Relaties Relaties

Relaties

annemoontje

annemoontje

17-11-2010 om 14:37

Het is nooit goed genoeg..

Al 20jaar bij elkaar....altijd samen gewerkt, hij is totaal anders dan ik, vanaf het moment dat ik ons 1e kind in de armen had, was ik jaloers op hem; hij ging gewoon elke ochtend, zoals altijd, in pak en geschoren naar zijn werk...ik daarentegen...mijn leven was 80% veranderd..., nu 13jaar, na de geboorte van de eerste heb ik nog steeds datzelfde gevoel, als ik hem wederom zie vertrekken in pak, gewassen en geschoren, gemediteerd, voorzien van een ontbijtje bekruipt me weer hetzelfde gevoel, "hij zorgt ervoor dat zijn leventje op rolletjes blijft lopen, ondanks de hectiek van het gezinsleven" ik ben dan al 2uur op; 2 jongens de deur uit gewerkt en mezelf in de kleren gehesen en een kop thee achterover geslagen...kortom, ik ben jaloers en voel me niet gelijkwaardig. Ik maak ruzie en verwijt hem het bovenstaande, hij kaatst de bal terug (altijd!) en komt er niet meer op terug. Nu met 2 opgroeiende pubers trek ik het niet meer en wil meer betrokkenheid en aandacht van hem voor de kinderen en mijzelf. Hij heeft al andere toekomstplannen gemaakt en gekozen, zzp-er worden en langzaam zijn huidige (goed betaalde en zware) baan afbouwen. En ondertussen organiseert hij daarbij ook allerlei sportevenementen die veelal plaats vinden in de weekenden, van overleg tot uitvoering. Ik werk 20u en ben altijd beschikbaar zolang ik dat nodig vind voor de kinderen. Dat ik het niet meer trek uit zich in ontevredenheid, in de steek gelaten voelen, teleurgesteld zijn in ons gezinsleven. Ik doe echt mijn best en probeer er het beste van te maken, maar de momenten waarop ik verdrietig ben en het niet zie zitten volgen elkaar steeds sneller op. Hij is een echt mannetje: komt altijd met een oplossing aandraven (terwijl ik daar niet op zit te wachten, maar eingelijk steun en aandacht van hem verlang). Verteld mij dus hoe ik het anders moet doen en wat ik allemaal verkeerd doe, ook in de opvoeding...Het huishouden is ook niet zijn ding; hij heeft daar niets mee; helpt wel als ik het hem vraag of gaat zonder overleg stofzuigen (zijn manier van huishouden; de woonkamer stofzuigen) terwijl dat helemaal niet nodig is. Klussen in en om het huis: dat kan hij niet (zegt ie zelf; een goed stel hersens met twee linkerhanden) en wil hij niet doen, zelfs een lamp verwisselen, hij ziet het niet en doet er niets aan. Ok, dan doe ik dat wel, prima en er worden klusjesmannen ingehuurd, ook geen probleem...Maar die betrokkenheid...van hem voor zijn gezin, die mis ik zo, en de aandacht die hij aan zichzelf besteed...daar erger ik me zo aan...en het altijd dat "zakelijke" optreden, zelden eens gewoon lief zijn en iets liefs zeggen....wie herkent dit? het is vast een bekend riedeltje wat ik opschrijf maar ik heb nog geen oplossing.....is het nooit goed genoeg voor mij? (dat is wat hij altijd zegt...hoeft hij zich er niets van aan te trekken...)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Waardering

Annemoontje, kon ik maar 'n gesprek met je man aangaan! Ik zou 'm zeggen dat hij zo makkelijk zou kunnen scoren, door af en toe oprecht belangstellend te zijn, te waarderen, te helpen... Zoveel stellen verzanden in een dergelijke rolverdeling. En op zich is daar niks mis mee, als er maar wederzijds respect is voor elkaars aandeel. Ik herken het hoor... ik was op het laatst alleen maar aan het zeuren. Mijn (inmiddels) ex omzeilde het gezeur door me gewoon niet te bellen als het later werd met z'n werk. Hij had niet door dat de tube gel die 's ochtends leeg was, 's avonds opeens was vervangen... zei er in ieder geval niks van. Nooit een bedankje, nooit een compliment, weinig steun. Ging inderdaad ook voor z'n eigen persoonlijke ontwikkeling (carrière) en ik was voor het stukje 'kinderen & huishouden'. Eerlijk gezegd had ik niet anders gewild... maar ik maak op uit jouw stukje dat het voor jou geen vrije keuze is. Nu hij plannen heeft als ZZP'er te gaan beginnen, is het een goed moment om rond de tafel te gaan zitten. Een rustig gesprek zonder verwijten maar waarin jullie wel duidelijk zijn naar elkaar hoe je de rolverdeling ziet, met het oog op de komende werk-verandering. Zeker in zo'n opbouwfase zal hij waarschijnlijk nog meer tijd kwijt zijn dan wat hij nu al investeert.

dc

dc

17-11-2010 om 17:41

Maar?

Hoe vaak uit je waardering naar hem toe voor het harde werk dat hij doet om geld in het laatje te brengen?

En houdt hij je tegen als je ook dingen voor jezelf gaat doen?

Ik zou even ophouden met alles bij hem neer te gooien, en eerst eens kijken naar wat jij wil en nodig hebt om tevreden te zijn, en dat gewoon gaan doen!

Zoals mijn man me altijd zegt, ik kan hem wel verwijten maken dat hij dingen gaat doen die hij leuk vindt in plaats van het huishouden, maar niets houdt me tegen om hetzelfde te doen (ZEKER hij niet). In feite betekent het als je boos wordt dat de ander iets doet, je dat in feite zelf ook wil doen (ik denk dat jij meer vrijheid wil). En dan moet je het gewoon doen. Het huishouden komt altijd wel goed, al is het wat minder netjes, en eet je wat vaker makkelijk. Maar ik wed dat je jezelf de ketenen hebt opgelegd, en niet je man!

Enne, 2 puberjongens kunnen zich ondertussen best zelf de deur uitwerken. Gewoon de komende weken lekker in bed blijven liggen tot iedereen het huis uit is!

Nou, herken het wel een beetje

inclusief het zzp-gedoe. Maar ik ben al jaren geleden gestopt met een kasboekje qua relatie aan te leggen. Heeft veel ruzies en gedoe gekost. Ik in de emotie, hij in de oplossing. Ik geef veel en graag, ik zorg veel en graag. En ik hoef er niks (nu niet meer) voor terug, want het zorgen etc. geeft me al genoeg. Hij geeft ook, maar op een andere manier dan ik. Wel veel bemiddeld voor de kinderen, met succes, hij is betrokken bij hun sport bijvoorbeeld. Ik vond het wel een doorbraak dat hij zelf voorstelde om zijn bijdrage aan het huishoudgeld te verhogen met 1 dagdeel extra huishoudelijke hulp.

joep

joep

18-11-2010 om 12:54

Herkenning + ideeën

Hier ging en gaat dat soms nog wel zo. Het voelt heel oneerlijk om alle offers te brengen en aan te zien dat hij heel goed is in waar jij zo slecht in bent, nl. egoistisch doen.
Je kunt proberen er beter in te worden. Denk na over hoe je het wilt hebben, zou jij noem maar iets b.v. zelf zzp-er willen worden? Zou het hebben van een leuke carriere, studie of bepaalde contacten je leven leuker maken? Wat zijn jouw doelen?
Daarnaast kun je wel wat van hem eisen, de mijne is op een gegeven moment een dag in de week thuisblijfvader geworden. Kijk, als je mogelijkheden ziet om minder te gaan werken t.b.v. de nieuwe zzp-carriere, dan kun je ook wel tijd inbouwen voor de kinderen. Wil hij dat niet, dan b.v. het huishouden uit handen geven en er zelf voor zorgen dat jou dagen leuk worden.

O ja,ken je het nummer `jij brengt altijd bloemen voor me mee' (jij brengt nooit meer bloemen voor me mee) paul de leeuw, volgens mij uit het engels vertaald. Dat is heel het probleem vaak bij ons. Ik denk dan dat hij mijn gedrag zal copieren, maar dat gebeurt nooit. Mijn man heb ik vrij precies aangeven wat ik van hem verwacht. Mannen hebben leiding nodig (echt!). Heel overdreven voorbeeld: hij komt thuis en in plaats van door mij hartelijk verwelkomd te (willen) worden, kijkt hij in de koelkast en pakt hij de post. Ik heb hem aangegeven te roepen als hij door de deur loopt (omdat ik anders denk dat er ingebroken wordt) en daarnaast mij te komen kussen (hoeft niet hartstochtelijk) en zo leg ik bij meer dingen precies uit hoe ik het hebben wil.
In jouw geval precies aangeven: wat voor liefs wil je horen en wanneer zou hij dit kunnen zeggen?
Nou, succes ermee.

Annemoontje

Deze in valt me op:*hij zorgt ervoor dat zijn leventje op rolletjes blijft lopen*
Dat is namelijk precies wat jij ook zou moeten doen.
zorg dat er een hulp in de huishouding komt,zoek een extra oppas voor de kinderen,zodat je tijd voor jezelf krijgt,en vraag jezelf af of je met deze man op deze manier oud wil worden.
zo niet,ga een serieus gesprek aan waarin je jouw verwachtigen duidelijk maakt,of ga in relatietherapie .
ga niet zitten afwachten tot er iets veranderd,maar onderneem actie!

anno

anno

18-11-2010 om 13:48

Ook herkenning

Het moeilijke is dat ik natuurlijk ook egoïstisch kan gaan doen en meer aan mijn eigen zelfontplooiing kan gaan doen/ carrière maar dat dat dan betekent dat de kinderen voornamelijk door derden worden verzorgd. Mij geeft dat nogal veel stress: ze staan nog steeds op de lijst voor de buitenschoolseopvang en ze vinden de oppassen tot dus toe niet leuk.

Resultaat: veel ruzie met man omdat ik vind dat hij ook minder moet gaan werken. In principe gaat hij dat volgend jaar ook doen (na afronding van lopend project, is contractueel vastgelegd dat hij vijf dagen per week dat gaat doen).

Verder eens met andere schrijfsters: probeer te bedenken wat JIJ zou willen doen en probeer meer positieve energie te steken in het bereiken daarvan ipv negatieve energie door teveel op man gericht te zijn. Ook al ga je scheiden de situatie blijft dezelfde waarschijnlijk: voor hem vrijheid blijheid, voor jou het huishouden.

Waarschijnlijk is stap 1 dat je meer aan je carrière moet werken: dan heb je meer kruit bij het onderhandelen dat hij minder werkt en meer thuis doet.

Over vijf jaar

ben jij al aan je pensioen toe, tenminste voor wat betreft je hoofdtaak, namelijk het verzorgen van de kinderen. Dan zijn ze zelfstandig genoeg om zich alleen te redden of ze wonen niet eens meer thuis. Ondertussen kun je dan wel genieten van de zekerheid van de inkomsten van je man en voor zover je het aardig en leuk vindt ook nog gaan werken.

Ondertussen kun je iedereen daar een beetje op voorbereiden:
- de kinderen en je man een vaste kookdag geven, zodat jij die dag niet hoeft te koken; oudere kinderen zou je zelfs de boodschappen voor de kookdag zelf kunnen laten doen, zodat ze leren om keuzes te maken (eventueel een normaal bedrag aan budget meegeven).
- met je man samen praten over leuke dingen die jullie samen zouden kunnen en willen doen. Een abonnement op de schouwburg bijvoorbeeld. Of een weekend weg, kinderen eventueel uitbesteden of iemand in huis halen.

Voor jezelf zou je nog eens goed hierover moeten nadenken: 'hij is totaal anders dan ik, vanaf het moment dat ik ons 1e kind in de armen had, was ik jaloers op hem; hij ging gewoon elke ochtend, zoals altijd, in pak en geschoren naar zijn werk...ik daarentegen...mijn leven was 80% veranderd..., nu 13jaar, na de geboorte van de eerste heb ik nog steeds datzelfde gevoel, als ik hem wederom zie vertrekken in pak, gewassen en geschoren, gemediteerd, voorzien van een ontbijtje bekruipt me weer hetzelfde gevoel, "hij zorgt ervoor dat zijn leventje op rolletjes blijft lopen, ondanks de hectiek van het gezinsleven" ik ben dan al 2uur op;'

Ik haal er een paar punten uit: het jaloerse gevoel is er al vanaf je eerste kind. Toch heb je er weinig aan veranderd, nog meer kinderen gekregen en ben je door blijven gaan. Kun je voor jezelf nog achterhalen waarom je daar verder nooit iets mee hebt gedaan?

Je geeft aan dat je leven voor 80% veranderd is. Ik neem aan dat jullie samen gepraat hebben over kinderen en in alle vrijheid samen aan de keukentafel dezelfde beslissing hebben genomen als vrijwel alle andere stellen: hij blijft fulltime werken, jij gaat parttime werken. Het kan zijn dat je achteraf een verkeerde beslissing hierin genomen hebt. Zit die verkeerde beslissing dan in de taakverdeling of in het feit dat je kinderen gekregen hebt? De meeste mensen zijn zich wel bewust van de verandering die kinderen met zich meekrijgen, alleen heeft niet iedereen enig zicht op hoeveel tijd het kost om alle kinderen jassen aan te trekken voordat je weg kunt, en andere bezigheden.

Hij zorgt ervoor dat zijn leven op rolletjes loopt, schrijf je. En het lijkt er zelfs op alsof jij hem het ontbijtje maakt.Het lijkt erop alsof je iets terug verwacht voor al je activiteiten: waardering en dankbaarheid. Misschien denken man en kinderen dat ze jou een plezier doen, namelijk de kans geven om te moederen. Als je hen niet duidelijk maakt dat je er een hekel aan hebt of dat je het ongelijkwaardig vindt, dan hebben ze ook niet de kans om er anders naar te kijken. Als het in de boekhandel nog te krijgen is zou ik je adviseren om het literair juweeltje 'Spijt' van Charles den Tex te kopen voor 1,50. Echt een juweeltje.

Je staat 's morgens vroeg op, twee uur eerder dan de rest. Vind je dat prettig? Zo ja, dan blijven doen. Maar als je dan niet prettig vindt dan zou je kunnen vragen om een mamma-slaapt-door-dag per week of andere afspraken met je man.

Kortom: het kan zijn dat de keuzes die je in het verleden gemaakt hebt niet zo uitpakken als je had gehoopt, maar je kunt elke dag nieuwe keuzes maken. Probeer eens wa.

Tsjor

jippa

jippa

18-11-2010 om 17:27

Triest verhaal

Ik vind het een triest verhaal zoals je het hebt opgeschreven Anemoontje. Je legt zoveel bij hem. Je was er toch al die tijd ook bij? En als je gelijk al jaloers was waarom zit je nu dan nog in die situatie? En denk je dat je nu het schip nog kunt keren?
Je wilt vooral heel veel niet of je vindt dat hij dat niet aankan (althans dat lees ik erin) maar wat wil je wel? Is het ook geen angst nu je kinderen pubers zijn dat je niet meer "nodig" bent? Mijn advies zou zijn: ga je via een cursus of met welke vorm van hulp dan ok eens verdiepen in wat jij met de rest van je leven wilt in plaats van te bedenken hoe het allemaal fout is gegaan. Ik wil je echt niet de grond in boren en ik vind het heel rot voor je dat je je eenzaam en verdrietig voelt. Ik krijg alleen plaatsvervangend medelijden met je man als ik jouw verhaal lees. Voor wie is het nooit goed genoeg?

Pieke

Pieke

18-11-2010 om 20:00

Mijn man is net zo

Ook ieder ochtend op tijd netjes in het pak de deur uit en in het weekend lekker met sport organiseren bezig. Hij heeft ook net besloten ZZP-er te worden.
Hij zal de eerste zijn om mij te stimuleren om ook te zorgen dat ik een fijn leven heb en dat is denk ik een belangrijk verschil met jouw situatie. Het gaat er niet om wat je man wel doet, maar om wat jij niet doet.
Jij zit in de slachtofferrol, de sloof die altijd maar aan het ploeteren en zorgen is. Maar waarom moet je pubers de deur uit werken, weten ze zelf niet inmiddels de weg? Waarom maak je zelf geen plannen, waarom zorg je zelf niet dat je een leuk leven hebt? Het lijkt of je zit te wachten tot je man je gelukkig komt maken, maar hij is druk met zijn eigen leven en komt (zoals de meeste mannen) niet eens op het idee.
Het kan heel goed dat je een punt hebt over de rol die je man heeft in je gezin, maar met klagen ga jij niet gelukkiger worden. Ik denk dat je moet gaan nadenken over wat jij wilt in je leven en waar jij gelukkig van gaat worden. Mannen kunnen niets met klachten dat ze niet genoeg aandacht aan hun gezin geven. Bedenk wat je concreet wilt (40 uur werken in een eigen bloemenzaak, een opleiding tot.... wat je droom ook mocht zijn) ga daar aan werken en zeg tegen hem wat je concreet van hem wilt en wanneer. Maak je eigen leven leuk en stop met je puber-kinderen in de watten te leggen.

Annemoontje

Ik denk dat Annemoontje een beetje schrikt van al deze reacties. En ik denk dat ze allemaal waar zijn maar ik wil je vooral even een hart onder de riem steken! Misschien ben je murw door je teleurstellingen in het leven. Hopelijk kun je daaruit komen en met alle tips uit de postings iets positiefs bereiken. Hopelijk lukt je dat!
Groetjes,
Gonzo

anno

anno

19-11-2010 om 09:05

Maar twee hardwerkende ouders is...

toch ook niet ideaal. Ik zou persoonlijk heel graag weer fulltime willen werken, maar omdat mijn man meer dan fulltime werkt, doe ik dat niet. Ik vind dat mijn kinderen dan tekort komen. Je hebt toch ook verantwoordelijkheid naar je kinderen toe?

Ik denk dat het lastig is in een relatie als de ene partner dat wel zo ziet maar de andere niet: degene die dat niet belangrijk vindt, werkt keihard, waardoor de ander voor de afwezigheid van de hardwerkende man gaat compenseren door minder te werken...

T&T

T&T

19-11-2010 om 09:33

Herkenning annemoontje!

Oh ja, alle open deuren en oplossingen zijn hierboven al aangereikt... maar ik herken je verhaal zo! Je loop ook vast niet elke dag 24 uur met dat gevoel rond, want dat hou je geen 20 jaar vol, maar af en toe is het lekker om effe je gal te spuien, en er is nogal wat gal he?
Mijn man, ook zo'n haantje ging 6 weken na de geboorte van onze eerste (huilbaby) lekker een weekendje sporten... ik durfde geen nee te zeggen, en hij is dat ook een paar keer per jaar blijven doen. Stinkjaloers ben ik dan! Hij laat me het hele weekend achter met de kinderen, ik kan geen kant op, en hij komt helemaal fris en opgewekt op zondagavond weer thuis, om te ontploffen! Maar ja, hij werkt hard, en omdat ik het niet kan wil dat niet zeggen dat ik het hem ook niet moet gunnen ;( hij weet dat overigens ook wel hoor, er zijn echt wel meerdere gesprekken over geweest.
Maar het gaat niet alleen daarom, het is gewoon het hele leven als gezinnetje dat anders loopt dan ik had gedacht, ik heb hem wel eens toegeschreeuwd JIJ HEBT OOK TWEE KINDEREN GEKREGEN! maar ja, dat geeft hij ook grif toe, en daar is hij blij mee, en gaat vervolgens gewoon verder met zijn leven.
Voor mij is er heeeel veel verandert, de kinderen, twee prachtige lieve kinderen overigens, vragen meer zorg dan we ons konden voorstellen (beide met een vorm van autisme, ook een heel verhaal)en dat alles komt op mij neer. Meneer speelde het klaar om in de tussentijd ook nog een eigen bedrijf op te zetten, en het is crisis wist je dat? dus hij werkt zich een slag in de rondte zodat we ons hoofd net boven water houden, en ik... ik leverde steeds meer van mezelf in, ik werd huismoeke, met een heel klein baantje en gelukkig ook nog een beetje sport. (dat eis ik dan wel weer op voor mezelf)
Zucht... doorademen... zennnn....
Tot zover ook mijn frustraties, het zijn er genoeg!
Weet je wat ik dit jaar voor het eerst heb gedaan? ik ben ook een weekend gaan sporten... ja ik ben soms ook nogal een "haantje" een heel weekend, met mijn maatjes in een hotel, heerlijk eten, flink ontbijten samen, de wedstrijd, die geweldige adrenaline daarna, gezamelijk vieren wat we gepresteerd hebben... ach ik kan er nog van nagenieten... en mijn man? Die was niet eens verbaasd, vond het allemaal prima. Ik kwam thuis, helemaal opgeladen, in een min of meer opgeruimd huis, met twee kinderen die natuurlijk van papa veel meer mochten dan van mij en dus ook heel tevreden waren...
Ik zeg niet dat het DE oplossing is, maar het kan wel even rust geven, en ik kan er echt van nagenieten, volgend jaar weer zeggen we dan! Ja, mijn sportweekendjes zijn niet zo talrijk, 1x per jaar is genoeg, en man vind het prima.
Misschien moet je het gewoon doen ja, effe een weekend weg met vriendinnen, je kinderen zijn groot genoeg (in die zin dat man geen badjes meer hoeft te verzorgen of flesjes of zo...) die redden het wel met papa.
Oh ja, en weet je wat zijn bijdrage in het huishouden is??? de vaatwassen inruimen, maar dan vergeten ook aan te zetten... whoehahaha, komop we proberen een beetje de humor te zien, en het zelfmedelijden niet te laten overheersen! natuurlijk mag je wel eens balen, gooi het er hier maar uit!
groetjes, Tess

Carrière? relatie!

Ik snap niet zo goed waarom ze steeds het advies krijgt aan haar carrière te werken. Er moet aan dat huwelijk gewerkt worden1 Maarja, dan zal meneer ook moeten toegeven dat er een probleem is en lieve kind, ik ken het maar al te goed: Mijn man vindt dan ook "Jíj hebt een probleem, niet ik".
Zucht.
Enfin, kiek maar es naar het draadje hierboven. Ik schrijf vanavond weer wat, ook voor jou, want ik moet nu aan het werk.
Onee, ik werk natuurlijk helemaal niet, ik ben huisvrouw

Pieke

Pieke

19-11-2010 om 10:16

Helemaal niet per se carrière

Het gaat er helemaal niet om dat Annemoontje per se aan de carrière moet. Zij moet wel invulling gaan geven aan haar eigen leven en eigen geluk. Ik raadde haar aan om haar eigen dromen te volgen, dat doet de rest van haar gezin namelijk ook.
Mijn man werkt fulltime en reist daarbij ruim 3 uur per dag, we hebben samen 4 kinderen, 3 pubers. Ik heb veruit de meeste veren gelaten in mijn loopbaan en op mijn werkdagen breng ik de jongste weg, doe de boodschappen, haal hem weer op, kook en luister naar de verhalen. Kortom ik draai de hele tent naast mijn baan en ik vind het prima zo. Want daarnaast doe ik de dingen die ik leuk en belangrijk vind en waar ik blij van wordt. Doordat ik gelukkig ben met mijn leven en de dingen doe die ik wil doen (inderdaad nog niet zo veel als ik wel zou willen, maar mijn tijd komt nog wel) heb ik niet de neiging om mijzelf zielig te vinden, terwijl mijn situatie feitelijk niet heel veel afwijkt van die van Annemoontje. Iemand die gelukkig is met haar leven en blij met zichzelf is leuker gezelschap en daarom raadt iedereen Annemoontje aan om daarmee te beginnen. Mannen kunnen niks met ongelukkige vrouwen. Natuurlijk heb ik ook weleens periodes gehad dat ik slecht in mijn vel zat. Ik kreeg dan ook steevast van mijn man te horen dat ik er iets aan moet gaan doen omdat hij en de kinderen er last van hebben. Hij zal mij helpen en steunen met de door mijzelf gevonden oplossingen. Maar hij lost het niet voor mij op.

T&T

T&T

19-11-2010 om 10:51

Je eigen leven, wat is dat ook alweer?

Invulling geven aan je eigen leven? oh ja, dat moet ik ook nog een keer doen
Het is gewoon moeilijk om je eigen ding te doen als anderen aan je "hangen". Het gezin en huishouden zal toch moeten draaien, en ik (als moeder) plooi me daar zo'n beetje omheen, vang man en kinderen op, zorg dat het thuisstation draait... en daarnaast... probeer ik ook iets voor mezelf te doen. Maar heel veel dingen vallen af omdat ik zo gruwelijk veel tijd kwijt ben aan de kinderen. En dat heeft niks met een slechte plenning te maken hoor
Toch merk ik wel dat het iets gemakkelijker word nu de kinderen wat groter zijn, (8 en 9) ik krijg wat meer tijd omhanden, maar nog altijd niet in die mate dat ik er een carriere in kan opbouwen (whoehahaha). Wel probeer ik de schooltijd nuttig te besteden door niet alleen te stofzuigen, maar ook te studeren en te sporten, en daar voel ik me stukken beter bij! dan blijft de was maar even liggen.
Natuurlijk moet je aan je eigen leven werken, maar voor moeders (tenminste moeders zoals annemoontje en mij) gaat dat in hele kleine beetjes, en heel langzaam, terwijl mannen full speed door kunnen stomen zonder met wie dan ook rekening te houden... en dat voelt wel eens een tikkie oneerlijk, toch?!
Tess

krin

krin

19-11-2010 om 12:06

En toch

hoezeer ik het ook eens ben met het "je kunt alleen jezelf veranderen", "je kunt alleen jezelf gelukkig maken", "je bent zelf verantwoordelijk voor je leven", en het algemene advies om te doen zoals annemoontjes man doet, namelijk voor jezelf kiezen, mis ik in de reacties toch het gezamenlijke aspect. Je hebt een relatie met elkaar, je hebt samen kinderen, dan moet je er toch samen uitkomen? Waarom wordt er zo gemakkelijk overheen gestapt dat die man zijn leven geen moment laat beïnvloeden (voorzover we weten) door zijn leefsituatie, mét vrouw, mét kinderen? Waarom is het advies aan annemoontje om zijn voorbeeld te volgen, terwijl zijn voorbeeld in zekere zin niet het volgen waard is? Is dat dan de oplossing, ieder voor zich? Mij lijkt het een prima recept voor uit elkaar groeien, eerlijk gezegd.
Ja, annemoontje moet zelf een oplossing vinden voor haar miskend-talent-gevoel. Maar haar man aanspreken op zijn verantwoordelijkheden, of op zijn minst hem duidelijk maken dat de verdeling zoals die ooit is afgesproken nu voor haar niet meer voldoet en dat ze de onderhandelingen daarover wil heropenen, hoort mijns inziens ook bij het pakket.

Dit hoor je wel vaker

en vaak ligt de wortel dan al helemaal in het begin. Wat voor afspraken zijn er gemaakt voordat er kinderen kwamen, hoe is de babytijd verlopen... in die tijd heeft dit patroon zich gevestigd om het maar even zo te zeggen.

Verder sluit ik met aan bij krin: het is niet of-of maar én-én.

dc

dc

19-11-2010 om 14:53

Grootheidswaanzin

Ik vind nederlandse moeders echt grootsheidswaanzin tonen, met berichten als "Het is gewoon moeilijk om je eigen ding te doen als anderen aan je "hangen" etc.

Hallo, in Frankrijk bijvoorbeeld werken de meeste moeders voltijd, en die kinderen worden ook goed groot hoor.

Dus als je thuis wilt blijven voor de kinderen en het huishouden, prima, doe ik nu ook, en ik vind het heerlijk. Maar laat je niet stoppen andere dingen te doen omdat de kinderen en je man niet zonder je geweldige capaciteiten als huisvrouw kunnen. Geloof me, dat kunnen ze wel! En dan lopen zeuren om de oneerlijke verdeling vind ik echt oneerlijk naar de man toe. Ik neem tenminste niet aan dat jullie man eist dat je thuis blijft?

Pieke

Pieke

19-11-2010 om 17:07

Nog even over die pubers

Je posting richt zich helemaal op wat je man wel en niet doet, maar hoe zit het met die pubers? Pubers kunnen volkomen met al je energie aan de haal gaan, als je er geen paal en perk aan stelt. Zij hebben er bij uitstek een handje van dat het nooit genoeg is; altijd grenzen opzoeken en verleggen. Het is hier (en veel andere huishoudens) volkomen normaal dat de grootste kinderen dagelijks een bijdrage aan het huishouden leveren en zelf zorgen dat ze op tijd en met de juiste spullen op school komen. Ik heb geen tijd om ze te checken en ze krijgen er zelf gedoe mee. Na twee missers kiezen ze eieren voor hun geld.
Uit je posting maak ik op dat je een beetje aan het eind van je latijn bent, behalve dat je de pubers de wacht aan zegt zou je je man kunnen vragen om zijn sportactiviteiten in het weekend samen met de kinderen te doen. Zij zijn groot genoeg en dan kun jij de komende tijd een dag bijtanken en bedenken hoe je verder wilt.

Grootheidswaan?

Lijkt me niet passen in deze context. Een situatie kan zo groeien en als vrouw kun je er achter komen dat je het liever anders zou zien.
Het is toch een ontwikkeling in je leven: kinders, banen. En dat in nl de man vaker fulltime werkt. Zie het tij dan maar te keren. Dat kost ook weer tijd. Heeft toch veel met eigenwaarde en bewustwording te maken, ik zit er zelf middenin - Nouja in de bewustwording..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

dc

dc

19-11-2010 om 18:34

Vertigo

Natuurlijk groeit het zo. Bij mij ook. Ik vind het thuis zijn ook fijner dan werken moet ik eerlijk zeggen.

Maar ik heb niet de illusie dat het niet anders geregeld kan worden, en weet dat ik nu thuis aan het moederen ben, omdat IK het leuk vind. Niet omdat mijn man en mijn kinderen niet zonder mij thuis kunnen. En als IK weer (voltijd) wil werken, dan zoeken manlief en ik samen naar een oplossing om dat voor elkaar te krijgen!

Kiki

Kiki

19-11-2010 om 20:46

Je hebt gewoon heel verkeerde afspraken gemaakt

en dat is moeilijk terug te draaien.

Toen ik in verwachting was van mijn eerste heb ik mijn man medegedeeld dat hij minder moest gaan werken.
Ik heb het hem niet gevraagd, ik ben het niet overlegd, ik heb het gewoon als fait accompli gebracht. We werken nu allebei vier dagen.
Man sputterde natuurlijk wel 'kan niet in mijn functie, moeilijk, moeilijk' maar natuurlijk kan het wel en natuurlijk kon het zonder problemen.
Kinderen krijgen niets van drie dagen opvang (of vier)

T&T

T&T

19-11-2010 om 21:58

Nou nou

En toch... soms rolt de bal zo... ik ben grotendeels thuisblijfmoeder (wat overigens niet wil zeggen dat ik verder niks doe!) maar ik durf best te zeggen dat ik dat niet uit vrije keus ben geworden! en daar heb ik het best wel eens moeilijk mee. Maar dat mag je niet zeggen want het schijnt ook nog een soort van luxe te zijn.
En wat nog moeilijker is zijn het soort ongenuanceerde opmerkingen als die van dc, over grootheidswaanzin, en kinderen die ook wel groot worden als mama fulltime werkt, poeh poeh je weet er nogal wat van.
Nogmaals; soms rolt de bal zo, ja, ook hier zijn best wel afspraken gemaakt, en ik zou ook meer blijven werken, en ik werd ook die hippe mama die alles wist te combineren. Maar ik kon het dus niet! Niet iedereen krijgt "zomaar" gezonde kinderen, niet iedereen heeft evenveel keus in werk, werktijden en carrieres, niet iedereen heeft een man met een "papa dag" niet iedereen vind passende kinderopvang.... ieder gezin is anders, en dat is niet altijd een keuze.
Ik word heel moe van de keuze maatschappij, alsof je altijd alles aan jezelf te danken hebt, een beetje begrip mag ook wel.
Tess

dc

dc

20-11-2010 om 00:02

Moe

Ik snap best dat er soms omstandigheden zijn dat het niet gaat zoals we willen. Mijn man wil bijvoorbeeld best voltijd thuisvader zijn, maar hij verdient 2 keer zoveel als ik, dus dat zou betekenen dat we financieel erg veel achteruit gaan. Zouden we kunnen doen als hij echt heel graag wil, maar voorlopig kiest hij ervoor om toch door te gaan met werken.

Maar ik word heel erg moe van het steeds terugkomende verhaal dat je thuis moet blijven voor de kinderen. Dat je bijna voor misdadiger wordt gezien in Nederland als je als vrouw er WEL voor kiest om voltijd te blijven werken. Echt je wilt de opmerkingen die ik naar m'n hoofd heb gehad van omgeving, familie, kennissen etc in Nederland niet weten. En ik reageer denk ik met name daarop. Een persoonlijke aanval was niet netjes, excuses daarvoor.

Maar goed, ik word dus echt een beetje boos als diezelfde mensen (verbazingwekkend vaak moeders, mannen lijken alles wel prima te vinden) die mij afkraakten, een paar jaar later gescheiden met de gebakken peren zitten, en heel wat afklagen dat ze "alles opgegeven hebben" voor manlief. Of nog steeds getrouwd, maar steen en been klagen over hoe zwaar het thuismoederen wel niet is en hoe ze onderschat worden door de echtgenoot, en niet gewaardeerd. Compleet in de slachtofferrol. Ja sorry hoor, maar doe er dan wat aan. Of is die slachtofferrol lekker veilig? Kun je fijn de verantwoordelijkheid voor jouw leven bij je partner neergooien...

dc

dc

20-11-2010 om 00:27

Disclaimer

Ik wil met mijn vorige reactie niemand direct aanvallen, en ik ben niet helderziend, en kan niet naar specifieke situaties kijken. Ik reageer op een openbaar forum op een tendens die ik zie in Nederland in het algemeen, gelieve het zo te zien!

Massi Nissa

Massi Nissa

20-11-2010 om 08:02

Ja maar tess

Het *is* toch ook luxe om de hele dag thuis te zijn en je tijd zelf te kunnen indelen? Ik zeg niet dat je niets doet als thuisblijfmoeder, maar je hebt wel een vrijheid die je als fulltime werkende moeder niet hebt.
Een paar kleine voorbeelden. Ik ben nu zwanger en zou er enorm bij gebaat zijn om 's middags drie kwartier plat op de bank te gaan. Kan niet, dan sta ik voor de klas. Ik moet me dus ziek melden als ik die rust wil pakken.
Tweede voorbeeld. Ik heb heel weinig tijd om te winkelen en achter voordelige aanbiedingen aan te gaan, terwijl wij ook zuinig moeten zijn. Ik moet dus relatief vaak maar gewoon kopen wat er op dat moment ligt, geen tijd om naar een andere winkel te fietsen of uitgebreid op internet te struinen. Ik *weet* door bijvoorbeeld mijn vorige zwangerschapsverlof dat het echt scheelt als je die tijd wel hebt.
Derde voorbeeld. Een tbm-er is flexibeler en kan met veel taken een beetje schuiven. Je zit natuurlijk ook in een keurslijf, maar dat zit toch echt minder strak omdat je zelf hier en daar ruimte kunt maken. Ik zie dat bij mijn moeder, die al haar hele leven keihard werkt, maar wel als tbm. Ze heeft pleegkinderen, verzorgt stervenden, zit in de ouderraad en doet dingen voor de gemeente en het bejaardentehuis en staat in de Wereldwinkel en weet ik wat allemaal, maar ze regelt zelf wat ze wanneer doet. Ze zegt zelf dat die vrijheid cruciaal is.
Okee, schiet maar, misschien klopt er niks van, maar in mijn ogen zitten tbm-ers dus echt in een luxe positie. Leg eens uit waarom niet?
Groetjes
Massi

Fiorucci

Fiorucci

20-11-2010 om 08:18

Massi

Ik schiet niet. Maar tijdens mijn zwangerschappen lag ik niet op de bank, want er holde een peuter door de tent. En alle activiteiten die jouw moeder doet, daar komt een tbm pas aan toe als de kinderen allemaal uit huis zijn ofzo. Daarbij, op haar manier werkt je moeder dus ook heel hard. Alleen is het niet betaald. Inderdaad, met wat meer vrijheid, maar werken doet ze.

Yta Chalne

Yta Chalne

20-11-2010 om 08:34

Oh ja

Dit draadje heb ik echt gemist, in de beginjaren van OO was dit een oneindig onderwerp. Het zegt wel wat dat dat nu een stuk minder is, denk ik. In de tijd dat mijn oudsten op school zaten was de bso een stuk minder gangbaar dan nu bij mijn kleuter. Werken en moeder zijn is toch echt waar ik woon inmiddels wel de norm. Full-time werken weer niet, en dat is gedeeltelijk wel ingegeven door te weinig bso en lastige schooltijden, ben ik bang.
Dat nodig zijn als moeder en voor het huishouden, tja. Dat zit voor een groot deel in je hoofd, en dat mag natuurlijk best. (Zolang je maar niet stiekem vindt dat ook andere vrouwen thuis zouden moeten zijn.) Aan mij heb je niks thuis, ik ben bij tijden veel thuis maar dan kan ik niks (qua huishouden). Ik kan het niet en ik heb er ook geen zin in. Ik ben dus van meer nut als ik ga werken, dan breng ik geld in en een beter humeur

Het is makkelijk om je ongenoegen over je dagindeling af te wentelen op man en kinderen, maar jij en jij alleen bent degene die kan aangeven wat een betere daginvulling zou zijn. En als jij dan echt in alle oprechtheid denkt dat de was en de kinderen niet zonder jou kunnen dan moet je dat doen, maar niet stiekem vinden dat je man er dezelfde normen over moet hebben als jij. Hij is tevreden, hij heeft zijn leven ingedeeld zoals hij wil. Nu jij nog. Stille en lijdzame opoffering, daar heb ik niks mee. Genieten en goed stilstaan bij wat je echt nodig hebt, dat schiet beter op.

Oh ja, mag ik hier even naar de dc-disclaimer verwijzen )?

Rosase

Rosase

20-11-2010 om 09:32

Yta en dc

yta: goh, je beschrijft mij. Ik wist niet dat er nog meer mensen zoals ik waren

dc: ja, precies. Zo denk ik er ook over.

annemoontje

annemoontje

20-11-2010 om 10:01

Inderdaad ja...

het is nogal wat wat sommigen beweren en schrijven! Maar laat ik even duidelijk(er) zijn; ik ben op heel veel vlakken heel tevreden in mijn leven; een part-time baan (met genoeg zelfstandigheid en uitdaging), we zijn allemaal kern gezond, iedereen doet het goed op school, in het werk etc etc. Kortom; ik tel mijn zegeningen, echt waar..maar zoals ik al zei in mijn eerdere mail, de taakverdeling zit me dwars en de balans tussen wie welke verantwoording draagt en in hoeverre je tijd voor jezelf neemt tov je partner...ik heb die dag nog wat lectuur erop nageslagen en ben met hem in gesprek gegaan....dat helpt, in gesprek zijn met je partner, dat doen we zelden (1x in de 3 maanden ofzo?). Dat moeten we veel vaker doen, elke week een avond ofzo, het vertrouwen in elkaar wordt hierdoor hersteld, begrip voor wederzijdse situatie, stimulans om door te gaan etc. Waar ik wel van baal is dat er sommige dames zijn die het idee hebben dat ik me "uitsloof" voor mijn pubers...mijn 'pubers' zijn pas 11 en 12!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.