Hoe ga je ermee om als je het minder geliefde kind bent?

Hmm

Moeilijke situatie.

Hoe is dat zo gekomen?? Blijkbaar ging het al zo toen je een klein kind was. Wat deden jij en je zus anders?

Herkenbaar

Niet voor mijzelf,maar voor mijn man.Hij is de helft van een tweeling (heeft een zus) en nog een jongere broer.Waarom is ons helemaal niet duidelijk,maar hij kan echt niets goed doen in de ogen van zijn ouders.Mijn man legt het meestal maar naast zich neer.Maar er zij talloze voorbeelden dat hij niets kan,en niets goed doet.
Zelfs een aantal weken geleden nog op een feest bij mijn schoonouders thuis.Mijn man loopt per ongeluk iets omver (het was druk) zijn moeder staat ernaast raapt het op en geeft hem een klap in zijn gezicht.Hij is notabene 41! Zo duidelijk aan al haar gedrag dat hij het zwarte schaap is.
Ik denk dat het enige is wat je kunt doen is afstand scheppen.Echte tips heb ik helaas niet,het blijft moeilijk,sterkte!
Notje

Nou ja zeg!

Een klap in zijn gezicht? Letterlijk? Zou je die mensen niet eens de toegang tot jullie leven ontzeggen totdat ze fatsoenlijk kunnen doen? Notje, ik vind hier overigens voor jou ook een taak weggelegd, ik vind dat jij hier ook moet waken voor het welzijn en het respect dat je man verdient!

Ikzelf heb zeer extreme ouders en zussen, die overgaan tot intimidatie, dreigementen en zelfs geweld als ze hun zin niet krijgen. Ook zetten ze onze kinderen dan in. Ik heb gwedaan wat ik Notje adviseer: zij blijven uit ons leven tot ze normaal met ons om kunnen gaan. Ik in mijn geval mag als het aan hun ligt nog letterlijk niet de kleur van de verf in mijn eigen woning bepalen. Dan ben ik moeilijk, etc. en begint dus het geklier. Ik heb met ouders en zussen gebroken, zij pikken dan niet en ze eisen nu de kinderne op: zeggen dat ze 'die kinderen eens naar hier zullen halen', en dan bedoelen ze bij hun in huis. Dit willen ze door de instanties in te schakelen en te zeggen dat wij slecht voor ze zorgen. Ze weten dat die meldingen vals zijn, maar zeggen dan gewoon: als jij liever je kinderen verliest dan naar je ouders te luisteren (over verf nota bene), dan zegt dat hoeveel je van je kinderen houdt. Als de belangen van mijn kinderen geschaad worden door hun acties, dan is dat mijn eigen schuld, zeggen ze. Inmiddels zijn, omdat ik mij niet liet chanteren, de instanties door hun ingeschakeld. De voorwaarde dat ze terug mogen komen als ze normaal kunnen doen gaat wat mij betreft niet meer op. Ik hoef ze hier dus echt niet meer te zien, nooit meer, dat begrijp je.

In een draadje hierboven wordt aangeraden eens te googelen op 'narcistische ouders', een hele goede tip.

Voor de starter van dit draadje: grenzen blijven aangeven en als die niet gerespecteerd worden maar eens een tijdje kappen met dat contact. Net zolang tot ze wel normaal met je om kunnen gaan. En gaan ze dan nog door: definitieve breuk.

Het hele weekend verpest

tja ik zou een gigantische ruzie veroorzaken, even de boel helemaal opblazen en alles en iedereen op scherp stellen, eens kijken wat er dan gebeurt. Als ze het contact verbreken dan geeft dat direct ook aan dat ze niet de moeite willen doen om die rel recht te trekken en jou te geven waar je behoefte aan hebt. Althans, dat is mijn eerste gevoel hierbij, hup de fik erin en eens afwachten wie de brand gaat blussen of anders lekker laten doodbranden.

Iets in de trant van:

nodig mij gvd dan niet uit, want dat willen jullie sowieso liever niet en zoek het verder lekker uit en neem betaalde zorg want dat kunnen jullie voortaaan vergeten.

Lekker

het is natuurlijk helemaal niet 'lekker', het is heel naar en akelig.

Succes, maar ik denk wel dat je beter nu terwijl ze leven een keer flink uit je slof kan schieten dan straks als ze er niet meer zijn, dan heb je alleen maar jezelf om boos op te worden en dat is in dit geval niet eerlijk.

Maar dat is slechts mijn mening, omring jezelf met mensen die goeds voor je wensen.

Notje

onbegrijpelijk. Wat deed hij terug ?

Zijn reactie is cruciaal, als hij het maar accepteert (die klap) dan geeft hij ook zijn positie aan als underdog.

Persoonlijk, mezelf kennende had ik perplex gestaan (en daarna was ik vertrokken om niet meer terug te komen) of ik had haar de huid volgescholden en was ik wellicht zelf ook fysiek geworden.

Notje...

...als het nog een keer gebeurt, aangifte doen. Zo hard het ook klinkt.

Ik heb de laatste klap van mijn ouders met 25 gehad - als een van hun het nog 1 keer doet, zal ik het ook doen (aangifte), en ook de contact helemaal verbreken. Zo spijtig ik het ook zal vinden voor mijn dochter, maar als er (weer) geweld in het speel komt, zijn volgens mij de gevolgen van een verbroken contact minder erg dan het voortzetten van contact.

En inderdaad, "narcistische ouders" googelen en zeker ook aan je man laten zien - hij moet weten, dat het niet zijn fout is. Mij heeft het lezen van de gevonden artikelen hierover al een heel stuk verder geholpen. En ik hoop, dat het voor je man ook zo is.

Sterkte!!!

Zusje

Jij ervaart het zo als je dat doet, maar ik vraag me toch iets af. Je zegt dat je zusje in een andere woonplaats woont en jij in dezelfde plaats als je ouders en nog om de hoek ook. Jij en je ouders weten dus gewoon meer van elkaar uit het dagelijkse leven. Het is meer vanzelfsprekend. Kan het zijn dat daardoor ontstaat dat je vader meer praat over de afwezige dochter?
Ik heb ook twee dochters. Dit zijn 'nog maar' meisjes van 16 en 18, maar toch een wereld van verschil in wat ze doen. Mijn oudste dochter doet nu eenmaal meer waar ik over kan vertellen dan de andere dochter. Als je het gaat afmeten zal een collega dus meer weten over de een dan over de ander. Het kan zelfs gebeuren dat een collega niet van elk kind op de hoogte is. En dat terwijl ik een trotse moeder ben van beide dochters.
Op zich is het denk ik niet schandelijk als ouders voorkeur hebben voor 1 kind. Het zou niet merkbaar mogen zijn. Mijn vader noemde mij vroeger zijn 'oogappeltje'. Ik vond dat helemaal niet prettig. Daarmee leek onderscheid gemaakt te worden tussen mij en mijn zussen en daar zat ik niet op te wachten. Ik heb dat ook aangegeven naar mijn zussen toe, voor wat het waard was. Misschien zou jij je zus kunnen vragen, zeker nu het een hot item is, om aan jullie ouders uit te leggen dat het niet prettig is als ze zo duidelijk laten merken wie hun favoriet is. Tegenover haar schieten ze misschien niet in de verdediging en komt er een 'eerlijker' antwoord.

Notje

Mijn vader heeft mij op mijn 18de voor het laatst een klap gegeven. Voor het eerst in 7 jaar was dat. Mijn reactie verdiende ook geen schoonheidsprijs, maar ik ketste in een reflex gelijk terug. Op zijn arm, ik denk dat hij meer schrok dan pijn voelde. Als mijn vader het nu nog zou wagen zou ik weggegaan zijn en pas weer terugkomen na excuses, hoe lang daar ook voor nodig is.

Zusje

Ik ben ook de minst favoriete. Ik heb er wel eens wat van gezegd, maar dan beeld ik het me in of dan ben ik jaloers, is het antwoord
Het zit hem in de kleine dingen. Mijn ene zus is favoriet en mijn moeder bevoordeelt haar echt zonder nadenken. Als ze tijd, geld of spullen over heeft, gaat dat altijd naar die zus.
Een andere zus staat ook nog hoger in de rangorde dan ik, want die hoeft bijvoorbeeld alleen maar te klagen dat op mijn verjaardag er weinig mensen tegen haar gepraat hebben of ik krijg meteen de wind van voren van mijn moeder.
En vlak nadat ik bij een groot internationaal kampioenschap had gewonnen (en haar ook had gebeld vanuit het buitenland), vroeg iemand mijn moeder of ik nog actief was in die sport. Het antwoord kwam neer op: ze rommelt nog een beetje aan in de zomer. Terwijl ik het hele jaar door 15 uur per week trainde.
Dat snap ik dus echt niet van een moeder.
Wat doe ik eraan? Niks. Mijn moeder heeft duidelijk een voorkeur voor de kinderen die het meest op haar lijken qua karakter. Dat zal ik nooit worden. Ik begrijp namelijk totaal niet hoe zij dingen rationaliseert. Zo kan ze deze zomervakantie niet weg, want één dochter zou in mei bevallen en de ander in september. Nu heeft ze ook al laten weten dat als ik in september beval, ze moeilijk kan komen omdat ze dan weer aan het werk is. Ik snap haar logica dus niet echt. Tegenwoordig lach ik er maar om.

Zusje, misschien druk ik mezelf niet goed uit

sorry. Ik bedoel niet dat ik denk dat je het verbeeldt. Integendeel zelfs.

Ik bedoel, mijn ouders maken ook onderscheid tussen mij en mijn broertjes. Hebben ze altijd gedaan, dat verschil is een feit. Net als bij jou. Hoewel ik weet dat mijn moeder veel van mij houdt, is het anders met moeders en zonen.

Wat ik bedoelde is dat ik een deel van dit verschil ook aan mijzelf te danken had. Ik had (en heb) een heel erg onafhankelijke instelling, waar mijn broertjes dat niet hebben.

Maar goed, dat is bij jou dus niet het geval. Ik zeg dit ook alleen maar omdat het stukje eigen verantwoordelijkheid nemen voor het verschil mij destijds erg heeft geholpen. Het lag niet alleen aan haar, het lag ook aan mij.

Maar jouw geval ligt duidelijk wat anders als bij mij.

Zusje

Wat het ook geen selffulfilling prophecy? Als ouders een bepaalde reactie verwachten, kan het kind bijna niet anders dan die reactie ook daadwerkelijk vertonen.

Ik vind het onbegrijpelijk dat je ouders een boot huurden en jou niet mee namen omdat jij er niet bij paste. Nee, dan ben ik toch meer de ouder die samen uit, samen thuis belangrijk vindt. Zeker als de kinderen zelf graag mee willen. Wat moet jij het moeilijk gehad hebben als 13-jarige (je schrijft zelf al dat je de hele dag gehuild hebt) en dan als afsluiting van de dag nog die kwetsende opmerking van je vader...

Lijk je misschien op een familielid waar je ouders moeite mee hebben?
Mijn oma is bijvoorbeeld jong overleden en mijn moeder leek op haar moeder. Die gelijkenis leverde haar problemen op na het overlijden van haar moeder/mijn oma.

Ik denk dat ouders nooit exact hetzelfde voelen voor hun kinderen. Ik heb bijvoorbeeld 3 kinderen en kan met de ene makkelijker door 1 deur dan met de andere. Dat verschil wordt veroorzaakt door diverse factoren als bijvoorbeeld leeftijd van het kind, combinatie mijn karakter en karakter van het kind, mijn humeur, enzovoorts. Ondanks de verschillen zijn alle 3 de kinderen me even lief.
Het onderscheid dat jouw ouders hebben gemaakt en nog maken, vind ik heel erg verdrietig.

Ik wil je heel veel sterkte toe wensen!

Herkenbaar

Jeetje, Zusje, ik herken je verhaal wel een beetje. Je wilt gewoon graag waardering van je ouders. Het is moeilijk als je dat niet krijgt...

Wat ik nu probeer te doen is om op emotioneel vlak wat meer afstand van ze te nemen. Op die manier maak ik mezelf wat minder kwetsbaar. Tenminste...dat hoop ik. Afgelopen weekend is er weer een etentje georganiseerd door mijn familie. Wij werden zoals altijd weer niet uitgenodigd. Ik hoorde ook pas achteraf dat er uberhaupt een etentje was geweest. Ik haal nu min of meer mijn schouders er over op (hoewel het me af en toe toch wel pijn doet hoor). In mijn geval gaat het niet eens over onderscheid maken van ouders tussen kinderen want ik ben enig kind...

Wat niemie zeggt...

...zeg ik ook. Je moet probieren, gevoelsmatig afstand van hun te nemen.

Het is een maatschappelijk taboe, afstand van je ouders te nemen, maar in sommige gevallen is het helaas nodig, om zelfst verder te gaan in het leven.

Als je altijd iemand heeft, die je dekselt en aanpraat, dat je voor welke redenen dan ook minder waard bent dan een andere, kan je geen zelfstbewusstzijn ontwikkelen.

Het moeten niet altijd je ouders zijn, die je waardeering geven - dat kunnen andere mensen ook - je man, je kinderen, een goede vriendin of vriend.

Het moelijkste om te overwinnen is het gevoel van "Als mijn ouders niet van mij houden, waarom zal iemand anders het dan wel doen?"

Het raakt echt je basis-vertrouwen aan, dat is het ergste.

Bij mij is het inmiddels zo, dat ik niet meer met mijn ouders praat - ik geef de telefoon direct aan dochterlief verder, als ze hier zijn, kunnen ze dochterlief afhalen - maar ik wil geen onnodige contact met hun, het is gewoon niet goed voor mij.

Ik heb andere mensen gevonden, die me wel zo op prijs stellen als ik ben. Ik heb mijn dochter en honden en ben eindelijk gestopt met mijzelfst te haten. Ik weet nu, dat ik dingen kan, die hun niet kunnen.

Die klap...

Was misschien meer een tik,wel met de vlakke hand van schoonmoeders,maar mijn man deinsde achteruit dus raakte hem licht.Het is de eerste keer dat dat gebeurt in de 12 jaar dat ik met mijn man ben,maar wat mij betreft wel de laatste.Mijn (pas aangetrouwde) schoonzusje stond met open mond,en ik zei iets in de trand van dat hij niet anders gewend is.Mijn man was eigenlijk alleen maar fabbergasted.
Wat zusje schrijft is zo herkenbaar!Een aantal jaren geleden wilde mijn schoonouders een verjaardag vieren met alle kinderen en aanhang (nog geen kleinkinderen in het spel).Het werd een week wintersport.Zij zouden de accomodatie betalen en wij moesten de rest bijleggen.Dat hadden wij niet,dus uitgelegd.Nou ja was de reactie wij gaan toch!
Het is zo typerend,het is voor hen niet belangrijk of mijn man erbij is of niet.Maar ook hier gaat het héél goed met de kleinkinderen,dat zou ik ze ook niet af willen nemen.
Het zijn hier juist vaak hele kleine dingen.Mijn man gaat wel eens bij hen langs,maar leest dan een boekje.Zijn vader probeert het overigens wel hoor,maar er zit bij hen ingebakken dat mijn man niets kan blijkbaar.
groetjes Notje

Verdergaan met je leven

Het is een maatschappelijk taboe, afstand van je ouders te nemen, maar in sommige gevallen is het helaas nodig, om zelfst verder te gaan in het leven.
Dat is een waarheid als een koe. Als de situatie zo is dat je alleen maar ongelukkig wordt van het contact kan het heel veel rust geven om een streep te trekken. Tot daar en niet verder. Een mens kan heel veel verdragen, maar wil je dat ook?
Wat een zielig verhaal trouwens van dat bootreisje. Ik heb gewoon te doen met het kind dat je toen was. Ik zou de boot niet eens gehuurd hebben als hij zo klein was. Ik dacht vroeger dat wij vrij uniek waren met de rare vader die wij hebben, maar in de loop van de tijd ben ik erachter gekomen dat er echt heel veel rare ouders zijn. Misschien krijg ik dat verwijt later ook wel om mijn oren. Ik kan alleen maar hopen dat ik het beter heb gedaan dan mijn ouders.

Zusje...

"So many threats and fears, so many wasted years before my life became my own..."

Zusje, ook ik heb grote ruimtelijke afstand geleggt tussen mijn ouders en mij en het was het beste wat ik in mijn leven ooit gedaan heb! Want mijn leven is hierdoor ZOVEEL beter geworden, dat ik het soms zelfst nauwelijks kan geloven.
Vroeger was ik de dochter van mijn ouders, nu ben ik gewoon mezelfst. En geloof me, dat voelt goed! Ik ben een andere persoon dan vroeger, ik durf om voor mezelfst op te komen, zelfst keuzes te maken.
Ik trek me minder aan van hun dan vroeger. Ze komen enkele keer per jaar in een hotel in de buurt (omdat wij honden hebben, oh my, wat ben ik dankbaar voor deze beestjes!), maar ik spreek niet af met mijn ouders, niks. Ik heb geen behoefde aan "gezelligheid" met hun, dochterlief wil hun graag zien, maar ik hou het contact op een absolute minimum.
En ja, ook mijn honden helpen mij ongeloofelijk - ze geven me rust en onvoorwaardelijke liefde.

Mij kwamen de tranen in de ogen toen ik je verhaal van het boot las.

Maar je kan sterker zijn dan hun, en terwijl het op het begin moelijk is, naar een tijdje merk je, hoe je beter voelt.

Sterkte!!!

Zusje, ik vind het werkelijk een naar verhaal

maar je moet ook niet blijven hangen in wrok toen je dertien was en ze dat nu nog kwalijk blijven nemen.

Toen ik zestien was kreeg ik de uitslag van mijn eindexamen twee dagen voor mijn verjaardag.

Mijn moeder had net een kindje gekregen en ik had enorme ruzie met mijn stiefvader gemaakt.
Niemand feliciteerde me met mijn, behoorlijk, goede HAVO-resultaten en niemand feliciteerde me met mijn verjaardag.
Sterker nog, de sfeer in huis was zo te snijden dat alle verjaardagsvisite is afgezegd die dag.

Mijn stiefvader weigerde ook de taart voor mijn verjaardag/slaging te eten.

De enige opmerking die ik kreeg was dat HAVO in ons gezin niet goed genoeg was en dat ik makkelijk VWO had kunnen halen.

Ik voelde me toen ook behoorlijk rot kan ik je vertellen en nog als ik aan die periode terugdenk.

Maar weet je wat ik ook denk? Dat ik een vreselijke puber was, die haar moeder niet wilde helpen na de bevalling.
De ruzie met mijn vader ging over de afwas die ik niet wilde doen. Ik was lui, egoïstisch, brutaal en vervelend in die tijd en hoewel ik nog vind dat mijn ouders de volwassenen waren en beter hadden moeten weten ben ik ondertussen dus zo ver dat ik ook mijn fouten in die periode kan toegeven.

En weet je, mijn moeder ziet deze periode overigens weer helemaal anders als ik. Zij heeft nooit beseft hoe in de steek gelaten ik me voelde en altijd oprecht het idee gehad dat er binnen ons gezin geen verschil werd gemaakt tussen ons. We hebben dus twee volledig verschillende zienswijzen van mijn jeugd en ik vermoed dat de waarheid ergens in het midden ligt.

Het kan dus ook nog eens zijn dat je ouders niet doorhebben of nooit door hebben gehad hoe ze je gekwetst hebben.

Een hand

Zusje, heb je er wel eens met je zus over gesproken? In je verhaal lees ik namelijk dat je zus jouw een grote hand reikt: 'Het viel mijn zus dit weekend ook op, toen ze daar dus een opmerking over maakte tegen mij....' Het kan zijn dat het je zus nooit echt is opgevallen. Wellicht is het mogelijk voor jou om eens met je zus te praten en haar te vertellen hoe jij dat allemaal ervaart en ziet. zij kan een totaal ander beeld hebben van de situatie, maar dan nog is het goed om dat met elkaar eens uit te praten. Wellicht zijn je ouders dan niet eens meer zo belangrijk.

Tsjor

Ooooh zusje

Wat een triest verhaal.

Laat je alsjeblieft niet aanpraten dat je het aan je zelf te danken gehad hebt. Ik vind dat er echt never nooit niet redenen zijn om goed te praten waarom jij niet met het boottochtje meemocht. En trouwens: er zijn zat gezinnen waar je zusje de kwaaie pier zou zijn want lastig en waar zo'n voorbeeldig braaf studerend en lezend kind als jij de hemel ingeprezen zou worden. Je ouders/vader zullen best zo hun redenen gehad hebben om jou en je zus zo verschillend te behandelen, maar dat is echt echt hartstikke fout geweest van ze.

En wat betreft je eigen kinderen. Verschil in knuffelen zegt nog niet zo veel. Een kind niet buitensluiten (zoals bij jou gedaan werd), dat is de clou. En je kunt een kind inderdaad geen knuffels opdringen, want sommige kinderen houden daar nu eenmaal niet zo van. Het gaat erom dat je allebei je kinderen speciale aandacht geeft en dan op een wijze die bij het kind past. En af en toe een aai over de bol doet ook al wonderen hoor!

Matilda van roald dahl

Film gezien? Of boek gelezen?. Jouw probleem, beetje uitvergroot.

Dacht ik ook aan kaatje

Er zit maar één ding op, en dat is zélf die lieve juf worden voor jezelf.

Zusje

ik kom ook niet echt uit een koek en ei gezin, en er was altijd wel 1 van ons 3-en die op een bepaald moment "een egoistisch kreng" was, die niets goeds kon doen (gelukkig wisselden we wel af, maar een periode kon jaren duren). Ik moest ook emotioneel afstand nemen, maar dat is me pas gelukt door uit het land te vertrekken. Misschien is het vluchten, maar in mijn geval heeft het heeeeel erg geholpen om mijn zelfvertrouwen op te bouwen en mijn leven in te richten zonder steeds terukgerekende trauma's. Gewoon een lekker rustig stabiel emotioneel leven.
Ik zou dus het fysiek vertrekken als een serieuze optie zien.
En mijn oudste, die ook niet zo knuffelig is, heb ik verteld dat hij stuk gaat als hij niet genoeg knuffels krijgt. Vaak wil hij dan wel een paar seconden lachend toegeven

Dc,

Ik weet niet hoe oud jouw oudste is, maar hij heeft toch wel door dat het een grapje is?
Ik doe iets vergelijkbaars met mijn dochter. Ik heb van mijn ouders nooit te horen gekregen dat ze van me hielden. Ik zeg dat wel heel bewust tegen mijn dochter. Teveel, naar haar mening. Ik heb een verbod van haar gekregen. Ik mag het nog maar eens per maand zeggen. Daar hou ik me niet aan, dus ik heb al een boete tot 2012 of zo

Dat heb ik dus ook gedaan. Hd het er vandaag toevallig met mijn beste vriendin over (zij kent mij sinds ik hier woon) en zij zei ook, dat ik wel goed opgebloeit ben sinds mijn begintijd hier. Toen was ik nogal erg verlegen en teruggetrokken, maar sinds ik hier woon, heb ik aardig zelfstbewusstzijn opgebouwt en laat niet meer zo makkelijk over me heen lopen.

Het scheelt een heleboel, als je je leven zelfst kan inrichten zonder dat iemand je de hele tijd zit af te kraken.

Bellefleur et balletmama76

Bellefleur, ja hoor, hij weet wel dat het een grapje is. Hij is 3, en heeft een broertje van 1. De jongste is heel knuffelig, en ik vind het mijn taak om te zorgen dat de oudste ook genoeg knuffels enzo krijgt, en dat het duidelijk is dat HIJ ervoor kiest om minder te knuffelen, en dat hij niet denkt dat ik de jongste liever vind dan hem.

Balletmama, dat is nou precies wat ik bedoel. Om echt je zelfvertrouwen te ontwikkelen is het gewoon fijn om je leven te kunnen inrichten zonder dat het een strijd is om jezelf te bevrijden, en je iedere keer weer vastloopt als je weer kritiek krijgt. En als je leven dan lekker loopt, ga je zoveel beter en makkelijker om met al die ongein, want het is geen deel meer van je dagelijkse leven.
Ik had toevallig een paar dagen geleden een akkefietje met m'n zus, en het is nu zoveel makkelijker om er geen drama van te maken, hoewel ik dan wel weer merk dat het een enorme impact op me heeft (zeker een paar dagen piekeren, pijnzen, en buikpijn). Dus ik ben dan weer blij dat ik over een paar weken weer veilig op een afstand zit en het geen onderdeel is van m'n dagelijkse, wekelijke of zelfs maandelijkse leven

Hoe lang ben jij nu weg? Ben je naar het buitenland gegaan of ergens anders in NL?

"Hoe lang ben jij nu weg? Ben je naar het buitenland gegaan of ergens anders in NL?"

Ik ben 5 jaar en 8 maanden geleden vanuit Duitsland naar NL gekomen, z'samen met mijn dochtertje van toen 3.
Inmiddels gelukkig getrouwt hier en niet van plan om ooit naar Duitsland terug te gaan. Ben dan ook van plan, om de nederlandse nationaliteit aan te nemen.

Vind het erg leuk hier!

Vluchten

"Misschien is het vluchten, maar in mijn geval heeft het heeeeel erg geholpen om mijn zelfvertrouwen op te bouwen en mijn leven in te richten zonder steeds terukgerekende trauma's. Gewoon een lekker rustig stabiel emotioneel leven."

Vluchten is een gezonde menselijke instinct om zichzelfst uit een bedreigende/ongezonde situatie te bevrijden. De andere optie is verdedigen, en dat kost, als je het permanent moet doen, erg veel energie - en deze energie heb je voor andere dingen nodig, bijvoorbeeld om je eigen leven op te bouwen.
Maar zolang je in een ongezonde situatie verblijft, heb je gewoon geen energie meer over hiervoor.

Hoelang ben jij al weg en waar naartoe ben je gegaan?

Zusje...

Hoi

Ik herken precies wat je vertelt, ook ik heb een zus die leuker, socialer, knapper, creatiever, slimmer en leuker dan mij is. Ofwel, dat is me altijd ingeprent. Ik was ook het stille in zichzelf gekeerde kind, maar dat werd altijd beschouwd als "ongezellig"....

De zin "doe niet zo ongezellig" kan ik wel dromen en in alles ben ik altijd vergeleken met zuslief en dat pakte ook altijd in mijn nadeel uit...

Ook ik heb veel verdriet gehad, in therapie geweest en zelfs geprobeerd er met mijn ouders over te praten, maar die snapten niet eens wat ik bedoelde..

Het ENIGE wat bij mij werkte (hier ook al eerder genoemd) was geestelijk afstand nemen.

Ik heb een streep onder het verleden gezet, leef in het hier en nu en wil zo leuk mogelijk nog leven...
Bij vlagen heb ik verdriet, maar vooral probeer ik NU bewust te genieten van al het moois wat er wel is (en dat is er genoeg !).

Mijn vader is intussen overleden..

Ik ga altijd KORT naar mijn moeder, doe voor haar wat ik kan doen en ben weg.....
Kritiek leg ik naast me neer, ik laat haar geestelijk niet echt meer toe, vertel niks vertrouwelijks aan haar enz.. Leid vooral mijn eigen leven en houd het contact kort en oppervlakkig.

Triest dat het nodig is, maar het is het enige wat mij een beetje gelukkiger maakt, ik wil niet meer meegaan in die stroom van negativiteit en kritiek. Heb daar genoeg verdriet om gehad en dat wil ik nooit meer meemaken...

Ik wens je sterkte !!!!

liefs Anja