Hoe investeer je in een nieuwe relatie?
Gisteren hadden we een discussie met wat vrienden. Over investeren in een nieuwe relatie als je kinderen hebt, een full-time baan, een fijn eigen huis, sportactiviteiten en vrienden. Hoeveel tijd blijft er nog over voor een nieuwe man (vrouw) in je leven?
Wij kwamen tot de conclusie dat die tijd er amper was. Even snel een uurtje voor het sporten als de kinderen naar hun training zijn. Of even een zaterdagochtend samen met die man als de kinderen hun wedstrijd hebben. Of misschien 's avonds als de kinderen op bed liggen nog even een uurtje voor je zelf moet gaan slapen.
De mannen in het gezelschap vonden dit duidelijk te weinig. Er moest meer tijd geinvesteerd worden. Waarna de vraag rees hoe dat dan in vredesnaam moet en hoe andere mensen dat doen.
Wat zet je aan de kant en hoe maak je tijd voor een nieuwe man in je leven?
Fladderbeestje
prettige vakantie. Ik hoop dat je auto gerepareerd kan worden!
Enne wat troostseks betreft, daar kun je vaak naar fluiten als je in een relatie zit hoor. Net als jij wil, wil hij niet, grr.
On topic : het lijkt me juist dat je met weekenden kindvrij of zelfs weken kindvrij, veel tijd hebt om een relatie op te bouwen. Ik vind dat je met voltijd kinderen in huis hebben, allebei werken, je weinig tijd over hebt om in een relatie te steken, zelfs met je eigen man. Er is een reden dat zoveel relaties op de klippen lopen denk ik.
Hier geen kindvrij dagje
dc, mijn ex is uit beeld, geen omgangsregeling. Ik zorg fulltime voor mijn 3 kinderen. Sinds kort heb ik iemand leren kennen via internet, we mailen veel omdat we elkaar weinig kunnen zien. Allebei jonge kinderen, hij co ouderschap, werk, verplichtingen, afstand. Erg moeilijk om op deze manier iets op te bouwen. Oppas kan niet altijd en is duur.
We gaan binnenkort samen met de kinderen afspreken, ballenbak of wandelen in het bos. Ik hoor overal dat je de kinderen er maandenlang buiten moet houden maar dat moet wel haalbaar zijn. De kinderen zijn uiteraard niet getuige van intimiteiten en we zullen zeggen gewoon vrienden te zijn.
door dat ik thuis alles draaiende heb gehouden hebben wij als gezin dat inkomen bereikt dus mag ik dan ook daarvan de vruchten plukken aub. Het was niet ZIJN inkomen, het was ONS inkomen dat verdeelt moest worden.
Izar
ik werkte wel minder, maar het gaat mij om het principe dat het gezinsinkomen verdeeld moet worden. Na de scheiding moet je op dat moment even veel te verteren hebben. Daarna ga je de kosten van de kinderen verdelen.
Conclusie
in feite is de algemene conclusie dus dat kinderen een blok aan het been zijn voor elke relatie (nieuw en oud) op elke leeftijd.
Waar zijn we aan begonnen 
Niet altijd dc
Mijn dochter was 1 toen ik mijn man leerde kennen en zij is juist een grote hulp geweest voor het beginnen van de relatie. Sterker nog, ik denk dat het zonder mijn dochter nooit iets geworden zou zijn.
Het probleem van aanpassen aan elkaar wat Lynna noemde herken ik ook niet. We vonden het in theorie allebei wat vroeg om al na 2,5 maanden dat we elkaar kenden samen te gaan wonen, alleen is hij simpelweg nooit meer weggegaan.
Misschien heb ik gewoon erg veel geluk gehad dat ik vrij snel iemand heb getroffen waarmee de click zo goed was dat de overgang van alleen ik en mijn dochter naar met z'n drieën geruisloos ging zonder het gevoel te hebben dat iemand zich moest aanpassen en dat dochterlief nog zo klein was dat ze toch niet bevatte dat er iets meer was tussen ons. Eigenlijk wilde zij hem eerder als papa dan dat ik hem als man wilde.
Kinderen hoeven dus niet altijd een blok aan het been te zijn voor een nieuwe relatie, maar het kan best zijn dat ik de spreekwoordelijke uitzondering ben.
Groeten Primavera
Klopt izar
De natuurlijke vader is in het begin van de zwangerschap met de Noorderzon vertrokken. Ik vertelde mijn verhaal alleen maar om aan te geven dat er ook mannen bestaan (zelfs zonder zelf al kinderen te hebben) die aanwezige (kleine) kinderen geen probleem vinden en niet zoveel tijd alleen met een vrouw nodig hebben om een relatie te beginnen. Dochter is ook meegeweest op huwelijksreis.
Groeten Primavera
Kinderen wegsturen
Ik blijf nog zitten met een vraag. De aanhouder wint, dus ik stel hem nog maar eens 
.
Waarom mogen kinderen geen deel van je relatie zijn? Natuurlijk, als je elkaar nog nauwelijks kent, wil je niet zomaar iemand aan je kinderen voorstellen. Maar daarna? Je kan toch ook met elkaar kletsen waar de kinderen bij zijn? En ook wel een beetje knuffelen. Uiteraard moeten de wilde vrijpartijen wachten tot de kinderen er niet zijn of op bed liggen, maar dat doe je ook niet als je nog wel getrouwd bent. Echte opvoedingszaken enzo bespreek je waarschijnlijk ook niet waar de kinderen bij zijn, maar a.) hoe vaak per week komt dat nou voor en b.) daarvoor kan je toch zelf wel even weggaan? Sturen ouders die 'gewoon' getrouwd zijn met elkaar de kinderen ook regelmatig weg? Wat kan je niet bespreken waar de kinderen bij zijn? Zeker voor pubers is het toch heel gezond om te zien hoe verschillende mensen, verschillende meningen hebben.
Mijn eigen kinderen zijn nog klein en gaan dus optijd naar bed. Maar ook voor de toekomst kan ik me niet voorstellen dat ik ze wegstuur om 'alleentijd' met mijn toekomstige partner te hebben. Wel dat we een avondje uit willen ofzo. En dus oppas regelen. Nogmaals, ik snap het niet, en wil graag weten hoe anderen het zien.
Kinderen betrekken bij relatie
Net als bij Primavera waren mijn kinderen ook nog vrij klein toen ik mijn man leerde kennen (tweeling was 3,5 jaar ongeveer) en was er al nauwelijks contact meer met de biologische vader.
Ik vind het nog altijd niet ideaal om een relatie te beginnen als er al kinderen bij zin. Ik heb mijn kinderen vrij vlug bij de relatie betrokken. Sterker nog ik had de kinderen bij me toen ik mijn man voor het eerst ontmoette. Het is echter niet mijn ideaal. Liever zou ik iemand eerst goed leren kennen voordat ik hem bij mijn kinderen zou betrekken. Het was namelijk ook heel riskant. Wat als het niks was geworden tussen ons? Dan waren mijn kinderen net aan hem gewend en dan zouden ze hem weer moeten missen. Ik vind het dus best een groot risico om de kinderen vanaf het begin bij de relatie te betrekken.
Daarnaast is het in veel gevallen een delicate situatie. Veel kinderen staan niet echt te wachten op een nieuwe partner voor hun vader of moeder. De nieuwe partner moet dus voorzichtig geïntroduceerd worden. Daarnaast is het ook geen goed idee om de nieuwe partner gelijk overal bij te laten zijn want de kinderen hebben ook tijd met alleen hun ouder nodig. De nieuwe partner moet voorzichtig en geleidelijk bij het leven van de kinderen betrokken worden. Bij hele jonge kinderen is dat meestal makkelijker. Die zullen vlugger een nieuwe partner accepteren.
Maylise
Morgana
Kinderen wegsturen omdat ik tijd met een nieuwe partner wil zou ik ook niet doen. Ik denk namelijk niet dat dit de band tussen mijn kinderen en de nieuwe partner ten goede zou komen. Bovendien zou het me ook tegenstaan.
Echter ik had toen ik mijn man net had ontmoet ook wel heel veel behoefte om gewoon tijd met hem door te brengen zonder de kinderen erbij. Mijn kinderen waren nog klein dus elk gezamenlijk uitje of samenzijn draaide toch uiteindelijk om de kinderen. Echt een uitgebreid gesprek voeren lukte niet echt met twee peuters erbij. Voor mezelf had ik heel veel behoefte aan tijd met hem alleen. Niet zozeer voor sex maar vooral om gewoon samen te zijn, om eindeloos te kunnen praten over van alles en nog wat en om gewoon samen te zijn.
Mijn kinderen waren op zich helemaal niet moeilijk. Ze accepteerden mijn nieuwe partner, vonden het leuk als hij meeging op uitjes of thuis kwam eten. Ik vond het echt soms moeilijk om die balans te vinden tussen tijd voor de nieuwe partner en tijd voor de kinderen.
Ondanks dat de kinderen hem vanaf het begin af aan kenden heb ik ook vrij lang gewacht met hem bij ons thuis laten slapen. Bij oudere kinderen had ik nog langer gewacht.
Maylise
Maylise
Het lijkt mij juist dat je met peuters meér tijd voor elkaar kan vrijmaken?
de kinderen van mijn man waren 7 en 3 toen ik hem leerde kennen.
de kinderen gingen om half 8 slapen en wij hadden de hele avond voor ons zelf,ware het niet dat mijn kinderen( toen bijna 14) tot een uur of tien s,avonds gezellig bij ons zaten.
Heel leuk hoor,maar tijd voor elkaár bleef er daardoor weinig over.
Wij hebben dat in het begin heel erg gemist,echt tijd voor elkaar.toen we gingen samenwonen hadden we meteen vier kinderen,waar al onze tijd naar toe ging.
Wel hebben wij vanaf het begin twee keer per jaar drie dagen vrij gemaakt voor onszelf.we namen dan een oppas( of de kinderen gingen naar de andere ouder),We gingen dan naar een leuke stad ,hotelletje,uit eten,dagje sauna.
na zo,n minivakantie samen konden we er weer helemaal tegen en hadden we weer genoeg energie voor alle kinderen.
Sus-anne
Ik denk ook dat het veel makkelijker is met kleine kinderen dan met grote kinderen.
Misschien kwam het wat anders over maar wat ik bedoelde was meer als reactie op Morgana die schreef dat je ook samen kan kletsen waar de kinderen bij zijn. Dat kan natuurlijk wel maar het zijn geen echte diepgaande gesprekken waar je bijvoorbeeld je ziel bij kan openleggen naar elkaar toe.
Inderdaad gingen mijn kinderen redelijk op tijd naar bed en dan hadden mijn man en ik nog wel een stukje avond samen. Dat is sowieso makkelijker met jonge kinderen. Met oudere kinderen lijkt het me veel moeilijker om een nieuwe partner bij je te laten overnachten. Dat is ook ivm goede voorbeeld geven en zo. Bij kleine kinderen gaat dat ongemerkter.
Maylise
Heel snel
bij ons is het snel gegaan,wij *ontmoetten*elkaar begin april online via de datingsite.
vanaf dat moment chatten we elke dag,na drie weken belde hij,vanaf dat moment belden wij elke dag gemiddeld vier uur( na 2200 uur ,als de kinderen sliepen).En we mailden dagelijks drie of vier keer.Eind mei gingen we elkaar in het echt zien,en twee dagen later wist ik: dit is hem,en hij wist; dit is haar!.
Vanaf dat moment zijn we ook de kinderen erbij gaan betrekken( stap voor stap).
Na Twee jaar latten ben ik met mijn kinderen verhuisd naar hem.na weer 3 jaar zijn we getrouwd,en nu zijn we in totaal al 9 en een half jaar gelukkig!
Inderdaad
Leuk draadje, qua herkenning. Ik heb 'nogal wat' kinderen. Man ging er bijna een jaar geleden vandoor met gezamenlijke collega, met wie hij sindsdien in één huis woont.
In juli kwam ik een oudere broer van een iemand tegen met wie ik ooit op de lagere school zat tegen. Ik vond hem gelijk erg leuk.... Hij had een lijst van minstens 8 punten die tegen iets tussen ons pleitten. Niveau (ik master, hij mbo), kinderen (ik: veel, hij bewust geen) enz enz. Toch bleef ik hem leuk vinden. Hij was gewoon angstig en dat was niet nodig. Ik geef hem alle ruimte namelijk en ik houd vreselijk veel van hem. Sinds begin november 'hebben we iets' door hem geïnitieerd overigens. En et gaat erg goed.
Toch blijft mijn hart het moeilijk hebben met de soms lange periodes dat we elkaar niet zien. Nu, in de kerstvakantie, zo weer een hele week. Ja, even 'dag zeggen' tegen elkaar in de kroeg, terwijl mijn oudste kinderen oppassen (met veel plezier overigens hoor). Mijn oudste zoon heeft er op dit moment het meeste moeite mee... Die ervaart mijn relatie met nieuwe vriend als een acuut verraad denk ik. Ik noem de naam van nieuwe vriend dus maar zo min mogelijk in zijn buurt. Bij de anderen gaat het soepel: die kennen hem al maandenlang en komen hem regelmatg tegen. Nieuwe vriend is overigens nooit hier. Als mijn kinderen bij hun vader zijn, 1 x i.d. 14 dagen en 1 avond/nacht per week, ben ik bij nieuwe vriend. Vind ik wel overzichtelijk voorlopig. Maar ze komen hem weleens tegen bij concerten en optredens bijvoorbeeld.
Per moment
Ik kan ook helemaal niet aangeven hoe mijn relatie met nieuwe vriend over een half jaar zal zijn. Wat mij betreft geweldig natuurlijk, maar dat dan vast niet volgens de geijkte patronen. Nieuwe vriend is een 'oudere jongere' een jongensman, met zijn eigen dingen. Ik heb ook mijn eigen dingen. En mijn kinderen. En mijn werk. En mijn interesses. Dus helemaal 'compatible' zal dat voorlopig niet zijn. Dat maakt het juist zo interessant denk ik. Maar tegelijkertijd wringt dat soms. Ik houd van hem en hij van mij. Dat is het belangrijkste. En ik zet hem niet boven mijn kinderen of andersom. Of mijzelf boven of onder anderen. Maar alles naast elkaar.
In mijn afgelopen rotjaar, waarin mijn echtgenoot er na 25 jaar tussenuit kneep, heb ik mijn prioriteitenlijstjes wel wee gemaakt... De piramide van Maslow vind ik wel een goede, bedacht ik. Volgens mij is dat het belangrijkste prioriteitenlijstje voor 'de mensheid.'
Wikipedia: "Om als mens een gezonde persoonlijkheid te kunnen ontwikkelen moeten volgens Abraham H. Maslow een aantal fundamentele behoeften minimaal bevredigd zijn. Deze behoeften klasseert hij volgens een hiërarchie.
Zijn behoeftehiërarchie ziet er als volgt uit:
1.Organische of lichamelijke behoeften, deze fysiologische behoeften houden verband met de homeostase van het organisme en het lichamelijk evenwicht. Hieronder vallen onder meer behoefte aan voedsel, drinken en ontlasting. Opvallend is dat Maslow hieronder ook seks klasseert, evenals andere lichamelijke zaken zoals sport en comfort.
2.Behoefte aan veiligheid en zekerheid, het individu gaat beveiliging zoeken in een georganiseerde kleine of grote groep. Dit kan bijvoorbeeld de buurt, het gezin of het bedrijf zijn. Typische voorbeelden zijn: huisvesting, werk en relaties. Er wordt gepoogd dit op te vangen door een uitgebreid stelsel van sociale zekerheid.
3.Behoefte aan sociaal contact, behoefte aan vriendschap, liefde en positief-sociale relaties.
4.Behoefte aan waardering en erkenning, die de competentie en het aanzien in groepsverband verhogen; het belang hechten aan de status in sociaal verband.
5.Behoefte aan zelfontplooiing of zelfactualisatie, is de behoefte om zijn persoonlijkheid en zijn mentale groeimogelijkheden te ontwikkelen en te valoriseren. Het sociale milieu is niet weg te cijferen als steunende basis van deze actualisatietendens. "
