Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!
Dit was mijn oorspronkelijke OP:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Mediator
een praktische tip. Een mediator is overbodig als jullie zelf de afspraken rond kunnen krijgen. Die neem je dan als kant en klaar pakketje mee naar een advocaat en die hoeft dan alleen nog het verzoek in te dienen bij de rechtbank. Mediators hebben er een handje van om lange discussies te veroorzaken over relatief onbelangrijke zaken, want hun teller tikt dan lustig door.
"Wantrouwend" vind ik niet het juiste woord.
Eerder "zakelijk".
Pennestreek: mooi
dan is het goed!
Heftig
Het raakt me best wel flink hoe ik, maar ook Pennestreek, hier worden neergezet. Ik heb al verschillende keren aangegeven hoe ik opgetild word door de steun die ik hier krijg, door de ervaringen en de adviezen. Maar.... de delen die ik niet herken, zijn die over de zakelijke afwikkeling. Ik geef dat eerlijk en open aan en dan is dat nu een ongewenst scherp kantje aan mijn begripvolle persoon? Oef. Dat ervaar ik wel als veroordelend, hoor. Ook de suggestie dat ik me beter zou voelen dan anderen, vind ik echt heel naar. Komt hard binnen.
Er is gelukkig geen enkele controverse tussen moederziel-man en moederziel over de financiële afhandeling of de verdeling van de zorgtaken rond de kinderen. Op papier althans wat de laatste betreft. De uitvoering van die zorgverdeling is een ander punt, maar ik weet heel erg goed dat ik me niet kan mengen in de relatie tussen man en kinderen. Dat is aan hen. En ook al verloopt dit stroef en rommelig, ik zit op mijn handen. Moeilijk (RoosjeRaas benoemt die neiging tot zorgen mooi), maar wel noodzakelijk op dit moment. Dat lukt stap voor stap en daarover leer ik iedere dag bij.
Mijn stekeligheid zit in de goedbedoelde adviezen over dingen die op dit moment geen issue zijn in mijn situatie. Er is geen scheiding ingezet, geen gang naar de rechtbank of mediator en ja, ik denk inderdaad dat onze situatie anders is dan die van veel anderen. Niet 'beter' of 'verhevener'(alsjeblieft zeg!), wel anders omdat moederziel-man zo ongelooflijk zwalkt en tegenstrijdig handelt. Juist dat zorgt bij mij voor zoveel verdriet en een gevoel hier niet aan te kunnen ontsnappen.
Mijn peut zei het mooi deze week: hoe harder moederziel onthecht, hoe harder moederziel-man zwalkt. Peut legde mij uit dat in een gangbare scheiding (voor zover dat bestaat dan, he) beide partners van elkaar loskomen en hun eigen leven vorm gaan geven. Maar in ons geval is dat proces in elk geval aan één zijde nauwelijks ingezet. Ja, er is woonruimte, maar het wonen krijgt geen vorm. Ja, er is een zorgverdeling, maar de zorg krijgt geen vorm. Ja, we zijn uit elkaar, maar in communicatie met anderen gaat het over 'mijn vrouw'. Ja, moederziel-man is weggegaan, maar grijpt iederen huiselijke situatie aan om weer in het gezin te kunnen zijn. Ik moet steeds opnieuw grenzen stellen, afkappen, terwijl ik juist niet wil(de) verliezen wat we hadden. Dat is slopend, echt slopend. Een psychologische gijzeling, waaruit ik moeilijk los kom.
Mijn behoefte aan raad, tips en steun liggen op dát gebied, dat emotionele zware en moeilijke.
Ik snap heel goed dat ik wat bits was, en misschien wilde ik dat ook even zo. Ik heb uiteindelijk geen of minder behoefte aan 'scheidings-adviezen' dan aan steun op dit complexe emotionele vlak. Het praktische kan ik handelen. Het emotionele kost me heel erg veel moeite. En vanwege het ongelooflijk a-typische gedrag van moederziel-man merk ik dat het inderdaad allemaal verre van standaard verloopt. Ik word daarin bevestigd door een hele batterij ervaringsdeskundigen in mijn vriendenkring, en door peut die mij intensief begeleid. Dat maakt de sitiatie echt niet interessanter ofzo, wel misschien relatief ingewikkeld.
Ik hoop echt dat jullie mijn nuancering snappen.
Vertrouwde huis
Wat ik niet snap is het vooruit schuiven van de mogelijke onbereikbaarheid om in het vertrouwde huis te blijven wonen. Zowel Moederziel ( het is uiteindelijk haar draadje) als Pennestreek hebben aangegeven dit niet alleen op hun inkomsten te kunnen bedruipen. Moederziel gaf aan dat haar man nu een flat huurde dat flink in hun budget hakte.
Natuurlijk gaat ons de financiële kant ons niets aan. Maar wat als de scheiding is uitgesproken en man wel alimentatie betaalt maar dit niet voldoende is om de kosten te dekken? Hij is niet verplicht meer te betalen zodat jullie in het vertrouwde huis kunnen wonen. Na scheiding gaat ieder een eigen toekomst in.
Ik zou dat nog beangstiger en onrustiger vinden dan de uitvoering van het ouderplan.
Vesper
Onze situatie is financieel niet helemaal standaard, en we weten er geen van beiden voldoende vanaf. Dus dat gaat helaas niet lukken, er samen uitkomen. Daar hebben we wel onafhankelijk en zeer deskundig advies bij nodig. Verder denk ik dat we het inderdaad wel redelijk samen af kunnen handelen. Maar man, wat komt er veel bij kijken dat je moet regelen en afspreken...
Oef,
Net je post gemist. Dan zal deze post ook wel zwaar op de maag liggen. sorry.
Jammer Flanagan
Ik denk dat je mijn post #785 óf niet gelezen hebt óf ik heb het niet goed duidelijk weten te maken 
Zolang er geen scheiding is ingezet (en dan bedoel ik het ontvlechten van financiën en verantwoordelijkheden in aanloop naar het ontbinden van het huwelijk) is er geen noodzaak om het huis te koop te zetten. Dat is geen vooruit schuiven, het is domweg (nog) niet aan de orde. Zodra het huwelijk ontbonden gaat worden, zal ook het huis in de verkoop gaan. Maar zover zijn we dus nog niet. Misschien over een maand wel, misschien over 5 jaar nog steeds niet. Geen idee.
De mogelijkheid die je in je post benoemt, doet zich dus bij mij niet voor.
hahaha, nu weer gekruist
@Flanagan 
Route van Pennestreek en mij
is inmiddels verschillend. Pennestreek gaat definitief 'echt' scheiden (als ik het zo mag noemen), ik blijf nog even in niemandsland. Verdrietig, maar waar.
Neemt niet weg dat ik voor mezelf wel termijnen aan het bedenken ben. Maar dat is voorlopig alleen in mijn hoofd, om voorbereid te zijn. En ik weet er door mijn werk etc. ook voldoende van af om een zakelijke route in te gaan mocht dat nodig zijn.
Vesper offtopic
" Mediators hebben er een handje van om lange discussies te veroorzaken over relatief onbelangrijke zaken, want hun teller tikt dan lustig door."
Hoeft niet. Er zijn bedrijven die voor een vast bedrag van ongeveer 2500 euro, wat een scheiding ook met advocaat gemiddeld wel kost, de hele boel regelen. Helemaal geen gesprekken, alleen het zakelijke doen in stukjes, zodat je er naartoe kan werken. Intake gratis, bedrag ongeveer 2500 euro en gemiddeld 6 gesprekken waarin je steeds het convenant ook weer terug doorneemt om te kijken of het er echt zo staat als je wilt. Ook als het meer wordt en tot 3 mnd na de daadwerkelijke scheiding nog de optie tot vragen/gesprekken; ze werken samen met een advocatenkantoor die het laatste stukje weer doet maar met wie je verder niet te maken krijgt.
Flanagan
Ik waardeer je bezorgdheid hoor. En misschien heb je gelijk. Maar ik kan ook maar zoveel tegelijk behappen . We zijn nog niet begonnen met wat dan ook maar op papier te zetten, wel zijn we ons allebei aan het inlezen. Op zich heb ik zelf geen bezwaar tegen verhuizen, de kinderen wel. En of hij of ik nu in ons huis blijft, dat is nog onderwerp van gesprek. Nogmaals, er staat niets vast, en er is nog teveel onduidelijk om daar iets zinnigs over te zeggen.
Ik ga er wel vanuit dat ik het huis zelf kan betalen. Met partneralimentatie ja. Ik weet dat sommigen hier vinden dat je als gescheiden vrouw je eigen broek moet ophouden, maar dat is nu eenmaal de afspraak die we ooit met elkaar hebben gemaakt: ik lever nu financieel in om voor de kinderen te zorgen, jij neemt later indien noodzakelijk je verantwoordelijkheid. En nee, dat staat niet op papier. Maar als hij mij financieel tekort doet, doet hij dat ook bij de kinderen. Ik zie dat niet gebeuren. Als hij dat had gewild was hij allang weggeweest. Echt.
Wat ik zo moeilijk vind om te lezen
Is dat zowel moederziel als Pennestreek zo wordt gegijzeld door hun ex man. De hoop dat het nog goed komt is een enorm sterk middel, begrijpelijk, maar ik lees geregeld met kromme tenen mee. Elke keer weer denk ik 'hee er is een stap gezet' mentaal bedoel ik dan, om vervolgens te lezen dat het volgende flakkertje aan hoop is opgevlamd. Sorry, moederziel, maar ik ben echt bang dat het feit dat hij nog refereert aan 'mijn vrouw' voortkomt uit de weerzin om uit te leggen wat er speelt en geen verkapte liefdesverklaring is. Ook het feit dat hij om de haverklap zijn eenzame flatje wil verruilen voor jullie vertrouwde warme nest met alle roring en gezelligheid zie ik niet meteen als liefde voor jou. Wel als liefde voor de kinderen, een voorkeur voor een gezellige en vertrouwde omgeving en een gebrek aan ruggengraat. Hij kiest niet echt want dan moet hij teveel missen, dat is geen liefde maar gemakszucht.
En in de tussentijd word jij verscheurd, opgevroten. Het is echt als een verslaving en je bent vrees ik echt de enige die nu ervoor moet kiezen dat je eruit stapt.
Dus: niet meer zijn gedrag interpreteren. Alleen handelen vanuit welzijn jou en de kinderen. Realiseer je dat je jezelf soms in het ootje neemt, puur uit gewoonte, uit de behoefte dat de wereld er anders uit ziet. Neem regelmatig een moment om in te tappen bij je eigen basis, je bewust te worden wanneer je weer 'bewijs' voor zijn liefde voor jou aan het verzamelen bent zodat je erop kunt schakelen. Er is een Ted talk over mindfulness en stoppen met roken, klinkt gek maar ik denk dat je er wat mee kan.
Pennestreek
houd je er rekening mee dat partneralimentatie door de hypotheeknemer niet of niet helemaal meegenomen wordt in de berekening voor de hypotheekopties.
Bij huur dan weer wel. Dat is dan wel weer een beetje krom.
Pennestreek
"Ik ga er wel vanuit dat ik het huis zelf kan betalen. Met partneralimentatie ja. Ik weet dat sommigen hier vinden dat je als gescheiden vrouw je eigen broek moet ophouden (...)"
Eén ding: er zijn meningen over partneralimentatie (en ja, ik heb ook een mening), maar jij bent NIEMAND!!! verantwoording schuldig over jouw keuze wat dat betreft!!! (behalve de hypotheker misschien ).
Sally
Ja, dat weet ik, dat jij een mening hebt . En ik kan met mijn salaris best voor mezelf en de kinderen zorgen. Niet in een mooi koophuis nee, dat dan weer niet. Maar hee, ik heb niet voor deze situatie gekozen. Ik lever al zoveel in. Dus ik ga voor die partneralimentatie. En ons huis. Of een leuk appartement met tuin, ook prima. Maar hij mag echt voorlopig mee blijven betalen, hij is me wel wat verschuldigd lijkt me.
Pennestreek
Ik zei al: je bent niemand verantwoording schuldig, en mij dus ook niet Ik vind zoiets als partneralimentatie echt iets heel persoonlijks. Persoonlijk hecht ik aan mijn onafhankelijkheid van ex maar ik snap jouw point of view ook heel goed! 
Afspraken
Mij gaat het niet om de financiële afhankelijkheid maar of hij zijn afspraken daadwerkelijk nakomt zodat je niet ook nog in de schulden komt.
Het leven van twee huishoudens is nog alijd duurder dan samen. En dan is het maar de vraag hoe de ander hierop reageert. In het algemeen kijkt men eerst in de eigen portomonee hoeveel er die maand uit gaat en daarna hoeveel er dan nog betaald kan worden aan verplichtingen aan anderen.
Als de ene in een flat de partneralimentatie betaalt voor de ander in de koopwoning, kan die ook wel gaan denken:' he, ik wil ook nog wel wat kunnen leven, ga jij maar in een huurhuis met toeslag etc.' De ene wilt namelijk ook wat geld overhouden om met zijn kinderen leuke dingen te doen of ze een mooie winterjas geven om zo te laten zien dat hij ook veel om hen geeft.
Ik bespeur zoveel eerlijkheid van vertrouwen en geloofineengoed nahuwelijk. ik denk dat je beter kan zorgen dat je niet voor te grote verrassingen komt te staan. Dus woonlasten omlaag.
Geen problemen mee
Heb continu meegelezen, maar niet meer gereageerd.
Ik heb ook partneralimentatie en ben daar zeer content mee. Ben sinds eind juni officieel gescheiden. Wij hebben dat via de scheidingsmakelaar allemaal geregeld (kostte 2295,00 euro, inclusief alles, dus mediation, advocaat, convenant, etc.)
Mijn ex verdient een goed salaris, ik verdien beduidend minder. Scheidingsmakelaar zei zelf dat we ongetwijfeld zouden kiezen voor partneralimentatie. De kinderen zijn dan ook al 23, 20 en 19, dus kinderalimentatie was verder niet van toepassing, er was al een speciale spaarrekening voor collegegeld e.d.
Ik woon nu in een heerlijke maisonnette met dakterras, het oude huis is verkocht en ex zwalkt erop los, heeft nog steeds geen vaste woonruimte en weet niet waar hij mee bezig is (Moederziel, dit komt echt heel vaak voor.....). Gelukkig is dat niet mijn probleem, het is wel rot voor de kinderen. Oudste woont in het buitenland, dus heeft er weinig last van, maar voor de andere 2, die bij mij wonen, is het kut met peren.(excusez-le-mot).
Ex wil nu in een andere stad gaan wonen, waardoor de kinderen niet makkelijk bij hem langs kunnen komen. Het zal anderhalf uur reizen zijn met het OV. Ex werkt in de stad waar ik met de kinderen woon, zijn ouders wonen hier in de buurt, dus het gaat allemaal nergens over. Ja, over een vrouw waarmee hij vreemd ging, zij woont in de stad waar hij wil gaan wonen. Het is echter allang uit, maar misschien hoopt hij dat haar man snel overlijdt (is ziek, maar kan ook nog een paar jaar duren) en hij weer een kans maakt. Of zoiets. Of hij wordt haar geheime minnaar, kan ook.
Enfin, het is niet leuk voor de kinderen dat hij dit doet, maar ik heb me wat harder naar hem opgesteld dan Moederziel en Pennestreek, dus ben zelf al veel meer los van hem en dat geeft me kracht. Het was gisteren op de kop af 1 jaar geleden dat hij me zei te willen scheiden. Inmiddels ben ik dus gescheiden, verhuisd en heb een betere functie gekregen op mijn werk.
Ik voel me niet afhankelijk van hem vanwege de partneralimentatie, ben heel blij dat dit allemaal vast is gelegd en als het stopt ben ik 60
Heb zelf natuurlijk nog ups and downs, maar ben heel blij dat ik met gezwinde spoed alles heb geregeld en vastgelegd, (Als het aan ex had gelegen, was er nog steeds weinig gebeurd.) dan kun je ook aan je eigen leven beginnen na de scheiding, hoe moeilijk dat soms ook is. Alles lang uitsmeren lijkt mij echter nog veel slopender.....
Het moeilijkst is het voor mijn kinderen, maak me daar ook wel zorgen over. Zo zie ik dat het niet uitmaakt dat ze al ouder zijn, ze vinden het een vreselijke tijd. We proberen het wel gezellig te maken. Het huis is leuk, kaarsjes aan en morgen een kerstboom kopen.
Sterkte Moederziel en Pennestreek. Maak me wel een beetje zorgen om jullie omdat het allemaal zo lang duurt, vooral bij Pennestreek. Ik leef met jullie mee!
Victoria
Wat een mooi bericht van jou, op het opgewekte af Ja, ik weet dat dit vaker voorkomt, hahaha, zo'n zwalkende man en ze hebben er zelfs een naam voor. MLC 
Nee, zonder gekheid, ik vind je bericht licht en krachtig. Ik kan me goed voorstellen dat je hebt willen doorpakken. Misschien ook wel omdat je kinderen wat ouder zijn en de klok tikt. Ik zou willen dat ik die kracht ook meteen had gehad, maar ik ben maanden van de wereld geveegd geweest door de storm die zo onverwacht door m'n leven raasde. En hoop, ja, stille hoop dat man zou zien dat hij de fout van zijn leven maakt. Dat zwalken heb ik lang opgevat als twijfel. En nog steeds zie ik zoveel dubbele signalen in zijn handelen. Ik interpreteer dat alleen niet meer als blijken van liefde (hoewel ik dit heel mooi verwoord vind in de post van Pinguïn), maar als blijken van de totale bizarre verstandsverbijstering waar hij doorheen gaat. De man wil alles tegelijk, wil truus én gezin, wil vrijheid en geborgen warmte tegelijk. En inderdaad Pinguïn, het is louter gemakzucht dat hij niet doorpakt. Gemakzucht en angst om door de diepe pijn van het losmaken te gaan. Nu is het makkelijk, met een vriendinnetje achter de hand en je gezin in part-time. Maar dat zal niet lang gaan. De kinderen mopperen en morrelen, willen niet naar man toe, mijn afstand wordt groter en groter en het leven van man wordt een steeds grotere puinhoop. So be it, hij koos voor zichzelf en dit is waar het hem heeft gebracht.
Pinguïn heeft het over een verslaving waaruit ik los moet komen. Ik heb daarin veel gehad aan het boek Liefdesbang, waarin die angstige hechting en de bijbehorende verlatingsangst en liefdesverslaving wordt uitgelegd. Beetje bij beetje kick ik af. Met bloed, zweet en tranen. Veel tranen. Maar mijn afhankelijkheid wordt minder en minder en deze week ontdekte ik voor het eerst dat mijn hoop weg is. Ik heb geen hoop op het terugkomen van deze zwalkende, ruggengraatloze vent. Wel verlang ik hevig terug naar de man waarmee ik trouwde en die ik heb liefgehad. En die in hetzelfde jasje zat als deze mafkees.
Wellicht bekende stof ....
https://vrouw.nl/artikel/lezerscolumn/39388/mijn-midlifecrisis-maakte-mijn-huwelijk-kapot
Hij
Hij geeft alleen anderen de schuld. Van vrouw naar familie naar kwaal naar ouders naar jeugd. Onvolwassen en onverantwoordelijk.
Denk dat ...
...
het verhaal iets anders vertelt.
De schuld ligt in eerste instantie bij anderen.
Daarna komt hij tot besef dat bij zichzelf ligt.
wat
Wat ik zie of lees is dat door de MLC zijn huwelijk volgens hem kapot is. Pas toen hij aan zelfdoding dacht zocht hij hulp en kwam er achter dat niet zijn vrouw maar: zijn jéugd de oorzaak was. Zijn ouders geconfronteerd maar die zagen het niet/anders.
Verder zegt hij dat de scheiding de grootste fout is die hij heeft gemaakt.
De schuldvraag ligt daarmee nog steeds overal en nergens. Met name bij zijn jeugd. En alles wat hij fout deed was scheiden,...nu heeft hij niets meer, want vrouw en kinderen zijn verder gegaan.
Hij is wel weer bij zinnen gekomen, dat wel. Maar ik vind niet dat hij de volledige verantwoording neemt voor zijn acties.
Niemand heeft verantwoording over zijn jeugdjaren, maar wel over je eigen acties.
Waarom is die scheiding zijn grootste fout?
Omdat hij daarmee alles verloren heeft? En als het een winstgevende situatie was geweest dan? Stel hij had een Truus gevonden? Was het dan nog steeds zijn grootste fout?
Kijk dat de scheiding bij hem achteraf het gevoel geeft dat hij dat nooit zo had moeten doen, zegt mijns inziens nog niets over de schuldvraag. En hij was toch wel een grote jongen toen dit gebeurde, niet een ontoerekeningsvatbaar ongeleid projectiel.
Als iemand eerst hulp zoekt voordat hij rare sprongen en fouten maakt, dan heb ik daar nog begrip voor. Maar waarom toch in hemelsnaam achterstevoren werken en zoveel beschadigen?
toevoeging
Wat ik bedoel en even niet zo goed onder woorden breng:
de grootste fout: betekent dat het grootste gevolg voor zijn vrouw of voor hemzelf? Baalt hij gewoon dat hij geen huwelijk meer heeft, zijn kinderen niet meer ziet?
maw: hetzelfde als de man die vreemdgaat, betrapt wordt en spijt betuigt. Doet die dat omdat hij betrapt is en voelt dat hij gaat verliezen of betuigt hij spijt omdat hij toch onbaatzuchtiger is dan voor die tijd. Ik vind hem niet overtuigend eigenlijk, in het hele stuk niet.
ben ik nu de enige
die al dat geklets over mlc wel wat zat is en eerlijk gezegd vind ik het ook wel gezever...sorry.
Ik vind het een normaal verschijnsel; de jaren ervoor ben je druk met opgroeien, plek zoeken, settelen, carrière, kinderen.
En dan stopt het. Heeft alles zo'n beetje wel een plaatsje, kinden hebben minder zorg nodig, je hebt wat doelen bereikt en leventje wordt rustiger. En dan.
Tijd voor bezinning. Een soortement van crisis. Afrekening. Beoordeling van alles, balans opmaken.
Tijd en ruimte voor iets anders, iets nieuws.
Vrij *logisch* wmb dat mensen teruggeworpen op zichzelf, meer tijd en ruimte dus oude trauma's kunnen de kop opsteken, maakt volgens mij niet zoveel uit hoe je ermee omgaat.
Je kunt ook doorgaan, uitzien naar iets nieuws. Een nieuwe relatie of leven zonder bekende partner lijkt dan al snel aantrekkelijk. Is het misschien ook wel.
Eerlijk gezegd herken ik het ook wel een beetje.
Nu heb ik zelf nog een waanzinnig druk leven met kinderen die meer zorg nodig hebben dan gemiddelde kinderen van hun leeftijd. Toch begint de behoefte te groeien van 'en nu ik'. Altijd gezorgd, geschipperd, weinig voor mezelf. Uiteraard de vragen 'is het dit'. Wordt ouder en niet alles is meer eindeloos mogelijk.
Relatie ook wat ingeslapen, conflicten nooit goed uitgewerkt door waan vd dag, de drukte.
Relatie nu nieuw leven proberen in te blazen en conflicten toch uit te werken. Moet uiteindelijk wel gaan lukken, bedenk me ook wel vaker dat ik zo niet echt oud wil worden. Dan nog liever in chaos, zwalkend. We hebben maar één leven, ten slotte.
Dat leven draaide jaren volledig om de kinderen. Nog wel, maar behoefte om weer eens tot mezelf te komen groeit ook.
Heb geen enkele behoefte daar een plakker op te plakken, zeker geen mlc. Het is zoals het is. Zeker bij mij. En volgens mij ben ik niet bepaald de enige.
Ik heb jou Moederziel bijv weleens horen zeggen (schrijven) dat er geen passie meer was.
Die was bij ons ook lang ver te zoeken. Nu wil ik echt niet meer zonder. Is er bij ons wel weer wat, nog niet genoeg. Tijd zal uitwijzen of het weer voldoende wordt. Maar zonder zou ik ook echt niet willen.
Ben geen vreemdganger, nooit gedaan ook. Maar zonder passie wordt het wel gevaarlijk...
Geloof ook niet in MLC
Zelf ben ik ook niet overtuigd van het fenomeen Midlifecrisis.
Ik denk wel dat je op een gegeven moment de balans opmaakt in je leven, zoals Floor zegt. Op meerdere momenten zelfs.
Waar ik me dan weer niet in kan vinden is het verhaal over 'passie'. Wanneer je een langdurige relatie hebt is er echt geen levenslange passie. Wat wel nodig is, is interesse in elkaar, respect voor elkaar en liefde voor elkaar. Seks is daar ook een onderdeel van.
Dat je de balans af en toe opmaakt, is normaal. De vraag is volgens mij vooral hoe je dat doet. Doe je dit samen met je partner en bespreek je eventuele problemen /valkuilen of whatever? Geen probleem.
Helaas doen mensen die vreemd gaan dit niet. Zij zijn ontevreden (en van wat ik zie....voornamelijk met zichzelf) en vluchten. Ze kunnen ook vluchten in excessief werken, een hobby of drinken, maar vaak eindigt het bij een andere vrouw/man. En vervolgens wil men scheiden.
Moederziel, ik denk dat het verschil bij mij en jou als volgt is; man wilde scheiden, maar het was niet duidelijk waarom. Ik vermoedde al een relatie, maar dat werd hevig ontkend. Nadat ik hem echt onder druk zette, gaf hij uiteindelijk toe dat er inderdaad een andere vrouw in het spel was. Hij wilde niet zeggen wie. Toen heb ik iets gedaan wat ik nog nooit had gedaan;ik ben stiekem 's nachts zijn laptop ingedoken en kwam er niet alleen achter wie het was, maar ook dat er minimaal nog met 2 andere vrouwen stiekem contact was geweest. Het maakt voor mij niet uit of daar wel of geen relatie mee is geweest, maar het stiekeme, het liegen, is funest voor je relatie. Ook vond ik een foto van hem in zijn blote torso, net uit de douche, gemaakt met zijn telefoon in de spiegel van de badkamer. Het was allemaal zo triest. Op dat moment was ik er helemaal klaar mee.
Hij bleek dat hij bij de vrouwen waar hij contact had en ook bij zijn beste vriend, al meerdere jaren klaagde over hoe moeilijk hij het had in zijn relatie met mij en echt de zielige man uit hing. Tegen mij heeft hij dat echter nooit gezegd. Ik moet misschien ook aantekenen dat ex fikse Adhd heeft, heel veel aandacht vraagt en nogal aanwezig is.
Ook moeizame jeugd, maar ook weinig zelfkennis.
Als volwassene met een gezin vind ik dat overigens geen excuus. Ik had een pittiger jeugd, maar dat laat ik mijn leven nu niet op die manier beïnvloeden.
Verder hadden wij gelukkig geen schulden en wel wat overwaarde op het huis, dat scheelt nogal bij de afwikkeling van een scheiding.
Te simpel neergezet
Ik geloof ook niet in dé MLC. Ik geloof niet in dat 'laatste kans-denken', het idee van afnemend libido en angst voor de dood en een gevoel van nu-of-nooit. Geloof ik allemaal niet zo in. Het beeld van een ouwe knar in een sportauto met een jonge blom ernaast, dat idee. Geloof ik niet. En destructief gedrag daarop afschuiven, is te makkelijk.
Waar ik wel in geloof is dat er mensen zijn die in hun leven niet het vermogen hebben kunnen ontwikkelen om hun emoties op een gezonde manier te voelen. Mensen die al jong beschadigd zijn, die hunkeren naar de liefde van anderen maar als die liefde er eenmaal is, bang zijn voor de reikwijdte ervan. Mensen die aantrekken en afstoten, steeds weer. Mensen die zich niet durven hechten. En die angst hebben voor diepe en echte intimiteit, angst voor de diepere onderstroom, omdat daarmee hun kwetsbaarheid voelbaar wordt. Zulke mensen leven in de 'bovenstroom' en dat gaat goed zolang alles maar de goede kant op stroomt. Dan worden zij bevestigd en durven ze iets te geven. Maar als het moeilijker wordt en het komt op vertrouwen aan, klappen ze dicht. Dan blijkt er geen basisvertrouwen in henzelf te zitten en komt de depressie die er altijd al zat aan de oppervlakte. Die vervolgens verdreven moet worden door nóg meer 'bovenstroom'.
Ik heb bij moederziel-man ontzettend veel rare dingen zien langskomen in de afgelopen maanden. Excessief sporten, manische buien, zoeken naar seksuele uitspattingen, het ontblote bovenlijf van Victoria (ja, ook hier! , het zwalken, hele heftige emoties, agressie, wanhoop. Alles kwam langs. Maar vooral vluchten, rennen, weglopen voor de shit. Hoe je dat noemt, maakt niet uit, maar het effect is dat moederziel-man extern probeert op te lossen wat intern niet klopt.
Ik herken heel erg veel in de informatie over verborgen despressie. Heel erg veel, eng veel zelfs. En ik ben het helemaal eens met de posters hier dat dit man niet ontslaat van zijn verantwoordelijkheden. En dat wat het ook is de schade voor mij en onze kinderen groot is. Maar ik zie ook dat het niet zomaar een 'ik-wil-niet-grijs-worden-dingetje' is. Ik vind het behoorlijk complex allemaal.
Geen excuus dus, maar wel een mogelijke verklaring voor gedrag dat zo a-typisch en tegenstrijdig is dat het mij vaak aan het wankelen brengt. Gaat wel steeds beter hoor, maar de vragen blijven.
En passie?
Nee, we rukten de kleren niet meer van elkaars lijf. Maar er was absoluut een fijne intieme relatie, tot aan de laatste week. En zelfs daarna
Onrustig
Ik heb sinds dit weekeinde zo'n onbestemd onrustig gevoel. Het was een drukke week, de eerste week in het nieuwe zorgschema en dat verliep verre van soepel... Man had nog een gedeelte verhuizing gepland, nog geen wifi in huis en dus zaten de helft van de kinderen beurtelings weer bij mij aan de keukentafel. Ik werd er verdrietig en woest tegelijk van. Moet alles dan van mij komen?!? Op een vond heb ik 2 kinderen letterlijk naar man gestuurd. Met tranen in mijn ogen, want ik heb nog nooit een kind de deur gewezen. Ik vond het vreselijk. Ik walg van mezelf dat ik mijn kinderen hier niet tegen kan beschermen. Ik wil dit zo ontzettend niet.
Ook in het weekeinde heb ik voor het eerst sinds 'de bom' contact gehad met de beste jeugdvriend van man. Het deed me ongelooflijk goed om hem te spreken. Jeugdvriend woont in verweggistan en wist nog van niks. Had man wel een enkele keer gesproken maar die had zijn mond gehouden. Hij viel van zijn stoel. En ik realiseerde me eens te meer hoe absurd de situatie inderdaad eigenlijk is. Gisteravond voor het eerst in weken diep verdriet gehad. Allemachtig, wat mis ik mijn mannetje van toen.
En nu: onrust, een broeierig vervelend gevoel. Ik haat de shit waarin ik zit, ook al lukt het best om vaak te doen alsof het goed gaat. Van binnen overheerst nog altijd het ongeloof, het gemis. Onbegrip. We hebben bijna dagelijks contact en de aard wisselt. De meeste keren is hij overaardig, vriendelijk maar afstandelijk. Onnatuurlijk voelt dat. Raar. Blijft vaak letterlijk op 3 meter afstand staan met z'n jas aan.kijkt er dan zo verschrikkelijk ongelukkig bij, dat ik er bijna van in de lach schiet. Soms zou ik even zo hard met hem willen lachen om waar we in zitten. Maar het doet te veel pijn, hij doet mij te veel pijn. Met die kloterige truus op de achtergrond. Waarom schopt hij dat mens niet de deur uit?!? Het levert alleen maar ellende op. Nog meer ellende.
