Hoe investeer je in een nieuwe relatie?
Gisteren hadden we een discussie met wat vrienden. Over investeren in een nieuwe relatie als je kinderen hebt, een full-time baan, een fijn eigen huis, sportactiviteiten en vrienden. Hoeveel tijd blijft er nog over voor een nieuwe man (vrouw) in je leven?
Wij kwamen tot de conclusie dat die tijd er amper was. Even snel een uurtje voor het sporten als de kinderen naar hun training zijn. Of even een zaterdagochtend samen met die man als de kinderen hun wedstrijd hebben. Of misschien 's avonds als de kinderen op bed liggen nog even een uurtje voor je zelf moet gaan slapen.
De mannen in het gezelschap vonden dit duidelijk te weinig. Er moest meer tijd geinvesteerd worden. Waarna de vraag rees hoe dat dan in vredesnaam moet en hoe andere mensen dat doen.
Wat zet je aan de kant en hoe maak je tijd voor een nieuwe man in je leven?
Als ik jou zo hoor...
...dan is het eerste wat ik denk: hoe zou het dan zijn als je nog wel samen was? Dan had je toch ook je eigen dingen? Mijn situatie was misschien anders is omdat bio buiten beeld is en ik het daarom echt alleen deed en een man buiten de kinderen om dus geen optie was. Maar ik heb altijd van de kinderen gevergd dat ze mij deze ruimte zouden geven en dat ze met mijn keuzes te dealen hadden. Maar hier stond dus geen loyaliteit naar bio in de weg. En natuurlijk heb ik hen niet van de eerste date af betrokken, maar eenmaal de klik gelegd wel. Ligt natuurlijk ook aan de man zelf: wil ie jou als er geen kinderen zijn, of wil hij jou en je kinderen erbij.
Interessant draadje
ik heb namelijk een nieuwe relatie, althans sinds drie jaar.
Ik was destijds gescheiden en thuis met twee kleine kinderen. Ik was zo ontzettend blij dat ik mijn huidige man (via internet, ik kwam nergens iemand 'zomaar' tegen) leerde kennen!
Hij ging echt voor mij, belde me veel, kwam zo vaak hij kon en ik zette ook bijna alles voor hem opzij.
En nu.....zijn we een jaar getrouwd en (mede door het draadje hierboven over twijfel) heb ik soms mijn twijfels.
De baan van mijn man is drukker geworden, de kinderen groter met meer clubjes enz. De aandacht voor elkaar is heel veel minder geworden en soms heb ik het gevoel dat het gewoon makkelijk is dat ik er ben....En ik vind dat mijn man soms gewoon veel tijd en aandacht kost. Veel praten over zijn werk en de problemen daar. Veel was en strijkwerk enz. Soms denk ik wel eens aan de tijd dat ik alleen was en ik net weer een beetje mezelf werd na de pijnlijke scheiding. Dat was wel een erg leuke tijd!
Ik ga dit draadje met interesse volgen.
Ik vind dat je best veel mag laten voor je nieuwe relatie, maar niet alles! Bij mij is inmiddels de balans zoek...
Daan
Oja
de kinderen zijn om het weekend naar hun vader, dus die tijd hebben we altijd samen.
In het begin deden we alleen leuke dingen samen in die weekenden, maar tegenwoordig gaan we dan juist onze eigen weg, om dingen te kunnen doen waar we door de weeks niet aan toe zijn gekomen.
Als ik dit nalees, klinkt het helemaal niet goed. Inmiddels hebben we een afspraak bij een relatietherapeut, want dat het niet vanzelf gaat, is duidelijk.
Hier
prijs ik mezelf gelukkig! Vergelijkbaar met Daantje heb ik sinds 3,5 jaar een relatie, na mijn scheiding. Maar ik heb co-ouderschap waardoor ik altijd voldoende tijd had om ook mijn eigen leven na de scheiding weer op te bouwen. Die ruimte was ook erg belangrijk voor me, ik had het ook 'nodig'. Dus ik kon in alle rust mijn nieuwe partner leren kennen, samen dingen ondernemen en ook nu we samenwonen hebben we voldoende tijd om in elkaar en onze relatie te investeren. Eerlijk gezegd zou ik niet weten hoe ik het anders had moeten doen.
Emma
In het begin zagen mijn man en ik elkaar in de weekenden dat dat kinderen niet bij mij waren.
Mijn man had atijd een kinderwens gehad, maar in zijn vorige huwelijk is het niet gelukt, voor hem helaas.
Praktisch gezien ben ik blij dat hij geen kinderen heeft, dat lijkt me het allemaal nog veel moeilijker maken.
Ik heb gelijk vanaf het begin gezegd dat ik 1 pakketje ben, met kinderen en anders helemaal niet. En ik heb het nooit gezegd, maar ik denk dat hij weet dat de kinderen altijd voor zullen gaan. Misschien is dat wel moeilijk voor hem, maar we hebben wel afspraken gemaakt over de opvoeding. Die doen we samen en we trekken ook (in het bijzijn van de kinderen) zoveel mogelijk 1 lijn. We hopen later, als de kinderen de deur uit zijn, samen heel gelukkig oud te worden.
Oja, na die eerste weekenden is mijn man een aantal keer komen eten. Dat was niet zo bijzonder, er kwamen wel vaken mensen. Op een gegeven moment heb ik aan de kinderen gevraagd of ze het goed zouden vinden als hij een nachtje zou blijven logeren. Dat was prima, als het maar niet bij hun op de kamer zou zijn 
Ze waren toen pas 3 en 5 jaar, dus het idee dat je ook nog andere dingen in de slaapkamer kan doen, kwam niet in hun hoofd op.
Mijn man was zo ontzettend blij met die kinderen, dat was geen enkel probleem gelukkig. Hij vond ze leuk en de manier waarop ik ze opvoedde sprak hem heel erg aan.
Hij beseft alleen nu pas dat kinderen gewoon heel veel tijd kosten en dat hij daarom ook niet aan eigen dingen toe komt. Misschien hebben we daarom ons huidige 'weekendprobleem'. We praten gelukkig wel en we zeggen regelmatig tegen elkaar 'het gaat misschien niet vanzelf, maar de basis is goed'.
Daan
Gaat prima hier
Ik heb sinds 2,5 jaar een nieuwe vriend. Hij heeft 3 kinderen en ik 1. De eerste maanden hebben we elkaar alleen gezien als de kinderen bij de exen waren. Daarna kwam hij weleens langs als mijn kind op bed lag voor een paar uurtjes. Na verloop van tijd een aantal keren op een zondag met zijn alleen gewandeld in het bos. Na een jaar met zijn allen een weekendje weggeweest wat heel erg gezellig was. Nu zien we elkaar regelmatig in de weekenden met zijn allen. We wonen nog niet samen. Mijn kind is 1 dag in de week bij mijn ex en om het weekend en regelmatig is hij een extra nachtje bij mijn ex. Ik moet zeggen dat het helemaal goed is gegaan op deze manier en dat we genoeg tijd samen hebben gehad om elkaar te leren kennen en samen dingen te ondernemen. Ik zie mijn vrienden wel wat minder maar dat vind ik niet zo erg en zij begrijpen het ook. Eind volgend jaar gaan we misschien samenwonen en dan zullen we elkaar elke dag zien en dan zou het in principe net zo gaan als dat je gewoon nog in een relatie/huwelijk zit. Je eigen dingen doen maar ook samenzijn. De kinderen kunnen niet wachten tot het zover is want die vinden het allemaal beregezellig.
Net als daan
Ik ging al geregeld weg met de kinderen, naar binnenspeeltuinen enzo. Of naar een restaurant met kinderhoek. Soms sprak ik daar af met vriendinnen, soms ging ik alleen en raakte ik aan de praat. Het was dus geen probleem om na de eerste klik in dat soort restaurants af te spreken. Heb mijn man daarna uitgenodigd om te komen eten, dat liep vanzelf. Ook van de kinderen bleven geregeld vriendjes/vriendinnetjes slpen, toen mijn man op een avond bleef slapen en de kinderen dat de volgende dag zagen, was het van: he hallo, ben je er nog en gaan we vandaag iets leuks doen. En dat is gebuerd. We hebben een tijdje in twee huizen geleefd, de kinderen hadden ook daar vrede mee. Ook als alleenstaande moeder had ik mijn domein, in tijd en in plaats gezien, dat daar iemand bij kwam, veranderde dus voor de kinderen weinig. Verder heb ik mijn man altijd gezegd: pak je plek. En de kinderen aangegeven: ik hou van jullie, ik hou van????????, en die heeft nu ook een plek.
Net zoveel als in een gewone relatie
met kinderen. Man en ik zien elkaar 's avonds ook hooguit een uurtje ongestoord, maar dat is doordeweeks lang niet elke avond. In het weekeinde gaan we meestal onze eigen gang, want dan zijn we blij dat we even ons eigen ding kunnen doen. 's Avonds doen we dan wel vaak iets gezelligs samen. Eens in de twee weken gaan we samen een avondje uit, maar daar komt het ook lang niet altijd van. Het is gewoon een druk bestaan met kinderen en beiden een baan. De relatie op zich staat niet bovenaan onze prioriteitenlijst. Schone onderbroeken in de kast en netjes gestreken overhemden zijn ook liefde.
Maar ook toen we nog geen kinderen hadden en niet samen woonden, waren we niet elk weekeinde bij elkaar en meestal geen heel weekeinde. We hebben beiden veel ruimte nodig voor onze eigen dingen. Als ik een nieuwe partner zou krijgen, denk ik niet dat ik er meer tijd aan zou besteden. Sorry heren 
.
Leuk beredeneerd van die mannen
Maar hoeveel van die mannen beseffen hoe het leven van de gemiddelde alleenstaande moeder eruit ziet? Meestal hebben die vrouwen de kinderen 12 van de 14 dagen, terwijl alleenstaande vaders vaak maar 2 van de 14 dagen de kinderen hebben. Ik ben niet gescheiden, maar ik merk al hoeveel vrije tijd ik heb als de kinderen een paar dagen logeren zijn.
Mijn wedervraag is dan vooral aan die mannen: hoeveel tijd zonder kinderen, zonder werk hebben ZIJ beschikbaar? Het lijkt me namelijk erg gemakkelijk geredeneerd dat die ander dan maar 'meer' moet investeren.
Tihama
Al moeite met de start van een relatie
Ik heb via een datingsite een heel aardige man leren kennen. Hij heeft oudere pubers dan ik heb. Die van hem wonen 90% van de tijd bij hem, die van mij week om week bij mij. Geen idee hoe ik met hem een relatie zou moeten opbouwen als we dat uiteindelijk beiden zouden willen. Om het nog eens extra lastig te maken heb ik ook twee honden.
Dat ging vroeger toch heel wat makkelijker toen ik jong was, verkering kreeg, trouwde en pas later kinderen kreeg. Alle tijd voor elkaar zonder moeilijk gedoe.
Nou ja, dat geldt natuurlijk niet alleen voor een nieuwe man...
...ook voor de man die je al een hele tijd 'hebt'!
tonny
Toch anders
Tonny , hoewel ik het met je eens ben dat investeren in je relatie heel belangrijk is , vind ik dit toch totaal anders. Mijn man en ik zitten bijna elke avond samen op de bank. We lezen, internetten, kijken tv en intussen praten we. Over wat we vinden van wat we zien en lezen. Op deze manier voeren ze heel wat gesprekken. Dat dit makkelijk kan, komt omdat we samenleven.
We hoeven geen oppas te regelen, we hoeven geen afspraken te maken, we hoeven niet te reizen. Het is direct in het moment, de aanleidingen kunnen meteen benut worden. (Jouw vrouw, mijn vrouw of een discussie die ik lees op Ouders Online
Tihama
Is te doen
Ik heb huidige man leren kennen tijdens een weekend dat de kinderen bij de ex zijn (zowel de mijne, als de zijne), en zo hebben we vervolgens iedere keer afgesproken als de kinderen weg waren, verder uuuuren 's avonds met elkaar gebeld. Toen kinderen met ex op vakantie waren, hebben we heelveel tijd in elkaar gestoken, veel gepraat e.d. En zo is onze relatie gegroeit.
We zijn nu al weer 3 jaar een getrouwd burgelijk stel: saampjes op de bank voor de tv, saampjes naar de wedstrijden van de kinderen, saampjes met de kinderen op pad, saampjes de auto wassen, saampjes uitgebreid koken, saampjes het huishouden doen etc etc. En als de kinderen er niet zijn, gaan we saampjes leuke dingen doen. We hebben ook dingen voor onszelf, maar we vinden het eigenlijk nog steeds erg leuk om veel dingen samen te doen. En zo investeren we nog steeds in onze relatie.
Wel een oppas
Man en ik hebben wel een oppas nodig om in onze relatie te investeren, anders komen we niet verder dan organisatorische uitwisselingen. Voor de rest hebben we net zoveel tijd voor elkaar als in de eerste posting van Emma wordt beschreven. Het is ook maar wat je wilt natuurlijk. Ooit had ik een vriend die elke vrije minuut met mij wilde doorbrengen en me drie keer per dag belde. Als ik ooit een nieuwe relatie zou zoeken en ik zou weer iemand tegenkomen die dat wilde, dan zou dat niks worden. Niet omdat ik geen tijd heb, maar omdat ik dat niet wil. Als je zoiets wel wilt, dan maak je er gewoon tijd voor.
Moeilijk maar wel haalbaar
Bijna 2 jaar geleden leerde ik mijn partner kennen, op dat moment was ik een co-ouder, week op-week af. Genoeg tijd om tijd in elkaar te steken en tijd voor mezelf.
Een jaar geleden zijn we gaan samenwonen, na toestemming van de kinderen 
De hele situatie is nu veranderd en dat heeft veel irritaties teweeggebracht, ipv een week geen kinderen is nu 1 kind 24/7 hier.
Ik begon mijn eigen vrijheid te missen, even de deur uit of echt tijd voor elkaar. Ook omdat mijn partner elke avond al tussen 9 en half 10 op bed ligt omdat de wekker weer om half 5 afloopt. En puberdochter om 9 uur naar bed gaat, hadden we echt nooit meer een avond samen.
We zijn om de tafel gaan zitten en eerlijk aan dochter gezegd dat wij ook even tijd voor elkaar nodig hebben, zonder kinderoortjes. Als we nu thuis komen van het werk gaat dochter naar kamer toe. En 3 avonden in de week kijkt ze tv op haar kamer zodat wij even 1,5 uur samen hebben na het eten.
1x in de maand gaan we samen echt weg, dochter gaat dan logeren bij een vriendin of opa en oma. En als partner het soms even teveel wordt, dan gaat partner naar ouders toe om daar even op adem te komen.
Communiceren is het key-woord in alles. Wat heeft partner nodig, wat heb jezelf nodig en wat heeft (hebben) kind(eren) nodig?
Het heeft ons echt moeite gekost om onze relatie in stand te houden, niet gek ook als je bedenkt dat 70% van een samengesteld gezin alsnog stuk loopt.
Met oudere kinderen lijkt mij lastiger
Toen ik een relatie kreeg met mijn man waren mijn oudste kinderen nog vrij klein (3 à 4 jaar ongeveer) dus dan is zoiets wel een stuk makkelijker. De kinderen waren 100% van de tijd bij mij en zagen hun biologische vader toen eigenlijk al nooit meer. Ik werkte bijna fulltime en studeerde daarnaast.
We zagen elkaar meestal 's middags na werk. Dan gingen we samen even ergens wat eten en een rondje lopen in het park bijvoorbeeld. De kinderen waren er dan ook bij uiteraard.
Verder gingen we 1 à 2 keer in de week samen lunchen. Dat was dan wel zonder kinderen.
We belden veel met elkaar. Meestal een paar keer per dag korte gesprekjes. We hadden dus wel veel contact maar nooit zo heel lang achter elkaar. Dat lieten onze beide agenda's (en vooral die van mij) niet toe.
Verder gingen we 's weekends af en toe samen uit. Dan huurde ik inderdaad een oppas in. Dat vond ik wel pijnlijk en moeilijk. Kinderen zitten al 5 dagen per week op het KDV en nu ook nog 's avonds een oppas. Aan de andere kant had ik ook heel erg af en toe een uurtje voor mezelf samen met vriend of met vriendinnen nodig. Overigens huurde ik ook al voordat ik een vriend had regelmatig een oppas in omdat ik gewoon af en toe een avond voor mezelf wilde. Toch voelde dat vaak verkeerd maar ik heb het wel gedaan omdat ik ook vond dat we tijd nodig hadden voor ons samen en om iets op te bouwen.
Toen we eenmaal in een huis woonden was het wel een stuk makkelijker maar alsnog was er weinig exclusieve tijd voor ons samen. Dat hebben we nooit echt veel gehad. Komt ook door keuzes die we zelf hebben gemaakt natuurlijk.
Ik denk dat een relatie opbouwen met kinderen erbij wel een stuk lastiger is. Er is gewoon minder tijd om te investeren in een relatie. Bovendien gaat die tijd die je wel neemt vaak ten koste van de kinderen. Zelf heb ik ook wel tijd die ik anders met de kinderen door had gebracht aan vriend besteed. Met oudere kinderen lijkt het me nog lastiger dan met kleine kinderen. Die zullen minder vlug een nieuwe man accepteren denk ik.
Maylise
Voor begripvol
Maar waarom is het anders als je al jaren bij je partner bent? Wij hebben ook elke dag onze kinderen thuis, die worden ook ouder, wij hebben ook minder tijd 's avonds voor elkaar.
Ik ga mijn kinderen echt niet 1,5 uur naar boven sturen als ze thuis komen hoor, het huis is ook voor hun.
Ik heb geen 1,5 uur nodig om bij te praten met mijn man, dat gaat gedurende de dag in kleine stukjes.
Ik weet het niet
Heel even heb ik gedacht dat het leuk zou kunnen zijn om te daten. Ik wil immers niet de rest van mijn leven alleen blijven. Maar ik merkte algauw dat daten lastig plannen is, de kinderen kunnen best even alleen zijn, maar tja, niet als er eentje ziek is. En enigszins op tijd thuis is wel wenselijk. En mannen haken af als het daten lastig is, twee keer 'dan kan ik niet', leidt algauw tot 'daar heb ik geen zin in'. Ook zodra ik aangeef dat ik kinderen heb, en dat er dus geen andere ouder meer is, dan hoeft het gewoon niet meer. Ik heb de indruk dat een relatie vooral makkelijk moet zijn. Alsof je nog gewoon student bent. Met uitgaan tot in de late uurtjes. Want dat is investeren.
Nou ja, dan is het voor mij niet meer weggelegd. En toch hoop ik hem nog te ontmoeten. Maar hoe en waar? Ik zou het niet weten.
Voor dindrane
Begripvol woont al twee jaar samen, dan gaat het niet meer om daten.
Ik vind het waardevoller om kleine gesprekjes tussendoor te hebben dan een kind voor anderhalf uur naar haar kamer te sturen zodat je dan verplicht kan gaan bijpraten.
Groot verschil met bestaande relatie
Ik vind een nieuwe relatie opbouwen echt iets anders dan een al langer bestaande relatie. Daten zonder kinderen is toch een stuk minder gecompliceerd omdat er gewoon meer tijd is. Wat ik me nog kan herinneren van relaties-voordat-ik-kinderen-had was dat er gewoon heel veel tijd was om samen door te brengen en leuke dingen te doen. Ik kan me eindeloze zondagen herinneren die we in bed doorbrachten, spontane weekendjes weg naar Parijs of ergens anders heen, nachtenlange gesprekken over het leven en enorm veel avondjes uit en dagjes weg. Als ik net een beginnende relatie heb dan heb ik gewoon de behoefte om veel tijd met die persoon door te brengen. Van beide kanten is dat meestal zo; je moet elkaar nog echt leren kennen en samen wat opbouwen. Daarvoor is het IMHO toch wel belangrijk om exclusief samen tijd door te brengen. Alleen als er eenmaal kinderen zijn lukt dat niet meer zo makkelijk.
Inmiddels zijn mijn man en ik al meer dan 20 jaar samen. De situatie is nu heel anders. We kennen elkaar goed en hebben minder behoefte aan heel veel tijd samen. Daarnaast hebben we samen ook kinderen gekregen dus de focus ligt nu niet meer op "mijn" kinderen maar op "onze" kinderen. Kinderen waar we allebei graag tijd voor willen opgeven en die bij ons allebei op de eerste plaats staan. Iets heel anders dan als alleen maar een van de partners kinderen heeft.
Nu zijn gesprekken tussen door en af en toe een avondje samen uit inderdaad wel genoeg. Toen we elkaar net leerden kennen vonden we dat allebei niet goed genoeg tijd. Dan is het gewoon heel lastig als er niet meer tijd is.
Maylise
Nog iets
Iets anders wat bij me opkomt is dat het inderdaad heel moeilijk is om een nieuwe relatie te beginnen.
Niet alleen omdat je rekening wilt houden met je kinderen, maar ook omdat je al een heel (half) leven achter de rug hebt en de nieuwe liefde ook. Ik merk dat ik minder flexibel ben geworden. Er zijn gewoontes ingeslopen waar je je niet van bewust bent en wanneer je samen gaat leven is het echt best hard werken en investeren en vooral veel praten om twee levens in elkaar te laten passen.
En als daar dan bij komt dat er weining tijd is, wordt het echt heel moeilijk.
Mijn man en ik zitten nu echt in een hele moeilijke fase.
Maar we willen allebei doorzetten, omdat we het gewoon heel erg zien zitten om samen oud te worden. Maar het dagelijks leven is soms gewoon al moeilijk en dus ook vermoeiend. En twee moeie mensen zijn niet altijd even lief voor elkaar
Daan
Fatima
Je leest niet goed, we wonen een jaar samen nu en mijn partner is veel van huis vanwege werk, plus vroeg naar bed omdat wekker weer vroeg afloopt. Het is anders als je partner naar bed gaat als de kinderen al op bed liggen, zodat je nog wel even tijd met elkaar hebt. Die tijd hebben wij simpelweg doordeweeks niet! Natuurlijk is het huis ook van de kinderen, maar het huis is ook nog steeds van ons. Dat we dolgraag met elkaar verder willen en oud met elkaar willen worden, betekent dat we hier en daar moeten schuiven en dat wij, naast de kinderen, ook onszelf belangrijk vinden.
Begripvol
Dus je dochter moet 3 avonden in de week naar haar kamer, omdat mama met haar nieuwe vriend op de bank wil zitten? Ik snap daar niks van. De laatste paar dagen heb ik er over nagedacht, maar nog steeds snap ik dat niet. Als je dingen wil bespreken die niet voor puberella's oren bestemd zijn, dan kan je toch zelf weggaan? Een avondje in de week even lekker samen eropuit, dat lijkt me meteen goed voor je relatie. Het klinkt vast nogal veroordelend, maar ik snap het echt niet, dat is toch helemaal niet leuk voor je dochter? Wat zie ik over het hoofd?
Kaatje
Voor jou is het zeker nog wel weggelegd! Het stikt van de gescheiden vaders en weduwnaars. Alleen moet je wel op de juiste (vaak betaalde) datingsite zijn (dus niet op een ranzige, daar zijn er veel van). Als je echt wil, en je goed zoekt kan je iemand vinden, ook als je geen 20 meer bent, daar ben ik van overtuigd! Ik zou nog wel even wachten tot je verdriet wat meer een plek heeft, anders ga je alle mannen vergelijken en maak je misschien verkeerde keuzes.
Ik heb zelf ook mijn man via internet leren kennen en schaam mij daar niet voor.
Waarom ik een man wil?
Ik ben ondertussen 2 jaar alleen en vond dat 2 jaar heerlijk. Maar opeens is er een knop omgegaan en heb ik een enorme behoefte aan lichamelijke liefde gekregen, sex dus maar ook een arm om me heen. Bovendien mis ik een praatpaal. Vriendinnen genoeg, maar ik mis iemand die er echt voor mij is.
Ik heb trouwens geen behoefte aan samenwonen met iemand. Ik vind het heerlijk om mijn bed, de tv en de computer voor mij alleen te hebben. Ik zou willen latten, ik geloof niet dat ik me nog genoeg kan aanpassen om continu iemand om me heen te hebben.
Fladder
Fladder, wat een ellende om bij zo'n kou op de snelweg te stranden en dan meteen deze narigheid als gevolg te hebben. Ik hoop dat je toch een oplossing vind om morgen naar de Ardennen te kunnen! Bij dat soort dingen zou ik zeker ook een partner missen. Hier kan iedereen met je meeleven, maar die schouder waaraan je in het echt uit uithuilen van frustratie heb je niet bij ons.
Oh fladder,
wat ont-zet-tend rot van je auto! wat herken ik dat toch, reparatie-ellende. Al zou er maar een broer, buurman of zwager zijn die even een handje zou uitsteken of meedenken. (niet dat ik denk dat reparaties e.d. voorbehouden zijn aan mannen maar ja, vrouwen zijn toch vaak bezig het huis aan kant te houden of de kinderen op te voeden/ bezig te houden. Of idd een partner die het alleen maar leuk vindt zich een paar uur met die computer bezig te houden.
En inderdaad, alles alleen moeten bedenken juist ook over de moeilijke opvoedkeuzes voor kinderen met een zware problematiek. En dan nog zelf lichamelijke klachten hebben etc. In mijn geval de zorgen voor een dementerende moeder alleen hebben. pff
Ik moet zeggen dat ik niet eens de energie heb voor een man erbij. Ik ben blij dat ik zit in de avond. Als mijn kind in het weekend een dagje bij zijn vader is, moet eigenlijk alleen maar uitrusten en bijtanken.
De behoefte aan een arm om mijn schouder is er zeker. En iemand die eens bemoedigt: joh ga even zitten, ik doe dat huiswerk met Truusje.
Maar ik kan die behoefte wel hebben, ik ben tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet inzit. Ik ben al te moe om een kopje koffie met zo'n man te drinken. Wel met een vriendin, waarmee je vertrouwt bent en die bijgepraat is in je leven. Ik ben gezegend met een paar leuke vriendinnen in de buurt. Ik zou jou dat ook heel graag gunnen want dat geeft echt troost.
Mij heeft geholpen mijn wensen te verzetten: ik probeer in de ogen te zien dat een partner er niet meer inzit en gek genoeg geeft dat idee me rust. Ik weet ook dat áls ik weer een partner zou hebben, dat ook veel onrust en gedoe met zich meebrengt, dat de koestering en het veilige gevoel daar na een jaar of twee niet meer tegen opweegt.
Maar ik moet zeggen dat ik vreemd genoeg (want ik was altijd een passievolle vrouw) ik de seks niet mis. Ik ken ook een periode (na de dood van mijn man, toen had ik nog geen kind) dat ik dat gemis wel had. Dat maakt het veel moeilijker.
In ieder geval heel veel sterkte en veel plezier mocht je wel in de Ardennen geraken.
MR
Is er een oplossing? (ook ot)
En kun je morgen nu toch met vakantie?
Lieve fladder
Wat fijn,ik wens je een goede reis en een fijne vakantie!
liefs,Bastet
Fladder
Ik kom nooit in deze rubriek maar werd getriggerd door een berichtje van Genista in V&V. Wat fijn dat je toch een autootje hebt weten te bemachtigen. Rijd voorzichtig en een hele fijne vakantie!
