Hoe krijg ik minnares van mijn man uit mijn hoofd?
Mijn man heeft een affaire gehad van minstens vier jaar lang. Deze eveneens getrouwde vrouw is in die jaren ook mijn leven binnengekomen. Uitstapjes, uitgaan, verjaardagen, zwemmen met de kinderen. Na het betrapt worden smeekte mijn man om een kans. Hij hield alleen van mij en zou mij nooit hebben willen verlaten of verliezen. Zij bevestigde dat. Zij wilde hem wel. Zij was verliefd geworden. Hij niet. Zij vertelde ongevraagd allerlei details. Bah. Daar heb ik veel last van gehad. Er waren al langere tijd tussen hen veel ruzies, man heeft t paar keer stopgezet, zij ook een keer, maar er bleef een sex relatie terugkomen. Bij ons waren er de laatste drie jaar steeds vaker ruzies. Man was al langere tijd boos om van alles. Opvoeding, geld, werk. Voor hem was zij vlucht uit werkelijkheid. Hij vindt zichzelf een sukkel en snapt t zelf ook niet goed. Want er was blijkbaar bij hem altijd schuldgevoel. Maar ... Na het uitkomen is er stiekem contact gebleven en zelf nog 1x sex op haar initiatief. Tot ze (weer) betrapt werden. Ik ging in shock van ongeloof en teleurstelling.
Afijn, nu is het echt voorbij. Ik besloot opnieuw om te onderzoeken of onze relatie nog wel een kans had. Dat is nu een half jaar geleden. Ik heb boeken verslonden, dit forum uitgeplozen. Therapie. Ik vind het leven met hem leuker dan zonder (denk ik). Ik heb nog steeds last van boosheid, verdriet en ook is het vertrouwen weg. Waar ik vooral last van heb is dat ik hun voor mij zie, gesprekken opnieuw beleef. Vooral dingen waar ik met haar was. En elke dag wel triggers krijg. Films over vreemdgaan, liedjes, foto's, tijdens het vrijen. Bepaalde woorden van mijn man: heeft hij dat tegen haar ook gezegd? Was dat uitje met mij compensatie? Was zij leuker dan mij? Lekkerder in bed? Dat soort dingen. Ook heeft zij na tijdje mijn man weer benaderd. Hij heeft dit meteen verteld en niet gereageerd. Ik merk dat ik mijn man weer terug heb. Hij heeft veel spijt betuigd. Het boze is weg. Meer complimenten, meer waardering. Meer gesprekken. Ook ik doe ook meer mijn best, hij heeft aangegeven waardering te missen.
Wat is mijn vraag. Nou ja van mij afschrijven maar ook: Ik moet haar onbelangrijk maken van de psych. Zij zit vaak in mijn hoofd. En ik kom haar soms tegen en dan ben ik van slag. Zij was of is nog steeds verliefd. En zij benaderde hem een paar maanden geleden weer. Dat vind ik lastig. Nu is er kleine vier maanden geen enkel contact meer voor zover ik weet. Maar ik verwacht eerlijk gezegd nog wel wat van haar kant.
Hoe maak ik haar onbelangrijk? Hoe krijg ik haar uit mijn hoofd? Iemand ervaring mee? Hoe doe ik dat? Wie heeft tips?
Niet serieus nemen
Als je haar onbelangrijk wilt maken, wil je dus haar of je gedachten aan haar niet serieus nemen.
Het kan dan helpen om als je aan haar denkt om haar of om je gedachten aan haar te lachen. Dus tegen jezelf in je hoofd iets lacherigs te zeggen als ‘Haha, daar heb je haar weer, ze duikt weer op, haha, ik zie haar ook overal’. Nou ja, een beetje lacherig erom doen dus.
Je kunt ook proberen alleen te constateren dat ze in je gedachten voorbij komt, het puur vast te stellen, en jezelf te zeggen ‘ Ach, ik zie haar maar ik hoef hier verder niets mee te doen, verder niet over na te denken’.
Het kan ook helpen je gedachten bewust te verleggen naar het hier en nu, en dus heel bewust bezig te zijn met je ademhaling (evt tellen van je ademhaling), of iets anders wat je aan het doen bent, en daar al je aandacht op te richten.
Mindfulness of meditatie kan je hierbij helpen. Bijv. van Headspace.
Dan leer je dat gedachten maar gedachten zijn en dat ze weer weg gaan. En dat je er dus niets mee hoeft te doen. En om meer in het hier en nu te leven en dus niet bezig te zijn met die gedachten.
Sterkte ermee.
Je kan ook accepteren dat het bij het verwerkingsproces hoort. Het is wellicht een automatische reactie van je hoofd om dingen te begrijpen die voor je gevoelens onbegrijpelijk zijn. Het kan zijn dat het weer okay voelt tussen jullie maar dat er toch iets knaagt van wantrouwen. dat is niet onbegrijpelijk. Je bent keer op keer bedrogen, dan ga je ´aanstaan´.
Valt niet mee
Wat zwaar. Misschien helpt het je als je probeert naar de feiten te kijken. Hij heeft voor jou gekozen jullie zijn samen. Zij is verleden tijd. De ellende is dat je het verleden moet zien te verwerken en dat je een herstart in je huwelijk hebt. Ik zou proberen al mijn energie in mijn relatie te steken. Blijf ondertussen goed voor jezelf zorgen en blijf jezelf.
ik zie de andere kant
Hou me even oppervlakkig, maar ik denk dat het mogelijk is van 2 mensen tegelijk te houden. Je houdt ook van al je kinderen?
Soms is er een verliefdheid die zo toeslaat dat het gekmakend is (ervaring hiero). Dan ga je ook "dingen doen met de ander ook al weet je donders goed dat het niet netjes is" . Je weet wat verliefdheid is en met je doet??
Er moet dan wel (denk ik) in ieder geval iets niet 100% goed gaan in je relatie, maar die hoeft daar niet stuk door te gaan.
Ik snap dat het enorm naar is, het idee dat je partner met een ander 'dingen' doet. Maar zie het niet als een vervanging van jou maar als een verlangen naar de ander. Geen idee of dit je helpt.. maar het is iig fijn dat hij voor jou weer gekozen heeft. Probeer eea weer spannender te maken en te kijken wat je beide mist nog in de ander. (gesprekken, humor, etc. ) en bouw dat dan op.
Raar advies ff zo
Dat is helemaal de vraag niet van Cara. De vrouw waar haar man een affaire mee had heeft zich ook in Cara’s leven genesteld. Ze komt haar dus nog (veel te) vaak tegen. Haar vraag is hoe ze daarmee om moeten gaan, hoe ze dat los moet laten, hoe ze die andere vrouw onbelangrijk maakt.
Cara, ik weet dat tijd een hoop doet. En eens met Mari, het hoort erbij. Ik snap heel goed dat je er zo snel mogelijk vanaf wilt, maar zo werkt het helaas niet. Geef het veel tijd, twee jaar heb je zo nodig om weer enigszins te landen. Dus heb geduld met jezelf. En wees vooral heel lief voor jezelf en zorg dat je man dat ook is. Hij heeft nogal wat goed te maken. Ik wil daarmee niet zeggen dat je het hem steeds onder zijn neus moet wrijven, maar hij heeft echt nog wel even werk om jouw vertrouwen terug te winnen.
De Corona crisis helpt niet mee, en het jaargetijde ook niet, maar ga zodra het weer kan leuke dingen voor jezelf doen. En ga alleen weg. Ik ben nu een paar keer alleen weg geweest en dat is heerlijk.
De tactiek van Kate werkt uiteraard wel, maar er bestaat geen toverdrank helaas. Je zult zelf hard moeten werken met de psych en veel geduld moeten hebben. Doe je met de psycholoog ook aan EMDR? Daar zou je anders eens naar kunnen vragen.
Helemaal verdwijnen doet het niet, maar het slijt wel.
maar ook
best een raar advies van de psycholoog eigenlijk. Hoe ziet hij of zij dat dan dat je dat voor elkaar moet krijgen? Heeft hij of zij dit zelf eigenlijk wel eens meegemaakt, en daaruit kunnen merken hoe moeilijk het is na zoiets niet getriggerd te worden. Geeft hij of zij aanwijzingen hoe je de minnares uit je hoofd kan krijgen, zo dat al de goede richting is, wat ik betwijfel dus. Ik zie het meer als aanwijzing hoe diep het nog zit en hoe je hoofd probeert chocola te maken van iets wat voor je gevoel niet te vatten is
Mmhh
Eerlijk? Geen idee, het lijkt me nogal onmogelijk...
Meer dan 4 jaar een apart leven van jou lijden, zonder dat je daar iets van weet. Dat is echt wel substantieel, fundamenteel. Ik zou het zelf niet als een ‘incident’ of ‘episode’ kunnen zien.
Mijn vertrouwen zou in zo’n geval dan ook niet gebroken zijn maar volledig stuk.
Geen idee hoe ik dat zou kunnen verwerken, nu lijkt me dat onmogelijk voor mezelf.
Maar ik denk dat ik er hoe dan ook voor mezelf voor zou kiezen dit eerst eens alleen te verwerken.
Half jaar
Het is nog maar een half jaar geleden dat je besloot opnieuw te beginnen en de psych vindt nu al dat je haar maar uit je hoofd moet krijgen. Hoe dan? Heeft de psych daar ook handvatten of tips voor? Daar is therapie toch juist voor? Dit klinkt wel heel makkelijk en snel. Ik denk dat het allemaal nog wel even gaat duren en dat je daar wel wat ondersteuning bij zou kunnen gebruiken. Is er niet iemand anders waar je heen kunt, iemand voor jou zelf? Veel sterkte!
Fijn de reacties
Dank jullie wel voor reacties. Fijn om zo het erover te kunnen hebben. Goede tips. Heb ook erg veel gehad aan (jullie) draadjes over verder gaan na ontrouw. De terugvallen, de bepaalde pijnlijke data. De tips. De mooie momenten die ik met hem weer beleef geven mij hoop. Toch fijn zo samen. Ook onze gesprekken helpen. Maar steeds die beelden of gedachtes aan haar als we intiem zijn, mijn boosheid. Het verloren vertrouwen. Haar tegenkomen. Triggers. Hoop echt dat dit gaat slijten. Ik begin maar eens met lacherig doen als ik aan haar/het weer denk 
....
Hoi Cara,
Wilde even horen hoe het nu, enige tijd verder, met je is.
Mijn situatie is hetzelfde, enig verschil is dat het niet 4 jaar maar voor mij 10,5 jaar heeft geduurd…
Wil gewoon een sprankeltje hoop horen ..
Alleszins succes en veel moed gewenst x
Ik zou deze vraag aan je pych voorleggen, hoe ziet zij dat voor zich?
Daarnaast zou ik man's hulp inroepen. Laat hem maar keer op keer duidelijk maken dat jij de belangrijkste voor hem bent.
Een tip van een bevriend stel (van hun therapeut): spreek tijden af dat je een half uur alles mag vragen en zeggen. Hij heeft te antwoorden en te luisteren. Dan gaan jullie weer over tot de orde van de dag. In het begin had de vrouw ook dat half uur nodig. Daarna werd het minder vaak en minder lang. Zo zijn ze er uiteindelijk zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen en zijn ze samen verder gegaan. Het gaat nog steeds goed.
Ik denk dat jouw man aan haar en aan jou duidelijk moet laten zien dat hij voor jou kiest en niet voor haar. En het contact met haar moet ook echt stoppen. Dat is de basis.
Daarnaast denk ik dat als je het niet uit je hoofd kunt zetten en dat blijft zo, dat dat een gegeven is, waar je dan òf mee moet leren leven òf consequenties aan moet verbinden. Dus stoppen met de relatie omdat je niet over de ontrouw heen kunt komen.
Als je verder wilt gaan, dan moet de relatie ook een kans krijgen. Je relatie is dan een teer kasplantje. Hij moet niet de relatie onderuit halen door bijv die ander nog te spreken. Jij moet de relatie niet onderuit halen door steeds de affaire naar boven te halen.
Jullie moeten allebei er moeite voor doen om het vertrouwen weer terug te krijgen. Hij, maar jij ook. In dat opzicht heeft die psychologe wel gelijk. Misschien kun je af ten toe mediteren en zo wat meer grip op je gevoelens krijgen.
Ennei schreef op 09-05-2023 om 22:45:
Hoi Cara,
Wilde even horen hoe het nu, enige tijd verder, met je is.
Mijn situatie is hetzelfde, enig verschil is dat het niet 4 jaar maar voor mij 10,5 jaar heeft geduurd…
Wil gewoon een sprankeltje hoop horen ..
Alleszins succes en veel moed gewenst x
10,5 jaar. Wow. Ik schrik soms zo van de jaren lezen. Ook mijn man stopte niet meer. Ben benieuwd hoe het met jou gaat. Stuur je een privébericht.
Xxx
Ennei schreef op 09-05-2023 om 22:45:
Hoi Cara,
Wilde even horen hoe het nu, enige tijd verder, met je is.
Mijn situatie is hetzelfde, enig verschil is dat het niet 4 jaar maar voor mij 10,5 jaar heeft geduurd…
Wil gewoon een sprankeltje hoop horen ..
Alleszins succes en veel moed gewenst x
10,5 jaar een dubbelleven, met dezelfde minnares? Waarin precies wil je een sprankeltje hoop horen?
Heftig zeg!
danku allemaal voor jullie lieve reacties.
Het was inderdaad 10,5j dezelfde vrouw. Puur sexueel. Aldus mijn man. Zij bleek ook erg manipulatief te zijn met constant te dreigen mij in te lichten als hij zou kappen met haar. En hij wilde mij niet opgeven. Dit klinkt contradictorisch aangezien zij meerdere malen aandrong de relatie op te biechten aan mij zodat hij een keuze kon maken. Voor haar natuurlijk. Hij durfde het nooit aan mij zeggen uit schrik dat ik hem zou verlaten. Ze wilde ook zo graag een kind.
Ik geloof dus moeilijk dat het voor hem een emotieloze relatie was.
Zeker niet na al die 100’en WhatsApp berichten tussen hen beide die ze me heeft gestuurd. En die zijn zoooo expliciet maar zooooo…
Zijn hield/houdt nog (?) wel van hem. Best vreemd en ongeloofwaardig dat hij ze dat het enkel om de sex ging omdat (wat maakt het uit dat ik het hier zeg, ik hoef me niet te schamen tov mijn gsm scherm nu) ik zelf een (erg) hoog libido heb. Daarom moeilijk vatbaar voor mij.
Maar hij lijkt oprecht schuldgevoel te hebben en verlost te zijn van jarenlange leugens. Ik voel en zie ook dat hij oprecht van mij houdt. Hij heeft haar volledig losgelaten. Zijn keuze en ook mijn eis. Een keer een 5 tal weken terug, heeft hij haar opgebeld omdat hij bezorgd was over haar toestand mentaal en hij klaarblijkelijk zou gezegd hebben verder te willen met mij. Ook al had ik het gesprek ontdekt (ik kan zijn gsm inkijken) hij loog staalhard haar gebeld te hebben. Dit was voor mij 100 stappen terug. Hij had me ervoor beloofd ook te zeggen wanneer zij terug contact zou nemen met hem. Zij stalkte hem immers enige tijd. Daarom vond/vind ik het vreemd dat hij zelf contact had gezocht met hem en me er niets van vertelde. Hij zag toch ook dat de minste millimeter leugen nu na zijn 10,5j dubbelleven me terug zou neerhalen?
maar hij doet nu echt zijn best.
Kasplantje is goed beschreven. Zo voel ik mij. Hij lijkt 10,5 bladen te hebben uitgescheurd uit zijn levensboek. Daarentegen zijn al mijn volgende bladzijden bevlekt en gescheurd. Ik heb er moeite mee dat hij er ogenschijnlijk (?) snel over heen gaat terwijl het bij mij nog dagelijks stormt.
ik heb haar sinds het uitgekomen is nooit zelf gecontacteerd.
Ik heb nu zelf het gevoel en de drang haar zelf duidelijk te maken dat we gekozen hebben voor elkaar. En dat zij dit dient te respecteren. En dat ik haar het beste wens met haar nieuw traject om als alleenstaande vrouw voor een kind (begeleidt via organisatie) te gaan.
Ik tracht nu een bericht op te stellen. Kort to the point, emotieloos en correct.
voilà mijn huidige staat. Sorry voor misschien de warrige schrijfstijl, op gsm gaat minder vlot dan met klavier.
bedankt.
Meid, mijn man zei ook het is puur lust. Maar de boeken staan er vol van: als je zo lang affaire hebt is het altijd meer. Mijn man zei ook ik heb geen contact en zij stalkt mij. Zag ik ineens dat hij haar contacte. Dus .... ze zeggen soms wat ze denken dat jij wil horen. Tja jouw man laat haar niet los. En zij hem niet. Na 10 jaar lukt dat niet.
Je hoort nu veel via je man. Wat is waar en niet waar? Misschien moet je haar vragen hoe zij de toekomst ziet? En of ze los kan laten. Los gaat laten?
maw, je wilt eigenlijk zeggen dat ik hem moet loslaten?
zij gaat de zaken zeggen om mij zo hard mogelijk te raken.
Hij gaat mij de zaken zeggen die hem het meest buiten schot gaan zetten.
beide partijen zijn dus compleet onbetrouwbaar.
moeilijk ook om met mijn all-over-the-place emoties hier een objectieve en nuchtere ontleding van te maken.
man man.. wat een absurde geheel ongewenste k*t situatie dit is.. af en toe lukt het me dan toch uit te zoomen precies 
Nee, HIJ moet haar loslaten. Nee zeggen. Tegen haar. Zichzelf een schop geven.
Sorry dat ik het zeg. Maar 10! (of 4) Jaar een dubbelleven met dezelfde vrouw? Ik zou nooit meer iets geloven van wat je man wel of niet zegt. En waarom zou hij daadwerkelijk stoppen en haar nooit meer contacten? Blijkbaar had hij die behoefte en kon zij hem iets bieden. En als je elkaar zolang kent deel je echt veel meer dan alleen seks met elkaar. Die vrouwen weten waarschijnlijk alles van hem en van jullie. Daarbij zijn jullie erachter gekomen en toch gebleven. Dus wie zegt dat het niet weer kan gebeuren? Je weet het gewoon nooit. En vergeten doe je het ook niet (en hij ook niet). Verhalen over manipulatie of stalking zou ik verder niet geloven.
hoe weet jij, ik, wij dan dat we iemand - onze man - of een ander iemand waar je je leven mee verder zet na zulk bedrog, 100% kunt vertrouwen? Zelfs de meest perfecte, lieve, liefhebbende partner kan je leven op een gegeven moment compleet onverwachts doen omslaan. Zulk iemand had ik, ik was er 100% zeker van. Meer nog, 1000%.
Daar heb ik nog geen antwoord voor gekregen of gevonden.
Als je niet gelooft in jezelf en je partner (uiteraard ook andersom) en in het welslagen van een relatie, of daar niet ten volle aan wil werken samen, dan is het zinloos deze verder te zetten of met iemand anders zo een ander persoon je pad zou kruisen.
enkel deze groep en mijn zoon weten van mijn situatie.
ik heb niet meteen de behoefte een psycholoog te raadplegen, hoe in hemelsnaam weet deze wat ik voel en beleef, wat mijn man en de andere vrouw beleven? Wat het is om te zitten in exact deze gegeven situatie? Om dan zo tot een objectieve kijk te komen? Jamais. Bovendien doen ze hun job om centen te verdienen, ik ben klant nummer zoveel. Verhaal nummer zoveel. Factuur nummer zoveel. Dus niets voor mij. Ik ken veel mensen maar heb ook geen (echte) vrienden of vriendinnen waar ik mijn verhaal mee kan delen.
Wel nuttig te lezen hoe eenieder, in een gelijkaardige situatie hiermee omgaat en de vele zaken die in vraag worden gesteld die ik dan ook overdenk.
Izza schreef op 16-05-2023 om 22:51:
Sorry dat ik het zeg. Maar 10! (of 4) Jaar een dubbelleven met dezelfde vrouw? Ik zou nooit meer iets geloven van wat je man wel of niet zegt. En waarom zou hij daadwerkelijk stoppen en haar nooit meer contacten? Blijkbaar had hij die behoefte en kon zij hem iets bieden. En als je elkaar zolang kent deel je echt veel meer dan alleen seks met elkaar. Die vrouwen weten waarschijnlijk alles van hem en van jullie. Daarbij zijn jullie erachter gekomen en toch gebleven. Dus wie zegt dat het niet weer kan gebeuren? Je weet het gewoon nooit. En vergeten doe je het ook niet (en hij ook niet). Verhalen over manipulatie of stalking zou ik verder niet geloven.
Ik snap je helemaal Izza. Mijn man heeft ook een jarenlange affaire gehad en ik geloofde inderdaad niet veel meer van wat hij zei. Vertrouwen weg. Want blijkbaar is stoppen heel moeilijk en blijkt een affaire verslavingskenmerken te hebben. Waar hij mee moest gaan dealen. En ik ook. En ja wie zegt dat het niet weer gebeurt, goede vraag. Daarom goed om zijn drijfveren te onderzoeken.
Ennei: misschien wil je meeschrijven in het topic Verder na ontrouw. Daar zijn vele verschillende vrouwen en mannen die met elkaar delen wat hun verhaal is maar vooral ook hoe om te gaan met emoties. Elk verhaal is anders. Elke manier van herstellen ook. Mij helpt erover praten hier op het forum. En de praktijkondersteuner gesprekken (gratis) waren top. Ook om handvatten te krijgen voor hoe hier mee om te gaan. Ik dacht scheiden kan altijd nog. En heb het tijd gegeven. Veel tijd.
Izza schreef op 16-05-2023 om 22:51:
Sorry dat ik het zeg. Maar 10! (of 4) Jaar een dubbelleven met dezelfde vrouw? Ik zou nooit meer iets geloven van wat je man wel of niet zegt. En waarom zou hij daadwerkelijk stoppen en haar nooit meer contacten? Blijkbaar had hij die behoefte en kon zij hem iets bieden. En als je elkaar zolang kent deel je echt veel meer dan alleen seks met elkaar. Die vrouwen weten waarschijnlijk alles van hem en van jullie. Daarbij zijn jullie erachter gekomen en toch gebleven. Dus wie zegt dat het niet weer kan gebeuren? Je weet het gewoon nooit. En vergeten doe je het ook niet (en hij ook niet). Verhalen over manipulatie of stalking zou ik verder niet geloven.
Maar is dat niet de grote vraag die eigenlijk door NIEMAND beantwoord kan worden, behalve door elk individu zelf over zichzelf?
Echter, als het niet eerder gebeurd is, en je geen enkele reden hebt om je partner niet te vertrouwen, sta je daar niet bij stil. Niet schuldig tot het tegendeel bewezen is. Je weet het inderdaad nooit. Maar die regel is niet alleen weggelegd voor de bedrogene onder ons, wij zijn ons er alleen meer van bewust.
Het maakt natuurlijk een enorm verschil of je partner zelf tot inkeer is gekomen en uit zichzelf naar voren is gekomen. Of dat hij is betrapt of verraden (door jou of wie dan ook).
Ik denk dat het inderdaad iedereen kan overkomen. Maar een jarenlange affaire is echt wel wat anders dan een keer een beschonken misstap. Het structureel voorliegen van je partner en complete omgeving en het opzetten van een volledig dubbelleven zegt heel veel over iemands daadwerkelijke karakter. Ik zou geen enkele reden zien om daar op verder te bouwen.
Izza schreef op 17-05-2023 om 17:07:
Het maakt natuurlijk een enorm verschil of je partner zelf tot inkeer is gekomen en uit zichzelf naar voren is gekomen. Of dat hij is betrapt of verraden (door jou of wie dan ook).
Ik denk dat het inderdaad iedereen kan overkomen. Maar een jarenlange affaire is echt wel wat anders dan een keer een beschonken misstap. Het structureel voorliegen van je partner en complete omgeving en het opzetten van een volledig dubbelleven zegt heel veel over iemands daadwerkelijke karakter. Ik zou geen enkele reden zien om daar op verder te bouwen.
Oh eens, er zit natuurlijk wel een bepaalde gradatie aan. Wat mij betreft althans: Ik kan me in elk geval nog vasthouden aan de gedachte dat er omstandigheden waren waarom partner gekomen is tot haar daden. Dat verzacht de pijn overigens niet en zorgt er ook neit voor dat ik het begrijp, maar het is wel mijn houvast om te weten dat zij dit niet is.
Als dit jaren aangegaan was, dan was er voor mij echt geen haar op mijn hoofd geweest die nog wat had willen redden. Maar ook daarin zal iedereen zijn eigen afweging maken.
Ook ik had (nog steeds) sterke morele waarden. Altijd met klem gezegd tegen mijn man dat als hij me ooit zou bedriegen, ik hem zou verlaten.
Maar als puntje bij paaltje komt, spreekt niet alleen mijn moreel verstand maar ook mijn emotioneel hart ...
Elpisto schreef op 22-05-2023 om 12:48:
[..]
Oh eens, er zit natuurlijk wel een bepaalde gradatie aan. Wat mij betreft althans: Ik kan me in elk geval nog vasthouden aan de gedachte dat er omstandigheden waren waarom partner gekomen is tot haar daden. Dat verzacht de pijn overigens niet en zorgt er ook neit voor dat ik het begrijp, maar het is wel mijn houvast om te weten dat zij dit niet is.
Als dit jaren aangegaan was, dan was er voor mij echt geen haar op mijn hoofd geweest die nog wat had willen redden. Maar ook daarin zal iedereen zijn eigen afweging maken.
Moeilijk om te oordelen over een andersmans situatie waar je zelf niet in hebt gezeten.
Ook ik had (nog steeds) sterke morele waarden. Altijd met klem gezegd tegen mijn man dat als hij me ooit zou bedriegen, al was het een beschonken misstap, ik hem zonder pardon zou verlaten.
Ik verschiet hier zelf van. Niet dat ik nu plots immoreel ben geworden, zeker niet.
Maar als puntje bij paaltje komt, spreekt niet alleen mijn moreel verstand maar ook mijn emotioneel hart ...
Lastig hoor - als mijn hart er niet had tussengekomen, was het eens zo makkelijk geweest hoor. Kon ik maar simpelweg zeggen 'bye'- en mijn eigen leven vervolgen zonder hem.
Ik ben mijn mijn ogen dicht gevallen in de diepste put van mijn leven. En ik dacht dat ik me al eerder (enkele malen) had uitgegraven uit zulke putten (jeugd)..
Compleet ongewenste situatie dit.
Ik - wij beide zijn bereid onze relatie een kans te geven - hoe gering deze ook is. Uiteraard onder bepaalde voorwaarden en afspraken die we samen hebben gesteld.
En 'gering' is voldoende genoeg te proberen. Als we het beide 'geen' kans op slagen zou geven, dan is het niet eens de moeite om te proberen.
Ik heb nog steeds de optie ten alle tijde mijn eigen weg te gaan in dit leven, nietwaar?
Ennei schreef op 23-05-2023 om 08:58:
Ook ik had (nog steeds) sterke morele waarden. Altijd met klem gezegd tegen mijn man dat als hij me ooit zou bedriegen, ik hem zou verlaten.
Maar als puntje bij paaltje komt, spreekt niet alleen mijn moreel verstand maar ook mijn emotioneel hart ...[..]
Moeilijk om te oordelen over een andersmans situatie waar je zelf niet in hebt gezeten.
Ook ik had (nog steeds) sterke morele waarden. Altijd met klem gezegd tegen mijn man dat als hij me ooit zou bedriegen, al was het een beschonken misstap, ik hem zonder pardon zou verlaten.
Ik verschiet hier zelf van. Niet dat ik nu plots immoreel ben geworden, zeker niet.
Maar als puntje bij paaltje komt, spreekt niet alleen mijn moreel verstand maar ook mijn emotioneel hart ...Lastig hoor - als mijn hart er niet had tussengekomen, was het eens zo makkelijk geweest hoor. Kon ik maar simpelweg zeggen 'bye'- en mijn eigen leven vervolgen zonder hem.
Ik ben mijn mijn ogen dicht gevallen in de diepste put van mijn leven. En ik dacht dat ik me al eerder (enkele malen) had uitgegraven uit zulke putten (jeugd)..
Compleet ongewenste situatie dit.
Ik - wij beide zijn bereid onze relatie een kans te geven - hoe gering deze ook is. Uiteraard onder bepaalde voorwaarden en afspraken die we samen hebben gesteld.En 'gering' is voldoende genoeg te proberen. Als we het beide 'geen' kans op slagen zou geven, dan is het niet eens de moeite om te proberen.
Ik heb nog steeds de optie ten alle tijde mijn eigen weg te gaan in dit leven, nietwaar?
Nou ja, ik heb dus wel in die situatie gezeten, dus kan er wel degelijk enigzins over oordelen. En ook hier iemand die verder gegaan is met de relatie. Maar daar zaten voor mij wel voorwaarden aan ja. En die voorwaarden zijn voor iedereen anders. De voorwaarde voor mij was dat dit niet al jaren aan de gang was. Ik kon me daar niet over heen zetten.
Dat andere dat wel kunnen, daar heb ik geen oordeel over: Ik geef immers al aan dat iedereen daar zijn eigen afweging in maakt.
