Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


Tops

Tops

09-10-2016 om 13:13

Ik snap je

Ik wil je alleen "waarschuwen" dat het zo tegen kan vallen.
Ik kreeg te horen dat ik beter verdiende, hij fout was. Maar dat helpt niet. Het echte waarom zat vast van binnen bij hem en hij is waarschijnlijk nooit in staat dat onder woorden te brengen. Onvermogen.

Ook ik wilde antwoorden en vond dat ik er recht op had. Zijn antwoord was nog iets erger dan ik verwachtte en ik begreep er niets van. Maar verder dan dit kwam het niet en daarna ben ik zelf beslissingen gaan nemen. Het grote waarom-gevoel heb ik nog steeds maar ook het besef dat verstand het hier van mij als gevoelsmens moet winnen.

moederziel

moederziel

09-10-2016 om 15:14 Topicstarter

Tops

wat was het antwoord? of wil je dat niet delen?

Tops

Tops

09-10-2016 om 16:36

Email?

Ivm herkenning wil ik het je wel vertellen maar dan liever achter de schermen.
Ik heb een ongebruikt emailadres dat ik hierna weer Verwijder dat je kunt gebruiken. [verwijderd door forumbeheer]

moederziel

moederziel

10-10-2016 om 14:30 Topicstarter

acceptatie

Iemand schreef hierboven dat alle vragen die ik stel een teken zijn van nog niet accepteren wat er gaande is. Dat klopt helemaal, natuurlijk. De vragen blijven, het ongeloof ook, maar zoals Tops ook schrijft: misschien zal het heel erg lang duren voor de antwoorden komen. Als ze al komen.

Ik heb het moeilijk. Na een periode waarin ik krachtig voor mezelf kon opkomen, en man op afstand wist te houden, is er nu rust en stilte. Maar die begint oorverdovend te worden. Ik heb pijn, letterlijk en figuurlijk. De gedachte aan man die intussen zijn relatie met truus gezellig aan het voortzetten is, maakt me misselijk. De kinderen missen hem, ik mis hem. Gisteren zei mijn oudste tegen me dat het eigenlijk begint te wennen dat oudste papa zo weinig ziet. Breekt mijn hart.

Ik heb dit weekeinde weer gelezen over MLC. Sjonge wat een herkenning. Tegelijk maakt het me bang. Lees ik wat ik wil lezen? Nee, ik herken het echt. Eén op één. En hoe langer de situatie voortduurt, hoe meer ik herken. Bizar.
Het enige dat mijn man niet meer heeft, is dat voortdurende boze. Hij is soms op het zorgzame, lieve af. En juist dat verwart me dan weer zo. Waarom wil hij met alle geweld weg? Ben ik zo erg.
Pffff..... 2 stappen vooruit en weer een hele grote terug...

Pennestreek

Pennestreek

10-10-2016 om 14:43

{{{berehug}}}

Ik wou dat ik iets voor je kon doen. Wat vreselijk moeilijk. Ik zou hem wel even voor je door elkaar willen rammelen. Hem aan zijn oren naar een goede therapeut willen slepen voor je. Of Truus een dreigbrief sturen ....

En ja, heel herkenbaar, 2 stappen vooruit en een bijna net zo grote terug. Hier ook op dit moment. Het weekendje weg in mijn eentje was heerlijk, maar tijd om na te denken is niet altijd goed heb ik gemerkt. Of eigenlijk, als je al wiebelig bent is alleen zijn niet verstandig omdat je jezelf heel goed de put in kunt praten/denken... Maar ja, dit weekendje had ik al gepland. En het was ook zeker lekker om goed te kunnen slapen en me niet druk te hoeven/kunnen maken over huiselijke zaken.

moederziel

moederziel

10-10-2016 om 14:50 Topicstarter

hug terug, Pennestreek!

Ik lees bij jou ook nog altijd veel twijfel en verdriet. Gaat het wel zoals je diep in je hart echt wilt? Wees eens heel, heel eerlijk tegen jezelf?

Op het zorgzame en lieve af,

Speelt dat bij jou niet ook zo. Ik bedoel dat je hem niet wenst te laten gaan omdat je je misschien afvraagt of die andere voruw wel in staat is hem op te vangen. Je lijkt mi ook bezorgd want de gedachte 'helemaal naar de bodem gaan', is een vreselijke gedachte en roept ook vragen op of hij wel in staat is terug te keren naar wie hij altijd is geweest; een zorgzame en lieve man. Je houdt zoveel nog van hem dat de gedachte dat de man van je kinderen en je vroegere maatje psychisch in elkaar stort, niet te verdragen is. Een heel menselijke reactie.

Stel dat je in een gesprek met de andere vrouw, te horen zou krijgen dat zij weet wat hij doormaakt omdat hij dat ook met haar bespreekt. Of dat ze weet van zijn baan en dat dat voor haar geen probleem is omdat hij bij haar net zo welkom is , als bij jou. Natuurlijk niet leuk om te horen of te lezen. Maar als zij jou kan overtuigen dat zij hem niet zal laten vallen, uit liefde voor hem zoals jij ook uit liefde doet. Geeft dat jou geen geruststelling...

Je kan de situatie beschouwen als een zorgbehoevende patiënt; elke verpleegster voldoet als er maar verzorgd wordt.

Je moet er niet eens aan denken of de andere vrouw in staat is om hem op te vangen, die gedachte al.
Maar als je haar wel zou leren kennen, zou je weten wat je moet doen. Dan zou je weten of je hem kan loslaten of je zou voor hem kunnen klaar staan omdat de andere vrouw deze informatie wel of juist niet trekt. Nu zit je in een onwetendheid en dat giert door het lijf.

Ik zou bijna zeggen, bel haar...

Ter aanvulling

Als Truus weet hoe de zaak ervoor staat en ze hem niet kan opvangen, moet ze hem ook loslaten ook.
Dat is eerlijker naar jullie allebei.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

10-10-2016 om 15:23

Truus hoeft niets

Misschien wil Truus wel de lusten en niet de lasten. Of ze maakt het uit als hij te lastig wordt en stuurt hem geblesseerd terug naar zijn vrouw. Wanneer is Truus trouwens ineens een partij geworden om rekening mee te houden?

moederziel

moederziel

10-10-2016 om 15:43 Topicstarter

geen truus in mijn leven

Geloof me, ik brand van nieuwsgierigheid naar wat voor iemand zij is. Ik weet hoe ze eruit ziet en dat vielTegelijk veracht ik haar. Welke vrouw doet zoiets? En ja, ik weet dat er hele volksstammen zijn, maar ik kan het me gelukkig niet voorstellen dat ik dit zou doen.

Uit de woorden én de daden van man naar mij kan ik niet opmaken dat zij een gelijkwaardige invulling is van wat wij samen hadden. 'Zoveel herinneringen en gevoelens, dat zal nooit meer iemand kunnen invullen', schreef man aan mij. En: 'Ik wilde niet weggooien wat we hadden'. 'Ik heb je zeer liefgehad'. Eerder zei hij dat hij op dit moment niets voelt. Toch wel bij haar, vroeg ik toen? Ja, zei hij. 'Maar dat is maar een klein stukje.'
Precies daar zit mijn ongeloof, het obstakel om te aanvaarden. Als het je zo dierbaar was, als we zo hecht waren, zoveel liefde, wat bezielt je dan?
Ik weet dat man zijn emoties verdrukt, en bikkelhard is voor zichzelf. Hij heeft het gevoel dat hij gefaald heeft, zei iemand die ons goed kent dit weekeinde tegen mij. En: hij kon niet tegen je op. Toen zijn loopbaan in het slop raakte, werd ik in alles zijn meerdere. Ik heb dat zelf niet zo ervaren, maar ik kan me wel voorstellen dat anderen er zo naar kijken.

Wat is nu verstandig? Ik wil truus niet in mijn leven halen, dus nee, geen contact. Ik wil niet moederen over man, niet zeggen wat hij moet doen. Ik wil hem wel laten weten dat ik hem mis, maar wat kan hij ermee? Ik durf het dus niet en hou kunstmatig afstand.

moederziel

moederziel

10-10-2016 om 15:44 Topicstarter

dat viel dus tegen

stukje weggevallen

Vesper Lynd,

Lees het eens anders; het gaat er om of Moederziel hem kan loslaten met rust in haar lijf. (Het gaat niet om Truus).

Miertje

Miertje

10-10-2016 om 15:50

alle recht

Je hebt eigenlijk alle recht om haar te spreken vind ik.
Dit gaat zo veel verder dan alleen maar even vreemdgaan.
Al is het alleen al om die vragen van dat gedeelte beantwoord te krijgen.
Of ze bevredigend zijn of niet, het zou duidelijkheid kunnen scheppen. Het niets weten is ook zo slopend...
Ik weet eigenlijk niet wat 'normaal' is in zo'n situatie, maar er zou op zijn minst een vorm van communicatie moeten zijn.
Om 'gewoon' ook praktische zaken door te nemen met Truus, zonder in een bitch fight te belanden

Zettumopmop x

Miertje

Miertje

10-10-2016 om 15:54

sorry

Oh, sorry had deze gepost voor ik je laatste post las

Geen Truus?

Als je man voor Truus gaat, zul je vroeg of laat via je kinderen wel te maken krijgen met Truus. Dat is het gevolg van de keuzes die je man in zijn leven maakt.
Als hij toch voor Truus kiest, is het prettiger verder leven als je weet of zij een vriendelijke vrouw is die voor je man kan klaar staan of niet. Dat geeft jou meer rust en de gelegenheid om verder te gaan. Zo kan jij zelf ook misschien eerder verliefd worden om een lieve man omdat je je man gemakkelijker los kan laten dan als je blijft piekeren.

Miertje

Miertje

10-10-2016 om 16:00

ook

Heeft zij ook een gezin?

Els

Els

10-10-2016 om 16:47

Truus

Ik heb het mogelijk al eerder gezegd, ook in deze draad. Truus bellen, haar 'de waarheid' vertellen (dat hoeft niet boos te zijn trouwens. Daar ook eens even flink de boel opschudden. Dat betekent niet dat je (in het vervolg) contact hebt met Truus. Absoluut niet. Maar het is goed om iets (heel) onverwachts te doen (er houden weinig mannen en Truusen rekening mee dat de vrouw Truus ook wel eens ter verantwoording zou kunnen roepen) en, wat mij betreft het belangrijkste: het maakt je sterk, jij laat zien dat jij bepaalt of en wanneer er contact is. Niet man, niet Truus. Maar jij. Ook bepaal jij wat er wordt gezegd. Gewoon een lijstje maken of een briefje voorlezen. Nix mis mee. Het geeft je kracht en zelf misschien wel macht?

Miertje,

Zie deel 1 #456

Miertje

Miertje

10-10-2016 om 19:26

Hmmm...

OMG,
Truus zelf ooit bedrogen en met meerdere opgroeiende kinderen.
Truus is haar gram aan het terughalen en gaat over lijken.
Truus weet zelf dus hoe verschrikkelijk het is.
En man die geen zin heeft in stiefgezin, hmmm, klinkt als gedoemd tot mislukken eerlijkgezegd.

moederziel

moederziel

10-10-2016 om 22:04 Topicstarter

Tsja Miertje

Misschien snap je mijn frustratie.
Man en Truus hebben een red mij-relatie. Intens, geïsoleerd, op een eilandje ver weg van het echte (gezins)leven. Man reist 2 nachten per week af om het paradijs te beleven. Inclusief alle spanning en seks. Zo blijft het magisch.
Ik kan daar natuurlijk niet mee concurreren. Hier thuis gaat het over toetsen, boodschappen, trainingstijden, bedtijden en ander dagelijks gezinsleed. Geen passie te bekennen, laat staan verboden vruchten.

Maar op een goede dag zal de realiteit toch een keer binnenkomen. En dan vindt man 3 pubers die precies weten wat er gaande is, en een kleintje die zo teleurgesteld en verdrietig is... en dan ben ik er ook nog. Chaos.

Moederziel

Is het eerste deel van je post iets wat je al weet? Of vul je dat zelf in?

Vesper Lynd

Vesper Lynd

10-10-2016 om 22:35

Je hoeft niet te concurreren

Het gaat helemaal niet over concurreren. Je man is klaar met jou (niet lullig bedoeld), houdt niet meer van je. Ik vind het niet zo gek dat hij het met Truus vooral leuk wil hebben. Misschien is dat niet voor de lange duur, of gaan ze eeuwig op deze manier door, of whatever wat verder helemaal niets van doen heeft met jou.
Je bent nu zijn hele situatie aan het psychologiseren en verklaringen en scenario's aan het verzinnen, maar die energie kun je beter in jezelf steken. De waaromvraag heeft geen zin. Als je man daar al een antwoord op heeft zal hij hem niet vertellen als het te pijnlijk of banaal is. De meeste mensen hebben dat fatsoen wel naar hun (ex-) partner.

moederziel

moederziel

11-10-2016 om 00:20 Topicstarter

VL en Mannetje

@Mannetje: nee, dat weet ik niet. Het is een aanname. Misschien wel omdat ik geen betere reden dan dit kan bedenken voor een man die voorheen een betrokken, trotse huisvader was en die nu een paar keer per week een appje naar zijn kinderen stuurt. Warmte, geborgenheid en liefde is hier genoeg te vinden. Daarom komt hij steeds weer langs.
Maar wat ik dus zeg: het is een aanname.

@Vesper: ik zou het zo makkelijk vinden als ik dezelfde conclusie kom trekken na 7 maanden. Maar ik voel het niet.bij ieder glaasje wijn met man en iedere zorgzame opmerking realiseer ik me juist dat hij niet klaar is met mij. Die dubbele boodschappen maken het nou juist zo moeilijk. Hij heeft ook nooit gezegd dat hij niet meer van me houdt. Natuurlijk wel! Zei hij. Maar 'niet meer als man en vrouw' -whatever that may be.
En je hebt gelijk dat ik te veel analyseer.

MH

MH

11-10-2016 om 00:35

Maar 'niet meer als man en vrouw'

Is wel overduidelijk lijkt mij....en dat hij nog lief en charmant is tegen jou is een blijk van waardering en respect voor jou als persoon/ex vrouw

Maar hij houdt niet meer van jou als man. Hij kan niet meer als partner van jè houden.

Draai die citaat om.....jij zegt tegen iemand ik kan niet meer van jou houden als vrouw en man.....wanneer zou jij zo iets zeggen. In welke stadia doe je zo'n uitspraak?

Tops

Tops

11-10-2016 om 10:13

man/vrouw

"Die dubbele boodschappen maken het nou juist zo moeilijk. Hij heeft ook nooit gezegd dat hij niet meer van me houdt. Natuurlijk wel! Zei hij. Maar 'niet meer als man en vrouw'"

Hij wil je contact behouden, als mens, als ouders.
Alles hebben, alles houden.

Hij geeft hier geen dubbele bodem, maar een duidelijk antwoord. Ik hou van je maar niet meer als man en vrouw.
Alleen kun je het nog niet horen. Het antwoord is alleen nog geen verklaring daar waar het mis is gegaan, het is alleen een feit.

moederziel

moederziel

11-10-2016 om 10:16 Topicstarter

Niet zo eenvousig

Sorry, maar zo eenvoudig ligt het niet,MH. Natuurlijk merk ik en zie ik dat hij de route met mij afsluit. Maar anders dan misschienniet zijn woorden zou blijken, is de oorzaak van de breuk geen gebrek aan liefde. De oorzaak is diepe teleurstelling in zijn leven. Zou het alleen om mij gaan, dan zou hij zijn leven met de kinderen ook oppakken als alleenstaande vader. Dat doet hij niet.
Zijn gezin was alles voor hem. Hij wilde niet weggooien wat we hadden. En toch doet hij geen enkele moeite om te behouden wat er was. En dat was echt goed, warm en mooi. Maar hij vocht er niet voor. Omdat zich een nieuwe belofte aandiende. Zorgeloos, zonder teleurstellingen,

In mijn therapie komt aan de orde dat mensen niet zomaar ophouden om van elkaar te houden. Laat staan dat je ook je kinderen verlaat. Wel kunnen er redenen zijn om het niet te (kunnen) voelen. Die redenen zie ik bij man. Helaas. Er ligt een diepere laag onder. Dat geeft man zelf ook aan.

Dat verandert de huidige situatie voor mij niet, dat weet ik. Het maakt het voor mij wel moeilijk om er een weg in te vinden. Ik weet dat we samen sterker zijn. Wat er kan zijn. Maar hij iwil om een of andere reden niet investeren.

Tops

Tops

11-10-2016 om 10:23

dat zie je

toch veel bij mannen (excuus), het kiezen van de makkelijkste weg of gewoonweg bevriezen of niets meer doen.
Een mens heeft dat vecht/vluchtmechanisme en dat heb ik hier ook nooit gezien. Hij deed gewoonweg helemaal niets.
Beter niets doen dan iets verkeerds doen zo was zijn redenatie.
Ja ik denk dan beter proberen iets te doen en dan is er een kans dat het goed/fout gaat, dan niets doen en de uitkomst al weten.
Maar het werkt blijkbaar niet zo en dat is volgens mij niet echt te veranderen.

moederziel

moederziel

11-10-2016 om 10:35 Topicstarter

Hmmm en toch...

...zie ik dan met verbazing de worsteling van het omgaan met (vooral!) de kinderen en met mij. Er lijkt geen plan te zijn, geen initiatief, geen gevoel, geen koers. Nergens in.

Ik snap goed wat jullie zeggen, hoor, en ik weet dat ik de stappen van man moet aanvaarden. Maar er zijn nog zo veel dingen die niet kloppen en die bij mij maar geen plek krijgen.

Ik merk ook dat ik steeds meer de neiging krijg om hem volledig uit mijn leven te bannen. Ik heb geen behoefte aan zijn aanwezigheid 'uit respect'. Voor wat? Voor het feit dat ik alle kolen voor hem uit het vuur haal, ons gezin in mijn eentje run, de kinderen, huisdieren, financiën, huishouden, werkelijk de hele klerebende voor mijn rekening neem? Zodat hij met truus een fijn onbezorgd leventje kan hebben? En even bijtankt in het gezin als het uitkomt?
Dan maar liever met de botte bijl. Helemaal weg. Ik wil ook helemaal niet 'samen' ouders zijn. Dat doe ik namelijk nu al voor 99% alleen. Ik ben zijn totale nikserigheid zo verschrikkelijk zat, bah.

En toch ....

..... het gevoel van je man over de omgang met moederziel (kinderen kan ik uit eigen ervaring niet over meepraten) kan ik wel begrijpen1

Ik denk, zo werkt het bij mij, dat jou man idd worstelt met zijn gevoel. Zijn gevoel wat hij nu eigen voelt voor kinderen en vrouw. Die twijfel die hij heeft die ondermijnen zijn zelfvertrouwen. Hij heeft geen vertrouwen meer in wat hij voelt of wat de waarheid voor hemzelf is.
De vlucht naar Truus is meer een surrogaat oppepper voor zijn zelfvertrouwen. Gaande weg komt hij tot conclusie dat die oppepper tijdelijk is en aan zijn gevoel niks veranderd. Hij blijft zich afvragen wat zijn gevoel naar Moederziel (en kinderen) nu is. Dat maakt hem steeds verwarder en zijn gedrag wordt steeds onvoorspelbaarder.
Als ik naar mezelf kijk dan heb ik in mijn huwelijk jarenlang gedaan wat ik dacht wat goed was, maar niet strookte met mijn gevoel. Uiteindelijk is de bekende een bal die niet meer onder water gehouden kan worden. Uiteindelijk ervaar je hoe het is om uiteindelijk je eigen 'ik' te kunnen leven. Tegelijkertijd levert dat vertwijfeling over je verleden. Was alles echt? Voelde alles echt?
Uiteindelijk vraag je je af waar nu eigenlijk je gevoel ligt en dan blijft vanuit je verleden dat je dat niet weet.

Moederziel door het doen van aannames waarvan je niet zeker weet of die wel kloppen dan breng je jezelf wel in een lastig pakket. Aan de ene kant wordt het makkelijker om man te laten vallen, want ja hij leeft in happy wereld en ik niet. Aan de andere kant strookt het niet met wat je ziet. Jou man oogt niet happy dus van happy relatie met Truus is geen sprake.

Tot slot: het niet maken van een keuze kan ook een bewuste keuze zijn. Zeker in het geval dat je niet weet welke keuze je moet maken op basis van wat je voelt.
Moederziel haar man doet het uitstellen door het opwerpen van nieuwe voorwaarden om weer even tijd te winnen. Door anderen wordt dat gezien als besluiteloosheid. Herken dat, ik heb dat ook vaak voor mijn voeten gegooid gekregen. Aan de andere kant is het wel zo dat niet iedereen hoeft te wachten op de keuze van de man. Als te lang duurt maak dan zelf een keuze.

moederziel

moederziel

11-10-2016 om 14:02 Topicstarter

Keuzes

Mannetje, dankjewel voor je reactie. Ik herken delen van wat je schrijft in het gedrag van (mijn) man, maar ik weet tegelijk dat jullie natuurlijk 2 verschillende mannen zijn Dus ik ben voorzichtig...

Het lijkt toch vooral dat man afscheid heeft genomen van het idee met mij samen te zijn. In elk geval in zijn hoofd. Zo heeft hij mij dat ook geschreven. Dat het 'in zijn hoofd' heeft afgespeeld. Precies dat is het dubbele: gevoel en verstand vechten met elkaar om voorrang.

Ik laat man niet vallen, maar lijd wel erg onder de situatie. Ik bescherm dus ook mezelf. Ik heb nog steeds hoop en vertrouwen maar wil niet gaan wachten. Dat is mijn keuze.
Man heeft aangegeven zijn leven los van elkaar weer te willen vormgeven. Ik zou zo graag zien dat hij dat ook los van truus doet, om echt bij zichzelf te komen. Maar nee...

Hoe gaat het intussen met jou?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.