Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast


http://www.stichtingkog.info/posts/ga-niet-zitten-babbelen-963/
Toch maar vast wat advies: ga met VT niet zitten babbelen. Het zijn je vrienden niet. Houd het vooral klein en optimistisch, ja er is een scheiding ophanden maar er zijn gesprekken je komt er samen uit, ja 2e kind heeft een crisis maar krijgt hulp. En begin vooral niet over een slechte jeugd. Ze kunnen je namelijk niet helpen maar wel juridische maatregelen bezorgen. Waarschuw ook je partner daarvoor.

Pennestreek

Pennestreek

28-03-2017 om 10:28

Er valt even niet zoveel te melden

Dus vandaar stilte. Ik lees wel mee .

Met zoon lijkt het langzaamaan wat beter te gaan. Hij wordt uit zichzelf actief, heeft het weekend heerlijk met mij in de tuin gewerkt en de auto gewassen, gisteren het gras gemaaid en hij overweegt vandaag om zich weer te melden bij zijn vrijwilligerswerk. Het uitlaten van de hond doet hij graag en uit zichzelf (het mooie weer helpt natuurlijk mee) en hij gaat vanaf vanavond ook weer sporten heeft hij zich voorgenomen. Hartstikke fijn! Min of meer bij wijze van grapje zei ik gisteren dat we dan misschien voorzichtig weer wat schoolwerk op kunnen pakken. Hij zakte in als een leeglopend ballonnetje. Dat was dus een foute inschatting en een duidelijk signaal, voorlopig houden we het dus maar bij klusjes in en om het huis (er is gelukkig meer dan genoeg te doen) en bouwen we dat stapje voor stapje uit. Donderdag hebben we het diagnosegesprek en volgende week een volgende afspraak met de systeemtherapeut.

Man en ik vinden het lastig om de verbinding te zoeken/vinden. We zijn zo lang bezig geweest met uit elkaar gaan, al was dat met hele kleine stapjes dat het moeilijk is om dat om te draaien. We hebben ook andere verwachtingen en die matchen niet altijd. Moeilijk om het daarover te hebben zonder in verwijten te vervallen. Maar we willen het allebei wel heel graag.
En we zijn veel met zoon bezig natuurlijk. Daarnaast was het op mijn werk vreselijk druk zodat ik 's avonds echt uitgeput thuis kwam. Dus het wil nog niet echt lukken om tijd voor elkaar te maken en stappen te zetten. Ik wilde een afspraak bij de huisarts maken om het te hebben over wat voor therapie bij ons zou passen, maar die is op vakantie. En om hiervoor nou bij de vervanger aan te kloppen... Wellicht hebben jullie nog suggesties?

Dochter gaat als een speer, dat is wel heel lekker. Vrolijk en opgewekt, stage was een groot succes en nu is ze aan het repeteren voor een musical. Ze doet zang en dans, en ze heeft er zoveel plezier in! Ze is geen nieuwe Simone Kleinsma, maar ze doet het heel leuk en vooral dat ze er zo van geniet is heerlijk om te zien. Binnenkort zijn de uitvoeringen, heb er zin in!

Tot zover ik weer. Terug naar moederziel!

Therapie

Soms is het gewone leven de beste therapie. Je kunt ook dansles overwegen of een vaste avond poolen. Net wat jullie beiden plezierig vinden om samen te doen. Een cursus filosofie of communicatie. Een kookcursus. Samen naar de sauna. Vrijwilligerswerk. Klinkt als kostbare tijd terwijl je het al druk hebt maar therapie en focus op problemen kost ook tijd. En piekeren.

mirreke

mirreke

28-03-2017 om 10:48

Pennestreek

Er staat mij vaag bij dat ik (jou?) ooit hetzelfde heb geschreven, maar: uit onderzoek is gebleken dat in gevaarlijke of spannende situaties gevoelens van verliefdheid eerder ontstaan.

Dus ik zou je willen aanraden om bv. met je man iets samen te gaan doen waarbij jullie op elkaar moeten bouwen en wat ook spannend is om te doen. Iets fysieks: abseilen of weet ik wat, een weekeindje Ardennen en dan rotswandelen of zo.

Sowieso heerlijk om een frisse wind door je hoofd te laten waaien, even weg van de zorgen, weg van het gepieker. En je vindt elkaar dan weer op een heel andere manier.

Maar goed, ook op het emotionele vlak schijnt er dan weer van alles te ontstaan.

Echt, doe iets leuks samen, even zonder de kinderen, even alleen elkaar.

Pennestreek

Pennestreek

28-03-2017 om 11:04

Ja, samen iets doen zijn we ook van plan

Maar ik geloof niet dat dat afdoende is. Als je al zo lang als wij bezig bent geweest om los te komen van elkaar, en al zo lang niet goed met elkaar communiceert en er al zoveel verwijdering is, is dat niet op te lossen met een weekendje Ardennen. We moeten onze relatie opnieuw uitvinden en vormgeven, we hebben echt wel (professionele) hulp nodig bij het herkennen van oude niet-helpende patronen en communicatievormen. Dat is tenminste 1 ding waar we het over eens zijn . Maar ja, wat dan? We zijn allebei niet thuis in therapieland, dus waar begin je dan met zoeken? En we kennen ook niemand die relatietherapie heeft gedaan en waar dat heeft opgeleverd dat ze weer samen verder konden, alleen maar stellen die het geprobeerd hebben maar waar het al heel snel alsnog mis ging.

En ik vind het ook belangrijk om samen met de kinderen weer wat te doen. Dat heeft ook op een heel laag pitje gestaan de afgelopen tijd. Maar dat staat los van dat we ook samen wat zouden willen ondernemen.

moederziel

moederziel

28-03-2017 om 11:10 Topicstarter

Lieve Pennestreek

Wat fijn om je verhaal te lezen. Er is rust. En ook al is er nog niet meteen een oplossing, de rust kan wel een eerste stap naar een oplossing zijn. En de wil is er, dat is het allerbelangrijkste.

Ik ben het net Mirreke eens, misschien moeten jullie wel even niet in therapie maar iets gedaan waarin je jezelf en elkaar op een andere manier leert kennen. En waarin je veel plezier samen hebt. Dat lijkt me nog wel de belangrijkste voorwaarde
Mocht je (later) toch therapie overwegen, dan zou ik toch voor EFT gaan. Maar dat hadden jullie misschien al gedaan? Maar al dat gepraat en zware werk in een therapie kan het nu misschien ook juist moeilijker maken.

Jouw 'roundup' bracht me op een idee. We gaan soms erg op de details in hier, en ik vind het oprecht rot om te lezen dat bijv. Floor leest dat ik een duidelijk 'goed'(ikzelf) en 'kwaad' zie (man). Misshien helpt het als ik je in briefvorm samenvat waar ik sta. Ook voor de kijker thuis

Lieve Pennestreek,

Het leven is hier even in rustiger vaarwater. Man is naar Verweggistan voor langere tijd en dat brengt rust. De nodige rust. Er is maar weinig contact tussen man en de kinderen, af en toe een appje, maar iedereen lijkt het voor nu zo wel goed te vinden. 2 van de kinderen laten me weten er tegenop te zien om weer naar man te gaan als hij terug is, die bekentenis geeft opening voor mooie gesprekken waarin ze hun verhaal kunnen doen. Ze missen hem vooral, en ik begrijp dat zo goed. Ik mis hem ook. Over een paar dagen begint het heen en weer gaan van de kinderen weer, dat pendelen wat ze zo vreselijk vinden. En ik merk dat de afstand tussen hen groeit. Ik weet niet hoe hij terug komt van zijn reis, hij lijkt verder weg dan ooit. Letterlijk en figuurlijk. Soms kijk ik terug in de tijd en snap er niets van. Hoe dit toch heeft kunnen gebeuren.

Met mij gaat het intussen steeds beter. Ik voel mijn kracht terug komen, heb een grote nieuwe opdracht binnen waar ik echt energie van krijg en probeer mijn leven opnieuw vorm te geven. De rauwe pijn is wat aan het verzachten. Ik kan man niet redden, niet behoeden voor deze vrije val en nu ik dat van mezelf mag loslaten, geeft dat rust. Ik kan ook nog steeds niet boos zijn, alleen maar ontsteld over het verlies van zoveel moois. Wij waren heel lange tijd erg gelukkig samen en het is afschuwelijk om te zien hoe dat verloren gaat. De communicatie beperkt zich tot mailwisselingen over geld. Vriendelijk, maar betekenisloos. Maar het is wat het is. Ik bescherm mezelf en wil op dit moment de diepte niet (meer) in.
Ik heb wel nog steeds zorgen over man. Ik zie hem afdrijven en alle deurtjes achter zich dichtdoen. Hobby's die hij per direct opzegt, voorheen favoriete bezigheden die hij beëindigt. Ook de kinderen zien het. Hij was altijd een stralend middelpunt en lijkt nu stilletjes door de zijdeur de aftocht te blazen. Ik begrijp het nog steeds niet goed. Kan het leven iemand zo teleurstellen?

Ik sta weer overeind, en de kracht komt beetje bij beetje terug. Maar tegelijk ben ik enorm veel vertrouwen in mensen om me heen verloren en dat voel ik als een gemis. Dat heeft gevolgen, voor vriendschappen, voor wie ik ben. Ik was altijd heel open en onbevangen en dat is weg. Ik mis het. Alsof me iets is afgenomen.
Maar ik neem het man niet kwalijk. Ik denk oprecht dat hij niet weet wat hij doet. Hij houdt koppig vol op zijn ingeslagen weg, maar zal veel meer verliezen dan hij wint. Het verlies van het gezin is het ergst wat je kan gebeuren. En het gebeurt nu, terwijl ik weet dat hij dat niet wilde. Dat vind ik oprecht verdrietig. Voor hem, voor mezelf en voor onze kinderen.

Maar ik ga nu door. Ik wil verder. Samen met 4 prachtkinderen die zo ontzettend moedig, eerlijk en liefhebbend zijn. Wat een liefde!

xxx Moederziel

mirreke

mirreke

28-03-2017 om 11:18

Mooi Moederziel...

Even heel kort: wat jij beschrijft van je man, herken ik als depressie... afhaken, jezelf niets leuks meer gunnen, stilletjes wegdrijven...
Behoorlijk angstaanjagend wel...!
Heb je contact met andere vrienden, familieleden ed. van hem. Misschien kun je hen vragen of zij hem eens aan zijn lurven willlen proberen mee te slepen naar een arts. Of heeft hij al therapie (even niet meer helder voor me)?

Lieverd, probeer die prachtige onbevangenheid naar mensen die je schreef te hebben (gehad) niet te verliezen. Dat is mooi en bijzonder, hou dat vast!

moederziel

moederziel

28-03-2017 om 11:48 Topicstarter

Lief Mirreke

Ik hoop ook dat door mijn status quo te beschrijven, dit mijn (soms primaire) reacties hier wat nuanceert. Ik wil helemaal niet in gevecht, met niemand en al helemaal niet met de man waarmee ik me nog steeds zo verbonden voel, ik voel alleen maar verlies uiteindelijk. Het is zo treurig vooral.

Man gaat naar een coach, ja. Nog maar net gestart. En natuurlijk hoop ik dat het hem wat brengt - en de kinderen en misschien zelfs mij op den duur dus ook.
Maar de zorg overheerst.

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 12:40 Topicstarter

Behoefte aan schouderklopje

Lieve lezers, ik heb echt even behoefte aan een schouderklopje... Heb een vermoeiend en lastig weekeinde achter de rug. Moederzielman is terug in het land, en meteen begon de achtbaan weer. Er is erg weinig contact geweest tijdens zijn afwezigheid (wat ik rot vind omdat er zo nog meer afstand ontstaat, ook tov de kinderen), sinds vrijdagavond waren de kinderen bij hem voor het weekeinde, we volgen al maanden een afgesproken verdeling.
Zaterdag zag ik hem op een plek waar veel andere bekenden waren. Tsjonge, wat een stroeve bedoening was dat, ik voelde me zo ongemakkelijk. Uiteindelijk wel even '1 op 1' bijgepraat, maar vlak, oppervlakkig en vrijblijvend. Over werk, zijn reis, niks dat er echt toe doet. Niet over de kinderen, over hem, over mij. Ik kan er maar niet aan wennen. Kreeg nog wel een kadootje uit verweggistan, via de kinderen. Nice.
Op zaterdagavond ging het mis: 3 van de 4 kinderen komen langs met vrienden bij mij en laat op de avond/nacht hadden de pubers geen zin meer om naar man te gaan. Bracht mij in een lastig parket: ik wil ze de deur niet uitsturen, maar vind het ook niet netjes van ze. Dus werd er gebeld met man en toestemming verkregen om bij mij te overnachten.
Dag erna staat tot mijn verbazing jongste halverwege de dag ook in de keuken. Papa had een andere afspraak en ze kon niet mee. De afspraak was mij bekend, maar niet dat kind niet mee kon. Uiteindelijk dus op 'papa-dag' alle 4 de kinders bij mij. Zonder bericht. Huh? En hij was toch net 3 weken op reis geweest? Wil hij dan geen tijd met ze doorbrengen???
Toch met pijn in mijn buik maar berichtje naar man gestuurd: beter vooraf overleggen, dit is volgens mij niet helemaal de bedoeling van de regeling. Krijg echt een ontzettend venijnige reactie terug: ze waren vannacht toch ook bij jou? Toch ook niet met mij overlegd? Man is boos.

Pfffffff...... Ik heb er lang over gepiekerd gisteren. Ik merk dat dit soort kleine, maar o zo oneerlijke dingen mij uithollen. Man laat zich nergens op aanspreken. De onrechtvaardigheid van het verantwoordelijkheid afschuiven staat me inmiddels zo tegen. Maakt me boos en verdrietig tegelijk. Machteloos. Ik kan het niet goed doen en oh, wat is dat een klotegevoel.

Behoefte dus aan een schouderklopje

Vesta

Vesta

03-04-2017 om 13:05

zaterdagavond

hoe vervelend ook maar hier heb jij ook de hand in want je hebt ze niet eerder richting hun vader gestuurd. Leermomentje. Ik neem even aan dat jij niet laat thuis kwam en ze daar onverwacht aantrof.

Als zo'n regeling nog in de kinderschoenen staat zou ik me er wel vrij strikt aan houden ook als ik weet dat dochter het dan minder leuk zou hebben. Het geeft vader ook echt de noodzaak zijn taak op te pakken.

Dat jongste niet meekon is raar, zij is gewoon daar waar ze zou moeten zijn. Daar had hij rekening mee moeten houden bij het maken van de afspraak.

En de reactie van je as-ex is ook logisch want dat overleg van zaterdag is natuurlijk geen overleg want hij kan niets anders dan accepteren dat de kinderen niet bij hem zijn.

Zo, nu tijd voor het schouderklopje: die ontmoetingen buiten de deur blijven zo. Lastig maar wel logisch. Ik kan heel gezellig babbelen met de vrouw van mijn ex, maar met mijn ex lukt dat niet meer. Er is te veel kapot gemaakt, het vertrouwen en de vanzelfsprekendheid is weg.
Daar heb je je goed doorheen geslagen.

Egel

Egel

03-04-2017 om 13:17

schouderklopje +mijn visie

{{<>}}
sterkte!
Heel vervelend en pijnlijk!

Wel moet ik zeggen dat ik het wat apart vind dat je kinderen zaterdagavond kwamen. Ik had denk ik wel tegen ze gezegd dat dit nu niet de bedoeling is, ze kunnen met die vrienden naar vaders huis (of bij die vrienden of zo).
Het lijkt me wel een lastig parket hoor: je wil natuurlijk koste wat kost hun veilige haven zijn. Je ex heeft wel een klein punt: ze waren zomaar alsnog bij jou. Dat was toch niet de afspraak? Vind ik ook een beetje: huh?
Zo blijft naar hun vader gaan altijd bezoek en ben jij ook 'altijd beschikbaar' waardoor hun vader misschien ook wel makkelijker die rare acties gaat doen. Hij moet gewoon volledig beschikbaar zijn in zijn weekend! Desnoods een kleine afspraak ergens, maar dan: kinderen mee of slechts korte tijd alleen thuis.
Maar van jouw kant zou ik dan ook duidelijker zijn. De kinderen zijn dan dus niet bij jou.

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 13:22 Topicstarter

Vesta

dankjewel

Je hebt een punt hoor, over de zaterdagavond, maar ik vergat erbij te zeggen dat ik man wel een paar dagen van tevoren heb gemaild over de afspraken van de oudste 3. Dus over de zaterdagavond. Er zou er 1 bij mij zijn, uiteindelijk waren het er 3. Ik had ze moeten wegsturen, en deed dat in eerste instantie ook, maar na bellen en toestemming (!) stond ik niet echt sterk daarin, zeg maar Maar idd, leermomentje, want ondanks het 'ja' van man krijg ik de dag erna de frustratie. Erg vervelend.

De gebeurtenissen in zo'n weekeinde zijn voor mij exemplarisch voor hoe het gaat. Ik maak de schema's, ik regel de afspraken, het komt nog altijd allemaal bij mij vandaan. Man knikt ja en amen maar komt zelf nergens mee. Geen voorstel, geen vraag, geen update, niets. Echt niets. Er vind zonder mijn initiatief geen enkele uitwisseling plaats. Niet over de kinderen, niet over de ingewikkelde financien, niet over onszelf, nergens over. Ik vind het heel eenzaam, eigenlijk.

Ik ben heel vaak met de kinderen in gesprek zodat ze wel naar man blijven gaan. Het animo is niet groot. Hij praat er verder ook niet met ze over, hoewel hij natuurlijk ook dondersgoed merkt wat er gaande is. Hij negeert het. Hij negeert alles. Tot iemand hem op een verantwoordelijkheid aanspreekt. Dan bijt hij van zich af. Ik vind dat heel erg moeilijk om mee om te gaan.
Alles gaat stuk. Hoe kan iemand dat toch zo willen? Daar kom ik niet uit, hoor.

Vesta

Vesta

03-04-2017 om 13:28

geen niet willen: onmacht

het is bij je as-ex onmacht. Hij weet wel dat het misschien anders moet, maar niet hoe hij dat moet doen.
Jij bent een heel sterke vrouw. Jou lukt het wel, dat is vervelend om te moeten zien want hoe kan hij dat niveau ooit bereiken.
Kromme gedachte, weet jij, weet ik, maar als het zo in je hoofd zit komt het er niet uit zonder hulp. Alleen kan jij die hulp niet geven en niet zijn. Je bent zijn moeder niet.

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 13:31 Topicstarter

Egel, inderdaad

Het is inderdaad een lastig parket. Ik ben zaterdagavond echt heel erg duidelijk geweest: jullie zouden hier niet moeten zijn, dit weekeinde zijn jullie bij papa. En als je hier wel wilt zijn, ga je eerst met papa overleggen of dat voor hem ok is. Dat is gebeurd en hij was niet blij maar liet ze wel blijven.
Tegelijk hoor ik pas op zondag van de kinderen dat man blijkbaar zondag overdag niet thuis was. En dat ze dus maar tot 10.00 uur konden blijven. (Afspraak is tot aan het avondeten.) Dat had ik toch ook wel willen weten - nog los van het feit dat ik het na een reis van 3 weken geen goed signaal vind dat hij weggaat (om te sporten) zonder kinderen. Jongste is op zijn eerste sportafspraak meegeweest en is dus voor de tweede sportafspraak hier thuis afgezet.

Tsjonge, het zijn een hoop leermomentjes. Maar ik merk ook dat je dit nooit goed kunt doen, hoe zuiver je er ook in staat. En dat sta ik, want ik vind het ontzettend belangrijk dat de band tussen vader en kinderen goed blijft. Maar ik zie ook dat als hij niet investeert, de kinderen dat zeker niet gaan doen. Daarvoor zit de schrik er veel te veel in bij ze. Zo kloterig om te zien...

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 13:34 Topicstarter

Sterke vrouw?

Lief dat je dat zegt, Vesta, en ik hoor het vaker. Maar het lijkt vooral tegen me te werken
Het jaagt moederzielman alleen maar verder weg, voor mijn gevoel

Egel

Egel

03-04-2017 om 13:49

onduidelijk

en toch....ik zou een aparte afspraak maken met man (ja, desnoods op neutraal terrein, in ieder geval liever niet bij jou thuis), puur over de kinderweekenden. En dan erbij zeggen dat jij denkt dat het voor jullie allemaal het beste is als hun ouders er strakker aan vasthouden, zeker voor in het begin.

Dus dan laat jij ook merken dat jij het misschien niet zo handig aan hebt gepakt voor wat betreft die zaterdagavond.
Je schreef: " jullie zouden hier niet moeten zijn, dit weekeinde zijn jullie bij papa. En als je hier wel wilt zijn, ga je eerst met papa overleggen of dat voor hem ok is. Dat is gebeurd en hij was niet blij maar liet ze wel blijven."
Maar ik zou ze helemaal niet laten overleggen over die dingen. Ook al wil je ze niet graag de deur wijzen (integendeel zelfs), overleggen over of ze toch bij hun moeder mogen zijn, lijkt me gewoon funest in allerlei opzichten.
Ze hoeven dus niet echt naar hun vader. Hun vader zit er ook maar mooi mee, moet hij dan zeggen: 'nou nee, liever niet nee, ga maar onvrijwillig naar mij'? Het is heel pijnlijk voor een vader. Zelfs nu hij zo raar is en afwezig lijkt me dit nou niet bepaald bevorderlijk voor het opbouwen van een nieuwe band (of in stand houden van een restje band). Die vraag moet helemaal niet komen.
Het is ook jammer als ze vooral bij vrienden willen zitten, maar toch heel iets anders dan dat ze vragen of ze naar hun moeder mogen.

Ik zou daarover naar de kinderen heel duidelijk zijn. Hij moet zijn verantwoordelijkheid toch in ieder geval in zo'n weekend nemen, maar op zo'n manier wordt dat wel heel lastig.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

03-04-2017 om 13:53

Schouderklopje!

Bij deze (zie titel).

Ik vind het lastig om te zeggen dat je de kinderen weer had terug moeten sturen, ik weet niet of dat in dit geval zo goed is. Het is inmiddels (sorry, dit klinkt bot wat ik nu ga zeggen) duidelijk dat moederzielman zijn prioriteiten elders heeft... In ieder geval niet bij de kinderen.
Laat het onmacht zijn, laat het iets anders zijn, maar ondertussen is het feit daar.

De kinderen voelen dat haarfijn aan, dat is hier al eerder duidelijk geworden. Dus komen ze naar jou. En dan ga jij ze weer terugsturen want dat was de afspraak, toch?

Wat moet het ongelooflijk lullig (pardon my french) zijn als jij als kind heen en weer gepingpongd wordt tussen een onwillige ouder, en een ouder wiens weekend het niet is... Wat moet je je dan afgewezen voelen...

En dan nog dit (is slechts mijn mening, waar je niets mee hoeft te doen als je er niets aan hebt): het is dus duidelijk waar zijn prioriteiten niet liggen.

Ik vind zijn venijnige berichtje aan je dan ook volkomen onterecht. Het neigt zelfs naar gaslighting! Misschien was het wel tegen de afspraak, maar kom op zeg, waar haalt hij het lef vandaan jou dat te verwijten terwijl hij al wekenlang zijn prioriteiten overal heeft behalve bij de kinderen en jij de kar moet trekken m.b.t. de omgang met de kinderen! Hij pakt dit "foutje" (het is niet eens een foutje) van jou feilloos aan om jou in een hoek te duwen zodat de aandacht van zijn eigen twijfelachtige rol wordt afgewend, hij wil je hiermee monddood maken! Een smerig psychologisch spelletje! Heeft hij dit gedrag vaker vertoond of is dit nieuw?

Ondertussen regel jij van alles, schrijf je, doe je je stinkende best hem er toch bij te betrekken, stuur je de kinderen naar hem toe ook al zit hij duidelijk niet op ze te wachten...

Misschien wordt het echt eens tijd om een beetje minder je best te doen voor hem. Het houdt toch echt een keertje op, zeker na dat berichtje.

mirreke

mirreke

03-04-2017 om 14:04

Wij hadden een week om week regeling

met de moeder van stiefdochter. De ene week bij haar, de andere week bij ons. En we hebben ons daar altijd aan gehouden. Ook in de puberteit. Ja, ze stribbelde soms tegen, kwam soms onaangekondigd (wegens ruzie of weet ik wat), maar 'moest' na praten en een kopje thee, altijd weer terug naar moeder.
Niet uit onaardigheid, maar vanwege de duidelijkheid. Voor iedereen. Voor haarzelf, maar ook voor ons als volwassenen en voor de andere kinderen.
En ook omdat ze zo ook leerde de problemen op te lossen daar waar ze lagen... En pas toen het echt, écht helemaal ingesleten was, kwam ze ook wel eens tussendoor langs om spulletjes te halen of zo. Maar het was altijd duidelijk waar ze die week hoorde te zijn.

Mijn stiefdochter heeft (ondanks een behoorlijk turbulente puberteit) nu een goed en regelmatig contact met beide ouders (en met mij )!

Ik denk, moederziel, dat je dit het beste ook met je kinderen zo kunt bespreken: Ze zijn zo weinig bij hun vader geweest, hij was drie weken weg. Dan blijf je daar. Anders wordt het ook nooit vertrouwd bij hem, krijgt hij ook nooit de tijd om zelf zijn relatie met hen weer op en uit te bouwen. Ook voor je jongste lijkt het me niet fijn ineens alleen daar te zijn. Maar goed, dat is nu niet relevant of zo.

Tussendoorbezoekjes lijken me pas handig als de rust is weergekeerd, en er een routine is. Als de scheiding rond is, zeg maar, en ook bij jullie de spanning minder is. Lijkt moeilijk en zo, maar echt (mijn ervaring is toch iets anders dan die ) de rust keert weer! Als je het kunt opbrengen kun je ook samen goed ouders blijven, ook al ben je geen stel meer. Ook samen, bedoel ik echt.

Maar probeer kids en aankomend ex de ruimte te geven (door grenzen te stellen, ook aan je kinderen) om hun eigen relatie weer vorm te geven. Ik snap eigenlijk wel dat je man zo snibbig reageerde, het voelde voor hem waarschijnlijk ook niet leuk dat de kinderen meteen weer weg waren. En als je kinderen dat om een reden doen, laten ze die reden dan ook aan hem vertellen..., met hem delen....

dikke knuffel weer!

mirreke

mirreke

03-04-2017 om 14:06

Grappig sally

We reageren op het berichtje van man totaal tegenovergesteld.

Ik zie het niet als gaslighting, maar als een uiting van zijn eigen frustratie.
Mensen zijn vooral met zichzelf bezig, reageren vanuit zichzelf en hun eigen gevoelens. Gaslighting zou impliceren dat hij bewust bezig is moederziel gek te maken. Zo lees ik het zelf in ieder geval niet...

Jaina

Jaina

03-04-2017 om 14:06

Tieners

Je oudste drie kinderen zijn tieners. Het is niet 100% realistisch om te verwachten dat die zich altijd aan afspraken houden.
Is de omgangsregeling ook in overleg met de oudste kinderen gemaakt? Vinden zij dit een goede regeling/ Willen ze mischien meer flexibiliteit?
Het heeft weinig zin om kinderen van 12+ (en zeker 14/15+) een regeling op te leggen.
Als zij graag de flexibiliteit willen om ook tijdens de weekenden bij jou te komen dan is dat iets waar IMHO je man en jij rekening mee moeten houden. Je kan best afspraken maken in overleg met de kinderen maar daar kan best flexibel mee om gegaan worden.
Je man zal ook moeten begrijpen dat afdwingen en opleggen op deze leeftijd weinig zin meer heeft. Hij zal zich dus ook enigszins flexibel op moeten stellen en niet de verantwoordelijkheid voor het op gang houden van de omgangsregeling bij jou leggen.
Hij zal zelf moeten werken aan zijn band met de kinderen en om de nieuwe situatie vorm te geven.
Dat kan hij nu misschien niet maar het is ook niet realistisch van hem om te verwachten dat jij dan die regeling maar gaat afdwingen. Hij zal daar zelf met de kinderen uit moeten komen.

De jongste is een ander verhaal. Daar kan je inderdaad een meer vaste regeling voor afspreken maar dan moet hij zich daar dan ook aanhouden en geen activiteiten plannen tijdens die weekenden waar de jongste niet mee naar toe kan. Hij is namelijk dat weekend verantwoordelijk. De oudste kinderen kunnen zich uiteraard best even zelf vermaken maar voor de jongste geldt dat nog niet.

In elk geval vind ik dat je het prima hebt gedaan onder de omstandigheden. Je man zal echt zelf moeten inzien dat het nu aan hem is om zijn relatie met de kinderen vorm te geven en er voor te zorgen dat de kinderen ook gewoon graag bij hem zijn en dat ze zich daar ook wat thuis gaan voelen.

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 14:11 Topicstarter

In het midden

Fijn, om van jullie ook verschillende visies te lezen

Het is inderdaad heel dubbel. Mijn eerste emotie was precies die van Sally (ja, kom op zeg, wat krijgen we nou?) en ja, Sally, dit staaltje gaslightning is vaker vertoond. Hoe dan ook ligt het niet, nooit aan moederzielman. In een slechte bui tenminste. Als hij beter te pas is (vaak gebeurt dat pas in een goed, dieper gesprek en wat glaasjes wijn, dan is het vertrouwen er wel weer) en mij als 'partner' ziet en vertrouwt, is hij precies het tegenovergestelde en vraagt hij graag om raad.

Egel, ook jij hebt een punt. Ik moet duidelijk zijn. Maar ik heb er echt heel erg veel moeite mee om in deze situatie de kinderen de deur te wijzen. Daarom ook vind ik overleg tussen man en mij ook zo cruciaal. Maar dan wel uit de verwijten blijven en dat schoot bij mij dit weekeinde echt even heel erg verkeerd.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

03-04-2017 om 14:11

Mirreke

"We reageren op het berichtje van man totaal tegenovergesteld."

Ik zie het en ik ga je ook niet tegenspreken, hoor, al denk ik er nog steeds totaal tegenovergesteld over. Jij en ik zijn eigenlijk de bekende stuurlui aan wal Moederziel zit ondertussen middenin de woeste zee en zal zelf het beste kunnen zeggen hoe het berichtje is bedoeld

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 14:16 Topicstarter

Sterk

De opmerking van Vesta zet me verder aan het denken. In mijn therapie komt het evenwicht in onze relatie vaak aan de orde. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik, beschadigd lelijk eendje, in onze relatie op moederzielman leunde. Maar mijn psych ziet het tegenovergestelde. Moederzielman leunde op mij, en dat ging prima zolang er voldoende status en voldoening in moederzielman zelf zat. Het was een natuurlijk evenwicht tot het moment dat moederzielman in werk door plotseling ontslag op dood spoor belandde en ik er ook niet meer voor hem kon staan vanwege grote gezondheidsproblemen. Toen was het evenwicht weg. Dat heeft zijn vertrouwen in mij geschaad. En in de beleving van moederzielman is al niemand te vertrouwen.

En hoe frustrerend ook, ik zou hem nu alle steun kunnen bieden, maar hij wil het niet. Niet meer.

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 14:25 Topicstarter

Berichtje

Ik denk dat het beiden was: mij op het verkeerde been zetten en afreageren uit frustratie.
Ik snap natuurlijk heel goed dat het voor hem pijnlijk is. Ik vind het zelf ook ontzettend akelig om te zien. Maar ik zie hem er niet naar handelen, geen 'investering' doen, geen tijd reserveren om met de kinderen de relaties opnieuw op/uit te bouwen. Zij voelen zich inderdaad geen prioriteit bij hem en dat doet pijn. Zij vermijden die pijn liever en blijven bij mij. Moederzielman vermijdt de pijn en gaat het gesprek erover uit de weg. En geeft mij de schuld van het niet-nakomen van de regeling. Dat is voor hem nog altijd een stuk makkelijker dan naarbinnen kijken.
En dat laatste is echt de kern van alle gebeurtenissen. Hij zoekt alles buiten zichzelf: schuld, mislukking, teleurstelling, maar ook (nieuw) geluk. De kern van zijn crisis, als je het mij vraagt. En zolang hij zich niet bewust is dat het zich allemaal in hem bevindt, is er geen kruid tegen gewassen...

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 14:26 Topicstarter

Jaina

Waar hoor, wat je schrijft! Mooi verwoord, dankjewel

mirreke

mirreke

03-04-2017 om 14:36

Moederziel

in je berichtje 'sterk' #114 denk ik wel dat je de kern raakt. Ik schreef het al eerder: je ben van je voetstuk gevallen door je ziekte (denk ik), door de financiën (ook al kon jij daar niets aan doen, gebeuren de dingen...) en hij is ook voor zichzelf door de bodem gezakt.

Het slaat misschien helemaal nergens op, maar ik denk ergens heel stiekem toch aan iets autistisch bij je man (ook door bv. hechtingsproblematiek kun je autismeachtige problemen/klachten presenteren, maar het kan ook andersom! Wellicht dat kinderen met autisme ook eerder problemen op dat vlak krijgen, omdat ze minder toegerust zijn om met problemen om te gaan, omdat het leven voor hen ook een grotere chaos is dan voor anderen...). Ook dat wantrouwen, dat vind je vaker terug én bij autisme, én bij mensen die moeite hebben met hechting en met vertrouwen.

Dan zijn dit nu ook weer allemaal veranderingen, je kinderen worden ouder, zelfstandiger, en dus lastiger, jullie separation die niet de oplossing brengt die hij wellicht hoopte, maar juist meer en lastiger problemen.
Nogmaals, ik zie een totaal overspoeld iemand. Jij voelt de pijn omdat je met hem in een leven verwikkeld zit... ik voel vooral medelijden, makkelijk hoor, dat snap ik, vooral ook omdat ik jullie kinderen zo graag een goede relatie met beide ouders gun en ook voor hén zo jammer vindt...
(

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 15:22 Topicstarter

Ja Mirreke

Zoals vaker snap ik je precies. Als de ergste pijn (en emotie) bij mij weer even is gezakt, voel ik ook vooral medelijden. Mededogen ook. Maar tegelijk doet hij mij echt veel pijn. Echt pijn. En de kinderen ook.

Ik denk niet dat er sprake is van autisme, wel van een hechtingsprobleem. Dat probleem is nog veel extremer zichtbaar bij een van zijn volwassen brusjes, die emotioneel echt totaal vlak is. Geen empathisch vermogen, geen emotie. Zelfs niet bij de geboorte van hun kinderen. Een ander brusje van man is een soortgelijk pad gegaan als moederzielman: het roer om, gezin achterlaten, alles moest weg. Die zat weliswaar niet in een sterke of warme relatie, maar heeft nu desondanks spijt. Maar alles is stuk.
En ik zie bij moederzielman echt hele sterke kenmerken van een midlifecrisis. Ik weet dat het een beladen term is, maar noem het toch. En dan niet dat film-idee van de snelle sportwagen en het jonge, blonde chickie, maar een transitiecrisis waarin het niet lukt door te stomen naar een rijper emotioneel niveau. Naar berusting en zelfacceptatie.

Zo frustrerend. Voor onze kinderen, die zo dol op hem zijn, op de 'oude papa', voor mij, maar ook voor hem zelf. Deze oppervlakkige, humeurige, ontevreden en geblokkeerde man is voor niemand een pretje. In die zin wens ik truus veel sterkte want ook daar zal het pantser toch een keertje gaan breken. En dan moet zij al dat verlies zien te compenseren. Oei.

Weekenden als struikelblok

Het lijkt mij dat juist de weekenden de struikelblok zijn in het contact. De kinderen doen dan liever iets anders.
Kunnen de weekenden ook vervangen worden door twee avonden of zondagmiddag plus avond en een avond door de week. Dan maar geen slapen. Het heeft een hoog bezoek gehalte, maar dat is beter dan een slecht verloop van de ouderdag. Het gaat er toch om dat de kinderen en hun vader met elkaar spreken en het gezllig hebben. Hoe wil je dit anders doen groeien tot een gezonde relatie?

moederziel

moederziel

03-04-2017 om 16:10 Topicstarter

Tsja

Er is m.i. een prima en eerlijke verdeling met 2 aaneengesloten doordeweekseavonden (vanaf avondeten tot volgende ochtend) en om de week (aansluitend) het weekeinde. Lastig is wel dat vanwege fulltime werk van man de (na)middagen doordeweeks bij mij worden doorgebracht. Tegen het avondeten stappen ze dan op de fiets naar man. Werkt prima, zij het dat man gewoon afspraken (zonder kinderen) plant op 'zijn' avonden. Grootste punt van de oudste kinderen is dat ze het huis niet fijn vinden, er in het huis niets te doen is, en ze er geen vrienden kunnen ontvangen omdat er geen privacy is. Het is een bovenwoning met voldoende ruimte, maar niet echt gezellig aangekleed. Heeft man ook niet samen met de kinderen opgepakt. Er staat in hun kamer een bed en dat is het wel.

De vraag is denk ik niet hoe ik dit wil doen groeien tot een gezonde relatie, ik denk dat hier moederzielman zijn rol moet pakken. Ik laat het maar eens helemaal aan hem. Misschien komt er wel een voorstel, wie weet.

mwah

Dat er in hun kamer alleen een bed staat en dat is het wel, daar zijn die pubers wel zelf bij natuurlijk. Lijkt mij juist dat een puber niet zit te wachten op iemand anders die zijn/haar kamer inricht. Dat doen ze toch zelf? (of niet, maar dat is dan hun keuze)

Je kunt niet àlles bij je ex neerleggen.

En verder zou ik naar je ex en naar je kinderen duidelijk maken: ruilen kan in overleg, maar schrappen niet. Dus als ze in zijn weekend bij jou willen zijn, dan kan dat alleen als ze die tijd ruilen voor een ander moment dat ze dan bij hun vader zijn. En daar moet iedereen het dan eerst wel mee eens zijn.

Nieuwe dingen moeten ook wennen. Dat gaat niet als je maar uitzonderingen blijft maken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.