Het is nooit goed genoeg..
Al 20jaar bij elkaar....altijd samen gewerkt, hij is totaal anders dan ik, vanaf het moment dat ik ons 1e kind in de armen had, was ik jaloers op hem; hij ging gewoon elke ochtend, zoals altijd, in pak en geschoren naar zijn werk...ik daarentegen...mijn leven was 80% veranderd..., nu 13jaar, na de geboorte van de eerste heb ik nog steeds datzelfde gevoel, als ik hem wederom zie vertrekken in pak, gewassen en geschoren, gemediteerd, voorzien van een ontbijtje bekruipt me weer hetzelfde gevoel, "hij zorgt ervoor dat zijn leventje op rolletjes blijft lopen, ondanks de hectiek van het gezinsleven" ik ben dan al 2uur op; 2 jongens de deur uit gewerkt en mezelf in de kleren gehesen en een kop thee achterover geslagen...kortom, ik ben jaloers en voel me niet gelijkwaardig. Ik maak ruzie en verwijt hem het bovenstaande, hij kaatst de bal terug (altijd!) en komt er niet meer op terug. Nu met 2 opgroeiende pubers trek ik het niet meer en wil meer betrokkenheid en aandacht van hem voor de kinderen en mijzelf. Hij heeft al andere toekomstplannen gemaakt en gekozen, zzp-er worden en langzaam zijn huidige (goed betaalde en zware) baan afbouwen. En ondertussen organiseert hij daarbij ook allerlei sportevenementen die veelal plaats vinden in de weekenden, van overleg tot uitvoering. Ik werk 20u en ben altijd beschikbaar zolang ik dat nodig vind voor de kinderen. Dat ik het niet meer trek uit zich in ontevredenheid, in de steek gelaten voelen, teleurgesteld zijn in ons gezinsleven. Ik doe echt mijn best en probeer er het beste van te maken, maar de momenten waarop ik verdrietig ben en het niet zie zitten volgen elkaar steeds sneller op. Hij is een echt mannetje: komt altijd met een oplossing aandraven (terwijl ik daar niet op zit te wachten, maar eingelijk steun en aandacht van hem verlang). Verteld mij dus hoe ik het anders moet doen en wat ik allemaal verkeerd doe, ook in de opvoeding...Het huishouden is ook niet zijn ding; hij heeft daar niets mee; helpt wel als ik het hem vraag of gaat zonder overleg stofzuigen (zijn manier van huishouden; de woonkamer stofzuigen) terwijl dat helemaal niet nodig is. Klussen in en om het huis: dat kan hij niet (zegt ie zelf; een goed stel hersens met twee linkerhanden) en wil hij niet doen, zelfs een lamp verwisselen, hij ziet het niet en doet er niets aan. Ok, dan doe ik dat wel, prima en er worden klusjesmannen ingehuurd, ook geen probleem...Maar die betrokkenheid...van hem voor zijn gezin, die mis ik zo, en de aandacht die hij aan zichzelf besteed...daar erger ik me zo aan...en het altijd dat "zakelijke" optreden, zelden eens gewoon lief zijn en iets liefs zeggen....wie herkent dit? het is vast een bekend riedeltje wat ik opschrijf maar ik heb nog geen oplossing.....is het nooit goed genoeg voor mij? (dat is wat hij altijd zegt...hoeft hij zich er niets van aan te trekken...)
Annemoontje
Het is een proces, je hoeft het niet allemaal vandaag te bedenken. Je moet op den duur een beeld krijgen hoe je wilt dat je leven er over 1 of 2 jaar uit ziet en dat hoeft inderdaad niet op een carriere betrekking te hebben, maar kan van alles zijn (vriendinnen, avondjes uit, desnoods hoeveel avonden wil je voor tv zitten). Je weet nu niet precies wat je doelen zijn, dan kom je natuurlijk niet ver.
Hetzelfde geld voor het contact met je man, hoeveel aandacht of hulp wil je en hoe kan hij dat geven. Bedenk dat concreet. Als de bereidheid er is om het 1 keer te doen, kan het ook vaker, maar daar moet je in sturen. Geen bericht is goed bericht denk de mijne altijd, maar dat is natuurlijk niet zo.
Overigens zou ik juist veel voldoening kunnen halen uit het niet meer zo nodig zijn (goed gewerkt zou ik dan bij mezelf denken).
Planeet
"Jullie komen van een andere planeet, en denken dat iedereen van die planeet komt.
Jullie communiceren aggressief en dat is niet mijn manier, ik lees jullie reacties maar ik peins er niet over antwoord te geven op jullie vragen".
Wat een schok voor mij.
Je geeft hiermee overigens vrij precies antwoord op mijn - retorische - vraag. Je zit inderdaad niet te wachten op iets anders dan bevestiging.
Concreet maken
Ik kan ook geen gedachten lezen en ik voel ook niks aan en ik kan ook erg ongeduldig worden als ik voor de tigste keer dezelfde klaagzang moet aanhoren terwijl al mijn suggesties voor oplossingen aan de kant worden geveegd. Mijn man reageert hetzelfde, dus wij hebben anders met elkaar leren praten. Want ook ik wil best wel eens zeuren, en hij ook. Dus nu zeggen we van tevoren tegen elkaar: hee, ik moet even zeuren hoor, je hoeft alleen maar te luisteren en na afloop te zeggen: het komt allemaal wel goed, oké? Of we vragen: is dit het zeur-uurtje of wil je een oplossing? Echt, je communicatie verbetert met sprongen als je er niet meer van uitgaat dat de ander gedachten kan lezen (en dat geldt ook voor het huishouden).
Ik heb ook wel eens de neiging om te denken dat het gezin niet zonder mij kan 
. Terwijl mijn man me geen strobreed in de weg legt. Ja, het is natuurlijk ook lekker, dat je niet gemist kan worden en je blijkbaar heel belangrijk bent . Maar niet als je er chagrijnig van wordt. Dan is het tijd voor positieve actie. Waar word je gelukkig van, wat geeft je een oppepper? Elke avond een half uur bubbelbad? Een keer per week uitslapen? Een keer per maand shoppen met een vriendin? Ik wed dat als je dat zegt tegen je man, hij helemaal geen bezwaar heeft en het roer echt wel even van je wil overnemen.
Een goede vriendin van mij zegt altijd dat alle gevoelens goed zijn, ook de negatieve. Want die gevoelens maken duidelijk op welke weg je zit. Even afgezien van de hormonale maandelijkse dip die onredelijk is, hebben gevoelens van onvrede een REDEN. Je kunt je man niet veranderen, maar je kunt zelf wel andere gewoonten aanleren. Grijp jezelf bij de kladden als je die plaat opzet die begint met 'ik moet hier ook alles doen' en eindigt met 'iedereen is tegen mij, ik word nooit meer gelukkig, boehoehoehoe'. Zeg STOP. Denk na over wat je concreet zou kunnen doen om te voorkomen dat je die plaat opzet.
