Help mij: politie thuis gehad

Ik woon als 27-jarige nog thuis. Ik ben/was aan het kijken om in 2025 het huis uit te gaan, maar is niet eenvoudig door de situatie.

Sorry voor de lange tekst:
Mijn vader is 20 jaar ouder dan mijn moeder. Alles is altijd goed gegaan tot mijn vader 3,5 jaar geleden een beroerte kreeg en een jaar later ook de diagnose parkinson. Zijn beroerte was eerder beperkt fysiek, maar sindsdien is hij nooit meer dezelfde geweest in gedrag. Alles kan goed gaan en om iets klein slaat alles om en wordt hij boos, heel boos. Ook voor mijn moeder is de situatie ondraaglijk en omdat deze al zo lang aansleept verliezen we beiden ook sneller ons geduld met hen.

Mijn vader is 5 weken opgenomen geweest in de psychiaterie. Dit om verdere onderzoeken te doen om dit gedrag te kunnen verklaren. Hier is echter niets uitgekomen, wat zeer frustrerend is voor ons als omgeving. Ook zijn Parkinson zou dit gedrag niet kunnen veroorzaken volgens hen. Hij is 1 week thuis geweest, daarin zijn we vorig weekend zelfs samen een weekendje weg geweest (dit stond al gepland sinds enkele maanden voordat we wisten van de opname). Alles is goed verlopen daar.

De ruzie is woensdag gestart tussen mij en mijn vader om een stomme vraag rond een broek, hij pikt die vraag verkeerd op en daarna is hij niet meer gekalmeerd. Doordat hij dan zo boos is worden ik en mijn moeder ook niet meer onszelf. Ik heb zowel mijn vader als moeder meermaals geslagen/geduwd/getrokken omdat ze gewoon niet meer zichzelf waren nadat ik eerst herhaaldelijk heb gevraagd om op te houden met dit gedrag. Ze roepen de lelijkste dingen naar mij en elkaar. Papa wou zich terug laten opnemen, begint zijn koffers te pakken. Mijn moeder probeert hem daar van tegen te houden door te vragen of hij dit echt meent of hij beseft wat hij doet, maar hij blijft bij zijn mening. Ik moest naar de tandarts. Als ik terug thuis kom heeft hii nog een tweede koffer gemaakt waarop ik helemaal in paniek binnenga en vraag waar ze mee bezig zijn.

Donderdag heeft mijn moeder de hele dag gezwegen, ze doet haar ogen dan dicht en gedroeg haar met momenten echt als een pop, echt niet als haarzelf. Om haar wakker te schudden (allemaal fout van mij, ik weet het) heb ik haar dan op haar beide wangen geslagen zoals je zou doen bij iemand die flauwvalt, niet keihard haar slaan, maar ze reageerde niet. Ik heb dat donderdag 3x moeten doen. Tussendoor heeft ze af en toe wel wat dingen gezegd, maar ze herviel iedere keer weer in dit gedrag.

Gisteren was het mijn vader zijn verjaardag. Ik hoopte dat ze allebei hun verstand gingen gebruiken, want niemand verdient dit. Mijn moeder had een kaart geschreven waar gewoon op stond geschreven ‘fijne verjaardag’ zonder meer terwijl ze normaal altijd een kort tekstje schrijft. Dit was echt om hem te raken. Mijn vader weer helemaal van streek en toen begon de ruzie opnieuw.

Ze gingen altijd samen boodschappen doen vrijdagvoormiddag en namiddag zouden we dan samen zijn verjaardag vieren als gezin. Ik werk van thuis uit gisteren (verplicht van werk uit, niet uit eigen wil). Na een goed uur komt ze terug thuis. Ik ga kijken of ik kan helpen met uitladen en hij zit niet meer in de auto. Mijn moeder vertelt dat hij onderweg de handrem heeft opgetrokken en is uitgestapt (hij heeft dit in het verleden nog al gedaan) Ze is herhaaldelijk naar hem toegegaan maar hij wou niet instappen en meekomen. Ik ben natuurlijk volledig in paniek en zeg stap in mijn auto en rijd mee en zeg me waar je hem het laatst gezien hebt. Heel de rit heen en terug hem niet gezien.

Wij hadden door eerdere situaties in het verleden de afspraak dat er na een uur de politie werd gebeld als je niet liet weten waar hij was (beide ouders hebben al gedreigd met de dood en onbereikbaar zijn). Uiteindelijk kan ik hem bereiken maar hij weigert te antwoorden waar hij is. Ik zeg dat als hij dat niet wil zeggen ik de politie moet bellen, want dat ik doodongerust ben en dat dat echt niet is wat ik wil voor hem. Hij antwoord mij dat heb ik al gedaan. Ik heb hem meer dan 30(!) keer proberen bellen. Af en toe nam hij op en ik vroeg gewoon waar hij was zodat ik hem kon ophalen. Maar hij negeert mij en zegt niet waar hij is.

Mijn moeder had een afspraak bij de dokter omdat ze hoofdpijn had door mijn slagen (wat uiteindelijk gelukkig niet zo ernstig is want zou ik mezelf nooit vergeven).

Ondertussen staan er 2 agenten voor de deur en die hebben mijn papa bij. Tegen politie wil hij dus wel zeggen waar hij is.

Ik heb die mensen binnengelaten en ben beginnen wenen. Ik stort in. Die mensen stellen voor of hij op hotel mag gaan omdat hij dit zelf vraagt tot hij maandag terug kan bellen naar de psychiaterie waar hij tot vorige week heeft gezeten. Ik zeg dat dat allemaal goed is voor mij. De agenten gaan terug weg en hij maakt zijn koffers die al klaarstonden verder klaar. Ondertussen komt mijn moeder thuis van huisarts en zij zegt ‘hij moet gecollequeerd worden’ (gedwongen opname). Ik zeg wie heeft dat gezegd? Blijkbaar heeft ze naast huisarts ook contact gehad met de psychiatrische afdeling waar hij zat. Zij moest hier zelf contact mee opnemen van huisarts en heeft zijn verpleegkundige en psycholoog telefonisch kunnen spreken. Zij raden aan om de politie te bellen en de verpleegkundige zij om hem te collequeren. Mijn moeder is letterlijk 5 minuten thuis geweest en is dan terug vertrokken om die telefoontjes te doen. Ze liet me weten dat ze me op de hoogte zou houden.

Een half uur later staan hier 2 teams (4 agenten) van de politie voor de deur. Ik kan je vertellen dat dit me volledig breekt. Alles wordt boven mijn hoofd beslist. Als zij met mijn vader spreken zien ze dat ze een gedwongen opname er nooit gaan doorkrijgen omdat hij op dat moment te rustig is. Uiteindelijk gebeurd er een vrijwillige opname op vraag van de politie. Ik heb hem zelf mogen wegbrengen gisteren.

De politieagent zag enkele blauwe plekken bij mij, maar mijn beide ouders staan ook vol blauwe plekken van mij. Door eerdere gebeurtenissen durf ik de politie niet meer te bellen omdat dat mij altijd verweten wordt (heb dit nog maar 1x gedaan en ging om een vermissing toen). Ik weet dat ik mijn ouders niet mag slaan, ik ben ook helemaal zo niet. Maar ik kreeg ze onder geen enkele mogelijkheid rustig. Ze waren henzelf niet. Ben tussen hen in gaan moeten staan of er gebeuren ongelukken. Ik wil mezelf nu graag gaan aangeven voor slagen en verwondingen omdat mijn moeder mij dit vandaag blijft verwijten.

Help, aub, wat moet ik doen? Deze hele situatie gisteren heeft me gebroken.