? Ook daarin heb je nooit gereageerd. Niet dat het verplicht is om te reageren in eigen topics, maar wel zo netjes denk ik dan. Mensen nemen namelijk ook de moeite om te reageren en een TO (topic opener) te voorzien van antwoorden, dus wel zo netjes dan ook even zelf terug te komen lijkt mij ipv wéér een nieuw topic te openen over dezelfde situatie en daarbij behorende vragen.

Dank voor 't uitzoeken, dat scheelt me een hoop typewerk ju. 

Beste Ruud,

Pak een bak koffie en lees de post nog eens rustig over. 
Deze klagende vrouw die alles slecht vind aan haar partner wil juist wèl verder, terwijl haar partner die vast echt goed in de spiegel kan kijken ondat hij een man is juist degene is die de stekker er uit wil trekken. 

Thy schreef op 04-04-2023 om 23:03:

Beste Ruud,

Pak een bak koffie en lees de post nog eens rustig over.
Deze klagende vrouw die alles slecht vind aan haar partner wil juist wèl verder, terwijl haar partner die vast echt goed in de spiegel kan kijken ondat hij een man is juist degene is die de stekker er uit wil trekken.

Ben bang dat je gelijk hebt. Is een ander topic waar iemand twijfelachtig is

Ik neem ff een kop koffie

goh ik zou zelf niet kunnen leven met iemand die t niet zeker weet... mijn man is vreemd gegaan dus wist t ook even niet maar daarna wist hij wel zeker van wie hij houd. Ik dus. Stel hij zou nog steeds twijfelen had ik hem ook geen 2de kans gegeven. Iedereen twijfeld denk ik weleens maar een jaar, nee dat is te lang en dat weegt te zwaar op jou, je verdiend liefde en aandacht.

Het is zo lastig als hoofd en hart botsen of niet in harmonie zijn. En hij passief is en geen prater en jij nu alleen investeert. Een therapeut adviseerde toen mijn man dat paar keer riep, uit elkaar gaan, om dingen te laten gebeuren. Ga niet pleasen. Niet helpen (wat bedoelde je trouwens met ik ga helpen en dat wordt mij niet in dank afgenomen?). Dus wil je partner weg, laat hém dan actie gaan nemen. Jij moet daar niets in doen. Hem niet overtuigen. Dus iets doorbreken door totaal ander gedrag dan tot op heden. 

Jij bent nu in je eentje aan het investeren. In plaats van het aapje op zijn schouders te laten. Ben jij zo eigelijk gelukkig? Stel dat het zo blijft?

Heeft de therapeut onderzocht hoe hij het voor zich ziet, een leven in gescheiden situatie? Wat maakt dat hij dan denkt wel weer gelukkig te zijn? In jong gezin komt onvrede vaak voor, je wordt geleefd en bent niet meer de sexy man of vrouw die zorgeloos leeft. 

Kan het ook depressie zijn of soort burnout? Vooral dat passieve is raar. Het lijkt mij wel goed om dat te doorbreken. Geen deadlines en niets moeten is dan uitgangspunt. Waar wordt hij nou wel even happy van? Uurtje sporten? Week alleen op vakantie? Vissen? Dagje sauna? Met wie om zich heen? Hersenen een reset geven.  

TO, zoals ik hier lees ben jij als enige aan het vechten voor deze relatie. En jij verwacht van alles wat hij niet wil of kan waarmaken. Bedenk dat jij een ander niet kunt veranderen. Hij zou moeten praten, nog meer therapie etc maar doet dat niet. Dan is het aan jou om hem te accepteren zoals hij is. Hij kan het niet of wil het niet. In beide gevallen kom jij niet verder. Behalve dat het jou bergen energie kost en je in een eenzaam huwelijk zit. En vergis je niet, dat krijgen kinderen echt wel mee (zeker als ze ouder worden). 

Jij bent alleen verantwoordelijk voor jezelf! En niet voor zijn leven of geluk. De kinderen zijn een gedeelde verantwoordelijkheid. Zoveel mensen denken een ander te moeten of kunnen veranderen. Dat gaat gewoon niet. Verandering kan alleen als het vanuit jezelf komt. Het afgelopen jaar heeft dat laten zien. Het is aan jou om dit te accepteren en anders gaan jullie uit elkaar. Nu is er nog geen ruzie, geen anderen in het spel en zijn de kinderen nog jong om aan de situatie te wennen. 

Ik zou juist concreet met hem in gesprek gaan. Hoe ziet hij de situatie voor zich? Het huis, werk, geld, opvang van de kinderen etc? Dan zie je wel hoe hij gaat reageren. 

Laat je leven niet van anderen afhangen maar meem regie over je eigen leven of toekomst. 

Sabine88 schreef op 05-04-2023 om 10:07:

Ben wel benieuwd.. meerdere van jullie geven dus eigenlijk aan (als ik het goed begrijp) stop eens met vechten, met het verzetten tegen een scheiding. En dan? Gewoon mijn dagen leven, zorgen voor de kinderen, werken, en ik wacht af om te kijken wat hij doet? Of hij dan in actie komt?

Ben het gesprek nogmaals aangegaan, en gehad over de consequenties van het scheiden. Of dat het allemaal waard is. Partner staat er heel anders in dan mij.
Ik zou het zo nog wel even volhouden, ja het is lastig als je geen liefde krijgt, maar de dagen zijn prima, en er zitten geregeld fijne dagen tussen waarop we leuke dingen doen met ons hele gezin! En daar haal ik veel kracht uit. En ergens denk ik dan, zie je wel, er is nog wel liefde, er is nog wel iets, laten we vechten!
Maar partner heeft een muur om zich heen gebouwd, vind het ineens moeilijk om te communiceren terwijl dit voorheen nooit een issue was. We weten beiden niet hoe we de muur moeten laten zakken.
Al gehad over een van beiden even een weekje ergens anders wonen. Misschien moet ik maar eens weggaan, en partner met de kinderen laten. Wellicht zet dat hem aan het denken. Want ik besef me maar al te goed dat het geen rozegeur en maneschijn gaat worden na een scheiding, en de weg naar gelukkig worden lang kan zijn.
Ik begrijp er eerlijk gezegd niet veel van. En partner kan geen zinnig antwoord daarop geven.

En nee, ik ben momenteel niet gelukkig. Maar het feit dat er (denk ik) veel stellen deze fases doormaken, een huwelijk in voor- en tegenspoed is, en deze dingen wellicht bij het leven horen houden mij op de been. Dat maakt dat ik positief kan blijven in deze heftige situatie. Dus ik zou het zo nog wel even volhouden, want hoe mooi zou het zijn als we samen toch weer gelukkig worden. Dat zou geweldig zijn, voor ons, en voor onze kinderen! Maar ik weet niet hoe lang ik dit nog volhou.. en dat zet me soms wel aan het denken.

Ps. ik zeg al vanaf het begin.. ligt het wel aan onze relatie? Is het niet een burnout, een persoonlijk ding, een midlifecrisis.. maar ik ben de enige die dit denkt. Dus daar kom ik niet verder mee.

Dat is dus niet zo. Tuurlijk maak je als stel absoluut de drukke fase door, waarin het makkelijk is om elkaar uit het oog te verliezen en te verzanden in de boel draaiden houden: Kids moeten op tijd naar school, eten moet op tijd op tafel, kids moeten naar sport, huishouden moet draaiende gehouden worden. Noem het maar op. Maar dat is wel wezenlijk iets anders dan 1 van beide die aangeeft al jaren niet meer verliefd op je te zijn. Al kun je je afvragen of je na een dergelijke periode nog moet spreken over vlinders, of dat het houden van is. Maar goed, dat is een oeroude discussie.

Als ik zo tussen de regels doorlees, is je man er al een tijd klaar mee en is die schoorvoetend ingestemd met therapie. Doet daar niet echt zijn best voor en voor de rest laat hij het er liever bij zitten, dan dat hij nog echt met je een poging doet om de relatie te redden.

Maar waar bij mij dan echt de rode vlaggen op stok komen te staan, is het feit dat dit dus blijkbaar al en jaar speelt en dat er in dat jaar vrijwel geen stappen gezet zijn. Partner kan niet praten, weet niet waar het weg komt MAAR er is absoluuuuuuuut geen ander in het spel!!! 

Ik denk dat ik je niet hoef uit te leggen, getuige het draadje verder na ontrouw, dat er hier heel wat mensen aanwezig zijn die precies hetzelfde meegemaakt hebben. Het is alsof er een draaiboek voor vreemdgaande mensen is: Ze komen op een dag thuis, zien het niet meer zitten, maar dat is vooral omdat het gevoel weg is NIET omdat er een ander is. Om vervolgens ergens in het verhaal toch een keer spijt te krijgen en dan blijkt uiteindelijk toch dat er een ander in het verhaal is. 

Wat mij daar het meest aan triggerd in je verhaal, is dat man dus ook geen aanstalten maakt om te gaan scheiden. Je zou verwachten dat iemand die op een dag besluit dat het genoeg geweest is, dat hij dan ook de stappen onderneemt om dit te doen. Vandaar dat er hier als advies komt om het te laten voor wat het is. Als er namelijk wel een ander in beeld is ( en ik ben er een beetje bang voor) zal dit nog tijden zo door gaan. En daar wordt niemand beter van. Het is een manier van " zand in de ogen strooien". Jij raakt in principe zo in paniek van de boodschap van je partner, dat je vooral je best doet en alles met de mantel der liefde bedekt. Geloof me, ik kan het weten. En dat is voor je partner de uitgelezen mogelijkheid om te ontkennen dat er een ander is EN om er voor te zorgen dat je niet argwanend wordt. Dat er geen andere signalen zijn zegt niet zoveel. Mijn vrouw was ook niet vaker weg dan anders, maar ging toch vreemd. 

Let wel, ik weet dat door onze eigen ervaring er soms te snel gegrepen wordt naar vreemdgaan. Maar hoe vaak ik hier nu al dezelfde shit gelezen heb en me 1 op 1 alles zo kan kopiëren op mijn eigen situatie en er toch weer bleek dat iemand vreemd ging. Laat de boel de boel. Laat zien dat hij die scheiding mag gaan inzetten. Dit is namelijk niet langer een gezonde situatie. Om te vechten voor een relatie zijn er 2 mensen nodig.