Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
Ik was ooit een truus
Ik was nl al in beeld voordat mijn partner daadwerkelijk bij zijn nu-ex weg was...
Wij hebben toen afstand genomen totdat manlief 'vrij' was, om het zo maar te zeggen.
Ik heb mij enorm schuldig gevoeld, naar zijn partner toe... ja... Ook nog omdat ik enorm feministisch was, en dit wel zo'n beetje het minst feministische was wat ik me kon voorstellen...
Toch ben en was ik geen slecht mens, en mijn partner al helemaal niet. Hadden wij en vooral hij met een enorm gecompliceerde situatie te maken... Later kreeg ik meer inzicht in wat er allemaal speelde, en kon ik mijn partner en ook zijn inmiddels ex veel beter begrijpen. Want dat hij nog in een relatie zat was voor mij destijds een enorme domper, een groot minpunt.
Waarmee ik alleen maar wil zeggen: iedereen is maar mens. Ik heb in de loop der jaren echt meer compassie ontwikkeld, naar iedereen toe, zelfs naar mishandelende ouders (ZONDER dat ik dat wil goedpraten natuurlijk, begrijp me goed!). Heel veel mensen slepen moeilijke verledens mee. En dat is geen excuus, maar soms wel een verklaring.
Vaak is dat ook nog eens een cirkel die doorgaat op de kinderen, die het gaan herhalen. Inzicht erin is volgens mij een eerste stap op weg naar heling en het uitbreken uit deze cirkel...
Pennestreek en Stip: begrip voor anderen maar ook
inzicht in jezelf...
Dat is ook van belang bij je begrip voor anderen, om bij jezelf te kunnen blijven, er niet aan ten onder te gaan soms.
Mirreke
Hoe stond jij toen in de relatie met je nu huidige man?
Daarmee bedoel ik. Namen jullie afstand en liet je hem zijn ding doen tot hij klaar was en met zijn koffertje bij jou stond? Of oefende je toch lichte druk uit en wilde je precies weten wat en hoe er tussen jou huidige man en ex speelde?
Dit onder het mom van zo weinig mogelijk tijd verspillen.
Beetje vreemde vraag misschien ..... 
wankel
Ja een heel wankel evenwicht en bij mij afhankelijk van het moment. De eerste tijd had ik veel (idioot veel) begrip voor haar, later werd ik boos (zacht uitgedrukt), nog weer later vond ik het maar een zielig geval waar ik boven stond.
Nu, na jaren kan ik er wat meer van afstand naar kijken en denk ik haar gedrag van destijds wat te kunnen plaatsen.
Maar ze is het niet waard om tijd en energie in te stoppen. Man heeft haar toegelaten. Tijd en energie kun je beter inzetten voor je eigen relatie. Het heeft mij veel te lang 'gevangen ' gehouden in boosheid, verwijt, vergelijken, onbegrip. Je schiet er echt niets mee op.
Jeetje,
kan het tempo hier niet bijhouden
Mijn laatste post was reactie op Pennestreek.
Mirreke; ja inzicht in jezelf- daar begint het mee. Pas toen kon ik mijn obsessie (want dat was het denk ik aan het worden) voor truus loslaten. Het is zo jammer geweest dat ik mij destijds zo op haar richtte; had beter tijd en energie aan mijzelf kunnen besteden.
Het was - achteraf bezien- ook zelfbescherming; als je druk bent met truus en hoe vreselijk ze doet en is hoef je niet naar je zelf te kijken.
En ja iedereen is maar een mens; ook een truus. Dat bedoel ik misschien te zeggen.
haha stip 
zelfs een truus is een mens ja
sorry, maar je moet toch ook altijd blijven lachen vind ik...
mannetje
meteen toen wij elkaar ontmoetten vielen wij als een blok voor elkaar. Wij bleken collega's te zijn, hadden echter altijd op verschillende tijden gewerkt.
Mijn aanwezigheid was voor hem alleen maar complicerend, en wat ik al zei, ik vond het ook vanuit mijn eigen principes volkomen slecht als ik ertussen zou blijven zitten.
Wij hebben afgesproken het los te laten. Ik heb mezelf kunnen troosten met de gedachte dat als onze relatie echt bedoeld was om te gebeuren, dit vanzelf zou gaan gebeuren. Zo van: laat het los, dan komt het vanzelf naar je toe.
Het is uiteindelijk inderdaad goed gekomen, maar dit heeft wel zo'n twee jaar geduurd, als het niet meer is.
In ons geval bleek overigens zijn expartner degene te zijn met de gruwelijke (echt!) jeugd en enorme psychische problematiek. Dat maakte het voor hem zo lastig om een punt achter de relatie te zetten, enorm schuldgevoel... Ook vanwege zijn kind. In zijn geval was het echter weer wel zo dat mijn aanwezigheid (het feit dat ik bestond bedoel ik, we hadden inmiddels geen contact meer) hem heeft geholpen. Een soort bewijs dat het ook anders kon, allemaal.
Ik heb mijn partner nooit gezien als iemand die van twee walletjes at, maar wel als iemand die aan het verdrinken was in de ellende van een ander en eigenlijk geen uitweg meer zag.
Mirreke
Bedankt voor je verhelderende antwoord.
Ter korte aanvulling
Mijn partner was destijds al jaren bezig uit de relatie te 'breken'. Toen er een kind op komst bleek te zijn heeft hij geprobeerd omwille van zijn kind t blijven. Dat bleek toch niet te werken.
Op dat punt ontmoetten wij elkaar.
Daarna (en wij hadden dus afstand genomen) heeft het nog ongeveer twee jaar geduurd voordat hij echt los van zijn ex was...
Dat is ...
.... inderdaad een goede aanpak.
Zit toch een kern van waarheid in... eerst oude opruimen voor je met nieuwe kan beginnen....
Ja, maar ik vond het wel
zelf heel erg moeilijk...
Denk ook...
... dat dat het verschil maakt tussen een 'goede' Truus en een 'slechte' Truus zoals Tops die beschrijft.
Reden waarom ik het vroeg is dat mijn (oef) Truus erg trok en gespinsd was op het snel loslaten. Ik was zo naief om daar snel in mee te gaan. Achteraf was mijn gevoel er nog niet klaar voor. Ik zag Truus als het antwoord op al mijn vragen. En door snel te handelen het lijdenstraject voor een ieder zo kort mogelijk te maken.
Een 'goede' Truus laat haar toekomstige partner eerst zijn zaakjes regelen. Hoe moeilijk dat ook is. Overigens dat getrek van Truus werkt ook verstikkend.
Langzamerhand begin ik ook in te zien (sorry voor de meelezers, weer beetje psycho gebabbel) dat in door het snelle handelen te weinig oog had voor de zaken die onder mijn eigen neus afspeelde.
Mannetje
"Een goede Truus" met een vreemdgaande man. Wat is goed en fout? Hoe oordeel jij? Ik raak er geïrriteerd van, merk ik, van het categoriseren.
Mannetje, wees eerlijk tegen jezelf
Wie hou je verantwoordelijk voor de keuzes die je hebt gemaakt? Lukt het je om in de spiegel te kijken en jezelf daadwerkelijk in de ogen te zien? Je was het zelf, jij, Mannetje. Je zoekt naar een verklaring die misschien ontrafelt waarom je deed wat je deed, maar dat zal geen verzachting van je schuldgevoel of je spijt opleveren. Waarom wil je zo graag weten waarom je een 2e vrouw zocht en erbij hield? Waarom jij je vrouw zoveel pijn hebt gedaan - en truus ook?
Uiteindelijk heb je nu jezelf ermee, en ook dat doet pijn.
Je kunt pas als je verklaringen en oorzaken loslaat, echt in alle eerlijkheid naar jezelf kijken. Aanvaard dat je een k*&^%zak bent geweest, dat je verkeerde beslissingen hebt genomen, dat je anderen hebt gekwetst. Accepteer dat je fouten hebt gemaakt en dat dit heel erg shit maar niet dodelijk is. het wordt pas echt erg als je er nu niet van leert.
Zolang je de oorzaken van je eigen gedrag buiten jezelf zoekt, Mannetje, heb je de les nog niet (helemaal) geleerd. Jij was, jij bent het, jij zult het moeten gaan doen. Accepteer dat je een mens bent die fouten maakt, misschien met een goede reden, misschien ook wel niet. Voor het eindresultaat maakt het geen zak uit. Je vrouw en truus voelen zich heus niet minder in de steek gelaten als jij daar in je verleden een goede aanleiding voor vindt.
Vergeef me, ik wil totaal niet bot zijn, ik waardeer je openheid en incasseringsvermogen, maar je blik staat nog steeds naar buiten. Die moet naar binnen, naar jezelf. Jij moet de strijd met jezelf uitvechten en accepteren dat je bent wie je bent.
Oh maar
Mijn vriendin Truus was een heel aardig persoon, grappig, hulpvaardig, een leuke moeder. Ze zocht alleen in andere huwelijken naar de oplossing van haar probleem.
Steeds verder zoeken maar nooit in de goede richting.
Had ze een huwelijk kapot gemaakt en ging het niet snel genoeg, dan liet ze m achter, vond ze hem een slappe z.k die niet kon kiezen.
Haar verleden was enkel een excuus. Het blijft een keuze om er iets of niets mee te doen. Om jezelf te laten helpen op een productieve of alles vernietigende manier.
Verliefd worden kan gebeuren. Hoort niet maar kan wel. Dat maakt je geen Truus. Je bent een Truus als je tussen twee mensen komt en daar blijft staan. Dat is een keuze, niemand dwingt je daartoe. Er is niet zoiets als een goede Truus, hoe aardig ze ook is en hoe moeilijk ze het ook heeft. Als je Truust zit je scheef. Mensen die met truzen in zee gaan ook.
Tops, dat heb je goed gezegd
Kern van de zaak blijft dat als mensen de oplossing van een intern probleem extern gaan zoeken, er ongelooflijk veel emotionele schade ontstaat. Truzen en vreemdgangers zoeken iets bij een ander wat ze in eerste aanleg bij zichzelf moeten zoeken.
Zo ook mijn man, en misschien ook Mannetje. De oplossing ligt niet bij truus/Truus, ook niet bij moederzoek of Mannetjes vrouw. De oplossing ligt bij hen zelf. Ik zeh niet dat het makkelijk te vinden is, er is geen ei van columbus, maar het is hard werken om inzicht te krijgen in waarom je doet wat je doet. En dát je bent wie je bent.
Wonden likken, en overnieuw beginnen. Onthechten en dan weer bouwen. En jezelf onder ogen zien. Geen vluchtroutes meer.
hahaha, moederzoek
dat is weer een nieuwe variant
moederzoek = moederziel
Moederziel
Geeft niet... je mag best bot zijn... ben ik ook 
Waar haal je vandaan dat ik de oorzaak buiten mezelf blijf zoeken? En waarom denk je dat ik niet bezig ben om de oorzaak binnen mezelf te zoeken en naar mezelf te kijken?
Binnen of binnen
De oorzaak binnen jezelf zoeken kan ook op verschillende lagen. Door te erkennen dat je een klootzak bent geweest die egoïstische beslissingen heeft genomen, no excuse, maar daarvan wil leren en het beter wil gaan doen.
Of door te zoeken naar de excuses in jezelf voor die beslissingen, nare jeugd, emotioneel beschadigd, hechtingsprobleem etc.
Dat tweede is erg, zou niemand moeten hoeven meemaken maar het is mi. geen excuus voor handelen zoals in 1 beschreven. Mensen die zeggen te zoeken in zichzelf lijken toch vaak met 2 bezig te zijn. Ja, 1 is pijnlijker.
Teuntje
Ik begrijp je punt.
Tuurlijk zijn de redenen genoemd in 1 van toepassing. Echter ik wil hier wel een kanttekening bij maken.
Er zullen niet veel mannen zijn (ook die van moederziel niet) die bewust denken, ik zal er eens even een zooitje van maken, het leven van moederziel, kinderen en zichzelf bewust eens even naar de knoppen brengen.
Er is altijd een oorzaak en gevolg. Door met 2 bezig te zijn krijg je dus ook inzicht in 1. En daarbij kun je dan zelf best uit concluderen dat alles wat je gedaan hebt geleid heeft tot een totale 'f*ck-up' van alles wat je lief had.
Veel vrouwen vinden dat man van moederziel maar zijn fluit achterna liep. Ik denk dat het veel genuanceerder ligt. Tuurlijk hij is de aanpak geheel fout geweest maar zoals gezegd hij maakt er niet bewust een zooitje van.
Daarnaast vraag ik me af, en nu krijg ik denk ik veel reacties , wat degene die (dreigt) achter gelaten wordt met dit alles doet.Trekken de vrouwen lering uit het gebeurde?
Ik heb met mijn vrouw hele gesprekken gehad over het gebeuren en ook zij ziet in dat haar positie in de relatie op sommige punten verandering behoeft.
Lering
Ja, ik heb na 30 jaar de scheiding aangevraagd omdat ik weigerde mezelf in het ongeluk te blijven storten.
Dat is overigens gedaan met het laatste restje eigenwaarde dat ik nog bezat.
Het had niet zoveel met mij te maken.
Het is een enorme inschattingsfout geweest van hem waar ik niet van op de hoogte was. 30 Jaar het boetekleed aangetrokken en toen eindelijk afgedaan.
ik heb lering getrokken uit het gedrag van man en onze crisis.
Ik was me niet bewust van wat er echt mis was tussen ons. Kon ook niet want man liet mij niet toe in zijn (gedachten)wereld.
Toen alles uiteindelijk op tafel lag werd mij duidelijk dat we beiden flinke steken hadden laten vallen. Dat we beiden dingen miste. We moesten samen aan de bak.
Dat ons huwelijk niet liep zoals we graag wilden waren we beiden debet aan. Dat zou al een hele klus geweest zijn om te 'repareren'.
Dat man het geheel nog gecompliceerder en pijnlijker maakte door truus een stevige rol te laten spelen heb ik geen debet aan. Dat was zijn vlucht, zijn oplossing omdat hij te laf was naar zichzelf te kijken. Ik heb daar geen enkele rol in gespeeld- en dat laat ik me ook niet aanpraten.
Ik was medeverantwoordelijk voor onze relatie maar echt niet voor de komst van truus.
En dat man er onbewust een zooitje van maakte (en ook Mannetje en man van Moederziel)is wel heel erg makkelijk. Geloof ik niet. Hij wist dat het niet goed was wat hij deed, dat het spelen met vuur was, dat hij mij pijn deed en toch koos hij ervoor. Blijkbaar was dat nog altijd makkelijker dan de feiten onder ogen zien; zijn eigen problemen aanpakken.
Mannetje; de eerste maanden zei mijn man ook zulke dingen; het overkwam me, kon er niets aan doen, deed het niet met met opzet, onbewust, t ging bijna vanzelf. Daaruit bleek dat hij de werkelijkheid nog niet onder ogen zag. Later doorzag hij dat het zijn keuzes geweest waren- dat hij andere keuzes had kunnen (moeten) maken maar dat hij ervoor weggelopen was. Hij wist al die tijd dat het niet ok was wat hij deed. En pas toen kwam er ruimte voor oprecht berouw en herstel.
Zuigend
Terwijl moederziel al genoeg zorgen aan haar hoofd heeft wat iemand leegzuigt, mag ze ook nog even een antwoord geven op de vragen van Mannetje.
Er is een veel belangrijker probleem in dit draadje dan het geanalyseer over het hoe en waarom van Mannetje.
Veel belangrijker is hoe Moederziel in het dagelijkse leven zich staande kan houden. Ze weet dat ze grenzen moet stellen, maar naast het grenzen stellen moet ze ook overeind blijven en hopen dat haar kinderen niet met slechte resultaten van school thuis komen. Hoe moet je die tegenslag opvangen?
De oudste hinkt ook op twee benen; ga toch scheiden want het doet mij pijn jou zo verdrietig te zien en leuk dat papa en mama zo gezellig aan de keukentafel zitten te praten alsof het weer goed komt. Hoe kan je hen troosten en zeggen dat ze niet bang hoeven te wezen?
De afspraken bij de psych lijken mij ook een kwelling omdat er geen progressie geboekt wordt. Ho moet je daarmee omgaan?
De stappen voor een eventuele scheiding voorbereiden zoals inschrijven voor een huurhuis en het berekenen van je financiele situatie. Ho een co-ouderschap regelen etc.
Allemaal hoofdbrekers voor Moederziel.
Dus Mannetje, alsjeblieft laat Moederziel even met rust, post #740 komt m.i. over alsof Moederziel zich moet verantwoorden voor haar reactie overr het getrek van jou truus. Besef je wel dat ze heel wat andere en veel belangerijkere vraagstukken heeft waar ze haar hoofd bij moet houden?
Moederziel, ik vrees dat je nog een hele weg te gaan hebt. Je kan niet iedereen helpen. Steek je kracht in wat prioriteit heeft. De eerste prioriteit zijn je kinderen; gaat het hen goed dan heb je daar geen zorgen om. Sterkte.
Ho ho ho
Moeder ziel stelt zelf gretig vragen en beantwoord gretig ook de vragen van mannetje. Nee zeggen of niet doen is ook een kunst.
Emotionele afstand tussen beide partners , die ertussen gegroeid is, ligt ook ten grondslag aan vreemdgaan.
En daar zijn vrouwen EN mannen schuldig aan van die afstand
#744
noemt STipt zelf wel tot drie keer toe...beiden debet aan aan de problemen binnen hun relatie
ik heb t niet over t vreemdgaan dal zal Stip uiteraard nooit gestimuleerd hebben en als ze glazenbol kon kijken dan was ze er ook sneller bij
niet goed te praten natuurlijk
Ook al heb je een slechte jeugd gehad e.d., dan nog is vreemdgaan hartstikke fout. In Nederland is vreemdgaan niet strafbaar, maar denk eens aan andere dingen? Vervang 'relatie met Truus' eens voor 'diefstal' bijvoorbeeld. Moeten we dan ook meelevend zijn en zeggen "hij kan er niks aan doen, deed het niet expres, wist niet waar hij mee bezig was" etc. Onzin. Ik was eerst geneigd met mannetjes gedachtengang mee te gaan, maar nu kan ik hem niet meer volgen, sorry.
Lieverdje
Ik praat het nergens goed toch? Of ik heb me ergens waarschijnlijk verkeerd uitgedrukt. Enlight me.
mannetje
Dit:
"Reden waarom ik het vroeg is dat mijn (oef) Truus erg trok en gespinsd was op het snel loslaten. Ik was zo naief om daar snel in mee te gaan. Achteraf was mijn gevoel er nog niet klaar voor. Ik zag Truus als het antwoord op al mijn vragen. En door snel te handelen het lijdenstraject voor een ieder zo kort mogelijk te maken.
Een 'goede' Truus laat haar toekomstige partner eerst zijn zaakjes regelen. Hoe moeilijk dat ook is. Overigens dat getrek van Truus werkt ook verstikkend."
Dit komt over alsof jij gewoon de pech hebt gehad dat je geen 'goede' Truus hebt getroffen, want dan was het allemaal anders gelopen. Dat is wel een ultiem staaltje buiten jezelf leggen van verantwoordelijkheid...
hooooooo
Als de tekst zo overkomt dan wordt deze uit de context getrokken.
Die post was een reactie op Mirreke. Die gaf aan dat zij ook een Truus was en zij aangaf hoe zij met haar vriend destijds met de situatie om ging. Zij nam afstand tot vriend zijn zaakjes had geregeld.
Tops heeft andere ervaring. Enige wat ik probeerde aan te geven is dat het blijven contacten van Truus nu in mijn geval irritant gaat worden. Daardoor dat ik dat aangaf met 'slechte Truus'.
Daarmee zeg ik niks dat ik Truus iets kwalijk nam. Het was destijds mijn keuze om met Truus in zee te gaan. Het was een verkeerde keuze en die reken ik mezelf helemaal aan. Niemand die ik daar verwijten van maak. Laat dat nu even duidelijk zijn.
Enige wat ik bedoel met goede Truus is het altijd kan gebeuren dat relaties al niet goed zijn en dat er een Truus opduikt. Dat man (of vrouw) dan kiest voor een nieuwe relatie moet ook kunnen. Alleen een goede (krijg nu al hekel aan dat woord) Truus zal man (of vrouw) zijn zaakjes laten regelen zonder op de voorgrond aanwezig te willen zijn.
Hoop dat dit nu e.e.a. duidelijk gemaakt heeft.
