Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Je hebt het er maar mee te doen

Ik heb ook zo'n leuke dingen ex. De verplichte taakjes (huiswerk, doktersbezoek) gaan hem niet zo goed af, dus die doet hij niet. Ook hoeft hij nooit te werken als ons kind daar is dus het is altijd gezellig en ontspannen, lang leve de lol. De stress en gemier met het kind zijn voor mij, nou ja dat is dan maar zo. Naarmate kinderen ouder worden krijgen ze vanzelf door bij wie ze moeten zijn als er echt iets moet gebeuren. Ik vind het vooral sneu voor hen als hun vader dan van het voetstuk stort.

Beperkt

'Wat jij voorstelt vereist hoe dan ook goed overleg tussen de exen.' Beperkt hoor. Stel dat moederziel wel ingegaan was op de beschikbare woning, dan had ze het kontrakt getekend, haar eigen spullen ingepakt en was ze verhuisd. Als ex of bank dan vragen gesteld had over de woning (die vraag kun je afwachten), dan had ze kunnen antwoorden dat hij er zelf in kan wonen nu de woning leeg is. Als hij dat niet gevraagd had was de woning gewoon leeg gebleven en had de bank een probleem gehad, omdat de ruimte om schulden af te betalen nog kleiner was geworden. Idem voor het zoeken naar een opslagruimte, caravan of vakantiehuis etc. Het zijn vooral dingen die ze zelf kan doen, zonder enig overleg met ex.
Het opnieuw bekijken van het oude convenant kan ze zelf doen, de schadelijke bepalingen eruit halen en een voorstel doen om de berekening van alimentatie te herzien op basis van de te verwachten www-uitkering, waarbij uitgegaan wordt van het maximale bedrag dat hier genoemd is. Verdere communicatie daarover zou moeten verlopen via de mediator (maar ik heb daar weinig vertrouwen in) en als het moet via twee verschillende advocaten (niet mijn voorkeur, maar met zo'n slechte mediator moet je andere wegen zoeken).

Tsjor

Weet je wat een scheiding doet?

Uiteindelijk leren de kinderen van gescheiden ouders hun ouders als individuen kennen. Misschien beter en sneller, en vaak ook op pijnlijker wijze, dan wanneer ouders niet uit elkaar gaan. Dat moeten we ook bij onze kinderen laten, de relatie die zij hebben/aangaan/verdiepen met hun vader én met hun moeder. Zeker als de kinderen zo oud zijn dat ze eigenstandige relaties kunnen hebben en behouden. En doordat ze hun ouders goed leren kennen, kan elke ouder 'van een voetstuk' vallen, maar zo zou ik het dan niet noemen. Op het moment dat kinderen hun ouders goed leren kennen, ook in de context van de scheiding, zien ze het reële beeld van die ouder, vanuit hún perspectief, dat per definitie 'het goede perspectief' is, wat mij betreft. Kinderen gaan werkelijk hun eigen conclusies trekken over hún relatie met hún vader of hún moeder als je daar als andere ouder niets in doet. Je doet nooit niets, ook niet in een scheidingssituatie, maar werkelijk de verantwoordelijkheid van het 'verpesten van een relatie' bij de andere ouder leggen, kan volgens mij niet. Niet bij oudere kinderen. Als je ze vrij laat in het hebben en onderhouden van de ouder-kindrelatie zoals zij dat willen. Dat kost wel tijd. Maar ook als omstandigheden moeilijk zijn, is dat een proces dat ze zelf kunnen aangaan. En als die relatie dan moeizaam wordt, is dat onderdeel van hún relatie met die ouder. Net zoals dat zo zou zijn als het gaat om hun relaties met anderen om zich heen: broer, zus, vriend, vriendin, vrienden, oma, opa, wie dan ook. In zie zin heb ik groot vertrouwen in (mijn) kinderen en zie ik hen als autonome wezens, die lijden onder en pijn hebben van de scheiding en tegelijkertijd bouwen aan het vormgeven van hun eigen leven en de relaties daar binnen.

Verantwoordelijkheid

Het is niet de verantwoordelijkheid van de moeder om de relatie met de vader goed te houden.
Uiteraard geef je als moeder (of als vader) de ruimte aan de andere ouder. Dat is wel een verantwoordelijkheid.
Je wordt het samen eens over een globale verdeling (weekend regeling, co ouderschap, iets anders...)
En dan is het vervolgens aan beide ouders om die ruimte te nemen.
Als andere ouder faciliteer je het contact maar daar stopt de verantwoordelijkheid ook.

Mijn ex man kwam binnen lopen om de kinderen te zien wanneer hij wilde. Soms weken niet. Soms 3 dagen achter elkaar. En gedurende een bepaalde periode was dat okay.

Maar op het moment dat ik meer eisen begon te stellen (vaste dagen of in elk geval in overleg, niet zo maar op komen dagen) ging het mis. Uiteindelijk heeft hij er voor gekozen de kinderen niet meer te zien.

Natuurlijk had ik achter hem aan kunnen blijven lopen, hem alle ruimte kunnen geven om te komen wanneer hij wilde, hem te smeken om de kinderen te blijven bezoeken... en dan had hij dat misschien wel gedaan hem kennende.
Maar dat ging mij toch te ver. Hij had alle ruimte voor contact en er was ook ruimte om samen afspraken te maken.
Ik heb hem nooit de kinderen van hem weggehouden en hij heeft altijd geweten waar wij wonen.
Maar de rest was toch echt aan hem.

Er is al meer dan genoeg in de wereld om ons schuldig over te voelen, we hoeven ook niet nog de schuld van een ander te dragen.

Roosje Raas

Ik ben het helemaal met je eens.

Tsjor

Verkeerde reden

'Ik heb mede na de fuck you van afgelopen weekeinde besloten dat ik alleen nog maar zakelijk wil communiceren.'
Ik had echt gehoopt dat je de wijze van communiceren had herzien op basis van het besef, dat het nu van belang is om je te concentreren op de belangrijke zaken in dit proces. En niet als een soort verongelijkt terugtrekken of boos straffen. Hij krijgt van zijn ex, anderhalf jaar na de scheiding, een sms-je als hij op een feest verschijnt met Truus. Tsja, dank je wel was aardiger geweest natuurlijk. Ik zou het berichtje niet gestuurd hebben, maar ik kan me voorstellen dat ik wel iets soortgelijks gedacht zou hebben.
Het was van jou uit een verkeerde reactie uit de tijd dat jij nog dacht dat hij zich verantwoordelijk zou moeten voelen voor jouw gevoelens en emoties. Ik hoop echt dat je die gedachte nu wel achter je hebt kunnen laten, en niet omdat hij zo'n rotkerel is, maar omdat je beseft dat jij verantwoordelijk bent voor je eigen leven. Vergelijk het met zijn seksuele behoeftes: daar neem je toch ook geen verantwoordelijk voor en ga je toch ook niet voor zorgen?

Tsjor

Moederziel en Kind van

Hoewel ik me realiseer hoe pijnlijk mijn cynische modus was voor jou, Kind van, vind ik sommige zinnen in het bericht van ex dus heel 'dreigend' en autoritair: alleenrecht, maatregelen treffen, plicht niet nakomen. Toe maar. Daar past voor mij in de situatie van Moederziel dus best af en toe even met cynische blik kijken. Nou nou, praatjesmaker, krachtpatser, maar nu sta ik hier en daar blijf ik staan. Nu ga ik het regelen en zo is het nu. Dat mag en moet het non-verbale antwoord zijn.

Laat maar schreeuwen Moederziel. Blijf op je plaats. Blijf op je pad. Laat je niet afleiden. Je kunt dit alles trouwens met mildheid en liefde doen (niet 'uitend', maar in je eigen hart). Heel rustig blijven en steeds zeggen/denken/voelen: dit is in het belang van de kinderen en van mij, en uiteindelijk van iedereen. Hij lijkt in paniek te zijn van jouw daadkracht. En dan trekt hij de touwtjes aan. Meestal zul jij dan ingebonden hebben, tijdens je huwelijk, maar ook nog lang er na. Nu niet meer doen hoor. Blijf vooruitkijken. Op jouw plaats sta je nu goed want je regelt het. De schulden zijn onontkoombaar, maar ze ZIJN er al en worden alleen maar groter. Dat is de werkelijkheid. Die moet stoppen en dan kan het uiteindelijk beter worden. De emotionele kant is even niet relevant. En laat je niet in de 'tang' van ik denk al heel lang nemen: hij autoritair, dwingend, dreigend, bas, jij in je oude angst en pijn van afwijzing, waardoor je inbindt en meebeweegt. Dat meebewegen en het grenzeloze is nu onveilig voor jouw kinderen. Dat is voor mij kraakhelder. Uit de modder. Naar de nieuwe werkelijkheid. Het komt goed.

Mailwisseling

Ik heb nooit een complete mailwisseling opgestuurd naar mijn ex. Je zegt 'ter informatie', maar het lastige is dan wel dat jij het moment van informeren bepaalt. en als het dan om een belangrijk probleem gaat, dan is dat lastig. Het zal altijd lastig blijven trouwens wat je wel of niet doorgeeft en welke beslissingen rond de kinderen je gemeenschappelijk moet nemen en welke niet.
Het is wel een punt van aandacht voor jezelf. In het convenant staan algemene regels: informeert over..... Maar je moet zelf elke keer bepalen hoe je dat doet voor dingen die jij weet en hij niet kan weten. Het handigste is als er een regelmatig ontmoetingsmoment is, waarin je mondeling dingen door kunt geven (dus een samenvatting van de mailwisseling, maar liefst al een signalering van een probleem en bespreken van hoe je dat gaat aanpakken en wie dat gaat doen (alleen of gemeenschappelijk)).
Deze manier (hele mailwisseling doorsturen) is in elk geval niet effectief: te laat, te onduidelijk met betrekking tot de vraag wat hij ermee moet of kan. Bij alles wat je doet als het betrekking heeft op de kinderen moet je nu nadenken: wat moet de ander weten om zijn taak als ouder te kunnen vervullen, hoe maak ik dat bespreekbaar. Waarbij er ook genoeg momenten zijn, waarop je zelf moet handelen zonder overleg (en hij ook): kind valt, naar de huisartsenpost, ziekenhuis, gips. Dan beslis je dingen en vertel je het achteraf pas. Kind valt, buiten bewustzijn, naar het ziekenhuis, onderzoeken en afwachten. Dan bel je onmiddellijk met je ex. Etc. etc. Zo zijn er honderden situaties.
Er zijn nog veel varianten mogelijk: wekelijkse mail, schriftjes (bij kleine kinderen), alle informatie en communicatie gelijktijdig naar school en ex (zou ik niet doen), probleembesprekingen op school altijd samen etc. etc. Jullie moeten daar samen een goed evenwicht in vinden.
In je hoofd moet het dus niet gaan over : man op oorlogspad (nou ja, in echtscheidingsproces, bijna hetzelfde, maar wat maakt die man uit) maar: oké, deze vorm van communiceren was dus niet goed, had niet het gewenste effect (ter kennisgeving aangenomen?). Wat wilde je bereiken met het opsturen ervan? En is er een andere manier waarop je dat beter kon bereiken?

Tsjor

contact met school

Ik weet niet of jullie hebben afgesproken dat jij de verantwoordelijke bent in het contact met de school van jullie kinderen. Maar misschien is het in dit stadium van jullie losmaking een idee om aan school te vragen conrespondentie van de kant van school zowel naar moeder als naar vader te sturen. Kwestie van een cc-tje. Jij wordt dan niet meer de hoofdverantwoordelijke in het contact met school met jouw ex-man. Ik weet niet of de school dit doet hoor. Op dit moment kan alles aanleiding zijn tot boze appjes. Laat je niet verleiden tot boze reacties, maar blijf zakelijk. Want ik herken dit gedrag maar al te goed, en het zal echt niet zijn laatste boze app zijn. Reageer op de zakelijke inhoud, meer niet. Echt, ik kan het niet genoeg herhalen.

Het blijft

'Daarom vind ik het ook wel erg bijzonder dat hij de scheiding in alle knusse gezamenlijkheid wil afwikkelen. En nu spinnijdig wordt dat ik daar geen zin in heb.' Nou ja, dat is een mogelijke samenvatting van het hele proces, maar er is ook een andere lezing nodig: jullie willen beiden, terecht, een vriendelijke, zachte echtscheiding, jij hebt gevraagd om ruimte voor je emotionele problemen ermee, jij hebt die ruimte ook gekregen: het proces is niet hardhandig doorgezet door hem. Nu ben jij veranderd van inzet, met name vanwege de steeds groter wordende financiële problemen en zijn dreigende ww-uitkering. en dan snapt hij niet waar die verandering vandaan komt.
Ja, hij schreeuwt en dreigt met zinloze woorden. Hij is boos, misschien ook wel omdat hij net als jij alle dreigingen nu op zich af ziet komen: gescheiden (en alimentatie moeten betalen betekent dat voor mannen), schulden, werk kwijt, kinderen niet meer zien of beperkt. Ik heb geleerd dat het voor vaders vaak evenveel pijn doet om hun kinderen niet meer in hun leven te hebben als voor moeders, alleen is het voor vaders meer een 'fact of life': kinderen zijn voor de moeders.
Ik denk dat jullie beiden onder de wens om tot een zachte, vriendelijke scheiding te komen eigenlijk de grote problemen door de financiële schulden hebben geschoven. Want die maken de scheiding en de realiteit daarna zo hard. Niet de scheiding op zich.

Tsjor

Bedoeling

Met 'het blijft' bedoelde ik dat je toch steeds weer de boosheid etc., om niet te zeggen de 'schuld', allemaal aan zijn kant neerlegt en niet ziet dat reacties altijd het gevolg zijn van acties.

Tsjor

Meelezen

Nog even terug naar de opmerkingen over meelezen. Ik vraag me af of de ex van Moederziel zichzelf hier zou herkennen. Waarschijnlijk niet eens, omdat hij natuurlijk een heel andere kijk op de hele zaak heeft.

Het is een andere forumer (ja, met één m) vorig jaar wel overkomen, zij gooide haar hele wel/niet-scheidingsperikelen hier een jaar of tweelang op OO en toen bleek dat haar dochter gezellig heeft zitten meelezen. Dat kan Moederziel dus ook gebeuren met vier kinderen, een ex en een nieuwe liefde. Ze zegt zelf dat het haar niet uitmaakt of hij meeleest, maar het lijkt me voor de onderhandelingspositie toch niet zo goed als hij al haar worstelingen kan volgen.

Het gaat niet over

Moederziel, je blijft 'enthousiast' reageren op alle berichtjes, waarin hij als kwaadaardig wordt voorgesteld en jij als de zielige onschuld, zoals het berichtje van Roosje Raas: 'hij autoritair, dwingend, dreigend, bas, jij in je oude angst en pijn van afwijzing, waardoor je inbindt en meebeweegt.' Grauw, grauw, grauw, grauw, tegenover och arme, och arme, och arme, och arme. The beauty and the Beast.

Het gaat niet over, nee.

Tsjor

Je hebt niet ingebonden

je hebt niet ingebonden, je hebt vaak je zin gekregen.
Jij wilde meer tijd voor je eigen emoties; en die heb je gekregen van grauwgrauw.
Je was er nog niet aan toe om voorlopige voorzieningen te treffen en die heb je dan ook niet getroffen.
Je wilde dat jij eerst kennis zou maken met Truus voordat de kinderen dat ozuden doen, Grauwgrauw vond dat de kinderen het er maar mee moesten doen. Jij hebt je zin gekregen, de kinderen hebben nog geen kennis gemaakt.
etc.
Je hoeft geen sterke woorden te gebruiken om toch op een bepaalde manier dingen af te dwingen. Ook zachtaardigen kunnen zeer dwingend zijn. Maar ze kunnen het wel heel lief brengen.

Tsjor

Tsjor

Even voor de helderheid: ik schets dit júist om te laten zien dat Moederziel (en Moederziel alleen) dat patroon kan doorbreken. De angsttentakels die uitgaan als zij dingen van (nuex)man hoort, telkens los gaat maken. Niet om haar exman als 'de boze' af te spiegelen, maar om te laten zien dat zij in de angstgreep zit. En die greep is een tweezijdig gebeuren, dat weet ik maar al te goed. Dat is geen beauty en de beast hoor, dat is bedoeld als helpend bij loskomen uit juist dát angstpatroon. Waarmee niet gezegd is dat exman een bozigerd IS, maar wel dat Moederziel onmiddellijk in zo'n angstklem komt te zitten zodra ze iets van hem hoort. Laat los die lading, kijk of er een relevante praktische, zakelijke vraag zit in zijn bericht, en zo nee: dan hoef je er niets mee. Zeker niet te antwoorden. En dan nog kan het zinnig zijn jouw rol in dat angstpatroon te onderzoeken. Dat is waar ik Moederziel graag op wijs.

financiën

Lees net dat de huizenmarkt officieel oververhit is. Begrijp niet zo goed waar je bank nog op wacht met de verkoop. Er wordt verwacht dat in 2018 de markt weer zal krimpen. Dus moederziel; NU verkopen. Praat met je bank. Dan wordt je schuldenlast in ieder geval niet groter.
Snap echt niet dat je huis nog steeds zo onder water staat bij de huidige gekte op de markt. Was dat huis überhaupt wel verantwoord om te kopen als jullie er zoveel voor hebben moeten betalen? En waarom heb je je man toen zo'n enorm bedrag geleend voor zijn bedrijf als je dat geld eigenlijk helemaal niet kon missen? Je had beter een deel van de hypotheek kunnen aflossen of een deel van je schulden.
Sorry hoor maar jullie financiële keuzes zijn mij echt een raadsel, ook in de toen nog goede tijden... Natuurlijk is het nu een financieel moeras dankzij de keuzes van je man, maar je hebt er deels vanuit het verleden ook schuld aan.
Maar goed dat is mosterd na de maaltijd. Maar financiën wachten niet tot op een goed moment en je er emotioneel eraan toe bent.

Fimanciele planning

Hoe kun je nu weloverwogen zo’n beslissing samen nemen als je geen rekening houdt met ziekte, werkeloosheid of overlijden van jezelf of partner. Dat noem ik niet weloverwogen, maar bewust je ogen sluiten voor bepaalde risico’s, die iedereen kan overkomen.
En een huis als appeltje voor de dorst heeft alleen maar zin als je aflost, maar dan zou je huis nu niet zo onder water kunnen staan.
Het is overigens veel voorkomend dat in tijden van schaarste mensen de ogen sluiten en juist net doen alsof alles nog bij het oude is en teveel uit blijven geven. Kennelijk leefden jullie al op te ruime voet en toen de broekriem aangetrokken moest worden, is je man uitgestapt uit jullie gezin, maar daarmee ook uit jullie financiële sores. Wellicht zorgt Truus nu voor hem, dus heeft ie het financieel helemaal niet zo beroerd (denkt hij).
Overigens zou ik dat geld wat jij had uitgeleend gewoon opeisen, dan maar failliet. Maar dan sta jij wel aan de schuldeisers kant. Van een kale kip kun je niet plukken, maar wie weet in de toekomst wel. Of je kunt het meenemen in de onderhandelingen.