Relaties Relaties

Relaties

annemoontje

annemoontje

17-11-2010 om 14:37

Het is nooit goed genoeg..


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

20-11-2010 om 10:32

Pas 11?

Vanaf mijn achtste deed ik alles zelf hoor. Ontbijt maken, aankleden en naar school gaan. Mijn moeder werkte 's nachts en was nooit voor 11u haar bed uit. Heb ik nooit echt gemist hoor.

En communicatie is voor elke relatie cruciaal. Wij proberen 1 keer per maand op z'n minst, liefst vaker, uit eten te gaan of even wat drinken in een pub als we geen geld hebben voor optie 1 om even uit huis te zijn en te praten. Ideaal! (Vriendinnen komen oppassen, en ik doe hetzelfde voor hen, kost helemaal niets )

Niet pas

Annemoontje, in je eerste bericht geef je aan dat je 13 jaar geleden je eerste kind kreeg. Bovendien schrijf je:
"ik ben dan al 2uur op; 2 jongens de deur uit gewerkt (...) Nu met 2 opgroeiende pubers trek ik het niet meer. (...) Ik werk 20u en ben altijd beschikbaar zolang ik dat nodig vind voor de kinderen." Dat kan, maar houd wel in de gaten dat jij het dan bent die het nodig vindt.
Nu beschrijf je je kinderen als kinderen die pas 11 en 12 zijn. Geloof mij, dat is niet 'pas', dat is 'al'. Het zijn geen kleine kinderen meer. Kinderen van die leeftijd kunnen veel meer dan je denkt, maar ze moeten er wel de kans voor krijgen. Zelf de tafel dekken, zelf brood smeren, zelf de tas inpakken etc. Alleen als kinderen gewend zijn dat moeder het doet en moeder is thuis, dan zullen ze in opstand komen als het niet gedaan wordt voor hen. Ze kunnen zichzelf redden 's morgens en anders moeten ze het snel leren. De hectiek van het gezinsleven verminder je niet door je man dar nu op aan te spreken, maar dor te delegeren, meer bij de betrokkenen zelf neer te leggen en je eigen grenzen als norm aan te houden voor wat je zelf wel en niet kan.

Verder schrijf je: 'ik ben jaloers en voel me niet gelijkwaardig. Ik maak ruzie en verwijt hem het bovenstaande,' Geen prettige gesprekspartner dus.
En over je man: 'hij kaatst de bal terug (altijd!) en komt er niet meer op terug. (...) Hij is een echt mannetje: komt altijd met een oplossing aandraven (terwijl ik daar niet op zit te wachten, maar eingelijk steun en aandacht van hem verlang).'
Ik denk dat je man dan ook denkt: het is nooit goed genoeg. Hij luistert dus wel, gaat ook in op problemen, maar zijn oplossing is dat je problemen oplost, en dat wil je liever niet.
Bekijk het eens als iets tussen twee vriendinnen: vriendin klaagt ove problemen, jij ziet oplossingen en reikt die aan, maar vriendin wil dat niet, ze wil aandacht en waardering vor haar problemen. Hoe aantrekkelijk is dat?

Ik ben blij dat je een keer gepraat hebt en ik zou ook echt afspraken maken met je man om regelmatig, vaste afspraken, samen iets te ondernemen, bijvoorbeeld één avond per maand samen uit, zonder kinderen, mobiele telefoon bij de hand mof toch nog een oppas.

Verder zul je duidelijker moeten zijn in wat je vraagt: aandacht en begrip is zo verschrikkelijk vaag, zeker als je problemen niet echt wil oplossen, dat gaat niet werken. Vaders kunnen eigenlijk juist voor pubers heel veel betekenen. Misschien kan hij eens kijken wat hij kan doen om de kinderen verder te begeleiden, bijvoorbeeld meenemen in het organiseren van die sportevenementen.
Over het huishouden kun je duidelijker zijn: je vindt het een belangrijke taak voor jezelf of niet. Ik heb er een hekel aan (moet het nu ook doen en stel het dus uit, wordt weer een week met gewassen kleren die niet gestreken zijn). als je duidelijk bent over waar je een hekel aan hebt, en je gooit dat probleem in de groep, dan heb je kans dat je man (en kinderen) eenzelfde reflex krijgen als eerder: ze gaan oplossingen verzinnen. Blokkeer dat dan niet (ja, maar ik wil aandacht), maar grijp die kansen en los het op.

Tsjor

Leerzaam

Moet zeggen dat dit draadje wel leerzaam is voor mij, aangezien ik op weg ben een boze huisvrouw te worden. Dank dus daarvoor ..

Ikzelf heb veel excuses voor mijn positie, maar uiteindelijk is het faalangst of drempelvrees waardoor ik bijv niet freelance ga of een nieuwe studie heb opgepakt. (los van financiën en andere praktische zaken)

Maar zelfverwijt en slachtofferen helpen ook niet, inderdaad. Misschien zou anemoontje wel wat hebben aan een coach, persoonlijk begeleider? Iemand die meedenkt en die een actieplan met je opstelt en je eraan houdt ? Of schud je dan toch je verantwoordelijkheid weer af?

Ik zou wel eens een dagje een man willen zijn

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Maylise

Maylise

20-11-2010 om 13:54

Eens met massi nissa

Werken en kinderen samen dwingt je veel meer in een keurslijf dan thuis zijn met de kinderen. Ik ben een aantal jaar door de omstandigheden thuis geweest. Ik had het toen ook druk. In sommige opzichten even druk als ik toen ik nog werkte maar ik kon wel zelf mijn tijd indelen en dat is enorm cruciaal. TBM zijn is in sommige opzichten echt enorm luxe. Je hebt veel minder tijdsdruk en je kan meer tijd voor je zelf nemen. Met peuters kom je inderdaad minder aan jezelf of aan vrijwilligerswerk toe maar zeker als de kinderen allemaal op school zitten is TBM zijn redelijk luxe. Dat betekend namelijk dat je elke dag van 9 tot 15h voor je zelf hebt. Natuurlijk moet het huishouden gedaan worden maar dat kost echt geen 6 uur op een dag. Voor de rest heb je gewoon heerlijk de tijd aan jezelf. Daarnaast kan je het huishouden veel makkelijker een dag laten liggen dan werk. In elk geval vond ik het niet heel zwaar. Ik miste wel mijn werk en financieel was het vrij zwaar voor ons om een inkomen te missen dus ik ben inderdaad weer aan het werk gegaan.

Maylise

Maylise

Maylise

20-11-2010 om 13:58

Voor annemoon

Ik denk dat het inderdaad het beste is om voor je zelf inzichtelijk te krijgen wat jij graag wilt. Probeer dat duidelijk te krijgen. Als je dat weet kan je vervolgens kijken wat nodig is om dat te bereiken en wat je nodig hebt van je man en kinderen om je te helpen. Leg je man voor wat je van hem verwacht om jouw doel te bereiken. Heel duidelijk en concreet en niet in vage dingen als 'meer hulp' of 'meer aandacht' blijven hangen maar heel concreet 'op maandag de kinderen ophalen' 'op zaterdag naar voetbal gaan met X' of wat je dan ook nodig hebt. Als je man daarmee niet kan of wil helpen dan kan je op zoek gaan naar een andere oplossing om dat te bereiken. Wat dat vervolgens betekend voor jullie relatie is weer een ander verhaal waar je zelf achter moet zien te komen.
Mocht je man echt niks willen doen om je te helpen je doelen te verwezenlijken dan zul je zelf met die oplossingen moeten komen. ik zou in elk geval proberen om niet te veel in het vage te blijven steken maar alles redelijk concreet te maken.

Maylise

Perceptie

Het kan zijn dat in de ogen van de man van Anemoon (en met hem velen) 20 uur werken per week 'tijd voor jezelf' is, omdat de vrouw dat werk graag wil doen, financieel hoeft het niet (zijn eer) en dus is het vergelijkbaar met de voetbalclub. Terwijl in zijn perceptie zijn werk (veel meer dan 40 uur per week) zijn bijdrage aan het hectische huishouden is. Relatief gezien vraagt hij dan slechts een klein deel tijd voor zichzelf (tenzij hij meer dan 20 uur per week met sportevenementen bezig is).
Wat mensen alleen maar proefondervindelijk kunnen vaststellen is, dat thuis werken veel chaotischer is, veel onbevredigender en veel vermoeiender: je moet echt alles zelf doen, ook je eigen pauzes inlassen en je eigen koffie zetten en je eigen administratie, telefoontjes etc. en dat met minstens twee, soms drie, soms meer klanten allemaal met een deadline werken.

Tsjor

liora

liora

20-11-2010 om 16:59

Weer helemaal eens met jou! Ik krijg ook de kriebels van 'ik run hier de tent' 'ik jou het gezin draaiende', wat een onzin.

Ik zeg wederom lees het boek Verwende prinsesjes van Elma Drayer.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Pieke

Pieke

20-11-2010 om 17:41

Balen

Kan in de eerste posting de man van Annemoontje nog niets goed doen, na het lezen van een zelfhulpboek en een gesprek is het probleem de wereld al weer uit. Echt een briljant idee: praten met je man!
Maar waar Annemoontje nu weer ongelukkig van wordt is dat vreselijk mens dat suggereert dat haar bloedjes van kinderen zelf eens een vinger uitsteken. Ik was die bitch en ik ben er ook meteen helemaal klaar mee. Ik ga mijn tijd aan andere zaken besteden dan meedenken (en tiepen) hoe de ongelukkige Annemoon zich beter kan voelen!

dc

dc

20-11-2010 om 18:07

Pieke

Hee, je schrijft toch niet alleen voor Annemoon... Ik vind het juist ontzettend leuk en leerzaam om allerlei verschillende inzichten te lezen. Als iedereen het maar met elkaar eens is en blijft, wordt het wel een saai forum hoor.

Wat ik bijzonder vindt, is dat blijkbaar toch veel moeders hun eigenwaarde halen uit het zorgen voor hun kinderen. En dan is het moeilijk om de taken uit handen te geven, want dan geef je min of meer toe dat je niet (meer) onmisbaar bent (dag eigenwaarde). Dus even praktisch, hoe pak je het aan om meer los te laten en te delegeren, zonder jezelf te verliezen? Heb je dan altijd een nieuwe hobby of iets anders buiten huis nodig? Of lukt het om patronen te doorbreken zonder een verandering in je eigen leven? Wie heeft ervaring en praktische tips?
(voor mij nog niet aan de orde, kinderen zijn nog klein, nieuwe op komst, dus ik kan nog even zwelgen in misplaatste grootheidswaanzin , maar ik vind het wel interessant)

dc

dc

20-11-2010 om 18:08

Liora

We komen nog wel een keer iets tegen waar we recht tegenover elkaar staan hoop ik. Wordt vast een interessante discussie!

Ik ga in nederland eens kijken of ik dat boek kan vinden, je hebt me nieuwsgierig gemaakt!

T&T

T&T

20-11-2010 om 20:31

Maar het is ook nooit goed...

En het zijn volgens mij niet eens de mannen die ermee zitten, maar de vrouwen onderling; wat een gekat! ook hier weer. Ik doe het niet goed omdat ik niet (nou ja een klein beetje) buitenshuis werk, een vriendin van mij werkte fulltime met twee jonge kinderen, en zij werd daar ook weer van alle kanten op aangevallen. Ook dat was overigens geen bewuste keuze, maar een "het kan op het moment even niet anders" net als voor mij het thuisblijven even niet anders kon... stiekem een tikkie jaloers op elkaar, maar we hebben elkaar nooit zo "afgemaakt" als hier op het forum (en in mijn lieflijke dorpje ) soms gebeurd. Ik begrijp dat niet, jonge moeders hebben zoveel kritiek op elkaar, en nee, eigenlijk doet niemand het goed: je werkt teveel of te weinig, je verwaarloosd je kinderen of je overbeschermt ze, je bent er teveel of te weinig, enz. enz.
Maar goed, even voor mezelf sprekend, ik heb die nieuwe uitdaging wel nodig ja! niet omdat mijn kinderen niet uitdagend zijn hoor maar ik wil weer een beetje meer Tess worden en niet alleen mama. Dus ik heb een nieuwe studie opgepakt, en kom zo steeds meer uit mijn "alleen maar mama" rol. Ik zie mezelf nog steeds niet full time werken, ook niet als ik in mijn droomberoep terecht zou komen, maar ik zoek een nieuwe balans tussen werk en zorg.
Een man kijkt naar zijn werk en plooit daar de rest omheen, ik kijk naar mijn kinderen en wat ze nodig hebben, en als dat goed loopt, plooi ik daar de rest omheen.
groetjes, Tess

dc

dc

20-11-2010 om 21:41

Tess

"Ik doe het niet goed omdat ik niet (nou ja een klein beetje) buitenshuis werk,"

Wil je zeggen dat iemand hier dit heeft gezegd? Dat heb ik gemist. Ik bijvoorbeeld vind helemaal niets mis met niet werken. Sterker nog, ik ben nu heerlijk aan het genieten van NIET werken, en heb helemaal geen zin weer aan het werk te gaan.

Waar ik een probleem mee heb is thuis zijn, en dan slachtoffer spelen!

dc

dc

20-11-2010 om 21:52

Mannen

"Een man kijkt naar zijn werk en plooit daar de rest omheen, ik kijk naar mijn kinderen en wat ze nodig hebben, en als dat goed loopt, plooi ik daar de rest omheen."

Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Mijn man is echt een familieman, gek op de kinderen, doet alles voor ze. Inclusief zich 60 uur per week uit de naad werken om te zorgen dat ze kunnen leven in een fijn huis, in een fijne omgeving. Dat doet hij echt niet elke dag voor z'n lol hoor.

Rosase

Rosase

20-11-2010 om 21:56

Het is wel goed.

Waar het om gaat is dat je wel een keuze hebt. De man van T&T heeft er voor gekozen om de rest van zijn leven om zijn werk heen te plooien en T&T heeft er voor gekozen om haar leven om de kinderen heen te plooien. Ik snap wel dat het in het geval van T&T moeilijk ligt, maar waar het mij om gaat is duidelijk te maken dat je wel een keuze hebt en ook gekozen hebt.
Ik denk dat als je je daar van bewust bent, het je aan de ene kant minder moeite kost om te kiezen voor wat jij denkt dat goed is (dus minder moeite hebt met de keuze die je gemaakt hebt) en aan de andere kant wellicht ruimte schept om toch meer voor jezelf te kiezen.
En je houdt elkaars keuzes ook in stand. Doordat de man van T&T (als voorbeeld) zoveel werkt heeft T&T de ruimte om er veel te zijn voor haar kinderen (iemand moet immers de kost verdienen) en doordat T&T er zoveel is voor haar kinderen heeft haar man alle ruimte om zich te richten op zijn werk. Dit is niet persoonlijk naar T&T bedoeld maar het was toevallig een makkelijk voorbeeld dat langs kwam om duidelijk te maken wat ik bedoel.
Ik denk dus dat je door zelf alle "zorgruimte" op te eisen je je partner weinig ruimte laat om ook te zorgen, net zo goed als een partner die alle "carriereruimte" opeist weinig werkruimte overlaat voor de ander. Daarover klagen heeft volgens mij minder nut dan actief bekijken waar de ruimte zit om iets te veranderen.

Daarnaast heeft het inderdaad ook met eigenwaarde te maken. Ik word altijd helemaal kriegel van die vrouwen die openlijk verklaren dat ze bewust gekozen hebben om thuis te blijven voor hun kind zodat ze er voor hun kind kunnen zijn en geen belangrijke dingen missen in de ontwikkeling voor hun kind. Hee hallo, het een sluit het ander echt niet uit hoor. Ik werk 24-uur per week, dus het is echt niet zo dat ik nooit klaar zit met een kopje thee voor mijn kinderen als ze uit school komen en dat ik mijn peuter nooit zie. Het wordt altijd zo zwart-wit gesteld, net alsof als je werkt je nooit thuis bent, je kinderen nooit ziet en je alles van ze mist. En hoe zit het dan met al die hardwerkende vaders. Die lukt het het toch ook om ondanks hun fulltime werkweek een goeie band met hun kinderen op te bouwen. Of doen die hun kinderen dan ook gigantisch te kort?
Verder vind ik het perspectief waarmee men naar mijn baan kijkt altijd zeer grappig. Dat varieert namelijk van: zo werk jij maar 24-uur (is inderdaad niet zo heel veel voor het werk wat ik doe, en ook niet altijd even handig) (met als nog net hoorbare subgedachte: zo dat kan ook niet veel voorstellen die baan van jou) tot zo werk jij 24-uur, dat is veel (heb ik nog nooit iemand tegen mijn fulltime werkende man horen zeggen). Zelf zwerf ik gevoelsmatig ook een beetje heen en weer tussen deze beide gevoelens, afhankelijk van waar het knelt (thuis of op het werk).

Zoals zoveel nl vrouwen

Vond ik 24 uur werken precies goed, deels ivm de kids (die nog redelijk klein waren), deels omdat mijn werk me dan ging vervelen. Ik kan nu niet wachten tot ze naar opvang gaan zodat ze weer van alles leren wat ze bij mij niet krijgen en daarbij zal ik ze echt NIET missen! Ben ook geen moeder die alle zorg over de kids wil opeisen en vind het Tbm-schap nu noodzakelijk kwaad, bijna 0 voldoening. Ik word er ook geen inspirerende ouder van snel werk vinden dus!
Verwende prinsesjes klinkt als een naam voor grachtengordeldames.. Ver van mijn bed iig.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Kaaskopje

Kaaskopje

21-11-2010 om 01:50

Minder werken (kiki)

Kiki: Toen ik in verwachting was van mijn eerste heb ik mijn man medegedeeld dat hij minder moest gaan werken.
Ik: Dat is óók een vorm van luxe. Als je beiden een redelijk tot riant inkomen hebt is een werkweek van 4 dagen voor allebei uitvoerbaar. Heb je allebei het minimumloon, of net daarboven, dan is het eerder andersom: uit solidariteit beiden 5 dagen werken. Ik speel vals, ik werk vier dagen en man 5. Daar voel ík me wel eens schuldig over. Niet tegenover de kinderen, die vinden het allang best dat ik er niet altijd ben, maar tegenover man. Doordat wij op zaterdag kunnen werken ben ik 2 schooldagen thuis en mijn man 1. Met kleine kinderen zouden wij dus ook maar 3 dagen opvang nodig gehad hebben.

Massi Nissa

Massi Nissa

21-11-2010 om 08:47

Fiorucci

Heb trouwens even op je nick gegoogled, wat een grappig merk! Mijn dochter zou er helemaal wild van zijn als ze het kende.
Tja, ik denk dat je toch wel eens een half uur tot drie kwartier op de bank kunt liggen als er een peuter in huis is - die slaapt wel eens, of is even bij oma, of wil best even naar kinder-tv kijken terwijl mama bijkomt. Ik wil benadrukken dat ik niet denk dat een tbm niets doet, zeker niet als er veel kleine kinderen rondlopen, maar ze zijn echt flexibeler. En daar doen anderen dan weer vaak een beroep op, zo van: jij doet toch de hele dag niets, daar heb jij wel tijd voor (kan ik me zo voorstellen). Ik krijg dat soort verzoeken nooit, want ik ben er niet en dat weet men. Is weer een voordeel van werken, bedenk ik ineens.
En vwb mijn moeder: die heeft de afgelopen 38 jaar nooit zonder kinderen in huis gezeten. Op dit moment heeft ze er drie op de middelbare school. Natuurlijk scheelt het wel als je uit het kleine grut bent, maar mijn moeder is altijd een duizendpoot geweest. Ik stond ernaast en weet nog steeds niet hoe ze alles combineerde.
Groetjes
Massi

jippa

jippa

21-11-2010 om 11:47

Tbm of carriere?

Grappig, zo las ik dit draadje niet. Ik ben wel verbijsterd over de passiviteit in de berichtjes van annemoontje en sommige anderen. Alles wordt bij anderen gelegd. Iedereen hangt aan deze vrouwen schijnbaar en zelf hebben ze geen enkele keuze of invloed.
Wat had je nu eigenlijk willen horen Annemoontje? Ach wat een vervelende man, zo zijn ze allemaal?

Pieke

Pieke

21-11-2010 om 13:03

Brood op de plank

Toen ik zwanger werd van de eerste heeft mijn man bewust gekozen om zo te werken (3 X 12 uur in eigen zaak) dat hij maximaal bij zijn kind kon zijn. Ik studeerde toen nog en zo kon ik zonder de (toen nog) peperdure kinderopvang toch mijn scriptie afmaken en afstuderen. We leefden toen van minder dan het bedrag dat als bestaansminimum gold in Nederland. Maar met 1 baby die borstvoeding krijgt heb je niet veel geld nodig.
Het is nu 18 jaar en 4 kinderen verder en het plaatje ziet er heel anders uit. Ik heb echt geen werk nodig om gelukkig te zijn (en mijn man ook niet), maar een groot gezin is een dure hobby.
Kaaskopje heeft helemaal gelijk als ze zegt dat minder werken een vorm van luxe is. Ik werk nu in een goedbetaalde functie, maar zou heel graag iets praktischer gaan doen. Dat zou betekenen dat ik fulltime moet werken om hetzelfde inkomen binnen te brengen en daarom blijf ik nu hangen in een saaie baan waarin ik mij verveel, maar slechts 3 dagen hoef te werken.

Ik ben twee keer een periode thuis geweest met 3 en 4 kinderen. Bij mij gaat het er echt niet in dat TBM nergens tijd voor hebben. Met een baan moet je altijd strak plannen en vooruitdenken, als je dat ook doet zonder baan kun je veel tijd overhouden om zelf in te vullen, ook zonder kinderopvang. Het gevaar is denk ik dat als je er bewust voor kiest om thuis te blijven voor de kinderen je je dagritme teveel laat bepalen door de kinderen en er niets voor jezelf overblijft. Maar als ik om mij heen kijk zie ik de ouders die geen baan hebben niet perse meer met hun kinderen ondernemen dan die wel een flinke baan hebben.

Tihama

Tihama

21-11-2010 om 13:09

Ava

Ik heb een simpel principe: AVA. Als je in een situatie zit die niet bevalt, dan kun je 3 dingen doen
A: Accepteren
V: Veranderen
A: Afscheid nemen

Vaak die je dat mensen geen van 3-en doen. Dan blijft het dus bij mokken en booszijn.

Het valt me op dat mensen allerlei excuses hebben waarom iets niet kan. Maar het KAN vrijwel altijd, alleen moet je dan andere dingen accepteren, veranderen of loslaten.

Tihama

annemoon

annemoon

21-11-2010 om 13:21

Jippe&pieke

Jullie komen van een andere planeet, en denken dat iedereen van die planeet komt.
Jullie communiceren aggressief en dat is niet mijn manier, ik lees jullie reacties maar ik peins er niet over antwoord te geven op jullie vragen.

annemoon

annemoon

21-11-2010 om 13:33

En voor de overige onliners;

Thanks voor de reacties, ze lopen echt uiteen en ik kan er wat mee! Het geeft me een ander inzicht en ik voel me gesteund door jullie betrokkenheid.
Over eigenwaarde; (dc stelde deze vraag)
Inderdaad haal je in het begin van het ouderschap veel eigenwaarde uit het zorgen voor je kroost, bij mij werd dat wel minder naarmate de kinderen ouder werden, ze worden zelfstandiger en je gaat loslaten en delegeren, naar je kinderen toe. Dat is een natuurlijk proces en daar zijn de meesten zich bewust van (hoop ik)maar als je het hebt over delegeren mbt de taakverdeling tussen jou en je partner, dat is inderdaad moelijker. Dat is nu juist wat steeds blijft spelen, de balans hierin vinden! Je kan delegeren "uit liefde" voor je partner,(krijgt hij ook eigenwaarde door het zorgen) of delegeren "uit gezag" (hij moet ook verantwoordelijk zijn voor de zorg). Ik weet er dus ook geen k&k antwoord op....anders had ik dit draadje ook niet opgesteld

annemoontje

annemoontje

21-11-2010 om 13:49

Ava

inderdaad, AVA, dat klinkt simpel maar vergis je niet, keuzes maken; het zijn allemaal leerprocessen die tijd en ervaring vergen, en dan is het toch interessant om hierover te communiceren?

Excuses waarom iets niet kan is denk ik niet het juiste woord, soms kies je ergens voor en heb je tijd nodig om te zien hoe de uitwerking is van je keuze. Dat geldt ook voor acceptatie, verandering, en los laten, in de tussentijd kan je er anders over gaan denken omdat je gemaakte keuze anders is dan je had verwacht? en het proces dan weer voortzetten door je keuze bij te stellen, dus maak je steeds weer een keuze.....etc etc. allemaal ontwikkelingen die uiteindelijk leiden tot wat je voor ogen hebt...dat AVA, dat houdt nooit op..
met of zonder excuses, het is een proces wat we allemaal meemaken en beleven. in het proces blijven hangen door excuses...dat zou kunnen maar uiteindelijk zal je echt een keuze gaan maken..

Tihama

Tihama

21-11-2010 om 14:40

Klopt

Het houdt nooit op. Wij werken hier allebei al ons hele leven fulltime. De oudste is nu 13. In die 13 jaar hebben we diverse malen opnieuw aan de tafel gezeten om dingen aan te passen. Elke keer als je denkt dat je er nu bent, dan gebeurt er weer iets dat de hele boel op zijn kop zet (ziekte, overlijden, ontslag etc.).

Vaak gaat de enige discussie over de onderliggende waarden en normen. Daarna is het alleen nog maar een kwestie van oplossingen zoeken om dit te bereiken.

Tihama

Te laat en te vaag

Annemoontje. ik denk dat het hiervoor te laat is: 'maar als je het hebt over delegeren mbt de taakverdeling tussen jou en je partner, dat is inderdaad moelijker. Dat is nu juist wat steeds blijft spelen, de balans hierin vinden! Je kan delegeren "uit liefde" voor je partner,(krijgt hij ook eigenwaarde door het zorgen) of delegeren "uit gezag" (hij moet ook verantwoordelijk zijn voor de zorg).'
Delegeren doe je van de taken die jij hebt, de huishoudelijke taken heb je zelf gedragen, dus je man kan je daarin niet helpen met delegeren. Liefde of gezag, dat zijn allemaal nogal vage begrippen in deze, ik denk niet dat dat gaat werken.
Liever probeer je heel konkreet te zijn: meenemen naar sportevenenemten, kookdagen, thuis blijven op een dagdeel waarop jij weg wil, nou ja, zo konkreet mogelijk. Je man wil oplossingen horen denk ik. Dus grijp je kans.

Tsjor

annemoontje

annemoontje

21-11-2010 om 20:07

Ja tsjor,

maar voor wat betreft eigenwaarde en delegeren, ik doelde hiermee meer op de vraag van dc; /Wat ik bijzonder vindt, is dat blijkbaar toch veel moeders hun eigenwaarde halen uit het zorgen voor hun kinderen. En dan is het moeilijk om de taken uit handen te geven, want dan geef je min of meer toe dat je niet (meer) onmisbaar bent (dag eigenwaarde). Dus even praktisch, hoe pak je het aan om meer los te laten en te delegeren, zonder jezelf te verliezen? Heb je dan altijd een nieuwe hobby of iets anders buiten huis nodig? Of lukt het om patronen te doorbreken zonder een verandering in je eigen leven? Wie heeft ervaring en praktische tips? /

verder heb je idd helemaal gelijk hoor, konkreet zijn helpt zekers en dat doe ik ook zoveel mogelijk naar mijn man toe, maar konkreet zijn in wanneer en hoe je precies oprechte aandacht verlangt en steun wilt hebben...da's ook niet zo gemakkelijk; op het moment dat ik oprechte aandacht van hem verlang en komt vanachter zijn krant met een oplossing aanzetten....moet ik dan op dat moment zeggen: ik wil NU (oprechte) aandacht en steun, nog een drempel te nemen dus, dus eerst jezelf blootgeven en kwetsbaar opstellen (want dat doe je uiteindelijk als je om medeleven 'vraagt') en dan het vervolgens ook nog op dat moment zeggen dat je behoefte hebt aan aandacht en steun...maar dat kan hij toch ook wel enigszins aanvoelen? dat snap ik nog steeds niet echt.....voor wat betreft de concrete taakverdeling enzo, ja daar ben ik zelf bij en mede schuldig aan als ik daarin niet duidelijk ben, maar vermoeiend is het wel. Hij gaat het huishouden doen zonder enig overleg, grappig, dat wel maar onnodig. Beter lijkt mij om dat even 1 seconde te overleggen, ik kan hem dan heel concreet vertellen wat hij zou kunnen doen,da's twee vliegen in een klap; hij een goed gevoel omdat hij meewerkt, ik blij omdat ik van een taak verlost ben voor dat moment. Ik kan dat bovenstaande voorbeeld met hem gaan bespreken en dan gaat het 1 keer goed; in overleg, de volgende keer gaat het weer net zoals voorheen, zonder overleg iets gaan doen wat onnodig is...hij luistert heel slecht in dit geval, doet toch zijn eigen ding. Maar als ik het goed begrijp van alle reacties komt het er eigenlijk op neer dat je goede afspraken met elkaar moet maken...doen we, proberen we, maar het werkt niet op langere termijn, dus dan maar accepteren, ok, dat gaat een tijdje goed..zo erg is het allemaal niet, relativeren dus. Maar na verloop van tijd, slaat die acceptatie toch een andere kant op bij mij, ergenis komt weer om te hoek kijken....en daar ga ik weer....misschien vinden sommigen mij een zeur, dan is dat maar zo....ik zie het eerder als een leerproces wat kennelijk veel tijd nodig heeft...waarschijnlijk wordt gaat helemaal prima tussen ons....als we 80 jaar zijn en onze ambities en verlangens er niet meer zo toe doen..?

Massi Nissa

Massi Nissa

21-11-2010 om 20:30

Annemoontje

Zeker zoals je in die laatste posting aan tsjor het probleem beschrijft, heeft het eigenlijk weinig van doen met wel of geen tbm zijn. Je wilt steun en aandacht van je man en krijgt die niet vanzelf en wilt er niet om smeken. Een ontzettend bekend verhaal, ik ken het uit eigen ervaring (en ik werk meer dan mijn man, dus dat heeft er niets mee te maken) en hoor er ook veel andere vrouwen mee worstelen.
Wij noemen het hier thuis Los Angeles, naar de L en de A van Liefde en Aandacht. Die LA schiet er vaak gewoon bij in omdat je langs elkaar heen leeft, vaak moe bent, elkaar een beetje for granted bent gaan nemen, na tig jaar samenzijn net wat minder begrip kunt opbrengen als steeds weer dezelfde problemen ter sprake komen (veel mensen zitten nu eenmaal in cirkeltjes vast). Wil niet zeggen dat er geen liefde is, wel dat je elkaar weer wakker moet maken.
Heb je je man al verteld dat je het gevoel hebt dat wat je ook doet, het nooit goed genoeg is? Ik wed dat hij ervan schrikt en totaal niet weet dat jij met dit soort ideeen loopt. Mannen kunnen geen gedachten lezen en ook geen hints opvangen en decoderen. Ik heb ooit ergens een hilarische strip gezien van een man en een vrouw in de auto. De vrouw denkt dat de man boos op haar is omdat hij zwijgt en fronst. Bij elke mondhoek die hij naar beneden trekt, bedenkt zij waarom hij boos is, waarom zij eigenlijk nog veel bozer zou moeten zijn, en dat ze toch goed beschouwd een k-huwelijk hebben, en wat doet ze nog met die stommeling. En al die tijd zit hij te denken aan... rare geluiden in de motor van de auto en wat het zou kunnen zijn en hoeveel het gaat kosten om het te repareren en wanneer de auto dan het beste naar de garage kan. Ik heb me er echt om bescheurd, want zo gaat het hier heel vaak.
Groetjes
Massi (niet vies van een beetje drama)

Rosase

Rosase

21-11-2010 om 22:07

Ja maar, ja maar

Wat vraag jij dan aan je man? Als ik hulp nodig heb bij iets ben ik daar altijd heel concreet over. Dan zeg ik er staat zo'n en zo'n mand voor de wasmachine en daar zit ongeveer dit en dat in. Wil je die was in de wasmachine doen en de machine dan op die en die stand doen. En de was die in de wasmachine zit mag in de droger op die en die stand. En dan iedere keer, want ik hoef echt niet te verwachten dat hij ooit gaat onthouden hoe mij wassysteem is. En dat terwijl ik dat toch geleerd heb van ZIJN moeder . Dus heel klip en klaar. Werkt dat niet bij jouw man?

En verder ga ik nooit klagen als hij uit zichzelf de woonkamer zuigt. Daar ben ik dan alleen maar blij mee. Zal ook wel komen omdat dat bij ons altijd nodig is.

Als mijn man iets doet wat eigenlijk niet tot zijn programma hoort, doet hij meestal hetzelfde. Ik laat dat maar zo. En als ik iets specifieks nodig heb, zeg ik dat ook specifiek.

Kiki

Kiki

21-11-2010 om 23:45

Hahaha massi

zeer herkenbaar, mannen zijn sukkels als het om gedachten lezen gaat

Mijn man zal ook nooit uit zichzelf een was ophangen, dat moet uitgespeld worden. Maar het is een lieverd, dus ik spel het wel uit hoor
Toen man en ik samen woonden kon hij niets in het huishouden, daar hebben we het eerste jaar goed bonje over gehad (over het huishouden en omdat hij zei dat zijn moeder lekkerder zuurkool maakte dan ik, hihi)
Ik kon uiteindelijk twee dingen doen, ik kon het allemaal zuchtend en steunend en demonstratief zelf gaan doen (maar daar had ik geen zin in) wachtend tot het kwartje zou vallen (en dan zou ik nu in dezelfde positie verkeren als de draadstartster) of ik kon een modus operandi creëren waarin ik vertelde wat wanneer en hoe gedaan moest worden. Niet ideaal, maar wel beter werkbaar.

Angie

Angie

22-11-2010 om 05:02

Tje, pieke

Dat zal ook persoonlijk zijn, het niets van je overblijven als TBM.

Ik werk. Niet voltijds, maar met daarnaast een eigen zaak, komt dat er wel op neer. En ik het juist het gevoel dat er niets van mezelf overblijft (let op, dus niet niets voor mijzelf). Ik kan te weinig doen wat mij erg na staat, onder anderen de zorg voor de kinderen, mijn hobbies, het huis.....en dan denk ik wel eens: ik ben mijn werk toch niet? Waar is Angie gebleven?

Om mijzelf weer wat meer terug te zien, denk ik er nu serieus over om de betaalde plek aan de wilgen te hangen. ik wil weer echt zijn in plaats van een moegejakkerd mens. Maar nogmaals: dat is voor ieder persoonlijk.

Groet,

Angie

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.