Help! ik ga in therapie

Jeetje...

"Ergens denk ik dat laatste namelijk ook bij mijn partner. Voorbeeld: Mijn partner kookt, als hij er is, eigenlijk altijd. En daardoor doet hij meestal ook de boodschappen. Dat is bij ons zo gegroeid nadat we samen kinderen kregen, en hij, na veel geruzie van mij, uiteindelijk ging koken. Nou doet hij het graag, is het een hele hobby geworden. Waarom ik dit zo schrijf? Ik denk serieus van mijn partner dat hij iets heeft als pdd-nos. Als er eenmaal een patroon in is geslopen, dan blijft dat zo. Veranderen is uiterst moeilijk voor hem. Hij gaat dus niet vloeiend mee in het levend organisme dat gezin heet, voor hem blijft alles zoals we destijds hadden afgesproken. Dus eenmaal koken, is altijd koken. En hij vind dan dat hij zijn steentje toch bijdraagt. Als er dan toch iets moet gaan veranderen is het aan mij om het aan te kaarten, daar doe ik heel lang over, omdat het namelijk eerst leidt tot ruzies. En daar hou ik niet van, dat probeer ik uit te stellen. Tot het niet langer gaat, dan knal ik, het knettert een poos, en dan heel onwillig verandert er wat bij partner. Omdat het wel móét. Dan wordt die nieuwe situatie een vast patroon, en als dat uiteindelijk niet meer voldoet moeten we hetzelfde riedeltje van de ruzies weer door."

PRECIES zo is het hier ook...

Ga ik het durven?

.. 1 kaart bestellen voor die voorstelling? De mensen die ik mee zou willen vragen kunnen niet maar ik wil heel graag.

Er zijn 2 mogelijkheden maar: avond 1 kan hij wel maar wil hij niet, avond 2 is het hij er niet.Ik durf het gewoon niet te zeggen: ik heb een kaart gekocht voor voorstelling XYZ op avond 2.

Ik zie het echt als een soort "oefenstuk".

Ja!

Gekocht! 1 kaart, ik ga dus alleen.
Nog nooit in mijn hele relatie heb ik dit gedaan: gewoon iets gedaan wat ik heel graag wil omdat ik dat leuk vind. Nee, da's niet waar, ik heb wel eens een cursus gedaan met een vriendin samen.

Nou ja, voor mij voelt het als een hele heftige stap. Mijn man weet het nog niet. Het voelt eigenlijk een beetje als verraad: hij heeft de afgelopen dagen van alles voor mij geregeld in praktische zin (ivm mijn werk) en nu doe ik dit. Zomaar. Ik voel me eigenlijk schuldig en egoistisch.

Ben nog niet begonnen met de therapie, trouwens.

Wat leuk!

Goed van je. En nu, gaan! Dus, wat er ook gebeurt, kind met hoge koorts, je bent zelf heel erg moe, man schopt stennis... Gaan! Mocht het zo zijn dat je het door de toestanden thuis niet zo leuk meer vindt om te gaan. Toch gaan! Niet om te genieten, maar als onderdeel van het proces. Dus je moet. Van jezelf. Ik zou je man heel enthousiast vertellen dat je jezelf gaat verwennen. Omdat je weet dat hij niet zo van die soort voorstellingen houdt, wilde je hem niet onder druk zetten, en heb je besloten alleen te gaan! Goed gedaan vastberaden!

Vraag

Ik heb geen idee of ik raar ben, of dat mijn beeld vertroebelt is door mijn eigen ervaringen in een ongelijkwaardige relatie, maar als je nooit alleen dat soort dingen onderneemt, dan lijkt het me raar als je het ineens doet zonder van tevoren even te overleggen.
Als het altijd al de norm was dat je dat soort dingen doet dan is het natuurlijk heel normaal, maar als je het echt nog nooit zo gedaan hebt en altijd alles overlegt/samen beslist, dan is het toch gek al je partner ineens een kaartje koopt zonder dat de je dat weet? Even vanuit je man bekeken dus.
Aan de andere kant ga je als hij er toch niet is, daar valt dan ook wel weer wat voor te zeggen. Mmm, ik blijf er maar over nadenken. Wie gaat er over de financiën? Hoe gaat normaal de besluitvorming over de aanschaf van dingen en de besteding van vrije tijd?
Kijk, voor alle duidelijkheid, in een normale gezonde relatie moet dit gewoon kunnen. Maar je zit niet in een normale gezonde relatie, je zit in een proces op weg naar een normale gezonde relatie. Volgens mij is de grootste valkuil dat je helemaal alleen veranderd ipv. het proces voor hem inzichtelijk te maken en houden. Als hij niet mee wil doen blijft dat lastig. Maar ik zou wel vanuit jezelf hem er zoveel mogelijk bij blijven betrekken. Dan kan je jezelf nooit verwijten dat je veranderd bent zonder je best gedaan te hebben hem te betrekken in dat proces. Wat was er op tegen hem van tevoren te zeggen dat je naar die voorstelling wil en dat je een kaartje gaat kopen?
Ik ben ook erg benieuwd wat anderen hiervan vinden.

Eens met morgana

Als we iets alleen of met anderen gaan ondernemen overleggen we altijd; om af te spreken wie er dan op de kinderen past, of om te checken of we niks anders hebben bijvoorbeeld. Mijn man gaat over een tijdje alleen naar een concert, voor hij de kaartjes koopt overlegt hij eerst even met mij. Maar goed, dat is in een goede relatie, bij jou zit het niet helemaal goed. Maar ik zou van te voren wel tegen je man gezegd hebben; ik vind het jammer dat je niet samen met mij daarheen wilt, maar ik vind het zo leuk dat ik alleen ga.

Toestemming vs. afstemming

Ik denk dat ik een gezonde relatie heb (maar je weet maar nooit natuurlijk
Als wij iets ondernemen, dan overleggen we altijd even. Om verschillende redenen: vind jij het ook leuk om mee te gaan? heb jij misschien iets anders in optie, waardoor deze datum lastig is? moeten we iets regelen voor oppas? etc.

Als een van ons zónder overleg kaarten voor voorstellingen zou kopen, zou dat een probleem zijn.

Mijn man spreek bijv. een keer per maand af met een vriend om uit eten te gaan. Hij vraagt dan altijd van te voren of die datum uitkomt. Dat gaat niet om toestemming om uit te mogen gaan, maar we hebben kinderen. Als hij een avond weg gaat, dan betekent dit dat ik voor de kinderen moet zorgen.
Toen hij nog werk had waarbij hij vaak naar het buitenland moest, belde hij altijd eerst om te checken of mijn agenda dat toeliet. Indien niet, dan regelden we wat of hij verplaatste zijn bezoek.

Ik ga straks voor mijn werk 1,5 week naar het buitenland. Voor ik ja zei, heb ik hem eerst gebeld. Hij moet dan namelijk vrij nemen voor de kinderen. Dat moet dan wel kunnen.

Het verschil is dat het niet gaat om toestemming, maar om afstemming.

Tihama

Emma

Vind jij dan dat een niet werkende partner toestemming moet vragen voordat hij/zij het door de andere partner verdiende geld aan zichzelf uitgeeft?

Emma b (ot)

"In het NRC van dit weekend stond een leuk stuk over de unieke situatie van Nederlandse (hoogopgeleide) vrouwen die een full-time studie doen, dan een part-time baantje nemen maar een full-time inkomen willen hebben (daarvoor moet man opdraaien). Was grappig, want ik vraag me al jaren af hoe dat toch zit "

Kan je de link naar dat artikel in het NRC eens doorgeven? Ik zou het graag lezen.
Alvast bedankt!
Hilde

Vastberaden.

"Dus dit heeft me wel aan het denken gezet. Misschien vul ik vooraf wel veel te veel in, om hier vervolgens naar te handelen. Dus zonder te checken of mijn gedachte wel klopt. Waardoor ik ZELF een patroon heb gecreëerd dat voor mijn man heel prettig een gemakkelijk was."

Dit was dus precies wat ik me afvroeg toen ik over jouw twijfels mbt het theaterkaartje las. Goed dat je hebt doorgezet, weet je dat ook weer.... En ik hoop dat je een fijne avond zult hebben.

Emma (ot)

Ik ben benieuwd of je het nog kan vinden. Had ook al gezocht, maar helaas.
Ik heb veel interesse voor dit onderwerp, want ik ( had onlangs een nogal hevige discussie hierover met vriend (Nl).
Hilde

It takes 2 2 tango

Ben erg blij dat de kaart heb gekocht maar eigenlijk gaat het natuurlijk nergens over.

Heb er eens over nagedacht vandaag, over het punt waarop we gekomen zijn, het nest waar je uitkomt etc. Ik vind het eigenlijk best confronterend om me te realiseren dat de ongelukkige situatie voor een heel groot deel te maken heeft met hoe ik zelf in mijn relatie sta. Of heb gestaan. Wat dat betreft zou een assertiviteitscursus op zich al heel goed zijn.

Het heeft me ook wel doen beseffen dat het beeindigen van mijn relatie helemaal niet de oplossing hoeft te zijn. Al zou mijn man narcistische trekjes hebben (wat ik eerlijk gezegd wel denk), dan nog kan ik in zo'n relatie mijn autonomie behouden. Het is hard werken, maar toch.

Als ik terugdenk aan die leuke man die ik een tijd geleden ontmoette... Naar hem toe deed ik precies hetzelfde. Als hij niets van zich liet horen (dus als de bevestiging uitbleef) voelde ik me echt rot. Zodra hij ook maar z'n halve vinger gaf, greep ik z'n hand, z'n arm en de rest erbij. Dat is ook niet gezond. En op een gegeven moment baalde ik zo van zijn `"u vraagt wij draaien" houding dat ik er geen zin meer in had. Kansloos.

Dus het is voor een groot deel ook echt mijn probleem.
De combinatie met een narcist is niet ideaal maar misschien wel voor de hand liggend.

Emma (ot)

Je kunt de artikelen uit de gewone krant alleen maar online lezen als je ingelogd bent met je digitale abonnement. Ik heb geen papieren krant meer, maar ik lees hem op de site. Maar dat is iets anders dan de site-krant.

Ik was trouwens dubbel over het artikel. Aan de ene kant erger ik me aan luxe-paardjes gedrag. Aan de andere kant is ook de vraag of je niet gewoon mag genieten van veel vrije tijd. Het is natuurlijk wel bij uitstek iets dat hoger opgeleiden zich veel gemakkelijker kunnen veroorloven, immers een parttime hoogsalaris is nog steeds een redelijk inkomen.

Maar dit is een heel andere discussie.

Tihama

Tihama....vraag:

(en ik wil echt graag een eerlijk antwoord, want ik ben oprecht nieuwsgierig. En je mag 'gewoon' antwoord geven op basis van wat je via Ouders Online van mij weet. En ik beloof je dat ik je niet zal doorzagen over wat je vindt, en waarom je dat vindt, en dat ik je niet tot in lengte van jaren zal herinneren aan wat je nu zegt...Ok?)

Komt ie:

Vind je mij een luxepaardje?

Ingrid

Jeeee, ingrid

Toen ik dat tikte, had ik helemaal geen specifiek beeld van wie dan ook in mijn hoofd.
Ik vind die vraag heel lastig te beantwoorden, want precies zoals ik het in mijn eerste posting ook zei: zodra de gedachte aan luxepaardje bij me opkomt, komt dan ook direct de tweede gedachte op. Waarom zou je in het zweet des aanschijns je brood verdienen, als je ook een prima leven kunt leiden zonder dit te doen? Waarom zou ik iemand veroordelen omdat zij geniet van vrije tijd? Is dat niet per slot van rekening waar je voor leeft?

Er is eigenlijk maar 1 moment dat ik me stoor aan mensen (vrouwen) die ondanks werkcapaciteit toch niet werken: dat is zodra de discussie komt over de pensioengerechtigde leeftijd. Ik vind het dan heel oneerlijk dat er een hele groep verplicht wordt om méér te werken, terwijl tegelijkertijd een andere heel grote groep bewust niet werkt. Vanuit mijn simplisme stel ik dan gemakkelijk dat eerst die bijna 1 miljoen vrouwen maar eens moeten gaan werken en als dat nog niet genoeg is, dán kunnen we verder praten over verhoging.

Dus luxepaardje: als ik lang na ga denken over wat ik met deze terminologie dan eigenlijk bedoel: vermoedelijk een beetje wel, hoewel ik nu niet bepaald dagelijks met die kwalificatie bezig ben . Ik herinner me een tijd geleden dat jij overwoog om weer te gaan werken. Daar werd ik heel enthousiast van. Ik zie namelijk jouw talenten, ik ken je studie en ik vind het (persoonlijk) heel erg jammer en zonde dat je die niet meer gebruikt.

Ik heb overigens eigenlijk altijd fulltime en jarenlang zelfs veel meer dan fulltime gewerkt. Sinds een paar jaar werk ik gemiddeld nog maar 32 uur en dat voelt als zeeën van vrije tijd. Vanuit dit perspectief kan ik me nauwelijks voorstellen hoe groot de zeeen van tijd zijn als je helemaal geen baan buitenshuis hebt. Juist als de kinderen schoolgaand zijn.

En weet je: luxepaardje is natuurlijk een term die veel kan dekken (pun not intended). Het zou best kunnen zijn dat jouw beeld bij deze term een heel andere is dan de mijne en dat jij nu denkt dat ik denk dat jij bent zoals je helemaal niet bent.

Is dit een beetje antwoord op je vraag? En heb ik je niet al te hard geschokt?

Tihama

Lol tihama!

Is dit een antwoord op mijn vraag? Mwoh, niet echt., maar geeft niet, ik wilde je even aan het denken zetten...

Heb je me geschokt? Helemaal niet! Ook niet als je gewoon 'ja' had gezegd trouwens. Ik ben niet zo snel geschokt, maar wel altijd nieuwsgierig.

Eerlijk gezegd schat ik zelf in dat wanneer ik op mijn 70e of 80e terugkijk op mijn (arbeidzame) leven dat ik heel tevreden ben met mijn keuzes. Ik denk dat de periode waarin man en ik voor deze 100-0 verdeling tussen huishouden/gezin en carriere hebben gekozen in totaal niet langer dan een jaar of 10 zal duren. Met een beetje mazzel heb ik dan tegen de tijd dat ik met pensioen ga meer dan 30 jaar gewerkt. Misschien ben ik wel een trendsetter. Zo'n 2 trapscarriere met 'family break' heeft ook wel voordelen. volgens mij. Als ik op mijn 45 of 46e weer fris begin is mijn risico op inkakken dan wel vastroesten voorlopig behoorlijk klein.

Maar om mijn vraag aan jou dan ook maar even zelf te beantwoorden: Ik voel me absoluut geen luxepaardje. Ja, we hebben het goed als gezin. Ook financieel. En dat is luxe. Maar we hebben het allemaal goed zoals het nu even is. Niet alleen ik. Man en kinderen ook. En man noch ikzelf hebben het idee dat hij zich de pip werkt zodat ik de hele dag op de golfbaan kan staan of zo. En dat is idd de associatie die ik heb bij dat luxepaard. Dat iemand de hele dag op een stretchertje in de tuin ligt met een fles gekoelde witte wijn onder handbereik, terwijl de wederhelft 80 uur per week draait. Ik had ooit wel zo'n buurvrouw trouwens. Dat was naar mijn idee een luxepaardje. Ze had geen kinderen, en werkte net zoveel uren als haar man. Maar als ze thuis kwamen plofte zij idd linea recta op haar stretcher terwijl hij het gras maaide, de administratie bijwerkte, het eten kookte en de hond uitliet....Misschien (nou ja, ze zijn inmiddels gescheiden, dus je weet het niet) werkte dat voor hun goed, maar ik keek er toch altijd wat verbaasd naar. Maar man en ik vinden niet dat op dit moment een van ons 'de kantjes erafloopt' ten opzichte van de ander.

Ingrid (hmm. ik had bijna nog meer woorden nodig dan jij!)

Nieuw draadje in ot

Jongens, ik begin een nieuw draadje in OT, want dit vervuilt de discussie teveel voor Vastberaden

Tihama

Emma

Dat geeft niet, ik vind het wel een interessante discussie.

Overigens associeer ik een "luxepaard" meer met iemand die het vanzelfsprekend vindt dat hij/zij een luxe leven kan leiden zonder daar zelf iets voor te hoeven doen en die van zijn/haar partner verwacht dat dat luxe leven wordt gefaciliteerd. Nog niet eens zo zeer financieel maar meer vanuit het respect/moeite doen voor elkaar/rekening houden met elkaar oogpunt.

Goed van je vastberaden!

Je bent echt op de goede weg!

En ik dacht dat ik de enige was....

heb nog niet het hele draadje gelezen, maar het wat een herkenbaarheid.
Hier ook hoogopgeleid, economisch zelfstandig, maar inkomen is niet te vergelijken met dat van man omdat ik part time werk. Ik kook het eten, dek de tafel, ruim de tafel af, ruim de keuken op en dan kan ik de koffie serveren....
Het is zo confronterend dit draadje, heb mijn sociale leven al zoveel mogelijk buiten de deur omdat man op iedereen kritiek heeft.
Hij is verbaal zo veel sterker dan ik, dat ik (alle assertiviteitstrainingen ten spijt) maar zwijg...
Het sluipt er in, hij is zich van geen kwaad bewust, vind het normaal omdat ik maar parttime werk.

Even nuanceren

Wat ik wel even ter nuancering wil aangeven is dat mijn man absoluut niet iemand is die bij thuiskomst achter de krant gaat zitten en vervolgens verwacht dat ik als een soort serveerster hem van z'n natje en droogje voorzie. Hij doet ook regelmatig dingen om mij te ontlasten (boodschappen omdat ik moet werken, bijvoorbeeld).

Zonnetje

Zoals ik al zei: het sluipt er langzaam maar zeker in...
Na de geboorte van de kinderen ben ik full time blijven werken, hij verzorgde 's ochtends de kinderen en bracht ze naar de creche, heel gelijkwaardig allemaal.
Na de geboorte van de derde van 40 naar 20 uur gegaan, man heeft eigen bedrijf en werkt 60.

Tuurlijk heb ik het al een aantal keren aangekaart, hij vind oprecht dat ik makkelijk in 20 uur het huishouden kan doen. En op een gegeven moment ben je de ruzie's en het gezeur erover zo zat, dat je het maar liever zelf doet. Voor wat betreft de sociale contacten, tja, ik heb er veel, hij nauwelijks, misschien een kwestie van jaloezie. Ik voel me absoluut geen minderwaardig wezen hoor, ben erg zelfstandig, functioneer prima op mijn werk en geniet van de leuke dingen.
Het beheerst mijn leven niet, maar door zo'n draadje als dit denk ik er toch weer over na.

Anne

Dat is voor mij ook erg herkenbaar. Ik werk als freelancer en er zijn periodes dat ik zeker 20 uur per week werk. De kinderen gaan niet naar de bso dus ik moet dat tijdens schooltijd en 's avonds doen. In die periodes schiet het huishouden er wel eens een paar dagen bij in. Maar dan nog is het altijd opgeruimd aan het einde van de dag, wc's schoon, gestofzuigd, kinderen normaal te eten, naar sport gebracht, etc etc. En dat zijn ook altijd de periodes van eindeloze kritiek, gezeur en ruzies. En steeds als die er zijn merkt ik dat mijn verdraagzaamheid en incasseringsvermogen minder wordt.

Het beheerst mijn leven wel en ik voel me er wel minderwaardig door.

Vastberaden

Een paar jaar geleden heb ik gesprekken gevoerd met een maatschappelijk werkster, want mijn man wil absoluut niet in therapie, naar een huisarts of op een andere manier praten.. Ik heb voorop gesteld dat ik niet wilde scheiden, maar wel hulp nodig had. Zij stelde toen dat ik vooral goed voor mijzelf moest gaan zorgen en dat heb ik gedaan. Heb manieren gezocht en gevonden om zo efficient mogelijk het huishouden te doen, heb mijn sociale contacten geintensiveerd en mocht via mijn werk assertiviteitstrainingen doen waardoor ik wat steviger in mijn schoenen sta. Mijn kinderen zijn waarschijnlijk ook ouder dan die van jou, pubers, en zijn niet bang om mijn man aan te spreken op zijn gedrag. Het blijft soms heel pijnlijk en confronterend, als ik een draadje als dit lees. Mijn man en ik houden van elkaar, maar zijn gedrag kan me zo enorm kwetsen. Maar ik heb de keuze gemaakt om te blijven en ik laat mijn geluk niet van hem afhangen. Hoe het in de toekomst gaat, geen idee.

Anne

Zoals je het in je voorgaande bericht omschrijft lijkt jouw verhaal veel op het mijne.

Wij houden op zich ook nog van elkaar en ik moet zeggen dat we het de laatste 2 weken echt heel leuk hebben samen. Ik probeer ook wel heel bewust om duidelijk en direct`te zijn. Zoals bijvoorbeeld die theaterkaart... Hij vindt het raar dat ik alleen ga maar hij accepteert het wel. Misschien ook omdat ik hierin een soort onverzettelijkheid uitstraal, ik weet het niet.

Het gedrag van mijn man kan mij soms ook enorm kwetsen. Ik heb nog niet echt een keuze gemaakt om te blijven of niet. Dat zou ik natuurlijk wel het liefste willen. Maar ik merk toch ook wel dat door de affaires en mijn eigen verliefdheid van een tijdje geleden, het vuur behoorlijk gedoofd is. De passie, het goeie gevoel... het is er gewoon lang niet altijd. En ik merk ook dat mijn assertiviteit hem verwart. En irriteert. Hij gooit altijd alles eruit en ik heb dat nooit gedaan dus dat is even wennen voor ons allebei.

Ik heb dus ook geen idee wat de toekomst ons gaat brengen.