Hel, deel 4 - vervolg Help zit muurvast

Lieve moederziel

"De kinderen hebben niet om deze situatie gevraagd. Ik ga de bal dan ook niet bij hen neerleggen. Dat zou kunnen als er sprake is van een open verstandhouding waarin zij zich geliefd en veilig weten, en waarin ze voelen dat heide ouders nog altijd onvoorwaardelijk van ze houden en er voor ze zijn. Die situatie is er niet."

"Je moet niet vergeten dat het afgelopen jaar voor deze kinderen net zo'n schokkende mindf*ck is geweest als voor mij."

"Ik gun kinderen en moederzielman elkaar voor de volle 100%, maar het moet geen pijn doen bij ze. Dat verdienen ze niet."

Moederziel, ik heb enkele zinnen geciteerd uit jouw bovenstaande stukje. In mijn ogen laten deze citaten zien wat ik al langer denk te zien: jij wilt (de) regie. Jij bent degene die blijkbaar 'gaat over' of 'de situatie' (bij/met hun vader?!) veilig genoeg is. Jij bent degene die blijkbaar kan vaststellen dat de liefde van hun vader niet meer onvoorwaardelijk is. Jij bent degene die hun situatie een op een op de jouwe legt en zegt dat die net zo schokkend is geweest voor jou als voor hen. Jij bent degene die stelt dat 'het geen pijn moet doen bij ze'.

Met name dat laatste raakt me vreselijk. Hoe kun je je kinderen hun pijn willen afnemen? Ze hebben recht op die pijn. Ze hebben ouders die er een potje van maken (want dat vind ik een scheiding per definitie) en dat levert pijn op. In mijn ogen moet die er mogen zijn. In mijn ogen wordt die pijn ze niet 'aangedaan' door hun vader (en jij post regelmatig posts met dezelfde strekking en probeert dan te duiden wat man bezielt). Jouw kinderen en hun vader zijn 'tot elkaar veroordeeld'. Als ze niet mishandelt worden, als er een bed en een douche zijn, als ze tijd hebben om met hun vader door te brengen (hoe weinig kwalitatief dat dan ook gebeurt), moeten ze het met elkaar doen. En met deze situatie. Waar ze niet om gevraagd hebben, maar die vele tienduizenden kinderen in Nederland overkomt. En verdienen? Ik weet niet hoe jij daar over denk, maar ik denk dat het leven geen verdienmodel kent. Het leven is een bizarre samenloop van toeval, ellende en geluk en ieder valt haar of zijn deel toe. Jouw kinderen gebeurt het vroeg en abrupt (net als dat voor de mijne gold), maar het is zoals het is. Vanuit daar moeten ze gaan leren te dealen met wat ze tegenkomen. Met wie hun ouders zijn als mensen. Hun vader. Hun moeder. Met wie ze zelf zijn als mensen. En in de eerste periode na een scheiding is dat zoeken, je neus stoten, rebels zijn of juist aangepast, is dat nieuw en anders en verdrietig en gekmakend, maar het IS zo. Dat doet pijn. Die 'moeten' ze hebben. Nemen. En dan getroost worden. Dan kan er gepraat worden. Dan kan er lering getrokken worden voor volgende situaties. Dan kan er afgeleid worden en gerust worden. Geheeld worden. En zo die cirkel nog wel duizend maal door voor ze volwassen zijn. En zijn ze dan beschadigd? Ja. Misschien wel meer dan andere kinderen. En ook veel minder dan andere kinderen. Ze hebben hun eigen beschadigingen, die horen dan bij ze, die wijzen de weg naar goed voor jezelf zorgen. Eigenstandig nadenken over hoe ze met de mensen om zich heen om willen gaan. Waarbij die andere mensen ook hun eigen plek en rol hebben.

Jou vallen de plek en de rol die hun vader nu inneemt ten opzichte van hen vies tegen. Dat kan ik begrijpen. Maar ze dan uit die relatie halen, stellen dat ze er geen pijn van moeten hebben, is volgens mij een beweging die uiteindelijk voor niemand helpend is. Ja, wél als er een toverstafje was waarmee alles ongedaan gemaakt kon worden. Of als het maar nooit gebeurd zou zijn. Maar kijk naar de datum van je eerste post. En dan naar nu. Jullie werkelijkheid duurt al een poos. Haal ze er niet uit. Help ze daar ín. Ze moeten het er mee doen. Met deze werkelijkheid. Met deze ouders die ze hebben. Was het maar anders, zo schreeuw jij het uit. En ja, dat wil ik met je mee. Maar ik denk zelf (ook omdat ik het lang voerde) dat dat een gevecht tegen de bierkaai is. Stop met vechten. Kijk met ze mee. Leer met ze mee. Leef met ze mee. Huil met ze mee. Praat met ze. Laat ze hun pijn hebben, heb daar respect en ontzag voor. Het is nog al wat.

Nu ga ik op 'Versturen' klikken en dat vind ik spannend. Want ik kan me voorstellen dat dit een stukje van me is waarbij jij het kan voelen als aanval. Weet dat dat het niet is. Ik vind niet dat jij het 'fout' doet. Ik vind niet dat wie dan ook het 'fout' doet. Ik vind het intens verdrietig dat jouw mooie gezin in puin ligt. En denk dat het beste dat je kan doen is die puinhoop vaststellen en gaan stilstaan bij wat jij en de kinderen nodig hebben om 'voorbij de puinhoop te gaan'. Eerst overleven, dan doorleven en dan weer 'leven'. Op ieders eigen kompas. Als iets duidelijk wordt uit al jouw stukjes is het dat JIJ een sterk kompas hebt. En dat in de opvoeding van jouw kinderen jou er alles aan gelegen is geweest dat ook zij zo'n sterk eigen kompas konden/kunnen gaan ontwikkelen. Ze moeten eerder de ruwe zee op dan je had gewild. Maar ik denk dat ze al heel goed zijn in hun eigen koers varen. Zeker als jij naast ze vaart.

Roosje, wát een mooi stuk!

Ik ben het helemaal met je eens. Je beschrijft het mooi en liefdevol...

Ja, ik blijf het roepen. Ze je kinderen in hun kracht, moederziel... Klinkt als een kreet, maar wat ik bedoel is denk ik hetzelfde als wat Roosje schrijft in haar laatste bericht.

Geef hen niet de boodschap mee dat ze slachtoffer zijn, maar dat zij zelf invloed hebben, dat zij met hun vader dit aan kunnen gaan: alleen een bed en verder niets? Nou, dan wordt het tijd daar iets aan te gaan doen. Dat hoeft echt niet veel geld te kosten, je kunt ook naar de kringloop bij wijze van spreken. Of samen de kamers gaan verven.

Laat ze praten, en laat hen dan zelf een oplossing zoeken, met jou eventueel als klankbord.

Maar ik snap je reflex!!! Je wilt ze beschermen. Maar door ze hierin als het ware te faciliteren, maak je ze niet weerbaar en krachtig, maar keur je als het ware goed dat ze hun vader gaan ontlopen, omdat hij zo anders is geworden als vroeger, omdat hij niet op hun behoeften inspeelt...

Even puur praktisch: dat kinderen moeten kunnen zijn waar ze willen zijn, dat klinkt heel fijn en verwelkomend, maar is in feite heel erg onhandig en niet praktisch. Want je plant iets met hen of wil bijvoorbeeld ook zelf eens weg. Zoals ik al schreef hebben wij altijd de hand gehouden aan de omgangsregeling, omwille van de duidelijkheid. En ook pubers hebben duidelijkheid nodig, en juist pubers zijn ook heel goed in het uitspelen van de ouders tegen elkaar, binnen een gezin en daarbuiten. Staat het je niet aan, nou dan ga je toch gewoon naar papa, of mama... en dat wilden wij voorkomen... Ook omdat we wilden dat een kind de problemen oplost daar waar ze zijn, of er daar in ieder geval mee leert dealen.

Wat jippox zegt: ruilen in overleg, is wel weer handig..

Sterkte weer hoor, probeer je niet teneer te laten slaan door berichtjes hier, zo zijn ze niet bedoeld!

regie

maar ook met grote vanzelfsprekendheid de 'regie' (gaan we weer bij mij laat"

Of omgekeerd: hij is verschrikkelijk goed in delegeren en jij een hele goede werknemer.

Ik zou terugdelegeren.
Alle rekeningen een kopie naar hem toe, in fijn aparte enveloppen. Kost wat maar je kunt ze misschien ook bij hem in de brievenbus kieperen.
Bericht dat hij inmiddels volwassen genoeg is zelf zorg te dragen voor het overmaken van zijn huur.
Berichten dat je samen met X zijn opgestapelde dozen een uur voor zijn thuiskomst op de stoep zet bij hem.
Dat je schoon schip wilt maken, lekker aan het opruimen bent en een grote voorjaarsschoonmaak in je huis en leven aan het houden bent.

Dat hij zijn ritjes met Truus zelf mag betalen. Niks geen grote hoop wat dat betreft. Misschien kan Truus het voorschieten, weet ze gelijk wat voor vlees ze in de kuip heeft.

Verder zou ik echt echt echt, zelfs al zou je op een persoonlijk faillissement afstevenen knopen gaan hakken.Duidelijkheid scheppen.
Wat ik ooit eerder zei: stoppen met aanschouwen en starten met puin ruimen, je hebt geen keus. Leegte in je hoofd, in je huis, voor je kinderen rust. Aan de regels houden en hem er aan zijn oren bijslepen. Als hij jouw afbelt voor de kinderen, laat je het hem zelf de kinderen vertellen, al zet je de telefoon op de speaker of laat hem terugbellen als ze er niet zijn. Wees niet de boodschapper.
De kinderen weten al lang hoe de vork in de steel zit.
Maar je moet stoppen hem in bescherming te nemen.
Je hoeft geen kwaad over hem te spreken, zeker niet, maar je moet terug gaan tennissen. Alles wat hij op je bord dropt er meteen vanaf bonjouren. Hij heeft alles nog behoorlijk onder controle en weet het mooi te vertellen.
Hij gedraagt zich als een Judas en daar moet iemand hem (heel grof gezegd) even voor op de kloten geven.

Bizar

Wow, dat hij dit vergelijkbaar als zijn vader aanpakt, zo vader, zo zoon?!
Kan zijn vader hier iets in betekenen, of luistert hij daar (ook) niet naar?

Verder heb ik geen praktische tips voor je helaas, alleen een virtueel schouderklopje kan ik voor je betekenen!
XXX

Wat is dan de toegevoegde waarde van mediation?

Mediation houdt in dat je er samen probeert uit te komen, dat je samen afspraken maakt. In je eentje heb je daar lijkt mij weinig te zoeken. Becijferen is zo'n mediator z'n vak ook niet. Tenminste, die van ons heeft daar geen kaas van gegeten, buiten de vaste rekenschemaatjes over (kinder)alimentatie . Ik denk dat je meer hebt aan een financieel adviseur. Of is het meer omdat deze mediator jullie gegevens al heeft en daarmee aan het rekenen gaat?
Zouden jullie niet in aanmerking komen voor een soort financiële tegemoetkoming? Ik heb er geen verstand van, maar er zijn hier vast mensen die dat wel weten.

Ik reageer nog even op je opmerking over vechten voor stabiliteit voor de kinderen. Ik neem aan dat je dan doelt op stabiliteit in de relatie met hun vader. Misschien moet je dat voor nu loslaten. Nergens voor vechten, alleen zorgen dat jullie zo snel mogelijk echt volledig gescheiden huishoudens gaan voeren (oftewel officieel scheiden). Daar nu je focus op leggen. Want elk gevecht kost energie. En het is maar de vraag of het oplevert wat je wil, of het überhaupt iets positiefs oplevert. Hoewel ik natuurlijk ook vind dat jullie kinderen recht hebben op (goed contact met) hun vader, is het niet iets dat je af kunt dwingen. Een overweging die ik je mee wil geven, ook al snap ik dat het niet een optie is die je wil, en dat het ongetwijfeld ook moeite gaat kosten om dat beeld van een stabiele relatie met hun vader los te laten. Ook voor de kinderen. Maar misschien is stabiliteit nu alleen haalbaar zonder hun vader in het plaatje. Alleen met jou, in jullie huis. En dan na verloop van tijd, als er wat gewenning en rust is ontstaan voor alle partijen, kan het contact tussen vader en kinderen weer worden opgebouwd.

lieve moederziel

Zo te lezen ben je nu een fase verder. Ze kunnen je in geen geval verwijten dat je niet je best hebt gedaan, maar ik denk dat je geen seconde te vroeg beslist hebt om nu door te gaan zetten.

Misschien heb ik het al eens gevraagd, maar ben je in gemeenschap van goederen getrouwd? Indien ja, dan zou ik zo snel mogelijk doorzetten want wat hij nu maakt aan schulden zijn ook voor de helft jouw schulden, tot de scheiding rond is!

Pennestreek heeft ook een punt: volgens mij is mediation iets dat samen moet gebeuren. Ik ben alweer jaren geleden gescheiden, er is sindsdien veel veranderd dus ik kan je geen advies geven. Maar ik leef wel met je mee en steun je virtueel!

we typten tegelijk

"En er speelt nog iets mee hoor, wat misschien minder aardig is. Man kan nu relatief 'makkelijk' doorleven zonder de verantwoordelijkheid van een eigen huishouden, eigen rekeningen, eigen sores. Dat moet stoppen, want zo heeft hij wel de lusten van zijn 'nieuwe' leven, maar niet de lasten. (Hoewel ik zeker niet zeg dat hij nu fluitend door het leven gaat). Hij heeft A gezegd, daar komt B nou eenmaal achteraan. Ik voel er steeds minder voor om alleen maar aan de 'lasten'-kant te zitten."

Ik vind dat niet "minder aardig". Het komt er wel op neer dat hij degene is die de poten onder jullie relatie heeft weggezaagd, er een Truus op na ging houden maar wel verwachtte dat je zijn vuile onderbroeken bleef wassen (bij wijze van spreken). Dat doe je nu niet meer, maar je wordt wel weer telkens erbij gesleurd om zijn sores op te lossen. Groot gelijk dat jij daar nu voor past!

moederziel

Volgens mij heb ik zoiets toen ook nog letterlijk tegen je gezegd, van die onderbroeken (ik bedoelde het half als beeldspraak, maar ondertussen is het wel vaak de praktijk in dit soort dingen).

Je klinkt sterk en resoluut. Je grens heb je nu bereikt, in je eigen tempo. Dat is spijtig, dit heb je nooit gewild. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dit onvermijdelijk is. Het duurt al zo lang...

Laat je niet tegenhouden door slepend gedrag van hem. Het heeft al veel te lang geduurd.

he gelukkig en wat t kost

Gelukkig moederziel dat je mbt je trauma de zaak goed voor ogen hebt. Wil het toch gemeld hebben want ik ben er vreselijk door gevallen.
En ik hoop echt dat een mediator voor jullie beide gaat werken. Want zoals je al aangaf, een traject met advocaten gaat heel veel meer kosten. De uitkomst kan wel degelijk anders zijn, hou daar rekening mee! Daar is geen standaard formule voor die je daarop los kunt laten. Maar ik wilde wel nog meegeven dat een beetje echtscheiding je ongeveer 1000 euro per maand kost aan advocaatskosten. Dat zijn dan de normale telefoontjes voor overleg, brieven en juridische stukken die geschreven en ingediend dienen te worden, zittingen en reis en kantoorkosten van een advocaat. Mensen vergissen zich daarin vaak. Of gaan uit van 'maar dat doet die ander wel' of ' dan zul je wel heel lastig zijn geweest'. Niets van dat alles.
Dat je de onderbroeken van je man nog wastte in het begin, daar moet je je niet voor schamen. Schaamte houdt je weg bij wat je moet doen voor JEZELF. De grens die je hebt getrokken toen je daarmee gestopt bent, is een belangrijk punt geweest. En het is goed dat je op dat punt gekomen bent. Hou dat vaker in gedachte. Maak eens vaker de vergelijking met de onderbroeken van je man (cq.rekeningen, boetes, vaderlijke taken, oningerichte kamers van de kinderen)

Misschien zit je niet echt te wachten op mijn bijdragen. Je serveert ze even vlot en vrolijk af, tenminste dat ervaar ik zo. Maar toch wil ik je ze meegeven. Wat je ermee doet moet je zelf weten. Ik ken je niet, verwacht niks van je, je hoeft geen verantwoording af te leggen waarom je iets wel of niet doet.

Mediator

Vind je het niet een beetje zonde van de kosten van een mediator als je a.s. exman dat niet wil?
Je kunt ook een gezamenlijke advocaat regelen als je zelf een convenant maakt.
Je plukt er een van internet en begint het realistisch in te vullen. Wat je a.s. exman nu niet doet en betaald gaat hij straks ook niet doen. Je kunt mogelijk wel uitgaan van alimentatie volgens tabellen oid.
En verder als er een realistisch voorstel ligt kun je dat bij een advocaat brengen samen.
Je kunt ook eerst halen en trekken met mediatie en dan alsnog aparte advocaten moeten nemen. De meter loopt en wat je zelf kunt doen scheelt kosten. Verwacht geen verandering van ex door toedoen van anderen. Daar is hij niet gevoelig voor en dat houdt toch geen stand.

wat doet me dat verdriet Moederziel

En wat vind ik het spijtig dat te horen. Ik wilde niet de indruk wekken dat je verantwoording verschuldigd was, of je uit de tent lokken. Maar dan kan ik ook heel goed begrijpen hoe je er in staat. De ontwrichting van je wereld gebeurt nu weer en je kunt er niets aan doen. Wat moet je je machteloos voelen en onbegrepen. Hoe moeilijk is het om vooral de horizon te zien en niet te verdrinken in alles wat er nu voor je voeten ligt. Ik weet uit ervaring dat als je eenmaal een trauma hebt meegemaakt zoals jij en ik, dat het heel lastig is in allerlei situaties dingen te overzien, beslissingen te nemen, en je 'lijn' vast te houden. Je wil vanalles, behalve dat. Je kunt vanalles, behalve dat.
Laatst vroeg iemand aan mij ' vind je het lastig om beslissingen te nemen?' Dat was confronterend vond ik.....

niet willen beslissen

Voor mij was t probleem juist dat elke beslissing bij voorbaat al fout leek te zijn. En ook niet beslissen was fout. Ik snap nu ook heel goed je eerste titel; je zit muurvast. Die metafoor heb ik ook gebruikt destijds in mijn topic, 3 jaar terug....Want voor je gevoel kun je geen kant uit. Het zorgde ervoor dat ik hier te rade ging wat ik moest doen. Want ik durfde niet op mijn eigen oordeel en beslissing te vertrouwen.

op zee

jullie bootje was niet meer veilig in deze haven, en nu ga je via een veilige maar onbekende route naar een nieuwe veilige haven.

Ik zei het van de week al je bent een sterke vrouw en dat laat je steeds meer zien. Sterk zijn betekend niet dat je niet kunt rouwen of bang zijn. Het betekend dat je doet wat je moet doen en straks als het bootje weer veilig aangemeerd is de tijd durft te nemen om alles op z'n plek te zetten. En misschien meer je weer af en vaart naar een mooier plekje, maar nu telt eerst de veiligheid. Dan vaar je op zeil omdat het leuk is, nu vaar je op de motor omdat het niet anders kan.

Een dikke knuffel vanaf hier.