Graag advies
Hoi allemaal,
Mijn partner en ik zijn al ruim 10 jaar samen, 2 jonge kinderen, koopwoning. We hebben onze ups en downs gehad, zoals iedereen die doormaakt.
Maar nu zitten we wel echt in een crisis, waarvan ik niet weet hoe we hieruit kunnen komen. Ik wil wel graag! Mijn partner daarintegen wil uit elkaar, hij voelt het niet meer en mijn partner ziet dit niet goedkomen.
Help, iemand tips? Iets soortgelijks meegemaakt? Kunnen toch niet zo de moed opgeven?
Wat een vreselijk nare situatie! Het is moeilijk advies geven want als een van beide partners echt niet meer wil dan is een scheiding onvermijdelijk. Zorg in ieder geval goed voor jezelf en de kinderen door voorbereid te zijn op wat een scheiding allemaal inhoudt. Win inlichtingen in.
Ik lees ook dat jij nog niet zover bent. Heel begrijpelijk. Wat is de reden dat hij het niet meer voelt ? Komt dit bericht uit de lucht vallen voor je ? Zijn er langlopende discussies of verschil van levenswijze of inzicht zonder kans op verandering/verbetering ? Onoverbrugbare karakter verschillen ? Heeft hij een ander ?
De akelige realiteit bij scheidingen is dat veel gevallen de een al het denkwerk al achter de rug heeft en dan de scheiding aankondigt, waarna voor de ander het denkwerk nog moet beginnen. Dat geeft dan ook een vervelende dynamiek waarbij die ene, blij dat hij/zij nu eindelijk de knoop heeft doorgehakt, ook maar het liefst snel wil doorpakken, terwijl de andere het idee heeft in een gruwelijke achtbaanrit te zitten en alleen maar kan bedenken "ik wil eruit!".
Je kan met je man bepraten of het niet de moeite waard is om toch te proberen of de relatie nog te redden valt. Gescheiden ouders zijn van jonge kinderen is nou niet meteen een droomscenario, ook voor hem niet. Maar als hij niet wil, heeft aandringen geen zin. Het enige wat je dan kan (en moet) doen is opkomen voor jezelf en proberen de zaken voor jezelf en voor je kinderen netjes te regelen. Wat nog best lastig is. Er zijn goede boeken in de handel met veel informatie over scheiden en alles wat erbij komt kijken, daar zou ik er zo snel mogelijk eentje van aanschaffen.
Laat je niet aanpraten dat het verkeerd zou zijn om een eigen advocaat in de arm te nemen. En laat je niet overhaasten. Grote kans (zie hierboven) dat hij nu snel vooruit wil, daar hoef jij je niet door te laten opjagen.
Enigzins in dezelfde situatie gezeten: Mijn vrouw dropte ook van de een op de andere dag de bom dat ze niet meer verder wou. Ook onze dingen gehad, maar eigenlijk niks waar niet iedereen met jonge kinderen over kan meepraten.
Bij ons bleek er uiteindelijk iets anders aan de hand te zijn, maar het begin van de ellende was dus een beetje hetzelfde als wat jij nu mee maakt.
Ik had ook dezelfde mentaliteit: We gaan toch niet 10 jaar liefde weggooien met jonge kinderen en alles net voor elkaar, zonder er voor te vechten. Therapie zou daarvoor een prima optie kunnen zijn. Maar daar moet je wel beide voor open staan.
@zonne2017
Dit bericht komt uit de lucht vallen voor mij inderdaad. Geen langlopende discussies of verschil van levenswijze. Ook geen grote karakterverschillen. En volgens hem ook geen ander...
Toch moet er een reden zijn. Dat het voor jou een volslagen verrassing is en niet gelinkt kan worden aan een bepaald verloop in de relatie (bijvoorbeeld dat je vaak ruzie hebt) vind ik opmerkelijk. Dat hij het niet meer voelt zou voor mij niet voldoende verklaring zijn na 10 jaar relatie en met 2 jonge kinderen. Wat is de aanleiding dat hij het niet meer voelt ? Sinds wanneer voelt hij het niet meer ? Wat bedoeld hij precies met ‘het’ niet meer voelen ? Hij is je een verklaring schuldig vind ik. Hij heeft zijn bom nu bij jou gedropt, zo op het oog zonder fatsoenlijke reden en hij geeft jou en zijn gezin niet eens een kans ? Ik vind het vreemd gedrag. En het spijt me dat ik het zeggen moet, maar aan dit gedrag ligt maar al te vaak een interesse voor een ander ten grondslag. Heb je al een stevig gesprek met hem gevoerd waarbij je geen uitvluchten en vage excuses accepteert ?
'Je kan met je man bepraten of het niet de moeite waard is om toch te proberen of de relatie nog te redden valt. Gescheiden ouders zijn van jonge kinderen is nou niet meteen een droomscenario, ook voor hem niet.'
De dynamiek die Temet beschrijft is helder. Ik betwijfel daarom of je in moet zetten op een poging de relatie te redden. Dat kan de dynamiek ook versterken: het kan zijn dat hij nog krachtiger duidelijk zal willen maken dat zijn besluit een goed besluit is.
Ik denk wel dat je het verschil in tempo bespreekbaar moet maken en aan moet geven dat je daarom inhaaltijd nodig hebt: hoe lang denkt hij er al over en jij wil minstens evenveel tijd, maar ook informatie: waarover heeft hij dan gedacht?
Wat betreft de kinderen, wellicht denkt hij daar optimistisch over: jij zorgt voor de kinderen en hij heeft zijn vrijheid terug (vreselijk cliche, maar soms is het waar). Dat is niet zo: hij zal erop voorbereid moeten zijn dat hij de helft van de tijd verantwoordelijkheid draagt voor de zorg voor de kinderen. Om hem daarvan bewust te maken zou je de komende tijd alvast periodes kunnen inlassen, waarin jij weg bent en het voor hem echt de vraag is: maar de kinderen dan? Liefst minstens twee werkdagen in een week.
Uiteindelijk zul je zo ver moeten komen dat je samen beslist om er toch voor te gaan, dus toch eventueel relatietherapie, of gewoon nieuwe inzet; of dat je uit elkaar gaat. Als jullie toch uit elkaar willen gaan, probeer dan eerst afspraken te maken over het proces. Dus niet meteen beginnen over geld en kinderen, dat zijn de uiteindelijke regelingen.
Ondertussen, wat Zonne2017 ook al zegt: ga je toch alvast oriënteren op de gevolgen van een eventuele scheiding. Het is altijd goed om te weten wat je sterke en minder sterke punten zijn in de huidige situatie. En dan gaat het meestal om woning, inkomen en sociaal netwerk.
Tsjor
Wat Zonne zelf ook al zegt inderdaad:
Geregeld is er iets anders aan ten grondslag als je als andere partij geen enkel idee of signaal hebt gehad die de richting van een scheiding zou op wijzen.
Dat is niet om je bang te maken, maar er zitten hier inmiddels zoveel mensen die hetzelfde riedeltje mee gemaakt hebben. En het verloop is bij vrijwel iedereen bijna hetzelfde ( even los van de afloop).
Hey, goede tips hierboven. En ook ik denk sterk dat er wel een ander is. Ontkennen (tot boos worden aan toe) is hier veel aan de orde. Ook al heb je niets gemerkt.
Misschien hem dit laten lezen? En natuurlijk zelf ook lezen:
https://www.mv-gestalttherapie.nl/blog/mijn-gevoel-is-weg/
Hier hetzelfde meegemaakt. Er was toen echt nog geen ander. Man heeft 1,5 jaar getwijfeld. Ik heb tijden meegeschreven in de draadjes 'Verder na ontrouw'. Als je zin en tijd hebt, zijn die draadjes wel leerzaam voor je denk ik.
Lang verhaal kort: hier is het uiteindelijk goed gekomen. Na 2 ellendige jaren, waarin man uiteindelijk besloot te willen scheiden. Convenant was klaar, hoefde alleen nog maar getekend te worden. Hij bedacht zich op het allerlaatste moment. En toen bleek dat hij uiteindelijk toch nog een affaire had (gehad). Het was een emotionele rollercoaster. Maar nu, 6 jaar verder, kan ik zeggen dat we er beter uitgekomen zijn. Dankzij een hele goede relatietherapeut en 200% inzet van ons beiden en veel geduld en begrip zijn we nu echt een gelukkiger stel dan voorheen. Met littekens, dat wel. Maar onze relatie is top. Het kan dus wel. Maar je man moet wel willen. Soms moet je eerst de bodem van de put bereiken voor je weer op kunt krabbelen. Dus wees daarop voorbereid. En soms is iemand die in zijn/haar hoofd heeft dat het niet meer goed komt ook niet bereid daar iets voor te doen. Dan houdt het op. Aan een dood paard kun je niet trekken...
Sterkte. Je bent hier altijd welkom om je hart te luchten en voor advies.
Bedankt voor aj jullie reacties. Wat voor soort relatietherapie heb je gehad? Lees nu veel over EFT therapie. Is dat bijv een aanrader als ik hem zover krijg.
