Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
man/vrouw
Iedereen die dat nodig heeft wens ik sterkte. Ik kan niet veel bijdragen, behalve dat me opvalt dat iedereen zo gelooft in dat O zo grote verschil tussen mannen en vrouwen. "Bij mannen werkt het zo..." en "ik weet het niet, ik ben een man, maar zou het kunnen dat bij vrouwen....(..)".
Wellicht zijn er wel wat kleine verschillen - een klein beetje biologisch bepaald misschien, en cultureel bepaald. Maar je kunt de verschillen ook overdrijven. En je kunt ze zeker niet op één persoon plakken.
Inderdaad
Mensen verschillen onderling en de verschillen tussen man en vrouw zijn helemaal niet zo uitgesproken. Het is niet handig om situaties te gaan verklaren vanuit het feit dat je man of vrouw bent. Het heeft ook geen zin om het mannetje als voorbeeld te nemen voor elke man. Hij heeft zijn problemen en gaat daarop zijn manier mee om. Een andere man zou er weer heel anders mee omgaan. Het heeft ook niet zo veel zin om het op de manier te gaan verklaren. Het gaat om jou als individu en jullie als stel en die dynamiek verschilt zo per stel.
Verder denk ik dat als je echt enorm met jezelf en je jeugd in de knoop zit dat het handig is om daar hulp bij te zoeken. Er is ook geen juiste manier die bij iedereen past van hier mee omgaan. Bij sommige mensen werkt eindeloos psychologiseren (is dat wel eens een woord?) Terwijl het voor andere mensen juist destructief werkt en ze nog meer in de knoop komen. Pas daarmee sowieso op bij therapie. Dat kan ook destructief werken en extra problemen creeeren. Voor je het weet loop je eindeloos bij verschillende peuten en probeer je maar weer iets nieuws in de hoop dat het helpt. Wees zorgvuldig in welke therapeut je kiest en het soort therapie.
Gelukkig niet 
Gelukkig zijn niet alle mannen zoals mannetje. Ben je na twee dagen sufgepsychologiseerd.
1001 wegen naar Rome
Er zijn 1001 manieren om de ziel te helen. Net zoals er 1001 wegen zijn naar Rome.
Theorieen in de psychologie gelden voor zowel mannen als vrouwen. De toepassingen van die theorieën worden in behandelingen gegoten en dat verschilt.
De basis principe is iemand groeit op als kind in een onveilige omgeving. Wat doet dat met een kind. Hoe gaat een kind daarmee om. Wat betekent dat voor een kind. Hoe ontwikkel het zich verder als mems. Hoe en wanneer breng je verandering in die persoon als die in de knel komt met zichzelf.
Hoe heel je je ziel is voor een ieder anders.
je slechte jeugd
Het lijkt mij wel een beetje een valkuil zo'n slechte jeugd want daarmee kun je al snel de oorzaak van al je relatieproblemen buiten jezelf gaan leggen. En wat moeten mensen met soortgelijke problemen waarvan beide partners een prima en warme jeugd gehad hebben? Die moeten het ook gewoon met elkaar oplossen.
Ik mis een laag
Voor mijn gevoel gaan we een beetje de verkeerde richting uit met de discussie. Ik geloof niet in een man-vrouw verschil in emoties. Mannen en vrouwen hebben voor zover bekend in beginsel dezelfde gevoelens in huis. Hoe je daarmee omgaat, is afhankelijk van wie je bent. Man, vrouw, je temperament, je ervaringen. Maar ook de 'nurture' doet mee. Ik heb in dit draadje zelf ook nergens mijn gedoe met man als een man-vrouwkwestie bestempeld. Sommige andere posters brengen dat wel in. Uit ervaring, zoals ik het lees.
Ik geloof ook niet in een 'slechte jeugd' als schaamlap voor foute beslissingen en destructieve keuzes. Maar ik denk wel dat weeffouten in de basis-ontwikkeling voor obstakels in je latere leven kunnen zorgen. Hoe je die obstakels ver omgevallen tackelt is en blijft je eigen verantwoordelijkheid.
Even heel cru gesteld: mijn kindertijd was net zo traumatisch als die van man. Op een andere manier, maar net zo bedreigend voor het kind dat ik was. En toch heb ik er in mijn hele huwelijk geen seconde over gedacht om mijn man te verlaten. Waarom hij mij dan wel? Omdat hij langer en beter zijn pijn heeft onderdrukt dan ik. Maar daarmee is hij natuurlijk nog niet de maat der mannen. Gelukkig niet
Verwerking
Voor iedereen die vindt dat ik teveel zit te graven naar de oorzaak, zo is het hoe het voor mij werkt. Ik kan pas iets laten rusten als ik weet waardoor iets wordt veroorzaakt, dan kan ik er wat mee. Denk dat dat met mijn beta-kant te maken heeft.
Met alle hints en tips ben ik zeker verder gekomen. Zit nu even helemaal alleen zonder contact naar vrouw of Truus (en ja Truus probeert nog steeds contact te zoeken, maar negeer het). Voor het laatste stukje ga ik op zoek naar externe hulp.
Verwerking
Denk dat t ook zo werkt mannetje.
Sommige peuten werken vanuit het hier en nu willen de jeugdervaring er niet bijhalen.
Bij alles wat ik aan literatuur heb gelezen ben ik tot de conclusie gekomen dat "graven" noodzakelijk is om jezelf te begrijpen. Om te kunnen begrijpen waarom je je zo gedraagt /reageert zoals jè reageert/gedraagt moet je graven.
Ik ondersteun jouw zoektocht bij deze volledig.
Ik werk nog steeds met de vier G-s.
Gevoel - Gedachte - Gedrag - Gebeurtenis
En dat heeft mij enorm geholpen.
@moederziel
Jij viel over dat stukje over "vertellen" in mijn voorbeeld.
Want in jouw ogen is hechten meer dan vertellen.
Ik vind nog steeds dat vertellen over jezelf aan jouw omgeving ook onderdeel is van wel/niet kunnen hechten.
Want ook communicatie bepaalt of je wel/niet veilig genoeg voelt om wel/niet terug te vallen op jè omgeving.
Correctie
Sommige peuten werken vanuit het hier en nu willen.
Sommige peuten willen de jeugdervaring er niet bijhalen.
Mannetje
"Maar negeer het."
Zeg even tegen je truus dat je geen contact wilt, als je dat nog niet gedaan hebt.
roosjeraas
Al meerdere malen gevraagd.Truus staat nu geblokt.
Mannetje
Heb je jouw Truus niet alleen gevraagd voorlopig geen contact met je op te nemen, maar heb je haar ook uitgelegd waarom?
Ik hoop het.
Anders vind ik het best respectloos naar haar.
FF zo
Ik mag man zijn... maar zo dom ben ik ook weer niet 
Tuurlijk heb ik het haar uitgelegd.
Respectloos van truus
Ik vind het eigenlijk nogal respectloos van truus om geen ruimte te geven aan de wensen van Mannetje. Hij geeft aan rust te willen en geen contact en zij blijft erom vragen. Irritant en niet getuigen van inlevingsvermogen of respect voor het dilemma van Mannetje.
Respecteert je vrouw je wens wel, Mannetje?
Moederziel
Ja die wel.
Wat ik al eerder aangaf dat het inzicht komt dat Truus ook niet degene is waar ik mee door kan/wil, wordt het gevoel alleen maar sterker dat Truus het niet is.
Moederziel/ Mannetje
Moederziel: Dat is nu eenmaal het karakter van veel Truzen. IK wil wat IK wil en IK doe wat IK moet doen om het te krijgen. Trekken, verleiden, binnenhalen.
Mannetje: dat vind ik een goede zet van je, het blokkeren. Hopelijk stopt ze nu. Hoe vond jij het eigenlijk dat je eigen familie wilde dat je naar Truus ging? Ik zou het toch wel bijzonder vinden. Denk ook niet dat ik thuis dat advies gekregen had. Wel: vechten. Werkt dat niet dan afsluiten en op jezelf richten en pas dan een nieuwe relatie.
Tops
Ik moet zeggen dat ik erg aan mezelf ging twijfelen wat nu de juiste keuze is. Tot ik er eigenlijk achterkwam waarom ze dat zeiden.
Vrouw is soms handig in het aansturen / gebruiken van mensen voor haar eigen gemak. Daar is ze soms best slim in. Dat valt niet bij iedereen in goede aarde.
Truus was precies dat type wat familie zag, alles wat ik of vrouw niet was had Truus wel. 180 graden anders. En dat viel goed.
Uiteindelijk aangegeven dat ik niet voor Truus zou kiezen. Dat heeft gemengde reacties gegeven: van we steunen je in je keuze tot besef wat je weggooit.
truus
Wat heeft het voor zin om zo op truus af te geven als je haar niet kent. Respectloos dat ze blijft contacten?
Respectloos ja, dat ze een relatie aangaat met een getrouwde man. Truus heeft haar eigen verhaal en ongetwijfeld Tops heb jij een truus ontmoet die inhalig was en nietsontziend. Ik herken het geschetste beeld echt niet. Ik zie vrouwen die verkeerde keuzes maken, misschien op instabiele, kwetsbare momenten. Daarmee praat ik hun gedrag niet goed maar zo zwart wit in goed en fout ligt het niet.
Wat is truus door Mannetje voorgeschoteld? Hoef ik niet te weten hoor, maar een relatie aangaan maakt dat je verwachtingen schept, gevoelens aanwakkert. Dat dat misschien moeilijk te aanvaarden is kan ik mij voorstellen.
Hier ging het net zo; man verbrak contact en zij reageerde claimend. Ze profileerde zich ten koste van mij wat man in deed zien dat het niet alleen het lieve, begripvolle, onschuldige vrouwtje was. Dat maakte zijn beslissing makkelijker. Toch begreep ik haar wel; ze werd plotseling gedumpt terwijl ze daarvoor de hemel op aarde was. Dat heb ik man ook kwalijk genomen; zo onzorgvuldig met gevoelens van een ander om te gaan.
Wat truus van Mannetje beweegt weten we niet. Ik hoop Mannetje dat je ook tegenover haar fair bent en het contact niet weer aangaat. Je lijkt eruit te zijn dat zij het niet is. Klaar. Kan zij straks ook weer verder met haar leven.
Vind dat wel heel bijzonder
dat jouw truus blijkbaar al in de familie geïntroduceerd is. Lijkt me heel naar voor je vrouw ook. Maar goed, ik ken jou en je verhaal verder natuurlijk niet, dus ik probeer er geen oordeel over te hebben .
Van familie vind ik dat ze je altijd gevraagd en ongevraagd advies mogen/moeten geven, maar dat ze je altijd zouden moeten steunen in je keuze. Lijkt me moeilijk als ze dat niet doen. Misschien een mooie gelegenheid voor jou om duidelijk aan te geven aan je familie wat je van ze wilt, en daarbij aangeven wat jouw gevoel is? Ik kan me voorstellen dat praten over je gevoel je kan helpen om er beter bij te komen. Zo werkt het bij mij vaak wel, ook schrijven helpt daarbij trouwens.
Chapeau dat je truus hebt geblokkeerd. Alle obstakels belemmeren momenteel jouw uitzicht...
Moederziel
Fijn te lezen dat je professionele hulp hebt. Je kunt hier helder verwoorden wat je bedoelt. Ik hoop dat je ook zo helder naar je man kunt zijn. En dat het rust mag geven in jullie gezin.
man vrouw
Ja, ik geloof dat mannen en vrouwen anders omgaan met hun gevoelens. Dat zal niet opgaan voor elk individu.
Mannen en vrouwen zijn niet gelijk. Cultureel bepaald- krijgen andere verwachtingen mee. Hormonaal- verschillende hormonen (die gedrag beïnvloeden) voeren de boventoon. Biologisch- verbindingen in hersenen zijn verschillend.
Hechtingsproblemen komen vaak door ervaringen in de vroege jeugd. Dat staat los van geslacht.
En natuurlijk vormt het leven elk individu. Nurture.
Maar misschien is dit voer voor een ander draadje.
Stip, geen aversie tegen truus
Ik heb niets tegen truus van mannetje - of Truus van mijn man. Ook dat zijn vrouwen van vlees en bloed, die onzeker zijn en verwachtingsvol.
Je schrijft: 'Hier ging het net zo; man verbrak contact en zij reageerde claimend. Ze profileerde zich ten koste van mij wat man in deed zien dat het niet alleen het lieve, begripvolle, onschuldige vrouwtje was.'
Dat vind ik dan wel weer typisch des Truus: toch claimen wat niet van jou is. En dat past bij iemand die zich gerechtigd voelt een relatie aan te gaan met een man die al bezet is. Ze wil iets wat haar niet toebehoort.
Ontslaat overigens - wederom! - die man nergens van zijn verantwoordleijkheid 
Truus
Snap Truus ook wel. Ze heeft ook huwelijk opgegeven in de hoop om samen verder te kunnen. En die hoop valt nu weg. Nu moet ze alleen door.
Stip, even OT
en aanhakend op wat wij aan Moederziel schreef over 'onze berichtenwisseling'. Ik denk niet dat een psychisch trauma meteen moet inhouden dat de ander (in dit geval Moederziel) dan maar over zich moet laten lopen en alles moet ingeven. Helemaal niet. Het aangeven van je eigen grenzen is essentieel om niet ook zelf ten onder te gaan. Ik denk wel dat de aard van de problemen bij de ander (in dit geval de man van Moederziel) wel meespeelt in het bepalen van hoe je met die grenzen zelf wilt omgaan.
Dat probeerde ik, wellicht niet duidelijk genoeg, uit te leggen. Ja, ik denk zeker dat Moederziel man in liefde moet loslaten. Toch kan ik me voorstellen (maar weet dus niet hoe, dat is inherent aan de chemie en relatie tussen hen beiden) dat je man toch niet 'alleen' laat.
Enfin. Het is een heftige situatie, voor alle partijen, zeker ook de kinderen. Ook daarom zou ik professionele begeleiding aanraden. Want volgens mij zou het mogelijk moeten zijn de kinderen hierin te beschermen, en hen toch die relatie met hun vader te laten behouden, en toch een stukje inzicht te geven in het proces van hun vader. Mijn bonusdochter had ook een moeder met een rampzalige jeugd, en het inzicht daarin gaf mijn bonusdochter toch een soort troost, een soort begrip voor het handelen van haar moeder. Het lijkt mij ongelooflijk ingrijpend als je vader ineens het 'vaderschap opzegt' als het ware. En ik denk dat het zo ongelooflijk belangrijk is dat kinderen de boodschap krijgen dat het zij het niet zijn, dat het niet aan hen ligt. Kinderen trekken vaak schuld voor iets naar zich toe, maken zich verantwoordelijk. Dat zou zoveel mogelijk voorkomen moeten worden. Maar goed, ik ben daarin geen professional, praat alleen vanuit eigen inzicht en ervaring bij mijn bonusdochter, die echt een extreme moeder heeft/had.
Moederziel
ik wil je alleen maar even van harte een hart onder de riem steken bij het vinden van je weg in deze.
Ik denk vaak aan deze draad, ook aan mannetje en anderen die hier soms zulke prachtige en inzichtvolle berichten schrijven.
Eens met mirreke over de invloed op de kinderen
Laat ik voorop stellen dat ik bij lange na niet zo'n heftige jeugd heb gehad als moederziel en haar man, of mannetje, of de bonusdochter van mirreke. Maar inzicht en begrijpen dat mijn ouders ook voor een deel het product van hun opvoeding waren en voor een deel erfelijk belast, heeft mij wel gebracht dat ik hun gedrag kan zien voor wat het was: onmacht en onvermogen. Ik heb heel lang gedacht (net als mannetje) dat de liefde van mijn moeder voorwaardelijk was. Ik weet nu wel beter, al heel lang hoor, maar mijn aangeleerde gedrag, mijn coping mechanisme, bleef en daardoor maakte ik zo ongeveer dezelfde fout als mijn moeder. Wat ik juist uit alle macht probeerde te voorkomen. En dat had niet alleen effect op mijn omgang met mijn kinderen, het zette ook de relatie met man op scherp.
Ik zie dat herhalende patroon ook bij mannetje en de man van moederziel. Goed om je bewust te worden van hoe de relatie en communicatie met je ouders jou nu beïnvloedt. Pas dan kun je er zelf wat aan veranderen. En, daar komt ie weer, dat kan heel goed met hulp van een NLP-coach.
Stip
"Hier ging het net zo; man verbrak contact en zij reageerde claimend. Ze profileerde zich ten koste van mij wat man in deed zien dat het niet alleen het lieve, begripvolle, onschuldige vrouwtje was. Dat maakte zijn beslissing makkelijker. Toch begreep ik haar wel; ze werd plotseling gedumpt terwijl ze daarvoor de hemel op aarde was. Dat heb ik man ook kwalijk genomen; zo onzorgvuldig met gevoelens van een ander om te gaan. "
Inhalig dus, ik wil wat ik wil. Ik claim, ik trek.
Jij verwoord het misschien anders, jij probeert je misschien in te leven in het leven van zelfs de Truus, maar ik voel die behoefte niet. Het leidt mij af van wat echt belangrijk is. En ik kan en wil ook niet ieders fouten begrijpen, de wereld past niet op mijn schouders en ik vind ook niet iedereen zielig.
Ik heb al eens gezegd, er was bij mij niet een Truus op die manier. Maar mijn ene vriendin was wel de Truus voor de man van een andere vriendin en ik heb gezien hoe ze te werk ging en haar daarvoor gewaarschuwd. Ze speelde mw Perfectie, een heel makkelijke rol, en pas later komt de rest naar boven. Heb precies gezegd hoe het spel zou verlopen én aflopen en zowaar. Ze heeft er een sport van gemaakt, ze heeft pas, naar horen zeggen, huwelijk 4 kapot gemaakt en maakt zich op voor bruiloft nummer 5. Ik heb daar geen respect en begrip voor en dat wil ik ook niet. Ik weet al hoe haar hoofd werkt.
Mirreke
zag mijn posting als aanvulling op jou. Kan me vinden in wat jij schrijft.
En net als velen hier houdt dit draadje me bezig, maak ik mij zorgen om kinderen en moederziel/man.
truzen
Tops: Dan heb je een verschrikkelijk voorbeeld voor ogen- dat dacht ik al nav je postings. Afschuwelijk en ziek gedrag.
Maar dat maakt niet alle 'truzen' zo.
Moederziel; Inhalig; ja. Iets willen wat haar niet toebehoort; ja. Ik zal de laatste zijn die het goedpraat.
Je zegt terecht dat het man niet ontslaat van verantwoordelijkheid.
truus raakt liefde kwijt (die haar niet toebehoorde- maar die haar door man wel gegeven is) en probeert dit vast te houden. Ik praat het niet goed maar ik zie het wel als menselijk. Claimen uit angst, verdriet. Afschuwelijk en ze heeft het mij niet makkelijk gemaakt. Ook zij was teleurgesteld in man- hij had haar wat anders voorgeschoteld. Net als mannetje deed.
Man is verantwoordelijk voor het verdriet en pijn binnen een relatie als hij vreemd gaat- hij heeft de keus en belazert zijn vrouw. Die truus is geen bedreiging als man haar die rol niet geeft.
Idioot trouwens dat ik het hier opneem voor truus. Ik heb me veel te lang met truus bezig gehouden destijds- energie die ik beter in mezelf had kunnen stoppen.
Maar ik geloof werkelijk dat de wereld niet zo zwart wit is. Sinds onze struggle kreeg ik ineens oog voor zoveel ontrouw om me heen. Zo'n vrouw als Tops beschrijft daargelaten heb ik heel sympathieke, integere vrouwen (en mannen) verkeerde keuzes zien maken met akelige consequenties. En vaak was het complex. Mensen zijn feilbaar.
Ach ik weet niet goed waarom; vind het gewoon naar dat er zo veroordeeld wordt. Kan het niet uitleggen merk ik. Laat maar.
Nee hoor, je legt het juist heel goed uit
En ik vind het heel mooi dat je zoveel oog hebt voor andere mensen. Ik heb dat ook. Ik schreef ook al eerder dat begrip voor anderen veel oorlogen (groot en klein) zou kunnen voorkomen.
Neemt niet weg dat je jezelf het allerbelangrijkst moet vinden en dus een evenwicht moet zien te vinden tussen begrip voor man en truus, en je eigen gerechtvaardigde boosheid, teleurstelling, verdriet en pijn. Een wankel evenwicht...
