Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit

Moederziel,

Uitleg zie #397, (alleen geen rolpatronen inderdaad).

Verder is m.i. een brief niet confronterend genoeg; ze kan hem ongelezen in de prullenbak gooien of er hard om lachen. Ze moet de boosheid en minachtend in je ogen lezen en horen in je stem. Het liefst waar haar kinden getuige van zijn zodat zij realiseren hoe smerig hun moeder bezig is twijl dit haar zelf ook is overkomen zodat ze uit schaamte, kapt.

Ach Flanagan

Haar kinderen kunnen het ook niet helpen. Die zitten waarschijnlijk niet te wachten op een wildvreemde man die zomaar hun leven binnenstapt, en die ervoor zorgt dat hun moeder in een emotionele achtbaan terecht komt, waardoor er voor hun behoeften nauwelijks meer plaats is. Laat hen er nou maar buiten, zij hebben er niets mee te maken en hebben het waarschijnlijk al zwaar genoeg met alle heisa.

Gut nee

Geen tokkie-acties. Ik denk dat haar kansen bij haar man dan echt verkeken zijn. Zit je ineens in een vechtscheiding.

Gee tokkie-stijl

Ik had geen schreeuwpartijen voor ogen. Maar een koele minachtende verwoording van haar gebrek aan fatsoen.
Getuigen is nodig omdat je anders in je gezicht uitgelachen kan worden. Een buurvrouw is inderdaad effectiever en beter voor de kinderen die er niets aan kunnen doen.

Flanagan

Denk je echt dat dat het effect dat jij voor ogen hebt zal hebben bij Truus? Ik denk dat het in haar ogen een wanhoopsdaad lijkt, en dat ze tegen de buurvrouw slechts zal opmerken dat die ex niet helemaal in orde is omdat die relatie voorbij is.

Zijn probleem

'En man zit ook niet op nóg meer kinderen te wachten, dus dat belooft nog wat.'

Dat is toch helemaal zijn probleem, daar moet jij geen eens aandacht aan willen besteden. En ook die kinderen zijn niet jouw prioriteit hoe sneu het ook voor hun is.

Je man hoeft zijn koffers ook niet te pakken, want jij geeft hem de ruimte om heel rustig aan te doen.

Ik heb destijds gewoon gezegd: "prima dat je weg wilt, maar dan ga je ook uiterlijk morgen. Vervolgens geef je mij nog de gelegenheid om even aan het idee te wennen en dan gaan we het samen de familie wel vertellen." Dat schept wel duidelijkheid en hij heeft nog 3 weken bij zijn broer op de grond in een kamertje geslapen voor hij ergens een kamertje vond.

Was de moeilijkste dag uit mijn leven om het de familie te vertellen maar gaf wel naar hun toe aan dat wij het samen goed wilden afronden.

Vesper Lynd,

Ja, zie #465 en #471.

Als Moederziel het meerdere malen aan haar man gevraagd heeft te stoppen, is een confronatie een andere methode. Op OO is wel eens eerder deze methode als vruchtbaar ervaren. Zo had eens iemand die ander op de werkvloer een bezoekje gebracht, waar die ander niet blij mee was en de relatie beëindigde.

Als de man weet dat zijn gezin de basisplaats is , die hem draaiende houdt, zijn financiën regelt, zijn gesprekken met de psycholoog aanhoort, door zijn familie als zijn echtgenoot gezien wordt etc. etc.
en de kinderen van Truus mogelijk ook zijn bezoeken 'storen' ( sinds de vakantie lijkt hij wat terug te komen van zijn verliefdheid), is een stevige ruzie tussen Truus en hem misschien net dat kwartje dat naar Moederziel kan doen vallen omdat die basis door de jaren veilig is.
Oftewel, als Truus zich negatief uitlaat over Moederlief (terwijl Moederlief vecht voor haar huwelijk), zal de eigenlijk niet goed in zijn vel zittende man zien dat Truus ook niet zo vrijblijvend is. Een confrontatie zal knopen doen doorknippen. Meestal kiest men dan voor zekerheid.

Moederziel

Hallo Moederziel, begrijp ik het nu goed dat jouw man al ongeveer een half jaar 'in deze toestand verkeert'? En jij met hem? En dat de kinderen hier alles van weten? En dat er niets verandert tot nu toe? Dat hij jou niet opzoekt? En dat hij en Truus samen met vakantie zijn geweest? En jullie dan?

Mag ik je wat vertellen? Over gescheiden zijn/leven? In eerste instantie voel je je verloren en verdrietig, maar ook 'bevrijd' en autonoom, en geliefd door in ieder geval jezelf (en in mijn geval lieve vriendinnen en mijn familie). En de rust. Die er dan altijd is zoals jij 'm beschrijft als je man in het buitenland is. En waar jij dus op moet wachten, die afhankelijk is van hoe zíjn leven en werk er uit zien.

Ik zal nooit, nooit iemand richting een scheiding praten. Maar ik wil je wel vertellen hoe ik het ervaren heb. En aan je vragen: wat houdt jou tegen? Misschien komt dit stukje, dat ik je nu ga schrijven, wel weer net zo hard aan als mijn vorige post, omdat het de kinderen betreft.

Ik wil je vertellen dat mijn kinderen, nu we jaren verder zijn, zeggen (en dat ook laatst echt zeiden tegen iemand die in een scheiding lag): het ergst was de onzekere periode, dat het leek of iedereen loog, iedereen ongelukkig was. We wisten niet hoe het zat. Niet hoe het verder ging. Die periode moet zo kort mogelijk zijn. Die was bij ons/jullie te lang.

Ja. Ik had tijd nodig om te aanvaarden dat ons huwelijk stuk was. En nog veel meer tijd om te aanvaarden dat mijn gezin stuk was. Ik heb me kapot gevochten in mijn eentje, vooral verbaal inderdaad. Helpt niets, alleen vechten.

Maar vanaf de dag in ons nieuwe huis (mét het verdriet van 'parttime' de kinderen bij me) konden we helen, rusten, voelen dat we oké waren/zijn en niet meer door de modder ploeteren maar voelen dat het weer mooie bloemenvelden konden worden. Zo'n verschil. Niet alleen voor mij dus, ook, met heel veel tranen, boosheid en onbegrip, voor mijn kinderen geldt dat.

Aanvulling

Terwijl de kinderen, en ik in essentie ook, dit ten diepste niet gewild hadden. Dat blijft staan. En dat blijkt te kunnen bestaan naast weer opnieuw gelukkig zijn of in ieder geval de mooie dingen zien, plezier hebben en tevreden en rustig zijn.

Zo niet verder

Door de post waarin hij aangaf alleen met jou te kunnen praten en nog steeds onder één dak te wonen, zij apart, zodat je hem toch vaak ziet /spreekt, blijft er ruimte voor herstel. Als de therapie nu wel aanslaat en hij haar verlaat, zou je hem dan toch niet terug willen?

Nu, het lijkt mij erg lastig hem zo dichtbij te hebben, zijn auto voor de deur te zien staan etc maar toch op afstand te blijven. Heel onrustig voor je kinderen.
Er zijn nu zoveel particuliere chalets leeg, in belang van de kinderen kan dit toch niet verder zo..

Ps. Er wakker van liggen dat hij jou iets kwalijk zou nemen, ( confrontatie) is het laatste wat je zou moeten tegen houden. Denk maar even aan hoe hij jou behandeld heeft. Je hebt er in ieder geval een goede reden voor i.t.t tot zijn gedrag.

Ik heb de eerste posting nog eens gelezen. Ook daarin staat het woord hecht.
Ook dat hij je belazerd heeft, hij al langer het gevoel had dat het niet goed zat.

Het is iets met woorden als hecht, warm, verbonden, diep, intens dat me triggert en waarover ik zelf al een poos aan het nadenken ben. Het viel me ook op bij de andere vrouwen; die gebruikten dit soort woorden ook. Het lijkt er in de realiteit niet op dat die woorden van toepassing waren. Of in elk geval..niet voor de partner in de relatie.
Het leek meer een hardop uitgesproken wens: het Libelle gezin willen zijn en willen ervaren; het soms uitstralen of willen uitstralen.
Maar dan toch een ontevreden, vreemdgaande, alles laten instortende partner.

Waar komen die woorden vandaan, is het " des vrouws" om zo te denken, heeft een partner die behoefte niet of spreken ze de taal der liefde niet?
Kennen partners, mannen in dit geval, gevoelens van geborgenheid, teamwork in een partnerschap, communicatie, warmte of diepte niet?
Hoe kan de ene alles positief ervaren als bij de ander zoveel onvrede zit en omgekeerd?
Waarom wordt er hooguit aangegeven dat het niet lekker zit en de oplossing op zo'n vreemde manier gevonden? Zijn zoveel vrouwen dan zo naïef dat ze iets voelen dat er niet blijkt te zijn?
Waarom struisvogelen mensen zo in plaats van elkaar een eerlijke kans in de relatie te geven?
Het is toch ten hemel schreiend om een vrouw te horen zeggen hoe diep de liefde was, hoe warm enz en vervolgens hem weg te zien lopen van en iedereen achterlaten die hem liefhebben? Alleen daarmee zet je je vrouw en kinderen al te kakken.

En als het dan kapot is en misschien gelijmd, dan komen de woorden: sterker dan ooit.
Zelf geloof ik daar niet in. Vlekken vertellen misschien een verhaal over dalen. Breuken maken wat was kapot en gelijmd zie je nog steeds de lijn lopen en het blijven zwakke plekken.

Dit dus. Wat zegt het gebruik van bepaalde woorden? Een diep verlangen? Een uitstraling? Een hoop?

Het verzet tegen loslaten herken ik wel, maar dat moet, zoals alles in het leven, uitdoven en vervangen worden.
Ik was 17 toen ik m leerde kennen. 46 toen de scheiding werd uitgesproken. Drie jaar verder en ik mis het gezinsleven nog steeds. Verwerking gaat redelijk goed, wat er is aan emotie mag er zijn, maar het blijft een zwakke plek en gevoelens blijven geprikkeld worden.
Niet gek als je langer samen was dan je ooit alleen was.
Wat je ook doet, wilt of er zal gebeuren: al de emoties horen erbij, maar dat houdt niet in dat je leven minder waard wordt, noch dat die emoties je doen verdrinken, noch dat ze je toekomst zullen tegenhouden.

Roosje Raas

In #501 schrijf je: "Maar ik vind persoonlijk dat je niet kunt zeggen dat je begrip hebt voor de zoektocht van je man en dan vervolgens de consequenties van die zoektocht (weinig verantwoordelijkheid aanvaarden, vreemdgaan) niet aanvaarden."

Nee, vind je dat echt niet?

Je kunt toch begrip hebben voor de zoektocht voor je man, en hem daarvoor tijd gunnen, maar zeggën/denken: neem tijd voor je zoektocht maar niet met niet met een Truus. Want daarmee maak je meer kapot (richting echtgenoot EN kinderen) dan je door/na je zoektocht kunt helen?

Oftewel: geef hem tijd, binnen of buiten het gezin, maar als hij een man is doet hij het alleen, niet met een Truus. Die Truus geeft bovendien alleen maar afleiding van zijn zoektocht!

Ff zo

Zo precies bedoel ik het. Maar dan schrijf ik het blijkbaar niet goed op.

Niet perfect maar wel volhardend in het vertrouwen

Een vaas de gelijmd is, is niet helemaal gaaf meer. Dat klopt, maar men gaf zoveel om de vaas dat men het waard vond de vaas te lijmen ipv weggooien.
Nu is de vaas, ondanks de lijmresten, een bewijs van volharding en vertrouwen in herstel. De gelijmde vaas staat symbool. Ja, er zijn lijmresten te zien en ja, het lijmen was een staaltje teamwork bereikt uit wilskracht.

Dat laatste lijkt mij wel een voorwaarde voor de reparatie. Niet eenzijdig aan de gang gaan, maar tezamen.

Het kan natuurlijk tijd kosten voor je daar bent. Soms gaat het snel en meteen goed, soms gaat het lijmen van een paar scherpe moeilijke stukken tegenvallen zodat je die opnieuw moet plakken.
Maar hou voor ogen waarvoor je het doet.

Hetzelfde geldt voor minder symbolische voorstellingen. Zelf ben ik ook niet meer de sportieve slanke den van op de trouwdag en zijn er hier en daar vlekken en lijmresten te zien. Moet mijn man mij maar verlaten. Of ik hem.
Nu is ontrouw van een andere orde dan een haperende knie, maar het gaat erom hoe je er mee om gaat.

ALS het zo mocht wezen dat de vaas wel alsnog gelijmd gaat worden, kijk dan vooruit. Neem het verleden niet mee; dat was van voor de tijd dat je/ jullie besloten de vaas te lijmen.

De reden waarom ik toch terug kom op het lijmen, is omdat het eigenlijk nog maar zo kort is.
Als ik naar de relazen kijk van vb Stip of Pennestreek of Roosje Raas, ( zelf ben ik ook een 1,5 jaar zwaar pissig geweest op de wegkijkende slappe houding van man ipv inzien hoe daardoor de wond bleef etteren), maar dat hebben we het over zware tijden van minimaal een jaar. Roosje Raas en Tops zijn uiteindelijk gescheiden. Pennestreek zit in dubio omdat haar man laat zien haar te waarderen. Maar Stip en haar man slaagden er in de draad weer op te pakken. Dat heb ik ook gedaan.

Een stukje waardering of uiting van liefde of inzien van een fout kan het allesbepalende vuurvonkje zijn om ergens weer leven in te krijgen. , als dat ook is wat elk voor ogen heeft. Als je zelf ook geen toekomst meer met je partner wilt, hoef je je ook niet in te zetten en te ergeren of frustraties weg te slikken.

Mijn vriendin heeft haar man de deur uitgezet na hem een kansperiode te hebben gegeven die hij niet op juiste wijze benutte. NU hij al een tijdje ergens anders woont en zij hem niet dagelijks ziet, heeft het ' uit het oog uit het hart effect' bijgedragen aan een definitief einde.
De man van Moederziel ( hèhè, eindelijk een keertje goed) is de komende tijd vaak van huis. Dat leidt tot nog meer verwijdering tussen hen maar ook tussen haar man en Truus. Hij heeft zo de tijd om eens na te denken over wat hij aan het doen is. Is die lat-relatie wel zo geweldig en wil ik mijn gezin eigenlijk wel kwijt. De scheiding is nog niet in gang gezet.

Er loopt een ander draadje waarin de man ( wiens scheiding wel reeds in gang was gezet) zijn vriendin heeft verlaten voor zijn kind.
M.i. staat niets vast omdat Moederziel ergens de deur nog open houdt. Woorden zoals Truus mag hem hebben, zijn vaak een uiting van frustratie.

Zolanh de kinderen blij zijn hun vader te zien, denk ik dat Moederziel de deur open houdt.

Flanagan.

Mijn vergelijking is alleen gemaakt om te proberen te begrijpen waarom vrouwen zeggen dat de relatie sterker dan ooit was na zoiets ergs. Dan was de relatie voor die tijd niet zo sterk? Een gelijmde vaas kan niet sterker zijn dan ervoor. Wel anders. De opmerking sterker dan ooit komt bij mij binnen als iets dat met name vrouwen graag willen. Want ik denk als je het privilege hebt diep bij zo'n vrouw naar binnen te mogen kijken, dat er een bijzonder gekwetste ziel zit, die, hoe hard ze ook roept hoe geweldig haar relatie is, nooit haar man voor 100% meer kan vertrouwen. En dat is het wreedste dat zo iemand kan doen. Die veiligheid wegnemen.

Tops,

Ik snap je punt. Het is alleen wel hoe je ermee omgaat en welke veranderingen je kan invoeren om het gevoel van wantrouwen te verkleinen. Voor een groot deel ligt die taak bij hem. Zijn zichtbare verandering op korte en lagere termijn.

Tops

Mooie post Tops. Ik denk hier ook over na. Ik begrijp je verwarring: "Het viel me ook op bij de andere vrouwen; die gebruikten dit soort woorden ook. Het lijkt er in de realiteit niet op dat die woorden van toepassing waren. Of in elk geval..niet voor de partner in de relatie."

Daar heb ik het met manlief ook vaak over gehad; hoe kan het dat ik dacht dat we het zo goed hadden en jij een andere weg ging? En dan heb ik het niet over onze laatste jaren voor zijn verhouding maar over de jaren ervoor waar ik dacht dat we een gelukkig stel waren. Waarom heeft hij niet toen al aangestuurd op een scheiding?
In ons geval was het zo: Man leidde een dubbelleven en kon die werelden scheiden. Hij heeft destijds nooit niet van mij gehouden zegt hij. Zijn liefde voor mij stond. Ook hij voelde zich intens met mij verbonden (zijn woorden). En toch koos hij ook die andere weg. Als vlucht, als spanning, als verslaving om te verdoven voor wat hem gevangen hield. En voelde zich schuldig, enorm schuldig. Tekort schieten als partner, schijnheilig. Wat maakte dat zijn zelfbeeld nog negatiever werd. Veel later toen onze relatie in moeilijk vaarwater kwam (zijn depressie,mijn onmacht, managen gezin, weinig oog voor elkaar) begon hij daadwerkelijk een verhouding. Ik geloof dat dat niet toevallig was. Doordat hij - naast zijn eigen, interne problematiek- onze liefde miste koos hij voor een truus. (bewust zonder hoofdletter). In die tijd voelde ik ook verwijdering- voelde ik ook dat het scheef groeide tussen ons. Ik had denk ik onze relatie destijds niet als warm, hecht omschreven. Wel als moeizaam. Maar toch ook overtuigd van onze liefde en verbondenheid. Verbondenheid waarvan man aangeeft die ook altijd gevoeld te hebben.

Peut liet mij zien dat mannen in 'hokjes' denken. En makkelijk het een kunnen sluiten en het ander kunnen openen. Waar bij vrouwen alles door elkaar loopt; man, liefde, kinderen, werk kunnen mannen die verschillende gebieden goed van elkaar scheiden. En daar dus ook makkelijk keuzes in maken. (peut kon dit ook nog mooi tekenen vanuit de hersenhelften). Het heeft mij veel verhelderd; ik zie dit nu ook vaak bij ons zelf maar ook om ons heen.
Dit is geen excuus, wel een verklaring voor mij. Hoe kon het dat naast mij er anderen waren? Dat kon omdat hij - ondanks dat hij van mij hield- kon switchen tussen het ene 'hokje' en het andere. Het bracht hem kortstondig 'geluk' (adrenaline) en op de lange duur een depressie.

"Het is toch ten hemel schreiend om een vrouw te horen zeggen hoe diep de liefde was, hoe warm enz en vervolgens hem weg te zien lopen van en iedereen achterlaten die hem liefhebben? Alleen daarmee zet je je vrouw en kinderen al te kakken."
Ik geloof dat dit te verklaren is vanuit het man/vrouw verschil. Ik zie om mij heen ook enkel mannen die zo plotseling hun vrouw en gezin in de steek laten. Natuurlijk gaan ook vrouwen in grote getale vreemd- maar ik ken geen vrouwen die van de 1 op de andere dag de handdoek in de ring gooien. Blijkbaar gaan vrouwen anders door dit proces (zie ' hokjesdenken'). Ik denk dat vrouwen eerder verbaal hun onvrede uiten, omdat ze niet anders kunnen. Mannen kunnen zich afsluiten, overleven door van ene 'hokje' naar t andere te gaan. In het ene 'hokje' vinden ze nog de verbondenheid, liefde , het andere geeft verliefdheid, spanning, mogelijk liefde. Totdat de bom barst en het ene 'hokje' niet of minder van belang geworden is. Hij kan zich dan volledig richten op het andere wat resulteert in resoluut huwelijk stoppen en verder gaan met de ander in een nieuw leven.

Zo zou het mijns inziens kunnen zijn.

Sterker dan ooit

Mijn naam werd genoemd door Flanagan als voorbeeld van een stel dat het wel gered heeft. Gelukkig. Sterker dan ooit...vind ik moeilijk. Toch zijn er zeker momenten geweest waarin ik dat ervaren heb. Raar misschien en ik weet niet of het invoelbaar is als je het niet meegemaakt hebt maar met name het eerste , heftige jaar zou ik dat gezegd kunnen hebben. Het was moeilijk, er was veel kapot maar het samen werken aan wat nieuws, elkaar opnieuw aftasten en ontdekken, de kwetsbaarheid van beiden gaven een enorme verbondenheid. Naast alle verwijt, verdriet en pijn waren we soms zo close. Ik was soms volledig de weg kwijt maar had ook regelmatig het gevoel dat we sterker waren samen dan we ooit geweest waren. Die momenten hebben ons ook 'gelijmd' denk ik.

Nu weet ik het niet. Het is anders- totaal anders dan het was tussen ons. Ik dacht dat we het goed hadden als stel. We hebben veel zorgen gehad tijdens ons huwelijk (20-25 jaar) - praktisch konden we ze goed samen handelen. Achteraf gezien emotioneel niet samen.
Daarna volgden de jaren waar jullie aan de lijn getuige van waren. En nu is er rust (alhoewel betrekkelijk- kom ik zo op). Zijn we nu sterker samen? Het is geen vergelijk. We waren jong en leefden ons leven gretig; nog zoveel te leren en te beleven. Naast de zorgen waar we al op jonge leeftijd mee geconfronteerd werden.
Nu zijn we jaren verder en veel geleerd uiteindelijk; over onszelf, over elkaar, over de wereld en het leven. Dat mijn kijk op mannen en relaties veranderd is is duidelijk. 100% vertrouwen is niet meer mogelijk. Ik zie nu dat dat naïef was, een utopie. En niet alleen door onze crisis maar doordat ik het ook om mij heen zie. Ik ben gaan zien dat mensen leven uit eigen belang, keuzes maken en geheimen met zich meedragen die ik vroeger niet voor mogelijk hield. Dat maakt dat ik anders in het leven sta. Maar maakt dat ons minder sterk? Ik weet het niet. Soms is het ineens weer een broze plek. Maar vaak is het sterk doordat we onszelf en elkaar beter kennen. Doordat we kunnen anticiperen als er bedreigingen zijn. Onze liefde heeft gewankeld en toch uiteindelijk ons verbonden. Daardoor ben ik toch geneigd te zeggen dat we nu sterker staan dan voorheen.

Dat het soms heel broos is heb ik vorige week weer ervaren: Man was laatste half jaar voordat ontrouw uitkwam in een groepstherapie. Die groep wist van zijn vriendin. Dat heb ik later als enorm kwetsend ervaren: dat er mensen waren die wisten van zijn ontrouw (en hem niet eens afvielen) terwijl ik van niets wist. Vernederend. Ik kende/ken deze mensen niet. Vorige week ging man naar een verplichting van school van onze zoon. Daar ontmoette hij iemand uit deze groep. Het was zijdelings, er is niet over gesproken. Hij kwam thuis en de kinderen waren erbij dus zei hij niets. Toen we naar bed gingen vroeg ik hoe het geweest was, ineens bedacht ik mij vaag dat iemand uit die therapiegroep dat mensen organiseerde. En dat was dus zo. Direct draaide mijn maag zich om. Ik zit direct weer in het hele verhaal en verwijt hem van alles. Ik voel de pijn weer als voorheen, het had goed gekund dat ik of wij samen daar geweest waren- hoe denkt hij dat dat voor mij zou zijn? Ik schaam me dood, voel me zo kwetsbaar. De wond lag weer volledig open. Ik werd onredelijk en ben uiteindelijk voor 1 nacht vertrokken.
De volgende ochtend overdacht ik mijn overtrokken reactie; hoe kon dit nu zo gebeuren? Anoniempje 2 zei destijds dat het dan meer te maken had met haar dan met hem. Dat was nu ook zo; ik zit niet zo goed in m'n vel op t moment. Dat maakt mij onzeker over mezelf; over uiterlijk en innerlijk. Vanuit die onzekerheid reageerde ik. Het was direct defensief.
Voor man is dit nu ook moeilijk- hij kan het verleden niet ongedaan maken. Hij handelt nu anders, ik ben overtuigd van zijn liefde nu en toch is er die pijn. Ik vraag me af of het ooit weggaat- ik hoop dat het vervaagt. En ik merk dat dit nu een uitzondering is waar het 2 jaar geleden frequent zo verliep.

De vaas is hierdoor bezoedeld, gelijmd. De gebrokenheid blijft zichtbaar. Maar maakt het minder sterk? Dat geloof ik eigenlijk niet. Die gelijmde breuk laat ook de kracht zien- dat het stand gehouden heeft. Hoe verder je komt in het leven hoe meer breuken zichtbaar worden; in jezelf, in relaties, gezondheid. Hoort denk ik bij het leven. De vaas van het leven kan niet breukvrij zijn. Ik zie de gelijmde breuk in onze vaas als onderdeel hiervan. En ja dat maakt wijzer. En samen misschien toch sterker.

Ik moest ineens heel sterk hier aan denken

http://www.paradijsvogelsmagazine.nl/kintsugi-prachtige-imperfecties/

Die vazen zijn misschien niet sterker dan voorheen maar wel interessanter? Minder vanzelfsprekend, zoiets...

Mijk

truus

Het ging een paar dagen veel over truus.
ik heb gemerkt dat dat mij destijds veel negatieve energie kostte- ik kon niet anders dan aan haar denken. Heb gesprekken met haar gehad, sms wisseling en uiteindelijk na een half jaar afgesloten met een korte briefwisseling. Daarna verdween ze langzaam uit mijn leven. Ze was het niet waard- ik focuste verkeerd. Ik moest aan man en mij werken. Ze was het niet waard.

Toch merk ik dat de veroordelende berichten mij raken. Meestal kijk ik niet zo naar haar. Ik zie een vrouw (met gezin) die - net als man- worstelde met zichzelf en open stond/ op zoek ging naar bevestiging. En dat is makkelijk te vinden als je je daarvoor open stelt.
Haar verliefdheid heeft ze achteraf als excuus gebruikt. Dat doet mij pijn- ze was net zo hard op zoek als mijn man. Ze heeft precies dezelfde fouten gemaakt. Naar mijn gevoel wordt zij minder hard beoordeeld- dat maakt mij boos.

Ik geloof niet dat ik ooit vreemd zou gaan na de afgelopen jaren. Maar ik geloof wel dat ik kan volgen hoe het ontstaat. Het is -in mijn ogen- ten alle tijde fout. Het brengt schade aan een relatie en bovenal aan de kinderen. Dat maakt dat ik er geen waardering voor kan hebben. Soms wel wat begrip misschien. Afhankelijk van mijn humeur

Het beeld van een minnares die koste wat kost op je man uit is en man die daar dan maar inloopt herken ik niet. Lijkt me ook nogal eenzijdig. Het is verantwoordelijkheid van man en minnares, beiden zijn verantwoordelijk voor hun eigen relaties. Niet die van de ander.

Het denken in hokjes

A Tale of Two Brains - Men's Brain Women's Brain - Mark Gungor ...
https://www.youtube.com › watch