Het gevoel dat niemand me ziet

Mieke22 schreef op 15-06-2021 om 10:27:

De reactie van Madelief kan heel goed kloppen. Denk ook dat het met het verleden te maken heeft. Ik zal ook iets uitstralen. Mijn moeder was narcist of had narcistische trekken, hoe je het noemt. Ik telde ook nooit mee. Mijn broer des te meer. Denk toch dat dit je vormt en mensen iets aan je zien. Terwijl ik gewoon normaal en aardig doe. Ik ben wel erg onzeker geworden. Dat mensen afzeggen op je verjaardag en zelfs de eerste verjaardag van je kind. Dan denk ik hoe kan je zoiets doen. Taart en hapjes in huis. De andere kinderen dachten cadeautjes uit te kunnen pakken en kindjes te spelen te hebben. Nu vieren we nooit meer de verjaardagen van onze kinderen, omdat je dit verdriet niet nog eens wilt meemaken. We vieren het wel als gezin, maar voelt erg eenzaam. Op de 1ste verjaardag niemand dacht eraan een leuke kaart te sturen en ik stuurde jaren kaarten. En nooit iemand die na onze kinderen vraagt. Je kan ook niets delen. Dat geeft veel verdriet.

hoi ik was die Madelief. Ja het zit in jezelf, maar ook weer niet. Mijn kinderen zijn het huis uit, ik heb verder geen familie, geen partner (en dat gaat niet meer lukken want ben te vaak ziek). Door de corona erg geïsoleerd geraakt, ik behoor tot de risico groep dus veel viel we. Jaren vriendinnen ondersteunt bij allerlei moeilijkheden, zieke partner verpleegd, voor demente narcistische moeder gezorgd. Nu ben ik zelf oud en zieker geworden en er is niemand die eens zegt "goh Mri, wat kan ik voor je doen?' En ik zou al zoooo blij zijn met één telefoontje in de week van een kwartiertje. Er gaan weken voorbij dat ik niemand spreek. En dan kan men zeggen "spreek je uit' ja wat denk je dat er dan gebeurt? NIks dus want ze hebben niks meer aan je qua opvang. sorry, het klinkt bitter maar ik kan het positieve even nergens vandaan halen want ik ben ziek en al weer dagen geen enkel mens gesproken of gezien. Als je in het klooster zit of de gevangenis heb je meer menselijk contact. Ja het zit in mij ook want zodra ik weer iemand spreek ben ik zo blij dat ik helemaal gezellig en leuk ben en dat is ook echt op zo'n moment. Maar iets in mij verwacht gewoon niet dat er iemand mij steunt want dat is nooit gebeurd en ik kan het daardoor ook niet ontvangen of zo vermoed ik anyway, de buitenwereld bevestigt deze overtuiging met verve, ik weet alleen niet hoe ik dat zou kunnen keren. 

Dus geniet vooral nu van wat er wel is: je man en kinderen. sterkte

Idd een draadje van 2019. Zelf heb ik ondertussen een cursus gedaan in groepsverband. Daar had ik veel aan want zo spreek je mensen die goed snappen wat je meemaakt en hoe dat binnen komt. dat maakt bespreken minder zwaar.
Voor mensen die niet snel nee zeggen, zijn er assertiviteitscursussen.

Ik denk dat de kracht van verbetering eerder ligt in het bespreken met ‘lotgenoten’ zodat je ervaart dat je niet de enige bent die met dergelijke vragen worstelt dan in de 1:1 bespreking met een coach of psycholoog.

Allenig hier!
Het gaat eigenlijk aardig ok. Helaas heeft mijn gezondheid het steeds meer laten afweten, en dan merk je toch wel dat mensen weinig om je geven. Ik heb erg weinig energie, mijn prikkelbare darm klachten werden zo erg dat ik de deur niet meer uit durfde. 
Ben ook maar weer naar de huisarts gestapt, die wilde me eerst weer afpoeieren, maar ik wilde nu toch echt een doorverwijzing. Geen meegaand gedoe meer. Ben nog steeds boos dat ik zo lang aan het lijntje werd gehouden. Nu bezig met een dietist en een allergoloog. De MLD arts vond ook dat de huisarts me te lang had laten doorlopen met deze klachten, maar heeft helaas (of gelukkig?) niet echt iets kunnen vinden. Toch weer last van mijn eigen bescheidenheid. 

Maar corona heeft dan wel weer meegebracht dat iedereen maar thuis moest blijven en er geen feestjes waren. Daardoor voelde ik me minder buitengesloten.
Ik ben wel weer in therapie geweest, maar ben door corona vastgelopen met de therapeut. Zij wilde alleen nog online sessies (begrijpelijk) maar dat werkte niet goed bij mij. Dus nu sta ik op een wachtlijst bij een andere. Ik heb ook antidepressiva genomen, maar ik had vooral last van bijwerkingen dus weer gestopt. 

Wat ik me vooral ben gaan realiseren is dat ik geen energie moet stoppen in mensen die me toch niet willen zien of vooral willen gebruiken voo rhun eigen doel.
Ik heb wat meer tijd in mensen gestopt die ik echt aardig vind. En nu merk ik dat er best mensen zijn die mij wel aardig vinden. Dus het kan wel, maar je moet wel zelf steeds de boel in gang zetten. Met corona veel gewandeld. 

Wat ik nog wel heel er mis is een echt goede vriend(in). Mijn partner is echt heel lief, maar is toch autistisch (nu bewezen). Hij kan gewoon sommige dingen niet, geen onwil maar onmacht. Dat heeft wel voor veel meer begrip gezorgd, en zeker onze relatie verbeterd. Hij doet nu ook meer in huis (ik moet hem wel aansturen), is een dag minder gaan werken. We hebben hier begeleiding voor gehad.

Helaas kun je  soms niet om nare mensen heen, zoals laatst met mijn schoonfamilie. Mijn schoonvader moest naar een verzorgingshuis en het leegruimen van zijn oude woning kwam vooral op mij neer, want ik woonde zo lekker dichtbij en ik heb immers geen vaste werktijden. Man was door zijn rug gegaan met spullen sjouwen op de eerste dag. Als je dan achteraf hoort dat schoonzus gewoon ging sporten (ze belde vanuit de sportschool om mij aan te sturen wat er nog moest gebeuren). 
Dan snap ik weer waarom ik bij deze mensen uit de buurt moet blijven.

Als ik iets doe met mijn kunst in real life, nodig ik geen vrienden of familie meer uit. Mijn verjaardagen durf ik nog steeds niet te vieren (maar ja dat is nu sowieso niet verstandig). Ik merk wel dat ik vaker nee durf te zeggen.
Ik ben er nog lang niet. Ik merk nu wel dat ik veel had aan de therapie, maar dat is ook omdat ik het nu al sinds 2 maanden mis. De stap om de therapie te stoppen (omdat ik het online niet vond werken) was voor mij echt wel een overwinning. Ik had het gevoel dat ik iemand moest afwijzen, zo moeilijk.
Tot zover mijn update.

Ik was al langer niet meer op dit forum geweest, en vandaag ontdekte ik weer dit bericht. Het raakt me nog best wel. 
Ik realiseer me dat het nu veel beter gaat.
Ik vind het ook wel rot om te lezen dat er zoveel herkenning is. 
Bij mij komt de vraag dan boven; hoe kan het dat mensen zo weinig oog voor elkaar lijken te hebben? Ik zal hier zelf ook wel de plank misslaan denk ik, maar zoveel eenzaamheid maakt me best verdrietig.

Wat goed om van je te horen Allenig. Ik denk dat dit typisch dingen zijn waar je je hele leven mee struggelt, als je er gevoelig voor bent. Maar je bent ook wel duidelijk gegroeid door actief mensen op te zoeken die je wel aardig vindt. Wat je zegt is waar, je moet zelf de boel in gang zetten. Dat is nou juist zo moeilijk voor iemand met problematiek in de trant van afwijzing. Het is zoveel makkelijker om niet dat initiatief te nemen, dan kan je ook niks gebeuren. Ook vind ik het heel knap van je om die therapie af te breken. Dat je dan een ander moet afwijzen terwijl dat nou juist is wat je zelf zo moeilijk vindt! Ik ben zelf ook een paar keer aan iets begonnen wat niet bleek te zijn wat ik had gehoopt. En toen heb ik gewoon geen afspraak meer gemaakt. Dat de therapeut het daar ook bij heeft gelaten vind ik wel een teken dat dat een goeie beslissing was, alleen verdient de manier waarop geen schoonheidsprijs. Het was toch weer dat typische vermijdingsgedrag, vooral de confrontatie niet aan gaan… maar dat zullen ze vast begrepen hebben, aangezien het daar in gesprekken steeds over ging.

Ik las ook weer mijn eigen bericht terug, van zo’n 3 jaar geleden. Ik zou een assertiviteitscursus doen… tja, ik moet bekennen dat ook dat niet veel heeft uitgehaald. Ik blijf mezelf minder waard vinden, ook al werd het met die cursus heel duidelijk waar de pijnpunten lagen, ik kon ze niet ombuigen. Ik haal er dus toch iets uit om me zo op te stellen. In mijn geval is het ‘niet de confrontatie hoeven aangaan’, ofwel veiligheid. Voor mij hoef je niet bang te zijn. Dat is wel zo prettig voor anderen. Maar voor mezelf voelt dat toch onbevredigend. En ik word er ook wel bozig van – waarom gaan zij zo met mij om terwijl ik de vriendelijkheid zelve ben?

Als gevolg daarvan ben ik mensen gaan ontwijken. Het voorbeeld van de sportvereniging wat ik gaf was ik alweer bijna vergeten. (De vereniging waar mijn man en ik samen op zaten en waarbij ik gezien werd als ‘aanhangsel’ in plaats van een eigen persoon…) Dat heb ik ook opgelost door van die vereniging af te gaan. Ik sport nu individueel en wat een rust geeft me dat, niet meer continu te hoeven bezig zijn met onderhuidse afwijzingen (waar ik een antenne voor had die heel vermoeiend scherp stond afgesteld). Is dat een oplossing? Nou nee, want natuurlijk is dat niet wat ik echt wil. Mijn man sport er nog wel en die heeft een leuke tijd. Ik maak mezelf liever wijs dat ik dat zo nodig niet hoef, dan de pijnlijke ervaring er niet toe te doen in zo’n groep. Kortom, ik heb ook nog wel wat te doen want mijn wereldje is door die vermijding alleen maar kleiner geworden. Jouw berichtje herinnert me daar weer aan.

MRI schreef op 16-07-2021 om 18:49:

[..]

Ik heb ook zo'n leven: veel ziek en heel veel alleen, zo'n 90% van de tijd. Ook geen partner,juist door de ziekte. Men vindt het altijd goed als je veel in de 'vlucht naar buiten' steekt: dus als je moeite er in steekt om mensen te leren kennen. Ik kom steeds meer tot het besef dat het daar ook niet te vinden is: je kunt mensen niet opzadelen met je eenzaamheid, dat is te zwaar en mensen begrijpen het niet: zij hebben mensen om zich heen: een partner, familie, een gezin. Als je dat niet hebt, kan je nog zulke goedbedoelde adviezen geven, ze weten niet wat het is. En dat hoeft ook niet.

In plaats van de vlucht naar buiten leg ik me tegenwoordig meer toe op de acceptatie van het eenzame gevoel en het invoelen wat er vanuit je binnenwereld zich aandient. Dat kan wonderbaarlijk mooi zijn.

Dat klinkt heel mooi. Ik ben inmiddels ook wel beter geworden in alleen zijn. Maar ik ben wel echt een mensen-mens. Zeker tijdens Corona heb ik echt weken achtereen niemand buiten mijn gezin gesproken; ik werd daar toch wel heel erg down van. Zeker omdat ik ook geen live gesprekken meer met mijn psycholoog had.

Als ik dan eens een gesprekje had met iemand knapte ik echt op. De supermarktwerd een uitje! Dat heeft wel mijn ogen geopend. Ik heb het echt noodig om af en toe eens lekker met iemand te kletsen. Ik ben daarom vooral juist mensen gaan bellen. Niet zozeer voor diepgaande vriendschap (zit er denk ik niet meer in) maar gewoon lekker kletsen (en wandelen). Ik knap daar zo van op heb ik gemerkt.

De mensen in mijn gezin zijn allemaal geen praters in die zin. 

Lorwynne schreef op 20-07-2021 om 09:27:

[..]

Dat klinkt heel mooi. Ik ben inmiddels ook wel beter geworden in alleen zijn. Maar ik ben wel echt een mensen-mens. Zeker tijdens Corona heb ik echt weken achtereen niemand buiten mijn gezin gesproken; ik werd daar toch wel heel erg down van. Zeker omdat ik ook geen live gesprekken meer met mijn psycholoog had.

Als ik dan eens een gesprekje had met iemand knapte ik echt op. De supermarktwerd een uitje! Dat heeft wel mijn ogen geopend. Ik heb het echt noodig om af en toe eens lekker met iemand te kletsen. Ik ben daarom vooral juist mensen gaan bellen. Niet zozeer voor diepgaande vriendschap (zit er denk ik niet meer in) maar gewoon lekker kletsen (en wandelen). Ik knap daar zo van op heb ik gemerkt.

De mensen in mijn gezin zijn allemaal geen praters in die zin.

Ja ik ben ook een mensen-mens, dat naar binnen keren is uit pure noodzaak en ik pak het op ook omdat ik denk dat er uit elke situatie iets te leren is. Ik voel me ook opgefrist als ik mensen spreek, maar ik merk dat ik ongelukkig word van het per se nodig hebben. Als ik jou hoor denk ik dan ook weer stiekem: joh je hebt dus een gezin, kinderen die nog thuis wonen, een partner wellicht. Op een dag kan dat zo anders zijn: mijn kids zijn uit huis en ik ben weduwe. En dan denk ik: zoek vooral contact buiten de deur maar word er niet afhankelijk van, leer omgaan met de eenzaamheid die je voelt en geniet vooral vcan de aanwezigheid van kinderen en eventueel partner. 

Tja mijn gezin is fijn natuurlijk, maar met mijn man heb ik toch weinig contact. Had ik al niet gezegd dat hij autistisch is (pas 2 jaar geleden vastgesteld). Ik heb wat dat betreft dus heel lang lopen trekken aan een dood paard. 
Een dochter is ook het huis uit (op kamers en dat gaat goed, maar is niet van het contact houden) en de jongste is ook autistisch en heeft heel zorg nodig om straks eventueel zelfstandig te kunnen worden. 
Dat kost mij veel energie (die ik eigenlijk niet heb). Als ik niet gek wil worden van mijn eigen gezin moet ik toch echt af en toe naar buiten. Je wilt niet weten hoeveel er geregeld moet worden omtrent een zorgenkind. Eerst schooluitval, de zoektocht naar een alternatief en hulp. De zorgen om haar toekomst. Nu heeft ze een diploma, maar ze heeft geen idee wat nu. Dat kan haar brein dus ook niet.
Man ziet dat allemaal niet zo en vindt vooral dat dochter niet zo moet zeuren. Gelukkig begint hij een beetje te snappen hoe dochters brein werkt en dat blijkt ook best vergelijkbaar met de zijne.

MRI ik snap dat je denk dat mijn gras groener is, maar heel soms zou ik gewoon lekker alleen willen zijn een dag, tenminste zonder die zorgen. Nu moet ik, als ik afspreek toch een soort standby staan voor mijn gezin. Dat zou beter moeten, maar ik de twee mensen met wie ik woon zijn in feite gewoon geestelijk niet ok. 

Lorwynne schreef op 22-07-2021 om 17:15:

Tja mijn gezin is fijn natuurlijk, maar met mijn man heb ik toch weinig contact. Had ik al niet gezegd dat hij autistisch is (pas 2 jaar geleden vastgesteld). Ik heb wat dat betreft dus heel lang lopen trekken aan een dood paard.
Een dochter is ook het huis uit (op kamers en dat gaat goed, maar is niet van het contact houden) en de jongste is ook autistisch en heeft heel zorg nodig om straks eventueel zelfstandig te kunnen worden.
Dat kost mij veel energie (die ik eigenlijk niet heb). Als ik niet gek wil worden van mijn eigen gezin moet ik toch echt af en toe naar buiten. Je wilt niet weten hoeveel er geregeld moet worden omtrent een zorgenkind. Eerst schooluitval, de zoektocht naar een alternatief en hulp. De zorgen om haar toekomst. Nu heeft ze een diploma, maar ze heeft geen idee wat nu. Dat kan haar brein dus ook niet.
Man ziet dat allemaal niet zo en vindt vooral dat dochter niet zo moet zeuren. Gelukkig begint hij een beetje te snappen hoe dochters brein werkt en dat blijkt ook best vergelijkbaar met de zijne.

MRI ik snap dat je denk dat mijn gras groener is, maar heel soms zou ik gewoon lekker alleen willen zijn een dag, tenminste zonder die zorgen. Nu moet ik, als ik afspreek toch een soort standby staan voor mijn gezin. Dat zou beter moeten, maar ik de twee mensen met wie ik woon zijn in feite gewoon geestelijk niet ok.

Nou nee hoor, ik denk niet dat jouw gras groener is, ik heb namelijk zelf geleefd: partner met gediagnosticeerde persoonlijkheidsstoornis (daar viel alleen niet niets te halen, die haalde mij leeg), zorgenkind waarvoor ik eindeloos mee naar specialisten moest en wat veel zorgen thuis gaf, en de zorg voor een demente moeder met de diagnose narcisme. En voor alledrie de mensen stond ik er alleen voor... en ze keken allemaal naar mij voor hulp

Dus ik begrijp heel goed dat je af en toe een dag alleen nodig zou hebben. Ik heb daar ook naar gesnakt hoor en mijn eenzaamheid in die tijd bestond ook  het ontbreken van een klankbord alsmede hulp en steun of gewoon iemand om mijn zorgen mee te delen. 

Maar toch is een dag alleen hebben gewoon heel wat anders dan de hele tijd 24/7 alleen zitten. De eenzaamheid is van een totaal andere orde. En in die zin kan ik ook ieder van die mensen oprecht missen. Ik had toen niet gedacht dat ik het zou zeggen, maar ik mis ook gewoon het kunnen zorgen voor iemand, iemand die in huis is terwijl je zelf andere dingen doet. Het geeft een gevoel van medemenselijkheid wat nu nogal eens ontbreekt. 

Dus ja, ik had gewild dat het beter verdeeld was geweest: toen wat minder zorgen voor anderen nu wat meer nabije contacten. 

En dat hoop ik ook voor jou. Kun je niet organiseren dat je een paar middagen of een dag voor jezelf hebt? 

dat standby moeten zijn en de druk die dat legt, herken ik ook hoor: dat had ik toen ik voor mijn terminale man zorgde (andere partner dan ik hierboven noem) en middagen voor mijzelf organiseerde: ik stond toch altijd een soort van ' aan'. 

Lastig, ik herken heel erg de praktische spil moeten zijn en daardoor gewoon niet de vrijheid hebben om tot jezelf te komen en van daaruit contacten te leggen. 

Misschien helpt het toch een beetje om te bedenken dat als die mensen er niet zouden zijn je in een ander soort allenigheid terecht zou komen? Sterkte hoor. het is niet makkelijk allemaal, dat begrijp ik best.