Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 2 - vervolg Help, zit muurvast!


floor

floor

07-12-2016 om 23:00

weet je

Je kunt mijn postings natuurlijk ook gewoon vergeten.
Weten doe ik natuurlijk ook helemaal niks. Ik ken jou niet en je man nog minder (jou ken ik dan van deze posts..)
Ik kan me alleen vanalles voorstellen. Over een standaard man bijv, en die veronderstellingen hoeven helemaal niet te passen bij jouw man.
Alles gebaseerd op je verhaal. Dat je zo enorm verdrietig bent. Zo veel weerstand tegen een scheiding. Zo beheerst en begripvol.
Een béétje gevoelig kind trekt zich dat aan. Niets mis mee, en volkomen normaal.
Maar een beetje gevoelige man trekt zich dat óók aan.
Er valt niet te strijden tegen je. 'men' kan niet tegen je op.

Dat is zoals het is. Is ook oke!!
Maar voor mij, als buitenstaander, is die andere partij óók goed te begrijpen. Snap je?
Daarom zeg ik, die niets! weet uiteraard, dat het beste dat jij voor hen (je kinderen) kunt doen is je terugtrekken, opdat er ruimte is voor hen het uit te vechten met elkaar. Als altijd liefhebbende echtgenoot/moeder zit je er altijd en overal bovenop, en dat kan ook remmend werken...
Partner zal zich al enorm schuldig voelen naar de kinderen, terecht. Zijn manier is weglopen, ik zou hem die ruimte niet geven.

moederziel

moederziel

07-12-2016 om 23:21 Topicstarter

Filalu??

Ook in jouw post geen herkenning. 'De situatie' waarover je schrijft is hem niet zomaar overkomen, die heeft hij zelf gecreëerd.

Ik wil echt de indruk wegnemen dat ik ergens tussen sta. Nee, en dat wordt ook niet zo ervaren door man of mij. Vooralsnog overheerst vooral diepe spijt dat dit zo loopt. Maar man heeft hier wel echt zelf verantwoordelijkheid te nemen. Het kost mij gelukkig geen moeite om ruimte te maken.

moederziel

moederziel

07-12-2016 om 23:29 Topicstarter

Floor

' Dat je zo enorm verdrietig bent. Zo veel weerstand tegen een scheiding. Zo beheerst en begripvol.
Een béétje gevoelig kind trekt zich dat aan. Niets mis mee, en volkomen normaal.
Maar een beetje gevoelige man trekt zich dat óók aan.
Er valt niet te strijden tegen je. 'men' kan niet tegen je op.'

Ik vind het wel een knap staaltje omdenken.
En dan zeg je dat ik ruimte moet maken maar ook geen ruimte moet geven. Ik snap denk ik wel wat je bedoelt, maar voor mijn gevoel is de situatie niet dat ik overal bovenop zit. Ik ben eigenlijk best trots op mezelf dat ik dat nou juist níet doe!

floor

floor

07-12-2016 om 23:37

Filalu

Ik had jouw post nog niet gelezen.
Nouja, zoiets dus. Ik kan me er alles bij voorstellen, dat precies is wat ik ook bedoelde.
Moederziel, hoe *fout* je partner ook js, hij zit ongetwijfeld óók in een enorme spagaat.
Hij wil afstand van jou maar krijgt jou erbij als hij met de kinderen is.
Nuja, je vroeg om tips, dit is echt het enige dat ik kan bedenken.
Realiseer je aub dat kinderen heel veel van ouders overnemen. En hoe sterker jouw band met je kinderen, hoe sterker ze zelf ook een gevoel van verlatenheid zullen ervaren. Niets zo erg als een verdrietige moeder. Ze zullen die verlatenheid aan zichzelf koppelen, de vraag is of dat terecht is.

Niets mis met je verdriet! Maar voor de kinderen lijkt het me in deze fase zinnig om óók zonder jou te zijn, om ook de andere kant te ervaren, en te ontdekken dat vader gewoon nog hun vader is.

floor

floor

07-12-2016 om 23:44

Moederziel

Laatste posting gemist.
Ik bedoel het niet zo aanvallend als je het wrs opvat.
Ja, het is kritisch, ik kan niet kritisch reageren naar je partner
Dus je kunt alleen iets met je eigen deel.
En hoe fout hij ook is, en hoe goed jij ook doet, hoe jullie verder gaan, vooral voor de kinderen, ligt echt bij jullie beiden.
En ja, 'goedheid' kan ook verstikkend werken...
Wat dat betreft staat je man gewoon dik vet 0-1 achter, jij bent de goede, hij de slechte.
Het is echter zaak dit voor de kinderen in een ander perspectief te plaatsen! Meer rechttrekken.

moederziel

moederziel

07-12-2016 om 23:52 Topicstarter

Floor, wat doe je?

Je schetst een bizar beeld van mij. Ik voel me niet aangevallen, ik vind het gewoon niet kloppen wat je schrijft. Dus als ik een sterke band heb met de kinderen, vergroot dat hun gevoel dan verlatenheid?

Nee hoor..... die gaat er bij mij niet in, sorry

floor

floor

08-12-2016 om 00:00

lees

de post van Filalu.
Daar is toch niets bizars aan?
Zo gaan die dingen idd. (vaak denk ik)
Niet iemand echt aan te rekenen, meer de situatie, die nu eenmaal *×÷++\$% is.
Ik snap trouwens niet dat je geen herkenning in haar post vindt. Ze schrijft vrij globaal, is alleen verder dan jou.

filalu

filalu

08-12-2016 om 08:38

moederziel

Ook ik wil je niet aanvallen. Fijn dat je dat ook niet zo ervaart.

Het klopt dat je man deze situatie heeft gecreëerd door er een andere vrouw op na te houden. Daarna is er van alles gebeurd waar jullie samen bij waren. Je man is uit huis gegaan (volgens mij op jouw initiatief) zonder dat er een regeling is gemaakt met wanneer de kinderen waar zijn. Daar waren jullie beiden bij. Goed dat jullie dit nu wel hebben gedaan. Je man zag zijn kinderen bij jou. In het gezin.

Je hebt ook meerdere keren geschreven dat je man zijn gezin in de steek heeft gelaten/laat. Ik hoop dat je dat in de toekomst anders kan zien. Dat hij jou in de steek heeft gelaten niet zijn kinderen.

Kijk wat er gebeurd zodra je man de verantwoordelijkheid krijgt voor zijn kinderen. Spreek af dat hij regelmatig zorg voor de kinderen heeft. Elke week minimaal 1 dag en om het weekend. Vakanties 50-50 en zie wat er gebeurd.

Ik hoop van harte dat je man het oppakt zodra hij de verantwoordelijkheid moet nemen. Op zijn eigen manier. En dat jij achteraf kan zeggen dat je man helaas jou heeft verlaten, maar niet de kinderen.

Overigens herken ik wel deels jouw situatie. Bij ons was er ook een periode dat er geen beslissing was over uit elkaar gaan. Bij ons was er na de de beslissing ook nog een periode dat we nog in 1 huis woonden. En mijn ex-man was er in die tijd echt niet voor zijn kinderen. Heeft echt nog vervelendere dingen gedaan dan ik jou over jouw man hoor zeggen.

Moederziel

Ik heb alles gelezen, na jouw vraag om tips. En ben het met de meeste schrijfsters eens. Zie dan jouw weerstand tegen wat geschreven wordt. En realiseer me dat ik zelf dit alles pas ben gaan zien toen ik echt 'los' was. Sterker nog, en dat schreef ik al eerder, mijn toewijding, alles oppakken, regelen, controleren, uitdenken deed ik altijd al. In ons gezin was dat heel functioneel, maar ook een fataal onderdeel van ons huwelijk. Niet hét fatale onderdeel, want dat was ex die vreemdging en de oplossingen buiten ons huwelijk en gezin ging zoeken. Maar wat ik nu zie, is dat altijd maar 'zorgen voor' ook kan maken dat mensen op een tweede plek gezet worden. Gaan afwachten. Niet durven. Die ruimte niet durven innemen. Dat kan met je kinderen gebeuren, dat kan met je (ex)man gebeuren. MIJN primaire reactie als iets mis gaat was en is nog altijd: zorgen en regelen. Dat is deels aangeboren en deels een reactie op wat in mijn jeugd noodzakelijk was. Dat is mijn kracht, maar naar ik nu weet ook mijn zwakte. Het is lastig te veranderen. En in veilige, fijne situaties hoeft dat ook niet. Maar nu, de situatie waarin jij zit, vraagt denk ik om een groot bewustzijn hier op. Een mildheid in het bekijken er van en je realiseren dat je dit doet en dat het nu misschien niet functioneel is. Het feit dát je tips vraagt bij de onmacht van jouw man, terwijl je grotere kinderen hebt, is een voorbeeld van wat ik hierboven schrijf en zo vreselijk herken. Het is moeilijk te aanvaarden misschien, maar jij KUNT niets doen. Ja, een goede regeling afspreken en iedereen dan de ruimte geven. En de kinderen zelf laten ervaren waar dat dan goed gaat en waar niet. En altijd aangeven dat ze altijd bij je terecht kunnen. Maar dat je niet meer alles beet kan pakken en op kan lossen. Zo is het namelijk nu. En dat is oké. Je hebt ze opgevoed, ze zijn sterke mensen, dat hoor ik door alle berichten heen. Vertrouw er op dat ze weten hoe te handelen. Kijk wat er gebeurt als jij hen volgt, en niet zij jou. En ook ik wil zeggen: dit is geen aanval. Het is een noodzaak. Je kunt niet anders, want man wil uit jouw invloedssfeer weg. Een keiharde boodschap. En het einde van jullie liefdesrelatie. Maar niet van de vader-kindrelaties, want die zijn voor het leven. Gehavend, gemankeerd, krakkemikkig, maar voor altijd.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 11:54

Roosje, spijker (weer) op de kop

Maar ik ben me bewust van mijn valkuil. Die er overigens volgens mij niet voor zorgt dat man op een tweede plek gezet is/wordt in onze relatie, maar er wel voor zorgt dat ik te weinig ook heb en heb gehad voor mijn eigen wensen en behoeften.
En ik vind het nog steeds vreselijk oneerlijk en pijnlijk dat man weg wil bij mij, met medeneming van de kinderen voor de helft van de tijd, maar ik snap heus dat ik daar niets aan kan veranderen. En dat ik daar in het belang van de kinderen aan mee zal moeten werken.

ouderplan

Het vinden van een permanente woonplek is zo belangrijk. Iedere ouder zijn/haar eigen vaste woonplek om in te leven, naar eigen wens en invulling. Een huis delen door op de 'papa-dagen' je thuishaven te verlaten, geeft je geen rust. En die vaste plek is nodig om je op je kinderen en je eigen leven te kunnen focussen.

De invulling van een ouderplan is denk ik ook pas op te stellen als je weet waar je gaat wonen. Als de kinderen te veel moeten reizen of te onregelmatige roosters hebben op school of sporten, wordt een papieren plan minder praktisch.
Ik ken een jongen die vanwege het gesleur met kleding en boeken koos voor een continu wonen bij vader en een vaste avond in de week eten bij zijn moeder en zussen, terwijl de zussen wel wisseldagen kenden. Het kan ook voor de kinderen van Moederziel zo zijn. Dat een paar kinderen het leuk vinden om bij hun vader te zijn, maar niet de hele dag omdat ze dan het gevoel kunnen hebben zich verplicht te voelen die dag ook door te brengen zoals hun vader dat voor oog heeft omdat hij ze zo weinig ziet. In de tjd voor de scheiding, hoefden ze niet hun vader te ' pleasen'.

Een ouderplan is een rooster om voor de ouders te weten wanneer zij 'corvee' hebben en wanneer niet. De kinderen hebben die vrijheid niet. Ze ervaren hoe ze juist rekening moeten houden met de ideeën van hun ouders.

moederziel

moederziel

08-12-2016 om 13:12 Topicstarter

Ik ben beetje klaar

Mensen, no offense maar ik herken mezelf steeds minder in de discussie. Ik zal proberen de situatie te schetsen. Man heeft sinds 4 weken eigen woonplek. Sinds 1 dec is er duidelijke zorgverdeling waar beiden zich goed in kunnen vinden. So far So good.
Dan de verwarrende onderdelen: man is momenteel erg zorgzaam tegen mij, maar bozig tegen kinderen. Ik bemoei me daar zo min mogelijk mee, maar vind het wel rot voor de kinderen. De kinderen vinden dat ook erg moeilijk en daar help ik ze bij. Niet door te polariseren maar door te steunen, te luisteren. Er gewoon voor ze te zijn.

Intussen wil man thuis voor mij graag de kerstlampjes ophangen, stuurt huiselijke berichtjes nu ik weg ben en noemt mij in een mail aan collega 'mijn vrouw'. Ik probeer dat allemaal zo veel mogelijk te negeren, heb het lampjes ophangen vriendelijk geweigerd en gezegd dat hij beter niet kan komen klussen als de kinderen bij hem zijn. Dan zitten ze anders namelijk stiekem weer bij mij. Moet even streng zijn.
Maaar pfffffffdit trekt zon wissel op mij. Soms lijk ik al stappen verder dan hij.
Ik aanvaard de situatie. Steeds meer, steeds beter. Maar als ik geen duidelijke structuur en grenzen stel, wordt het opnieuw chaos. En dat brengt me steeds terug bij de vraag waar hij nou in vredesnasm heen koerst.
Ik weet het niet en hij nog minder. Zo voel ik dat in elk geval nu.

moederziel

moederziel

08-12-2016 om 13:25 Topicstarter

En die laatste alinea, Flanagan

Die had ik zelf nooit zo uit mijn pen gekregen. Ik ben het daar ook niet mee eens. En het woord 'corvee' vind ik echt een belediging voor mijn kinderen.

Fransien

Fransien

08-12-2016 om 13:25

Zwalken

Bah, zwalken. Dan weer dit, dan weer dat. Ik heb het in mijn omgeving gezien en de uitkomst is over het algemeen dat de zwalkende partner de koers bepaald en in de meeste dingen zijn/haar zin krijgt.
Moederziel, jullie zijn nu aan het afspraken maken. Die afspraken staan nu op papier en worden op x-tijdstip geevalueerd. Pas dan kunnen er nieuwe afspraken gemaakt worden en pas daarna gaan de nieuwe afspraken in.
Onvoorziene omstandigheden los je in goed overleg op, maar iets planbaars en voorzienbaars als kerst valt daar niet onder, daar heb je afspraken voor.

Fransien

Fransien

08-12-2016 om 13:43

het heilige 50/50

Tweede punt van irritatie bij mij, bij scheidingen is het nagenoeg altijd of een weekend om de week of co-ouderschap waarbij de uren zo ongeveer op een goudschaaltje gewogen moeten worden omdat een ouder 'recht' meent te hebben op een kind. Het belang van het kind is vaak alleen maar een goede relatie op kunnen bouwen met beide ouders en een zo normaal mogelijk leven kunnen leiden, met sport en vriendjes.

Als 50/50 niet handig is, of als dat voor de kinderen onnodig veel tijd in hun uppie thuis opleverd terwijl de andere ouder met een kopje thee met het huiswerk kan helpen, doe dan 60/40 of 30/70.
Als pennestreek-man 5 dagen per week werkt, is het dan niet handiger om de kinderen de ene week van vrijdagmiddag tot maandagochtend te hebben en de andere week woensdag middag/avond en vrijdagmiddag/avond?
Soms doet het mij namelijk ook aan als kift. Als jij de kinderen maar niet meer hebt dan ik, ook al kan ik geen tijd met ze doorbrengen.

Zowel bij moederziel als bij pennestreek is er sprake van een gezin met (grotendeels) pubers, en die pubers hebben hun eigen vrienden en bezigheden die in deze fase van hun leven soms veel belangrijker lijken dan hun ouders.

Met pubers moet je gewoon rekening houden. Ze willen vaak een kopje thee en wat hulp bij hun huiswerk 's middags, je kunt rustig vanaf huis werken als je maar wel aanspreekbaar bent. Ze kunnen zelf de hond uitlaten, hun eigen boterham smeren. Kamer opruimen zouden ze ook moeten kunnen, maar heeft over het algemeen minder prioriteit dan hun ouders lief is.
Pubers willen gewoon op hun oude sport blijven, naar hun oude school blijven gaan, zelf naar hun vrienden kunnen fietsen. Als een van de ouders in een ander dorp/stad gaat/moet wonen, wordt het heel moeilijk om een puber daar te krijgen en is 50/50 ook niet reeel.
Juist bij pubers is de middag/avond heel veel waard. Met samen eten en wat huiswerkhulp komen de gesprekken vaak wel los en dat zorgt ervoor dat je als ouder betrokken blijft en een band opbouwt/onderhoudt. Dat ze dan vanwege praktische bezwaren bij de andere ouder slapen om gewoon naar hun oude school te kunnen, dat is dan maar zo.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 14:02

Fransien, verhuizen naar andere stad

Dat is bij ons, en volgens mij bij moederziel, vooralsnog niet aan de orde. Man heeft aangegeven in de buurt te willen (blijven) wonen. Ivm werk ook een logische omgeving en omdat hij wil dat de kinderen wanneer ze dat willen ervoor kunnen kiezen om bij de een of juist bij de ander te zijn.

Wat betreft de urenverdeling: man werkt gemiddeld denk ik 4 dagen, maar de ene klus is in de praktijk eerder 50 uur per week (zoals die hij in Verweggistan heeft), de andere keer is het klaar met 20 u p w. En het gebeurt ook dat hij tussendoor thuis zit. Valt dus kortom geen peil op te trekken. Ik werk 4 dagen. En kan niet vanuit huis werken. Dat zou dan dus al gauw in mijn 'nadeel' uitvallen, als we het rationeel zouden verdelen. En ik ben nu nog niet zover dat ik dat zomaar accepteer, al zou het in het belang van de kinderen zijn. Ik heb ook tijd nodig om op dingen te kauwen en ze te overdenken en doorvoelen.

Maar goed, laat ik eerst maar gewoon afwachten waar hij mee komt. Een stap tegelijk.

Pennenstreek en Moederziel

Pennenstreek, is hij nog nergens mee gekomen? Hoe voel je je? Hoe gaat het met jou? En met je kinderen?

Moederziel, lieverd, je bent een tijger op het moment. Tot je tanden gewapend, met je kinderen diep in je hart, ziel en hoofd. Zo mooi, zo krachtig, zo liefdevol. Ik gun het je dat je diezelfde tijger kunt zijn, maar dan zonder 'bewapening'. Misschien kun je het fysiek doen? Op een stoel gaan zitten, ogen dicht, voelen hoe krachtig je bent, hoe 'n mooi mens, een sterke moeder, en dan de 'bewapening' laten zakken en een soort hoes van liefde 'over jezelf heen trekken'. Misschien zit ik wel helemaal verkeerd met deze suggestie, maar als het klopt wat ik denk, namelijk dat niet alleen onze situaties op elkaar leken/lijken, maar ook onze persoonlijkheden, dan is het tijd voor (zelf)liefde, compassie. Je verhardt. Je schrikt van onze posts en bijt van je af. Ik denk dat dat niets zegt over ons, over wat wij zeggen, en alles over jou momenteel. Dat 'verharden' eveneens onderdeel is van jouw overlevingsstrategie. Dat je het niet 'zacht' kunt maken als je je in nood voelt, maar dat je verhardt, je bewapent. En dat hoeft nu helemaal niet. De kinderen weten hoe veel jij van ze houdt. Je man is niet meer bij je. De praktische situatie met het huis wil jij en wil hij voorlopig zo houden. Het schema is gemaakt. Zet een kop thee, kom tot jezelf, haal de liefde binnen en sluit de hardheid buiten. Je hoeft nu niet op je 'overleef'stand, ook al is er zo veel verdriet. Je kunt alleen niet 'voor elkaar krijgen' wat de klus is van man, en van je kinderen. Verder is er niets aan de hand (behalve dat er 'alles aan de hand' is). Rustig aan. Alleen rust kan je redden. Probeer vrede te hebben met alles wat niet goed is. Want jij zit niet achter dit stuur. En er kan in essentie niets misgaan, behalve verdriet en pijn, maar die zijn er al. Het erge is al gebeurd.

Pennestreek

Pennestreek

08-12-2016 om 14:34

Ha Roosje

Nee, het document dat hij gemaakt heeft en dat we volgens hem samen zouden moeten gaan vullen met things to do en zo, daar heeft hij twee bullets in gezet. Mediator en financieel adviseur zoeken. Ja, dat had ik zelf ook al bedacht. En er staat niet eens een naam bij wie dat dan zou moeten doen. Ik blijf benieuwd. En zou niet verbaasd zijn als er uiteindelijk niet heel veel gebeurt hoor. Maar dat zie ik dan wel weer.

Nu even egeltje spelen. Ik voel me wel beter/sterker dan vanochtend, maar ben totaal niet aangehaakt op het werk, zoals je ziet. Ben er wel heel erg mee bezig. Hoop dat dat snel zakt. En ik ben moe, tot op het bot.

Hoe het met de kinderen gaat, wel goed geloof ik. Ze zijn verre van open, itt de kinderen van moederziel. Maar ze hebben hier ook geen goed voorbeeld gehad. Man deelt sowieso weinig, en ik heb het een beetje afgeleerd de laatste jaren, realiseer ik me nu. Ja, nu, hier, en bij vriendinnen en familie. Maar niet thuis. En vroeger deelde ik ook niets met de buitenwereld. Dat is gelukkig al heel erg veranderd. En zo doet dochter het ook, die praat met vriendinnen. Zoon is nog erger dan een oester. Heeft vorige week bij mij wel gehuild, maar zegt nog steeds niets over zijn gevoelens. Hij heeft een fijne tutor waartegen hij wel eea zegt, en ik hoop dat de psycholoog waar hij nu heen gaat hem ook daarmee kan helpen.

rode krullenbol

rode krullenbol

08-12-2016 om 14:38

Inderdaad ...

"Het erge is al gebeurd."

Maar, om mijn moeder te citeren: "Het kan altijd nog erger!"

In geval van schulden en relatieproblemen zou ik alert zijn op overtreding van de wet en eventuele beschuldiging van medeplichtigheid daaraan.

Taruh

Taruh

08-12-2016 om 15:30

moederziel

ik moet toegeven maar Flanagan heeft wel een punt.
Je hebt gewoon dienst of geen dienst met de kinderen, of je dat nu corvee noemt of wat anders.
Het is op dat moment wel of niet jouw verantwoordelijkheid.

En het handige van gescheiden ouderschap is dat je dat zo ongeveer een jaar vooruit wel weet. Een corvee rooster zogezegd.

Ik kan nu mijn kerstvakantie volgend jaar boeken want het schema voor 2017 is net vastgesteld. Ik weet welke weekenden ik 'dienst / corvee' heb. En in welke ik gewoon iets kan plannen zonder rekening met aanwezigheid van dochter moet houden.
Als mijn ex in zo'n weekend of week de verantwoording wil overdragen dan mag ik gewoon nee zeggen en moet hij wat anders bedenken. Nu zeg ik meestal wel ja maar dat is wat anders. Ik vind het namelijk geen corvee om voor mijn kind te zorgen. (nou ja, meestal dan toch, als ik weer een weekend in een sporthal heb gebivakeerd denk ik er even anders over)

Gevoelig

In je post van de laaste week merk ik een snelgeraaktheid. Zoals je nu ook over het woord corvee valt terwijl ik het woord tussen haakjes had gezet. Het gevoelig zijn is ook wel te begrijpen. Je hebt een hoop zorgen. Maar het was niet negatief bedoeld.
Ik bedoel met corvee geen ongewenste onplezierige bezigheid. Het is ook niet beledigend bedoeld naar je kinderen toe. Puur een punt dat de kinderen op dag A aangewezen zijn op ouder X terwijl ze misschien op die dag iets met ouder Y willen bespreken. Dat is voor hen best wennen.

dopje

dopje

08-12-2016 om 21:23

in de steek laten.

Filalu jij schreef: 'En dat jij achteraf kan zeggen dat je man helaas jou heeft verlaten, maar niet de kinderen.'
Ik zie dat totaal anders. Man van Moederlief begon zonder Moederliefs weten een andere relatie.
Wat hij had moeten doen was de problemen met Moederlief proberen op te lossen. Al ging het hem niet om Moederlief, dan om wille van zijn kinderen. Ik denk dat als je in een relatie kinderen krijgt je een enorme verplichting hebt naar je kinderen toe om alles op alles te zetten om die relatie te laten slagen. Dat deed man van moederlief niet. Hij vertrok naar een ander in plaats. Dus ik vind wel dat hij daarmee zijn kinderen in de steek heeft gelaten, heeft laten zitten enz.
Het is nu wel aan hem om dat goed te maken als hij dat wil en als dat kan. Dat hij daardoor 'op 1-0 achter staat', daar kan Moederlief niks aan doen.
Als Moederlief ondertussen zich nu bemoeid (als je dat al doet Moederlief- volgens mij laat je ze het heel goed zelf doen) met de communicatie tussen man en haar kinderen snap ik helemaal: hij heeft zich onbetrouwbaar gedragen en Moederlief kan hem nog steeds niet peilen. Bij elke ander die haar kinderen zo behandelt zou ze dat ook doen.
En dat ze dan ondertussen niet laat merken aan haar kinderen dat zij vindt dat hij hen heeft laten zitten, vind ik wel belangrijk en reuze knap.
Ik zie het dus wel degelijk zo dat hij het hele gezin heeft verlaten en niet alleen Moederlief.
Pennestreek -man, op een klungelige manier heeft hij wel aangegeven dat er iets niet goed zat. Hij is niet zomaar weg gegaan. naar een ander. Toch? Dat vind ik toch echt anders naar de kinderen toe.

Pennestreek

Pennestreek

09-12-2016 om 10:12

Dopje

Ik zie mijn situatie inderdaad wat dat betreft heel anders dan die van moederziel. Klopt, hij heeft het allemaal op zijn zachtst gezegd klungelig aangepakt, maar zoals ik al eerder schreef begrijp ik het waarom en hoe. Het is oneindig triest, maar we moeten blijkbaar onze wegen apart vervolgen. Met als verbindende factor onze kinderen. En ook al is mijn man niet weggelopen van het gezin zoals moederziel-man dat deed (of nog doet), hij voelt het zelf wel als in de steek laten, als falen. Maar goed, dat moet hij met zichzelf uitvechten.

Verschillen, vast wel, maar

Ik zie toch één belangrijke overeenkomst, en dat is dat jullie beide (ex)mannen in woorden veel meer zeggen dan dat zij in handelen laten zien. In die zin worden jullie allebei in de steek gelaten. Er wordt geen verantwoordelijkheid genomen (in daden!) als het gaat om daadwerkelijk goed uit elkaar gaan. Heftig.

Tops

Tops

09-12-2016 om 11:49

dat doen jullie allebei en ik zit er een beetje mee.

"Ik zie mijn situatie inderdaad wat dat betreft heel anders dan die van moederziel."

Zodra iemand hier zegt iets te herkennen beginnen jullie allebei met benoemen dat het heel anders is, je er niets in herkent.
Dat gaat dan vaak om details trouwens, die er op dat moment van praten niet zoveel toe doen.
Twee gezinnen zijn verraden van binnenuit.
Beiden in de steek gelaten.
Hoe dat ging doet er niet toe, hoe anders, hoe vol liefde en warme verbondenheid en dat soort woorden (ik las ze net weer in een ander draadje helaas), het gaat om het verraad, het in de steek gelaten zijn.
Dan ben je al verbonden, hoe anders de rest ook mag zijn, dat doet er dan niet zoveel toe.

Wat mij ook opvalt is dat zodra jullie hier wat in het nauw worden gedreven, opzettelijk (om iets op te roepen of uit te lokken) of niet, jullie zachte karakters vol begrip veranderen. Het wordt netjes gehouden, maar ik ervaar een boosheid en zelfs een tikkel venijn.
Kijk en wat je dán voelt opborrelen, moet je regelrecht naar de verrader sturen en eens over hem heen storten. Want echt, hier in dit topic zit de "vijand niet". Dat is die wolf in schaapskleren thuis die van binnenuit de boel gesaboteerd heeft.

Ik merk dat ik met die "niet-herkenning" uit ontkenning zit. Ik weet niet precies waarom, maar ik vind het niet prettig. Deels ontkenning, dat kan, dat is het ook niet. Meer misschien dan een ónbedoelde ontkenning van de andere verhalen. Daar waar de ander een goed bedoelde herkenning wil delen wordt die afgeserveerd: nee heel anders, herken er niks in.

Bosbes

Bosbes

09-12-2016 om 12:25

ja Tops

Wat je zegt Tops, is wat ik ook voel. Met name van Moederziel, waar ik overigens nogal bij meeleef, het lijkt me heel moeilijk en ik begrijp dat je post omdat boodschappen van je man/ex dubbel zijn, of driedubbel, en dat je ook niet altijd weet welke houding nu verstandig is of het best voelt.

Maar toch. Het voelt enkele keren wel erg alsof je je boven het gemiddelde gezin, de gemiddelde relatie, de gemiddelde scheiding en de gemiddelde vrouw wil plaatsen.
Een heel mooi familiehuis, in verbondenheid, jullie begrepen elkaar altijd écht, - en dan de vele, vele momenten waarop je je geheel niet herkent in een ander verhaal waarin iemand vertelt over haar vreemdgaande man, het verraad en hun scheiding.
En natuurlijk zijn die verhalen ook niet hetzelfde en is de manier van ermee omgaan vast niet precies zoals jij het wil doen en in sommige gevallen zelfs helemaal niet vergelijkbaar met jullie of met hoe jij ermee om wil gaan!
Maar het is wel zo dat ik net als Tops best getriggerd ben door die houding van regelmatig 'jongens, dit herken ik allemaal niet meer hoor, bij ons is het anders' (en ik lees, voel: 'onze liefde was echter en beter en dieper, wij zijn sowieso echte goede gevoelsmensen, heel intelligent of heel bijzonder - ik weet niet wat).
Het voelt toch een beetje alsof je je hoger geplaatst voelt dan de gemiddelde mens, of de gemiddelde mens die hier reageert. Zelf ben ik er gevoelig op als ik dat gevoel krijg van iemand.

Ik zeg er eerlijk bij dat ik niet gescheiden ben en ook heel gelukkig ben in mijn relatie dus dat ik - mocht er iets lelijks, iets vreselijks gebeuren zoals overspel, weg willen, midlifecrisis, verantwoordelijkheden ontlopen etc. - ik misschien ook de reflex zou krijgen om aan iedereen te willen zeggen dat wij heel bijzonder waren en dat het man in de bol geslagen is. Want dat voelt dan ook vast zo.

Dus ik begrijp het deels wel, maar ik hoop tegelijkertijd dat je beseft dat veel mensen voelen dat zij uniek zijn en hun relatie ook uniek en bijzonder en dat als je dat benadrukt, dat het lijkt of jij denkt dat dat bij anderen vast minder is/was en dat jullie specialere mensen zijn die geen gewone scheiding tegemoet gaan (mocht zoiets bestaan) omdat jullie tenminste echt bijzonder waren en niet op één hoop geschaard kunnen worden met het gewone volk.

Pennestreek

Pennestreek

09-12-2016 om 13:12

Eh...

Sjonge.
Ja, het heeft mij heel veel tijd gekost om te accepteren dat man vindt dat zijn manier van van mij houden niet de goede is in een huwelijk. En ik herken inderdaad niet veel in de posts waarin gesteld wordt dat hij er waarschijnlijk wel op uit zal zijn om mij huis en kinderen te ontnemen. Ja, hij is uit de relatie gestapt door niet te willen werken aan die relatie. Dat neem ik hem ook kwalijk.

Maar ik heb nergens gezegd of gevoeld of gedacht dat onze relatie nou zo spectaculair goed was. Sterker nog, ik zie heel goed wat hij ziet. En ik ben het met hem eens dat onze relatie niet goed was. Niet op de goede manier in elkaar stak. Alleen had ik graag geprobeerd dat samen om te buigen, allebei leren wat we nog te leren hebben (hadden) binnen ons huwelijk. Maar daar kan ik hem niet toe dwingen, zoals jullie al zo vaak gezegd hebben.

Maar...ik wil wel proberen die scheiding op onze eigen unieke manier vorm te geven. En ik zie vooralsnog geen reden om me hard op te stellen. Ik denk dat wij het kunnen, vanuit 1 huis in redelijke harmonie (met goede afspraken) een scheiding regelen. Stapje voor stapje, en hopelijk kunnen we dan in een voor ons beiden prettig tempo loskomen van elkaar. En ook als dat loskomen nog even niet lukt: so what? Dat komt vanzelf als alles geregeld is en we echt uit elkaar zijn. En als we het allemaal op een prettige manier kunnen regelen zal het allemaal ook best vlot verlopen.

Ik ga nu even heel veel energie steken in leren en voelen en ontdekken wat ik wil, in deze omstandigheden. Daar heb ik ook al hulptroepen voor ingeschakeld. Maar me heel wantrouwend opstellen ligt gewoon niet in mijn aard. Al zou ik het willen, dat kan ik niet.

Pennestreek

Pennestreek

09-12-2016 om 13:17

En nog even over daden en woorden

Man heeft mij vorige week woensdag definitief gezegd dat het op is. Hoeveel daden had hij moeten verrichten in die tijd? Naast zijn 2 opdrachten? Ik had het een stuk naarder gevonden als hij alles al had uitgezocht en afspraken met mediators had gemaakt. Ik laat hem zeker het voortouw nemen, dat wel, maar ik zie wel degelijk actie nu.
Ook bij moederziel is er echt wel actie. Moederziel-man heeft eigen woonruimte. Dat hij die nog niet heeft ingericht op de kinderen is voor de kinderen natuurlijk heel naar, maar om dan te stellen dat het alleen bij woorden blijft...

Taruh

Taruh

09-12-2016 om 13:22

pennestreek

1 zin raakte me "Maar me heel wantrouwend opstellen ligt gewoon niet in mijn aard. Al zou ik het willen, dat kan ik niet."

Het vervelende is: je moet het wel, want je man is je maatje nu niet meer.
En het blijkt bij veel scheidingen dat de partner die niet een zekere mate van wantrouwen tov de ander hanteerd er heel vaak veel slechter dan nodig was van af komt. Dus meer opstartproblemen in de nieuwe situatie omdat het fiancieel toch niet zo 'eerlijk' verdeeld blijkt te zijn om maar iets te noemen.

Je hoeft niet heel wantrouwend te zijn, maar een ruime mate van oplettendheid en een zeker wantrouwen bij elke actie is nu wel even nodig.

Pennestreek

Pennestreek

09-12-2016 om 13:28

Taruh

Dat heb ik ook al voor mezelf georganiseerd. Ik heb voldoende mensen die met me mee willen en kunnen kijken. Ook ga ik vooraf al aan de hand van een standaard convenant proberen uit te vogelen wat ik zelf wil en wat redelijk zou zijn. Dus voor ik het daar met man over ga hebben. En ik ben echt niet van plan waar dan ook een handtekening onder te zetten zonder dat er iemand 'uit mijn kamp' (kan een deskundige zijn, maar hoeft niet) naar gekeken heeft.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.