Hij denkt dat ik vreemdga, geen ademruimte meer
Ik ben al bijna 14 jaar samen met mijn vriend. We hebben 2 nog jonge kinderen. In het verleden zijn er heel veel dingen gebeurt die mijn vertrouwen in hem hebben aangetast. Elke keer heb ik doorgezet en heeft hij verbetering beloofd en heb ik geprobeerd het vertrouwen in hem weer op te bouwen. Maar elke keer kom ik er weer achter dat er dingen gebeuren achter mijn rug om. Ik heb een parttime baan, hij een fulltime, ik zorg daarnaast voor alles in het huishouden. Ergens voor mezelf naartoe gaan doe ik bijna niet. Al jaren niet. Ik heb ook nog eens een zeer kleine sociale kring, dus er komt niet vaak iemand bij ons over de vloer, en ik ga ook niet vaak naar een vriendin toe. Door wat er allemaal al tussen ons gebeurt is, is hij onzeker geworden van zijn positie bij mij. Hij denkt dat ik op enig moment "wraak" zal gaan nemen voor wat hij allemaal heeft gedaan. Ik heb al heel vaak uitgelegd dat ik niet zo in elkaar steek, en dat zou hij eigenlijk na zoveel jaar ook moeten weten. Hij vraagt me daardoor regelmatig of ik met andere mannen praat. Ik nam aan dat hij hiermee bedoelde praten op een flirterige manier, appen, facebooken etc. Dus mijn antwoord is altijd nee. Ondanks alles ben ik ontzettend gek op hem, anders zou ik uiteraard niet alles gepikt hebben. Hij geeft me ook al een hele tijd heel weinig ademruimte. Als ik 15 min later thuis ben dan normaal krijg ik al appjes. Als ik even niet kan opnemen of heb mijn telefoon niet gehoord heb ik binnen een paar seconden boze berichten. Daartegenover staat dat ik dat niet mag doen, ik vraag hem nooit waar hij is of hoelang het nog duurt voordat hij thuis komt, want hier hebben wij in het verleden vaak mot over gehad, dus ik probeer hem ruimte te geven.
Een tijd geleden kwam er op mijn werk een nieuwe collega werken, een oude kennis van hem. Ondertussen is deze al weer weg, heeft er 3 maanden gewerkt, en toen weer vertrokken. Omdat ik hem niet zo vaak tegen kwam op mijn werk, ben ik helemaal vergeten dit tegen mijn vriend te vertellen. Als ik hem wel tegenkwam vroeg hij wel eens hoe het met mijn vriend ging, en dat hadden we het over hem. Geen negatieve dingen, gewoon hoe het met hem gaat, met de kinderen etc. Nu is deze persoon hem van de week tegen gekomen, en heeft hem verteld dat wij elkaar gesproken hebben op het werk, ook niks geks, gewoon van hoe is het met dat en dat want dat hoorde ik van je vriendin.
Nu denkt hij dus dat ik met hem ben vreemdgegaan. Omdat ik het nooit met hem over die jongen gehad heb. Dit is echt helemaal niet het geval. Ik heb niet eens de gedachte gehad bij hem of welke andere man dan ook om zulke dingen te doen. Ik ben blij met mijn kinderen en gezin, en het enige wat ik wil, en altijd gewild heb is rust in ons gezin.
Hierboven op hebben staan we ook financieel niet helemaal sterk. Hij werkt al jarenlang bij hetzelfde bedrijf. Ik ben een aantal jaar geleden ontslagen en daardoor hebben we financiële problemen gekregen omdat alleen zijn salaris te weinig was voor de vaste lasten, de boodschappen etc. Ik werk alweer een paar haar maar parttime, en we komen nu wel rond, en kunnen wat aflossen maar we zijn er nog lang niet. Ik moet binnenkort een vast contract krijgen dus ik wil geen andere baan zoeken, omdat de mogelijkheid er is dat ik met mijn contract meer uren kan krijgen.
Al met al merk ik dat dit alles bij elkaar me opbreekt. Ik weet niet meer hoe ik hierin vooruit moet, en of dat überhaupt nog wel kan. Als alleen praten met een ander, over hem ook nog, al zorgt dat hij denkt dat ik vreemdga dan zit er gewoon echt iets niet goed. En ik wil er wel aan werken, maar ik heb het gevoel dat ik niks anders of beter kan doen dan ik nu doe. Ik voel alsof ik alles fout doe, alsof ik geen ruimte heb om te bewegen. Alleen kan ik het ook niet, en dat wil ik ook niet, maar ik weet niet meer hoe ik met hem moet praten, omdat ik hem hierin echt paranoïde vind, en wat er in zijn hoofd afspeelt toch niet kan veranderen.
Sorry voor dit lange verhaal. Hoe kijken jullie hier tegen aan, kunnen jullie me tips geven?
fout
Jouw gedrag geeft hem aanleiding tot argwaan want je komt over als een pleaser en onoprecht. Zeg gewoon dat het hem geen ene mallemoer aangaat met wie je praat, zeg dat je zelf wel uitmaakt wanneer en of je op een appje reageert. Je gedrag is submissive (en zelfdestructief), herpak je zelf en wees een mens met een eigen mening en leven. Misschien dat hij dan ook bijdraait en anders maar niet maar dit is toch geen leven!!!!!!!
Grenzen
Je hebt hem over al je grenzen heen laten lopen, en ik zou zo niet kunnen leven. Ik zou mijn grenzen dus terugpakken. Goed gesprek, zeg wat je wel en niet accepteert, en daar moet hij het maar mee doen.
Hij doet het, maar jij laat het toe.
je moet
assertiever worden. Wat laat jij je koeioneren zeg!
Vertel hem dat je inderdaad praat met mannen. Niet meer, niet minder. Vertel hem ook dat dit de laatste x moet zijn dat hij dat vraagt. Jij doet dat tenslotte ook niet bij hem begreep ik.
Stop te denken wat hij allemaal denkt en laat hem in zijn sop gaar koken. Misschien dat relatietherapie nog helpt bij jullie.
Maar om eerlijk te zijn klinkt het vrij hopeloos.
sterkte
een paar vragen
Wat denk je zelf over de situatie? Moet jij bevestiging van ons krijgen van wat je eigenlijk al weet?
En de hamvraag: wil je op deze manier oud worden met hem?
Sterkte met alles en vertrouw wat meer op je eigen gevoel.
Boek
Misschien helpt het als je aan jezelf gaat werken, zodat je inderdaad, zoals gezegd, meer op je eigen gevoel af kunt gaan. Je meer zelfvertrouwen krijgt en meer voor jezelf durft op te komen. Ga eens bedenken wat JIJ eigenlijk wil - los van hem en los van je gezin.
Misschien is het boek "Niet morgen maar nu" van Wayna Dyer een goede om te lezen. Maar er zijn veel boeken over persoonlijke ontwikkeling die je misschien kunnen helpen.
De vraag is ook waarom je niet tegen je vriend in gaat. Er zit vast angst bij jou. Misschien kan je een boek vinden dat jouw angstprobleem aan kan pakken.
En om te beginnen zou ik dus sowieso geen tijd noemen dat je thuis komt. Je zegt gewoon: weet ik niet. Dan kan hij ook niet boos worden als je later komt dan je en hij verwachtte.
En ik zou sowieso wat meer een eigen leven met eigen vriendinnen opbouwen. Dat is altijd goed, zeker als jullie relatie toch mis loopt, maar anders ook.
Sterkte.
toon
Ik vind de toon vd reacties niet erg vriendelijk en vooral niet erg helpend. En vooral ook niet erg waar.
Tuurlijk zit er *mogelijk* kern v waarheid in, maar dat is een mogelijke waarheid die ts zelf zou moeten vinden.
Ik snap dat de reacties hierin stimulerend zouden moeten zijn. Maar wat mij betreft echt iets met een kanon en een mug ofzo.
Nee, ik vind niet dat het jouw schuld is al weet ik weinig van jullie. Uiteindelijk is het zeer ongezond gedrag van je partner en daar ben jij niet verantwoordelijk voor, ook niet om dit te begrenzen. Zo werkt het ook gewoon helemaal niet. (is wat mij betreft een verouderde veronderstelling)
Je komt er niet aan onderuit er wel iets mee te doen, uiteindelijk. Die noodzaak voel je nu ook gezien je bericht.
Heb je er met hem over gepraat, kun je met hem praten?
Moeilijk verhaal
Ik denk dat het ook verstandig is dat jij aan jezelf gaat werken. Eerst zul je moeten weten wat jij wel wilt en wat niet. Dan kun je namelijk je grenzen aangeven. Dit kan niet van vandaag op morgen.
Daarnaast denk ik dat het ook goed is om samen hulp te vragen. Je vriend is jaloers, dat verstikt jou. Daar gaat jullie relatie door kapot. Jij kunt hem niet veranderen, dan kan hij alleen zelf. Hij zal dat wel moeten.
Daarom denk ik dat het tijd wordt voor een goed gesprek tussen jullie. Een gesprek waarbij jij aangeeft dat jullie relatie op deze manier niet goed werkt. Als je nog wel verder wil met hem, dan lijkt het mij verstandig om dat heel duidelijk aan te geven. Hij zal jou moeten leren vertrouwen, vertrouwen dat jij uit vrij wil en met volle overtuiging jouw leven met hem en de kinderen deelt. Zonder vertrouwen werkt een relatie niet. Jullie ongelijkheid is voor jou een probleem, dus dan moet jij dat aankaarten.
Dit hou je niet vol
Jullie relatie zit heel, heel erg scheef. Een aantal jaar geleden zat ik ook in zo'n huwelijk, uiteindelijk zijn we gescheiden, mede omdat hij eerst verbaal en daarna fysiek gewelddadig werd. Maar relatietherapie heeft wel enigszins geholpen. Onder andere bij hem, het gaf hem het inzicht dat hij mij niet vertrouwde omdat hij zichzelf niet vertrouwde. Dat was echt een eye-opener voor hem. Ik heb veel met hem gepraat, maar niets hielp. De therapeut kon wel enigszins tot hem doordringen. Voor mezelf kon ik tot het inzicht komen dat ik me niet zo wilde laten behandelen. Ik heb hem een lange tijd de kans gegeven te veranderen. Toen hij dat ondanks de therapie niet deed, heb ik aangestuurd op een scheiding. Eerlijk gezegd was het een bevrijding voor mij.
