Het lijkt hier wel een hotel

Team

"Het gaat momenteel niet zo goed daarmee en hij moet veel werken."

Wat zijn de vooruitzichten? Als je denkt dat het over een half jaar beter gaat en hij dan weer een stapje terug kan doen, dan zou ik hem tot die tijd proberen zo goed als mogelijk te steunen. Ik neem aan dat hij niet voor z'n lol tot acht uur 's avonds werkt?

Als je denkt dat het een aflopende zaak is, heb je met je man gepraat over mogelijkheden om te stoppen? Wat vindt hij? Wat zegt hij ervan? Kun jij gaan werken/meer gaan werken om de situatie financieel een beetje meer ruimte te geven?

Ik vind "over me heen laten lopen" zo negatief klinken. Je bent toch een team?

Ja hallo

een team: in een team gaan mensen respectvol met elkaar om! Dat betekent dat man ook moet erkennen dat het werk wat vrouw doet belangrijk is. En het getuigd niet van respect als je de ander zonder bericht met het eten laat zitten.

Ik zou eens goed met hem vergaderen en uitleggen dat je hem best wil steunen maar dat hij wel in samenwerking met jou moet handelen.
Dus geef aan wat je precies wel en niet wilt en maak harde afspraken. Spreek ook af wat je doet als hij zich niet aan de afspraken houdt. Gooi je eten weg? bewaar je het voor hem
Wanneer besteedt hij aandacht aan de kinderen?

Samen

Inderdaad samen om tafel. Is je man enig eigenaar van het bedrijf? Heeft hij en jij goed inzicht waarom het niet goed gaat. Wat de zwakke punten zijn en waar er aan gewerkt moet worden. En dan bedoel ik niet alleen gewoon harder werken.

Dus maak elkaar deelgenoot van je problemen zowel zakelijk als het gezin en zoek samen een oplossing. Zorg voor een zakelijk kritische blik. Misschien kan jij dat best zijn. Of betrek medewerkers in het proces wanneer je opzoek bent naar de verbeterpunten.

Bij ons thuis hebben we de grens dat we niet over 10 jaar lichamelijk kapot zijn, onze kinderen niet hebben gezien en we berooid zijn. Nu kan ik enigzins makkelijk praten over samen omdat we de zaak en het gezin samen draaien allebei voor 50% verantwoordelijk zijn met bijpassende inzet.

Maar we hebben ook praktische grenzen zoals het avondeten. Gewoon elkaar er aan houden en geen uitzonderingen maken. De eerste keer dat mijn man het avondeten wou overslaan heb ik geeist dat hij kwam. Daarna mocht hij weer gaan werken. Andersom gebeuren zulke dingen ook.

Succes. En af en toe eens samen balansen kan echt geen kwaad.

En dan dus niet...

over de problemen praten maar eerst overeenstemming zoeken over jullie waarden!

Evenzo

In je reactie beperk je je weer tot de problemen op de voorgrond.
Maar is jou duidelijk wat op de achtergrond speelt? Waar lopen jullie denkbeelden uitelkaar?
Is het hem er vooral om te doen om met zijn bedrijf voor continuïteit voor het gezin te zorgen, of staat hij met zijn bedrijf eigenlijk los van het gezin? Is dat een bewuste keuze? Wat vinden jullie belangrijk voor de kinderen? Hebben jullie daarin overeenstemming?

Gezin is voor hem maar een element

in zijn leven. we hebben weer gepraat en het gaat weer wat beter. Mijn man voelt ook verantwoordelijkheid tov zijn zakenpartner en zijn personeel.

Voor mij staat mijn gezin en mijn huwelijk op de voorgrond. Volgens mij staat voor mijn man zijn eigen bedrijf en zijn gezin op een gedeelde eerste plaats. De laatste paar jaren zegt hij steeds vaker dat hij wel minder zou willen werken. Door de crisis ziet hij niet in hoe. Ze hebben personeel ontslagen en moeten nu meer werken. Hij zou niemand aanraden een eigen bedrijf te beginnen. Hij ziet echter zelf niet hoe hij het anders zou kunnen doen. Hij heeft nog nooit in loondienst gewerkt. Ik vraag me ook af of hij gezien zijn leeftijd en zeer specifieke werkervaring ergens anders aan de bak zou kunnen komen.

We hebben weer gepraat en hij heeft zijn excuses weer aangeboden en weer beterschap beloofd. Door alle drukte komt hij er soms niet aan toe om te bellen. We sudderen dus weer een tijdje zo verder.

Eten

Even een reactie over de oppervlakte (al vind ik dat Rodebeuk gelijk heeft dat je moet kijken wat er onder speelt).

"Dus geef aan wat je precies wel en niet wilt en maak harde afspraken. Spreek ook af wat je doet als hij zich niet aan de afspraken houdt. Gooi je eten weg? bewaar je het voor hem?"

Mijn moeder was vaak kwaad op mijn vader omdat hij te laat voor het eten thuiskwam en zij een bordje had warmgehouden en het aan het eind van de avond helemaal uitgedroogd was. Vreselijk vond ik dat, die ruzies en dat gefit. En ik schreeuwde van binnen: "Doe toch niet zo moeilijk! Hou dat eten dan niet warm! Je weet nu toch wel dat zijn werktijden onregelmatig zijn!" Mijn vader was arts en kon toch moeilijk mensen laten creperen omdat hij op tijd voor het eten thuis moest zijn... En ik had er als kind niet zo'n last van dat hij vaak laat thuis kwam, hij was nl. wel een geweldige vader en in de tijd die hij had was hij er wel voor de kinderen. Van de gespannen sfeer, de stille woede en het gesnik van mijn moeder en de ruzies had ik veel meer last.

Dus wat betreft jullie eten zou ik zeggen: als hij niet op tijd voor het eten thuis is, doe zijn portie (of wat er over is) in de ijskast en laat hem dat zelf opwarmen. En eet zelf's avonds samen met de kinderen of eet zelf tussen de middag uitgebreider en geniet laat op de avond met je man van een souper of klein hapje en glaasje wijn. Of spreek af dat je door de week (dus ook vrijdag) niet samen eet, of er niet op rekent maar ziet hoe het loopt. (Als ik hard aan het werk ben dan vind ik het ook vervelend om op tijd voor het eten thuis te moeten zijn.)

En een gesprek over de wederzijdse gevoelens en drijfveren is natuurlijk belangrijk.

Time management

En als je nu eens met je man overeenkomt dat hij een goede en degelijke cursus time management gaat doen. Een die bestemd is voor managers met flinke verantwoordelijkheid en niet voor secretaresses of net afgestudeerden. Een cursus waar je ook leert om goed prioriteiten te stellen en daar vervolgens ook naar te handelen. In bedrijfsleven is het niet ongewoon om in zware tijden met toenemende werkdruk medewerkers zo te wapenen.
Behalve dat je man nu een ongezellige echtgenoot is stevent hij met deze houding en levenswijze keihard af op een burnout en dan wordt hij nog veel ongezelliger.
Het zou fijn zijn als hij bepaalde inzichten opdoet zonder keihard op zijn snuit te gaan (in overdrachtelijke zin) en/of alles wat hem lief is te verliezen.

Geen verwachtingen

Ik heb ook een man die heel veel uren maakt. Ik doe gewoon mijn ding en houd geen rekening met hem. Ik kook voor 4 personen, tenzij hij heeft aangegeven niet thuis te eten. Wij (kinderen en ik) eten op een tijdstip dat ons uitkomt (ivm sport etc van de kinderen) en hij krijgt een opgewarmde prak. Als ik 's avonds weg moet voor een vergadering ofzo regel ik altijd oppas, want ik kan wel vragen of hij op tijd thuis is, maar als er iets tussen komt op zijn werk is hij dat acuut vergeten. Zo hoef ik me nooit te ergeren en ik loop ook nooit te mopperen dat hij niet thuis is, gewoon die knop omzetten, je hebt alleen jezelf ermee.

De opgewekte stekker-benadering

Ja, die gebruik ik hier ook wel eens als man weer eens heel erg druk is. En hij werkt wel, moet ik zeggen.

Toch zit ik me soms wel eens af te vragen of het iets typisch man-eigens is. Dat min of meer complete vergeten van het thuisfront zodra er gewerkt wordt. Want ik hoor van veel vriendinnen soortgelijke verhalen. Als het inderdaad in de genen zit, is de stekker-approach eigenlijk het beste wat je kunt doen. Maar heel stiekem vraag ik mij soms toch ook een beetje af of het voor een man ook niet heel gemakkelijk is, zo'n 'Stekker-vrouw' die alle potentiele hobbels in de gezinslogistiek alvast pre-emptief gladstrijkt....

Ingrid

Hier nog een opgewekte stekker

..maar een man die wél ontzettend veel in zorg en huis doet. Gisteren nog belde hij pas toen we al aan tafel zaten 'heb je mijn sms-je gezien'? Nee dus.

Maar vanochtend stond de klus waar hij al zoveel voor overgewerkt had wel met hoofdletters in het grootste nieuwsblad van NL, dus dan wil ik wel ff trophy wife spelen... het is geven of nemen. Toen ik een heel drukke baan had heeft hij me echt tig keer gedekt 's avonds.

Wat ik maar wil zeggen, als hij dan belt realiseer ik me dat ik me ook had kunnen ergeren.. het voelt als een keus. En dat is weer waarom ik zo op de ondergrond hamer. Als je het eens bent over waar je met het gezin naartoe wilt, als daar overeenstemming over is, dan kan je veel meer van elkaar hebben.

Ja ingrid

Ik was idd de zin aan het inkorten dekken doet ie al jaren niet meer, we hebben genoeg kinderen...

Ik zocht naar woorden om te vertellen dat ik dan op van die sjieke toestanden was terwijl mijn man papjes zat te voeren en dat ik er dan heel vaak op aangesproken werd dat ik kinderen had, of ik niet naar huis moest. Kennelijk waren er veel vrouwelijke collega's/relaties die een man hadden die niet kinderen van opvang haalde, kookte en naar bed bracht. Die moesten dan weer extra oppas regelen.

Rodebeuk.

Snap hem. maar nu pas echt. 't was dus geen vergemanis-haspelde vorm van tafeldekken of zo...

Maar ik snap je hoor. Er waren ook tijden (al was dat voor we kinderen hadden) dat ik 3 keer per week in het vliegtuig zat terwijl man thuis dan in elk geval de planten water en de poezen brokjes gaf, en zorgde dat de koel & voorraadkast prettig gevuld waren.

Maar ondanks dat.....Het verhaal van 'evenzo' is best herkenbaar, lees ik in de reacties. Maar als je in de originele posting van 'evenzo' man & vrouw zou verwisselen....dan zouden we het allemaal met onze oren staan te klapperen volgens mij. En dan bedoel ik vooral qua 'mindset'...even los van wie precies hoeveel uren maakt. Toch frappant.

ingrid

Ja ingrid

Ik heb ook een vriendin met een heel ongelijke verdeling van werk en zorg en die wordt er ook stapel- en stapelgek van.

Maar toch, als ik dan met haar praat wreekt het zich vooral dat de onderliggende waarden niet in overeenstemming lijken te zijn. Hij wil gewoon NU carrière maken. Ik zit erop te wachten dat hij straks spijt heeft dat hij de kinderen nooit heeft gezien. En zij maar klagen en klagen over dat ie er nooit is. Er ontstaat dan een patroon waarbij ze allebei verongelijkt zijn en zich niet gewaardeerd voelen door de ander. Wat mij betreft ligt dat in het midden hoor, het komt van twee kanten. Een 'werk'man kan egocentrisch redeneren, maar een 'zorg'vrouw net zo goed. Als je altijd maar iets van de ander wilt wat je niet krijgt, dan zul je toch een keer iets anders moeten gaan doen.

Rode beuk....

Ik word niet stapelgek hoor! We hebben de zaken hier ondanks de scheve werk/zorgverhouding best goed op de rails, en als eea eens een beetje uit de hand loopt werkt de opgewekte-stekker-benadering prima.

En de verhalen die ik wel eens van vriendinnen hoor (over de 'als-ik-aan-het-werk-ben-bestaat-het-thuisfront-niet' benadering van hun mannen) dan gaat het echt niet alleen over typische carriereman/TBM stellen.(zoveel ken ik daar niet eens van). Ik hoor het net zo vaak bij werkende vriendinnen. Zelfs al maken ze evenveel 'uren' als hun wederhelften.

Ingrid

Nee ingrid

Het staat er alsof ik mijn vriendin met jou vergelijk maar ik bedoelde te vergelijken met de draadstartster. Ik doe weer eens te veel door elkaar heen...

De onderliggende harmonie is imho veel belangrijker dan gekibbel over het avondeten, en ik had altijd wel de indruk dat die harmonie er is bij jullie. Dat verongelijkte had ik er bij jou nooit zo ingelegd, in wat je vertelt.

Dus we zijn weer bij. Nu nog die chemiedoos uitkiezen.. Moeilijk...

Keuze inderdaad

Het is inderdaad een keuze. Wat bij mij helpt als ik op manlief wacht (die net belde dat hij nog in file in London staat, en dus echt niet voor achten thuis is), dan vraag ik me af hoe hij omgekeerd zou reageren.

En dat is dus positief. Hij zou nooit gaan lopen moppen, zeuren, of negatief doen. Integendeel, hij steunt me altijd volkomen, ook als ik onverwacht tot laat weg ben. En ik wil graag hetzelfde voor hem doen. Voordeel, hij komt thuis, we knuffelen, en het is gelijk gezellig. Als ik loop te mokken als hij binnenkomt, dan verknal ik met m'n gedrag zijn en mijn avond. Beetje zonde toch?

Tsja

Er zijn al veel hele goede dingen gezegd vind ik. Ik voel wel mee met je man; hij heeft de druk van zijn bedrijf-wat niet goed loopt en hoe slechter het gaat hoe harder je moet werken-, de druk van de verantwoordelijkheid voor zijn personeel en partner en dan ook nog eens de druk van zijn vrouw dat hij op tijd thuis moet zijn. Dat lijkt me heel zwaar allemaal.
Ik heb ook een eigen bedrijf en mijn man vroeg altijd hoe laat ik dan thuis zou zijn i.v.m. het eten en zo. Dat weet ik nooit maar zei dan maar iets omdat hij dat graag wou weten. De afgesproken tijd haalde ik nooit, wat een hoop stress veroorzaakte. Op een gegeven moment heb ik dat gezegd en wat bleek: het was ook prima als hij niet zou weten, of minder precies, wanneer ik er weer zou zijn. Dus nu is de afspraak: reken niet op mij en als ik er wel ben is het mooi meegenomen. We zijn allebei blij dat die druk en verwachting er niet meer is. Ik ben heel blij dat hij me de ruimte geeft om mijn ding te doen; hij steunt me en helpt me.
Aan de andere kant probeer ik hem ook de ruimte die hij nodig heeft te geven. Toen we samen besloten oud te worden wist hij wat hij aan me had: hij wist dat ik zo ben. Ik ben geen persoon voor een 9 tot 5 kantoorbaan. Ik werk zelfstandig en onregelmatig, als ik dat niet doe word ik heel ongelukkig.
Ik zou zeggen zoals Stekker: trek je eigen plan, verwacht even niet zo veel van hem, probeer hem te steunen ipv meer druk uit te oefenen, bespreek wel je zorgen i.v.m. het bedrijf.

Vereerd

Dat ik benoemd ben hoor hahaha. Ja wat Ingrid zegt is wel waar natuurlijk, dat het wel makkelijk is voor een man zo. Eerlijk gezegd is het mijn man altijd zo gegaan. Hij meldde zich te laat aan voor zijn HBO opleiding waardoor hij naar de andere kant van het land moest, vader wist dit glad te strijken door zijn connecties etc. Hij heeft nooit verantwoordelijkheid hoeven dragen, namen ouders wel over en nu ik dus. Gekke is dat hij een heel verantwoordelijke baan heeft. Maar volgens mij gaat dit bij bijna alle mannen zo hoor. Nu werk ik niet, maar toen ik nog werkte, kwam het regelmatig voor dat een vergadering uitliep, dan werd er een pauze ingesteld en gingen de mannen roken of plassen en de dames de oppas bellen of de buuf/oma of die kind van de creche konden halen ofzo, blijkbaar hoeven mannen zich daar nooit druk om te maken, misschien kunnen ze het ook niet. Als ze met hun werk bezig zijn kunnen ze niet ook aan andere dingen denken. Merk het ook aan man als hij met een klus bezig is in huis, hij kan het veel sneller dan ik. Hij stopt pas als hij helemaal klaar is, eet niet, drinkt niet, laat rustig de kinderen de hele dag in pyama en zonder eten rondlopen, en als we ergens op een betaald tijdstip verwacht worden laat hij zich daardoor totaal niet opjagen, komt rustig een uur later want ja die klus moest af en dat kan dan niet morgen afgemaakt worden waar ik dan voor kies.

Stekker

Sorry hoor, maar kun je ophouden met generalisaties over mannen? Ik herken de mannen in mijn omgeving hier echt niet in, en zeker de mijne niet.

De reden dat de meeste mannen in nederland geen oppas hoeven te regelen is volgens mij omdat de meeste nederlandse vrouwen ervoor kiezen niet te werken. Dat is in frankrijk bijvoorbeeld dus wel anders.

Verdeling ochtend- en avondshift

DC schrijft: 'De reden dat de meeste mannen in nederland geen oppas hoeven te regelen is volgens mij omdat de meeste nederlandse vrouwen ervoor kiezen niet te werken. Dat is in frankrijk bijvoorbeeld dus wel anders.'
In mijn geval is de reden dat wij een strikte verdeling hebben in taken. Man de ochtendshift omdat ik graag vroeg begin met werken. En ik de avondshift omdat hij een baan heeft met afspraken die enorm kunnen uitlopen. Ik heb werk wat ik goed kan organiseren en ben dus vrijwel altijd op tijd bij het kdv. Mijn ervaring is dat beiden 4 dagen werken alleen werkt als we ons allebei goed aan deze afspraak houden.

Magj (beetje o.t.)

Ik weet niet of je al kinderen in de schoolleeftijd hebt maar dan mag je met zo'n schema je borst wel nat maken. Dan heb je óf informele achtervang nodig (grootouders, oppas) óf een brede school.

Waarom dan rodebeuk?

Waarom heb je met schoolgaande kinderen nog zoveel achtervang nodig? In ieder geval op de gewone schooldagen werkt het prima als één ouder naar school brengt en de ander ophaalt van de bso. Het zijn dan nog de vakantiedagen en studiedagen en andere bijzondere dagen die lastig kunnen zijn.

Wij delen onze dagen ook ongeveer zo in als Magj aangeeft. We zijn wel wat flexibeler omdat ik één dag vanuit huis werk en totaal 3,5 dag werk ipv 4 per week.

Annet

Ik ging uit van 4 dagen allebei ft weg. Bij ons op school doen mensen dat in de praktijk altijd met au pair of vaste oppas en niet met reguliere opvang. Dat zijn dan bijvoorbeeld artsen of mensen die bij een bank of andere zakelijke instelling in een andere stad werken. Die Echt niet zomaar naar huis kunnen.

De reden? Ziek kind kan niet naar school of bso, kind naar huis gestuurd vanwege luis, onverwachte studiedagen (in principe is er dan wel bso maar je zit ook met max. openingstijden en minimaal aantal kinderen waarvoor ze open gaan). Vakantie (6 weken opvangen kan wel met bso maar oppas is toch flexibeler, dan kunnen ze ook meer afspreken e.d.). Kerst, Sinterklaas, allemaal dagen dat de kinderen een halve dag minder school hebben. Verder clubjes, muziek en sport. Dat red je niet bij meerdere kinderen op 1 of 2 dagen in de week. Dan is oppas gewoon veel fijner, die kunnen dat uit handen nemen.

Als je flexibele uren hebt kan er opeens veel meer. Dan kan je allebei bijna of helemaal ft werken en toch veel opvangen. Dat is echt het hele verschil. Dan kan je inhalen in de avond of weekend. Of de ochtend.. toen ik zo'n baan had zat ik nog weleens op zolder te werken voordat de kinderen wakker werden, van 6 tot half acht of zo.

Ach nee rodebeuk

Bij een goeie BSO zit dat ook allemaal in het pakket (behalve de hoofdluis dan...) En wat dat betreft, kan school wel bellen, maar als ik aan de andere kant van het land zit en manlief misschien wel echt in een ander land is het toch helaas jammer.

Het enige wat overeind blijft is de achterwacht voor als ze onverwacht ziek zijn. Maar daar heb je op de dagopvang ook last van en dan misschien nog wel meer (vaker).

Een oppas heeft zeker zijn voordelen, maar een BSO net zo goed. En bovendien, maar misschien is dit een geval van pech, heeft mijn zus twee keer een gastouder gehad en allebei weigerden ze haar kind toen het ziek was. Zefs bij een simpel 38 graden verkoudheidje (waarmee ze dus wel naar een dagverblijf mogen).