Hoe ga je ermee om als je het minder geliefde kind bent?
Ik zal even mijn situatie schetsen, ik ben de jongste van 2 meiden in ons gezin. Mijn zus heeft altijd een heel hechte band gehad met mijn ouders, ik ben meer een einzelganger en was als kind heel lastig (wordt nog gezegd).
Nu zijn we dus beiden groot en hebben een eigen gezin.
Ik merk dat mijn ouders nooit trots op mij zijn en wel op mijn zus, ik heb zelfs wel eens meegemaakt dat ik werd voorgesteld aan een goede vriend van mijn vader (dit is mijn dochter) en die riep enthousiast: "o degene die bij bedrijf x werkt" Nee zei mijn vader dit is mijn andere kind... O zei die vriend heb je nog een dochter dan? Zo gênant. Bleek dat mijn vader altijd heel veel over mijn zus had gepraat maar nooit over mij, terwijl in mijn ogen mijn zus niet echt veel bijzonderder is ofzo gewoon allebei vergelijkbaar zeg maar.
Dit soort situaties kom ik vaker tegen, want ik woon in een kleine gemeente waar mijn ouders ook wonen, mijn zus woont ver weg.
Ik heb met mijn zus verder een normale band, en met mijn ouders voor de buitenwereld ook, maar ik heb het er zo moeilijk mee besefte ik afgelopen weekend weer.
We gingen met zijn allen op pad en dan doen we alleen wat mijn zus wil (niet dat ze doordramt ofzo maar mij wordt niks gevraagd). Het viel mijn zus dit weekend ook op, toen ze daar dus een opmerking over maakte tegen mij werd ik ineens heel verdrietig en ben ik (iets eerder) weggegaan (ik had ook een ziek kind).
Maar nu ben ik dus degene die het hele weekend heeft verpest volgens mijn ouders. Zo ging het vroeger dus eigenlijk ook altijd, als ik niet de hele tijd mooi weer speelde was ik degene die alles voor iedereen verpestte. In mijn ogen deed ik niks fout gisteren, er viel geen ongetogen woord, maar wel 's avonds een telefoontje dat ik het weekend heb verpest.
Ineens ben ik het zo beu, ik zou het liefst vandaag nog melden dat ik mijn ouders nooit meer hoef te zien! Maarja ik woon om de hoek en ik zorg ook nog voor mijn moeder die door een ongeluk al sinds dit voorjaar met haar gezondheid tobt (mijn zus woont te ver weg). Ik kan haar toch ook niet laten vallen zomaar?
Vergelijken
Toen ik het huis uit ging was ik voor een deel van de vergelijkingen en kritiek af. Andere mensen deelden niet de kritiek van mijn moeder, bovendien vergeleken die mij niet. Het was echt een verademing. Mijn moeder bleef zelf natuurlijk wel negatief vergelijken, maar ik kon dat toen beter hebben en weerleggen. Zij heeft behoefte aan een pispaaltje of zo. Dat ligt niet aan mij.
Ik heb alles anders (en fouter natuurlijk) gedaan dan het favoriete kind, maar via mij kwam wel het eerste kleinkind. Een tijdje heb ik dus wat minder kritiek gehad. Gaat goed, dacht ik. Maar nu heeft het favoriete kind ook een kind en de vergelijkingen en de kritiek komen weer terug. Jammer. Alles wat het favoriete kind deed tijdens haar zwangerschap was leuk en goed, alles wat ik doe is maar belachelijk. Het babytje van mijn zus is ook zo mooi klein (ja, die groeit niet), die van mij gaat enorm worden (denkt moeder, ik denk zelf normaal) en drie zinnen later komt dan een verhaal over een baby uit de buurt die zo groot was en zo lelijk. Het lijkt overdreven, maar de toon waarop gesproken wordt is niet zo subtiel.
Als bovendien ineens na tijden van relatieve rust weer een hele lading aan afkeuring en kritiek komt, is dat toch een teken. Wat ik deed, wat ik at, hoe ik er uitzag, het kreeg ineens weer allemaal commentaar.
Het lijkt me vreselijk als ze onze kinderen ook nog eens tegen elkaar gaat afzetten beïnvloed door haar vreemde mening over ons. Het lijkt me voor de kinderen erg vervelend.
We zullen zien. Ik word zelf bot als het te gortig wordt, maar het ketst af en dringt niet door. Wat dat betreft is het nutteloos, maar ik laat me niet afzeiken in gezelschap. Mijn moeder houdt er wel van om in gezelschap even negatief de aandacht op mij te vestigen met iets onwaars of onzinnigs. Geen idee waarom. Ik zeg meestal niks in gezelschap, dus ze kan zo iedereens mening manipuleren. Misschien denken ze dan wel meer over haar dan over mij, maar dan hoeven ze zich in ieder geval niet schuldig te voelen als ik hun mening blijk te delen 
(Ik heb zelf geen problemen met mijn zus trouwens. We zijn alleen totaal verschillend.)
Anja...
...heel herkenbaar. Ik vertel ook niks meer aan mijn ouders.
Ik had dan geen zus, die in alles beter was - bij mij waren het de kinderen van de buren en vrienden van mijn ouders, die alles maar beter deden dan ik.
"Waarom zit jij niet in de vrijwillige jeugdbrandweer, xy and xz en ab doen het uiteraard ook!"
"Xy doet veel beter op school dan jij!"
"WZY heeft een vriend die studiert en waarom jij niet?"
En ga maar zo door. Op gegeven moment vindt je het lekker boeiend en straal je dat ook uit - en dat is dan natuurlijk ook weer fout, he?
"Waarom interssiert je niks, wat wij zeggen?"
Omdat jullie al veel te veel gezeggt hebben...
Het enigste wat echt helpt is inderdaad afstand nemen - gevoelsmatig en ook ruimtelijk als het kan.
Wauw balletmama
je nederlands is erg goed, al verklaart het wel wat de/het foutjes.
Ik ben nu alweer bijna 8 jaar weg, waarvan de laatste 4 in frankrijk. Waar ik nog regelmatig le en la door elkaar haal 
Ik was eerst naar Ierland gegaan in m'n eentje, maar daar als een blok gevallen voor een fransman, en nu hebben we samen 2 kinderen. En een heel erg fijn leven.
Haha, dankjewel - met talen heb ik nooit grote problemen gehad, maar voordat je nu denkt, dat ik super-slim ben - in rekenen ben ik een absoluute nul...
Ierland en Frankrijk - wat leuk! Frankrijk lijkt mij ook heerlijk om daar te wonen. En Frans is een super-moelijke taal, ik heb het eens een half jaar probeert op school, maar ik vond Kroatisch toch een heel stuk makkelijker om te leren. Dat heb ik toen door mijn ex opgepikkt - was wel zo handig, want mijn ouders verstonden het natuurlijk niet...
