Hel, deel 5 - het houdt ook niet op

Lieve Kind van

Het lijden van mijn kinderen is voor mij het ergst. En lijden deden en doen ze. Je zou mijn dochter kunnen zijn die hier schrijft. Weet dat ik die cynische modus 'alleen aanzette' om Moederziel een schop onder haar kont te verkopen. Waarom? Omdat het berichtje dat haar exman haar stuurde (en waarvan ik er vanuit ga dat ze dat zo'n beetje letterlijk heeft opgeschreven hier) maakt dat haar angst weer wordt opgeroepen. Ik geloof dat dat het is wat steeds gebeurt (en ja, dat is gebaseerd op mijn eigen situatie). Ik was bang voor mijn exman. Juist vanuit verbijstering, vanuit de angst voor verwijdering, de angst voor 'niet goed genoeg zijn', ging ik in de kramp van 'willen begrijpen', 'meebewegen', 'niet doorzetten'. En míjn kinderen hebben aangegeven dat juist die lange, lange tijd in niemandsland heel zwaar is geweest. Naast en bij alle andere pijn. Soms moet je de werkelijkheid aanvaarden. En de werkelijkheid die ik nu zie voor Moederziel is dat haar exman traineert. Hij vertraagt, hij zet z'n voeten in het zand. Ik zie dat als desastreus voor de scheiding en daarmee voor de kinderen. Zo lang in niemandsland. Zo lang in de modder. En dat is niemands 'schuld', niet die van Moederziel en niet die van haar ex. Dat is wat ontstaat als mensen grenzeloos worden. Brrrr.

Iets te verliezen

Ze vertragen allebei!
Ieder op hun eigen manier en vanuit hun eigen achtergrond, bagage uit het verleden en omdat ze allebei iets te verliezen hebben. Wat heeft Moederziel te verliezen? Dat kan ze alleen zelf beantwoorden.

Het gaat niet om schuld, is helemaal niet relevant, het is zoals het is. De comsequentie is wel dat de kinderen hieronder lijden. In mijn geval was de band met mijn vader kapot gemaakt door mijn moeder. Niet expres, maar wel gebeurd.
En nu ik 45+ ben, is de band met mijn moeder bekoeld omdat ze nog steeds in dezelfde reflexen schiet die de scheiding hebben vertraagd. In andere situaties, maar wel dezelfde reflexen.

Het verhaal van Moederziel lijkt uniek, maar is het niet. Helaas.

Omdat je het niet begrijpt

"Waarom zou ik hier, op een plek waar ik steun zoek en de weg probeer te vinden in een voor mij nieuwe en onwerkelijke situatie, waarom zou ik hier liegen?"
Ik heb niet gezegd dat je liegt ik zeg dat je warrige verhalen vertelt of om de mensen aan het praten te houden (gezellig) of omdat je geen flauw benul hebt in welke situatie je zit.
Ik vrees dat laatste.

Je bent veel te veel bezig met de emotionele analyse van je ex. Een zakelijke analyse van jullie gezamenlijke positie heb je niet gemaakt.

Een voorbeeld. Je schrijft "Wil je nog een ongeloofwaardig detail? Al over 3 maanden zal exMM zijn verplichtingen niet kunnen nakomen ivm overgang naar ww."
De werkelijkheid is anders. Die is namelijk dat jullie NU al je verplichtingen niet na kunnen komen. Aangenomen dat de schuld inderdaad elke maand met een getal van vier cijfers groeit. Dat het over drie maanden nog erger wordt doet er helemaal niet toe.

Jullie financiële situatie heeft mogelijk ALLES te maken met het gedrag van je ex/man.
Is het wellicht voorstelbaar dat hij in zee is gegaan met de organisatie Restschuld eerlijk delen? In die combinatie is zijn stap om zijn baan op te zeggen ineens wél te begrijpen. Bovendien klopt het in zakelijke zin wél dat jullie er toch samen en met samenwerking doorheen moeten, al gaat dat dan helemaal niet over emotionele dingen, maar over zakelijke afspraken.

Jullie zijn met elkaar verbonden door dat huis. Scheiden zal daar niks aan veranderen. De bank zal jullie gevangen houden totdat jullie de aflossing echt niet meer kunnen betalen. Pas dan zal de bank toestaan om het huis te verkopen. Dat kan nog jaren duren. De stap van jouw ex/man om zijn baan op te zeggen zou het proces wel kunnen versnellen.

Oh, en ja, dat zou wel kunnen betekenen dat jullie beiden aan de bedelstaf raken wegens een uitgeroepen faillissement en het niet toegelaten worden tot de wsnp wegens een hoge mate van vrijwilligheid.

Maar het kan ook betekenen dat jouw man een punt heeft in dit geval en dat hij het voor elkaar krijgt dat de bank de restschuld op zich neemt. Dat komt niet vaak voor. Maar ik ken het van nabij. Die mensen hebben wel 4 jaar met elkaar en de bank in strijd en onzekerheid gezeten maar toch van de bank het gelijk aan hun kant gekregen: weg schuld, niks faillissement, niks wsnp.

Hoe dan ook: als het waar is dat de bank jullie nu al zo op de huid zit en dat het tekort elke maand verder oploopt, dan neem ik mijn eerder woorden terug. Ga vooral niet zo snel mogelijk uit elkaar. Dat heeft geen enkele zin zolang dat huis nog aan jullie kleeft.

Recht overeind blijft overigens: stop met het analyseren van je man. Begin met het analyseren van jezelf en jullie financiele situatie.

ik denk

dat de financiële situatie van jullie verre van standaard is, en wrs nogal ingewikkeld.
Of je hebt daar totaal geen zicht op, of je wil daar niks over kwijt. Misschien omdat je daarin zelf ook een strategie hebt, al lang. (Die van jou, met steun van hier, een emotioneel jasje kreeg)
Je goed recht. Maar maakt gesprek hier lastig, er wordt langs elkaar heen gepraat en wrs worden er inadequate adviezen gegeven.

De beste ondersteuning

'Krijg een bericht van exMM: dat de nieuwe weg die ik ben ingeslagen (lees: zo min mogelijk contact en zaken zsm afhandelen) niet productief is en dat we elkaar over en weer juist moeten ondersteunen. En oh ja, dat hij mij aansprakelijk stelt als hij eenzijdig hier nadeel van ondervindt. Wtf? '
Ik weet niet goed hoe je aanstaande ex kennis heeft genomen van de 'nieuwe weg'. Is dat doordat er plotseling een brief van een advocaat op de deurmat viel? Of doordat jij hem iets bericht hebt daarover? Een reactie is pas goed te begrijpen als je weet wat de actie was. Ik hoef het niet te begrijpen, maar daarmee begrijp ik ook je wtf. niet en heb er geen oordeel over.
Blijkbaar is er wel iets heel erg onduidelijks in jullie scheidingsproces en dat is dat er blijkbaar over en weer een verwachting of afspraak of conventie ligt, dat je 'elkaar ondersteunt'. Want daarmee lijk je dan te breken.
Ik denk dat ik zou antwoorden: 'De beste ondersteuning die we elkaar nu kunnen bieden is, dat we zo snel en zakelijk mogelijk de scheiding afhandelen, zodat ieder een eigen leven kan opbouwen.'

Intimidaties over aansprakelijkheid moet je met een korrel zout nemen. Bestaat er iets waardoor die 'aansprakelijkheid' geëffectueerd kan worden, behalve dan mogelijk in zijn verhalen naar zijn nieuwe omgeving toe (Ik wilde, maar zij deed....). Nou ja, fijn dan. Als hij daarmee zijn gezicht redt, prima. Maakt verder niet uit. Wordt hij door een snelle afhandeling benadeeld? Wel als jij eisen gaat stellen met betrekking tot alimentatie die gebaseerd zijn op zijn oude inkomen, terwijl je weet dat die positie over enkele maanden voorbij is. Anderhalf jaar geleden had dat nog gekund en dan had hij naar de rechter moeten stappen om verlaging te vragen op basis van gedaald inkomen. Nu is dat niet meer realistisch. In de zakelijke gesprekken zul je dus ook zakelijk moeten bespreken hoe jullie omgaan met zijn aanstaande inkomensdaling en wat dat voor gevolgen heeft voor de financiële berekeningen.

In tijden van scheiding zijn mensen niet op hun best. Dat geldt ook voor je ervaringen met hem in de afgelopen twee jaar. Het domste wat mensen kunnen doen is dat ze elkaar de maat nemen op basis van die ervaringen. De vreemde sprongen die mensen maken tijdens het scheidingsproces moet je laten voor wat ze zijn: kattensprongen in tijden van crisis. Als de crisis eenmaal voorbij is zullen ook die kattensprongen verdwenen zijn. Zorg dat je elkaar daar niet op vast pint.

Nog even dit, ik had er al eerder op willen reageren: 'zo min mogelijk kontakt'. Dat is wel erg algemeen en drastisch. Er is wel een groot probleem aan de manier waarop de kontakten nu verlopen: jullie houden elkaar gevangen in een emotionele band, waarin allerlei onderhuidse verwachtingen over steun en support een rol spelen, maar waardoor de feitelijke situatie onder een wollen deken blijft en maatregelen die genomen moeten worden uitgesteld worden. Niet de communicatie zelf is het probleem, maar dat onderhuidse proces. Als jullie los zijn van dat onderhuidse proces, dan kun je in alle vrijheid met elkaar communiceren zoveel je wil. Het is daarom belangrijk dat je een boodschap over 'zo min mogelijk kontakt' bij jezelf houdt: ik kan er niet goed mee om gaan. En dat je elkaar het gezamenlijke doel voor ogen houdt: we moeten hier doorheen, we moeten het proces door en we moeten tot afspraken komen, waardoor we ieder weer verder kunnen. 'Zo min mogelijk kontakt' is dus niet om het proces buiten hem om te laten gaan, om hem niet op de hoogte te houden of niet erbij te betrekken, maar om zelf niet in de valkuil te vallen van ingewikkelde emotionele en psychische processen die zeer tijdrovend zijn; om het proces niet ingewikkelder te maken dan het is en om de kern van het proces helder te houden.
In plaats van 'zo min mogelijk communicatie' kun je beter zeggen of uitstralen: 'we moeten ons nu beperken tot de kern van de zaak'. en daarover mag je zoveel communiceren als je wil.

Tsjor

Kind van

Kijk ik ben de eerste die zal zeggen: Moederziel koppel je eigen pijn los van wat exmm allemaal doet. Want je wordt getriggerd in iets heel ouds wat niet eens met hem te maken hoeft te hebben.
Maar ik zeg niet: goh zijn gedrag is zodanig prettig de afgelopen jaren dat je geen pijn mag hebben. Schakel je gevoel uit en doe dat voor de kinderen.
Nee, ik heb het eerlijk gezegd een beetje gehad met al die situaties waarin vrouw wordt ingeruild voor een ander modelletje, grotendeels de opvoeding van de kinderen op zich krijgt, met de financiële en emotionele gevolgen blijft zitten, nog bot en onheus behandeld ook door ex die het scheidingsproces traineert en als zij blijk geeft daar pijn van te hebben roept de hele goegemeente "niet zeuren, je zit in je slachtofferschap, wees flink, denk aan de kinderen" Jahaa net of de kinderen de ondergrondse in de krochten van praktisch moederschap weggeschoven pijn niet haarfijn aanvoelen. Kom op zeg. En als je dan wijst op de concrete acties van zo'n ex is het "ja maar er zal heus wel iets fout gezeten hebben in dat huwelijk, waar er twee vechten hebben er twee schuld" Nou nee dus, er zijn gewoon situaties dat iemand de kl#$tzak uithangt zonder daar concrete aanleiding voor te hebben binnen het huwelijk. Ja dat het minder spannend was dan de nieuwe vriendin, en minder strak ook.
Echt ik ben niet voor blijven hangen in slachtofferschap maar ik ben zeker tegen over je pijn heenstappen VDK (voor de kinderen). Ik heb veel te veel voorbeelden gezien van kinderen die later zeiden: 'oh en ma bleef pa maar de hand boven het hoofd houden en speelde goed weer tegenover ons terwijl wij dachten "kom op nou joh, word eens keer goed kwaad, moet je kijken wat hij jou en ons allemaal flikt'

Jij zal best je pijn opgelopen hebben aan een moeder die verdriet had. Ik zelf heb een heel onhandig vrouwbeeld opgelopen aan een moeder die maar haar covet op bleef houden tegenover ons terwijl wij zagen wat hij haar allemaal aan deed. Ik bedoel maar: het is nooit goed, het enige wat Moederziel kan doen is praktisch doorpakken en haar pijn als haar eigen pijn, dus haar oude verlatingspijn van vroeger voelen.

Ouderwetse verzuchting

Marina "ik heb het eerlijk gezegd een beetje gehad met al die situaties waarin vrouw wordt ingeruild voor een ander modelletje, grotendeels de opvoeding van de kinderen op zich krijgt, met de financiële en emotionele gevolgen blijft zitten,"
Weet je, de maatschappij is zich nog aan het ontworstelen van afhankelijke in de steek gelaten prinsessen die per definitie slachtoffer zijn van een scheiding omdat zij de financiën niet beheren of kunnen begrijpen en het hem allemaal om de seks te doen is geweest.

Dat grotendeels die opvoeding op zich krijgen is ook allang geen dwang of vanzelfsprekendheid meer maar een keuze. Hij heeft, ook na de scheiding, net zoveel plichten in die richting als zij.

Kortom: je verzuchting is een ouderwetse.

Huwlijken duren net als vroeger meestal een jaar of 20. Vroeger ging er dan een dood.
Tegenwoordig vindt er een een nieuw modelletje. Het is zinnig om je kinderen voor te leven dat dát hoewel wellicht niet gewenst, maar toch een realistisch leefpatroon is. Dat het bovendien overkomelijk is.
Nieuwe modelletjes kunnen ook door vrouwen gevonden worden.

Voordat je kinderen gaan trouwen zouden ze het met hun partner al over de scheiding moeten hebben.

nou Kind van

"Het gaat over het onderhuidse, het niet willen of kunnen losmaken," ja daarvan vind ik dus ook dat zij haar eigen pijn moet pakken.
Dat is nou niet bepaald wijzen naar de ex. Ik wijs niet zo naar ex vind ik. Hij doet er niet toe. Zij is niet verantwoordelijk voor zijn band met de kinderen. Dat is hij.

Neemt niet weg dat ik vind dat hij heel naar gedrag vertoont waarvan ik met kan voorstellen dat Moederziel volkomen verbijsterd is.
Ze is een mens hoor.

communicatie

'Nee, er is/was geen aanleiding. Zakelijke informatie wordt ook 1 op 1 gedeeld, maar hij denkt dat ik zaken achterhoud - wat niet het geval is. De nieuwe weg is het gegeven dat ik de scheiding nu snel en zakelijk aan het doorzetten ben.' Maar op een of andere manier zal hij die 'nieuwe weg' toch moeten hebben vernomen? Anders kan hij daar toch niet op reageren? Of stuurt hij zo'n berichtje zonder enige aanleiding, gewoon omdat het half elf is of zoiets?

Tsjor

Dat is ze wel

Marina "Zij is niet verantwoordelijk voor zijn band met de kinderen. Dat is hij."
Ik vind dat je dat heel erg mis hebt.

Hij is hun vader in de context vader, moeder, kinderen.

Zoals je je kinderen helpt met elkaar, met juf, met je schoonmoeder of zelfs met een vriendin om te gaan. Je keert niet je rug toe als ze ruzie maken of kwaad spreken, denken, ongelukkig zijn. Je probeert te verzoenen.
Dat is normaal.

Zelfs als dat alleen maar ontbreekt aan het gedrag van moeder, ze hoeft niet eens een kwaad woord over vader te spreken alleen maar dat verzoeningsdeel dat zo gewoon is na te laten, dan is zij mede verantwoordelijk voor de slechte relatie met vader.

Overigens

Er zijn genoeg 'niet-zakelijke' afspraken die echt wel uit het convenant mogen. In dit draadje is al wat voorbij gekomen, ook hoe schadelijk dergelijke bepalingen zijn en een bron van voortdurende strijd zullen vormen. Kijk daar nog eens naar.

Tsjor

Mee eens Miriam

Ik ben het zó met je eens: we moeten het ouderschap veel meer gaan zien als een soort zakelijk project en de voorwaarden waarop men het aangaat doorwrocht van te voren bespreken. En ook onder ogen zien dat je over 20 jaar ingewisseld wordt voor een strakker modelletje.
En weet je: ik ben niet eens cynisch. Het is de realiteit dat het gebeurt. En ik denk dat veel dames(en een enkele heer) die nu een ouderpaar gaan vormen met een man dat wel bewust onder ogen moeten zien.
Kwestie is voornamelijk dat de meeste huwelijken zijn aangegaan vanuit het contract van die romantische illusie. Van twee kanten. Verbreek je het vanuit eigenbelang, tja dan is het een contractbreuk en dat heeft gevolgen: pijn dus. Niet handig, je eigen oude verwachtingen die je moet 'processen'. Maar die pijn is er wel. Simpelweg door het oude contract van illusies wat doorbroken is.

Hoed je voor ondersteunende vrienden

Dat wilde ik nog opschrijven: hoed je voor 'ondersteunende vrienden' die denken dat ze je steunen door jou te beklagen en hem met alle zonden te beladen. De 'kijk wat hij jou aandoet' ondersteuning.
Ik verbaas me er altijd over hoe vaak mensen hun onderlinge band van wat ooit liefde was tijdens een scheiding menen om te moeten zetten in een even intensieve onderlinge band van haat en strijd. Aangemoedigd door zogenaamde goedbedoelende adviezen. scheiding is niet de onderlinge band veranderen van liefde in haat of afkeer, maar terugvallen op je eigen leven, je eigen perspectieven, je eigen keuzes etc.
Geniet daarom niet te lang en niet te intensief van het cynische verhaal. Jouw 'schop onder de kont' moet niet ingegeven worden door een negatieve visie op je aanstaande ex, maar door een realistische visie op de nieuwe situatie en een dappere stap om je eigen leven weer op je te nemen.

Tsjor

Je bent wel cynisch

En je verwart twee zaken: ouderschap en huwelijk.
Dat kan tegenwoordig (dat is al een poosje) ook zonder elkaar.

Je partner kan jou inruilen voor een nieuw modelletje ihkv de romantische relatie, maar je blijft samen met hem/haar ouders van de kinderen. Daar is geen ruilen aan.

Veel dames en heren die een ouderpaar gaan vormen of dat al hebben gedaan, moeten zich realiseren dat dat blijvend is en dat er uit die verantwoordelijkheid geen excuus is om elkaar af te vallen of onderuit te halen of in een hoek te zetten.

Je bent trouwens wel geheel zelf verantwoordelijk voor je eigen illusies.
Je kunt niet claimen dat iemand ooit samen met jou dezelfde illusies had.
Illusies zijn nu eenmaal onpeilbaar en kunnen bovendien met de tijd veranderen.

Inderdaad

Wanneer aanstaande ex vanuit het niet een berichtje stuurt met betrekking tot de veranderde koers van Moederziel, dan lijkt het er op dat hij of Truus hier mee kunnen lezen. Zoals Miriam al suggereerde in 1 van haar bijdragen.

Slippery slope

Over verantwoordelijk zijn voor zijn band: ik ben het met je eens dat je geen kwaad woord over ex moet spreken en de band met hem moet stimuleren en faciliteren. Maar ik zie zoveel echt zoveel gescheiden mannen (en niet mijn ex want die heeft de band altijd liefdevol onderhouden) die het af laten weten: niks laten horen op verjaardagen, de kinderen terugbrengen want hij wil mijn zijn vriendin uit in het weekend, kinderen laten verzorgen door het nieuwe modelletje en zelf gaan sporten en drinken met vrienden. Niet naar verjaardagen komen van de kinderen of zelfs maar iets laten horen, moeder alles op laten knappen, niet volgen of er belangrijke momenten zijn op de agenda van kind. etc. enz.
En ik zie moeders dan nog coute que coute proberen die band in stand te houden, tegen het onverschillige gedrag van vader in. En dan zeg ik: ja hij moet het ook zelf willen onderhouden, het is zijn verantwoordelijkheid om een leuk huis voor ze te hebben, kamers, zich te bemoeien met huiswerk en school, te komen naar sportwedstrijden e.d. iets te doen met verjaardagen (en kan allemaal los van moeder)een gave vakantie organiseren kortom: een band opbouwen. Doet hij dat niet omdat hij bezig is met zijn nieuwe vlam of carrière, dan is dat zijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe als moeder.

Illusies

je schrijft "Je bent trouwens wel geheel zelf verantwoordelijk voor je eigen illusies.
Je kunt niet claimen dat iemand ooit samen met jou dezelfde illusies had.
Illusies zijn nu eenmaal onpeilbaar en kunnen bovendien met de tijd veranderen."

Ook dat ben ik volkomen met je eens. Daarom schrijf ik al een keer of vier dat Moederziel haar eigen pijn los moet koppelen van wat exMM doet of gedaan heeft.

te abstract

Ik merk dat ik bijdraag aan een abstract vertoog over het huwelijk etc. Ik stop dat van mijn kant want wil draadje niet kapen

Romantische invulling

Met verantwoordelijkheden is het tamelijk simpel. Je neemt de jouwe. Aan jou zal het niet liggen.
Wat er verder gebeurt, soit.

Ken je de film Demain Tout Commence?
Dat is een romantische invulling van die verantwoordelijkheid in de situatie dat de andere ouder het laat afweten.

Mierzoet vermaak met een tamelijk heldere ondertoon: Als het kind maar gelukkig is.

Dat zou wat zijn niet

"Wanneer aanstaande ex vanuit het niet een berichtje stuurt met betrekking tot de veranderde koers van Moederziel, dan lijkt het er op dat hij of Truus hier mee kunnen lezen"

Het heeft al die tijd al veel weg van een Amerikaanse soap.
Laat ik nog een ingrediënt in het script gooien: Truus en ex schrijven misschien wel mee.

Maar ik denk eigenlijk dat de reactie van ex of niet bestaat, of is gekomen op iets dat moederziel niet kenbaar wil maken.
Dat mag.
Maar is wel verwarrend.

De beste stap

'Wij kunnen schatten en gissen en suggesties doen, maar van elke situatie zijn wel tien of meer varianten mogelijk waardoor wij niet helder kunnen maken of krijgen wat "de beste" stap kan zijn.'
Ik kan en wil helemaal niet bedenken wat de beste stap is, maar ik wil wel laten zien dat het niet zo hoeft te zijn dat Moederziel niet zo machteloos gevangen zit in een onwenselijke situatie, gevangen door de schulden, de bank en de aanstaande ex. Zij kan alle als....dan situaties invullen en zij kan bedenken wat er dan moet gebeuren. slechte uitkomsten van een als...dan-verhaal betekenen niet dat je dus niet verder komt. Anticiperen op mogelijk de allerergste scenario's betekent dat je weer actief kunt worden.
Soms is een forse perspectiefwisseling nodig. Bijvoorbeeld: aanstaande ex heeft nu eigen woonruimte, zij zit dagelijks nog tussen de muren van een mooi huis, waarvan de schulden van de muren af druipen. Stel dat je dat wisselt: zij een huurhuis en dan kan hij in de mooie woning wonen. Financieel gezien maakt het weinig uit, maar voor je eigen beleving maakt het veel verschil. Het gaat er niet om of dat 'de beste stap' is, maar door zulke mogelijke trajecten je gedachten te laten passeren ontdek je weer scherper wat voor keuzes je hebt of hebt gemaakt.
Ander voorbeeld: Moederziel geeft aan dat zij nog een schuld heeft uitstaan bij het bedrijf van aanstaande ex. Schulden van en bedrijf worden geregeld in een faillissement. als schuldeiser kan ze dat aanvragen. Of ze dat wel of niet wil doen, mij maakt het niets uit. Maar het geeft aan dat er meerdere uitgangen zijn uit een als hopeloos ervaren situatie.

Tsjor

Je hebt gelijk

Ik snap je bedoelingen wel tsjor. Wat mij betreft overstijgt dat zelfs moederziel. Er zijn meelezers die zoetjesaan gaan denken dat scheiden hoort zoals het hier beschreven is.
Ik vind het ook zinnig om steeds aan te geven dat er mogelijkheden zijn.

Maar moederziel lijkt het niet te willen zien. Ze koestert zich in de slachtofferrol. En dat herken ik van heel veel gescheiden vrouwen. Inclusief trouwens een klaagzang over de financiële situatie die al die keren dat ik er naast stond helemaal niet zo dramatisch blijkt te zijn.
Nou ja, het leven van de prinses (denk Gooise vrouwen) is dan wel voorbij natuurlijk. Van twee goede salarissen naar een is een hele stap terug maar blijft toch leven van een goed salaris.

Maar aan het klagen komt geen einde.
De onwil op de koe bij de horens te vatten blijft.

Wat jij voorstelt vereist hoe dan ook goed overleg tussen de exen.
Daarvan is geen sprake. Of dat er van kan komen is onduidelijk. Ik kan duizend scenario's verzinnen waarin aanstaande ex een man van goede wil is. Maar dat hij van kwade wil is, is ook goed denkbaar.

Marina

'En ik zie moeders dan nog coute que coute proberen die band in stand te houden, tegen het onverschillige gedrag van vader in. En dan zeg ik: ja hij moet het ook zelf willen onderhouden, het is zijn verantwoordelijkheid om een leuk huis voor ze te hebben, kamers, zich te bemoeien met huiswerk en school, te komen naar sportwedstrijden e.d. iets te doen met verjaardagen (en kan allemaal los van moeder)een gave vakantie organiseren kortom: een band opbouwen. Doet hij dat niet omdat hij bezig is met zijn nieuwe vlam of carrière, dan is dat zijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe als moeder.'
Marina, nou moet je eens lezen wat je schrijft over hoe vaders zich moeten gedragen! met alle recht vervolgens aan de moeders om, als vader dat niet doet, hem weg te zetten als onverschillig en als grond voor moeder om de band met vader verder te saboteren.
Leuk huis, kamers, bemoeien met huiswerk en school, naar sportwedstrijden gaan, iets doen met verjaardagen, een gave vakantie organiseren. Nou ja, ik kan je zeggen dat ik voor dit examen van ouderschap in elk geval gezakt bent. Als moeder.
Er zijn vaders die denken dat ze een goede vader zijn als ze zorgen voor genoeg geld voor vrouw en kinderen. En daarom veel gaan werken, recht hebben op wat ontspanning en sociale kontakten met andere mannen. Blij als er een nieuwe vrouw gevonden is die dan voor de kinderen zorgt. Er zijn vrouwen die vinden dat het de belangrijkste taak van een vader is om te zorgen voor voldoende inkomen, dat vaders daarom hun werk moeten houden, en dat de kinderen van hen zijn.
In een convenant spreek je contouren af van de verdeling van de onderlinge zorg en kontakten met de kinderen. Niet de inhoud. een gescheiden vader mag zich ook niet bemoeien met de vakantie die moeder wel of niet organiseert voor de kinderen.
Als vader onverschillig is (of narcistisch of wat dan ook), dan is dat iets waar kinderen mee te maken krijgen en zelf hun verhouding toe moeten weten te vinden. De grens ligt bij geweld tegen kinderen, maar daarvoor moet je niet zelf oordelen, maar daar zijn instanties voor.

tsjor